Czy to już fanatyzm? Co robić? - Netkobiety.pl

Daj rodzicom żyć po swojemu.

No a Tobie i synowi korona z głowy spadnie jak w niedzielę pójdziecie z nimi do kościoła?
Dla nich to jest ważne.

Jak nie mieszkacie razem, to ogranicz czas u nich. Jak mieszkacie z nimi, to się wyprowadźcie i usamodzielnijcie, to będziecie czas spędzać po swojemu.

Nie mieszkam z nimi, ale tak jak napisałam często zajmują się moim synem (jest niepełnosprawny). Są bardzo dobrymi ludźmi. Problemem jest jedynie to ich wymuszanie wiary i ciągle mówienie o kościele. W świata chodzę do kościoła z szacunku do nich, ale słuchanie przy każdej okazji o kościele i o Bogu jest męczące. Oni naprawdę w każdy temat potrafią to wkręcić.

Próbowałam, ale nikt nie chce wziąć na siebie takiej odpowiedzialności, a na prywatna opiekę mnie nie stać

Do fanatyków to im jeszcze baaaaaaardzo daleko.
Natomiast można uszanować ich poglądy i czasami zagryźć zęby w rozmowie zamiast się wykłócać specjalnie.

Absolutnie nic nie prowokuje. Kiedy zaczynają mówić o kościele staram się tego nie komentować. Odzywam się jeśli zaczynają mnie obrażać, atakować i krytykować. Tego właściwie nie można nazwać kłótniami, bo to oni krzyczą, a ja staram się rozmawiać.

Jak ktoś jest tak mocno okopany w swoich poglądach, to paradoksalnie najlepiej wysłuchać, przytaknąć, wypuścić drugim uchem i olać jak się wróci do domu, przecież rodzice nie ingerują w to, jak sama żyje w swoim domu. Olać, nie wkurzać się, bo nie ma czym, ograniczyć wizyty, żeby nie były męczące.

W przypadku drobnych kłótni podejść asertywnie "mamo, tato, to moje życie i będę żyć po swojemu, np. jeść mięso w piątek".

A opiekę dla syna i tak warto znaleźć inną, bo rodzice już pewnie koło enerytury, to wiecznie się nim zajmować nie będą.

No to wtedy asertywnie im mówisz, że to Twoje życie i Twoja kuchnia. A poza tym, że następnym razem jak się nie zapowiedzą, to może Cię nie być. Tylko znowu, jesteś od nich uzależniona w kwestii opieki. Więc w pierwszej kolejności trzeba zmienić opiekunów do dziecka, a potem prostować sytuację z rodzicami.

Czy Twoi rodzice mają jeszcze inne dzieci poza Tobą?

nie wiem, czy ci korona z glowy spadnie jak raz w tygodniu poswiecisz godzinke na kosciol. oni pewnie o wiele wiecej czasu poswiecili na pomoc tobie.

nie chcesz zyc po ichnemu to zajmij sie sama swoim zyciem. juz dawno jestes dorosla, a swoje obowiazki zrzucilas na rodzicow. uswiadom sobie, ze oni NIE MUSZA tobie w niczym pomagac. swoje dziecko odchowali, wnukiem nie musza sie zajmowac. to jest prawny obowiazek rodzica. robia to pewnie dlatego, ze sa wierzacy. kazdy inny wolalby odpoczac albo zajac sie swoimi sprawami. i jeszcze zero wdziecznosci. nie kazdy ma luksus takich wspierajach rodziccow, co pilnuja ci dzieciaka i to ciagle.

Niepojęte dla mnie jest straszenie, obrażanie i podobne procedury w celu zmuszenia kogoś do zmiany swoich przekonań. Wiara w Boga jest tak delikatną i osobistą sprawą, że takie „zachęcanie” jest po prostu okropne.
Przepytywanie dziecka z modlitw (wyuczonych?), pytanie o treść kazania to dla mnie jakiś terror.
Mi by korona z głowy spadła gdybym musiała robić coś co jest poza moim systemem wartości wiec rozumiem autorkę, ze ona tego nie chce robić, sprzeciwia się i czuje się z tym źle.
Swoją drogą jakikolwiek kościół jest dla ludzi wierzących, świadomych, którzy idą tam z własnej woli. Jakim wiernym będzie autorka która być może kiedyś się złamie i będzie wypełniać wolę rodziców?
Jakie świadectwo daje wierny, który chodzi do kościoła dla kogoś, przymuszony, żeby spełnić swój obowiązek wobec kogoś?
Jaki jest ten kościół i jego wyznawcy, skoro wymuszają przynależność do niego, nie mają duchowych argumentów, że warto wierzyć w Boga - bo przecież rodzicom Autorki wcale nie o wiarę chodzi a o fizyczne zajęcie miejsca w budynku. Wyznawcy, dla których jedynymi argumentami jest krzyk, obrażanie i nieszanowanie woli autorki (zabierają jej syna do kościoła, chociaż ona tego nie chce)
Nie chciałabym należeć do takiego kościoła.

Autorko.
Wiara powinna ubogacać życie człowieka, nadawać mu sens a to co opisujesz bardzo odpycha i nie dziwię Ci się, że masz dość. Sytuacji nie poprawia niepełnosprawne dziecko, którym Twoi rodzice się opiekują, które pewnie jest do nich przyzwyczajone i ważne są tez względy finansowe. Jesteś od nich od nich zależna.
Widocznie rodzice uznali, że cena jaka musisz zapłacić za pomoc przy synu, jest Twoja fizyczna obecność w kościele.
Nie wiem na ile jesteś już tym zmęczona, na ile wystarczy to Twoje ucinanie tematów?
Rodzice na pewno uważają, że robią dobrze, że wypełniają wole Boga, stąd ich zawziętość.
Może właśnie ten brak stawiania granic jest tutaj problemem?
Napisałaś, że gdy oni krzyczą, Ty starasz się z nimi rozmawiać - jak ktoś krzyczy to nie da się rozmawiać. Do takiego krzyczącego, w jego złości i tak nic nie dochodzi. Możesz powiedziec, ze rozmowę dokończycie na spokojnie, bez krzyków, a teraz oni krzyczą wiec z nimi nie rozmawiasz - i mówisz to spokojnie, możesz kilka razy powtórzyć, ważne żebyś sama tego nie wykrzyczała. I NAPRAWDĘ nie rozmawiasz. Nie tłumaczysz się, nie reagujesz na to co mówią. Sprawdzone, działa
Skoro już próbowałaś tłumaczeń, rozmów i to nie działa, to nie robiłabym tego kolejny raz. Rodziców nie zmienisz.
Masz wpływ na siebie i na to jak odbierasz to co oni do Ciebie mówią. Oni wiedzą, że Ciebie to rozstraja, że masz z tym problem. Podejrzewam, że jakby czuli, że ich wywody spływają po Tobie jak po kaczce, daliby sobie spokój.

Czytam i nie wierzę. Autorka ma się zmuszać do praktykowania religii, bo rodzice jej poświęcili więcej czasu niż godzina w tygodniu?
Nigdzie nie było nawet słowa o tym, że wymaga ona od nich opieki nad dzieckiem. Z wypowiedzi autorki wnioskuję, że jest im wdzięczna za pomoc, ale nawet wdzięczność ma swoje granice.
Jacy z nich katolicy skoro nie obchodzą ich poglądy córki, a jedynie to żeby koleżanki z kółka różańcowego widziały ją w kościele? Oni nie wymagają od niej samej wiary, nie obchodzi ich to w co ona wierzy. Obchodzi ich jedynie to co widzą ludzie. Jak dla mnie to czysta hipokryzja. Podobno katolicy chcą naśladować Jezusa. Czy on również chodził i mówił "Ja Ci pomogę, ale pod warunkiem, że..."? Nie, on pomagał bezwarunkowo. Dlatego jak dla mnie "pomoc", która ma być argumentem do szantażu jest daleka od postawy chrześcijańskiej.
Przypominam, że żyjemy w państwie świeckim, a nie wyznaniowym i gwarantuje nam to Konstytucja RP.

Art. 48.

1.Rodzice mają prawo do wychowania dzieci zgodnie z własnymi przekonaniami. Wychowanie to powinno uwzględniać stopień dojrzałości dziecka, a także wolność jego sumienia i wyznania oraz jego przekonania.

Art. 53
1. Każdemu zapewnia się wolność sumienia i religii.
3. Rodzice mają prawo do zapewnienia dzieciom wychowania i nauczania moralnego i religijnego zgodnie ze swoimi przekonaniami. Przepis art. 48 ust. 1 stosuje się odpowiednio.
6. Nikt nie może być zmuszany do uczestniczenia ani do nieuczestniczenia w praktykach religijnych.

Wynika z tego, że zmuszanie do praktykowania religii jest łamaniem prawa, a to z kolei jest grzechem. Jak więc zachowanie rodziców ma się do zasad chrześcijaństwa? Nikjak. Nie są katolikami, a zwykłymi fanatykami.

I tak wygląda los kobiety, która zdecyduje się urodzić niepełnosprawne dziecko. Od wszystkich zależna, bo dziecko jest jej i ma mu poświęcić całe swoje życie, a jak otrzyma jakąkolwiek pomoc to potem ma tańczyć na pasku "dobroczyńców"
Za to jak rodzice będą wymagali opieki w późniejszym czasie to też jej wypomną tą opiekę nad jej dzieckiem, bo przecież się "poświęcali" dla niej.

Weź to dziecko i wyjedź z tego kraju. Poszukaj osoby do opieki, będziesz pracować w domu i przy okazji zajmiesz się dzieckiem. W cywilizowanych krajach takie dzieci otrzymują też pomoc państwa - jakieś zajęcia na które są zabierane z domu i wtedy będziesz miała chociaż chwilę dla siebie, żeby gdzieś wyjść i coś załatwić.
Masz prawo się wypiąć na pomoc takich  "cudownych rodziców".

P.S.  A przynajmniej ich nastrasz, że wyjeżdżasz, i nie będziesz potrzebować już ich łaski

O ile Twoi rodzice wyraźnie przesadzają, to jak opierasz się na ich pomocy, to niestety, musisz respektować ich opinie- takie życie. Nie chcesz być mobbingowana religijnie, to znajdź alternatywna pomoc dla dziecka.

No, a teraz przytocz kodeks rodzinny i opiekunczy. Jakie obowiazki maja RODZICE. RODZICE, A NIE DZIADKOWIE! bez swoich rodzicow bylaby w czarnej doopie. Wychowywalam swoje dziecko sama od kiedy skonczylo 2 tygodnie i tez nie jest pelnosprawne. nie mialam luksusu takich dziadkow, ktorzy by mi dzieciaka pilnowali. calowalabym ich po rekach, a ona jeszcze narzeka. na ich miejscu powiedzialabym, zeby zyla jak chce, ale niech i swoimi sprawami sama sie zajmuje. przychodzila tylko ja odwiedzac, a nie przejmowac jej obowiazki, skoro w zamian te 45 minut tygodniowo to dla niej taka meka. wtedy bylby i wilk syty i owca cala. swoje odchowali, jej dzieciaka NIE MUSZA. zamiast opiekowac sie jej dzieciakmiem moga zrobic cos, co lubia nawet na pielgrzymke pojechac.

najorszy jest u nich problem z komunikacja i brak zrozumienia dla drugiej strony. ona nie probuje nawet zrozumiec rodzicow, a oni ja. z ta roznica, ze to ona jest na ich lasce, a nie odwrotnie. do tego rodzcie nie wiedza, ze ewangelizacja nie zaczyna sie od chodzenia na msze .w  ten sposob zawsze polegnie. tak jak w tym przypadku, bo corka nawet nie rozumie, co na takiej mszy sie dzieje (ofiara, meka  i zmartwychwstanie, bo w kosciele kazdy szczegol ma znaczenie i jakis symbol, nawet to w jaki sposob jest skladana chusta na kielichu). dlatego nie widze perspektyw na satysfakcjonujace rozwiazanie dla obu stron.

To wydaje sie byc bardzo powszechna sytuacja o ktorej malo kto mowi otwarcie i nie znam nikogo kto by mial rozwiazanie, ktorego szukasz.

Corinne Maier w swojej ksiazce "No kids" pisze w 23 rozdziale "The family: a horror" o tym jak posiadajac dziecko jest sie uwiezionym w rodzinie, ktora zawsze wie lepiej jak wychowywac dzieci od Ciebie i zawsze bedzie Cie krytykowala.

Jesli chodzi o rozwiazania to Corinne pozbawia zludzen:

Ostatecznie Corinne radzi aby jednak mocno przemyslec temat opiekunki bo jej zdaniem mimo, ze opiekunka jest drozsza finansowo - nie zawsze platnosc w pieniadzach jest tym co kosztuje najwiecej.

Pisanie jej "idź na msze, korona ci z głowy nie spadnie" jest hipokryzją, bo jestem pewna że nie doradzałybyście tego samego, gdyby jej rodzice byli np. Świadkami Jehowy (a ona miałaby chodzić na zebrania czy chodzić głosić).

Moim zdaniem, gdyby rodzice nie byli tacy religijni nie  opiekowaliby się niepełnosprawnym wnukiem. I to też trzeba doceniać. W środowisku zbliżonym do zakonnego niestety są ścisłe zasady, których każdy przestrzega. Chcesz być bliżej z rodzicami zachowuj się tak jak oni. Masz dość ich indoktrynacji, zabieraj dziecko i wyjedź. Czy gdzieś w przestrzeni publicznej istnieje ojciec dziecka?
Religia im nakazuje zająć się dzieckiem, czuć się odpowiedzialnym za ciebie i za spokój twojej duszy, który w tn sposób rozumieją i z tym się czują dobrze. Ty się dobrze czujesz, nie poszcząc i nie chodząc do kościoła, więc odejdź, bo nie pasujesz do nich. Przeczytałam, że z nimi nie mieszkasz, tym bardziej nie wiem, co to taki problem pójść z nimi raz do kościoła? Jeśli nie chcesz, w zamian zrób coś dla nich, żeby poczuli się docenieni.
Tyle matek zajmuje się niepełnosprawnymi dziećmi bez pomocy swoich rodziców, dlaczego ty ich zmuszasz do  tej opieki? Albo żyjesz w tej społeczności albo odchodzisz.
W umyśle rodziców, ty masz zostać ciągle sama,masz nosić krzyż i być z tego dumna. Przypuszczam, że dość cierpią z powodu twojego rozwodu, więc choć będą napominać, taką rolę sobie wyznaczyli. Jeśli przyjadą w następny piątek przygotuj dla nich coś postnego, zrób im tę przyjemność. Nie możesz ciągle korzystać z ich pomocy, sama nic nie dając w zamian.

Nie, naprawdę tak bywa, że ludzie poczytują to za obowiązek religijny, jeśli są tak fanatycznie wierzący.

Miałam do czynienia z takim środowiskiem, dlatego się wypowiadam. Dalej uważam, że opieka nad niepełnosprawnym piętnastolatkiem może być dla nich ponad siły  i robią to dzięki swojej wierze.Nie wiem tego na 100 procent, bo nie mam zbyt wielu informacji. Wyobrażam sobie, że opieka nad piętnastolatkiem na wózku to dla starszych ludzi wysiłek.
Dlatego też rację przyznaję Loce. Nie atakuję autorki, nie namawiam do zachowania reguł wiary wbrew niej samej, ale też warto okazać trochę empatii tym krzyczącym, dopominającym się przestrzegania surowych reguł rodzicom. Autorka pisała, że oni krzyczą, a ona rozmawia. Do opieki nad niepełnosprawnym musiałaby wynająć opiekunkę lub postarać się o nią, a o to jest ciężko. Za to rodzicom nie może być być  ciężko, bo przecież to ich krzyż. Jeśli autorka nie jest wierząca, to czemu uznaje ich prawdy wiary?

A mnie dziwią wypowiedzi, ze skoro rodzice pomagaja, to juz trzeba robic wszystko pod ich dyktando. No nie. Juz zwłaszcza w sferze wiary czy religijnosci.
Jesli tak ma wyglądac pomoc, to ja bym podziękowała.

Ale chyba nikt nie napisał, że Autorka ma całe życie dopasować do tego, co twierdzą jej rodzice. Sama pisałam, że na część rzeczy może odpowiedzieć asertywnie, drugą część olać i po prostu wysłuchać, co rodzice mówią. Natomiast dalej uważam, że korona jej z głowy nie spadnie, jak raz na czas, kiedy akurat u nich jest i oni idą, to do tego kościoła pójdzie z nimi. Przecież nikt nigdzie nie napisał, że ma tam chodzić codziennie. Porównywanie tego do imprez swingerskich jest tak durne, że chyba bardziej się już nie da.

Też uważam, że nie powinna obciążać rodziców opieką nad dzieckiem.

No a ja jestem nauczona, że jak idę do babci, która pewnie wiekiem bliższa rodzicom Autorki niż moim, to słucham, jednym uchem wpuszczam, drugim wypuszczam i nie nakręcam sję tym, że mają inne poglądy niż ja. Bo i po co? Ona ma swoje, ja ich nie zmienię. Dziadkowie męża po jednej stronie są super prokościelni, a z drugiej strony są antykościelni oszalałabym bez umiejętności wysłuchania bez brania tego do siebie.

Dla mnie wyskoczenie na godzinę na mszę nie jest wielką ujmą. Albo niech Autorka tak planuje wizyty, żeby nie zazębiać się z tym czasem i wszystkim to wyjdzie na zdrowie. Tak jak pisałam, że ma prawo powiedzieć rodzicom, że nie chce wizyt bez uprzedzenia.

Tak samo jak pisałam wcześniej, że w momencie, kiedy wnuk jest u nich, a oni idą, to dla mnie jest normalne, że wnuk idzie z nimi. Czy to do sklepu, czy do sąsiadki, czy do kościoła. Wnuk nie chce? Autorka nie chce? To niech go nie podrzuca dziadkom do opieki. Dla mnie to szczyt bezczelności, zwłaszcza po tym, jak napisała, że nikt inny nie chce wziąć na siebie odpowiedzialności, jaką jest zajmowanie się jej niepełnosprawnym synem. Czyli jednak jest to wysiłek.
Czy taki wysiłek powinien być zrzucony na rodziców? Moim zdaniem nie. A jednocześnie dopóki jest na nich zrzucony, to wytrąca Autorca z ręki argumenty za większym usamodzielnieniem się od rodziców.

Ale autorka nigdzie nie napisała, że jej rodzice postawili warunek, że albo będzie robić to co oni albo koniec z opieką nad jej dzieckiem. Przecież jej rodzice są również dziadkami, na pewno kochają swojego wnuka, bez względu na to jaki jest. Oni też wzajemnie tworzą ze sobą jakąś relację. 

Nie wiemy jaka jest ta niepełnosprawność, czego tak naprawdę ona dotyczy. W jaki stopniu chłopak jest niepełnosprawny. Może wcale nie jest tak źle, że oni muszą się napracować bardzo fizycznie przy nim. 

Podejrzewam, że dziadkowie chcą opiekować się wnukiem, to nie są zwyczajni opiekunowie, którym się płaci itd. Ich łączy miłość, bez względu na to w co wierzy autorka. Z resztą sama pisze, że to dobrzy ludzie. Dobrzy ludzie kochają swoje wnuki. 

Więc nie rozumiem tego argumentu usamodzielnij się, oddaj dziecko opiekunce itd. Poza tym to są drogie usługi, nie każdą samotną mamę na to stać. I jeszcze kwestia dziecka, które może też jest zżyte z dziadkami i nowa płatna opiekunka mogłaby być małą rewolucją w jego życiu. 

To że rodzice są okropni (wg mnie) dla córki nie znaczy, że tacy sami są dla swojego wnuka.

A to dopiero ciekawe podejście. Biedni dziadkowie skazani na opiekowanie się  niepełnosprawnym wnukiem.
Zapewne to "skazanie" usprawiedliwia ich, że robią z życia córki piekło.
Zaprawdę godne to i sprawiedliwe.

I bardzo proszę nie porównywać jakichś okazjonalnych aktów  ulegania presji do stałej tyranii - kontrolowaniu talerza kiedy im się chce, wyznaczania zadań w każą niedzielę i święto, KAŻDĄ! i do prawa do decydowania z kim ma żyć. Pewnie się boją, że jak znajdzie partnera to z jego pomocą uwolni się od ich dyktatorskich aktów łaski. I to by dopiero było nieszczęście.

Temat okazał się bardzo kontrowersyjny i widzę, że wywołuje skrajne emocje. Przestałam się udzielać ponieważ zaczęłam dostawać maile z linkami do filmów i artykułów o ważnej roli kościoła w życiu człowieka. Pojawiły się również maile o tym jaka to ze mnie niewdzięczna i wyrodna córka. Sądziłam, że jeśli przestanę się wypowiadać to temat ucichnie, ale nie stało się tak. Pojawiło się kilka pytań. Postaram się na nie odpowiedzieć, ale z góry przepraszam jeśli nie uda mi się odpowiedzieć na wszystkie.
1. Ojciec syna ulotnił się zaraz po porodzie, kiedy byłam jeszcze w szpitalu. Jego rodzice nie żyją, a rodzeństwa nie ma (ja również jestem jedynaczką). Starałam się go odnaleźć, ale na próżno. Jego znajomi również twierdzą, że nie mają z nim żadnego kontaktu.
2. Moi rodzice nigdy nie powiedzieli, że w zamian za opiekę nad wnukiem mamy chodzić do kościoła. Jak wcześniej wspominałam takie ich zmuszanie do praktykowania religii trwa od zawsze, teraz tak samo podchodzą do mojego syna.
3. Ich opieka nad wnukiem nie jest tak jak niektórzy pisali bez przerwy. Zajmują się nim kiedy mam popołudniową zmianę w pracy lub muszę pracować w sobotę. To kilka godzin max 2 razy w tygodniu.
4. Niepełnosprawność syna polega na tym, że ma sparaliżowane nogi, intelektualnie jest w pełni sprawny i nie ma przeciwskazań żeby zostawić go w domu na godzinę kiedy idą do kościoła.
5. Wielokrotnie dziękowałam rodzicom za pomoc. Staram się okazać im wdzięczność jak tylko mogę.  Wożę ich do lekarza, na zakupy, załatwiam sprawy urzędowe. Kiedy dzwonią, że coś potrzebują to nigdy nie odmawiam. Nie ważne czy jestem zmęczona, chora czy mam inne plany jeśli potrzebują pomocy to jadę. Inaczej nie jestem wstanie okazać wdzięczności.

Nasuwa mi się pytanie. Dlaczego ja mam uszanowac ich poglądy i podporządkować się? Ja nie zasługuje na szacunek? Nie mówię, że mają to popierać, ale przynajmniej uszanować, pozwolić mi żyć i wychowywać dziecko zgodnie z własnymi przekonananiami i metodami wychowawczymi, które swoją drogą bez przerwy krytykują i robią to w obecności dziecka.

Ja nie rozumiem, że że można syna zostawić samego na godzinę, jak rodzice idą do kościoła, a nie można bez opiekunki.

A już jeśli by mi nie pasowało indoktrynowanie przez rodziców poszukałabym innej opieki. Czy ma głębszy sens rozmowa na temat religii z  ludźmi, którzy  nie wyobrażają sobie nie przestrzegać zasad religii i  mieć do czynienia z takimi ludźmi? Rodzice się nie zmienią jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki.

Czym innym jest zostawić dziecko na godzinę, a czym innym na kilka godzin. Przeciez napisała, że rodzice nie stawiają religii jako warunek opieki nad wnukiem. Ich trucie du... jest niezależne od opieki. Ma zerwać z nimi kontakt? Nie wydaje mi się aby o to jej chodziło.
Przykre jest to co Autorka napisała. Napisała na forum mając nadzieję, że znajdzie tu wsparcie, a dostaje obraźliwe maile i linki do katolickich stron. Jak widać niektórzy forumowicze nie rozumieją czym jest wolność wyznania i podobnie jak jej rodzice chcą "nawracać". Problemem katolików jest to, że uważają swoją wiarę za jedyną słuszną. Nie dopuszczają do siebie myśli, że może wcale tak nie jest. Mając klapki na oczach nie dopuszczają do siebie, że ta religia nie jest taka idealna. Nawet jeśli przedstawi im się fakty, które świadczą o zbrodniach jakich dopuszczał (a niekiedy wciąż dopuszcza) się kościół, uważają to za kłamstwo. Jak dla mnie kościół katolicki jest pełen zakłamania i hipokryzji.

Czyli nie może się samodzielnie poruszać  i jest na wózku?

Też bym chciała wiedzieć.

No tak, ale jeżeli Autorka uniezależni się od rodziców, to będzie mogła bardziej asertywnie powiedzieć rodzicom, gdzie jest granica.

Sorry ale to już jest fanatyzm a na pewno forma terroryzowania. Żeby bez zapowiedzi przychodzic jeszcze z obca osoba która ma coś robić w Twoim domu? Nie ważne czy to ksiądz czy kominiarz czy ktokolwiek inny. Myślę że sam ksiądz był zażenowany nie tyle Twoja postawa co postawa rodziców bo pewnie wpuścili go w kanał informacja ze tego poświęcenia domu chcesz lub je akceptujesz.

Myślę  że pomysł Agnes, bys spróbowała znaleźć pracę za  granicą i zabrać syna, jest wart rozważenia.