Mieszkanie z rodzicami po 30 stce - Netkobiety.pl

W życiu nie wróciłabym do rodziców. Wolałabym wynająć pokój z koleżankami, żeby mniej to odczuwać finansowo albo wyjechać za granicę.

Loka, bardzo się tego boję i czuje, że to zły pomysł.
Ale.
Display, mam dobre relacje z rodzicami, nie są upierdliwi, choć jak to rodzice wiadomo. Dom jest ogromny, mogłabym mieć nawet pokój ze swoją łazienką, w jednym pracować w innym spać. Tylko no denerwuje mnie już chyba czyjąś obecność w pomieszczeniu. Za długo mieszkam sama.

I ty chcesz faceta mieć?

Farmer, zaczynam Cię lubić. zawsze znajdziesz jakiś niuansik aby dopiec i pokazać, że totalnie się do związków nie nadaje.

Tak, jest szansa że się zasiedze, ze rodzice nie będą chcieli mnie puścić jak się przyzwyczaja. Jest dużo zagrożeń. Najchętniej to bym wyjechała gdzieś daleko daleko.

Powiem szczerze, że nie polecam.

Ze wzgledu na stan zdrowia, tesciowa przeprowadziła sie do nas jakiś czas temu. Nie jest upierdliwa, nie wtrąca się, ma wlasną dużą sypialnie i lazienkę dla siebie, a dom jest ogromny...ale. To ciągle jest trzecia osoba na tej samej posesji. Jako ktoś kto pracuje z domu i przyzwyczajony jest do bycia samej z psem, mam ciagle z tyłu głowy, że ona gdzies w domu jest. Nie jest jakoś strasznie, ale wyczuc sie to da. I to jest tylko teściowa, z którą mam poprawne stosunki. Jakbym miała mieszkać z własną matką, to chyba wolałabym dzielić kawalerkę z mężem.

A co ma piernik do wiatraka?

Mam osobna sypialnię, zawsze mialam, bo Misiek budzi się zwykle w polowie nocy i czyta książkę, co zupełnie rujnuje mój sen. Poza tym lubię świeczki zapachowe i jakieś romantyczne dodatki, co niekoniecznie mu pasuje. Co nie znaczy, że mieszkamy jak współlokatorzy.

Długo musiałabym z nimi mieszkać, napewno 2 lata. Czy dom przejmę, pewnie częściowo tak.
Myślę też, że tak naprawdę nie mam już znajomych tu gdzie mieszkam, a z drugiej strony nie mam potrzeby mieszkania w małej miejscowości gdzie jak będę mieć ochotę to nie pójdę sobie od tak do teatru, nawet sama co przecież często mi się zdarza obecnie.
Jedynie co miałoby sens teraz, to przeczekanie tego okresu gdzie będę szukać pracy za granicą. Pewnie zajmie mi to z 3 miesiące aby coś przyzwoitego znaleźć.

Jakiś Człowiek
U mnie może być podobnie, z tym że u mnie nie ma takich tekstów. Tylko ja wiem, że nie będzie łatwo później się wyprowadzić. Bo są starsi i ktoś będzie musiał się nimi zająć. A jak coś będę chciała zmienić to będzie, że jestem egoistka i ich zostawiam.
Ja też nie mam niewiadomo jak bujnego życia towarzyskiego, ale czasem wyjdę, plus jakaś siłownia, zajęcia dodatkowe których nie ma w małej miejscowości.

Powrót na 3 miesiące przed wyjazdem może być  ryzykowny.
Z jednej strony masz szansę trochę dodatkowej kasy przygarnąć,
a z drugiej może  się zacząć emocjonalny szantaż pt: niewdzięczne dziecko zostawia niedołężnych rodziców na zatracenie.

Myśl dalej co lepsze 

Zaczynasz trochę od dupy strony.
Zobacz, ja mam 28 lat i cały czas mieszkam z rodzicami, kupiłem mieszkanie, które w całości spłacę mając 29 lat.

Czyli przed 30stką będę posiadaczem nieruchomości bez jakichkolwiek kredytów/wynajmów.

Niektórzy ludzie śmieją się ze mnie ale jak ja w wieku 30 lat będę miał 0 kredytów na głowie to oni będą jebać większe targety w korpo, aby móc wyrobić na te swoje raty hipoteczne

Zresztą jakbyś to widziała? W wieku 30 lat wracasz do rodziców i odkładasz na wkład własny i w wieku 30stu kilku lat będziesz ,,na swoim" z kredytem na kolejne 30 lat?

A więc go wykonaj i nie patrz na innych
Oczywiście, taka decyzja może rodzić pewne konsekwencje, których jesteś świadoma - po pierwsze, musisz to zrealizować konsekwentnie, mając na uwadze cel główny (odłożenie na własne mieszkanie) ponieważ inaczej rozwój wypadków może przyjąć obrót "wróciłam do rodziców, minęło 5 lat a ja dalej jestem w tym samym punkcie co przed powrotem. Tylko 5 lat starsza.". I druga sprawa - jak zauważyłaś, w mniejszej miejscowości jest zmniejszony "rynek matrymonialny". Ale skoro obecne rozwiązania "nie działają", to może trzeba spróbować czegoś nowego? (Takie poboczne pytanie tylko, na inny wątek - jakim rzeczywiście problemem tutaj jest wielkość tego rynku i czy nie wpływają na obecny obrót sprawy inne czynniki. Ucieczka od nich nie sprawi, że znikną.)

Tylko teraz po świętach raczej się upewniłam, że to może być bardzo ciężkie. Jak mówię, najlepiej jakbym wyjechała, szybko i daleko. Poza tym raczej już niw sądzę, że uda mi się być w takim związku jakim bym chciała być a luźne relacje nie wchodzą w grę bo się przywiązuje, więc muszę sie pogodzić że będę całkiem sama. Także rynek matrymonialnych już chyba mnie nigdzie nie interesuje.
A życie fajne chce wieść więc muszę na nie zarobić. Także plan jest tylko czas zacząć go zrealizować.

A więc dobrze dało się wyczuć, zacytuję siebie samego "(...) i czy nie wpływają na obecny obrót sprawy inne czynniki. Ucieczka od nich nie sprawi, że znikną(...)
Myślę, że cenna dla Ciebie samej byłaby szczera odpowiedź na pytanie "Dlaczego uciekasz" szybko i daleko i "przed czym" (ale dokładnie przed czym)
Te problemy magicznie nie znikną w innym miejscu, a wręcz przeciwnie, mogą eskalować, powiększone o przeczucie że źle zrobiłaś, wracając do domu.

Jeżeli poddasz się w szukaniu fajnej relacji, to na pewno jej nie będziesz miała.
Jeżeli się nie poddasz, to może się uda
Porażki są po to, aby wyciągać z nich lekcję, modyfikować swoją osobowość (albo i nie ) i iść dalej, będąc lepszym o doświadczenia z nich płynące.

Może

Znasz już zagrożenia, więc decyzja należy do Ciebie.

Jestem trochę młodszy ale mogę powiedzieć jak to u mnie wygląda, może to jakoś pomoże przemyśleć decyzję.

Na początku roku wróciłem z Krakowa w rodzinne strony(jako, że zacząłem pracować 100% zdalnie - miejscowość ok 3k ludzi z tego co się orientuje), dokładniej to na wieś do rodzinnego domu. Chociaż już w czasie covidu większość czasu byłem w rodzinnym domu jak wcześniejsza firma odesłała nas na zdalną pracę.

Generalnie jeśli chodzi o ten mniejszy rynek matrymonialny o którym ktoś wspomniał to weź poprawkę na to, że na wsiach i mniejszych miejscowościach jest nadwyżka mężczyzn. Problem jest taki, że kobiety nie koniecznie są akurat tymi mężczyznami zainteresowane. Drugi problem jest taki, że na wsiach to nie ma wielu okazji do spotykania się chyba że na festynie raz do roku. Przypuszczam, że nieco lepiej w okolicznym mieście jest, w którym jest już 30k mieszkańców. No ale to też to nie to samo co Kraków. Na twoją niekorzyść chyba jednak działa to, że kobiety po 30stce coraz szybciej chyba tracą uwagę płci przeciwnej, a sensowni mężczyźni powoli zaczynają być zajęci. Szczególnie, że zwykle to kobieta jest młodsza w związku a facet starszy. Nawet jeśli jest nadwyżka mężczyzn to przy malej ilości mieszkańców to ile to będzie facetów wolnych?

W moim wypadku to jest tak, że zaczynam stawiać dom obok rodzinnego domu(jakieś 2 lata to pewnie zajmie) a potem dopiero będę zaczynał zbierać na mieszkanie w Krakowie. Generalnie raczej nie będę musiał brać kredytu w przypadku budowy domu bo mi się to powinno ładnie rozłożyć na lata. W twoim wypadku tutaj masz całkiem inną sytuację i musisz przeliczyć ile możesz odłożyć i jaką masz zdolność kredytową(wiele osób teraz dostało lekcję życia po podwyżkach stóp).
Pewnie sporo mimo wszystko zaoszczędzisz. Np. ja nie posiadam auta bo w domu rodzice mają a jak są 2 auta to z reguł idzie się dogadać, żeby rodzice pożyczyli.(praca 100% zdalnie więc to się da zrobić, gdybym musiał codziennie do pracy brać auto to już by to nie było możliwe)
Spotkanie się ze znajomymi jest trudne bo większość ludzi z którymi utrzymuje kontakt jest albo w Krakowie albo jedną nogą w Krakowie a drugą w rodzinnej miejscowości. Ciężej wyskoczyć na piwo...  a też ciężko ogarnąć krąg znajomych bo po prostu ludzie mają inne zainteresowania niż ja.(nawet starzy znajomy gdzieś się rozjechali, albo już kompletnie innym językiem się posługujemy)

Kolejna sprawa to ja na przykład ciągle wynajmuję(dość tanio) pokój w Krakowie. Okazuje się, że w tym roku tam byłem kilka razy tylko. Mimo to ze względu na moją sytuacje finansową nie jest to dla mnie aż taki problem.(a jak już jadę to mam tam swoje rzeczy i jest to dość wygodne) Jeśli jednak miałbym perspektywę brania kredytu to nie wchodziło by to w grę.

Sporo aspektów tutaj trzeba wziąć pod uwagę jak widać. Nie wiem czy moje doświadczenia są jakkolwiek pomocne w podjęciu decyzji, ale może... twoja decyzja co z tym zrobisz

Strzelec?

Marudzisz, kombinujesz, a w rzeczywistości nie chcesz żadnych zmian.
Praca jest tu i teraz, jest jej mnóstwo, wystarczy odpalić pierwszy z brzegu olx czy innego pracuja.pl.

Więc po co to rozterki ściętej głowy?

Ammon, dzięki za perspektywę jednak mamy trochę inny rozrzut zarobków. Napewno nie zamknę się w roku, jeśli dwóch to będzie to dużym kosztem. Natomiast wszystkie zagrożenia przemyślałam, jestem ich świadoma i na ta chwilę wciąż się waham ale jestem raczej na nie.

Noben, nie szukam fizycznej pracy, zarobki w takich pracach są niewiele większe niż te które mam. Z doświadczenia wiem, że proces szukania i rekrutacji za granicą trwa właśnie tak około 3 m-cy. Fizyczna dla kobiet rzecz jasna, może dla mężczyzn są większe

Tak

Jakiś czas temu musiałam wrócić na 6 tygodni do domu bo mama miała operacje. Ja byłam na zwolnieniu wiec całe dnie dla mnie. I pomimo ze mam dalej dobre koleżanki w rodzinnym mieście i spotkałam się z nimi od  czasu do czasu - ale wiadomo każda z nich na swoje własne życie i niekoniecznie za wiele czasu. Bylam przeszczęśliwa jak wróciłam do domu na swoje stare śmieci i pomimo ze mama ma 4 pokojowe mieszkanie a ja z facetem mamy sypialnie i pokój z aneksem kuchennym i jakies 30 metrów mniej to nikt mojej wolności w moim wynajmowanym domu mi nie zabierze.
Z ta zagranica to tez musisz się liczyć ze pewnie na początku bedziesz musiała dzielić mieszkanie z innymi, właśnie ze względów finansowych.
Brzmisz jakbyś ktoś ci ten temat w głowie wiercił wiec postanowiłaś zastanowić się nad tym ale było tam zero twojego pomyslu.

Autorko, biorąc pod uwagę kwotę, jaką musisz zebrać, żeby kupić własne mieszkanie, to różnica pomiędzy dokładaniem się rodzicom a wynajmem kawalerki nie wydaje się jakoś horrendalnie poprawiać Twojej sytuacji. Nie wiem na jakim poziomie są Twoje zarobki, ale jeśli twierdzisz, że dwa lata powinny wystarczyć, by uzbierać pożądaną kwotę, co pozwala sądzić, że są bardzo przyzwoite - ta różnica zmniejsza się jeszcze bardziej.

Z Twoich słów wyraźne wynika, że masz w sobie duży opór przed wiadomym pomysłem, dlatego uważam, że nie powinnaś robić nic wbrew sobie, bo to się zwyczajnie nie sprawdza. Jeśli dodatkowo czujesz, że w chwili, kiedy będziesz chciała na powrót mieszkać sama, będziesz musiała być silna, by odeprzeć naciski i emocjonalne szantaże ze strony rodziców, to przypuszczalnie w końcu to odchorujesz, bo albo zrezygnujesz z siebie i swoich potrzeb, albo zjedzą Cię wyrzuty sumienia.

Zastanawiam się również, czy aby na pewno ta rozważana chęć powrotu do rodzinnego domu wynika wyłącznie z przemyśleń, że w przyszłości miałabyś szansę być na swoim? Czy Ty aby na pewno czegoś tu nie pominęłaś?

Mogę się mylić, ale nie wydaje się, żebyś na dłuższą metę widział się na wsi - po co zatem budujesz tam dom?

Jeśli wrócę do rodziców, napewno już stamtąd nie,, ucieknę,, są starsi i pewnie już będą chcieli abym z nimi została. Właściwie tego się boję najbardziej.
Boję się również, że będę wiecznie w złym humorze i będę zdołowana. Czyli nie dość że brak faceta to jeszcze mieszkam z rodzicami. Trochę już znam siebie i wiem że ucieczka może mnie wpędzić w gorsze samopoczucie.

Napewno bym zaoszczędziła, w mniejszej miejscowości nie miałabym tyle pokus aby ciągle na coś wydawać. Ponieważ nigdy nie umiałam oszczędzać to wydaje mi się, że ten moment nadszedł i faktycznie jestem gotowa siw tego nauczyć.

Poza tym tutaj już właściwie nie mam się z kim spotykać, wszystkie koleżanki nawet te najbardziej zadeklarowane singielki już kogoś mają. Zostałam sama, co jest najśmieszniejsze zawsze się mówiło w gronie znajomych, że będę pierwsza która będzie mieć męża a zostałam ostatnia, a nawet faceta nie mam. Za granicę chce uciec przed porażka swojego życia. Tym, że skoro tu nie ułożyłam sobie życia to może gdzieś daleko a przynajmniej nie będzie, że sama i jeszcze wynajmuje kawalerkę to chociaż będzie, że robię karierę za granicą no i jeszczę zarobie.

Chce wyjechać i wiem, że to ucieczka. Przed tym co czuje i wiem ze tam dokąd trafie będę się czuć podobnie.

To co ja mam ze sobą zrobić? Każda opcja jest beznadziejna. Za granicą poza praca pewnie może byc ciężko aby robić coś więcej. Patrzę na moje życie i jest totalnie do bani.

Tzn z wszystkich opcji wyjazd jest chyba najlepszym rozwiązaniem. Tak na ten moment mi się wydaje. Ale to wszystko prawda co napisałaś.

Mieszkanie z rodzicami moze fajnie wygladac, jednak skoro masz problem z tolerowaniem kogos pod twoim dachem to to moze przyniesc duze konsekwencje tak dla ciebie jak i rodzicow.

Nie zapominaj, ze oni tez sie przyzwyczaili zyc sami, wiec dla nich to takze nie bedzie takie extra. Nie odmowia ci, bo cie kochaja i jestes ich dzieckiem, no i...kiedys jakos sie zylo i dobrze bylo...

Przemysl dobrze sprawe, bo mam wrazenie, ze wracasz do rodzicow a nowe mieszkanie jest dobra do tego wymowka.
Badz szczera wobec samej siebie.

Nie bedzie latwo odlozyc na mieszkanie nawet zyjac z rodzicami. Nadal bedziesz miala koszty, moze mniejsze, ale z wiekszymi konsekwencjami.

Wyjazd za granice? Tez nalezy dobrze przemyslec i zorganizowac. Nigdy od razu nie jest nigdzie latwo, a jesli wybierzesz kraj z inna kultura, chocby DE czy NL to najpierw bedziesz musiala sie nieco zaadaptowac aby myslec o czyms wiecej.

Trzymam kciuki.

haha, za 15/20 lat dopiero tak będzie jak jej palma odbije.

Przed sobą samą nigdzie nie uciekniesz, a życie za granicą to też nie jest jakaś bajka i życie usłane różami. To dosyć trudne przedsięwzięcie i jeśli nigdy za granicą nie byłaś to będzie mocna szkoła życia.

Co masz ze sobą zrobić? Przestać szukać przystojnego księcia i poznać normalnego faceta z podobnym podejściem do życia, mieszkać wspólnie i się poznawać, dążyć do wspólnych celów, dzielić z nim radość i smutki, dawać i dostawać uczucie, a w nocy zasnąć przytulając się do niego. Mieć realne oczekiwania od życia zamiast zostać z ręką w nocniku po 40stce i potem jedynie jako MILFetka na trening dla młodego. Jakieś pytania?