Problem z narkotykami, jak o tym powiedzieć? - Netkobiety.pl

Naru_to04 napisał/a:

Może nie stygmatyzują wszyscy, ale jednak dużo. I na forach czytam, że każdemu się odradza związki z uzależnionymi maści wszelakiej, bo nikogo nie kręci życie na tykajacej bombie.
Dobrej slawy to uzależnieni nie mają.

No i co z tego ? Moja zona żyje ze mną dwadzieścia kilka lat i dała radę z tym
Tak na forach dominuje obraz doskonałego świata z idealnymi ludźmi,inne opcje odpadają
ludzie mają prawo mieć swoje przekonania i doświadczenia nawet uprzedzenia,urazy takie życie nikły wpływ ma się na to 
Uzależnieni wszelkiej maści odpadają mając złą sławę,
Złą sławę mają również osoby z chad ,osoby z nerwicą,zaburzeniem borderline,osoby ze schizofrenią,osoby z depresją
DDA,DDD,DDRR, też niepewni ,byłe żony alkoholików też do skasowania bo desperatki,tak jak samotne matki,wdowy,rozwodnicy - brrr koszmar i maskra
dziewice i prawiczki też odpadają bo jacyś dziwni, że nikt ich nie chciał,dziewczyna co miała trzech partnerów też, bo na pewno nimfomanka rozpustna i kłamliwa miała dziewięciu,normalni przeciętni też odpadają bo przeciętni
Do związków zostają tylko sami czyści,święci,zdrowi i zamożni w miarę młodzi i ładni.

A kodeina i xanax sprawią że unikniesz czegoś niemiłego i przykrego i się prześlizgniesz w życiu slalomem, wykiwasz wszystkich .

Że bez terapii nie dam rady sam, a xanaxem i kodeina tylko sam siebie robię w uja i wielkie g *** z tego wyjdzie?
Przepraszam Cię, ale łeb mi rozsadza z bolu, i nie jestem dzisiaj szczególnie lotny intelektualnie.

Lady Loka napisał/a:

Naru_to04 napisał/a:

Że bez terapii nie dam rady sam, a xanaxem i kodeina tylko sam siebie robię w uja i wielkie g *** z tego wyjdzie?
Przepraszam Cię, ale łeb mi rozsadza z bolu, i nie jestem dzisiaj szczególnie lotny intelektualnie.

No bo taka jest prawda.
Że xanaxem i kodeiną zrobisz sobie jeszcze większy syf. Idź na terapię. Po to terapie są, żebyś sobie nie musiał radzić sam. Poza tym jeżeli narkotykami przed czymś uciekasz, to tym bardziej trzeba to w końcu przepracować na terapii po to, żeby nie trzeba było przed tym uciekać, tylko zamknąć rozdział.

Świetna ucieczka.. Z jednego gówna w drugie.

Lady Loka napisał/a:

Naru_to04 napisał/a:

Świetna ucieczka.. Z jednego gówna w drugie.

No tak. Więc pora przestać uciekać i iść na terapię.

Dlatego porozmawiam z rodzicami, chociaż nie jest łatwo powiedzieć o sobie, że się jest...

Nie powiem nic rodzicom, samej matce też nie. Nie czuję się gotowy, nie umiem zacząć gadki i no cóż, banie się mi nie minęło. Mialem chwilę przebłysku i impulsu, gdzie chciałem wygarnąć, jaki jestem, ale odpadłem. Sam sobie pomogę/ pomóc spróbuję. Taka prawda, że oni nie są bez winy, że jesten teraz w tym miejscu w którym jestem. Nie byli źli, ale są ślepi jak krety i ta ślepota im się czkawka kiedyś odbije. Dowiedzą się inaczej, może nie dowiedzą nigdy, już nie patrzę na to. Co ma być, to będzie. Ułożyłem sobie w głowie plan i postaram się go realizować. Uda się, nie uda? Nie znam odpowiedzi, czas mi pokaże.

Widzisz, moje życie. Moja sprawa. W sensie chciałem powiedzieć. Inaczej ten wątek by nie powstał. Ale nie mam na tyle odwagi.

Tak tak, a świstak siedzi i zawija

Lady Loka napisał/a:

Tak tak, a świstak siedzi i zawija

Naruto to taka młodsza wersja Brothera in Arms czyli klasycznie przewidywalnie
racjonalizowanie na całego pełną parą.
To widocznie jeszcze nie ten moment za słaby kryzys,po mału zaczyna czuć się lepiej więc kozakuje
jeżeli przypuszczenia się spełnią tylko uderzenie o następne dno może coś spowodować inaczej wszelkie gadki szmatki to tylko bicie piany
strata czasu i energii na utwierdzanie się i pławienie w słabościach,niemożnościach możeniem przeszkód .
Użalanie się to jeden z dragów.

"Ten, kto się boi musi być uzależniony; słaba rzecz potrzebuje wsparcia."
Carl Gustav Jung

Ja nie chciałbym trafic do żadnego ośrodka uzależnień. Poza tym mój plan to nie ładowanie w siebie xanaxu i kodeiny, chociaż istotnie na początku tak planowałem, ale takimi metodami z tego zaklętego kręgu nie wyjde. Muszę wziąć najgorsze ciśnienie na przetrzymanie, miło nie będzie, ale później powinno pójść łatwiej.
Pobytu na terapii w ośrodku nie chce.

Takim prawdziwym ćpunem, który daje po kablach nie jestem i - nie oszukujmy się - doprowadzić się do takiego etapu doprowadzają jednostki specyficzne, co mi nie zagraża, choćbym miał w ch*j i trochę problemów nieprzepracowanych.
Muszę się zająć swoją chorą głową. Jest chu....i niestabilnie, ale co innego mogę? Może uda się bez informowania matki i ojca? Sam siebie oszukuje?

Po co ten wątek byl zakładany? Szukałem pomocy, chciałem sobie, chce pomóc nadal, nie wiedziałem, jak przekazać info rodzicom. Wydawalo mi się, że z ich wsparciem byłoby mi łatwiej przejść to. Ale potem się pojawiło we łbie: a jakby mi wcale nie pomogli? Wypieprzyli na zbity pysk z domu? Mam gwarancję, że nie?
W sumie to tego akurat dalej nie zaplanowałem, jak im powiedzieć, gdybym i wiedział i się nie bał - byłoby po rozmowie. Brzmie jak dzieciak, prawda? Pełnoletni człowiek boi się rozmowy z rodzicami... Wstyd mi jest jak to pisze, ale pisze, jak jest i co czuje. Poza tym, co w jednym poście podkreśliłem: oni bez winy też nie są.
Co dalej? Takim prawdziwym ćpunem, który daje po kablach nie jestem i - nie oszukujmy się - doprowadzić się do takiego etapu doprowadzają jednostki specyficzne, co mi nie zagraża, choćbym miał w ch*j i trochę problemów nieprzepracowanych.
Muszę się zająć swoją chorą głową. Jest chu....i niestabilnie, ale co innego mogę? Może uda się bez informowania matki i ojca? Sam siebie oszukuje?
Wam dziękuję, bo potrzebowałem jakichkolwiek słów, które pomogłyby mi w mojej sytuacji choć trochę.

Naru_to04 napisał/a:

Po co ten wątek byl zakładany? Szukałem pomocy, chciałem sobie, chce pomóc nadal, nie wiedziałem, jak przekazać info rodzicom. Wydawalo mi się, że z ich wsparciem byłoby mi łatwiej przejść to. Ale potem się pojawiło we łbie: a jakby mi wcale nie pomogli? Wypieprzyli na zbity pysk z domu? Mam gwarancję, że nie?
W sumie to tego akurat dalej nie zaplanowałem, jak im powiedzieć, gdybym i wiedział i się nie bał - byłoby po rozmowie. Brzmie jak dzieciak, prawda? Pełnoletni człowiek boi się rozmowy z rodzicami... Wstyd mi jest jak to pisze, ale pisze, jak jest i co czuje. Poza tym, co w jednym poście podkreśliłem: oni bez winy też nie są.
Co dalej? Takim prawdziwym ćpunem, który daje po kablach nie jestem i - nie oszukujmy się - doprowadzić się do takiego etapu doprowadzają jednostki specyficzne, co mi nie zagraża, choćbym miał w ch*j i trochę problemów nieprzepracowanych.
Muszę się zająć swoją chorą głową. Jest chu....i niestabilnie, ale co innego mogę? Może uda się bez informowania matki i ojca? Sam siebie oszukuje?
Wam dziękuję, bo potrzebowałem jakichkolwiek słów, które pomogłyby mi w mojej sytuacji choć trochę.

Naru, to super, że szukasz pomocy. Tutaj zacząłeś na forum i bardzo dobrze. Są tu ludzie z doświadczeniem i to jest dla Ciebie cenne. Posłuchaj ich. Skorzystaj, bo po to tu przyszedłeś.

Na pewno strach przed rozmową z rodzicami jest ogromny. Tym bardziej, że jak piszesz rodzice nie spędzali z Tobą czasu, więc i nie masz doświadczenia w opowiadaniu im o sobie. Pewnie nie pytali a Ty nie opowiadałeś im o swoich problemach. Zobacz do jakich kłopotów doprowadził brak rozmowy z bliskim. Tak się nie da żyć. Koniecznie Wasza rodzina musi to zmienić. Małymi kroczkami da się.

Z pewnością jak mówisz rodzice zawalili kilka spraw. Nie sądzę, aby świadomie lekceważyli Twoje potrzeby emocjonalne. Po prostu inaczej nie potrafili, może sami nie otrzymali dobrej opieki od swoich rodziców i tak to się ciągnie przez pokolenia, a skutkiem jest, że nie potrafili z Tobą nawiązać bliskiej relacji.

Wiesz, można to jeszcze naprawić i teraz jest na to najlepszy moment. Czasami tak jest, że dopiero jak coś pierdyknie w rodzinie, to ludzie się budzą i dopiero zaczynają dostrzegać problemy i je naprawiać.

Nie wiemy jak zareagują rodzice, ale przecież nie to jest najgorsze co może Cię spotkać. Ty możesz stracić swoje życie jak się nie uwolnisz od narkotyków. Wiedz jedno, że oni Cię kochają - tylko widzisz tak nieporadnie trochę, bo wielu ludzi kocha tylko tak jak umie, jak ich nauczono. Jednak wiedz, że choć może z początku będą się wściekali, czy mama będzie płakać, to na pewno Ci pomogą. Na pewno bardzo im na Tobie zależy, najbardziej na świecie.

Myślę, że idziesz dobrym tropem, aby najpierw zagadać z mamą. Ja bym zaczęła tak:
-  mamo, wiesz zapisałem się do ośrodka uzależnień na terapię
- mama: co się stało, co Ty mówisz
- wiesz mamo miałem problemy, bałem się, nie wiedziałem jak się od nich uwolnić i zacząłem brać narkotyki,
- O Boże!
- mamo potrzebuję pomocy...

U Ciebie widać, że przejmujesz się bardzo wieloma rzeczami na zapas:
- a jak będzie w ośrodku uzależnień
- a co jak się wyda i mnie nazwą narkomanem
- dziewczyny mnie wtedy nie zechcą itd.

Tylko widzisz te nasze lęki nas niszczą, paraliżują, w końcu zabijają.
Musisz nauczyć się jak sobie z nimi radzić (pomoc psychologa)
Naprawdę w większości niepotrzebnie się człowiek przejmuje na zapas - bo patrząc z perspektywy czasu okazuje się, że nic takiego nie wydarzyło się czego się baliśmy. Mówi się "strach ma wielkie oczy".

Naprawdę zachowując spokój można racjonalnie poukładać sobie te wszystkie sprawy, których się obawiamy np.
- wyleczyć się teraz z nałogu, jesteś taki młody całe życie przed Tobą, za np. 2 lata, nikt nie będzie pamiętał że brałeś narko, a za kilka lat to już w ogóle nikogo to nie będzie interesować, pamiętaj "co było a nie jest nie pisze się w rejestr",
- ludzie popełniają głupoty w młodości, to normalne, rozejrzyj się wśród swoich znajomych, zobacz ilu młodych robi jakieś odpały, a ilu cierpi na depresję, ilu leczy się  psychiatrycznie. Naprawdę młodzież nie ma lekko, bo i czasy ciężkie i wiek dojrzewania trudny. Życie w ogóle nie jest lekkie.

Ale to wszystko mija. Potem ludzie dorośli nie zwracają już na te błędy młodości takiej uwagi. Dziewczyny też nie będą, bo same też mają wiele problemów ze sobą.

Moim zdaniem musisz koniecznie porozmawiać z psychologiem o tym co złego cię w przeszłości spotkało. Nie dasz rady sam tego udźwignąć. Skoro z rodzicami ciężko o rozmowę, bo nie potrafią, to spróbuj na terapii, a najlepiej w grupie terapeutycznej, inni też będą opowiadać. Zobaczysz, że nie jesteś sam z problemami. Może się z kimś zakumplujesz. Nie bój się na zapas tej terapii. W obecnych czasach to już normalne, prawie każdy korzysta z takiej pomocy wcześniej czy później. Nawet dzieci ciepią i chorują. Naprawdę nie obawiaj się na zapas - idź zobacz, a jak ci się nie spodoba to najwyżej zrezygnujesz.

KarminowaRóża napisał/a:

Naru_to04 napisał/a:

Po co ten wątek byl zakładany? Szukałem pomocy, chciałem sobie, chce pomóc nadal, nie wiedziałem, jak przekazać info rodzicom. Wydawalo mi się, że z ich wsparciem byłoby mi łatwiej przejść to. Ale potem się pojawiło we łbie: a jakby mi wcale nie pomogli? Wypieprzyli na zbity pysk z domu? Mam gwarancję, że nie?
W sumie to tego akurat dalej nie zaplanowałem, jak im powiedzieć, gdybym i wiedział i się nie bał - byłoby po rozmowie. Brzmie jak dzieciak, prawda? Pełnoletni człowiek boi się rozmowy z rodzicami... Wstyd mi jest jak to pisze, ale pisze, jak jest i co czuje. Poza tym, co w jednym poście podkreśliłem: oni bez winy też nie są.
Co dalej? Takim prawdziwym ćpunem, który daje po kablach nie jestem i - nie oszukujmy się - doprowadzić się do takiego etapu doprowadzają jednostki specyficzne, co mi nie zagraża, choćbym miał w ch*j i trochę problemów nieprzepracowanych.
Muszę się zająć swoją chorą głową. Jest chu....i niestabilnie, ale co innego mogę? Może uda się bez informowania matki i ojca? Sam siebie oszukuje?
Wam dziękuję, bo potrzebowałem jakichkolwiek słów, które pomogłyby mi w mojej sytuacji choć trochę.

Naru, to super, że szukasz pomocy. Tutaj zacząłeś na forum i bardzo dobrze. Są tu ludzie z doświadczeniem i to jest dla Ciebie cenne. Posłuchaj ich. Skorzystaj, bo po to tu przyszedłeś.

Na pewno strach przed rozmową z rodzicami jest ogromny. Tym bardziej, że jak piszesz rodzice nie spędzali z Tobą czasu, więc i nie masz doświadczenia w opowiadaniu im o sobie. Pewnie nie pytali a Ty nie opowiadałeś im o swoich problemach. Zobacz do jakich kłopotów doprowadził brak rozmowy z bliskim. Tak się nie da żyć. Koniecznie Wasza rodzina musi to zmienić. Małymi kroczkami da się.

Z pewnością jak mówisz rodzice zawalili kilka spraw. Nie sądzę, aby świadomie lekceważyli Twoje potrzeby emocjonalne. Po prostu inaczej nie potrafili, może sami nie otrzymali dobrej opieki od swoich rodziców i tak to się ciągnie przez pokolenia, a skutkiem jest, że nie potrafili z Tobą nawiązać bliskiej relacji.

Wiesz, można to jeszcze naprawić i teraz jest na to najlepszy moment. Czasami tak jest, że dopiero jak coś pierdyknie w rodzinie, to ludzie się budzą i dopiero zaczynają dostrzegać problemy i je naprawiać.

Nie wiemy jak zareagują rodzice, ale przecież nie to jest najgorsze co może Cię spotkać. Ty możesz stracić swoje życie jak się nie uwolnisz od narkotyków. Wiedz jedno, że oni Cię kochają - tylko widzisz tak nieporadnie trochę, bo wielu ludzi kocha tylko tak jak umie, jak ich nauczono. Jednak wiedz, że choć może z początku będą się wściekali, czy mama będzie płakać, to na pewno Ci pomogą. Na pewno bardzo im na Tobie zależy, najbardziej na świecie.

Myślę, że idziesz dobrym tropem, aby najpierw zagadać z mamą. Ja bym zaczęła tak:
-  mamo, wiesz zapisałem się do ośrodka uzależnień na terapię
- mama: co się stało, co Ty mówisz
- wiesz mamo miałem problemy, bałem się, nie wiedziałem jak się od nich uwolnić i zacząłem brać narkotyki,
- O Boże!
- mamo potrzebuję pomocy...

U Ciebie widać, że przejmujesz się bardzo wieloma rzeczami na zapas:
- a jak będzie w ośrodku uzależnień
- a co jak się wyda i mnie nazwą narkomanem
- dziewczyny mnie wtedy nie zechcą itd.

Tylko widzisz te nasze lęki nas niszczą, paraliżują, w końcu zabijają.
Musisz nauczyć się jak sobie z nimi radzić (pomoc psychologa)
Naprawdę w większości niepotrzebnie się człowiek przejmuje na zapas - bo patrząc z perspektywy czasu okazuje się, że nic takiego nie wydarzyło się czego się baliśmy. Mówi się "strach ma wielkie oczy".

Naprawdę zachowując spokój można racjonalnie poukładać sobie te wszystkie sprawy, których się obawiamy np.
- wyleczyć się teraz z nałogu, jesteś taki młody całe życie przed Tobą, za np. 2 lata, nikt nie będzie pamiętał że brałeś narko, a za kilka lat to już w ogóle nikogo to nie będzie interesować, pamiętaj "co było a nie jest nie pisze się w rejestr",
- ludzie popełniają głupoty w młodości, to normalne, rozejrzyj się wśród swoich znajomych, zobacz ilu młodych robi jakieś odpały, a ilu cierpi na depresję, ilu leczy się  psychiatrycznie. Naprawdę młodzież nie ma lekko, bo i czasy ciężkie i wiek dojrzewania trudny. Życie w ogóle nie jest lekkie.

Ale to wszystko mija. Potem ludzie dorośli nie zwracają już na te błędy młodości takiej uwagi. Dziewczyny też nie będą, bo same też mają wiele problemów ze sobą.

Moim zdaniem musisz koniecznie porozmawiać z psychologiem o tym co złego cię w przeszłości spotkało. Nie dasz rady sam tego udźwignąć. Skoro z rodzicami ciężko o rozmowę, bo nie potrafią, to spróbuj na terapii, a najlepiej w grupie terapeutycznej, inni też będą opowiadać. Zobaczysz, że nie jesteś sam z problemami. Może się z kimś zakumplujesz. Nie bój się na zapas tej terapii. W obecnych czasach to już normalne, prawie każdy korzysta z takiej pomocy wcześniej czy później. Nawet dzieci ciepią i chorują. Naprawdę nie obawiaj się na zapas - idź zobacz, a jak ci się nie spodoba to najwyżej zrezygnujesz.

Ja taki jestem. Totalnie rozdarty, dostaje do głowy, sam nie wiem, czego chce. Raz tak, raz srak. Juz miałem ją przecież zagadać (matkę), zaraz odechciało mi się. Boje się reakcji, że dostanę kopa w de i do widzenia. Raczej nie, ale mózg mi podpowiada różne scenariusze.
Plus czuje się wyebany pod każdym kątem.
Ludzie zapomną? Ludzie nie zapominają.. Ludzie kochają, jak komu jest źle, noga się powinie; zapomną, że ktoś kogo znają ćpal, tylko dlatego, że przestał? Nie zapomną.
Narkoman to jak alkoholik: dno dna.
Uważasz, że ktoś miałby o czymś TAKIM zapomnieć?

Czy ludzie zapomną? To pytanie można rozważając pod różnym kątem.
np. Ludzie żyją w takim pędzie, że liczy się dla nich chwila obecna- news dnia, a jutro kolejny i kolejny news -  i nikt już nie pamięta co było wczoraj - ludzie żyją w swojej bańce, najczęściej wirtualnej. Ludzie w gruncie rzeczy najbardziej zajmują się sobą.
A jeśli ktoś się cieszy z cudzego nieszczęścia - no cóż zdarza się, ale pamiętaj, zawsze ale to zawsze ten człowiek dostaje wtedy od życia nauczkę - i ma to samo i dopiero wtedy ma okazję przekonać się jak to jest.

Po drugie - przecież Ty nie będziesz chodził i rozpowiadał o swoich problemach, możesz dyskretnie załatwić swoje sprawy w gabinecie u terapeuty. Dopóki nic publicznie nie odwalisz - jest szansa że nikt się o braniu narko nie dowie. Rodzice też nie muszą nikomu mówić, bo i po co. Lepiej z Tobą niech o tym rozmawiają.

Jeśli chodzi o Twoich znajomych, to oni teraz wiedzą o Twoich przebojach z narko, ale przecież Wasze drogi się wkrótce rozejdą, skończysz szkołę, pójdziesz do pracy, będziesz miał innych kolegów. Ale nawet kumplom teraz możesz powiedzieć (jak będą pytać)- stary ja z tym skończyłem, spróbowałem, zabawiłem się i mi wystarczy. I tyle - więcej nic nikomu nie musisz tłumaczyć.

I rozpoczynasz nowe życie bez narko i nawet jak kiedyś temat wypłynie przy okazji w jakiejś rozmowie, to powiesz po prostu: to były szczenięce lata, takie eksperymenty małolata. Dawno już temat nieaktualny.

I jak kiedyś poznasz dziewczynę to przecież nie będziesz się chwalił na pierwszym spotkaniu, bo i po co. Wiadomo, że jak bylibyście super zżytą, poważną parą narzeczonych to można sobie poopowiadać o trudnych czasach z przeszłości, kiedyś w zimowy wieczór przy kominku i lampce wina, ale to już musi być naprawdę ta odpowiednia osoba, która cię kocha i wspiera.

Tylko warunek jest jeden - musisz z tym już teraz skończyć. A do tego potrzebujesz mieć wsparcie. Ludzie potrzebują siebie nawzajem. Dzisiaj Tobie ktoś pomoże, a Ty jutro innej osobie.  Tak to działa.

I moim zdaniem niepotrzebnie piętnujesz się tym określeniem narkoman - przecież ty jesteś na etapie, że możesz tego uniknąć, masz jeszcze ostatnią szansę właśnie na to aby nie stać się narkomanem.

Jesteś młody i masz prawo do błędów. Tak się właśnie człowiek uczy życia. I to super, że dostrzegłeś, że  masz problem i że trzeba go rozwiązać - to znaczy, że przesuwasz się w kierunku dojrzałości.

Nie ma takich ludzi, którzy nigdy nic głupiego nie zrobili, ale jeżeli od tego odeszli - to nikt im już tego nie wypomina, bo i po co. Ludzie nie są idealni. Każdy ma coś na sumieniu. Ważne żeby się uczyć na błędach, wyciągać wnioski i stopniowo nabywać umiejętności jak rozwiązywać trudne problemy, które w życiu każdego człowieka się pojawiają.

A że czujesz ogromny lęk przed rozmową z mamą, to ja Cię doskonale rozumiem. To wydaje się straszne, ale jest konieczne. To rodzina jest od tego żeby sobie pomagać i wspierać siebie. Spróbuj się przełamać, zacznij i niech się dzieje co chce, wyduś z siebie chociaż: mamo mam problem, tylko  się nie wściekaj, bo ktoś musi mi pomóc. Wiadomo, że na początku mama będzie w szoku i jej reakcja będzie gwałtowna, ale za jakiś czas ochłonie i rozsądek jej wróci i wspólnie coś postanowicie.

Wiesz co - moim zdaniem ta trudna sytuacja - to jest właśnie szansa na to aby naprawić relacje w waszej rodzinie - tak abyście nie byli osobno ale bardziej razem. Ja myślę, że jak rodzice ochłoną z szoku, to gdzieś tam do nich dotrze, że trochę zawalili sprawę, tym że za dużo byli w pracy a za mało z Tobą w domu. Super jakby udało się nawiązać między wami bliską relację, tak żeby mieć z kim pogadać jak pojawiają się trudności, czy w ogóle.

Ja gdzieś przeczytałam w fachowej literaturze, że jak człowiek opowie o swoim problemie wiele razy, o swojej krzywdzie, o swoich uczuciach to w końcu to go uleczy. I może o to w terapii chodzi. Właśnie jak nie ma z kim pogadać (ja myślę, że z kolegami trudno jest Tobie, bo nie zrozumieją albo nie zachowają tajemnicy) to psycholog się sprawdzi. Ja zauważyłam, że to działa. Trzeba czasu, ale zadziała.

Nie bój się rozmowy z terapeutą, na początku tylko opowiesz o sobie co chcesz, a dopiero na kolejnych spotkaniach będziesz wnikał w szczegóły, na tyle na ile dasz radę. Poczujesz ulgę i wtedy już pójdzie z górki.
W Twoim przypadku - najlepsza terapia uzależnień - tak jak ci tu pisali znawcy tematu. Prawdopodobnie są tam najbardziej odpowiedni fachowcy.

A jak to wszystko się skończy to powinieneś być z siebie dumny, że dałeś radę, że nie uciekłeś od problemu.
Tak myślę, że takie zwycięstwa sprawiają, że chłopiec staje się mężczyzną.