Zdrada po 40 latach małżeństwa nic nowego - Netkobiety.pl

Przecież seks oralny to nie zdrada.
Tylko skąd ta ciążą?

Cieniem na mojej psychice położyła się zdrada męża.Stałam się trochę innym człowiekiem. Niestety berdziej cynicznym. Gdybym jej nie wykryła, tkwiłby w tym układzie. Jak wykryłam, to się zorientował, że może dużo stracić. Dlatego teraz jest.... Nie będę pisać, żeby nie upokarzać

Nie. Bardzo męża nadal kocham ale dziś doszło uczucie...nie wiem jak nazwać. Zdałam sobie sprawę, że zaczął bać się, że może dużo stracić i dlatego jest taki grzeczny... I chyba mnie nie kocha, choć niby zapewnia. A które uczucie przeważy? Nie wiem. Trudne to i trochę straszne.

Ona też ma męża i go nie zostawi bo ma przy nim zapewniony wysoki poziom życia. A mój mąż poszedł by pewnie za nią, gdyby tylko chciała...

To oni już dużo wcześniej kręcili ze sobą...

To może dlatego tak mocno to przeżywasz, bo mówić po 40 latach małżeństwa, że męża bardzo kochasz... podziwiam... musiał chyba być też bardzo dobrym mężem pielęgnującym uczucia.
To czemu pękło...

Wiesz co, ja obserwuję, że zdradzają przeważnie tzw. dobrzy mężowie, bo takich wyhaczają cwane kobiety, rozkochują w sobie i pewnie mąż by był z nią, gdyby odeszła od męża. Żeby nie było, nie usprawiedliwiam go.

On się widać mimo wieku w niej zakochał...
Ciebie kocha jak starą żonę...

To prymitywne zagranie kobiety,która nie ma możliwości załatwienia najprostszej sprawy z mężem,jej małżeństwo się rozpieprza więc chętnie rozpieprzy małżeństwo także komuś innemu.
Zamiast naprawiać swoje-Ty zajmujesz się kobietą,z którą mąż się kontaktował. Chcesz powiadomić jej męża i szefa,że ona rozmawiała z Twoim mężem? Dobrze się kurczę czujesz?
Typowe dla żonki niemającej sobie absolutnie nic do zarzucenia.
Wina za taki stan rzeczy pewnie leży i po Twojej stronie-nie przyszło Ci to do głowy?

Dzisiaj?
Może się dogadają i "problem się rozwiąże"

Myśl o sobie. Bez męża też sobie poradzisz.

Wpada taka osoba i leje truciznę załamanej kobiecie. Ulżyło, wysr@łaś się dobrze? Odreagowałaś? To wracaj już do swojego cudownego życia i nie wypowiadaj się na temat, o którym nie masz pojęcia.

zawsze możesz jednak okazać nieco empatii i przekazać to co uważasz w inny sposób. bo jest Twoim celem pisząc o idiotkach? na pewno nie pomoc, bo takim przekazem wiadomo było że zrazisz autorkę. jak nie pomoc / chęć zrozumienia drugiej osoby to zostaje chyba boostowanie ego ("ja bym tak nie zrobiła, nie jestem idiotką, hurrraaaa").

Podczytuję forum co jakiś czas, zwłaszcza wtedy, gdy dopadają mnie stare demony,  ale wypowiadam się rzadko i nigdy w tematach w których nie mam doświadczenia. Nie uważam siebie za osobę wszechwiedzącą, ani też nie czuję wielkiej misji, żeby siedzieć tu 24/na dobę i udzielać złotych rad ludziom, którym wali się życie, bo od tego jest fachowa pomoc. Zdaję sobie sprawę, że można w ten sposób kogoś dotknąć, a nawet skrzywdzić. Nie akceptuję również sytuacji, że są takie osoby, które swoje frustracje wylewają na innych,  lepiej żeby zajęli się własnym życiem, a nie wymądrzaniem się i dowalaniem innym.
Zatem zalecam Ci  Gojko po prostu trochę umiaru i empatii w stosunku do osób, które tutaj szukają rady, lub zwyczajnie chcą się wygadać, bo jest im to w danej chwili zwyczajnie potrzebne.

Autorka tego postu chyba nigdy w sanatorium nie  była. Już pierwszego dnia tworzą się pierwsze pary, drugiego ciąg dalszy, a trzeciego jest pozamiatane. Potem wszyscy ze wszystkimi pieprzą się radośnie jak króliki. Wysłanie swego współmałżonka do takiego miejsca jest jak wysłanie człowieka na pole minowe z nadzieją że na żadną nie trafi. A dalej już bywa różnie. Większość po powrocie nie utrzymuje żadnego kontaktu (bo obydwoje wiedzą że co było w sanatorium zostaje w sanatorium) i sprawa jest zamknięta. Są jednak tacy którzy kontakt utrzymują i to powoduje to co widzimy w tym temacie i jeszcze inne dalsze mniejsze lub większe reperkusje. I nie piszcie mi proszę że to zależy od człowieka bo nie zależy. Na takim turnusie wszyscy zachowują się jak zwierzęta w rui .Reasumując jak chcesz mieć pewność że twój współmałżonek w sanatorium leczy się i odpoczywa , a nie robi "coś innego" to po prostu jedź z nim. I to tyle tematem podsumowania.

To jest mit... Widać, że ktoś sam nie był, a zabiera głos

To chociaż nie wkładaj wszystkich do jednego worka. To tak jakby powiedzieć, że wszyscy zdradzają, bo akurat do tego sanatorium nie jest potrzebne. Jeszcze powiedz, ze ludzie jeżdżą do sanatorium, względem seksu... A, że Ty go wszędzie widzisz, to inna para kaloszy...
Widziałeś  jak wszyscy się bzykają, czy uważasz, że jak kobieta z facetem chodzi na spacer czy na potańcówki, to zaraz mają seks, to jest nadużycie.

Seks to możesz każdemu zapewnić w burdelu... Widzę, że nie masz pojęcia o czym piszesz.

Co nie oznacza, że tak jak wszędzie ludzie się poznają, dużo jest wolnych to i nie jeden może znaleźć partnera do życia, nie tylko do seksu.

Ja też.
Pytałam czy widziałeś?

Tylko co widziałeś? Konkretnie, gdzie nie spojrzałeś to wszyscy się bzykali na Twoich oczach i Ty też?  Bo tylko tak można odebrać Twoje naoczne stwierdzenia

Witam po prawie 3 miesiącach od ujawnienia zdrady.
Sytuacja wygląda następująco:nadal jesteśmy razem choć każdy dzień to huśtawka nastrojów. Zaczęłam brać lek przeciwdepresyjny ale niestety musiałam odstawić bo jestem po Covidzie i mam powikłania w postaci ostrej biegunki. Boję się brać po prostu inne leki. Dzisiaj patrzę na to wszystko tylko z pewnym dystansem. Mąż nie chce wracać do tego, nie chce na temat zdrady w ogóle rozmawiać. A do mnie dopiero taraz docierają myśli, że musiało mu czegoś brakować, nie wystrczałam mu skoro był w stanie dzwonić potajemnie do niej nawet jak byliśmy na wspólnym wyjeździe. Nie mogę wybaczyć... Nachodzą mnie tzw. Flashbacki. Wydaje mi się, że powinniśmy się rozstać ale mąż na razie nie bierze tego pod uwagę. Wiem, że nie kontakuje się z nią.

Tak. Dziękuję Ci Wieka za taki pozytywny odzew. Zastanawiam się czy inne kobiety też tak mają, że wspomnienie zdrady wraca w najmniej oczekiwanym momencie. I czy można po prostu odsunąć te myśli... Czy może potrzeba jeszcze czasu? Pewnie każdy ma inaczej.

Nie wiem jak to można przepracować, nie znam się na tym, ale to byś musiała z pomocą terapeuty, jeśli to nie daje Ci żyć.

Odsuwanie myśli pomaga w ciężkich przypadkach, mam tu na myśli np. śmierć kogoś bliskiego, wydaje się nie da się tego przepracować, żeby traktować za niebyłe, nieważne, chyba, że kogoś dopada depresja, to jak najbardziej.
A u Ciebie pojawiły się stany depresyjne, więc terapia powinna być pomocna.

Ela, dlaczego męczyć się? Właśnie chodzi o to, aby nauczyć się odcinać kupony od tego, nad czym się pracowało przez lata.

Autorka nie jest stara, ale bardzo doświadczona i mądra. Zależy na co jej jeszcze w jej życiu zależy

Naprawdę myślisz, że tylko nowy facet daje szczęście? Albo stary, ale wciąż trzeba mu udowadniać, że jest się 20 ltką aby go zatrzymać?

Autorka pewnie tak myśli i to zaprowadziło ją w ślepą uliczkę.

W małżeństwie może się polepszyć, ale trzeba pewne rzeczy przepracować, zrozumieć, ogarnąć razem. Nie polepszy się jeśli on będzie stawał na głowie, a ona i tak będzie miała żal i pretensję do niego. Jej stany depresyjne to bunt duszy na emocje, które przeżywa, a nie obecność męża. Myślisz, że jakby teraz się rozwiodła i zmieniła swoje życie 180* to tryskała by pełnią optymizmu? XD

Kobieta jest 40 lat w związku małżeńskim. Zakładając, że wyszła za mąż w wieku 20 lat, to teraz ma 60 lat. Naprawdę uważasz, że "całe życie przed nią?" Że ma tyle opcji, możliwości, że przecież z dnia na dzień może się "uwolnić" i żyć pełnią życia samotnie. Bądźmy realistami i zostawmy z rozsądku komedie romantyczne gdzieś z boku.

Nigdzie nie napisałam że całe  życie przed nią.
Ale przed nią akurat ta część  życia, którą trzeba przeżyć w miłość i zaufaniu, nawet bardziej niż w młodości.
Niech autorka sama określi czy to z mężem ma czy nie.

A ostatnich 40 lat nie przeżyła w miłości i zaufaniu? To było 40 lat udręki i cierpień?
Mąż ją zdradził, no przykre, ale się zdarza. Ma z nim przeżyte 40 lat i może żyć z nim jeszcze kolejne 40 jeśli mądrze sprawę przepracują. Natomiast nikt jej gwarancji nie da, że jak przejdzie przez długi, przykry proces rozwodowy, zmianę życia, może nawet miejsca zamieszkania, to będzie szczęśliwa i radosna. Powiedziałabym, że wręcz przeciwnie.