Zapis domu - Netkobiety.pl

Mój mąż nazwał to nietrafioną inwestycją. Rodzice chyba nadal liczą, że będziemy inwestować, ale z drugiej strony ja już odpuściłam i mi nie zależy.
Zresztą....kilka razy mój ojciec na mój widok syczał(co oczywiście słyszałam) pod nosem "kurrrrwa" , babcia podobnie, więc co ja się przejmuję że ich zaboli, że się wyprowadzam. Tyle, że chodzi o zasadę - co ludzie powiedzą.
Siostra dostała tak jak i ja działki, pomogli jej budować dom. Siostra działki posprzedawała, do domu dokładała a teraz na krusie ubezpieczona na moje pole. Gdybym ja potrzebowała, to nie mogę się w krusie ubezpieczyć bo już siostra widnieje. Teraz już nikt nie pamięta jak pomagałam, rodzicom, siostrze. Teraz siostra ledwo burknie coś do moich dzieci, nawet za nią nie przepadają.

Po kolei ale od tyłu.
Jeśli masz działkę na siebie powyżej 1ha, zawsze w razie potrzeby możesz przejść na krus, ale nie to jest najważniejsze.

Dom rodzinny nie przepadnie, rodzice pewnie nikomu nie przepiszą, to też nie byłby dobry pomysł, bo chcą być na swoim.
Ale już część czy połowę domu, powinni wam zapisać, jakby chcieli żebyście z nimi zostali ale widać, że nie chcą.
Czyli najprawdopodobnie dostaniecie z siostrą ten dom w spadku, po śmierci rodziców.

Dlatego pozostaje się wyprowadzić, lub mieszkać do czasu wybudowania domu, patrz na swoją rodzinę, bo teraz ona jest dla Ciebie najważniejsza.
Rodzice sobie poradzą, tym bardziej, jak druga córka mieszka obok... przeważnie zawsze jest lepsza ta co nie mieszka razem

Mówi się trudno, sami odpowiadamy za swoje decyzje, nie trzeba było inwestować w nie swoje, to już przepadło, nie będziesz przecież chodziła po sądach, z drugiej strony rodzice mogliby też wam wystawić rachunek, nie ma sensu.

Cóż, ja się dziwię Twojemu mężowi, że tyle lat godzi się na takie traktowanie. Zwłaszcza, że pisałaś, że od początku za nim nie przepadają.
Twoja mama określiła się całkiem wprost. Skoro tak już było rok temu, to czemu dalej masz jakieś wątpliwości?

Mój mąż przez wiele lat pracował za granicą, więc rzadko bywał w domu, a teraz zjechał na stałe i nagle problem, kiedy chce coś zrobić po swojemu.
Dodatkowo siostra z każdej pierdoły spowiada się mamie, a ja nie wywnętrzam się ze swoich spraw, i o to też są źli. Ale moja siostra żadnych ale to żadnych znajomych nie ma. Z domu czy podwórka rzadko wychodzi, a gdy mijałyśmy się kiedyś w sklepie to głowę spuściła i udawała że mnie nie widzi    
Nie wiem, czy ja jestem nienormalna, że mi to nie pasuje czy moja rodzina zdziwaczała.

Nawet ciężko by się wam razem mieszkało po zapisie, w takim kotle.
Co rodzice dali Tobie, Ty oddasz swoim dzieciom, więc nic nie jesteś winna rodzicom, teraz masz swoje życie, a pomagać zawsze możesz, jak chcesz, nie mieszkając razem.

Szkoda, że nie masz dobrych relacji z siostrą, to by była duża wartość dodana, musisz wyzbyć się pretensji, bo one się rodzą wzajemnie...
Rodzice mieli prawo finansować jak uważali, Ty też rób jak uważasz, a nie patrz na rodzicow czy im się podoba czy nie.

nie inwestowalabym w cos, co nie ejst moje, poza niezbednymi, mniej kosztownymi wydatkami. 90 tysi to juz jesdnak spora kwota. masz na to rachunki w razie wu, gdyby trzebabylo dochodzic swojego od siostry, gdyby rodzice zmarli bez przepisania na was?
nie dziwie sie, ze rodzice maja watpliwosci, jak bedziecie sie nimi opiekowac na starosc, ale moze jest opcja z zapiskiem, ze po smierci bedzie wasz?
moze to bylby odpowiedni kompromis.
co do malzenstwa - zastanow sie nad opcja, czy moglibyscie pojsc na swoje, nawet wynajem, a do rodzicow przyjezdzac?
jesli nie rozejrzyj sie za korzystnymi ofertami i porozmawiaj z rodzicami, ze jesli nie przepisza choc po smierci, bedziecie musieli sie pruzeprowadzic, ale wtedy musialabys dotrzymac slowa.
a przy siostrze nie ma tego krecenia oczami, wlasnie dlatego, ze sie podlizuje. mam w rodzinie podobna osobe. corka babci. przy niej udaje aniolka, a naprawde jest strasznie wredna do rodzenstwa. a to, ze rodzice chca w swoim domu po swojemu to tez normalne. maja do tego prawo. dlatego zazwyczaj kazdy wlasnie idzie w pewnym wieku/zakladajac rodzine na "swoje"

Przeważnie kością niezgody między rodzeństwem są pieniądze, choć nie zawsze tak jest, a czasem to nawet ciężko dzieci obdzielić równo, dlatego ważne jak w stosunkach rodzinnych nie są najważniejsze pieniądze...
bo to rzecz nabyta, a miłość w rodzinie powinna być ponadto, można się nie zgadzać, nawet się pokłocić, ale i się pogodzić...
Doceńcie to, że siebie macie

A jeszcze powiem Ci, że najbardziej kochają się i szanują się w rodzinach gdzie rodzice nic dzieciom nie mogą dać.
Dlatego pomyśl, że mogłabyś nic nie dostać od rodziców i też byłoby dobrze, dlatego nie licytuj się z siostrą, nie zazdrość tego, że ma lepiej, bo to tylko działa na niekorzyść Twojej psychiki.

Skoro poszło na ten dom 90tys. to w zależności od tego, kiedy to było i czy posiadacie rachunki za zakupione i zainwestowane materiały oraz ewentualnie robociznę, moglibyście w tej sytuacji żądać od Twoich rodziców zwrotu nakładów poczynionych na (cudzą) nieruchomość.
Może warto tę kwestię przedyskutować co do szczegółów z prawnikiem, a rodzicom uświadomić, że nie taka była umowa, co do tych inwestycji i albo ten dom przepisują tak jak obiecali a jak się w tej kwestii "nie poprawią" to będą musieli wam zwrócić włożoną w dom kasę.

Dzięki za odpowiedzi.
Nie chodzi mi o pieniądze, bo to nie jest ważne. Chodzi mi o to, że chciałam upiec dwie pieczenie na jednym ogniu, wyremontować dom (który budowali jeszcze dziadkowie w latach 60tych) i wesprzeć rodziców. Mamy oszczędności, a stoimy w miejscu. Nie mamy zamiaru inwestować w nie nasze, przejrzałam na oczy. Kupiliśmy niedawno nową pralkę, mikrofalę, dokładamy się do rachunków, ja ogarniam ze sprzątaniem prawie cały dom, no z wyjątkiem pokojów rodziców i babci. Mimo tego, że dom jest duży ciasno nam. Mamy dwa pokoje. Rodzice, gdyby chcieli oddaliby nam piętro, a sami zeszli na dół...ale widocznie nie chcą. Do tego oboje palą papierosy i przedpokój, łazienka zadymione....a dwójka jakby nie było małych dzieci to wdycha. Prosiłam i nic to nie dało. W lecie jeszcze w miarę bo okno się otworzy a w zimie jest opcja albo lodówka w łazience albo dym papierosowy. Kiedy zatkała się wanna w łazience, woda przesiąkła przez scianę do naszego pokoju obok i na dół do kuchni, powiedziałam tatowi, że jeśli chce, zadzwonię do kolegi hydraulika i on na to zobaczy. Nic się nie odezwał.
Czasem jak robię coś ciepłego na kolację, lasagne, leczo czy spaghetti, proponuje tatowi to nigdy nie chce, a nieraz widzę, jak pokryjomu podbiera z garnka. Ala jak siostra przyniesie to samo to jakże, tata zje.
To są takie małe rzeczy, że trudno uwierzyć, ale kiedy to powtarza się codziennie to człowiekowi psycha siada.
Mamy na oku dom, w przyszłym roku ma być do sprzedania. Mąż trzyma rękę na pulsie....myślę, że to uzdrowiłoby także i nasze małżeńskie relacje, a dzieci miałyby więcej miejsca i spokoju od manipulującej nimi kuzynki.
Co do siostry i pracy- rzekomo ustalili z mężem, że on pracuje, a ona zajmuje się dziećmi. Nigdy nie przepracowała jednego dnia. Odcięła się od ludzi, kiedyś dwa razy była taka sytuacja, że przyjechała do niej koleżanka to kazała powiedzieć że jej nie ma. Kiedyś, zaniosłam jej piękne kwiaty na urodziny, to składałam jej życzenia...no, w kotłowni. Złożyłam i wyszłam, nikt nie zaprosił dalej. Moje dzieci kiedy pójdą tam do domu to przyjmują je w uchylonych drzwiach i nie wpuszczą.  Taka sytuacja

Co do faktur to mam tylko te za materiały do zmiany pokreycia dachowego, za sam dach i robocizne wypłaciłam 50 tysięcy, a to było 4 lata temu. Ale dach przeciekał, a rodziców nie bylo stać, zresztą oni nadal myślą, że 30 tys max to kosztowało (podczas "rozmowy" mama powiedziała, że maja 30 tys na koncie to nam oddadzą za dach i możemy się budować). Mój mąż ciężko harował za granicą i chciałby mieć coś swojego. A rodzice chyba chcą nas trzymać w ryzach, bo może nie wierzą, że się wyprowadzimy. Zrobiliśmy sobie garaże na samochody, co też trochę kosztowało, ale kiedy babcia zapytała o zrobienie wjazdu z kostki, powiedziałam, że trzebaby usunąć taki skalniak, to usłyszałam" a po co? taki piękny" , odpowiedziałam tylko, że przez ten skalniak 2x samochód zarysowałam. Temat się zakończył.
Kiedyś mój starszy syn miał zajawkę, że będziemy mieszkać w bloku, coś sobie wymyślił i palnął kiedyś mojej mamie, że tam będziemy mieszkać to zobaczyłam, że zbladła momentalnie.

Mąż powiedział, że jeszcze niedawno miał chęć coś robić przy tym domu, ale teraz już nie ma.  Zresztą, jak sobie pomyślę, ile byłoby przekleństw gdybyśmy chcieli coś zburzyć... to mnie też się nie chce.

Ten dom, który mielibyśmy kupić znajduje się tylko 4 km od mojego rodzinnego domu, więc rzut beretem. O ile z rodzicami jakoś bym dała radę, tak wiem, że z siostrą na jednym podwórku się nie dogadam.
Pola nie będę sprzedawać, tzn mam tam działki budowlane, ale nie chciałam być aż tak blisko domu (100m) mimo, że miejsce piękne...
Działki zostaną dzieciom i one zdecydują co z nimi zrobią, sprzedalibyśmy je w ostateczności. Mąż powiedział, że jeszcze tyle siły w rękach ma, żeby pojechać za granicę i dorobić do tego domu, żeby nie trzeba było brać kredytu. On chce naszego szczęścia i nic innego go nie interesuje. Szkoda tylko, że ja tak późno przejrzałam na oczy.

Smutne jest to, że można być tak emocjonalnie uzależnionym od rodziców. Przyznaję że przez ten cały czas patrzyłam, aby im było dobrze, a nie mnie, mojemu mężowi.... Wciąż jako cel miałam to, aby zadowolić rodziców i na co mi to przyszło. Najpierw: dom będzie wasz. Potem: zapiszemy jak mama przejdzie na emeryturę (2020r.). dalej: teraz nie bo pandemia. Dalej: jak będziesz grzeczna, miła to ci zapiszemy, na razie nie. A gdzieś w międzyczasie na pytanie mojego teścia, tata odpowiedział: a po co? I tak będzie ich.
Była jeszcze w zeszłym roku taka sytuacja, która otworzyła przysłowiową puszkę pandory.
Dzieci(moje i siostrzenica) siedziały w garażu i bawiły się z kotami,  Siostrzenica, wtedy 7 lat mówi: dasz nam coś do zjedzenia?   Poszłam po chrupki, wracam z tą miską i mówię ze śmiechem- kto dłamsił kota nie je chrupków (żart, bo przyniosłam ze sobą chusteczki nawilżane). Wszyscy zjedli chrupki. Ona też. Potem wynikła taka sytuacja, że o coś ochrzaniałam moje dzieci, a ona mi mówi: nie wolno krzyczeć na dzieci. Ja jej mówię, że oni są moimi dziećmi i muszą wiedzieć, kiedy zrobią coś źle. Potem jej powiedziałam, że jak jestem taką złą ciotką to niech nie przychodzi tu do domu, kiedy ja jestem. Ona mi na to, wzięła się pod boki i mówi: A tak poza tym, mama powiedziała, że jeśli kiedyś jeszcze raz pociągniesz mnie za ucho to się dowiesz!
Nie mogłam skojarzyć o co chodzi z tym uchem, a potem wpadłam na to, że rok wcześniej bawiłam się z nimi i w żarcie mówię, że się słucha uchem a nie brzuchem i chwyciłam za opuszek.  Nie pociągnęłam, tylko złapałam w żartach.
No a dziecko poszło do matki i powiedziało, że je pociągnęłam.
Potem się dowiedziałam: Babcia: Jak można nie dać dziecku zjeść? Mama do babci, co słyszałam: To jest mój dom i póki żyje mogą tu przychodzić, a poza tym mogę ja sobie nie życzyć żeby oni(my) tutaj kogoś zapraszali (chodziło o rodzinę męża, mama i babcia nie trawią zarówno rodziców jak i rodzenstwa).   Nigdy, przenigdy nie powiedziałam, żeby nie przychodziła do MOJEGO domu.
Dziecko przekazało swoją wersję, a było inaczej, ale mnie nikt nie zapytał o fakty. Dowiedziałam się wtedy, co o mnie myślą, tak na prawdę. I wtedy coś we mnie pękło, bo ja się starałam i chciałam dobrze a wyszłam na najgorszego człowieka. Dzień później, siedlismy(mąż, dzieci i ja) do kolacji przy stole w kuchni to tata wstał, zabrał swoje jedzenie i wyszedł.
Do dzisiaj nikt nie zapytał mnie co wtedy się stało, jak było, albo dlaczego tak czy inaczej powiedziałam.
Od teraz z siostrzenicą nie żartuję.
Był moment, kiedy chodziła do grupy w przedszkolu z moim synem i on rzekomo ją uderzył. Nauczycielki jedna ani druga nic nie widziała, tylko znajoma siostry, sprzątaczka(bo jej sie poskarżyła młoda) suszyła głowę mojemu dziecku, że nie wolno bić, przez co bał się chodzić do przedszkola. A mojego właśnie nieraz dzieci biły a nie on.  To jeszcze siostra mi powiedziała: Nie pójdę z tym dalej bo na jednym podwórku mieszkamy.   Gdzie chciała isc, do kuratorium?  Powiedziałam wtedy siostrze, że pytałam pani kilka razy i ona nic nie widziała, a poza tym od takich rzeczy jest nauczycielka a nie sprzątaczka.
P.S. Moja 85 letnia babcia najwięcej mąci- kiedyś mi powiedziała, że "sram" po ludziach, że mama mi nie chce dzieci bawić.
Przysięgałam się rodzicom, że nigdy czegoś takiego nie powiedziałam. Babcia oczywiscie powiedziała, że mówiła jej to jakaś babka przy kościele. O mało nie dostałam zapaści. Nie mogłam złapać powietrza, uspokoić się.... Ale nikt mi nie uwierzył, tylko mojej rozmodlonej babci. Ja jestem wierząca i praktykująca...ale ci starzy ludzie nie zdają sobie sprawy ze swojego zachowania. z rękami złożonymi do komunii przystępują a w domu robią innym piekło.

Wybacz, Liu, ale ja się nie dziwię, że kwas z tego wyszedł, bo ja szczerze to nie wyobrażam sobie, żeby mówić coś takiego 7letniemu dziecku. Mnie to nie brzmi na żarty i może im też? Może powinnaś się zastanowić, co mówisz? Ja też nie chciałabym, żeby ktoś tak mówił do mojego dziecka. Jakby ktoś powiedział mojemu dziecku taki tekst jak ten wyboldowany, to ja też więcej bym do tej osoby nie przyszła i dziecku powiedziała, żeby nie przychodziło.

Rozumiem Cię, i też żałowałam że wybuchłam, ale ja powiedziałam jej tylko, że skoro jestem złą ciotką to niech nie przychodzi, kiedy ja jestem w domu. Idę do pracy, mąż idzie do pracy, wtedy, po szkole młoda urzęduje. Nikt nie widzi, że grzebie nam w szufladach, biżuterii, że kazuje moim dzieciom pokazać skarbonkę a potem "pożycza" sobie 10 zł czy 10 euro....i to nie raz. Jak popycha mojego młodszego syna. Nie ma tematu, ale moje potknięcie każdy widzi. Również nikt nie widzi tego, że siostra od lat naburmuszona. Ona jest cacy. Niech już ja będę tą czarną owcą a ona barankiem pokoju

Zgadzam się z Tobą...ze wyprowadzka poprawiła lub naprawilaby to wszystko. Niestety i mnie w rodzinie nie ma tak, że siadamy i kawa na ławę. Jak jest problem to jest dość i wściekłość, czasem nawet niewiadomo o co, bo przecież nikt nie powie. To działa w imię zasady- domyśl się.
Szkoda, że z tym domem się odwleklo do przyszłego roku, mam nadzieję, że jednak będą chcieli go sprzedać i uda nam się go kupić. Bo już nie wiem co będzie, gdyby się nie udało.
P.S. co do wybaczania- moja mama czy babcia potrafią mi wypomnieć, że 7 lat temu jak ten i ten był u mnie ja zamknęłam drzwi od pokoju. (W domyśle) żeby nikt nie podsłuchiwał. Więc nie tylko ja mam z tym problem

Dziękuję za odpowiedź. Dziękuję Ci, że mnie nie oceniasz, że dostrzegasz to, że to, jacy jesteśmy będąc już dorosłymi ludźmi wynika w dużej mierze z tego, jak, gdzie i kto nas wychowywał i jakie przekazywał nam wzorce.
Do pewnego momentu, jak to córka miałam dobry kontakt z tatą...wzór mężczyzny. Runęło to, kiedy dorosłam, i zauważyłam (choć w domu wszyscy uważali, że nie ma problemu), że ma problem z alkoholem. Potem doszło odebranie prawa jazdy.... Nawet nie to mnie zabolało. Bolało mnie, że tak oszukiwał mamę...a może mama też chciała być oszukiwana, bo nie chce mi się wierzyć, że nie czuła woni alkoholu wieczorami. Wtedy coś zaczęło pękać między nami. Mama stała się jeszcze większym kłębkiem nerwów, tata na kolanach obiecywał poprawę. Potem jeszcze raz odebrali mu prawo jazdy. Teraz, mam nadzieję, że wsiada za kółko trzeźwy. Mama powiedziała kiedyś do znajomej: "Nie dam na niego złego słowa powiedzieć". Mama nie wszystko wie. Nie wie np. że mój mąż pożyczył tatowi pieniądze na prawnika. Dżentelmeńska umowa. Pieniądze przepadły, tata albo zapomniał albo nie chce pamiętać.
Wiele takich sytuacji w życiu rodzi różne konflikty, bo to się nawarstwia, nie omawia się tego, tylko potem ewentualnie rozgrzebuje rany. Chyba już nie będzie tak, jak było. Boję się, że gdybyśmy rzeczywiście kupili ten dom i się wyprowadzili- stracę kontakt z moją rodziną. Że siostra już całkiem mnie przekreśli (jak można tak zrobić rodzicom? Zostawiasz ich na stare lata), a mama i tata będą czuli do mnie wielki żal. Boję się też, że tata słysząc wieści dostanie kolejny zawał i będę go miała na sumieniu.
A ja chcę po prostu żyć z moją rodziną po swojemu i na swoich warunkach. Tylko czy ktoś to zrozumie???

Powiedzialam kiedyś mojej mamie, że czuje się źle, nieakceptowana, to mi odpowiedziała, że za dużo książek się naczytałam.
Co do informacji o przeprowadzce, wolałabym już przedstawić fakt a nie zamiary, bo wtedy będą mnie odwodzić, a po co, a dlaczego, a źle wam itd.
Wiedzą że chcieliśmy zostać w tym domu, ale więcej nie będę pytać o uregulowanie tego, a oni tematu nie poruszają, więc dla mnie sytuacja jest jasna i klarowna. Będą odciągać to na kolejne lata.

Sorry Liu255 - "tacie", ewentualnie "ojcu", nie "tatowi".

Myślę, że powiemy, ale jak już będzie wiadomo co i jak. Tutaj w domu sytuacja raczej prędko się nie zmieni, chyba że zaczęlibyśmy tańczyć tak, jak oni grają, a tak nie będzie.

Przepiszą - nie przepiszą; a choćby i przepisali to tylko zapis notarialny się zmieni, faktycznie dalej nie miałabyś za wiele do powiedzenia + szantaże emocjonalne bankowe na każdym kroku. A człowiek im starszy, tym...no starszy, z całym pakietem temu towarzyszącym.
No i nie trzeba być geniuszem, żeby przewidzieć, że będą jeszcze dymy z siostrą  przy okazji spadku. A potem mieszkanie drzwi w drzwi w nienawiści i chorej relacji do końca życia.

Tu nie ma na co czekać, trzeba się wynosić.

Watpię cy to dobry pomysł z tym zwolnieniem się z pracy, bo nie dość że będziesz miała mniej kasy, to będzisz się nudziła w domu, więc chociaż na pół etatu, ja bym radziła pracować.
Ile lat ma młodszy syn?

A widzisz, jak najbardziej przenieś się na rano, jeśli powiesz, że ze względu na dzieci, to się raczej zgodzi. Najlepsze wyjście.

Hej,
przeczytałem pobieżnie cały wątek i aż się zalogowałem, żeby skomentować:)
Widać, że mąż ma zdrowe podejście, Ty już też. Kupujecie/budujecie dom, to co włożyliście w dom rodziców spisujesz na straty (nie musieliście wynajmować, zostanie dzieciom itd.) i.... masz problem rozwiązany. Warto też (chociaż nie zawsze się da) powiedzieć otwarcie rodzicom, że nie dogadujecie się pod jednym dachem, a zależy Ci na tym, żeby z powrotem było fajnie, więc idziecie na swoje (ale to możesz powiedzieć, jak już faktycznie będziecie szli na swoje). To pozwala na jako taki reset w relacjach. Znam przypadki, gdzie takie problemy wyeskalowały do wojny w rodzinie na lata.

Dzieci poznajesz na starość, małżonka przy rozwodzie, a rodzeństwo przy dziale spadku - to się zawsze sprawdza.

Rodzice zachowują się, jak się zachowują, bo... po prostu mogą, bo im na to pozwalasz. I masz rację - dom stanowi dla nich kartę przetargową, dzięki czemu posuwają się do daleko idących manipulacji.

Gdybyś chciała pojechać po bandzie, możesz starać się o zwrot nakładów poniesionych na cudzą (w sensie czyjąś, czyli nie własną) nieruchomość, ale jeśli kiedyś nie uregulowaliście tego umową, to może być to trudne, jeżeli sami nie wykażą się dobrą wolą i nie poczują zobowiązani do poczynienia tego kroku.

Będąc na Twoim miejscu zrobiłabym jak czujesz, czyli wyprowadziła się z domu rodzinnego, nie oglądając się na rodziców i ich ewentualne histerie. Rodzice "wykazali się" wystarczająco, byś mogła bez poczucia winy układać sobie życie po swojemu. Zupełnie inną kwestię stanowi fakt, że są zdrowi, sprawni, na ten moment nie jesteś im niczego winna, to Twoja nowa rodzina i Twoje własne dobro powinny być priorytetem.

A coś Ci ludzie dali ze tak bardzo przejmujesz się tym co powiedzą?.
masz męża i dzieci i to o nich w pierwszej kolejności masz dbać.
Skoro rodzie tak bardzo kochają ta twoja siostrę i tak zadbali o nią. to niech się teraz i później na starość siostra im zrewanżuje.
Nie daj sobą manipulować.
Bo skończysz tak ze ty na starość rodziców będziesz się nimi zajmować i ponosić koszty, gdzie całe życie pakowali tylko twojej siostrze a ona będzie miała luz i blues.
w najgorszym scenariuszu, jak dasz tak sobą pomiatać , twoja siostrzyczka wywali na starość waszych rodziców do ciebie a sama przejmie dom w który jeszcze wpakowaliście pieniądze

Sama widzisz, że to się nie sprawdza. Możesz stawać na rzęsach, a oni i tak będą skupiać się na tym, co ich dotknie, nie doceniając Twoich chęci i starań.

A gdybyś powiedziała im wprost, co czujesz i myślisz na ten temat, dokładnie tak, jak to opisałaś? Nieważne jak zareagują, ważne, że Ty głośno to wyrazisz i być może coś u nich kiedyś w końcu zaskoczy. Masz prawo do swoich uczuć, a rodzice wbijają Cię w poczucie winy i to wyłącznie dlatego, że sami ze sobą mają problemy, a nazywając rzeczy po imieniu - stosują wstrętną manipulację.

Generalnie relacja, jaką tworzycie, jest co najmniej dla Ciebie i męża toksyczna, o czym doskonale świadczy choćby Twoje samopoczucie i chęć ucieczki z tego domu. Zresztą na dzieci też ma ogromny wpływ.

Zmarnowaliście 90tyś.
Zdąża się.
Ale te 90tyś nie jest warte waszego zdrowia,ani szczęścia waszej rodziny. bo to zacznie się odbijać na waszych dzieciach. no i przede wszystkim na waszym małżeństwie.
Nigdy ich nie zadowolisz, Olinka naprawdę dobrze to ujęła.
Zawsze będziesz tą gorsza córka w ich oczach.
nic nie jesteś im winna, skoro ci nie szanują to wyprowadź się i zerwij kontakt.
Nich sie siostrzyczka wszystkim zajmie.
a ty ignoruj telefony i prośby, niech maja to na co sobie zapracowali.

Ale Ty do niej też możesz pierwsza się odezwać. Musisz wyzbywać się wiecznych pretensji, bo nie masz wpływu na ich życie, na swoje już tak.

To też nie chodzi o pretensje. Skoro nie patrzysz na kogoś, to nie chcesz mieć z nim kontaktu, nawet wzrokowego. Po co się płaszczyć? Ja staram się nawiązać ten kontakt, ona nie.

Ja wychodzę z założenia, że życie jest zbyt krótkie żeby byc obrażonym na cały świat. Nie jest tak, że ja jestem zła na rodziców lub siostrę, po prostu mam do nich żal. Zwłaszcza do rodziców, że nie traktują nas na równi.siostra nie potrzebuje mieć kontaktu ze mna- w porządku, tak bywa. Tylko głównie przez jej zacięcie to będzie się ciągnęło w nieskończoność.

Ewe131 ma rację, bardzo dużo energii traci się na żale i rozgrzebywanie spraw, które najlepiej byłoby w końcu zamknąć. 
Owszem, to jest trudne, żeby pewne rzeczy wybaczyć, ale warto pamiętać, że wybacza się dla siebie samego, a osoba, której ten "akt" dotyczy nawet nie musi o tym wiedzieć. Czasem też dla własnego, wewnętrznego spokoju warto odpuścić, ale od toksycznych osób należy się po prostu odciąć.
Jeśli jakaś relacja Ci na pewno nie służy, to zadaj sobie pytanie dlaczego właściwie Ci na niej zależy i jeśli uznasz, że nie znajdujesz takich argumentów, a kontakt z daną osobą więcej zabiera niż wnosi, to odpowiedź chyba sama się nasuwa.