Moja hinduska przygoda - aktualizacja - Netkobiety.pl

Co słychać dalej w tej historii?

Czasem żałuję że oryginalnego wątku już nie ma. Zwłaszcza pamiętam tych wytykających mi pisanie bzdur.

Tym czasem ta bzdura dzieje się dalej.

Kilka dni temu doszło do spotkania. Matka moich dzieci odbywa właśnie podróż/przygodę życia zwiedzając stolicę Indii, i nie jest to jej główny cel wizyty. Wygląda na to że wszystko idzie świetnie.

Tak tylko wspominam, bo obiecałem że dopiszę ciąg dalszy. A to raczej jeszcze nie koniec. Tymczasem ja szykuję się fizycznie i psychicznie do wrześniowej sprawy rozwodowej, by zamknąć bezpowrotnie ten temat.

A tym wszystkich jasnowidzom, którzy z góry już wiedzą jak coś się skończy i co jest trollingiem bzdurą a co nie - życzę bardziej otwartej głowy. Dzieją się czasem rzeczy które nie śniły się filozofom.

C.D.N.

Śledzę ten watek gdyż pomimo że jest na forum jednostkowy to w rzeczywistości bardzo popularny. Ile to ludzi zakochuje się wirtualnie pożucając rodzinę ile oddaje swój cały majątek i jeszcze bierze pożyczki dla kochanki/ka ? Sami czytacie co miesiąc a to tylko procent bo reszta nie jest medialnie nagłośniania. Z histori autora jasno wynika że bzdetem jest wtłaczane mężczyznom wielu zasad natomiast kraje dalekiego zachodu i południa wyposażają ich w całkiem inne umiejętności obce polakom jak odpowiedni ,,bajer" umiejętnośc kłamania i manipulowania i szereg innych które umieją opętać. Ciekawi mnie jak to się zakonczy (chociaż to już koniec bo pojechała) ale nie za miesiąc nie za rok ale tak za pięć lat gdy jak w każdym małżeństwie jej związek będzie ,,nudny" bo jak długo można karmić się słowami. Dochodzi też bariera kulturowo mentalna nie wspominając o wierze (nie wiem jakiej jest wiary bo w Indiach ich jest kilka). No cóż kobieta się zakochała, straciła racjonalne myślenie i priorytety w zakresie funkcjonowania rodziny. Nie szkoda mi jej ani nie żal lecz Ciebie autorze gdyż doświadczasz kopa od życia (nie tylko ty) na które nie zasłużyłeś. Potrzebujesz dużo pomocy i zrozumienia lecz niestety to ty musisz to dawać dzieciom. Nie jestem wstanie pojąć (zrozumieć tego się nie da ) co ma nasrane twoja jeszcze żona , jakie ma plany wobec siebie bo nie dzieci gdyż ma je w du[pie tak naprawdę gdyż jak sfinalizuje związek nowy i zaciąży w ogóle straci kontak z dziećmi no może poprzez telefon pare słów. Smutna to historia i pewnie posłużyłaby na niejeden scenariusz filmowy ale życie to nie film i tu nie będzie hepi-endu lecz kiedyś ból i żal od skrzywdzonych (dzieci).

Dziękuję. Myślę jednak że ten kop był mi potrzebny. Bardzo z niego korzystam, i zmieniłem swoje życie, i pomijając ból straty (żony/rodziny kompletnej), jestem zadowolony ze swojego obecnego życia, i pomijając chwilowe doły, idzie dobrze. Dzieci się zaadaptowały, ja się rozwijam. Ja paradoksalnie, trochę JŻ rozumiem. Ot, przyszedł kryzys, zrewidowanie tego czego chce od życia, i wymyśliła, że chce jeszcze raz spróbować z kimś innym, to jej słowa.

Kontaktu z dziećmi raczej nie straci. Widzę że na jej własny sposób jej zależy. Jest z nimi w stałym kontakcie. Mieszka blisko, widują się prawie codziennie, zabrała je na wakacje. Na razie to wszystko jakoś się trzyma kupy, a dzieci nie cierpią. Więc nie, nie ma ich w dupie, i raczej nigdy mieć nie będzie, choć jeśli faktycznie urodzi hindusowi dzieci, może być różnie. Ale nie sądzę by się od nich odcięła. Widzę jaką mocną ma relację, zwłaszcza z córką. Historia czy smutna? Na pewno jest wartościową lekcją. Szkoda trochę że po wszystkim matka nie umiała zachować trochę fasonu i utrzymać ze mną zdrową neutralną relację. Kontakty są oschłe. Ale ok, mnie nie zależy. Byle dbała o dzieci. Co do happy endu dla niej? Wszystko może się zdarzyć, jak zawsze. Może będzie, może i nie będzie. A może okazać się że nawet jak po 5 latach dopadnie ich rutyna, a młody hindus zamieni ją na lepszy model, ona i tak nie będzie niczego żałować, bo w życiu piękne są tylko chwile, a jej zostanie pamiątka w postaci dziecka/dzieci. Któż to wie.

Sam jestem ciekawy, jak to się zakończy.

Na razie przede mną kolejne doświadczenie - rozwód za 2 tygodnie.

Ale jestem dobrej myśli. Ostatni rok był dla mni niesamowitą jazdą. Wyniosłem z niego bardzo wiele, choć koszt był srogi. Ale dzięki temu lekcja będzie zapamiętana.

A jej jednak mi szkoda. Ewidentnie nie przemyślała paru kwestii, i mogła to wszystko rozegrać dużo lepiej. Jasne, skoro niekochała mnie, należało odejść, ale ona zrobiła to w najgorszy możliwy sposób, nawet zrażając do siebie własną matkę.

Kiedyś może tego bardzo żałować.

Twoim zdaniem czego taka kobieta będzie wtedy żałować, małżeństwa, które już teraz dla niej nic nie znaczy, czy tego że z Hindusem ostatecznie nie wyszło?

MZ nie, nie będzie żałować ani małżeństwa które nic już nie znaczy, ani tego że przygoda się skończyła (o ile się skończy). Raczej tego jak rozegrała to wszystko i jakie to przyniesie konsekwencje.
Ale może się mylę, i wszystko się ułoży. W sumie - tak by było najlepiej.

małżeńśtwa również może żałować.
ja się mocno zastanawiałam dlaczego romanse tak rzadko się kończą długoletnimi związkami - no bo ludzie się zakochują codziennie i czemu akurat jak się zakochają w ramach romansu to często się to rozpada? a no właśnie dlatego że jak opadnie eksytacja i motylki to zaczynają dopiero dostrzegać STRATY. jak się wiąże dwóch singli to motylki też opadają i przechodzi się do kolejnej fazy w sposób naturalny. a w takich wypadkach nagle ci ludzie budzą się i widzą co dla tej drugiej osoby zostawili - rodzinę, pracę, znajomych, etc. na tym etapie ona tego totalnie nie widzi, myśli i czuje że ją jedyną na całym świecie trafiła TAAAKAAA strzała amora i że takie emocje będą jej towarzyszyć do końća życia. a nie będą. motylki zawsze opadają. nie znaczy to oczywiście że taka osoba będzie chciała wrócić do małżeństwa (z wielu powodów), ale w pewien sposób może żałować.

W punk , znam kilka takich przypadków. Co to była za miłość z kochankiem, szaleństwo aż nogami przebierała byle szybciej porzucić męża bo kochaś spragniony księżniczki. Szaleństwo w pierwszym roku istne aż niesmak budziło wśród rodziny i znajomych (jakby rozum straciła zachowanie nawet nie dorównywało małolaty). Lata mijały, facet otrząsnął się i po kilku latach znalazł sobie kobietę z którą jest i chyba będzie a ona ? no cóż po 2 latach kochaś wyprowadził się, kolejny a raczej kolejni zmieniali się co kilka miesięcy ( wiem bo to była daleka rodzina i zawodowo mijamy się). Mineło ponad 10 lat jakiegoś dużo starszego złapała, ma dziecko i żyją sobie skromnie i cicho. Bardzo zmieniła się, już nie ubiera się ,,krzykliwie" , praca - dom żadnych wczasów. Czy żałuje ? trudno powiedzieć przecież przeżyła takie wspaniałe chwile z kochankiem / ami. Nie rozmawiałem od rozpadu z nią i nie ma ochoty na rozmowę chociaż kusi a z drugiej strony ? przecież kłamca i oszust nigdy nie powie prawdy. Po co to pisze ? ano autorze byś zrozumiał jedno : nigdy przenigdy nigdy nie usłyszysz od ex żony przeprosin za krzywdę wyrządzoną tobie. Może po rozwodzie bąknie krótkie ,,przepraszam" ale czy szczere? oraz zapamiętaj że jej już nie ma jako żony i nigdy nie będzie (nie dopuść do tego i nie daj się zmanipulować) bo dla niej jesteś aktualnie z tego co piszesz nieznajomym facetem który jeszcze komplikuje związek z upragnionym ukochanym a może i jesteś jej wrogiem. A może i ty spotkasz kogoś z kim zapragniesz stworzyć związek małżeński pomimo wszystko z kimś wartościowym czego Ci życzę.

Na razie cisza i spokój. Mija drugi miesiąc od rozwodu który trwał 25 min i skończył się tak jak zaplanowaliśmy, z poszanowaniem wszystkich ugód zawartych wcześniej u mediatora. Zostałem z dziećmi, matka wywiązuje się na razie ze wszystkich ustaleń, i żyjemy sobie spokojnie.

Ja zredukowałem praktycznie do zera kontakty osobiste z matką dzieci, wszystko co dotyczy dzieci ustalamy przez komunikator/telefon, na razie bez zgrzytów.

Nie wiem co się u niej dzieje, i nie wnikam, ale książę jeszcze się chyba nie pojawił, jednak romans trwa, gdyż w sądzie przyznała że pozostaje w związku. Wcześniej czy później, przyjedzie, jestem pewny.

A ja, pomijając wahania emocjonalne, żyję spokojnie jak nigdy.

Witold41-jak można rozwalić rodzinę dla takiej relacji?Dla mnie Twoja Ex ma chyba coś z głową.Na szczescie   to nie jest już Twój problem.Zderzenie ze ścianą nastąpi bardzo szybko.Cytując klasyka "jest na dobrym kursie i ścieżce"

Ja akurat wiem/rozumiem jej motywy.

Bo nie tylko ona tak ma - to bardzo powszechne teraz, im więcej czytam ludzkich historii, im więcej prywatnie rozmawiam z kobietami i facetami po zdradach,  tym częściej widzę ten schemat. Znudzone domem i obowiązkami atrakcyjne 40 latki szukają emocji poza domem, bo kastrowani mężowie którzy popadają w depresję, nie są ani atrakcyjni ani nie dostarczają emocji. Kobiety nie wierzą że faceci mogą się zmienić, w dodatku nagle dostrzegają upływający czas, i że jest to coś najcenniejszego, i postanawiają że nie zmarnują pozostałych lat, że jeszcze chcą coś poczuć, ale po co ryzykować z obecnym partnerem, przecież on i tak się nie zmieni. W tym momencie wchodzą młodsi, którzy podbijają do starszych, co jest coraz częstsze (znak czasów), więc w kobiecie rośnie pewność siebie, i nagle dostają odwagi by zawalczyć o siebie i swoje szczęście. A reszta już nie jest tak ważna.

Tak. To już nie mój problem. Ale wbrew temu co tu wiele razy słyszałem - uważam że nie macie racji - jej związek - ma takie same szanse powodzenia jak każdy inny, i mimo tego że zaraz powiedzą ludzie a bo różnica wieku, a bo różnica kultur - oni faktycznie trafili jak swój na swego więc równi dobrze może to wypalić.

A na koniec jest jeszcze jedna moja myśl, którą tu już podawałem. Ona nie żałuje ani chwili. Nawet gdyby to nie wypaliło, i tak dostarczyło jej pewnie więcej emocji niż ostatnie 5-10 lat ze mną. I ja to rozumiem.

W tym co napisałes jest niestety dużo prawdy i ta prawda nie jest miła dla normalnych ludzi.Chyba nie opłaca się angażować.Powiem Ci,że nie ogarniam kobiet które szukają na siłę emocji itp.Taka zdrada to nie tylko zdrada partnera ale i dzieci.Ciekawe jak ona im spojrzy w oczy gdy będą dorosłe?Odebrac dzieciom rodzinę dla motylków?Głupie w xxuj.Pozdrawiam.

Zgubiłam ten wątek z oczu, więc dopytam, czy Twoja żona i ekhm…hinduski książę mieli szansę trochę z sobą pożyć? Choćby po to, żeby się poznać, ale także po to, żeby się sobą trochę powiedzmy „znudzić”, tj. pogrążyć w prozie życia, z której składa się codzienność, no jak to wygląda?

Bo jesteś tak bardzo przekonany, że ten związek ma szansę wypalić, że aż dziwne :-O
Myślisz, że z Tobą nie wyszło, bo nie jesteś hinduskim maharadżą, tylko polskim przeciętnym Januszem? Bo przecież ta Twoja ex jest nawet poniżej przeciętnej polskiej Grażynki, która w przeciwieństwie do Twojej ex wie, że żyje tu i teraz a nie w swoich marzeniach.

Ona pochodzi z alkoholeowej rodziny i wyszla ze ciebie by "uciec z domu"?  Takie zachowanie jak uzalenzienie od emocji  jest opisywane w dda (dorosle dzieci alkoholikow) jako mechanizm ktory powoduje ze taka  osoba predzej czy poznej "wybuchnie" z emocjami bo te emocje (excitement ) to jest maskowanie depresji i nierozwiazne traumy z dziecinstwa.  Wlasciwie to dla Ciebie juz nie istotne bo juz po waszym zwiazku ale warto wiedziec takie rzeczy.

Widzieli się przez całe 10 dni na trwający 2 lata netowy romans? i Ty wierzysz, że coś poważnego (tzn. realnego, życie razem, dom rodzina itd) z tego będzie? To ja prędzej zostanę królową angielską niźli do tego dojdzie

Witold, to dobrze, że nie żyjesz życiem tej kobiety, nie ziejesz nienawiścią ani żądza zemsty, tylko pogodziles się z faktami, a nawet potrafisz wierzyć w to, że tym ludziom wszystko ułoży się pomyślnie.
Była żona póki co przestrzega wszystkich ustalonych przez Was zasad, wypracowaliscie sobie komfortowy dla Was sposób porozumiewania się w sprawach ważnych i tych dotyczących dzieci, więc będzie dobrze.
Czy oni mają szansę? Czas pokaże. Żona Witolda jest bardzo sprytna i już wyciągnęła od księcia mnóstwo drogich prezentów, na pewno da sobie radę.
Witold, podoba mi się Twoje podejście do tej sprawy.

Powiem Ci Witold, że jestem pod wrażeniem Twojej dojrzałości i przerobienia w głowie wielu rzeczy. Naprawdę szacun, tym bardziej, że nie jest to zbyt częste u mężczyzn po takich przeżyciach jak Twoje.

Dokładnie. Gratulować nie ma czego.

Filmiku nie mam, i na video go nie widziałem. Tylko zdjęcia. Ot przeciętnej budowy niski hindus o przyjemnej twarzy i niesportowej sylwetce.
Jest sprawny, do tego sprawia wrażenie bardzo inteligentnego - miałem okazję trochę poczytać ich korespondencji. Kuty na 4 łapy.
Nie mam pojęcia jakiego jest wyznania.

Dziękuję. Proces nadal trwa - przerabianie jest w toku. Ale po tym burzliwym i najtrudniejszym w życiu roku - czuję że nie zmarnowałem tego czasu, bardzo dużo się nauczyłem o ludziach i relacjach, wyszedłem ze strefy komfortu, i nabrałem chęci do życia.

Ale argumenty, wnioski, wizja przyszłość - nie liczy się dla Grażynki skoro ona uważa że jest szczęśliwa.

Cóż, wielki szacun dla ciebie Witold41.

Żeby Ci do głowy nie przyszło jak jej coś nie wypali brać tego pryszcza spowrotem do chaty i życia.

Kobieta to stan umysłu.

hmm, ciekawa hipoteza z tą domeną facetów. to z jakichś źródeł czy tak Twoja intuicja mówi? bo faktycznie nie myślałam o tym w kontekście płci, ale jak teraz się zastanawiam to jednak mało historii słyszałam o kobietach wracających.
i zastanawiam się czy to nie nasza wina (kobiet) - w sensie że faceci się generalnie szybciej odcinają i te kobiety jasno wiedzą że powrotu nie ma. a nie dyndają jak niektóre laski pół roku (tak, o sobie mówię )

Swoje zdanie opieram na licznych artykułach, rozmowach, poznanych ludziach i ich historiach, które analizuję od ponad roku. Obraz jest bardzo klarowny. Kobieta (z reguły) kiedy odchodzi, to zbiera się do tego długo, ma to przemyślane, i jest pewna tego co chce zrobić. Dlatego potem rzadko kiedy wraca.

Faceci inaczej (z reguły) podejmują decyzję pochopnie, i potem bywa że często żałują i chcą wrócić.

I jest tak jak mówisz. Kobiety (z reguły) nie wracają.

To nie jest kwestia "winy". Zwyczajnie wygląda na to że kobiety wiedzą czego nie chcą. Wolą być jak to się ładnie mówi - same, niż wracać do tego od którego odeszły.

Uogólniając, w większości poznanych mi przypadków czy mężczyzna czy kobieta - zawsze odchodzi się bo jest ktoś inny. I uważam że tak jest w większości bez podziału na płeć. Tak, potrzebny jest pretekst. Tak było w moim przypadku. Moja eks miała mnie dosyć, ale było jej wygodnie. Pierwsza zdrada nie wypaliła, więc trwała kolejne 2 lata ze mną, aż pojawił się książę. Nie było jej dobrze, wiem to aż ZA dobrze. A w naszym związku zabrakło komunikacji, zwłaszcza od strony która zauważyła że coś jest nie tak.

Straciła nadzieję, to prawda. Też tak uważam. Ale moim zdaniem mocno buduje coś nowego, i zbuduje, bez obaw. Nie bez powodu w sądzie przyznała się do tego związku, choć nie musiała. Ściągnie go tutaj i zacznie budować. Od dwóch lat rozmawiają ze sobą tyle ile my nie rozmawialiśmy od 15. Rozumiem co do mnie piszesz. I jednocześnie sądzę że to nie jest ucieczka w świat wyobrażeń. Zakochała się, znalazła atencję, uwagę, poświęca jej czas - jest szczęśliwa i nie rzucała by wszystkiego, nie zostawiałaby mi dzieci, gdyby nie głębokie przekonanie że dopnie swego. Być może "dopięcie swego" było tylko uwolnieniem się ode mnie, a hindus jest tylko dodatkiem/pretekstem. Jednak wiąże z nim przyszłość i zrobi wszystko by to się udało. I sądzę że się uda.

Chwała Ci za to że umiałaś, ale mało kto tak potrafi.

Chyba nie trzeba przypominać że są wyjątki. Ale takie sytuacje to rzadkość.

Wiele osób nawet nie dowiaduje się że był już ktoś wcześniej.

Kiedyś w pierwotnym wątku spytaliście mnie - skąd wiem że nie zdradzała mnie wcześniej? Oburzyłem się. Rękę bym sobie dał uciąć że nic wcześniej się nie działo.

I bym teraz nie miał ręki.

I niech trwa dalej.
To jej życie nie Twoje.
Odetnij się i znajdź jakąś chętną.

Witold, sam pewnie wiesz, że nie masz zamkniętego tego etapu i podświadomie czekasz, aż sprawa się rypnie.

Rozumiem to doskonale bo byłem w podobnej sytuacji. Są ze sobą już blisko 6 lat.

Już dwa lata trwa ich egzotyczny związek?
Musi więc tych ludzi łączyć coś wielkiego - myślę, że łączy ich MARZENIE.
Dopóki trwa ten układ w takiej formie jest świetnie, bo w krainie baśni są tylko oni, a zwykły świat ze swoimi szarościami i problemami toczy się tylko obok w niczym nie zakłócając im wyśnionej wizji.
Czy ich marzenie wytrzyma w zderzeniu z rzeczywistością?
Być może.
Kobieta na pewno nie jest tuzinkowa i ma fantazje iście ułańską, bo gdyby tak nie było, nie potrafiłaby aż tak wysoko odlecieć w chmury. Mało która kobieta zdecydowałaby się na pełne zaangażowanie w tego typu relację, gdyż balaby się, że stworzona w jej głowie piękna kolorowa bańka mydlana pęknie przy byle jakim zetknięciu z powietrzem.
Na jakiej zasadzie oni oboje mają do siebie aż tak duże zaufanie? Między nimi są całe pokłady wiary w szczęśliwe jutro.
Są kobiety, które zakochują się w więźniach z wyrokami dożywocia i potrafiące latami żyć w takich związkach. Nie liczy się dla nich nic oprócz wybranych mężczyzn.
Z jednej strony można widzieć w tym piękno, ale z drugiej strony z perspektywy normalnie myślących ludzi jest to przerażające i chore. One są szczęśliwe, a my patrzymy na nie ze współczuciem oraz poczuciem, że muszą być one bezdennie głupie.
Wyodrebniono nawet w psychologii określona nazwę zaburzenia dla takich kobiet, nie pamiętam jak nazywa się takie zaburzenie, a nie chce mi się teraz tego szukać.
Witoldzie, jak bardzo Twoja była żona musiała się męczyć żyjąc w zwykłym związku i wykonując wszystkie przyziemne obowiązki związane z szarym zwykłym życiem, to aż strach pomyśleć.
Bo można zrozumieć lęk przed przemijaniem, syndrom zamknięcia w klatce, uczucie bylejakości i przemożną chęć wyrwania się z czegoś takiego.
Jednak żeby aż tak odlecieć?
Ta kobieta musi być na maksa zwariowana i szalona, jednak niekonieczne z złym znaczeniu, to po prostu wielka romantyczka i marzycielka.
Hindus też jest niezły.
Odnalazły się więc te dwie zbolałe dusze w wielkim świecie i wbrew wszystkiemu, wbrew wszelkiej logice snują swoją wizję i śnią na jawie.
Mogą zapłacić bardzo słono za te przygodę, jednak mimo wszystko jest im w tej baśni tak dobrze, że nie chcą tego przerwać.
Jeśli im nie wyjdzie oboje będą mogli powiedzieć, że i tak warto było dla takiej przygody, że tego, co przeżyli razem nikt im nie odbierze.

Tylko jak potem żyć, jak wrócić do rzeczywistości, gdy piękny sen się skończy?

Twoja była żona podjęła ogromne ryzyko.
Mnie nie byłoby stać na coś takiego, chociaż z drugiej strony czy na pewno nie byłoby mnie stać na coś takiego?
Byłam przecież kilkanaście lat w tak absurdalnym układzie, że nikt z mojego otoczenia nie potrafił pojąć, jakim cudem ja chcę w czymś takim być. Siebie też nie rozumiałam, jednak wiem na pewno, że przeżyte przeze mnie chwile szczęścia przy tym człowieku były tak wielkie, tak ekstremalnie ogromne, że w żaden sposób nie można ich porównać do innych chwil szczęścia, jakie przeżyłam w życiu.
Tak więc też odleciałam wysoko w chmury
Spadłam jednak niczym Ikar.
Czy zapomniałam, jak bardzo bywałam szczęśliwa? Nie zapomniałam. To co przeżyłam będąc w tym absurdalnie chorym związku do niczego nie da się porównać. To były Himalaje szczęścia.
Dla wielu ludzi zdobycie takich szczytów jest niedostępne i nawet niepotrzebne.
Mnie takie szczyty były potrzebne, chociaż zapłaciłam wysoką cenę.
Warto było?
Było warto i zarazem  nie było warto, ale pozostało faktem, że udało mi się wzbic ponad przeciętność.
Myślę, że Twoja była żona Witoldzie jest właśnie w takim stanie, ona bardzo,bardzo wysoko lewituje i jest szczęśliwa, szczęśliwa do tego stopnia, że nawet nie myśli, iż może skończyć jak Ikar.

Tak, można tych ludzi zrozumieć, jednak szkoda, że Ty masz przez to złamane życie.
Myślę jednak, że ona nie zrobiła tego po to, by Ci dokopać, bezmyślnie narazić na straty i cierpienie, lecz po to, żeby zrealizować siebie, a że przy okazji musiały być ofiary, czyli mąż i dzieci, to według niej trudno, nie planowała tego, gdy zakładała rodzinę.
Finalnie może być jednak tak, że to właśnie ona najbardziej dostanie po tyłku, tylko że teraz jest jej za cudownie, by chciała zatruwać sobie życie takimi myślami.
Może jednak być i tak, że naprawdę będzie szczęśliwa.
Witoldzie, chyba masz rację chcąc odpocząć po tym wszystkim, bo Twoje przeżycia są ekstremalne. Tę kobietę można byłoby opisać jako interesujący przypadek w jakiejś książce z zakresu psychologii, a może nawet psychiatrii.
Twoje okrągłe że zdziwienia oczy jak pięć złotych na wieść o tym, co due dzieje także należałoby opisać.
Wiele kobiet nie uwierzy Ci, że przeszedłeś przez coś takiego, raczej pomyślą, że masz bujną wyobraźnię i będą nosiły do koleżanek " nawet nie uwierzysz, jakiego dzisiaj poznałam bajkopisarza" raczej więc nie wchodz w bliższe szczegóły, gdy kogoś na świeżo poznasz. Najpierw daj się komuś poznać sam, a dopiero potem opowiedz, co Cię spotkało.
Jesteś niesamowity, bo nie ma w Tobie ani grama nienawiści, nie ma nawet specjalnego żalu, tylko pełne zrozumienie sytuacji i motywów działania tej kobiety.
Jeśli im będzie dobrze się układało Ty nie będziesz miał z tym problemu.
Jesteś po prostu nietuzinkowym i niezwyklym człowiekiem.

Ulle, to też nie jest do końca zdrowe, bo polega na racjonalnym podejściu do tematu kiedy w środku wszystko płonie i krzyczy "nie zgadzam się/to niesprawiedliwe". Oczywiście docelowo takie podejście bardzo pomaga, ale w momencie kiedy nasza żona i matka naszych dzieci daje w długą z jakimś hinduskim księciem (czy kimkolwiek innym), pierwsza faza to głośne i wyraźne JA PIER*OLE które powinno być wykrzyczane w lesie, w środku puszczy, na żonkę można sobie pobluzgać, na jej fagasa, na nasze stracone z nią plany, na zawód, na smutek, na lęk.

Dopiero jak to wszystko wybrzmi to racjonalnie można uznać "no w sumie miała prawo pójść to niech se idzie". Gdy ten etap następuje od razu i nie ma wyrażenia pierwotnych emocji to zostajesz z takim pierdem który potem się ulatnia latami, zamiast ulecieć raz a porządnie.