Rozstanie. Czy to ze mną jest coś nie tak? - Netkobiety.pl

Myślę, że gdyby autorka trafiła na mniej doświadczonego faceta, to kto wie czy on nie dałby się wciągnąć w taki układ.
Ten natomiast opisany przez autorkę już wcześniej miał do czynienia z problematycznymi i wiedział, czym to się je i jak się kończy. Dlatego gdy tylko wyczuł nosem on razu wiedział, co się święci.
Miał absolutne prawo wycofać się z czegoś takiego.

Prawda. Zdrowy egoizm pozwala nam na wyznaczanie własnych granic i na to, by zadbać również o własne potrzeby, a jednym z warunków zdrowej miłości jest przecież umiejętność wyjścia ze związku, który w jakikolwiek sposób nas krzywdzi, w tym nie daje możliwości zaspokojenia własnych potrzeb.

Na szczęście nikt do nikogo nie jest przyspawany i tylko od nas zależy czy w porę podejmiemy dobrą decyzję, czy będziemy gotować się jak ta żaba, która zamiast w porę wyskoczyć z garnka z gotującą się wodą stopniowo będzie adaptować się do panujących warunków, a kiedy w końcu zorientuje się co jest grane, będzie już na tyle bezbronna i słaba, że utraci moc sprawczą. To jest oczywiście nieco luźna myśl, ale już opisany mechanizm wskazuje, że decyzja podjęta przez partnera Autorki jest zwyczajnie dla niego zdrowa.

Z pewnością, ale dla Autorki i tak liczy się efekt ostateczny. Zresztą o jakim związku tu mówimy? O rodzącej się dopiero znajomości a nie o trwałej relacji...

Nawet jak na wyśrubowane w dół standardy tego wątku to wyjątkowy bezsens.
Zerwanie to nie jest praca domowa z polskiego, żeby ją argumentować logicznie.

Ależ oczywiście, że zakomunikował, była też na ten temat konkretna rozmowa, potem okazało się, że po przemyśleniu pewnych kwestii dotarło do niego, że dalsze kontynuowanie relacji nie ma sensu. Sam fakt, że Autorka pewnych argumentów nie przyjęła do wiadomości, usiłując z nimi polemizować, naprawdę nie znaczy, że ich nie było.

Tak, to akurat było słabe, mógł sobie darować, ale był w tym również przekaz, że nie miał możliwości poruszyć jakichkolwiek swoich tematów, bo na nie nie było już miejsca.

Nie sposób również nie zgodzić się z drugą częścią Twojego posta. Mój mąż zwykle w takich sytuacjach mówi, że kiedyś od zwierzeń byli przyjaciele i dobrzy kumple, a teraz ludzie chodzą do terapeutów. Ja się z tym do końca nie zgadzam, bo terapeuta mimo wszystko pełni inną rolę, ale są przecież ludzie, którzy gotowi są zapłacić, byle mieć się komu wygadać.

Twój mąż ma sporo racji, Olinko . Wiadomo, że to nie jest takie czarno-białe, bo jednak tryb życia jaki prowadzimy a zarazem wymagania jakie stawiamy sobie i innym powodują coraz większe zaburzenia. Koledzy też, jak każdy człowiek mają jakiś limit wytrzymałości psychicznej, który można łatwo wyczerpać. Nie wspominając o poczuciu bezsilności jakie się ma, jeśli się chciało być dla kogoś takim oparciem psychicznym… i cały trud jak krew w piach szła.

Przypomniał mi się artykuł, który czytałam 20 lat temu. Naukowcy twierdzili, że dojdzie do momentu, gdzie połowa społeczeństwa będzie chora psychicznie i nie pamiętam czy te predykcje były na lata 50 tego wieku, ale coś koło tego… Naukowcy często się mylili ale jakoś mój mózg wyciągnął to z czeluści pamięci, bo chyba w złym kierunku zmierzamy jako społeczeństwo. Tak uważam.

I z jednej strony nie mamy na kim się oprzeć a z drugiej strony nie mamy prawda wymagać od innych, że będą naszym oparciem. To rodzi ogromne poczucie osamotnienia. Osamotnienie do zaburzeń. Zaburzenia pogłębiają osamotnienie. I tak się to wzajemnie nakręca.

Stąd ludzie chwytają się innej deski ratunku i np zasadzają przysłowiowego kopa w dvpę, żeby druga osoba się ogarnęła. Taka surowa miłość. Jak już nic innego nie pomaga… Ale i to często na marne jak człowiek jest zaślepiony własną niedolą.

Zresztą często jest tak, że jak się jest dla kogoś takim oparciem psychicznym to ta druga osoba się zapomina i nadwyręża zasoby emocjonalne osoby wspierającej, tak jakby nie widzi człowieka w niej, pochłonięta samą sobą, nie dostrzega jak drenuje tą przyjazną duszę, jak ją zasysa jak jakiś wampir… Stąd jak ktoś ma poważne problemy nigdy nie powinien się uwieszać jednej osoby bo ją szybko swoimi problemami wykończy. Lepiej rozłożyć to na kilka osób, w tym terapeutę jak najbardziej i mieć na uwadze fakt, że nie jest się jedyną osobą, która ma problemy. Że te przyjazne dusze mają również swoje własne.

Być może chłopak autorki tak właśnie się poczuł, że go autorka wysysa i się ulotnił zanim zostanie z niego suchy wiórek Wtedy takie głupie teksty o pazurach nawet niespecjalnie dziwią. Ja też wiele razy jak chciałam kogos spławić to robiłam to tak, żeby ta osoba myślała, że jestem jebnięta i nie warta uwagi

Myślę, że to jest właśnie istota problemu, czyli ten brak wyczucia i refleksji, że każdy z nas ma jakieś bolączki i niesie na sobie jakiś ciężar, a przede wszystkim, że ma jakiś limit, który jest w stanie udźwignąć. Niektórzy po prostu mają problem ze znalezieniem w tym jakiejś równowagi, bo przecież każdy z nas przynajmniej od czasu do czasu potrzebuje wsparcia czy dobrej rady.

Sama mam w otoczeniu osoby, które chętnie brały, zasypując innych swoimi mniej lub bardziej poważnymi, a czasem wydumanymi rozterkami, ale w drugą stronę to już nie chciało działać. Niestety musiałam nauczyć się asertywności, żeby nie pozwalać wysysać z siebie energii, bo zdarzało się, że im więcej z siebie dawałam, tym więcej chciano na mnie zrzucać, co emocjonalnie bywało naprawdę trudne. Dziś, kiedy tylko wyczuję, że ktoś usiłuje się na mnie uwiesić, odmawiam bez najmniejszych wyrzutów sumienia.

Równocześnie zauważam, że pojęcie przyjaźń mocno się zdewaluowała, dlatego, jak słusznie wspomniałaś, ludzie czują się osamotnieni, nierzadko posiadając spore grono znajomych czy właśnie osoby same siebie nazywające przyjaciółmi. To jest bolączką naszych czasów i obawiam się, że dużo wody w rzece upłynie zanim coś się w tym temacie zmieni. Życie stało się szybkie, intensywne, skupione albo na zapewnieniu sobie i/lub rodzinie bytu, albo na chwilowych przyjemnościach, dlatego wielu z nas traci przy tym z oczu coś naprawdę ważnego.

Oj tak, są ludzie, którzy bardzo lubią ciężar odpowiedzialności za swoje decyzje przerzucić na innych. Stąd też pewnie usilna potrzeba uwieszenia się na drugim człowieku.

Ela, czasami naprawdę powinnaś się powstrzymać od tych złośliwości..To takie kłucie szpilami dla samego kłucia..

Tak ciężko Ci zaakceptować, że ktoś ma podobne zdanie? No i co z tego, że widzimy to samo? Widzimy coś, co jest oczywiste, do tego jak się okazuje widzi to wiecej osób. Poza mną, kilka kobiet to zauważa, ale według Ciebie i tak do czegoś trzeba się przyczepić.
Ok, jeśli Ci to pomoże, to się powtarzać więcej nie będę, ale zdanie swoje podtrzymuję.

Nic nowego się nie wniesie, bo Autorka przeraziła się pewnie, że tak wiele osób widzi sprawę inaczej niż ona..