Związek na odległość, "chciwy" facet, zmęczenie - myślę o rozstaniu - Netkobiety.pl

Jeslli nie jest to dla Ciebie za dużym obciażeniem psychicznym - to napisz mi priv.
Ja nie wiem co się dzieje w głowie mojego syna - od czasu rozwodu minęly 3 lata a rozmowy o rozstaniu z jego tatą nie zapomnę do śmierci.  Nawet  alzheimer mi tego nie zabierze. Jeśli mozesz, to napisz. Jeśi nie - to spojo, zrozumiem.
Ja chyba tez jestem wwo. Strasznie się wszystkim przejmuję, nie chcę robic problemu, przykrosci nikomu, beczę z byle powodu - wystarczy melodia jakaś smutna. O emocjach mówię zalana łzami,  uwalona gilem - tragedia po prostu.  Chyba,że się napiję - wtedy wszystko mam takie przytlumione i gadam jak człowiek,  normalnie, bez jakiegos cyrku. Nie lubię płakać w czyjejs obecności... trudno mi zawalczyć o swoje granice.  Złości mnie to okropnie. Jest lepiejnniz kiedyś, ale i tak słabo mi to wychodzi. Teraz chociaz widzę, że cos nie gra. Nascie lat temu nie widziałam...

Autorko, przecież Wy do siebie kompletnie nie pasujecie, macie inne potrzeby związkowo - życiowe z tego, co piszesz. Ty zamiast mieć relację z kimś na miejscu / niedaleko i na luzie, taką dochodzącą, wkręciłaś się w zabawę co jakiś czas w dom i obsługę jaśniepana, przed czym, zdaje się, uciekłaś z małżeństwa. Z kolei Twojemu "partnerowi" - celowo tak napisałam, bo wg mnie żaden z niego partner, tylko pijawka - taka sytuacja nie pasuje bo on by pragnął być obsługiwanym przez Ciebie na co dzień. Ty tego nie chcesz. Rozumiem Cię doskonale, bo też jestem introwertyczką ceniącą ciszę, spokój i życie na własnych warunkach. Po prostu rozstań się z nim, zobaczysz jaką ulgę poczujesz. Odżyjesz. Po co Ci to ciągnąć?

Nie boję się jego samego. Boję się, że mogę sprawić smutek, przykrość.  Ale przecież nie mogę przeżyć tego kawałka życia który mi został (nie wiem jak dużego), zwracając uwagę tylko na czyjeś odczucia, a swoje zostawiając na pastwę losu.
Na szczęście nigdy nie byłam, nie jestem - i mam nadzieję nigdy nie będe od nikogo zależna. To duża wolność.  Jak się tak zastanowię, to jedyne czym ryzykuję są wolne weekendy i konieczność samodzielnego biegania po chleb co 2 tygodnie jeśli PZKSS strzeli focha albo uzna, że mu nie pasują moje przemyślenia. Jestem samowystarczalna i tak naprawdę nikt mi nie jest potrzebny.  Jemu zresztą też. W życiu związkowym chyba chodzi nie o to,  żeby być potrzebnym - bo każdy jest dorosły i sam stoi na wlasnych nogach - ale by mieć kogos kto da temu życiu jakąś dodatkową radość,  blask. Żeby miec z kim podzielić się radosciami, troskami, żeby siw przytulić,  zaplanować cos razem...

Za święty spokój i poczucie własnej wartości warto biegać po chleb nawet codziennie. Super, masz poczucie humoru.
Oczywiście, że nie chodzi o to, by się komuś do czegoś tam przydać i odwrotnie.
Chodzi o to, by polepszyć sobie jakość życia, a nie pogorszyć. A Ty ewidentnie pogorszylas sobie życie i przy okazji także swojemu synowi.
Przyjeżdża jakiś chłop, a dziecko zamyka 'Ci się w pokoju? Ty natomiast latasz koło tego faceta. To nienormalne.
On na wiosnę planował porozmawiać z Tobą. No patrzcie jaki się zrobił domyślny.
A nie przypadkiem w grudniu po południu?
Manipuluje Tobą, bo wie, że takie jego zapowiedzi rozwalą Cię emocjonalnie, że zaraz będziesz snuła domysły, jakie to on ma wobec Ciebie plany i zamiary.
Nie myśl jak dziecko. Naprawdę popatrz realnie na to, co dzieje się w Twoim domu.

Fragment jego wypowiedzi wyrwany z kontekstu. Nie wiem czy chodzi o to, że wolalas być z synem i dlatego on nawiedził kumpla na trzy dni?
Wszystko będzie fobrze- ale do czego pił?

Jaka dobrą monetę?
I on zbywa Cię takimi banałami jak wszystko będzie dobrze?
Musisz to chyba wyjaśnić, bo nic z tego nie rozumiem.

Z obcymi sobie radzisz, bo Ci na nich nie zależy. W związkach nie radzisz sobie, bo boisz się samotności. Przypominasz uciagajaca się gumę, która uciaga się długo, ale w końcu pęka. Przykład z byłym mężem.

Tak, to dobry punkt wyjścia do rozmów. Jeśli będziesz o tym pamiętała w trakcie rozmów i on też, rozmowa będzie spokojna i rzeczowa.

Dobrze będzie gdy zdasz sobie sprawę, że każdy związek to kompromisy. Coś dajesz i coś zyskujesz. Jeśli dajesz zbyt dużo, bo chcesz, żeby było miło, szkodzisz sobie, a w konsekwencji całej relacji. Zdrowy związek tworzą ludzie zadowoleni z życia. Jeśli jeden partner nie jest szczęśliwy, drugi też szczęśliwy nie będzie, bo emocje i nastroje się udzielają. Jego smutek udziela się Tobie, ale i Twoje niezadowolenie czy rozgoryczenie udzieli się jemu. Podstawą każdego dobrego związku jest szczerość i wzajemne dbanie o drugą osobę, nie zaprzeczając własnym potrzebom. Bez tego ciśnienie będzie narastać aż dojdzie do wybuchu, który rozsadzi związek od środka. Watro o tym pamiętać gdy najdzie Cie ochota na poświęcanie się dla kogoś bliskiego, ktokolwiek by to nie był.

No właśnie nie boję się samotności. PZKSS poznałam jak przeżyłam już swoje małżeństwo i relację w którą wdepnęłam jak w oślizgle psie g... i ktora bardziej mnie poturbowala niż małżeństwo.  Przeryczałam i wreszcie zaczęł się czuc dobrze SAMA. Wtedy pojawił się PZKSS.  Samej nie jest mi źle. Na codzien jestem sama..cenię sobie tę wolność i samodzielnosć.

No tak, po nieudanym malzenstwie byl plasterek ktory zle wybrany zrobil jeszcze gorsza traume niz samo malzenstwo... no ok to moze tlumaczyc ze zamrozone masz te emocje do tego piotrusia pana z ktorym jestes i dlatego sie objawiasz nam tu jaka taka zimna pani a on bluszczyk. Ja mysle ze to jakie relacje ma Twoj syn z tym pietrkiem panem to duzo mowi, ze on raczej sie nie nadaje na zbudowanie Twojego szczescia. Moze i fajny, moze przystojny i ma jakies tam poczucie humoru ale on sie nie nadaje do zwiazku- przyklad z tym brakiem podstawowej umiejetnosci odciazania partnera i okazywania mu szacunku. Przeciez wy te godziny przez facetime to wy o nie tych co trzeba rzeczach rozmawiacie i to z jego winy. Troche mi sie przypomniala taka anegdota o nadetym profesorku poliglocie ktory sie chwalil ilu to jezytkami nie rozmawia doputy ktos o nim nie powiedzial,  ze nic sensownego w zadnym z tych jezykow nie umie powiedziec. I to jest wlasnie ta wskazowka ze on na budowanie relacji sie chyba nie nadaje a raczej o to ci tak naprawde chodzi. Nie mysli o tym zeby przyjechac z do ciebie z paczka makaronu spagetti za 5zl plus gotowy sos w sloiku milanese za drugie 5zl i troszke tartego sera zoltego wyjetego z gotowej torebki kolejne 5zl razem 15zl. Syn Twoj jest doskonala wskazowka ze chleba z tego raczej nie bedzie.

Moim zdaniem przed przyjazdem powinnaś mu powiedzieć, ile czasu z weekendu jesteś gotowa mu poświęcić. Masz prawo zaprosić go np.  tylko na sobotę, bo pozostałe dni chcesz spędzić bez niego.
Ponadto nie widzę powodu, abyś Ty poświęcała czas na wykonywanie domowych obowiązków w czasie gdy on dobrze się u Ciebie bawi. Baw się razem z nim a obowiązki wykonujcie razem.

Nie jesteś pierdoła, tylko mało do siebie pasujecie. On chciałby odpocząć po poprzednim związku u ciebie, a nie patrzy na twoje potrzeby. Ty nie potrafisz mu powiedzieć, że woda w kranie, a kawa w sklepie. Tak wyszło od początku, że ty nadskakujesz, a on nie.Zresztą pisałaś, że u niego niczego nie mogłaś  zjeść i zabierałaś  się sama za gotowanie. Facet ma swoje dziecko, a nie wie, że dziećmi się trzeba zajmować i nie pozostawia się ich samopas. Nie próbuje z synem nawiązać kontaktu, tylko siedzi jak u kolegi i nigdzie się nie ruszy. Każdy by się wkurzył, bo nic w zamian nie ma oprócz jego obecności. Moim zdaniem nie rozumiecie się, a jak chcecie wypracować wspólny sposób komunikacji, to potrwa trochę i nie wiadomo, jaki będzie skutek. Mało brakuje, a to ty będziesz ta zła i niedobra.Z drugiej strony on cię nudzi, nie obchodzi cię, co robi w pracy i co lubi, bo jesteś zbyt zajęta, a on ci nie pomaga.

Same głupoty, bez obrazy.

Zielony  Domek, nie wiem jaką masz definicję miłości,  ale jak taką jak to wygląda u autorki:
Czyli: brak komunikacji, brak szczerości, odganianie się od partnera jak od namolnej muchy, i wszystko to podane w sosie ofiary faceta, którym to niektóre forumowiczki polewają, to współczuję. 
Gdyby nie to, że autorka ma na forum jakieś istnienie,  podejrzewalabym ją o grube trollowanie.

Elu, Ty to masz talent, słowo daję. Na ogół brzmisz sensownie, ale czasem wyrwiesz z takim komentarzem, że właściwie nie wiadomo, jak Ci odpowiedzieć. No ręce opadają. Należałoby teraz zacząć całą dyskusję na nowo, klepać to samo, co powiedziane było do tej pory i tak paplać do samego rana, a autorka miałaby coraz większy mętlik w głowie.
Takie występy tutaj zdarzają Ci się od czasu do czasu. Nie wiem, jak robisz?
Tak ot, wpadasz sobie ni z gruszki, ni z pietruszki i palniesz coś, co sprawia, że na dobrą sprawę nikt nie wie, co odpisać, bo musiałby na nowo powtarzać się ze swoimi poglądami.
A poza tym, co to jest, że wszyscy piszą głupoty, a tylko Ty odkryłas Amerykę.
Czasem policz do dziesięciu, zanim coś napiszesz.

"Czy naprawdę skrócenie rozmowy z 1,5 - 2 godzin do 30 minut jest z mojej strony takim egoizmem? Naprawdę ten czas dla mnie samej to sa jakieś odrobinki i z tych odrobinek odrobinkę chcialabym mieć tylko dla siebie."

Egoizm też jest potrzebny, z jego strony też jest egoizmem ciągnięcie rozmowy w nieskonczoność, jeśli Tobie to nie odpowiada, musisz  komunikować, kończymy bo to i to...
Nie każdy lubi" pisanie listów przez telefon" do tego on lubi gadać, a Ciebie te rozmowy męczą, tak się zastanawiam czy te rozmowy nie są praniem mózgu...

Dayzee, czy wy naprawdę ze sobą rozmawiacie czy gadacie trochę bez sensu? No bo wytłumacz mi jak to jest możliwe, że podczas tak częstych i długich rozmów nie zdołałaś mu przekazać co jest dla Ciebie ważne, jak spędzasz wolny czas, którego i tak masz mało czy jak widzisz Was w tej relacji. Nie chodzi mi tylko o częstotliwość spotkań czy telefonów ale o jakieś ustalenia, jak takie spotkania mają wyglądać, czego od niego oczekujesz itd. Pisałaś, że facet się Tobą interesuje, czyżby? Gdyby się interesował, to by wiedział, że lubisz czytać książki i ćwiczyć, spędzać czas z synem a długie rozmowy przez tel. Cię meczą.
Nie wyobrażam sobie rozmów, gdzie nie ma poruszanych tematów typu jakie mam plany na wieczór, czy następny dzień. Piszesz, że ten Twój absztyfikant nie ma żadnych pasji a jednym jego zajęciem poza pracą, są rozmowy z Tobą. To już samo brzmi bardzo dziwnie. A jak jeszcze dołożyć to, że zapraszając Cię nie pomyśli o tym by Cię ugościć (choćby zadbać o jedzenie), a u Ciebie musisz mu usługiwać, to naprawdę nie wiem co Was tak naprawdę łączy bo komunikacja i Was leży, potrzeby też macie zupełnie inne.
A, i kolejna rzecz, jeśli boisz się, że jak zaczniesz wymagać czy stawiać granice, które są naturalne, to on Ci podziękuje, to... nie mam słów. Bo to jakiś totalny absurd, który mi się nie mieści w głowie.

Nie, nie boię się. Po prostu się z tym liczę - a to raczej nie to samo.  Moim błędem jest kompletny brak asertywnosci w relacjach miedzyludzkich, a zwlaszcza damsko-męskich. Z jakiejs chorej potrzeby akceptacji na wiele rzeczy się godzę, choć nie do końca mi pasują ,licząc, że jakoś to będzie. Zniosę. Jakoś "się" ułoży. W efekcie po czasie zbiera się całe mnóstwo takich niepasujących mi rzeczy, a mnie się ulewa.
Daję po prostu bledny przekaz drugiej stronie,  udając, ze to czy tamto mi pasuje i przemilczam często fakt,ze no jednak - nie pasuje.
Sama jestem winna tej sytuacji.

Edit - w stopce mam "Make yourself priority" - bo tego bym od siebie chciała.  Ale trochę niedomagam, jeśli o to chodzi

Telefony to najmniejszy problem. Wiekszy może ten,że na serio nie miałam ochoty z nim tyle być w te ferie. Marzył mi się choć jeden dzień BEZ NIKOGO. Jeśli odbierze to tak, że jeśli nie chcę spedzać z nim 24h/na dobę to znaczy, że mi na nim nie zależy  - może być to problemem. Tzn jego problemem, bo ja tylko przedstawię swoje odczucia. Nie podoba mi się tez manipulowanie poczuciem winy. Może nieświadome.  Nie wiem tego.

A może problemem jest właśnie ta odległość? Właśnie w związku na odległość czasami ma się partnera "za dużo". Już tłumaczę o co chodzi.
Gdy mój obecny mąż przyjeżdżał do mnie przez ponad rok na początku naszego związku (też relacja na odległość) to bywało, że miałam go serdecznie dość. Przyjeżdżał co tydzień od piątku do niedzieli, czasami poniedziałku rano, plus od czasu do czasu cały tydzień gdy był jakiś urlop czy święta. I gdy jedno jest gościem u drugiego, to wiadomo że obowiązkiem gospodarza jest zajmować się gościem cały, cały czas. Do tego wspólne noce. Czyli spędzaliśmy 24 godziny na dobę, co dla mnie - jako introwertyczki - bywało czasami koszmarne. Nie mogłam poczytać książki, obejrzeć swojego serialu, bo był gość któremu musiałam urozmaicać czas (ja nie miałam do niego pretensji! bo wiedziałam że tak musi być). Zdarzało się że prosiłam żebyśmy godzinę pobyli w różnych pokojach, żeby się przespał czy coś,  bo musze mieć chwilę dla siebie.
Gdy nie przyjeżdżał - wisieliśmy na telefonie codziennie długie godziny no bo przecież związek trzeba pielęgnować.

Od kiedy zamieszkaliśmy razem, w końcu odetchnęłam! Bo on nie był już gościem. Miał swoje rzeczy, swój komputer, swoje zainteresowania i nie musiałam zapewniać mu rozrywki.
Dodam tez, że jak przyjeżdżał to oczywiście że nic nie gotował, bo był gościem. Teraz jest u siebie i to kompletnie inna bajka.

Teraz spędzamy stricte sami ze sobą o wiele mniej czasu niż w fazie przyjeżdżania.

Jeśli więc go naprawdę kochasz i nie chce zrywać tego związku, pomyśl właśnie paradoksalnie o zamieszkaniu razem.

Tu nie chodzi o natrętne podsuwanie wszystkiego pod nos niczym babcia wnuczkowi , ale wiadomo że gospodarz nie może sobie iść do innego pokoju i przez 5 godzin oglądać swój serial, albo iść sam na imprezę, zostawiając gościa. A zwłaszcza gdy ci ludzie są w związku. I pod tym względem rozumiem autorkę że trudno jej powiedzieć wprost że ma go czasami dość, bo to naprawdę cholernie niegrzeczne i nie chciałabym poczuć się jak ten facet wtedy. Jest logiczne i oczywiste że ludzie wtedy są ze sobą non stop. Moim zdaniem jedynym ratunkiem jest właśnie zamieszkanie razem (pomijając rozstanie).

Dayzee mów mu wszystko jasno, proś o zrobienie różnych rzeczy, nie użalaj się nad nim i nie myśl za niego.
On się zachowuje zgodnie ze schematami do których przywykł, no to będzie się musiał skonfrontować z nowymi sytuacjami i zobaczycie co się będzie działo.
Mów mu konsekwentnie o tym czego od niego potrzebujesz, jak się nic nie zmieni, to kolejny i kolejny raz. Jemu jest wygodnie po prostu. U Ciebie ma dom, który obsługujesz, ciepło, wygodnie, nie jest sam, ktoś się nim zajmuje. Jemu jest z tym dobrze, ale Tobie nie jest dokońca dobrze w tej sytuacji.
Jak mówi "skoro masz ważniejsze rzeczy" itp, to czemu nie powiesz, że przykro Ci kiedy tak mówi, bo jest dla Ciebie ważny, ale potrzebujesz też czasu dla siebie / dla dziecka / dzielenia się codziennymi czynnościami. Wydaje się, że on nie ma żadnych zainteresowań i chyba to jest część problemu.
Jasne miło kiedy kobieta ugotuje, ale Tobie też będzie miło, kiedy on dla Ciebie coś ugotuje, albo jeśli będziecie mogli zrobić to razem.

Dayzee przeanalizuj sobie np na spacerze, czym jest dla ciebie rozmowa z partnerem, innym razem może z dzieckiem. Dlaczego tak się jej boisz? Czy jeśli ktoś potrzebuje porozmawiać z tobą, to czy szanujesz treść którą dostajesz, czy zaczynasz panikować? Bo w takiej rozmowie nie ma nic złego, nawet jak nie jest po naszej myśli. To szczere podzielenie się swoimi potrzebami, emocjami. Trzeba uwzględnić, że nie tylko ty coś komunikujesz i oczekujesz zrozumienia i ustalenia kompromisu, ale też ta druga strona ma do tego prawo.
Wszystko zależy od tego jak to zakomunikujesz, jeśli wyjaśnisz swoje potrzeby, uczucia, bez pretensji to jest duża szansa na sukces, na wspólne ustalenia. Poza tym ta rozmowa nie musi być od razu ustaleniem końcowym, tylko zaczątkiem do przemyślenia tego co się dostało w rozmowie.
Poza tym taka rozmowa pozwala wam obojgu dojść do tego czego od siebie oczekujecie i co dla was jest ważne, a na co możecie przymknąć oko. Podejdź do tej rozmowy z szacunkiem dla siebie i dla niego (tzn do treści tego co usłyszysz) . Po niej sobie wszystko przeanalizuj bez wyrzutów sumienia, ale z logiką, która ci powie czego chcesz, na co możesz się zgodzić, a na co nie. Może spotkacie się gdzieś po środku, a może zrozumiecie, że nie jest wam po drodze.

Też jak onaonaona77, nie widzę nic niewłaściwego w tym co napisała Ela. Niemniej związki potrafią być tak różnorodne, że być może autorce i jej panu uda się znaleźć jakiś wspólny kompromis. Ważne by nie trzymała swoich dyskomfortów i potrzeb w tajemnicy.

Jakoś ten facet nie ma problemu, żeby się swoim gościem nie zajmować :-D

Ale słuszna uwaga, że to żaden związek, to co autorka współtworzy z tym facetem. On po prostu dzwoni i/lub przyjeżdża w odwiedziny, jak mu się nudzi. A z tego, co twierdzi autorka, to nudzi mu się wciąż.
Facet wygląda na tak płytkiego, jak płytka jest ta relacja. Bez zajęć, pasji, rodziny, przyjaciół i nawet znajomych. Jedną autorkę chyba znalazł chętną do niańczenia go.
Czekam z wypiekami na twarzy ;-) aż autorka napisze, że jej swoje rzeczy do prania przywozi, jak przyjeżdża z wizytą :-D
Coraz bardziej dziwaczny i pokraczny ten wątek.

Hahaha :-D Nie dziwię się, że masz podobne myśli, bo autorka się tu kreuje na wspomożycielkę niedorajd.
Zachodzę w głowę po co jej ta znajomość? I jedno co mi przychodzi do głowy, to żeby pielęgnować w sobie piętno ofiarnej ofiary ;-)

To dawaj Dayzee, co daje Tb relacja z panem nieborakiem ;-)? Oprócz oczywiście zawracania głowy i więcej pracy :-))
Bo na razie to napisałaś tylko o tym, co Tb ta znajomość odbiera, jak Cię ona męczy, jak źle wpływa na relację z dzieckiem, więc się głośno zastanawiam po co to Tb. No po co?

Nie widzę u Autorki przywiązania unikającego tylko coś zupełnie innego. Moim zdaniem jest kobietą, która dla zdobycia przychylności drugiej osoby zaczyna stawiać jej potrzeby ponad swoje. Takie zachowania są społecznie akceptowane, mówi się o takich osobach, że są dobre, kochające i potrafią się poświęcić dla innych. Przez pokolenia te cechy starano się rozwijać w kobietach, czego wyrazem jest symbol Matki-Polki i żony czekającej na powrót męża żołnierza z wojny. Nasza religia katolicka też te postawy u kobiet gloryfikuje, aż w końcu doszło do takiego paradoksu, że kobiety unikają związków jeśli chcą zachować własną niezależność i zadbać o swoje potrzeby.  Uciekamy z jednej skrajności w drugą.
Wiele kobiet ma zakodowane, że dla wyższych celów należy się poświęcić. To bardzo złe przekonanie. Nikt nie jest w stanie przejść  swojego życia w postawie męczennicy. Taka postawa wcześniej czy później doprowadzi do zmęczenia materiału i cała konstrukcja się sypie.

Obserwuję  przykład takiej postawy u dobrze mi znanej osoby. Każdy związek zaczyna jako nadzwyczajna opiekunka, dbająca o partnera na wysokim poziomie i całą energię ładuje w to, by we wszystkim być perfekcyjną. Każda potrzeba jest zgadywana w lot i zaspokajana, zanim on jeszcze o niej pomyśli. Anioł nie kobieta. Po pewnym czasie jest zmęczona i zaczyna się poczucie krzywdy. No bo jak to tak - ona się poświęca a on się nie rewanżuje. Za taki wysiłek powinien ją nosić na rękach, nogi myć i bród pić. Całe jej poświęcenie na nic bo on niczego nie docenia. A facet po prostu nie ma ochoty na noszenie kogoś na rękach, i nie chce tego poświęcenia, bo ono wcale nie jest mu do szczęścia potrzebne. Wolałby zwykły układ, gdzie każdy dba o siebie i swoje potrzeby, a to co daje drugiej osobie wypływa z serca i nie trzeba tego oddawać z procentem.

Dlatego zawsze mówię, że poświęcenie można sobie w buty wsadzić. Nigdy nie myśl, że cokolwiek musisz, bo już samo takie nastawienie budzi w ludziach poczucie krzywdy. Zawsze masz wybór i rób  tyle ile uważasz, bo tak naprawdę Ty decydujesz ile dajesz.

U Autorki na szczęście nie doszło jeszcze do takiego zaawansowania, niemniej już zaczyna jej doskwierać własna uległość. To dobry znak, bo czas jest na tyle odpowiedni, ze można sprawę uregulować.

Az mi się włosy zjeżyły na pomysł o wspólnym zamieszkaniu. Z takim rozpieszczonym księciem? Równie dobrze mogłaby małe dziecko adoptować. Przecież ten facet wymaga opieki, trzeba mu podać obiadek, zakupy zrobić i po nim posprzątać. Sam na to nie wpadnie. Brak komunikacji między nimi. Jemu trzeba mówić wprost, między oczy, bo inaczej nie rozumie - jeśli jednak autorka zdoła mu powiedzieć, to on się obraża. Do tego facet nie lubi jej syna, nie próbuje nawiązać z nim relacji. Syn nie lubi jego, czuje się źle w jego towarzystwie. To jest poważny problem. Skąd pomysł, że powinni razem zamieszkać?

Jeśli ten facet przebywa u autorki całymi dniami, to powinien się czuć na tyle swobodnie, żeby obiad ugotować. Nie powinien zachowywać się jak gość wokół którego trzeba skakać. Jednak Pan Wygodnicki do niczego się nie poczuwa, sama jego obecność jest nagrodą.

Takim jak on trzeba mówić wprost. To nie jest niegrzeczne. Jeśli ktoś nie pomyśli, że się narzuca, sprawia kłopot, to trzeba mówić wprost, a nie znosić w milczeniu i zagryzać zęby.

Do rzeczy Symbi
Cóż takiego emocjonalnego od niego otrzymujesz? Możesz to jakoś skonkretyzować?
Bo wiesz, kobiety, które są uwikłane np. w związki z przemocowcami, też emocje otrzymują.

Fajnie żeby był, najlepiej daleko. Są kobiety, które chcą by był władczy, a jednocześnie się słuchał.

Mogłby być po drugiej stronie ulicy. Nie rozumiesz kompletnie. Musi być tylko albo mnóstwo albo w ogóle?
Nie może być w sam raz, po środku?

Zawsze się zastanawiam, co ktoś może czerpać z relacji, gdzie jedna osoba zachowuje się jak pasożyt czy zwykłę, nieporadne dziecko a ta druga, aktywna musi koniecznie się nim zajmować w imię wielkiego uczucia..Czy naprawdę uczucie między dwojgiem ludzi na tym polega, żeby dorosła osba wyręczała drugą osobę dorosłą w wielu poodstawowych czynnościach?
Przecież taka nieporadność całkowicie zniechąca do czerpania innych korzyści z takiej relacji..Nie chodzi mi wcale o to, że ktoś w danej chwili absorbuje za dużo  naszej uwagi, ale o STAŁE cechy, obniżające jego atrakcyjność..Dlatego podziwiam ludzi, którzy gotowi są na tego typu poświęcenia, aby zyskać towarzystwo czy bliskość drugiej osoby.

Do Autorki: możę Cię zdziwię, ale cieszyłbym się na jego miejscu, gdybym dostał coś drobnego do zrobienia albo zwyczjanie sam sobie ogarniał potrzebne rzeczy, nawet jak jestem gościem. Mam dwie sprawne ręce i rozum, więc nie będę siedział na 4 lieterach i czekał aż mnie ktoś zacznie obsługiwać

A czy wyleczylas sie napewno po tym poprzednim ( z opisow twoich wszesniejszych postow w innych watkach wynika ze bylas jego kochanka ). Moze dalej masz kupe traum i nie wiesz jak budowac poprawnie zwiazek, jak stawiac granice. W powyzszych  slowach piszesz ze obecny Pan "odkurzyl, zamiotl podworko sam z siebie" a wczesniej pisalas ze siedzi i  oglada tylko filmy jak cie nie ma caly dzien - czyli niby taki truten. Mamy zaburzony obraz ( niespojny ) jak ten mezczyzna naprawde zachowuje sie w waszej relacji. Ty piszesz raz ze jestes silna osoba pozniej znow ze slaba niezdecydowana. Jestes pewna ze przerobielas swoje poprzednie traumy?