Czy ja mu się podobam? - Netkobiety.pl

Dlaczego jego nie zapytasz?
My nie siedzimy w głowie współpracownika Droga Autorko.
Komplement to można powiedzieć i kobiecie mijanej na ulicy (o ile nie jest z kimś), które ostatecznie nie będzie nic znaczyło na dłuższą metę poza powiedzeniem dobrego słowa.

Czy zepsujesz atmosferę pracy?
Moim zdaniem to niezbyt, ale niech inni się wypowiedzą.

Czy jesteś nieśmiała?
Może w rozmowie na żywo, ale tworząc ten wątek pokazujesz, że jednak odwagi sporo drzemie

nie chcesz popsuc atmosfery w pracy-nawet gdybys mu sie podobala i zaczelibyscie krecic, a by nie wyszlo to dopiero by sie zepsula.

jesli jednak az nadto nie zalezy ci na tej pracy to wiecej z nim rozmawiaj, moze sama tez zacznij zachodzic, az sie wymienicie jakimis kontaktem prywatnym, wtedy sie okaze, bo narazie to, co opisalas jeszcze nic nie znaczy.

Nie wyobrażam sobie tego, ale ktoś wyżej zasugerował żeby tak właśnie zrobić

Też nie potrafię flirtowac,  nigdy tego nie robiłam świadomie

Może po prostu rozmawiajcie,  żarty  i takie tam.  Na luzie wszystko.  Możesz zaproponować  później aby gdzieś wyskoczyć  po pracy.  Nie sparzysz się,  naturalnie to wyjdzie,  jeśli coś ma być,  jeśli nie,  ot kolezenski wypad.

Tak, jest wolny

On sądzi inaczej, odebrałby to jako znak ze jego zdanie nie jest Ci obojętne. Jak nie słowa to zostają gesty.

Ale jaki temat do rozmów . Oczywiście nie życzę upadku.

Bo mimo „złamanego serca” musisz dopuścić myśl, ze może po prostu jest miły . Jest XXI wiek, możesz do niego również napisać. Trochę ciężko mi to ocenić, ja już tyle razy zrobiłem z siebie idiotę że zapytałbym wprost czy mu się podobam - trening czyni mistrze .

Przecież to normalne ze ludzie na początku lubią sobie imponować, zyskiwać atencję i wykonywać drobne gesty, związki i starania po tygodniu wyglądają inaczej niż po 15 latach i jest to zupełnie normalne. Jak mi się podobała jakaś dziewczyna to używałem np. lepszych perfum i tez zakładałem lepsze buty, nie uważam żebym nie był sobą albo był desperatem .

Czasem miłość wymaga poświęceń . Ja dostrzegam w tym urok.

A ja sztucznosc.  Rozumiem  pokazywać się w lepszej wersji  siebie,  ale dalej w wersji siebie

Nie rozumiesz.  Nie mam nic przeciwko pokazywaniu się w lepszej wersji  siebie. Chodzi o to by robić to dla siebie a nie dla kogoś i w tym pozostać sobą przede wszystkim.
Nie chciałabym  faceta,  który by nakladal  specjalnie  dla mnie koszule  żeby mi się spodobać  a za jakiś czas by wyszło,  że ma zupełnie inny styl. Ubiór nie jest aż tak istotny,  ale wolałabym  być z facetem,  który jest po prostu  sobą,  niż kimś  udawanym

Bądź miła.
Komplementuj go.
sama coś napisz na tym FB
Umów się z nim, na łażenie po sklepach obuwniczych na przymierzanie szpilek .
Umów się na pójście do kina, teatru, muzeum, basen, wycieczkę, na pizze, na kawę, kurs lepienia garnków, jogę, na mecz, koncert...

Czego się o nim dowiedziałaś przez te 4 miesiące?

Tak się teraz chujowo z tym czuję, mam nadzieję, że nie rozpowie w pracy w poniedziałek

Dowiódłby głupoty, gdyby rozpowiadał takie rzeczy.
I nie chodzi o żadne wysokie progi, po prostu mógł mieć 10 innych powodów by się wymigać.
Może być zajęty w sensie inną kobietą.
Może uważać  że romanse w pracy to głupota A zachowuje się swobodnie w sytuacjach towarzyskich i może być to rozpatrywane jako flirt.
Albo co innego.
Ty zrobiłaś gest.
On ma to teraz w głowie.
Nie powinnaś  czuć się niezręcznie.
Jak mi koledzy z pracy proponują kawę na mieście to mowię: świetnie, omówimy sprawę X, by zaznaczyć że kawa ma być służbową. To pozwala uniknąć niezręczności i naswietlić sytuację bez mówienia: nie mam czasu,  ale może On był zaskoczony i tak zareagował.
Normalnie się z nim kontaktuj jak dotychczas.

Co Ty opowiadasz?
Całe szczęście wśród naprawdę prztstojnych facetów są naprawdę fajni goście. 
Idź do pracy z uśmiechem i zobaczysz czy coś będzie się działo czy nie.
Piłka po jego stronie.

Jak można mówić o sobie tak źle?

Znam to
Mnie jakiś czas na domówce podrywał facet, zapraszał po imprezie do siebie (teraz wiem, że w wiadomym celu i byłam głupia, że łudziłam się, że może o co innego chodzi), ale nie chciałam iść w nocy do chłopaka, którego znałam kilka godzin.
Nie napisał, mimo że wysłałam mu zaproszenie na fb. Po czasie (trochę mi to zajęło, ale jednak zebrałam się na odwagę, ale dowiedziałam się od znajomych, że o mnie wypytywał) sama napisałam, to mnie olał, w sensie coś odpisał, ale nie chciał ciągnąć rozmowy. Tak w skrócie. Także znam to uczucie, czułam się wtedy zapewne tak samo, jak Ty teraz.
Jakbyś chciała pogadać to jestem do dyspozycji :*
A długo jesteś singielką? Zauważyłam, że dziewczyny, które są od dłuższego czasu same (u siebie też to widzę czasami) mają tak, że jak są bardzo długo same to potem w zwykłym miłym geście ze strony faceta wyszukują drugiego dna. Z jednej strony to zrozumiałe, bo jeśli chce się z kimś stworzyć jakąś relację, to trzeba się rozglądać, a nie czekać z założonymi rękami, z drugiej strony potrafi nam się włączać tryb desperacji w pewnym momencie. U mnie się to objawiało tym, że dla faceta zastanawiałam się, czy nie zostać w obecnym mieście studenckim, którego wręcz nienawidzę (no ale facet tam mieszkał od urodzenia, więc gdzie bym go miała wyciągać), a u Ciebie na mniejszą skalę, bo szpilkami, ale jednak. Ani ja, ani Ty nie chciałyśmy zrobić tego dla siebie
W każdym razie widzę u nas podobne podejście i podobne czyny

Nawet tak nie mów, nie myśl, bo sobie to wmówisz i będziesz w to wierzyć
Na pewno jesteś ładna, więcej wiary w siebie!

Spoko
Ja mam 24, rocznikowo 25 i niby w jakimś krótkim związku byłam, niby na randki chodziłam, ale to nie było z miłości, bardziej z ciekawości, ewentualnie desperacji lub pragnienia bliskości, ale żeby powiedzieć, że byłam w szczęśliwym związku to nie, nie mogę tego powiedzieć.
U mnie zawsze był ten problem, już od lat szkolnych i ciągnie się aż do dzisiaj i chodzi o to, że jak mi się ktoś podoba to ta osoba albo już kogoś ma (jest zajęta) albo niezainteresowana. Tak jest praktycznie zawsze. Nawet byłam na domówce u znajomej w zeszłym tygodniu. Było kilkanaście osób. Impreza fajna, ale znowu ten sam problem- zaczął podbijać do mnie chłopak, który nie podobał mi się trochę z wyglądu, a z charakteru to już w ogóle (przemądrzały chwalipięta), drugi, który do mnie podbijał to samo- z wyglądu wręcz aseksualny, totalnie nie mój typ, z charakteru to samo, bo całą imprezę nie widziałam, żeby się uśmiechnął, za to słyszałam, jak coś hejtował, na coś narzekał, taki brak luzu, nawet na imprezie po alkoholu...
Za to był jeden, który był w moim typie z wyglądu, to prócz podania ręki nie zamieniłam z nim słowa, nawet się przesiadł, gdy usiadłam obok. Inny, który też był w moim typie, znałam go wcześniej i próbowałam jakoś zagadywać, to odpowiedział na pytanie i tyle, ale samemu żeby coś zagadać to nie ma mowy.
Dlatego znam Twój ból
Pytałam, czy długo jesteś sama, bo ja tu niedawno wstawiłam podobny wątek dotyczący faceta i nie mogłam się pogodzić z faktem, że facet, który się mną zainteresował, zwrócił też moją uwagę, bo to rzadkość, ale się okazało, że chciał mnie tylko zaliczyć....nie mogłam tego przetrawić

Dlatego doskonale rozumiem

Nie ma jednak na to dobrej rady. Jak nam się ktoś spodoba, a jesteśmy "wiecznymi singlami" to ciężko powiedzieć "jak nie ten to inny", bo my doskonale wiemy, że jak nie ten to innego może nie być...

Bo ja wiem, te mega atrakcyjne fizycznie kobiety (przyjęty kanon) są zazwyczaj nudne (statystycznie) bo wychodzą z założenia ze jak są ładne to nic więcej robić nie muszą.

Tylko najgorsze jest, że widuje go codziennie w pracy ☹️ i będę musiała w poniedziałek jakoś spojrzeć mu w oczy, ale może uda mi się go jakoś unikać chociaż przez jakiś czas

Akurat w pracy nie myślenie o tym będzie łatwe bo mam taki zapierdol, że nie wiem w co ręce włożyć

Moim zdaniem nie, zapytałaś, miał inne plany wiec czas przejść dalej do życia. Nakładając te obcasy możesz mu pokazać ze jednak cos tam ci zależy i myślisz o tym, a generalnie jak go spotkasz to uśmiechnij się powiedz cześć i idź robić co masz robić.
Nie roztkliwiaj się nad jakimś kolesiem tylko i wyłącznie dlatego ze miał inne plany.
Moja dobra kumpela pierwszy raz w związek weszła w okolicach 35 roku życia wiec spokojnie, spokojnie, to tylko związek. Ja osobiście jak miałam jakieś 24-25 lat zostawiłam chłopaka i później przez kolejne 5 lat nie mogłam znaleźć sobie nikogo, później miałam dwóch bardzo niefartownych kolesi a teraz jestem w fajnym związku.
I ten mój fajny związek zaczął się jako romans ( w sensie ze nikt nikogo nie zdradzał ale tez raczej na początku nie mieliśmy wielkich planów w stosunku do siebie moim zdaniem) i wszystko potoczyło się spokojnie i bez spiny.
Dziewczyny przyjdzie jeszcze na was czas, ale ja tez pamiętam siebie z tego okresu jak byłam sama i myślałam sobie ze jak fajnie mieć faceta i dlaczego tak się nie dzieje i nie mogę go znaleźć, a jak patrzę na to wszystko z perspektywy czasu to myślę ze bardzo dobrze ze byłam sama. Na pewno spotkacie fajnego chłopaka na swojej drodze jak się już nauczycie ze nie warto się pochylać nad takimi chłopaczkami jak opisałyście.
Nie ma co myśleć ze to wy- bo to nie wy, to oni po prostu nie widza jakie fajne dziewczyny im przed nosem przechodzą

Taka jaką promują na przykład reklamy, instagram, kolorowe czasopisma. Mi się tam podoba naturalność, także ja nie jestem reprezentatywny.

Wcześniej pisałaś ze 180 cm.

To prawda. Chociaż też zależy, bo miałam koleżankę, która miała obsesję na punkcie związku, w każdym facecie widziała potencjalnego kandydata na męża, nie kolegę czy coś, bardzo szybko się zakochiwała, przeżywała wszystko. Współczułam jej. Nagle, w wieku lat 26 wyszła za mąż za faceta po 4 miesiącach znajomości. Poznała go jakoś w marcu zeszłego roku, po 4 miesiącach byli już w urzędzie stanu cywilnego, więc jednak nie jest tak do końca
Jednak wydaje mi się, że desperację na ogół widać. A są ludzie, co jednego dnia sami nie potrafią przesiedzieć, a co dopiero nie być w związku i szukają na siłę

Tu było wiele czynników. Po pierwsze 1 rok studiów był łatwiejszy niż poprzednie, nie było aż takiego nawału nauki, przez co nie stresowałam się tak, byłam bardziej wyluzowana, to fakt. Od 2 roku był nawał roboty, ciągły stres i obawa, że mnie ze studiów wywalą, walka o przetrwanie, więc chodziłam spięta non stop. Po drugie- na 1 roku studiów mało kto się znał, integrowałam się z wieloma osobami, poznawałam wiele nowych osób, bo sporo imprezowałam. Potem porobiły się grupki, na imprezy chodziłam dużo rzadziej. Potem pandemia, teraz znowu trochę wróciłam do ludzi, już byłam na kilku imprezach w ciągu ostatniego kwartału, ale masa ludzi jest w związkach i o ile na początku studiów związki to była rzadkość, to teraz siedzę wśród samych par, na imprezach potrafię być sama wśród samych par, więc o czym mowa...

A to dobre podejście akurat. Mam to samo. Nigdy nie żałowałam, że się z kimś spotkałam czy umówiłam. Na sam seks się nigdy z nikim nie umawiałam, ale jakby się kiedyś trafi ktoś ciekawy, to taki seks bez zobowiązań też może być ciekawy. Co się przeżyje, to zawsze jakieś doświadczenie

A kto nagadał takich głupot, że związek to kwiatki, czekoladki, serduszka i cholera wie, co jeszcze? Oczywiście, że nie. Związek to ciężka praca, współpraca, nauka życia z kimś. Plus wchodzenia wcześniej w związki jest taki, że człowiek wcześniej się uczy tej współpracy. Im człowiek starszy, im więcej osiągnął i im więcej wymaga od siebie, tym ciężej mu później nauczyć się żyć z kimś, nie jest już tak elastyczny, jak kiedyś i nie pójdzie na tyle ustępstw, co by poszedł kilka lat wcześniej

No niestety taki charakter. Jestem introwertyczką i uwielbiam przebywać sama: oglądać film, czytać książkę, słuchać muzyki, tłumy i ciągłe przebywanie z ludźmi mnie męczy, ale jak się jest non stop samemu, to jest to wkurzające. Teraz czuję się dobrze, bo mam trochę łatwiejszy semestr na studiach, wszystko zaliczone, więc stresu tyle nie ma. Do tego zorganizowaliśmy ze znajomymi jedną większą domówkę u koleżanki i 2 takie mniejsze, przez co ostatnie 2 weekendy byłam wśród ludzi, których lubię, nawet poznałam kilku nowych i czuję się świetnie. Teraz na prawdę czuję się dobrze. Jednak wcześniejsze 2 lata przez pandemię dały w kość, mimo że odpoczęłam od uczelni i zajęć stacjonarnych, to czułam się strasznie samotna. Przez 2 lata na żadnej domówce nie byłam. W całym 2020 roku poznałam może 3 nowych chłopaków (z czego z jednym zaczęłam się spotykać) i to nie na imprezie, tylko tak na co dzień, w życiu i to nie za blisko. Nawet największy introwertyk potrzebuje wyjść do ludzi. Jeśli non stop ma się tylko obowiązki, stres i żadnej odskoczni od tego to można zwariować i to nie jest żart

Dokładnie tak
Zaprosiłaś kolegę na kawę i co z tego? Ja mam kolegę, którego też zapraszałam do siebie na obiad, bez podtekstów, bo był tylko kolegą.
Raz mi się jeden podobał, zaprosiłam na kawę i ten sam rezultat, ale trudno
Lepiej zaprosić i dostać "kosza" niż czekać, czekać i zastanawiać się "a co by było, gdybym go jednak zaprosiła"
A w pracy normalnie. Traktuj to tak, że zaprosiłaś kolegę na kawę, jako kumpla, z którym akurat chciałaś wyjść. Tyle
Gorzej właśnie, gdybyś za nim latała np. on odmówił a Ty go co chwila nachodzisz w pracy, wypisujesz, wydzwaniasz. Wtedy to jest desperacja. Jedno zaproszenie na kawę już nie
I nie obrażaj się, zachowuj się neutralnie, jakby nic się nie stało (bo w sumie nie stało)

Podbijam
Ciekawa jestem