Czy ktoś z Was żałował decyzji o rozwodzie? - Netkobiety.pl

Czyli motorem pozostania w obecnym związku jest strach przed nowym zyciem a nie milosc do partnera. Składaj pozew

Jestem w podobne sytuacji, też się zbieram i zebrać nie mogę, choć życie z moim mężem "nie rokuje". Za dużo mam do niego pretensji, ciągle wydaje mi się, że kłamie, zupełny brak zaufania- choć teraz trochę inny, bo już mi na nim , tak jak dawniej nie zależy, patrzę na niego przez pryzmat jego wad, mimo, że zaakceptowałam jaki jest tzn. nie oczekuję już że się zmieni. Wiele procesów zaszło we mnie, jednak życie z nim nadal jest rozczarowujące. Jeśli masz ochotę to zerknij na mój wątek.

A skąd wiesz , że mąż poda szklankę wody? Że pomoże w potrzebie, nieszczęściu?

Bo zawsze to robi

A dlaczego nie ma między Wami seksu i czułości?
Twoja czy jego inicjatywą.?

To już trwa wiele lat. On twierdzi ze nie potrzebuje seksu. Od razu uprzedzę pytania, nie zdradza mnie na pewno.
Na początku inicjowałam, prosilam,groziłam i nic. A potem jakoś z czasem przeszłam chyba w tryb zakonnicy Bo i mi przestało na tym zależeć. Choć nie ukrywam że  wpłynęło to na moją samoocenę oraz niepewność czy on wogole do mnie coś czuję. Z czasem mi też przestało na nim zależeć. Po prostu to przyjaciel,kolega. Nic więcej.

Jestem już po 40tce. Małe szanse na jakąś wielka miłość.  I właśnie takie moje dylematy. Odpuścić już i żyć spokojnie. Czy zaryzykować?

Jeśli kocha to jak siostrę,przyjaciółkę. Ja go chyba nie kocham. Wiele lat byliśmy razem więc cos tam czuję do niego,życzę mu.dobrze ale to nie milosc chyba

Do tego próby poznania kogoś to wielka niewiadoma. A może poznam kogoś złego,kto będzie mnie zdradzał i oszukiwał. A może się zakocham i ktoś mnie rzuci i będę cierpieć?
Teraz nie cierpię zbytnio. Czy warto ryzykować względny spokój i stabilizację dla marzeń o miłości ?

A ja bym się zastanowiła nad otwartą i szczerą rozmową z mężem.
Zastanów się dokładnie, czego Ci w tym związku brakuje. Może macie inne sposoby na wyrażanie i przyjmowanie miłości? Może da się to jakoś posklejać?
W kwestii seksu, jeżeli on jest aseksualny, rozważyłabym po prostu otwarty związek.

Bo też mam wrażenie, że mąż kocha. Dba o Ciebie, możesz na nim polegać. Może po prostu musicie popracować nad Waszą relacją? Małżenstwo nie jest przecież czynnikiem, ktory od razu sprawia, że wszystko jest ok, dalej trzeba spędzać razem czas, rozmawiać, iść na randkę.
Może wyjedźcie gdzieś razem?

"Rozwod dałby mi możliwość poznania kogoś. Choć to szanse jak 1 do miliona "

Nic nie stoi na przeszkodzie, mężatki mają nawet lepsze wzięcie, poważnie to pisze.

A jeśli będziecie i tak mieszkać razem, to rozwód nic nie zmieni, można powiedzieć, że macie relacje przyjacielskie i tak zostanie.

Tak, że rozwód w tej chwili nie jest Ci potrzebny. Teraz jesteś wolna, mąż Cię w niczym nie ogranicza, możesz robić co chcesz... I nie robisz nic, żeby urozmaicić sobie to szare życie, to po rozwodzie tak dalej będzie.
Jeśli spotkasz kogoś na swojej drodze i się zakochasz z wzajemnością, możesz się rozwieść. Ale nie ma nic bez ryzyka. A widzę, że ryzyko nie jest Twoją mocną stroną.

Dlatego inne przykłady czy ktoś żałuje, czy nie, że się rozwiódł, nie przełoży się na Twój przypadek.

Ja bym odeszła na Twoim miejscu. Lepiej być samą a szczęśliwszą - mówię z autopsji. Też jestem po 40, bliżej mi  do 50-tki. Jestem od 7 lat sama i już nie łudzę się wizją miłości i relacji na niej opartej. Jak ktoś wyżej powiedział - znaleźć normalnego mężczyznę w tym wieku graniczy z cudem - jestem realistką. Związku tylko dla seksu też nie chcę. Lubię być sama, jest mi po prostu dobrze - nie wyobrażam sobie tkwienia w takim układnie, jaki masz Ty. Zobaczysz jak odżyjesz, jeśli uwolnisz się z nieudanego małżeństwa - choćbyś miała być sama. Z exem możecie zostać kolegami - spotkać się czasem. I tak niewiele to zmieni.

Tak czy siak mąż nadal czeka na moją decyzję co dalej i muszę w koncu jakąś podjąć

Ale przed zdradą, wasze stosunki były jak teraz czy lepsze/normalne?

Ja tu nie widzę nienawści czy potrzebę terapii, a uczuć to nie wróci.

Nie wiem też za bardzo czego oczekuje mąż, skoro daje Ci wybór, czyli rozwód i uzgodnienie podziału majątku lub... No właśnie nie wiem co? Życie wspólne jak brat z siostrą?

To że jej nie widać - tej nienawiści wzajemnej nie znaczy że nigdy się nie pojawi i nie zbudzi w obojgu albo w jednej z osób w tym związku/układzie.
Takie sytuacje jak u Autorki i jej męża mają w sobie uszkodzenie już spore i mocne, to bardzo cieniutkie kruche granice  od urazów, żalów,pretensji ,zagłuszonych,stłumionych możliwą pozorną wymuszoną obojętność ,ale też gotowość do eskalacji taką z tyłu głowy pod skórą .
Nie mamy dostępu do myśli i uczuć męża Anajo ,jedynie widzenie i interpretacje tego jak Autorka go widzi co czuje w związku z tym i myśli o nim,sporo tam życzeń i samouspokojenia się ,ale też wątpliwości jak tak ,u niego też podobnie,chyba że całkiem jest odrętwiały i obcy ,znieczulony taki z niego brat dla siostry na autopilocie siłą tylko nawyków.
ale jest setki podobnych historii ,zwykłych i niewyjątkowych.
Wybór męża pomiędzy urażoną dumą ,obojętnością ,postawą psa ogrodnika ,przywiązaniem lękowym i lękiem przed samotnością to nie są bezpieczne wybory, nie gwarantują tego ,że nie pojawi się u niego awersja,niechęć,resentyment ,nienawiść do żony ,od wielu zmiennych zależą jego uczucia w niepewnych,nieuświadomionych stanach ,bardzo trudnych do przewidzenia.Te zależności to inaczej rodzaj uzależnienia, gdzie wpisana jest utrata kontroli i panowania nad emocjami ,a u nich w związku tylko jakieś deklaracje ,uniki i chowanie głowy w piasek przed decyzjami, coś tylko jest zasypanie odroczone, na być może "święty nigdy", to nie rokuje dobrze na przyszłość ,albo wybuch albo powolne obumieranie na raty czekają ich.Choroba i jej rozwój berdzie jest prawdopodobne.
Podobnie u Anajo ,połata trochę siebie ,trochę ochłonie ,przystosuje i też nie ma gwarancji że nie zacznie  desperacko po części podświadomie poszukiwań nowego "katalizatora" ,dziś myśli tak jutro może być inaczej.
Oni oboje moim zdaniem już nie wzbudzą w sobie pożądanie ,na pewno nie da się do miłości zmusić ani siebie ani kogoś
siostrę brata kocha lubi się inaczej ,ale szacunek,zaufanie bywa wspólnym mianownikiem.
Wszystko co nieprzepracowane,zamiecione pod dywan i w zawieszeniu to trochę taki w tej chwili nieczynny wulkan ale gotowy do wybuchy ,bo cały czas coś tam w głębi niby nie widocznie się zbiera i u Autorki i u męża ,samo się nic nie zrobi i nie rozejdzie po kościach ,można tylko udawać że tak jest .
Jeżeli oboje są dojrzali to prawdopodobnie może i obędą się bez terapii i rozstaną w jakiejś zgodzie ,natomiast to że czekają nie wiadomo na co świadczy o tym ze się boją i słabo to wygląda jak dla mnie oczywiście.

Wieka, to Ajko zapytała, nie autorka tematu Anajo.

Zmiana była też taka ze przed zdradą i poznaniem mojego kochanka przejmowałam się bardzo mężem tzn czemu on unika seksu ze mną ,czy ja jestem taka ohydna?Nalegalam na seks z nim
Teraz mam większe poczucie wartości,nie rozmyslam całe dnie co ze mną nie tak,nie myślę że żaden facet by mnie nie zechciał nigdy, jednocześnie nie mam ochoty na seks z mężem i nie wiem czy mi wróci. Więc spięć na tle seksu by nie było.

Jedynie nie wiem czy za jakiś czas znowu nie będzie mi czegoś brakować. Czy jednak lepiej rozwieść się i spróbować żyć inaczej.
I właśnie moje pytanie do rozwiedzionych czy żałowali bo okazało się że rozwód to jeszcze większą samotność.

Czytając wasze odpowiedzi bliżej mi jednak do decyzji o rozwodzie. Może rzeczywiście tak będzie lepiej. Może nawet uda się utrzymać przyjacielskie stosunki z mężem, o ile mnie nie znienawidzi za ten rozwod

Symbi, dzięki, nie zwróciłam uwagi.

Anajo, ja sobie pomyślałam, że on może jest introwerykiem, do tego spadło mu libido do zera, albo co bardziej prawdopodobne, uzależnił się od seks kamerek i kobieta do łóżka mu niepotrzebna.

Jak wcześniej można było sobie pozornie spokojnie sobie żyć razem ale osobno, to teraz po tej zdradzie, niekoniecznie.
Bo wy teraz wręcz czujecie do siebie niechęć.

Dlatego, jak zmieniać coś diametralnie w swoim życiu, to na lepsze, choć czas może i trudno wyważyć.

Ale w tej sytuacji, która trochę się wyklarowała, życie pod jednym dachem, pomijając brak więzi, gdzie praktycznie cały czas żyjesz w stresie, czyli spokoju nie masz, nie ma sensu.
Im będziesz starsza, tym będzie gorzej podjąć decyzję.
Na pewno materialnie będziesz miała gorzej, nie wiem na ile możesz liczyć na rodzinę, musisz mieć plan na to, co po rozwodzie.

O tej szklance wody, to nie myśl, bo może by przyszło, że to Ty byś podawała... A mąż dużo od Ciebie starszy?

Wiadomo, że uzależniamy się od bycia razem, boimy się nieznanego, ale jeden umiera, drugi musi sobie radzić, tak, że w końcu i tak możemy być sami.

Waźne, żeby w związku mieć też swoje życie, nie uzależniać się za bardzo od partnera, bo potem nie umiemy bez niego żyć.

Dlatego sama musisz rozważyć, co dla Ciebie lepsze i najpierw przygotować sobie grunt pod nowe życie, w tym przypadku po rozwodzie. Musisz też pogodzić się z tym, że możesz być sama, choć nie samotna, bo teraz nie jesteś sama, ale samotna. Co dla Ciebie lepsze? Ja bym wybrała to pierwsze, ale każdy jest inny.

To się nie rozwódź ,kup sobie od pardy worek pokutny i popiół dla męża na pokaz.
Biedactwo z Ciebie i straszliwa ofiara "losu".Heroina jesteś a Twój żywot to martyrologia , poświęcenie bezgraniczne ,tylko nagrody nie będzie za to ani wdzięczności.
Nie wiem jak Twój romans w jaki sposób wyszedł na jaw.
Przykre i kiepskie jest udawanie poczucia winy i skruchy żalu za zdradę ,w sytuacji kiedy wcale nie czuje się wyrzutów skrupułów z fajne piękne chwile ani za to że ktoś może tym czuć się tym zraniony,skrzywdzony,
plan się nie udał,ochrona szlachetna romansu dla dobra rodziny się nie powiodła i zal bo się wydało, jeszcze kochanek potencjalna możliwość ucieczki umarł, okrutne,ale prawdziwe sorry jak za ostro.
Czujesz w ogóle jakiś wstyd,zal wyrzuty czy tylko masz poczucie że niby powinnaś coś czuć wobec męża współlokatora.
Fajne życie was czeka ,cały cyrk udawania Ty że chcesz coś naprawiać ,a mąż że daje jakąś szansę nie wiadomo na co,ale zabawa może być super z tego wzajemnego dokuczania sobie i dowalania,on udaje że mu zależy ,ale nie da Ci ani seksu,ani czułości nawet nie może już , bo przegra z nieżyjącym kochankiem wspomnieniem o nim wyobrażeniami i marzeniami Twoimi .a Ty wybrzydzaj dalej ,krytykuj męża za to że nie daje rady ze zdradą i niewłaściwie przetrawia ,podejrzewaj co chcesz u niego, miej pretensje za to że jest jak wspomniany pies ogrodnika ,kupa udawania i radochy z tego was czeka mnóstwo emocji frajdy z chandryczenia się ,pławienia w różnych urazach tych może starych faktycznych i tych urojonych wyprodukowanych na potrzebę chwili,tych nowych,tych odświeżonych ,wymyślonych po prostu festiwal ,zimna wojna na pretensje w milczeniu i w rozmowach bezproduktywnych ale jako przerywnik dla nudnego milczenia domysłów .Sobie też możesz dowolnie dowalać za brak wyrzutów ,brak odwagi ,za obojętność ,egoizm ,wygodnictwo uwiązanie do różnych rzeczy ,spore możliwości i atrakcje psychiczne masz przed sobą nawet możesz samokrytykę i samobiczowanie wymusić na sobie jak będzie ci to potrzebne ,wszystko to dla korzyści płynącej z bycia ofiarą uciemiężoną nieszczęśliwą taki z tego cały pożytek,tylko czasem nachodzą wątpliwości ,łatwo je zagłuszyć szumem i bez sensownym biciem piany.Wszystko po to żeby niczego nie zmienić siedzieć w bagienku ale w bagienku znajomym swojskim .Po co Ci wolność ,to abstrakcja, utopia,frazes nikomu to niepotrzebne do życia .
Możesz żałować że wiele stracisz z tego jak się rozwiedziesz ,zostań z mężem i siedź z nim ,wasz relacja to taka symbioza ,nie dacie rady bez siebie żyć.

To szukaj domyślając się co każdy nie każdy ,czasem nie szuka się wygody tylko równowagi w życiu i zgody ze sobą ,ale w to dobrze jest najpierw uwierzyć polubić siebie ,odpuścić i zrobić jakiś krok sama z siebie i dla siebie ,akceptując potencjalną chwilową być może niedogodność z utraty lęków.

Romans wyszedł bo o nim powiedziałam. W sumie wielokrotnie mówiłam że mam kogoś ale dlugo to mąż uznawał za sciemę albo po prostu udawał że nie dociera.
Nie udaję skruchy i poczucia winy bo jej nie mam. I nie odezwałam się jak narazie słowem że chce być z mężem bo jeszcze nie podjęłam decyzji. To on przyjął to za oczywistość i raczył mi wybaczyć.
Masz jednak rację, to takie bagienko trochę. Ale oboje się z jakiś powodów boimy z niego wypaplać.

Dlaczego wbiłaś sobie do głowy, że twoje jakiekolwiek szczęśliwe życie musi li tylko istnieć przy boku męża do którego nic oprócz przyjaźni nie czujesz? Nie rozumiem tego.

Nie wiem, zawsze brakowało mi pewności siebie. A tekst męża że nie dasz rady sama, nawet moich rodziców że lepiej się nie rozwódź bo samemu trudno itp dodatkowo mi zamieszały w podjęciu decyzji. Skoro u nich taka pewność to może mają rację bo jednak mnie znają?
No i to że jednak nigdy nie byłam sama. Całe moje życie, w sumie nawet nie pamiętam czy zdazylo się kiedykolwiek żebym z kilka dni chociaż np mieszkała sama bo mąż wyjechał czy coś w tym stylu. Dlatego nie wiem jak bym to zniosła. Jedyne co wiem to, że w tym co bylo dotychczas jestem stanie tkwić i znieść to bo tkwię już tak bardzo dlugo

No tak.. Przyzwyczajenie drugą naturą. Ja nie zniosłabym, gdyby mi facet plątał się po domu bez przerwy, nie zniosłabym tego.

Moim zdaniem spróbuj oswoić się z myślą, że jesteś sama. Przede wszystkim ogarnij się finansowo, bo to przede wszystkim da ci poczucie spokoju i bezpieczeństwa. Jeśli będziesz mieć "samoświadomość" finansową, to szybko połkniesz bakcyla. Niezależność, każda,  nawet emocjonalna jest naprawdę ekscytująca i daje takiego "kopa", że dopiero chce się żyć i oddychać pełną piersią. Nie powinnaś być z facetem tylko dlatego, że boisz się samotności. Strach ma wielkie oczy

Tak myślisz? To o co może chodzić?po co ciągle to mówi,po co się stara a nawet wybaczył zdradę?Nie rozumiem.

Szkoda mi Twojego dziecka, bo pokazujesz mu, że tak powinno wyglądać małżeństwo. Że rodzice sobie nie okazują czułości, nie kochają się, śpią w osobnych pokojach. Dzieciak będzie miał w dorosłym życiu ogromne problemy z okazywaniem uczuć. Możesz mu już odkładać na jakiegoś terapeutę na przyszłość, to może dostaniesz jakiekolwiek słowa podziękowania.

Nigdy przenigdy nie powinno się trwać w niesatysfakcjonującym związku ze względu na dzieci, bo sprzedaje im się wizję męczeństwa jako jedyną słuszną i potem bardzo ciężko jest to odkręcić.

Co robi jak niby wybaczył Ci zdradę i co znaczy że się stara ,chodzi na palcach w koło Ciebie ,jest bardziej miłuy grzeczny uprzejmy ,kwiatki Ci kupuje
pisałaś że wypomina  Ci czasem zdradę ,więc to jego wybaczenie jest albo na wyrost albo na pokaz,potrzeba wiele czasu żeby wybaczyć ,odzyskać szacunek ,zaufanie i wiarygodność jeżeli oczywiście się ją miało  ,może czuje się lepszy bardziej moralny od Ciebie ,nie chce wiedzieć że Tobie jego wybaczenie ani ziębi ani grzeje bo nie masz wyrzutów na razie ,tylko jakieś urazy za przeszłość do niego w zamian nie zaspokojone przez romans .Oboje udajecie coś zdaje się przed sobą .Gadanie i słowa to malizna jest z czasem wszystko wyjdzie i pewnie będzie gorzej ,Tobie nie zależy a mąż chyba coś kręci
Najprostsze wytłumaczenie jest takie że mąż ma tak samo ,boi się samotności ,w grę może też wchodzić  ambicja jakaś fałszywa duma,zaborczość i poczucie posiadania Ciebie na własność i pod kontrolą, to chore nawet jeżeli byłby seks to taka postawa jest szkodliwa to jakieś uzależnienie od reputacji opinii rodziny,statusu,prestiżu ,może musi mieć dyżurną służbową żonę ,bo się wstydzi być rozwodnikiem boi że żadna inna go nie zechce ,będzie mniej kasy mieć, jak będzie sam i jeszcze alimenty na dziecko, a to jak dla mnie jeżeli tak z nim jest to  nie miłość ,słowa to tylko słowa - gadanie,teraz kontroluje Ciebie albo tak mu się wydaje ,że za pomocą wypominania ma nad Tobą przewagę i panuje to oczywiście złudzenia i urojenia ,coś sobie wmawia i coś wypiera  ,bo mężem to on nie jest w pełni też moim zdaniem ,chce niby coś naprawiać ,gada o jakichś szansach ,ale nie będzie inny niż przed zdradą ,nie zmani się ,nie będzie zmarłym kochankiem ,nie dostaniesz tego co od kochanka, nawet jak by mąż chciał ,z resztą Tobie teraz nie zależy na tym na czym zależało Ci przed romansem obojgu za przeproszeniem wam zwisa i powiewa to co istotne i ważne w związku .
Możesz ogłosić celibat ,kto Ci zabroni, tylko dokładnie nie wiesz co będzie, teraz masz wymieszane niejasne emocje ,jakiś ból ,zamęt chaos ,który przykrywać może naturalne potrzeby jakie ma się będąc w związku ,czyli bliskość ,zażyłość, czułość, seks tylko jakieś niby miłe gesty .
Nie wiem ale mało komu pasuje "białe małżeństwo" na dłuższą metę ,zawsze też możesz jak Ci wróci pragnienie ,libido to je stłumić ustawisz się w kolejce do lekarza "od nerwów "po psychotropy i antydepresanty one potrafią podobno znieść potrzeby i libido ,możesz się fajnie zmulać ,dociągniesz do 60 na nich, potem może samo wszystko zniknie ,a że będziesz zgorzkniał ,rozgoryczona ,rozżalona to co tam w innym życiu sobie odbijesz jak masz zapasowe.
O dzieciach z takich związków jak wasz to jest cała dziedzina w psychologi o różnych możliwych zaburzeniach,dysfunkcyjne rodziny to nie tylko patologia ,alkohol,dragi,hazard, choroby psychiczne etc ,to również rodziny w których rodzice udają szacunek i grają przed dzieckiem które dziczeje albo z braku uwagi albo jest kaleką z nadopiekuńczości ,cały temat ocean ,tu też możesz sobie wmawiać i życzyć to co chcesz ,czas i to jak dziecko da sobie radę w życiu i co wam odda zweryfikuje takie pobożne życzenia i zaprzeczanie wypieranie tego kolejne udawanie że wszystko jest w porządku .

Zgadzam się, że nie ma reguły, co do dziecka, tak źle, tak niedobrze...

"zawsze też możesz jak Ci wróci pragnienie ,libido to je stłumić ustawisz się w kolejce do lekarza "od nerwów "po psychotropy i antydepresanty one potrafią podobno znieść potrzeby i libido"

Tak źle to chyba nie jest, bo single nie siedza u psychiatry, jakoś sobie radzą
Po rozwodzie też to może się nie zmienić.

"jeżeli nie potrafi siebie polubić i być szczęśliwą z sobą to już przegrała życie zależne od tego co dostanie od innych ."

W punkt.

W punkt. Mam myśli często żeby się zabic ale znowu to dziecko

Ja nie żałuję. Owszem było ryzyko: zmiany mieszkania, podział majątku, czy ktoś mnie będzie chciał, czy za bardzo nie upadnę finansowo, ale się udało i nie żałuję, wręcz przeciwnie. Poznałem fajną kobietę, spędzamy razem czas i jest super. Oboje 40+.

Ostateczna decyzja należy do ciebie, przemyśl dobrze.