Udowodnienie zdrady na potrzeby sądu i orzeczenia o winie - Netkobiety.pl

A niech Windy postępuje, jak uważa. Wiele chyba sytuacji pogorszyć nie może.

Mimo wszystko u niego to są ciągle świeże sprawy. Każdy w takim przypadku przechodzi pewien proces, zaczynając od fazy zaprzeczenia. Wszystko z czasem wpadnie na swoje miejsce.

Najważniejsze chyba, to nie dać żonie żadnej potencjalnej amunicji, którą mogłaby wykorzystać w sądzie.

A to, czy oglądają Netflixa, cóż... przynajmniej Autor może oderwać myśli na chwilę od problemu. Jednak z doświadczenia wiem, że życie u boku zdrajcy, gdy ciągle jest uczucie, jest bardzo, bardzo wyczerpujące. Może Windy potrzebuje po prostu trochę więcej czasu, by samemu dojść do takich wniosków.

maku2 ma oczywiście rację, że żona ma inicjatywę i że przez to Windy nie ruszy do przodu. Jest to słuszna uwaga, ale łatwiej powiedzieć, niż zrobić. Czas i tak zrobi tutaj swoje.

Z początku pomyślałem, że taka propozycja ze strony jż miałaby służyć załagodzeniu sytuacji między nami. A po paru dniach widzę, że masz rację, bo żadne działania za tym nie poszły i jej się po prostu nudzi samej, a ja, jak pisał merle, czuję się wykończony.
Czyli wszystko w normie, zamiast siedzenia lepiej skoczyć ze znajomymi na piwo.

Pasławku

Chomik też człowiek hi hi

W sumie schemat działa pięknie. Po prostu  WindyBoy  potrzebujesz czasu. Kompulsywne myślenie trudno wyłączyć, tym bardziej, że dotyczy spraw tak ważnych jak: rodzina, dzieci, miłość. Myślę, że sport zdziała cuda. I czas w gronie przyjaznych ludzi (oby nie dotyczył rozkminek kocha/nie kocha).
I tak nieźle to ogarniasz, załatwiłeś najważniejsze, rozwód zawsze zdążysz wziąć. Chyba, że jż weźmie się za biznes to należałoby to przyspieszyć, bo rozdzielność nie załatwia wszystkich zagrożeń. Będzie dobrze, tym bardziej, że dla męźczyzn czas (starzenie się) działa na ich korzyść. Ale najpierw daj sobie czas na zastoaowienie się, czego w tej nowej sytuacji chcesz od życia, ustaw priorytety. Potem przyjdzie czas na nowe rozdanie.

Chomiki są mądre..
Czasem przeginają z tą  bieżnIą ale to jak są młode.
Poza tym są zorganizowane, sprawne inteligentne jak diabli,
Nie ufają byle komu.
Higieniczne bardzo. Jak trociny są brudne to potrafią je samodzielnie wywalić z domku i zamieść  w kupkę  na zewnątrz.

Jedynie co to może je zgubić lakomstwo.
A jak mu zrobisz jakaś smerfna niespodziankę to Cię zaatakuje  do krwi.i dobrze
Chomik to komplement!

Małolat nic już nie zakłada i szuka dystansu. Faktycznie z czasem spojrzenie się zmienia, chociaż uczucia nie blakną, a zmiany następują... powoli.
Na razie dostrzegłem, że robienie jakichkolwiek (a zwłaszcza zyczeniowych) założeń to błąd.
Dzisiaj prawie zacząłem włamywać się na telefon jż (był pod ręką) i teraz się zastanawiam - po jaką cholerę?

Trudno wymazać z głowy parudziesięciu lat, wbić w łepetynę że to obca osoba. Odruch kontroli zadziałał odruchowo i takie sytuacje będą się powtarzały. Nawet po rozwodach zdarza się że jedno drugiego usiłuje kontrolować, śledzić robiąc sobie z mózgu papkę emocjonalną co działa destrukcyjnie. Tak jak Pasławek napisał zostawiony telefon mógł być przypadkiem (podświadomie wie że już nie musi się kryć) lub specjalnie byś zobaczył że nic na nim obciążającego ją nie ma bo skonczyła romans lub ma drugi telefon schowany. Tak długi okres okłamywany i oszukiwany byłeś skutecznie że trudno byłoby w cokolwiek takiej osobie choć trochę wierzyć ( nic nie wierz zdradzaczowi a tylko w połowę co robi). Zresztą jak sam zauważyłeś czy ma sens ją kontrolować skoro zrobiła to co zrobiła ? Jest takie powiedzenie że jak ktoś chce zdradzić to zrobi to a ty się i tak nie dowiesz. Dzisiaj śnieg spadł więc może i do ciebie Mikołaj jakiś dojedzie bo ma po czym (nie myślę o twojej żonie bo to raczej diabełek i rózgę dałby raczej).

Coś takiego znalazłem na portalu dla mężczyzn po 40 pod tytułem ,,Ona postanawia odejść do innego"  :rolleyes : 
To, z czego musisz sobie zdać sprawę i co musisz zaakceptować .  Po pierwsze: nie zmienisz uczuć innych osób. Możesz tego chcieć, błagać, prosić kogoś, by zmienił swoje postępowanie, ale ostatecznie – uczucia tej osoby należą do niej (nie do ciebie). Nie możesz kontrolować uczuć i działań innych osób. Najlepszym, co możesz zrobić, jest oszczędzanie energii i zachowanie godności podczas przechodzenia przez proces, który masz przed sobą.  Po drugie: spróbuj nie traktować tego romansu osobiście. Podczas własnego rozwodu właśnie z tym zmagałem się najdłużej. Moje małżeństwo zakończyło się, kiedy żona mnie zdradziła. Brałem wszystko ogromnie do siebie i wciąż na nowo łamało mi to serce. Potem zrozumiałem (zauważając, że podobne rzeczy przydarzyły się wielu innym facetom), że takie rzeczy po prostu się zdarzają. Często także wspaniałym ludziom. Dotarło do mnie, że im szybciej zrezygnuję z brania tego do siebie, tym szybciej stanę na nogi – psychicznie i emocjonalnie.

Windy i jak wizyta u psychologa? cos postanowione, ktoś wreszcie przemówił jz do rozsądku, czy nadal tkwi uparcie przy swoim?

Z workiem bokserskim to dobry pomysł tylko skórzany i duży. Jeżeli chodzi o jej zachowanie to klasyka. Pamiętasz ? pisaliśmy : chcesz pokoju szykój się na wojnę oraz przy rozwodach nie bierze się jenców. Jeszcze zarzuci ci porzócenie rodziny gdy ona chciała ratować związek itp..... byleby ciebie oczernić w stosunku do swoich czynów. Załatw informacje dla dzieciaków przed wyjazdem to ważne bo w jej knowaniach jeżeli do tego nie dojdzie będzie małym zwycięstwem i zachowaniem status quo.

Przeczuwałam, ze tak sie to skończy. Przykro mi , ale ona dostała to co chciała (czytaj kasę w podziału i mieszkanie), a to co jest dalej jej już nie interesuje.(niestety łącznie z dziećmi).Przerabiałam ten temat, ja umówiłam i zapłaciłam psychologa, poszedł z wielką łaską, ale juz w trakcie jazdy do niego, słyszałam, ze jestem chora psychicznie.  Jak sie okazało, ze  tematem rozmów maja być dzieci, to juz sie więcej tam nie pojawił.
Chyba poszedł tam tylko dlatego, żeby przed sadem nie było, ze nie chciał rotować małżeństwa.
Wysłuchał, co miał wysłuchać, ale niestety nie przyniosło to efektów. U Ciebie może być niestety podobnie.
Tylko dzieci bardzo, bardzo szkoda...Moja sa starsze i chyba wiedzą ze teraz jest lepiej... My po zakończeniu wszystkiego wzięłyśmy sobie zwierzaczka, widzę jak dużo miłości na niego przelewają i jak sie o niego troszczą to az sie łezka w oku kreci. Teraz dopiero maja spokojny dom pełen miłości.  Może dla Ciebie to tez byłoby rozwiązanie. Twoje dzieci u Ciebie jeszcze nie były, ale miło by było, żebyś im zorganizował jakiś pokój/ kącik, żeby wiedziały, ze maja tam swój drugi dom.
Moje bardzo to przezywają, jak maja iść do bm i śpią katem, gdzie sie da i nie maja swojego miejsca/kąta w jego  mieszkaniu. Przykro o tym słuchać nawet.

Temat podziału majątku nigdy nie był w naszym przypadku większym problemem poza początkowymi pomysłami jż w tym zakresie - zachowywałaby się teraz tak samo - podział zapewnia obu stronom jedno z pól potencjalnego konfliktu. Dla mnie chyba najgorsze jest to, że potrafi to sobie wszystko tak wytłumaczyć, że w to wierzy....
Zwierzak na razie odpada - muszę przez najbliższe miesiące się ogarnąć i potem rozejrzeć za jakimś domem, z podwórkiem i wtedy pewnie dopiero z pupilem.
Na chwilę obecną wypłynięcie prawdy na wierzch mnie nie interesuje, bardzo obawiam się jak dzieci to zniosą, czy jż nie zacznie przelewać na nie swoich frustracji...
A temat u bliskich przy takim zachowaniu jż wypłynie prędzej niż później - nie wierzę, że jż nie zacznie zakrzywiać rzeczywistości na swoją jej wizję. Teściowie zresztą co jakiś czas poruszają temat.
Przesłałem jej dzisiaj listę dostępnych psychologów dziecięcych (online). Jak się zdecyduje, to zrobimy w ciągu paru godzin sesję. Nic więcej zrobić nie mogę i to też mnie dobija. Mogę ją niszczyć, ale ani dzieciom ani mi to w żaden sposób nie pomoże. Więc koniec końców wyciągam rękę do porozumienia w ramach moich granic, a i tak ch.. z tego wyjdzie.

Be, nigdzie nie napisałam, że to rzecz !!!! i powiem więcej, dopóki trwał konflikt i nie było warunków dla zwierzaka, to go nie było.
Pojawił sie kiedy pojawiło sie miejsce w domu i w sercu
Wiec bez takich mi tutaj

Nieruchomości, samochody, kasa, akcje, obligacje, udziały w inwestycji, której nie jesteśmy w stanie podzielić teraz - stos papierów i godzina samego czytania finalnego aktu. Wg wartości łącznej - po równo na pół łącznie z zyskami z inwestycji w toku aż do czasu ich zakończenia. Dla mnie ok, bardziej chodziło mi o spokój i możliwość spokojnego działania - firmę muszę podnieść, bo moja ostatnia nieobecność może się bardzo mocno odbić na przyszłych zleceniach.

A niech spadnie na 4 łapy z moją pomocą. Pracuje teraz jako mój zewnętrzny podwykonawca, to też pomoże jej się pozbierać zanim nie znajdzie innych klientów lub ja jednak działalności nie zakończę, bo cały czas chodzi mi to po głowie. Finalnie to matka moich dzieci, mimo wszystkiego co zrobiła wspólnej przeszłości do kosza nie wyrzucę, oby sobie wszystko poukładała z korzyścią dla wszystkich.
W końcu pogodzę się z tym, że jej zachowanie (słowa są inne) wskazuje, że ma mnie gdzieś. W drugą stronę jest inaczej.
Różnica teraz jest taka, że zacząłem stawiać własne granice, żeby nic nie odbywało się już moim kosztem. A moja jż zawsze parła do rozwiązań (tzn. nawet przed naszym związkiem), w których wszystko jest albo po jej myśli, albo wcale. To dla niej duża zmiana.

Jak się rozejrzeć wokół, to część takich osób (bo takie sytuacje są niezależne od płci) układa sobie życie i są szczęśliwi (w nowych związkach, w naprawianych związkach, sami,  w luźnych relacjach itd.), a część obwinia ex lub wszystkich wokół do końca życia. Fajnie jakby jż wylądowała w pierwszej grupie - dla siebie, dla dzieci, nawet dla mnie ze względu na relacje między nami jako rodzicami. To jednak zależy tylko od niej, ja jej kłód pod nogi rzucał nie będę, ale jej problemów też nie rozwiążę.

Zwierzak w takim stanie jakim jest Windy teraz to najgorsze wyjście jakie jest (kto i jak się nim będzie opiekować)?
Jak po swoich akcjach z bż w mieszkaniu (które było moje i w nim zostałem) praktycznie tylko spałem - a raczej próbowałem to robić.
Dzieci rozumiem, że zostają przy żonie, Windy idzie tymczasowo na wynajem i dopiero później (pewnie perspektywa roku) może coś sobie ogarnie na stałe. Na 99% będzie unikał od samotności i siedzenia w domu uciekając do znajomych, siłowni, pracy i innych zajęć. Siedzenie samemu w 4 ścianach = myślenie. Dla mnie właśnie ten czas wolny, w którym nie mam co robić był najgorszy.... Po zrobieniu wszystkiego i możliwej chwili relaksu (nic nie robienia) wchodził ból myślenia i zaczynał ryć psychikę... Rozmyślałem co zrobiłem źle, dlaczego tak się stało, w głowie budowałem scenariusze że bż się ocknie, etc...

Zgodziłem się na to w ramach wzajemnych ustaleń. Pewnie był to błąd, ale ja ustaleń nie łamię z zasady. Pracy u mnie w jej zakresie kompetencji jest raz mniej, raz więcej - siłą rzeczy musi wyjść w stronę innych klientów.

Poza zlecaniem jej prac - nie, już się nie pcham. Ten temat rozwiąże się z czasem.

Jak wyżej, ten temat się z czasem rozwiąże. Skorzysta na tym, zgodziłem się dlatego, że sukces tej firmy (przed dziećmi) to także jej zasługa.

Jż słysząc, że im dzisiaj powiem z nią lub bez niej po raz pierwszy zgodziła się na to, żeby powiedzieć im w czwartek rano, a jutro psycholog. Dzieciaków w czwartek i piątek nie puszczę do przedszkola, pokażę im mieszkanie, pojedziemy po zakupy jakichś zabawek, może dodatkowych mebelków żeby poczuły, że to też ich miejsce i trochę się oswoiły.
Zawsze to jakiś postęp, chociaż oczywiście nie obyło się bez wyrzutów, że za wcześnie się wyprowadziłem, to moja wina, nie składam faktów w logiczną całość itd.. Temat zdrady, ganiania bocznego i wykorzystywania mnie do prób spotkań z nim, kłamstw, spuszczeniu szacunku, szczerości i zaufania w kiblu w ogóle nie istnieje. A dla mnie dopóki te tematy nie istnieją, to nie mamy o czym rozmawiać.

A logiczna całosć to jest jaka?
Biznesowo tez radziłabym Ci się od niej odcinać powoli i zabezpieczać tyły, bo tego typu ludzie potrafią Ci dokuczyć, jak im żle.
Mi na pewnym etapieEX pozmieniał hasła w systemie, bo zażądał haraczu z mojej pracy- w miejscu które stworzyłam i  pracowałam tylko ja, boooo  mógł. I zawiódł się na jakiejś babce, więc odbijał na mnie.

Po czasie błogosławię los że mam go z głowy, bo siedziało w nim wiele podłości, której nie zobaczysz w dobrych czasach.
Co by było gdyby była wojna?
wydałby mnie gestapo ?
tak więc uważaj.
Gdzieś w moim temacie dziewczyna która już nie pisze na forum gdzieś w trakcie perypetii małżeńskich moich gdy opisywałam jak ex się zmienił na lepsze:) napisała: uważaj, bo jeszcze ugryzie! to na postawie własnych doświadzeń, gdy widzisz jakiś typ człowieka to juz wiesz do czego jest zdolny.
Więc nie żałuj. Zachowaj wspomnienia ale żałować nie masz kogo: będziesz to widział coraz wyrażniej Windyboyu.
dobry pomysł z urzadzeniem kąta dla dzieci u siebie.
Czasem mozecie z byłą wybrać się gdzieś z dziećmi razem- ale w neutralne miejsce i rozmowy o dzieciach w międzyczasie. temat WY zamknij.

Pewnie liczysz na to, że takie ugodowe podejście sprawi, że żona ocknie się i zobaczy w Tobie wspaniałego mężczyznę... bzdura! Jesteś dla niej frajerem, dzięki któremu wyląduje na miękkiej poduszce, A o to przecież jej chodzi. Cały czas myślisz MY zasłaniając się raz dziećmi, raz swoim białorycerstwem, a was już nie ma i nie będzie.

Nie gadaj z nią, chcesz jej wygarnąć to napisz po kolei co źle zrobiła, krok po kroku i jej to wyślij. Ale...i tak do niej teraz to nie dotrze -może nigdy - po prostu Ty jesteś temu winien i już.

Pytałeś o jakich faktach mówi? I jak ona to składa?

Beka - trochę racji masz, że odcięcie się pomaga. Tylko finansowo to ja jestem już po notarialnym podziale majątku i rozdzielności majątkowej. Wiele osób uważa, że postąpiłem zbyt ugodowo (lub nawet jak frajer), ale taką podjąłem decyzję i czuję się z nią dobrze (na tyle, na ile mogę się czuć obecnie "dobrze").
Jak mam wątpliwości, co w danym momencie zrobić, to zastanawiam się, co jest korzystniejsze dla dzieci i decyzja robi się prostsza. Dlatego na przykład dzisiaj nie powiedziałem dzieciom o rozstaniu i zgodziłem się przesunąć to na czwartek. Z jednej strony pozwalam jż na kolejne opóźnianie tematu, ale uznałem to za lepsze rozwiązanie dla dzieci i głęboko mam to, co ktokolwiek o tym sobie pomyśli.
Czy jż się ocknie czy nie to kompletnie odrębna sprawa. Możliwie najlepiej mają przejść to wszystko dzieci i ja.

Maku - jż moje stanowisko zna, tylko nie przyjmuje go do wiadomości. Pisanie listu jest dla mnie bezcelowe - sam zresztą trafnie przewidujesz jego odbiór. Każde pytanie o konkrety zawsze jest od razu zbijane "nie będę się powtarzać", "i tak nie zrozumiesz", "nadinterpretujesz moje wypowiedzi" itd.. Jak mamy rozmawiać o tym co nas dzieli, jak dla niej żadnej zdrady nie było?
Jeśli kiedykolwiek jż zmieni nastawienie, to zaczniemy rozmawiać. Jeśli nie, to po prostu będziemy rodzicami i nadal lepiej się jakoś dogadywać. Ja po odkryciu zdrady zrobiłem co mogłem, żeby móc to poskładać prędzej czy później, nawet jeśli część rzeczy zrobiłem na swoją "niekorzyść" (z czego z kolei część była zrobiona świadomie, a część kierowana ciężkimi emocjami). Ani tego nie cofnę, ani nie żałuję. W lustro mogę spojrzeć bez obaw. Nadal cholernie mi żal tego wszystkiego, poczucie winy za moje zaniedbania w związku też będzie ze mną pewnie zawsze (nie ma się co idealizować - oboje wiele rzeczy mogliśmy zrobić inaczej, ważenie win to droga donikąd, jej decyzja o zdradzie wywróciła jednak sytuację całkowicie), ale piłka nie jest po mojej stronie - mogę tylko rozwijać się jako tata i człowiek, dbać o dzieci i żyć dalej.
Dla mnie teraz liczy się tylko rozmowa z dzieciakami - zapamiętają ją na całe życie (i niestety wiem od dorosłych ludzi, którzy to przeszli, że tak właśnie będzie). Jak byłem przekonany, że będę musiał przeprowadzić ją dzisiaj sam, to nie spałem zeszłej nocy wcale, a przez pół dnia nie byłem w stanie utrzymać w ręku długopisu.

Ty to wiesz, ja to wiem, 7 miliardów ludzi to wie - poza jedną. Przecież nie śpię w domu od ponad 2 tygodni.  Jż waży różne sprawy inaczej niż ja, czy psycholog dziecięcy (tzn. "nie mówmy, bo ja nie jestem gotowa", "nie mówmy, bo mają kwarantannę i nie będą mogły od razu zobaczyć Twojego mieszkania", na początku było jeszcze "nie mówmy, bo jak stwierdzimy, że popełniLIŚMY(!) największy błąd naszego życia to po co im mówić"). Ja rozmawiałem z dwoma różnymi psychologami, bo raczej jestem osobą, która wali prosto z mostu, a tutaj trzeba zrobić to zupełnie inaczej. Wczoraj też próbowała temat jeszcze trochę przeciągnąć, ale poddała się widząc, że najwyżej porozmawiam z nimi sam.
Od jakiegoś czasu czułem, że rozmowa z dziećmi to będzie najgorsze doświadczenie w całej tej sytuacji - gorsze niż dowiedzieć się o tym, że ukochana osoba skreśliła wszystko i to w możliwie najgorszy sposób - a wtedy myślałem, że nic gorszego nie spotka mnie już nigdy, bo nawet wg badań tylko śmierć partnerki życiowej powoduje większy ból niż jej odejście ze zdradą w tle.

Ja wiem, co usłyszymy od psychologa - chodzi o to, żeby usłyszała to też jż.

Windy przed jutrzejszą rozmową zadbaj o siebie bardziej ,zadzwoń do kogoś ,napisz ,pogadaj z kimś jeszcze dziś wieczorem spróbuj zasnąć ,zjedz coś
a co ma być to będzie i się stanie .
Pewnie to naiwne i dziecinne, ale podobno parę razy zadziałało ,pomyśl i spróbuj zwizualizować sobie że osoby piszące Ci tutaj
najróżniejsze rzeczy są gdzieś w pobliżu i trzymają kciuki ,życzą wam najlepiej bo to tylko mogą ,i nie osądzają Ciebie ,co by się nie stało i jak ta rozmowa wyjdzie.
Jak zadbasz tylko trochę o siebie przyjdzie nieco spokoju i zadziała to co w Tobie dobre i co naturalne a jesteś tatą prawdziwym a nie udawanym ,zaufaj sobie ,podejrzewam że nawet jak się nie wyśpisz to się zmobilizujesz ,bo jesteś zdrowy i normalny choć masz kryzysową sytuację ,nie pierwszą i nie ostatnią w życiu,doświadczenia wcale nie idą w las,nawet te z pozoru nie związane z konkretnym przypadkiem nawet odległe niepodobne doświadczenia potrafią pomóc i wesprzeć w danym momencie.

Jeszcze w tym momencie mogłaby pęknąć i się ogarnąć, nie mówmy dzieciom, spróbujmy, może się uda...
Zrobiłeś wszystko co mogłeś, najważniejsze, że masz czyste sumienie, chociaż cały czas twierdzę, że byłeś dla niej za dobry i ona do końca tego nie docenia, nawet w tej chwili.
Ale ja bym postąpiła pewnie tak jak Ty Windy.
Trzymaj się!

Przede wszystkim mężczyźni są o wiele bardziej zadaniowi. Pewnie Twoje zadanie głównie to było zapewnić życie na odpowiednim standardzie dla Twojej rodziny. Gdzieś po drodze z żoną przestaliście dbać o Wasz związek... zapewne Ty myśłałeś, że wszystko co robisz, wystarcza, podczas gdy ona chciała czegoś więcej. Niestety wdając się w romans, skreśliła możliwość, by zawalczyć o Was.

Najczęściej szwankuje w związkach komunikacja. Tylko, że za to są odpowiedzialne obie strony i takie wymaganie, by jedna wzięła i wszystko naprawiła, takie oczekiwanie, że to tylko druga strona musi coś zmienić, jest mocno z pupy.

Dzieci jeszcze niejednokrotnie powiedzą coś, co Cię zaboli. Moje dzieciaki konsekwentnie od czasu do czasu robią takie wrzuty.

Wtedy u mnie za każdym razem odzywa się mocny wk..w. Myślę, że już się w pełni pogodziłem, że nas nie ma i nie będzie, ale nie potrafię zaakceptować rozwalenia rodziny i że można było coś takiego dzieciakom zrobić. Nie wiem... może w przyszłości wszyscy będziemy szczęśliwi i jakoś wyjdziemy na tym lepiej, ale na ten moment tak tego nie widzę. Żona też nie powiedziałbym, żeby sobie jakoś standard życia poprawiła. Wszystko to przez nieumiejętność docenienia tego, co się ma.

Ciężko jednak docenić, bo z każdym dniem się starzejemy. Jak człowiek zbliża się do tej czterdziestki, zaczyna kwestionować swoje dotychczasowe życie. Zachodnia kultura tutaj nie pomaga. Lepsze jest wrogiem dobrego, a w nieustannym poszukiwaniu tego "lepszego", nie umiemy się cieszyć z tego, co mamy. Ilość rozwodów jest tak oszałamiająca, że instytucja małżeństwa przestaje mieć sens.

No, ale właśnie te dzieci... Bogu ducha winne.

Nic to Windy... Trzeba pchać ten wózek do przodu, a czas mimo wszystko jest naszym sojusznikiem.

Osobiście uważam, że rodzic który z własnej, nieprzymuszonej woli idzie w ramiona innej osoby nie powinien nigdy zostać rodzicem.
Krzywda, jaką robi dzieciom (jak i drugiej połówce) jest wręcz kolosalna, a trzeba być naprawdę ślepym, głupim i zapartym aby tego nie dostrzegać. Porażka.
Moja żona też nie przejawia żadnej skruchy, pokory, nic idzie tylko w zaparte - a jedyne emocje jakie ukazuje to... agresja, nerwy, stawianie na swoim, do tego knuje cały czas za moimi plecami i nagle zabiega o dzieci z każdej strony, nagle aż ponad stan - porażka i podejście 15-letniej dziewczyny.
Nic do niej nie trafia i nic już nawet nie próbuję wskórać. Podobno na zgliszczach odbudowuje się mocniejszy i piękniejszy związek, ale do tego są potrzebne obie strony.
Daj znać Windy jak dzieci przyjęły tą wiadomość... bo sporo ciężkich chwil przede mną jeszcze... niestety.

Tutaj zgoda, ale są coraz dziwniejsze czasy, w których to mężczyzna przykłada się do rodziny jeszcze bardziej, niż tylko zapewnienie im bytu, a również angażuje się ponad stan w rodzinę a kobieta... idzie w długą.
Mógł faktycznie robić wszystko, co powinien, ale jak druga osoba chce zrobić takie dziadostwo... to zrobi. Czasy takie, że kobiety mają drugie życia na boku, chełbią się tym i kryją się nawzajem. Jedno jest życie, naczytają się w internecie i.... żyją kosztem drugiej osoby. Mnie to obrzydza, ale niestety... coraz więcej takich osób.
Z wierności robi się jakieś trofeum, przy czym to powinna być zwykła ludzka przyzwoitość względem drugiej osoby.
Rodzina i małżeństwo, a jeszcze praktykujące wiarę chrześcijańską do spotkania w dzisiejszych czasach to naprawdę rzadkość.

Tak ogólnie to zgoda. Jednak każda sytuacja jest inna i nie ma co uogólniać. Ja patrzę przez pryzmat swojej, gdzie przez lata decyzje podejmowaliśmy wspólnie. Ślub wzięliśmy dopiero po 4 latach, a byliśmy razem prawie 8 lat, gdzie po drodze wydarzyło się wiele zmian, nierzadko trudnych, i decydowaliśmy o nich wspólnie.

Jeśli po takim czasie słyszysz "nasza miłość była złudzeniem", "od początku wiedziałam, że to walnie" to jak to potraktować inaczej niż kompletną niedojrzałość?

Nikt nikogo nie zmusza do płodzenia potomstwa, brania ślubu i wielu innych rzeczy. To są wspólne decyzje. I jeśli było tak źle, trzeba było w to nie wchodzić z każdym rokiem głębiej i głębiej. Albo jasno mówić, że coś jest nie tak i jeśli się wkrótce nie zmieni, to druga strona poszuka sobie kogoś nowego.

Plus, gdy są dzieci, nie masz już luksusu patrzeć tylko i wyłącznie przez pryzmat tego, co dla Ciebie jest najważniejsze. Wtedy trzeba balansować pomiędzy swoim dobrem, a dobrem swoich dzieci (jeśli już założyć, że można olać dobro swojego partnera). Czy hipotetyczna sytuacja w której zdradzony ma się gorzej, dzieci mają się gorzej, a zdradzający zrobił sobie lepiej jest czymś co powinniśmy akceptować, bo jakaś osoba teraz żyje po swojemu i czuje się lepiej?

Nic na siłę, ale rodzic, przynajmniej dopóki dzieci nie osiągną sensownego wieku, nie ma komfortu bycia egoistą.

Bo mnie najbardziej boli wpływ naszych spraw na dzieci, a nie sam fakt naszego rozstania.

Tak jak napisałem, może z czasem okaże się, że wszyscy na tym skorzystaliśmy. A może okaże się, że zrobiliśmy sobie, jako rodzinie, znacznie gorzej. Czas pokaże, ale na ten moment nie widzę żadnych plusów tej sytuacji, mimo tego, że osobiście najprawdopodobniej spadę na cztery łapy.

Możesz zaakceptować, że nie jesteście całkowicie kompatybilni, albo postaw jakieś ultimatum.

Jeśli Twój partner uważa Twoje słowa za marudzenie i przesadzanie, raczej na bank nie uzmysławia sobie potencjalnych konsekwencji zaniedbywania Twoich potrzeb.

Musisz mu jasno uświadomić, że nie czujesz się z tym dobrze i że tak dłużej być nie może. To jest bodaj to stawianie granic, o którym tyle się słyszy.

Natomiast trzeba być też realistą. Pamiętam w jakimś wątku tu ktoś napisał coś w stylu "gdyby mój partner tak chrapał, nie byłby moim partnerem". Na co inna osoba odpisała "i powiesz dzieciom, że rozstajesz się z ich tatą, bo chrapie?".

Nie można mieć wszystkiego. Życie to sztuka kompromisu. Pytanie jak bardzo zachowanie Twojego partnera Ci przeszkadza. I czy warto z takich powodów rozwalać rodzinę.

mówi się że małżeństwa cementuje kredyt ale tak naprawdę to dzieci chyba że jedno z rodziców to ,,patologia" widząca tylko siebie.  Nam małżeństwa które są ze sobą tylko dla dzieci i z tego co wiem zdrady tam nie było tylko niezgodność charakterów i postrzegania bycia ze sobą. Rodzi się tylko pytanie w takich sytuacjach ? co jak dzieciaki dorosną i wyfruną z domu ? jaki jest wtenczas sens bycia razem ? a może po latach trwania razem wytworzy się uczucie bazujące nie na motylkach ale miłości do siebie nawzajem (taka wisienka na torcie). U autora zaszło za daleko aby nagle rzucić hasło spróbujmy. Musi najpierw się dokonać (rozwód) a dopiero potem ewentualnie spróbować od nowa zainicjować związek z nowym ja i nową ja po wyjaśnieniu co tak naprawdę się stało i co zaszło w celu oczyszczenia. Może dlatego bardzo nielicznym udaje się ponownie z tą samą osobą stworzyć związek który będzie całkowicie inny niż stary.
Ostatnia reakcja żony świadczy że dociera do niej że nie wszystko tak pięknie i wspaniale wygląda jak sobie wymarzyła i zaplanowała. Emocje pomimo blokady (to nie moja wina , nie zdradziłam) zaczynają odzywać się. Pewnie je stłumi i dalej będzie oszukiwała mózg prąc zaparte bo jak kiedyś na forum napisano kobiety nigdy nie przyznają że zrobiły błąd że kłamały i oszukiwały że pogubiły się zdradzając, że kochają nadal bo jak znowu drugiej osobie robić ponownie kaszkę z mózgu a z siebie .......... więc brną dalej mimo bólu. Zdają sobie również sprawę ile zawiniły i na swoim miejscu nigdy nie przebaczyły takiego zachowania. Trzymaj się WindyBoy , pogódz się z losem nie jesteś wstanie nikogo do niczego zmusić bez użycia przemocy lub siły a dobroć jak Ci napisali przez byłą na razie przez długi czas będzie odczytywana jako twoja słabość a nie siła i miłość.

Z ciekawości... bo coś cisza od psychologa - czyżby nagła zmiana frontu i odwrócenie sytuacji?
W moim przypadku psycholog z żoną nic nie pomógł, ale to bez dzieci jeszcze było... idzie w zaparte w swoje.

"Jeśli coś kochasz, puść to wolno. Kiedy do Ciebie wróci, jest Twoje. Jeśli nie, nigdy Twoje nie było."

Antoine de Saint-Exupéry, Mały Książę

Samo narosło? czy raczej pozwoliła żeby narosło bo pewnie Ty o tym nic nie wiedziałeś?
A wystarczałaby rozmowa/rozmowy, dlaczego Ciebie o tym nie informowała? Robiła cos z tymi problemami, mówiła Ci o tych problemach?
Wybacz ale dla mnie to tłumaczenie z doopy na zasadzie że coś musiała Ci powiedzieć.

Jasne, stan psychiczny kierował jej wyborami łał...czyli to nie jej wybory i decyzje, nie to że szukała z tamtym kontaktu, nie jej kłamstwa i oszustwa doprowadziły ja i Ciebie do dnia dzisiejszego tylko ...stan psychiczny. Nie ma to jak siebie wybielać.
Oczywiście ona oczekuje że to zrozumiesz? i już bez ględzenia będziesz pod ręką?

Bzdura, przyczyną tego co macie są jej decyzje, jej kłamstwa, jej oszustwa - powodem burdla w waszym życiu jest ONA.

Zgadzam się z maku2 w 100 procentach.

Jej decyzja, kłamstwa i oszustwa to jest główny czynnik sprawczy, podczas gdy rzeczy, które narosły przez lata, mogły co najwyżej spowodować, że żonie było łatwiej iść w romans i podjąć decyzję o rozstaniu.

Twoje małżeństwo Windy było dobre. Nie było idealne. Żona chciała więcej i bycie z kimś nie może polegać na tym, że jedna strona ciągle chce czegoś więcej, a druga strona staje na rzęsach, by to więcej dać, bo inaczej związek się rozpadnie.

Gdyby nie pojawił się boczniak, do dziś żyłbyś w przekonaniu, że między Wami wszystko jest w porządku.

W każdym związku jest jakieś zmęczenie materiału. To zmęczenie nie daje przyzwolenia na zdradę.

Żona odeszła emocjonalnie, gdy znalazł się ktoś inny, nie wcześniej.

Nie wiem, czy w ostatecznych rozrachunku to cokolwiek zmienia, ale nie dawaj sobie wmawiać, że to choć w minimalnym stopniu Twoja wina. Wszystko co zrobiła, to jej świadome decyzje, a nie pitu-pitu w stylu "nie wiem jak to się stało... coś we mnie pękło".

Pięknie się tak tłumaczy: zdradziłam, ale nie jestem winna, bo to tylko skutek, a nie przyczyna... żal.pl

Jesteście dorośli, czy zabawa w przedszkole?