Udowodnienie zdrady na potrzeby sądu i orzeczenia o winie - Netkobiety.pl

Creepy... Niby nigdy nie mów nigdy, ale jakoś nie widzę siebie w późniejszym zachowaniu Twojego Ex. Wolę patrzeć w lustro ze spokojem.
Niby trochę się pozbierałem, ale jak przypomnę sobie swój stan z ostatnich 4 miesięcy to mnie ciemność ogarnia. Nie chciałbym kiedykolwiek kogokolwiek tak skrzywdzić.

Kurde Windy, gdzie tacy dojrzali faceci sie chowają???

Hmm..Czy od razu relacje z plcia przeciwna musza byc związkami? O ile jest sie fair wobec drugiej strony, nie stara sie wykorzystać- to nie ma nic złego w odbiciu sobie krzywdy. Ja mialam dosc intensywna faze reboundu (i nie, nie to ze sypialam z kim popadnie, spokojnie:) ale romanse pelne radości to naprawde nic złego. Jak sie wyszalalam to zapragnelam juz czegos innego. Ale uwazam ze tamta faza byla potrzebna w leczeniu. Rozne rzeczy zobaczylam, mialam bliższy kontakt z innymi mężczyznami niz mąż i poznalam inne toki męskiego myślenia. Co kto lubi, co kto czuje. Ja tylko sobie obiecalam ze nigdy nikogo nie skrzywdze swiadomie. I tego sie trzymalam. Wiec Windy, zobaczysz jak  poczujesz. Nie ma co z gory zakladac

I o to właśnie chodzi ,poznanie innych osób może pomóc w odcięciu się od natrętnego porównywania wszystkich do eks
taka konfrontacja
najważniejsze w tym to nie szkodzić i nie krzywdzić

Alez oczywiscie.  Bo jak juz mialam kilka romansow, zobaczylam rozne energie, toki myślenia i siebie w tym - to zapragnelam...zwyklosci:) Takiego spokoju, ze z kims moge isc na zakupy do biedro i wybierac mąkę czy co ttam:) przytulić się, pogadac. Na rqzie to sama do biedro musze chodzić heh
Ale zeby dojść do tego etapu widocznie potrzebowałam nasycić siebie, swoje ego. Sama przekonać się czego to ja chce.
I nie wiem co ro ma do monogamii bo nigdy nie bylam w bliskości z facetem, bedac w niej równocześnie z innym..Prawda jest taka, ze jestem idealistka i twarda monogamistka, co zrobic..

I nie musisz dla pewnej grupy płci brzydszej wystarczą inne walory.
o jakim autem jeździsz?

Dlaczego? W rozsądnych dawka jest wskazane jak witamina D. Najważniejsze żeby nie rzuciło się na mózg.

Niestety, możemy i siebie i innych.

A czemu nie, to nie kwestia jasnych romansów a charakteru.
I chyba na początku lepiej przerobić kilka romansów.

Maku, nie mam swojego auta (w ramach podziału majątku zostało u jż), będę miał dopiero gdzieś w marcu, bo kupiłem w US. A jak któraś poleciała na Ubera, to już nic nie poradzę;)
Amatorki samochodów czy pieniędzy kojarzą mi się z pustką intelektualną - na szczęście nie kupiłem auta, które samo działałoby na nie jak magnes:)

Ela - uczciwość należy się generalnie wszystkim, nie tylko partnerowi/partnerce. Krzywdząc kogoś brakiem uczciwości robimy to przecież w pełni świadomie. Dlatego (nawet jak już wybaczę i będzie mi to kiedyś obojętne) zachowanie jż tak bardzo mnie zszokowało - nie powiedziałbym, że jest do tego zdolna. Z pozwem też cisza i takie podejście traktuję jako nieuczciwe - dla mnie jż zachowuje się w tym zakresie jak nastolatka, która udaje, że konsekwencje nie istnieją, bo romans nie wypalił (więc w ogóle nie mam prawa się czepiać), w zasadzie nie ma się co spieszyć i może pomyśleć, co dalej (tzn. rozejrzeć się na rynku matrymonialnym). Chociaż może to tylko moja błędna interpretacja - mamy znacznie mniej kontaktów, żeby poczytać w niej jak w książce.

Przede wszystkim tak jak to było u mnie wiele lat temu to były okazje zobaczyć i przełamać wzór uzależniania się
od kogoś w tworzeniu więzi ,ja miałem z tym problem
Widzę też że ludzie po długoletnich związkach mają podobnie ,nawet taka zwykła więź potrafi mieć cechy uzależniania emocji szczęścia uczuć od innej osoby i po za sobą ,więc takie przygody" lekkie" związki mogą oczywiście jeżeli robi się to świadomie pomóc dostrzec
skłonność do przekraczania granicy w uwieszaniu się , w dominowaniu nad kimś.
Młodym połamańcom to polecam niezbyt długi związek ze starszą kobieta wolną .
Jednonocne czy krótkie przygody okazały się nie dla mnie,miałem podobną refleksję jak Ty Pain monogamiczną
Ale też okres bycia samemu ze sobą  jest potrzebny i ważny,wartościowy po rozstaniu - moim zdaniem oczywiście

kompletnie nie chodziło o zdesperowanych młodzieńców pod presją czy takich co mają
kompulsywną potrzebę ćwiczeń

to stereotyp nie do końca prawdziwy jest, że hurtowo masowo wszystkim  młodym facetom tylko i wyłącznie o sam seks chodzi .

Może tak być ponieważ nigdy nie byłaś i nie będziesz
młodym mężczyzną po na przykład rozwodzie czy rozstaniu
co też nie znaczy że nie ma desperatów z urazami obawami i chęcią udowadniania sobie męskości ,wartości i atrakcyjności przez seks
Możesz mieć też własne subiektywne obawy, podejrzenia i wątpliwości co do intencji takiego ancymona
generalizacje na nic jednak się zdadzą samo życie im wielokrotnie zaprzecza .

Tamten wątek to ma się nijak do tego chyba o czym pisaliśmy wcześniej jak dla mnie to za mało informacji a te które podano tam to chaos
Moja córka to musiałaby być pedofilką ,z resztą nie wiem czy 10 latkowie są aż tak zafiksowani seksualnie.
Punkt widzenia niektórych młodych facetów taki stereotypowy w stosunku do starszych kobiet jest taki ,że one te starsze babki to albo szukają żigolaka ,albo młodego nie styranego życiem zaradnego opiekuna dla potomstwa pozostawionego,porzuconego przez eks partnera,ewentualnie szukają też majstra od remontów
i na wstępie już ci niektórzy młodzieńcy skreślają starze kobiety pod wpływem uprzedzeń , obaw niechętnie ,czyli robią to samo tak samo powierzchownie oceniają tak starsze kobiety młodych młodszych facetów więc mamy remis w stereotypach ,które czasem mają potwierdzenie w życiu
Moja luźna sugestia była subiektywna i dotyczy znacznie rzadszych przypadków związków damsko męskich nawet tych określanych jako FwB czy podobnych,nie pisałem o miłości aż po grób
niektóre kulturowe uwarunkowania są bardzo silne i mocno zakorzenione
no i nie są obowiązkowe do sprawdzania weryfikowania w życiu  przez wszystkich.

Pasławku, tłumacz sobie jak chcesz, mojego zdania nie zmienisz, tak zwane prawdy ludowe skądś się biorą. Wiem, że masz młodziutką córkę, ale i ona się kiedyś zestarzeje. Niech córka przekroczy czterdziestkę i wtedy podaj je te twoje życiowe objawienia, najlepiej niech jeszcze wręczy młodemu swoją kartkę kredytową.

Dlaczego niestety? W przyjemnych uczuciach nie ma nic złego. Dalsze kroki owszem - mogą być złe, ale od tego mamy swoją wolę i decyzyjność.

Bo prymitywne uczucia mają to do siebie, że jak im nie przystopujesz, to się kończy, jak u mnie. Ale, tak wiem, że wielu tutejszych Panów na wdzięki atrakcyjnej kobiety nie jest łasych ;-)

Jeszcze zatrzymam się przy tym komplementowaniu. Czym innym jest przyjęcie miłego słowa od nieznajomej na imprezie, a czym innym stałe łechtanie ego od kogoś, kto w skali naszej atrakcyjności jest wysoko. Pod atrakcyjnością każdy rozumie coś innego, ale Windy, gdyby załóżmy Twoja bliska współpracowniczka, z którą spędzasz dużo czasu, która Ci imponuje, ma figurę Twojej żony, a do tego twarz ... i tu wstaw to, co lubisz, komplementowała często i gęsto, to byś zrobił? Tylko wiesz nie ktoś po prostu ładny, bo ładnych kobiet jest całe mnóstwo w Polsce. Ktoś kto jest całkowicie w Twoim typie i jeszcze ma inteligencję.

Skoro już jesteśmy przy temacie atrakcyjności, to przypomniał mi się ciekawy podcast pewnego psychologa z yt. Zdaje się, że w jednym z Q&A zapytany o to, co było najbardziej szokującą informacją i zarazem najtrudniejszą na jego kierunku studiów, odpowiedział, że moment, w którym on i reszta studentów, dowiedziała się o wpływie atrakcyjności na nasze życie. Także wiesz Windy, mi też się wydawało, że choćby stanął sam David Beckham przede mną, to po mnie to spłynie ;-) A wiesz mi, że do komplementów, jak i do negatywnej oceny mojego wyglądu, byłam przyzwyczajona od lat.

Akurat Twoja przedsiębiorczość, to bardzo pożądana cecha u mężczyzn. Więc, jeśli się kiedyś rozwiedziesz i wskoczysz na rynek matrymonialny, to możesz być rozchwytywany. Nie dlatego, że kobiety, to blachary, ale żadna ogarnięta babka nie zwiąże się z bezrobotnym hazardzistą.

To co zrobisz będzie najlepsze dla Ciebie ,inne pomysły innych ludzi na życie są znacznie mniej istotne
możesz a nic nie musisz to jest fajne w życiu .
Nie znam jednak nikogo kto wzorcowo ,poprawnie, idealnie wedle jakiejś recepty, wychodził z żałoby po rozstaniu i tak doskonale dawał sobie radę z emocjami wszystkimi jak leci ,nawet osoby dojrzałe uciekają w tłumienie niektórych uczuć czasowo ,aż znajdą wyjście rozwiązanie z jakiegoś stanu .
Rozstania są niecodzienne a na pewno to pierwsze jest trudne
spotyka się wiele nowych nieprzewidzianych uczuć
ponieważ niema idealnego złotego przepisu na to moim zdaniem,a popełnianie błędów oraz ich nie popełnianie to normalna sprawa.

Heh.. Nie ma czegoś takiego jak ciężko op..wobec kobiety którą z Tobą flirtuje.
Jakby mi ktoś kazał napisać taki scenariusz, to by mi wyobraźnia siadla 

Aga, jeszcze dwie rzeczy - jakby przede mną stanął David Beckham to splyneloby to po mnie jak po kaczce:)
A druga - wiem, że łechtanie ego może skończyć się jak u Ciebie. Masz problem, ale kurczę, jesteś bardzo ogarnięta, masz sensownie ułożone priorytety. Problem rozwiąż i leć z życiem dalej, a za rok będziesz się śmiała sama z siebie:) Dla mnie gość wieczorem bzykający żonę, a rano podbijający do innej to oszust przez bardzo duże "O". Może wystarczy pomyśleć o jego prawdziwym systemie wartości, gdy go widzisz?

Uff. Teraz się zaczynam zastanawiać  czy posłanie jutro uśmiechu szefowi czy kolegom znad ekspresu do kawy to będzie już przegięcie czy nie. ?
Czy jeżeli kolega nie dostanie zmrozony za jakiś żart, to znaczy że uzna koleżankę za łatwą?
Ja mam tu duże widelki przyznaję a nigdy nie zdradzalam.
Może jednak nie warto się tak nastawiać.

Litości:)
Zwykłe komplementowanie, nawet od atrakcyjnej kobiety nie musi wzbudzać jakichś "niezdrowych" emocji. Ja tam zespół komplementuję regularnie zbiorowo i z osobna.
Odważny flirt da się od tego odróżnić - to zresztą nie chodzi o to co się mówi, ale jak, jaka jest mowa ciała itd. Granicę komfortu łatwo dostrzec, chociaż i łatwo przekroczyć.
Pojeździć to nie pojeżdżę, będę pilnował, żeby dzieci się nie pozabijały, ale sezon dopiero się rozkręca, mam nadzieję parę razy w góry wrócić przed wiosną:)

No worries!
Zostały mi jakieś resztki instynktu samozachowawczego. Spocony tors Dyzia nie przysłonił mi resztek mózgu.

Przyznam, że jak czytam Twoją historię i pomyślę sobie, że mój mąż miałby być w tym miejscu, w którym Ty jesteś teraz, to jestem pewna, że nie mogłabym mu tego zrobić.
Ty pozbierałeś się szybko. Przynajmniej robisz kroki naprzód we właściwym sobie tempie. Mąż nigdy by mi nie wybaczył, tak jak Ty próbowałeś. A naprawdę straciłabym wszystko, co ważne w życiu.

Ale Ty Windy jesteś ojcem- to zmienia perspektywę, chęć zachowania rodziny jako całości.
jak nie ma dzieci, przebieega to inaczej.
polecam wątek Pana espresso- ale z dopiskami po latach.

Aga, też uważałem, że w małżeństwie wszystko samo się robi, jak kochasz. To błąd.
Co zmieniłby seks jż z bocznym? W sumie teraz to nie mam pojęcia. Nigdy nikogo poza mną w łóżku nie miała (nie wiem, na ile to aktualny stan), dlatego traktowałem "nas" jako coś wyjątkowego i w tej płaszczyźnie.

Wiem. I odpowiedź taka właśnie jest - nie wiem. W początkowym okresie zniszczyłoby mnie to bardziej. A teraz? Zdrada emocjonalna,.świadomie rozwijana za plecami partnera to dla mnie kwintesencja zdrady, to nie jż zdecydowała o braku konsumpcji.
A u żony? Musiałbym gdybać, bo parę scenariuszy się nasuwa. Większość niekorzystna dla jż, ale to mogą być moje błędne projekcje lub wnioski.

Pjack - można, ale jak w różnych uzależnieniach, nie wszyscy w nie wpadają. Ani u Agi, ani u mojej jż takiej sytuacji nie ma.
Mnie męczy fakt, że jż unika tematu pozwu. Jż nigdy z niczym się nie spieszy. I nie chodzi o jakąś tam nadzieję na cokolwiek - widzę, że jż coraz lepiej radzi sobie sama w życiu, jestem jej raczej całkowicie emocjonalnie obojętny - jak obcy człowiek, z którym jakimś cudem ma wspólne dzieci. Tylko w takiej sytuacji wolałbym temat "nas" zamknąć (czy to rozwodem, czy separacją, jeśli nie jest pewna czego chce), bo jak łapię dołki to jednak mąci mi to w głowie. Na razie wolności nie potrzebuję (to w nawiązaniu do różnych przygód), ale jż na pewno, skoro zadurzyła się w bocznym, a i potem szczęścia szukała. Muszę to jakoś na spokojnie przemyśleć i rozwiązać.

Czy Ada nie jest uzależniona? No nie wiem, zdaje się że pracuje w środowisku gdzie wygląd jest bardzo ważny. Jej wygląd. Czy mogła się uzależnić od tego wyglądu i bycia ładna/piękną - mogła. Czy jest, musiałaby się wypowiedzieć. Ale to również może być powodem niechęci do dziecka - może wygląd zburzyć.

To czemu sam nie złożysz? Będziesz tak "wisiał"?

Pjack, postaram się dziś zajrzeć na Twój wątek.
Dopuszczam myśl, że cała współczesna kultura opiera się na hedoniźmie szeroko pojętym, a narcyzm, jako cecha jest kulturowo oczekiwany. No taki mamy klimat :-)
Pisałam z perspektywy osoby, która doświadczyła zarówno tej adoracji, ale też krytyki na temat wyglądu. Zawsze dla kogoś będzie się - za chudym, za grubym, za kobiecym, za mało kobiecym...etc.
Dlatego nie powinno się uzależniać swojej samooceny od tego, jak widzą nas inni. A już tym bardziej w SM.
Dużo milej jest, gdy Pani na targu wsypie mi więcej śliwek, bo jej się sympatycznie ze mną rozmawiało, niż jak usłyszę któryś już raz z rzędu - fajne to, ładne to...

A jak się wie, ile pracy osób dookoła, by wyglądać, jak np kobieta ze zdjęcia w gazecie, to się człowiek szybko pozbywa złudzeń co do idealnego świata na Instagramie chociażby ;-)

Maku, wygląd jest nadal u mnie ważny, ale już nie najważniejszy. Od jakiś 8 lat jestem starszą Panią na emeryturze ;-)
Uzależniona od adoracji nigdy nie byłam, bo zapewniam Cię, że tyle samo pochwał, co uwag słyszałam dziennie po wiele razy.
Więc musiałabym skoczyć z mostu, gdybym wszystko brała do siebie ;-)

To nie jest niechęć. A już ostatnią rzeczą, której bym się obawiała zachodząc w ciąże, to zmiana wyglądu. Z ciążą lub porodem wiążą się dużo gorsze sprawy, czego sam doświadczyłeś.
Gdy się ma dobre nawyki (regularność w treningach, nawyki żywieniowe), do tego pamięć mięśniowa robi swoje, to powrót do formy sprzed ciąży nie sprawia problemu. Piszę na podstawie opowieści, bo wiadomo, że nie doświadczeń.

Sorry, ale twoje argumenty nie trzymają się kupy. Nie składasz pozwu, bo nadal liczysz na to, że żona opamieta się i będzie tak jak było. Czekaj dalej, a dojdzie do tego, że z kolejnej imprezy przywiezie Ci dzidziusia.

Ujmę to inaczej. Skoro nie jesteśmy już razem, to elementarne poczucie przyzwoitości sugerowałoby, aby zdradzająca jż nie zrzucała tematu konsekwencji tego tematu na mnie bardziej, niż to zrobiła - i to niezależnie czy obwinia mnie o całe zło tego świata, czy nie. Wk***ia mnie, jeśli w takiej sytuacji ja miałbym się również tym zająć ZAMIAST niej. A jeśli ma w dupie nasze wspólnie spędzone dorosłe życie tak bardzo, że będzie pchać się w nowe związki bez poświęcenia jednej-dwóch godzin żeby zakończyć nasze małżeństwo, to tak - wk***ię się bardziej i mogę całkiem wiarygodnie przewidzieć swoją reakcję. M.in. to forum pokazało mi, że zauroczenie odbiera rozum, a liczy się to, co człowiek zrobi z tym później. Bo teraz (nawet jeśli to nieprawda) wygląda na to, że "z bocznym nie wyszło, nie ma nikogo sensownego na horyzoncie, to po co będę pozew składać, a może zmienię zdanie". A potem "no przecież nie jesteśmy razem, o co mu chodzi, że się z kimś spotykam?".
Tylko dla mnie takie zachowanie jż jest, nie wiem, złe? Zauroczenie, zdradę i zachowania wokół tego tematu mogłem tłumaczyć sobie amokiem (nie umniejszając sprawczości jż w jej działaniach, co ona w swojej głowie umniejsza do mikroskopijnych rozmiarów), ale teraz?

Trochę siebie znam (a ostatnio nawet bardziej) - nie chcę wojny, ale w którymś miejscu mam granicę, po przekroczeniu której przestanę oglądać się na dzieci, relacje w rodzinie itd. i pójdę na żywioł mimo, że potem będę tego żałował, głównie ze względu na dzieciaki właśnie. Słów i czynów cofnąć się nie da, a przez najbliższe kilkanaście lat na pewno będziemy wspólne dzieci wychowywać.

Niby nic pewnego w życiu nie ma, ale nie, na pewno nie pozostaniemy małżeństwem. Kwestia tylko czy rozwiedziemy się wcześniej, poźniej, z klasą, czy z wywlekaniem wszystkiego.

Ela, nie rozumiem. Dla mnie jak jż mówi "odchodzę, nic do Ciebie nie czuję", a potem dowiaduję się o bocznym to sorry, mimo mojej dużej nadziei i zachowań z tym związanych nie ma czego zbierać. I to jż poszła w bok, musiała poszumieć itd. Jeśli nie potrzebuje i nie chce do tego rozwodu, to nasze systemy wartości się kompletnie różnią... Dla mnie osobiście nie ma różnicy, czy ona będzie teraz szukać kogoś na romans czy stały związek - rozwód jest skutkiem tego, co już się stało, a nie tego, co planujemy w przyszłości.
A co do sądu - rozpad więzi każdego rodzaju już za nami, gdybyśmy byli zgodni to rozwód jest do zrobienia na jednej rozprawie. Tylko uczucia się u mnie jeszcze trzymają, chociaż im bardziej patrzę na swój temat z boku, tym bardziej mnie to dziwi. Nie byłem w takiej sytuacji (i sobie jej nie wyobrażam nawet), więc mogę się mylić, ale gdybym to ja stracił uczucie do jż i poszedł w bok, to po prostu wziąłbym to na siebie i zakończył małżeństwo z zachowaniem szacunku za spędzone lata, a nie tłumaczył sam przed sobą, że to jej wina. Chyba, że by mi się klepki poodklejały, co jak widzę rzadkie w takiej sytuacji nie jest....

Edit: jż jeszcze nie wie, że mężczyźni w tym wieku do stałych związków się masowo nie garną, zawłaszcza w przypadku trudnych osobowości z problemami różnego rodzaju (chociaż jakby spojrzała na przyjaciółki, to może...). Raczej będzie szukać rycerza na białym koniu. I oby znalazła, poważnie życzę jej jak najlepiej - jak chociaż trochę zaczyna ogarniać się sama ze sobą, to ma więcej energii i uśmiechu dla dzieci.

Windy,
Ja ciebie doskonale rozumiem. Też czekam na pozew, złożony w listopadzie (w tym tempie, to kolejny rok powitamy jeszcze jako małżeństwo).
Kiedy ustaliliśmy, że już czas się poddać bo nic z tego nie będzie, to zapytał mnie czy ja złożę pozew. Powiedziałam, że nie bo ja cały czas skupiona byłam na RATOWANIU naszego związku i to nie ja miałam romans. Chyba był trochę zawiedziony, że się tym nie zajmę. Wiadomo, że w małżeństwie ze stażem 20+ nie jedna górka i nie jeden dołek się pojawiły, ale NIGDY nie przypuszczałam, że się rozstaniemy.  Gdyby to ode mnie zależało, nie znaleźlibyśmy się w takiej sytuacji, to raz. A dwa, dla mnie to jest takie symboliczne,  że małżeństwo kończy ten, kto składa pozew.

No właśnie. Ania ma rację, że ja chyba potrzebuję tego rozwodu, żeby pewien etap zamknąć, bo mimo wszystko nie chcę takiego małżeństwa, jakim było przez ostatnie lata. Pod powyższymi słowami mogę się jednak podpisać (tylko staż trochę krótszy) - duże nadzieje wiązałem z terapią jż i skrócenia dystansu, jak już się pozbiera - skoro zdecydowała inaczej, to niech doprowadzi to do końca.

Czemu nadal ją bronię? Bo jak mi ostatnio boleśnie uświadomiono - to, że obiektywnie jestem pewnie fajnym facetem nie zmienia faktu, że widocznie nie byłem dobrym mężem/partnerem dla niej (w jej odczuciu), bo jej potrzeby widocznie były inne (czy możliwe do spełnienia - to inna sprawa). I tyle. A to, w jakim stopniu na jej odczucia mają wpływ jej postrzeganie świata, charakter, depresja, fobie, lęki, siedzenie w domu z dziećmi przez tyle lat - nie wiem, ale wszystko ma w tym swój udział. Zakończyła małżeństwo świństwem i tego nie cofnie, ale to z czasem nie będzie mój problem - jak potrzebuje, to niech się usprawiedliwia sama przed sobą, że "musiała". Dla mnie lepiej, jeśli to przetrawię i wybaczę, bo duszenie w sobie żalu czy złości to karanie siebie za jej decyzje i działania - głupota...
Jeśli jż nie zmieni pewnych swoich nawyków i nie rozprawi się z pewnymi swoimi demonami, to będzie jej ciężko zbudować długotrwały związek - teraz docierają do mnie takie właśnie słowa psycholog, do której chodziłem we wrześniu (ale jestem lotny, raptem 4 miesiące i zaczynam rozumieć:P). Na terapię chodzi, wszystko w jej rękach i głowie. Niech będzie szczęśliwa. Ja będę, prędzej czy później.

Nie, nie pójdę jej kolejny raz na rękę. W najgorszym razie poznam kogoś i formalnie wina będzie obopólna (a i to nie wiadomo, bo wytknięcie mi jakiejś nowej relacji skutkowałoby jednak wyciąganiem wszystkiego). Teraz jednak tego tematu nie ma, a prędzej to jż będzie szukać aktualne szczęścia w nowych związkach niż ja.

Rozbiłeś bank, nie znałem tego:)))
Nie wiem ile będę czekał. Na razie oba rozwiązania są dla mnie złe (mój pozew z orzeczeniem lub czekanie na jej pozew) - innych póki co nie przewiduję.
Szanowna jż dzisiaj próbowała pokonać system dzwoniąc do mnie, że jej się toaleta zapchała... I tak właśnie z jej punktu widzenia wygląda nasze rozstanie. Chyba nawet się sfoszyła na kulturalną odmowę pomocy. Może to i lepiej, bo dzieciaki (odebrałem je z przedszkola dzisiaj) uparły się, że chcą spać dzisiaj u mnie. Taki ze mnie prawie patologiczny ojciec, jak od jż przy rozstaniu usłyszałem. Idę puzzle układać zatem.

Szczerze mówiąc (pisząc?) nie mam pojęcia co i kiedy zrobię i... w sumie relatywnie dobrze mi z tym. Jak dojdę do etapu, że jż będzie mi obojętna, to wtedy pewnie decyzja będzie łatwiejsza - niezależnie czy to będzie za tydzień, czy za rok. Z drugiej strony skoro już zobowiązała się papiery przygotować, to niech się wykaże. Nie ja nasz związek zakończyłem, więc nie odbiorę jej tej "przyjemności" i nie pozwolę później odwracać kota ogonem. Same przemyślenia na ten temat powodują, że emocjonalnie zjeżdżam, więc na jakiś czas po prostu o tym temacie zapomnę.

A ja mam jakaś taką głupią nadzieję ,że mój jm i Ci wszyscy zdradzacze pożałują kiedyś i gorzko zapłaczą ,że mieli takie fajne rodziny i napluli na nie .