Udowodnienie zdrady na potrzeby sądu i orzeczenia o winie - Netkobiety.pl

Zrób jak radzi adwokat, opisz jej zdradę, niech to wybrzmi.
I ciągle odnoszę wrażenie że się łudzisz. 
I trochę dajesz sobą pogrywać.

A uściśliłeś od kiedy ona tak ma? Czy aby nie w momencie pójścia w bok i szukania emocji u innego?
Czy nie w tym czasie racjonalizując sobie swoje poczynania nie doszła do wnioski że...bo...nie kocham?

Bo jej nie wyszło. Gdyby była nadal z amantem to pewnie z uśmiechem na ustach kopała by Ciebie w doopę.

Bo nie słuchałeś.

Znaczy nadal się łudzisz i chcesz czekać.

Pisz, pisz, pisz, myślę że to będzie pomagać.

Noben, czy Tobie mieści się w głowie, że można na coś innego przeznaczać energię niż utarczki z exiami?.
Im dalej w las tym bardziej masz wiele rzeczy  gdzieś, bo wiesz  że nie chcesz się tam już taplać, bo jest wiele ģór do zdobycia ciekawszych.

Na razie czuję, że to ja potrzebuję, żeby to wybrzmiało. Za bardzo tym zachowaniem mnie zdeptała (i nawet nie zdaje sobie z tego sprawy - wydaje mi się, że nie zrozumie tego nikt, kto tego nie przeszedł), żeby tak całkowicie w tym temacie odpuścić. Z adwokatem porozmawiam, jak zobaczę treść pozwu.

Nie, ten temat pojawiał się z jej strony wcześniej. Tylko jeśli ja coś z tym robiłem, to zamiast jakiegokolwiek wsparcia, zauważenia starań, dostawałem litanię pretensji o inne rzeczy i po czasie zaczynałem znów odpuszczać. I tak parę razy. Jeśli coś działo się z mojej inicjatywy to również - zero reakcji. Stres w pracy (choć ukrywany przeze mnie, bo nie chciałem jej nim obarczać), ciężko w domu (zwłaszcza po pojawieniu się dzieci i różnych problemach z tym związanych). Ktoś na początku bardzo trafnie to podsumował (Wieka, Ela? Nie pamiętam) - komunikacja leży, a związki trudna sprawa jest.

Wiem. Ta bardziej złośliwa część mnie żałuje, że jej nie wyszło. Tylko po tym, jakie relacje gość nawiązuje i co się z nimi potem dzieje mógłbym skończyć sam z dziećmi i wtedy już bż w psychiatryku.

Wiem, serce nie sługa, niby banalne, a tak jest.

Właśnie po ostatniej rozmowie się nie łudzę i nie zamierzam czekać. A że mi źle, to trochę to potrwa. Nie wiem jak to trafnie opisać, dopiero teraz nie czuję się... tak wewnętrznie zobowiązany? Że jak się z kimś umówię to nie będę myślał, że zdradzam? O coś takiego mi chodzi.

Widzę, że pomaga:) Zresztą w okolicy świąt będzie jeszcze sporo emocjonalnych zjazdów.

Tak. Nie chciałbym już tego nigdy przechodzić.

Nie, tu jednak pudłujesz. O ile sam jej skok w bok chyba dałoby się przepracować, to narosło między nami zbyt dużo różnic i pretensji. Gdybyśmy oboje faktycznie bardzo chcieli to poskładać, to nie byłaby to bułka z masłem i powrót do tego co mieliśmy przed rozstaniem, "po dawnemu". Zresztą terapia jż może uświadomić jej bardzo mocno, że to nie ma sensu i że szuka w życiu czegoś innego. Ja też mogę dojść do takiego wniosku - czas potrafi zmienić perspektywę.

Tak, próbowała grać dokładnie w ten sposób. Po to potrzebuję rozwodu chyba - nie dla papierka, a dla złapania dystansu. Jż powoli się ogarnia, ale nadal ma różne pomysły (wspólne wakacje z dziećmi na przykład), ja się odcinam. Któreś z nas zacznie się z kimś spotykać i temat rozwiąże się sam, do tego czasu muszę się bardziej pilnować, bo dystans pomaga, a jż cały czas wolałby mieć mnie "pod ręką".

Odnoszę wrażenie (może mylne), że Twoim zdaniem powinienem odpłacać pięknym za nadobne i przywalić jż wszystkim co mam. Może masz rację, może ja tylko zasłaniam się dziećmi, ale to jednak nie moja bajka. Rozstajemy się, poza mniejszymi sporami co do dzieci się dogadujemy, wygląda na to, że nie będziemy się ciągać po sądach latami. W imię czego mam ją niszczyć, bo do tego sprowadzałaby się moja podmiotowość w tej sytuacji? To nie kryzys wieku średniego jż chwilowy amok, tylko zamiatane pod dywan problemy doprowadziły nas do tego miejsca. A że katalizator w postaci jakiegoś dupka uruchomił lawinę - wierz mi, na teraz dużo bardziej prawdopodobne jest, że ja ruszę dalej a ją będzie to wewnętrznie kłuło przez długie lata, bo z czasem zda sobie sprawę, jak wielkie świństwo to było (trudno to uchwycić słowami, ale jej osobowość, charakter na to jednak wskazuje). Teraz jż wygląda na swój wiek (a parę miesięcy temu regularnie pytali ją o dowód) - oboje będziemy się po tym powoli podnosić. Chodzi na terapię, która potrwa pewnie dosyć długo. I niech jej się wiedzie jak najlepiej. Siedzieliśmy sobie na głowie przez ostatnie lata, praktycznie bez swoich własnych spraw. Teraz ja mam traumę, bo jeszcze kocham. Jż ma traumę, bo traci poczucie bezpieczeństwa i oparcie, które zawsze we mnie miała. Taka to sytuacja - na razie loose-loose.

Ela, Dayzee - dokładnie. Wcześniejsze inwigilacja, przepychanki, "gierki" wyciągały ze mnie masę energii, której i tak nie miałem. Teraz, skoro przyjmuję do świadomości fakt, że rozstanie to jedyne wyjście, to lepiej skupić się chociaż trochę na sobie.
Skoro przez 3 miesiące da się trochę emocjonalnie podnieść, to z czasem będzie lepiej.

Mylne w 100%. Nie chodzi o brnięcie w konflikt, tylko jakąś inicjatywę życiową. Ty mentalnie ciągle orbitujesz wokół jej potrzeb, oczekiwań. Wypełniasz zadania, które ona wprost, lub prostą manipulacją Tobie wyznacza.

Zdobądź się na odrobinę dystansu, zapomnij na moment głodne kawałki, które słyszysz przy wspólnym kieliszku, a może dostrzeżesz, że wszystko co się wokół tej całej sytuacji dzieje - dziwnym trafem - dzieje się tak, że zapewnia Twej(jeszcze) żonie maximum wygody.

Ok, masz sporo racji w tym, że jż próbowała i próbuje mnie rozgrywać.
Tylko finalnie:
- ustaliliśmy opiekę naprzemienną, na której mi bardzo zależało. Dzieci mają dostęp do obojga rodziców.
- majątek podzielony na pół bez dalszych wspólnych interesów poza tymi, które podzielimy dopiero po sprzedaży. Te części majątku, na których mi z różnych względów zależało - zostały u mnie.
- rodzina nie wie o jej wyskoku - to faktycznie dla niej dużo znaczy. Tylko ja w rodzinie mam doświadczenia z wywlekaniem brudów. Wtedy wszyscy tracą, tylko zdradzający bardziej. Jadę w środę z dziećmi do teściów - nie byłoby tego, gdyby szambo wybiło. Sama zresztą przyciśnięta przez ojca część faktów ujawniła - i już teraz zbiera tego negatywne efekty.
- bliższym znajomym czy przyjaciołom (również wspólnym) nie mówiłem o szczegółach, ale ich reakcje były dla mnie zaskakująco trafne.
Nie mam problemu z tym, że dla niej to też jest wygodne, korzystne itd. - jeśli to win-win, to czemu nie?

Na razie jż próbuje rozgrywać mnie w drobniejszych sprawach, ale i to się z czasem unormuje. Nie tak łatwo złapać dystans, jak wszystko jest świeże.
Co skończyło się korzystnie i wygodnie dla jż w taki sposób, że ja na tym tracę na jakiejkolwiek płaszczyźnie, zwłaszcza w dłuższej perspektywie? Bardzo możliwe, że czegoś nie dostrzegam.

O to, to!
Sama mam takich 'rozwodników' po sąsiedzku, gdzie rozwód stanowił raczej manifestację niż faktyczne rozstanie.

Ty, Autorze też jedną nogą zostajesz w tym małżeństwie i na tą chwilę wygląda, że to się nie zamierza zmienić.
Te Twoje serialowe wizje utrzymania świetnych relacji z teściami są możliwe do realizacji tylko pod warunkiem, że taki układ się utrzyma.

Przy prawdziwym rozstaniu, zwłaszcza gdy każde z ex-małżonków znajduje sobie kogoś, musi nastąpić podział rodziny i znajomych na zasadzie ''moi'', ''twoi''.

Przy czym ja natrętnie obstaję, że Ty pod pretekstem 'dobra dzieci' grasz tak, aby w razie 'w' wszystko płynnie wróciło do stanu pierwotnego, a Twojej żonie taki dupochron w głębi duszy najzupełniej odpowiada i stąd te jej zachowania, które Ty interpretujesz jako 'opamiętanie' i 'dobrą wolę', a które w istocie mają sprawić żebyś nie odszedł za daleko, lecz siedział na ławce rezerwowych.

To oczywiście subiektywne wrażenie czerpane z obserwowanych analogii, ale proponuję rozważyć.

Jak masz chęć to Windy zainteresuj się fenomenem współuzależnienia
to zjawisko nie dotyczy tylko i wyłącznie osób związanych z osobami uzależnionymi od czego tam kto sobie wymyśli ,ale w ,sporym zakresie dotyczy również osób w w związku z ludźmi  z depresjami,nerwicami ,zburzeniami osobowości
toksyczne relacje to nie jest jakiś tam wymysł i przesada a minimalizowanie tego jest częścią współuzależnienia
oczywiście są różne stopnie nasilenia i skala , ,,ale to dotyczy naprawdę jak widzę sporą część społeczeństwa ,o DDA już na pewno słyszałeś ,bo sam  pisałeś coś o tym więc to raczej może mieć zastosowanie w jakimś zakresie waszej relacji.Nic nie dzieje się przypadkiem.

Wiem, nie urodziłem się wczoraj:) Czy dlatego jż tak bardzo nalega na uwiązanie mnie przy sobie w drobnych sprawach - nie wiem.

No to jeszcze przede mną w takim razie. Pomaga, jak mam w 100% zajęty czas.

I dobrze.

Nie wiem jak jest z tymi mediacjami, bo to chyba jeszcze nie weszło w życie. Plan jest taki, ze jż ma przygotować pozew, plan opieki (gdzie w zasadzie wszystko mamy ustalone) i co tam jeszcze potrzeba, skonsultujemy to i złoży pozew.
Ja na niego odpowiem dodając szczegóły ostatnich miesięcy lub nie, ale zgadzając się na brak orzekania o winie.
Optymistycznie jedna rozprawa i koniec.

Raczej przerażało. Ja obstawiam, że my się finalnie pogodzimy (nie zejdziemy razem, ale pogodzimy jako ludzie). Tylko po wyjeździe na tydzień widzę, jak bardzo pomaga dystans i rozwód taki dystans, psychiczne zamknięcie pewnego etapu zapewnia. Jadę dzisiaj uzupełnić ekwipunek narciarski dla młodego (do tej pory był "sankowy") i jadę z nimi w góry, zanim się tłok w ferie zrobi. Skoro nie radzę sobie dobrze z asertywnością wobec zachowań jż (jednak przez ostatnie lata to ja ogarniałem całe codzienne życie poza dzieciakami), to mogę podróżować i dojść do siebie w ten sposób.

Pewne zachowania w jż mnie bardzo niepokoją, ale zaczęła terapię, mam nadzieję że się pozbiera (widzę, że próbuje).

Rozwód to w sumie też tylko papierek,odcięcie się i dystans to nieco bardziej skomplikowana mentalnie sprawa ,wspomniane przypadki przez Noben i Normalnego  to nie kit to się zdarza w życiu po prostu .Czasem jak ktoś wyjedzie długo cierpi i boli go rozstanie po odcięciu się różnie to jest.To nie takie znowu proste wszystko - przywiązanie i niezależność proporcje tego w związku i poziom zdrowych relacji .
Na pewno na początku im mniej się kogoś widzi tym lepiej,asertywność i jej rozwój jak sam widzisz jest ważny,co ciekawe pewnie w interesach jesteś o wiele bardziej asertywny niż wobec żony, co w sumie , normalne  jest w związku i pod wzajemnymi wpływami.
wchodząc w związek więź dajemy jakby zgodę na jakiś wpływ i oddziaływanie ,jakiś tam stopień zależności im jej mnie tym zdrowiej moim zdaniem tylko że to przemieszane jest na ogół to co zdrowe i to co zależne w więziach,związkach ludzkich
rozstanie to jest proces również ,nie jednorazowa deklaracja słowna ,trudny to czas ,ale jak być może widzisz możliwy do przeżycia.

Fizycznie to sporo kobiet mi się podoba:)
Czułość, miłość, przygodę... Mogłem z nią konie kraść. Tęskniła, gdy mnie nie było, wspierała, gdy tego potrzebowałem. Razem rozkręcaliśmy firmę, razem radziliśmy sobie gdy byliśmy autentycznie bez grosza. Nic z żadną wcześniejszą dziewczyną nie łączyło mnie tak silnie. W dużej mierze była motorem i inspiratorem moich działań. Dzięki niej nauczyłem się gotować i robić wiele innych rzeczy, o których nie myślałem wcześniej w kategoriach przyjemnego spędzania czasu.
O dzieciach nie wspominam, dla mnie to największy dar, jaki mogą sprawić sobie ludzie chcący mieć dzieci, zwłaszcza że przy pierwszym dziecku mieliśmy swoje przejścia, a ja w swoich dzieciach zakochiwałem się z czasem.
Jak wywołałaś te wspomnienia, to zrobiło mi się strasznie żal... ale w sumie to były wspaniałe chwile, nie żałuję ich nawet jeśli kończy się to świństwem.

To fajne wspomnienia, więc nie ma co żałować...
Głównym zarzutem jż jest oddalenie, finalny brak bliskości i intymności między nami. Czuła się jakbyśmy byli rodzeństwem. Tyle, że to ja byłem inicjatorem 95% spraw w tym zakresie (i nie piszę tylko o seksie, ale o wszelkich innych formach bliskości). Może faktycznie muszę to przepracować, jak kurz trochę opadnie.
Wsparcie z obu stron było również wtedy, gdy nie dawało żadnej korzyści stronie wspierającej - nie było ze strony jż takich wyrachowanych zachowań, które pojawiły się dopiero od momentu pojawienia się bocznego. Fakt, że przez ostatnie lata ja jej wsparcia nie potrzebowałem, lub tego nie pokazywałem (trudno żebym obarczał jakimiś problemami z pracy żonę, jak wstawała do dziecka po 10-15 razy jednej nocy, a ja też chodziłem już na rzęsach).
Jż nigdy nie była materialistką, ale nigdy też nie doświadczyła braku pieniędzy jako takich - najpierw utrzymywali ją rodzice, potem po krótkim okresie kryzysu (jak byliśmy już ze sobą parę lat i wszystkie oszczędności wpakowaliśmy w firmę mając kredyt na głowie) zaczęliśmy zarabiać bardzo dobrze. I od paru osób, które znają nas długo usłyszałem, że byłem za dobry, jż było za dobrze i zrobiło się jej po prostu nudno - a to co mieliśmy wyglądałoby dla niej zupełnie inaczej, gdyby dzieci musiały pójść do żłobka, a ona np. do normalnej pracy. I to mówią mi również ludzie, po których nie spodziewałem się wsparcia - raczej odwrócenia w stronę jż.
Z innych komentarzy osób, które nas znają.
- z powyższych powodów jż podświadomie czuła, że może coś jej umyka, że może lepiej byłoby spróbować z innym i jak nam się nie układa to pokusa zrobiła się zbyt silna, gdy boczny wzbudził w niej silne emocje
- żebym mocno zastanowił się, gdyby pojawiła się opcja powrotu, bo to raczej nie jest najlepsza kobieta dla mnie, a w moim wieku i przy moim podejściu do życia problemów z zainteresowaniem i znalezieniem bardziej dopasowanej do mnie dziewczyny mieć nie będę (nawet pewne sytuacje się niedawno pojawiły, tylko dla mnie jest za wcześnie).
- reszta to już klasyczne pocieszanie ("wróci i będzie błagać", "znajdzie kogoś i zobaczy jak wygląda życie - będzie żałować", "ciesz się, bo tyle możliwości się przed Tobą otwiera" itd. itp.).

Generalnie damska część prawie bez wyjątku od razu wskazuje, że "nawet jeśli Ty tego nie wiesz, to musiała pójść w bok" - na samo stwierdzenie, że jż odeszła.

Poza ostatnim okresem jestem (zgodnie z tym jak się czuję) odbierany jako wyspa optymizmu i osoba, dla której nie ma problemu nie do rozwiązania (co zresztą jest prawdą - nie ma problemów nie do rozwiązania). Na razie muszę pozbyć się nadziei, że z jż też możemy się jeszcze dzięki tej sytuacji dopasować, bo to jak samobiczowanie i sypanie się potem solą...
Zachowanie równowagi w dawaniu i braniu może być rozwiązaniem, chociaż na pewno niełatwym. Poukładam się najpierw sam ze sobą.
Teraz tylko przejść przez święta...

Jak to idzie - święta, święta i po świętach. Ty już myśl o wiośnie.

u mnie tez tak było ze 4 miesiące pierwsze- dziecko zdrowe.

Ale... jak mieszkaliście po zdradzie 2 lata? Tzn. wybaczyłaś i jednak nie wyszło? My rozmawialiśmy o tym z psychologiem dziecięcym, która potwierdziła, że dla dzieci w tym wieku prościej może być zrobić święta razem, o ile będziemy trzymać między sobą dystans (tu akurat problemu nie ma... jak nie jestem teraz na każde zawołanie, to dystans wzrósł).

Dzisiaj zjechaliśmy do rodzinnego miasteczka (autem jż, moje dopiero płynie), podjechaliśmy do teściów, standardowo przedwigilijnie test pierogów, jakaś nalewka, herbatka.... i w pewnym momencie tak się we mnie zaczęło wszystko rozpadać, że musiałem wyjść.

Chciałbym obudzić się w przyszłym roku, najlepiej już z dzieciakami w górach, bo wtedy będę wtedy mocno zajęty - strasznie mnie to wszystko trzyma teraz. Nie potrafię nie myśleć o tym, że z jż jako tako dogadujemy się tylko dlatego, że jej romans nie wypalił, że nawet odchodząc można zrobić to z jakąkolwiek klasą czy empatią, bez tak jawnego pokazywania zdradą, że mógłbym dla niej nie istnieć, że to strasznie egoistyczne wykorzystywać teraz moją słabość i uczucie dla ułatwiania sobie życia (niezależnie czy świadomie czy nie), bez żadnej głębszej refleksji o tym czym takie zachowanie skutkuje, że jej umniejszanie krzywdy wyrządzonej zdradą wkurza. Uczucia wciąż są do mnie przyspawane - nie gasną mimo wszystko, gotuję się w środku - powoli stawiam granice, ale w chwilach samotności jest dramat. Znajdowanie sobie różnych zajęć jest ciekawe, ale męczące - a tylko jak jestem non stop zajęty, to jestem w stanie jakoś funkcjonować. Gdy wchodzę do basenu, po 3 miesiącach bezsennych nocy i kompletnie bez formy, to płynę i płynę do upadłego, do skurczy ze zmęczenia - wtedy mam spokojny umysł. Wychodzę z grupką znajomych na jedno małe piwo (jak wczoraj wieczorem) i wracam do domu... przed południem - bardziej wypoczęty niż jakbym próbował spać... Kiedy będę mógł położyć się z książką lub porobić wielkie nic i mieć czystą głowę? To po prostu zacznie blednąć, jak przejdę wszystkie etapy po rozstaniu? Koniec końców mamy razem dzieci, jakoś musimy funkcjonować w kontakcie...

Była zdrada, wybaczenie chwilę dobrze  A potem powtórka z rozrywki W gorszej formie.
EX wyprowadził się tuż przed świętami, a jeszcze na święta pojechaliśmy razem, do moich rodziców.
Nie miałam siły im mówić przed świętami. Dzieci w szoku tez chciały by jechał .
Wszystko bylo koszmarne i absurdalne. .
Dobrze że zostawił mnie bez kasy jako Panią na  wlościach uznajac ze jak mi sie nie podoba mieszkanie mozemy sprzedac chocby jutro co moja corka przyplacila rokiem bezsennosci. .
Izolacja od niego była zbawieniem.
A wracał jak zły szeląg gdy nie wychodziły mu romanse.
Żal mi go teraz i za nic nie chciałabym być w miejscu w którym jest. .
Osoby którą jest nie łączę  z mężem którego miałam bo jest to zupełnie ktoś inny.
Tylko nie mam gdzie świeczki zapalić.
Pogodzilam się z tym że dla tej osoby nie znaczę nic.
Więc i jej nie nadaję znaczenia.
Więc someday..A somedaya nie da się przyspieszyć, bo to się zemści.
Wszystko po kolei.
Przeczytaj może wątek Artiego tutaj.

Dużo różnic, dużo podobieństw - największe to moment, w którym jż emocjonalnie odpłynęła. Wtedy dla związku praktycznie nie ma szans, ale trwa on tak długo, aż pojawi się jakiś katalizator.... A jak w tym czasie inicjowałem jakiekolwiek próby poprawy relacji, to reakcji nie było wcal, a na końcu usłyszałem, że "było już za późno". Wszyscy jadą na tym samym schemacie.

A ja tymczasem po Wigilii. Atmosfera... szkoda gadać, trochę taka polityczna poprawność przy stole (byliśmy tylko my, dzieci i teściowie). Syn pytał, czemu nie możemy się pogodzić... czterolatek... niezmiennie odpowiadam, że to skomplikowane sprawy dorosłych (tak zresztą zaleciła psycholog i sam też nie chcę na nich zrzucać swojego bólu).
A jż standardowo (nawet dostałem od niej prezent), trzyma się zachowań wskazanych przez Noben: "Ona dezaktywowała w Tobie część mężowskich funkcji - tych, która akurat uznała za niepożądane. Tego co jej od Ciebie potrzebne i użyteczne, się nie pozbyła.". Jak usłyszała, że wychodzę to z pretensją pytała, czy nie mogę zostać na noc, jak córkę brzuch boli a młody zaczął kasłać. Ech...

No i znowu.... Nie widzieliśmy się od 1 dnia świąt. Zajrzała dzisiaj "porozmawiać". Co prawda chciała wcisnąć mi dzieci w swoim tygodniu na weekend w styczniu, bo jedzie do koleżanki na jakąś imprezę, ale jej widok przypomniał mi, jak bardzo mi jej brakuje.... Zwłaszcza jak dzisiaj wyglądała lepiej, z większym optymizmem na twarzy.
Dużo wcześniej zakończyła ten związek w głowie, więc wcześniej się po nim emocjonalnie pozbierała.
Bez sensu to wszystko. Znajomi ciągną mnie na hucznego Sylwestra, a ja chyba będę jednak wolał ten czas przespać.... i dotrwać, a sinusoida znowu zacznie piąć się w górę.
Someday kiedyś nadejdzie.

Windy, idź na Sylwestra z przyjaciółmi, koniecznie.

Jak pójdziesz ze znajomymi na tego Sylwestra to przestaniesz być sobą,pójdziesz tam wbrew woli i sobie bo nie czujesz tego,niechcenie jest obowiązkowe i jedynie słuszne ,na pewno będzie marnie,słabo ,kiepsko,i w mordę będą tam ludzie ,
lepiej wiadomo że poużalać się nad sobą i dumać nad tym co już się nie odstanie, planować sinusoidy ,parabole,amplitudy i inne ch....je dzikie węże.
Za co sobie taka karę wymyśliłeś Młody chomiku ?

Tak ona ma lepiej a Ty ma gorzej ,tylko co z tego .
Pozbierała się i dlatego ma depresję ,chyba że już jej nie ma bo wyglądała lepiej .
To że tęsknisz jest normalne ,a bez sensu to jest karanie siebie użalaniem się nad złudzeniami .

To głupie iść na imprezę  tylko po to, by udowadniać  coś  znajomym czy podbudowywać siebie.
No chyba że Windy wpadnie w depresję przesypiając Sylwestra, to niech idzie.:)

Ludzie się zmieniają, dojrzewają, tak po prostu. Wiążąc się, zwłaszcza w młodym wieku, nie wiedzą czego chcą, nie potrafią rozmawiać, wyrażać potrzeb. Samo pojęcie "zasługiwania" na miłość jest dla mnie kompletnie nietrafione. Nie zawsze też to, co jedna strona daje jest tym, czego druga strona oczekuje, nie zawsze obie strony podchodzą tak samo do miłości, nie zawsze tak samo rozumiemy znaczenie słowa "kompromis" i dorzucając do tego kiepską komunikację, małą otwartość - tworzymy gotowy problem. Można go albo rozwiązać (co może być bardzo, bardzo trudne), albo się rozstać (co też można zrobić lepiej lub gorzej).
Nie żałuję szczęśliwych czasów z dziewczyną, a potem żoną. Teraz będę to przeżywał, bo kochałem i nadal kocham, mimo że jż zakończyła nasz związek w sposób, którego bym się po niej nigdy nie spodziewał nawet patrząc na nią obiektywnie, ale cóż zrobić - dorosła jest, poszła w bok w pełni świadomie. Póki ktoś jej kiedyś tak nie zdradzi - pewnie nie zrozumie co to dla mnie znaczy i oby nigdy nie musiała.
Ja już jestem lepszym człowiekiem, chociaż i tak dużo pracy przede mną, bo to ostatni gwizdek żeby paru irytujących przywar się pozbyć i być szczęśliwym samemu ze sobą. Może życie potoczyłoby się inaczej gdybym zrobił to wcześniej. Tylko dopiero teraz dostrzegam, kiedy jż zwiększała dystans emocjonalny między nami odrzucając moje jakiekolwiek starania - nawet lata temu.

Na razie jż sprawia wrażenie jakby czasem nie docierało do niej, że nasze rozstanie ma określone konsekwencje. Dzisiaj np. poruszyła temat, że chciałaby (przy naprzemiennej, równej opiece nad dziećmi), żeby więcej czasu spędzały u niej niż u mnie, żeby miały "jeden dom". Czyli w konsekwencji ja miałbym zajmować się dziećmi u niej przez część czasu - i nie widzi w tym żadnego absurdu. Ten temat przewijał się już wcześniej, ale psychologia dziecięca ma w tym zakresie jednoznaczne wnioski, co zresztą psycholog dziecięca nam wyraźnie mówiła. Zachowanie dzieci, gdy wychodziłem po wspólnej wigilii i pierwszym dniu świąt tylko to niestety potwierdza - "dlaczego wychodzisz, jak przecież na wigilii byliście razem? Proszę, zostań..." z łzami w oczach czterolatka mi rozdziera serce, a dzieciom funduje huśtawkę nadziei i smutku. Sama zdecydowała odejściem i zdradą, że będą miały teraz dwa domy, a ja nawet nie chcę dywagować, co nią w takich momentach kieruje.
Ma przygotować pozew (za co się jeszcze nie zabrała) + jakiś plan w zakresie opieki właśnie... może stworzy coś, jak będę z dziećmi na nartach.

Na pewno nie byłeś bez winy, ja tez nie byłam, ale chyba niewiele mogłeś zrobić, dystans emocjonalny budowany przez jz był też budowany przez mojego męża, walczyłam (prośba, groźbą, płaczem, ...), ale było tylko gorzej.
Co do uczuć, to one kiedyś się zmienią. Mnie to zajęło długo, bo aż dwa lata.

A jak z Sylwestrem? Idź Windy pls, posmiejesz sie, pobawisz i w dobrym nastroju wejdziesz w Nowy Rok

123Sprawdzam - czytam Twój wątek i rozumiem Twój punkt widzenia, chociaż nadal się z nim nie zgadzam. Nie dlatego, że jest moim zdaniem błędny, ale takie podejście jest bardzo destrukcyjne i utrudnia funkcjonowanie. Ludzie w różnych sytuacjach zachowują się różnie, czasem mają kręgosłup moralny (częściej nie), czasem patrząc wstecz dziwią się sami sobie. I lepiej przyjąć, że tak po prostu jest, niż patrzeć przez pryzmat końca związku na jego całość - w ten sposób każdy rozwiedziony miałby zmarnowane pół życia - prosta droga do depresji.

Ania2019 - nieustająco Cię podziwiam. Nie wiem, czy Twoja decyzja była dobra, czy motywacje do niej prowadzące za 10-20 lat uznasz za słuszne, ale Wasza wytrwałość jakoś podnosi mnie na duchu (pod kątem podnoszenia się po poważnych życiowych zakrętach) - jż nie była w stanie prowadzić podwójnego życia, w przeciwnym wypadku nie byłbym w stanie w ogóle brać pod uwagę wybaczenia kiedykolwiek. Z Sylwestrem plan jest, tylko Covid wymiata właśnie większość uczestników, więc zobaczymy (ja akurat mam ostatnio wiele tematów w czterech literach i po pełnym szczepieniu + przejściu C19 w listopadzie ten również).

Normalny - tak dla porządku mojego tutejszego pamiętnika trochę sprostuję, trochę wyjaśnię:
- jż przez jakiś czas mówiła, że czuje rosnący dystans między nami, nie zawsze podchodziłem do tego wystarczająco poważnie (co wypominam sobie do dzisiaj, niezależnie od logicznych usprawiedliwień mojego zachowania mogłem postarać się bardziej), przy czym moje starania i tak powodowały dalszą eskalację pretensji, bez słów wsparcia, zauważenia tego co robię itd. A wtedy po paru tygodniach odpuszczałem, bo ile można bez kompletnie żadnego efektu? Dlatego uważam, że rozwaliliśmy ten związek oboje głównie przez braki w komunikacji, a nie chcę ważyć, kto bardziej. Teraz jestem już trochę mądrzejszy i widzę, co i dlaczego się stało.
- jż poszumiała po koszu od bocznego parę razy, znieczulała się winem mimo leków, ale ostatnio mieliśmy okres względnego spokoju. Wątpię żeby poszła jakoś specjalnie w tango, bo nie ma z kim (a może trochę się pozbierała i zmieniła podejście - nie wiem). Fajne ciało to fajna sprawa, ale nigdy poza pierwszym "wow" na jej widok nie był to w element, który przeważałby jej pozostałe walory, cechy charakteru, pociągającą zadziorność i jednocześnie kruchość... Co będzie robić dalej to jej sprawa.
- Większość tego, co tu czytam o innych przypadkach zdecydowanie się sprawdza, więc z tą żałobą, mirażem, inną mentalnością itd. możesz mieć rację. Uczciwie - nie dociera to do mnie, mój umysł nie przyjmuje tego na razie do wiadomości. Jestem uważny, coraz trudniej jest jej wejść mi na głowę, obserwuję jak się sytuacja rozwinie mając na uwadze bardziej dzieci i siebie. Nie wykluczam żadnego scenariusza, ale też wizja życia bez niej nie jest już kompletnie nierzeczywista (i tu wkraczają znajomi i przyjaciele, bez nich byłoby dużo, dużo ciężej zebrać się w sobie do życia).
- czy chciałbym wiązać się z "tą obecną kobietą"? Będziecie mi za to ciosać kołki na głowie, ale to skomplikowane - zdaję sobie sprawę, że jej ocena sytuacji jest inna niż moja. Zdaję sobie sprawę, że jej problemy nerwowe mogły przyczynić się do tego wszystkiego (chociaż nawet w ułamku nie usprawiedliwiają jej końcowych działań - zdrady nie da się "przypudrować", żeby było ok). Zdaję sobie sprawę, że moja miłość w końcu osłabnie, a tak czy inaczej jakiekolwiek budowanie nowego związku z takim bagażem to bardzo dużo pracy z OBU stron z niepewnym efektem, co zresztą pokazuje przykład Ani. Najważniejsze, że zdaję sobie sprawę, że muszę przestać w ogóle rozważać taki scenariusz, bo nie jestem w sytuacji, gdzie jż po wykryciu zdrady z miejsca stara się na poważnie naprawiać jej skutki. Jeśli (a nie "gdy", którego użycia w tym zdaniu chciałoby moje ego fantastycznego i skromnego faceta;)) kiedyś coś do mnie poczuje, to wtedy będę o tym myślał, bo na pewno będę w innym miejscu swojego życia i mogę już żadnego dylematu wtedy nie mieć.

Widzę, że lepiej ruszyć dalej i nie liczyć na jakąś cudowną zmianę nastawienia - za dużo nas teraz dzieli, zwłaszcza w głowie jż. Dlatego czekam, aż w końcu przygotuje pozew i mam nadzieję, że zajmie się tym jak będę z dziećmi w górach (trudno wymówić się wtedy brakiem czasu). Ważny akt małżeństwa kompletnie nie przeszkadzał jż w szukaniu nowej miłości (tak, wiem, fajny kręgosłup moralno-etyczny - kolejny przykład, jak bardzo można pomylić się w ludzkiej ocenie), ale znam siebie i wiem, że w moim przypadku taka opcja będzie mnie gdzieś tam w środku gryzła.
- na razie jak huragan trafia mnie praktyczna nieobecność w firmie od września (nadal moja praca polega w traceniu większości czasu i prawie zerowej motywacji do jej wykonywania). Wyciągnięcie tego na spokojne wody też zabiera dużo sił i nie pozwala pogrążać się w rozmyślaniach, więc może tak miało być.

Was posłuchać... Zaplanowane wyjście się rozsypało, już szykowałem sobie fajną książkę, perspektywa wyspania się... i szlag wszystko trafił, dałem się wyciągnąć na kameralną posiadówkę z dziećmi, a skończyłem jako król parkietu zamykający imprezę nawet nie wiem u kogo... Ja, który za bardzo nie lubi tańczyć...
To miasto to stan umysłu.
Jeśli tak będzie wyglądał cały 2022 rok to faktycznie, niczego nie da się założyć za pewnik:)
Wszystkiego dobrego wszystkim tutaj!

Haha, no i super

Wszystkiego naj w Nowym Roku

Windy, a u Twojej żony jeżeli chodzi o zaburzenia... to na pewno tylko depresja? Czy może inne schorzenie, w którym depresja jest częścią?
Tak tylko mówię, bo... analogii w Twoim życiu dużo do mojego, a u mnie chyba się o to ociera. Poczytaj np. o osobowości borderline, być może... dużo Ci to rozjaśni, znasz żonę najlepiej więc... może dużo znajdziesz podobieństw, chociaż moja jż jest dużo większym agresorem z tego co widzę i czytam.
Jedno co musisz zrobić, to chyba... pogodzić się z daną sytuacją i wybaczyć sobie, że mogłeś zrobić coś źle, ale w moim odczuciu i tak nie powinno to rzutować na zniszczenie małżeństwa. No i przestać brać na siebie odpowiedzialności za czyny jż, chodź sam wiem, że to trudne żywiąc uczucia.
Taka mała odskocznia, bodajże 4 sezon Lucyfera dość fajnie to... obrazuje.
Powodzenia w Nowym Roku, jak wszystkim na tej stronie zresztą!

Ego nie ego ,moim zdaniem to nie idź w taką rywalizację z jż
z drugiej strony powodzenia u kobiet nie da się siedząc wydumać i wykoncypować - temat jak najbardziej przyszłościowy
tylko w praktyce może dostrzec coś realnego i w interakcji obserwując siebie można określić jaki to ma wpływ na to nieszczęsne ego,które raczej nie zniknie a samoocena może być naprawdę paradoksalnie niezależna od porywu ego ,byle nie przeciągać struny ,emocje się pojawią i znikną .
związki " plastrowe" w trakcie rozwodu  i zaraz  po takie "na poważnie " bywają często desperacką próbą udowadniania sobie i eksom czegoś
no i na ogół szybko odnoszą fiasko.
Co do przygód takich to nie wiem czy to aż takie strasznie naganne według mnie na pewno nie zawsze
jak nie spróbujesz to też nic nie wydumasz ,pewnie każdy ma inaczej
Jedna z moich ulubionych forumowiczek ,którą na pewno kojarzysz to się okazała "złą dziewczynką " zaraz po rozwodzie
i bardzo sobie chwaliła ten stan także ocenianie siebie tak strasznie surowo za ludzkie potrzeby nie zawsze ma sens ,kiedy już nic się nie wróci ze starego życia ,a rehabilitować można się różnie
różnie ludzie odreagowują tu też nie ma jedynie słusznego wzorca
Ja kompletnie bym Ciebie nie potępił za przygody.

Paslawek, przygody rozważę, jak się rozwód przynajmniej zacznie, to nie moja bajka, nawet jeśli sam bym się nie potępił, to nie widzę tego.

Pewność siebie jednak rośnie, jak się fajne dziewczyny narzucają - prymitywne, ale bardzo przyjemne uczucie:)

A do związków się nie nadaję kompletnie na razie, to byłoby jednak chamstwo wiązać się z kimś mając jż w głowie. Zresztą, która będzie miała czas na tyle podróży?:)

Zależy z jakich powodów się narzucają
Ogłoś że bankrutujesz, zostaną najlepsze

Niestety.