Wirus, rozstanie z partnerem - Netkobiety.pl

To masz powyzej wiedze fachowa a nie z internetu. To dlaczego robisz problem jak cytologia jest ok ? Problem sie zaczyna przy skrajnie zlej cytologii a nie dobrej. Jestes juz na jakiejs terapii ?

Masz to pewnie od dawien dawna tylko wczesniej nie wyszlo a teraz sie pojawilo przy obnizonej odpornosci i silnym stresie. Ponawiam: jestes juz na jakiejs terapii ?

Odpowiedziałam wyżej. Co do tego od kiedy to mam? Nie wiem, nie jestem pewna, ale pytałam mojej Pani ginekolog. Powiedziała, że ten rodzaj wirusa nie pozostaje w stanie wygaszenia przez dłuższy czas. Zanim poznałam eks robiłam cytologie. To było dawno po mężu. Pytając odpowiedziała, że po tylu latach powinno coś wyjść. Coś być nie tak. Że to co mam musiało być od niego. Długo nie robiłam cyto bo zaczęłam studia. I przyznam zaniedbałam się pod tym względem.

Dopiero teraz mam dobrą cytologie. Wcześniej też miałam dobrą, zanim poznałam jego. a stres obniżenie odporności na pewno bywało u mnie częściej niż przed poznaniem eks. Wiem, że potrzebuje terapii. Widzę to. Ciągle coś mi wyskakuje, a koszt terapii to pewnie około 500 zł miesięcznie. A to lekarz, badania, opłaty stałe, koszty dojazdu. Już nie licząc życia. Wiem, że jestem beznadziejna. Tak się też czuje. Ze świat robię sobie taką lipę

Nie chce żebyście się nade mną rozczulali. Wystarczy, że sama to robię. Nie chcę wzbudzać zainteresowania za pomocą płaczów nad sobą. A tak robię. Po prostu myślałam, że uczciwie? Moralnie? Byłoby mu o tym powiedzieć? Bo to wysokoonkogenny rodzaj. Bo mi go szkoda. Choć nie ma za czym i sama siebie za to ganie bo widzę jak sabotuje siebie samą ale ja to czuje. Pierwsze swięta, pierwszy nowy rok i sylwester. Królowa dramy. A może pierwsze tak jak ja chce? Tak jak mi się podoba. Odwracając myślenie. Tylko to tak samo jak z nim, tylko bez niego.

Asiu, nic mu nie mów, wie o wirusie i to wystarczy, niech bada się sam, a poza tym kontakt z nim tylko Tobie zaszkodzi.
Zapisz się na nfz na terapię, zawsze kiedyś termin nadejdzie, teraz są wizyty online, nie musisz dojeżdżać.
Trzymam kciuki za Ciebie, postaraj sie nie myśleć o tym wirusie, będziesz o siebie dbała i wszystko będzie dobrze,
to żadna przeszkoda w związku, nie.mysl tak, głowa do góry.

Może skup się na początek na tym, żeby się doprowadzić do normalnego stanu psychicznie i emocjonalnie? Bo w tym momencie i tak nie jesteś materiałem na partnerkę dla nikogo. Wybacz brutalność, ale taka jest prawda.
Dojdź do siebie, skup się na dziecku, rozstań się z tamtym mentalnie, ogarnij poczucie własnej wartości i wtedy szukaj kogoś do związku.

Ludzie z hiv dają radę znaleźć partnera i zakładaja rodziny, nie widzę powodów, dla których Ty nie mogłabyś wejść w związek. A jak ktoś ucieknie bo się przestraszy to jego problem, widocznie nie był Cię wart. To taki szybki test na dojrzałość faceta.

O Jezu. Kopnij bratową w dupę, bo opowiada głupoty.
On nie ma żadnego obowiązku przysyłania Ci życzeń na święta. A po tym, jak Ty się zachowywałaś po rozstaniu  byłabym bardzo zaskoczona, gdyby to zrobił. Nie ma obowiązku kontaktowania się z byłymi partnerami przy takich okazjach. I dobrze, że on tego nie zrobił, bo znowu byś to przeżywała tygodniami. Zdjęcia schowaj, a bratowa niech się nie wtrąca.

Znowu się nakręcasz. Uspokój się.

Nie jestem zdenerwowana, piszę to całkowicie beznamiętnie,  na zimno, bez emocji. Wciąż bolą mnie wspólne miejsca. Boli mnie jego widok kiedy ostatnio zupełnie przypadkiem trafiłam na nich na światłach na skrzyżowaniu, stali na pasie obok. To boli aż fizycznie. Jechali razem na zakupy w niedzielę, a ja wracałam z miasta.

To dobrze. Czyli jednak Cię wspiera. Zostaw przeszlosc za sobą i zabawe z rozgrzebywaniem i interpretowaniem na nowo tamtych rzeczy, ktore minely. Widzisz go na miescie to jedz dalej i nie ogladaj sie. Tamten i jego zycie juz sa niewazne

Tak jak jeszcze o tym myślę to w zasadzie nie dziwię się mu. Byłam zazdrosna, robiłam mu wymówki, pretensje gdzie był, co robił. Ciągle i ciągle. On mi o tym mówił, że ma tego dość, a ja obiecałam, że się poprawię. I poprawiałam się na jakiś czas. Odkrywając wcześniej jego konta na portalach randkowych nie byłam w stanie w pełni mu zaufać. Najbardziej mam pretensje do siebie o to, że na tydzień przed naszym rozstaniem zostawiłam go samego. Milczałam. Nie dzwoniłam, nie pisałam. A kiedy przyjechałam po tygodniu nieobecności płakałam i prosiłam abyśmy zostali razem, abyśmy się nie rozstawali. Wtedy się zaciął. Już nie chciał. A zawsze się zgadzał. Było w tym dużo, jeśli nie większość mojej winy. Kto by chciał z taką marudą być.

Chciałabym przestać o nim myśleć, tęsknić. Cholernie tęsknię i gdzie mam to napisać? Gdzie mam to z siebie wyrzucić? Zawsze w drugie święto chodziliśmy na wspólny spacer. Najchętniej bym się upiła na smutno i poszła spać. W sylwestra zrobiłabym to samo, ale w sylwestra będę z córką, zawsze byliśmy razem, nie wiem jak ja dam radę. Mam do siebie żal, że gdybym inaczej postępowała to dziś bym się z sobą nie zmagała. Wszystko byłoby tak jak dawniej. Czytam wątek majowej95 o depresji. Czytam swój od początku. Jestem arcyglupia bo ciągle analizuje gdyby to.... Gdyby tamto...

Co mi da terapia? Kiedyś raz byłam u Pani psycholog. Jedyne co czułam to ogromne skrępowanie. Nic nie ujmując co Pani mi powie czego ja nie wiem? Potwierdzi, że spiepszyłam, że jestem złym człowiekiem, toksyczną partnerką, narcystyczną osobowością z depresją za pasem. Najlepiej gdyby...... Tak można było zniknąć ? Wyczyścić pamięć? Wyłączyć uczucia? Mieć spokój.

Dziękuję. Wrócę do pracy. Wrócę do formy. A o terapii na nfz pomyślę. Zanim się dostanę zdążę napisać wszytko w formie listu mówić nie będę w stanie. Gdyby on nie zostawił mnie dla innej byłoby mi znacznie łatwiej

Prosiłam go wiele razy aby mówił mi dokąd się wybiera, czy wychodzi. Robił tak przez jakiś czas. Skoro byłam dla niego taką idiotką to po co ze mną był 3 lata? I co masz na myśli logiko mówiąc, że powinnam się cieszyć, że on nie zrobił mi nic więcej? Wiem, że z tygodniem ciszy zrobiłam źle. Wiem, że ja nie potrafię w gierki, w blef. Ale z drugiej strony czy to nie jest tak, że on przez ten tydzień mógł się też odezwać? To nie tak, że miał inną w głowie? To wszystko to tylko moja wina? Im więcej o tym myślę, im dłużej analizuje tym mniej wiem. Wszyscy z rodziny mówią mi, że rzeczywiście źle zrobiłam milcząc, ale ja nie miałam od niego dowodu na to, że mu zależy już od dawna. I wiem, że o sąsiadkę pytał już od pół roku.

"Prosiłam go wiele razy aby mówił mi dokąd się wybiera, czy wychodzi. Robił tak przez jakiś czas. Skoro byłam dla niego taką idiotką to po co ze mną był 3 lata? I co masz na myśli logiko mówiąc, że powinnam się cieszyć, że on nie zrobił mi nic więcej? Wiem, że z tygodniem ciszy zrobiłam źle. Wiem, że ja nie potrafię w gierki, w blef. Ale z drugiej strony czy to nie jest tak, że on przez ten tydzień mógł się też odezwać? To nie tak, że miał inną w głowie? To wszystko to tylko moja wina? Im więcej o tym myślę, im dłużej analizuje tym mniej wiem. Wszyscy z rodziny mówią mi, że rzeczywiście źle zrobiłam milcząc, ale ja nie miałam od niego dowodu na to, że mu zależy już od dawna. I wiem, że o sąsiadkę pytał już od pół roku."

Kobieta, która jest kochana, nigdy o to nie musi prosić.
Mogły Cię ciągnąć za sobą jak psa na sznurku, Ty chyba nie zdajesz sobie sprawy jak człowiek może upodlić drugiego człowieka z jednego powodu - bo, może!
Mógł się odezwać, ale tego nie zrobił, bo nie chciał. Czy to nie jest dla Ciebie wymowne?
Rodzina źle Ci podpowiada, dobrze, że milczałaś i powinnaś milczeć nadal.
Gdy Facetowi zależy, znajdzie drogę do Ciebie, dgy jej nie szuka, po co Ci taki facet?
Jemu nie zależy,
co sam musisz usłyszeć czy zobaczyć, żeby to zrozumieć?

Ja to wszystko zawsze wiedziałam, myślałam takimi samymi kategoriami jak Wy. Możecie mi nie wierzyc, ale będąc z nim mówiłam to co teraz mi piszecie. Mówiłam do mamy, że mam tego dość. Że ja ciągle płaczę, proszę, że on milczy, a to znaczy, że mu nie zależy. Jedno czego nie rozumiem jak można nie kochać kobiety, która dla niego wyrwałaby swoje serce?jak można być tak obojętnym.? Mowiłam mu tyle razy, że ja już tak chce do końca, że nic nie jest istotne, że bardzo mi przy nim dobrze. To, że nie pociągnął mnie jak psa na sznurku znaczy, że jest dobrym człowiekiem? Że z nim wszystko okej? Dlaczego jedną traktował jak ścierkę, a inną docenia? Nie pije przy niej, dba o nią bo na pewno tak jest. Spędza z nią czas, nigdzie nie lata? Dlaczego.?

Czy jak ja pójdę na terapię to terapeuta odpowie mi na te pytania? Sprawi, że ja przestanę mimo całego smutku tęsknić za nim? Ja to wszystko rozumiem, i wiem jak powinny wyglądac zdrowe relacje. Ja w tym czasie kiedy byłam z nim bardzo się krytykowałam sama za swoje zachowania, pochopne decyzje i słowa wypowiedziane pod wpływem emocji. Ale czy to jego usprawiedliwia? Czy to ja generowałam w nim takie zachowanie? Czy to przeze  mnie odszedł do innej? Pewnie jest bardzo szczęśliwy. A ja jak z jadem węża który się sam ukasił. Pokazałam się z najgorszej strony.

Byłaś sobą, on był sobą, nie byliście dla siebie, poza tym to dużo starszy facet po przejściach, nie oceniam, ale jesteś młoda kobieta i mozesz wiele, musisz tylko się podnieść z tego dołka.
Nie kontaktuj się z nim.
Tak, terapia Asiu Tobie pomoże. Zapisz sie jak najszybciej.
Moim zdaniem wpadasz w spętlenie,. którego nie możesz przerwać, idź do lekarza i powiedz mu to, koniecznie. Nie robisz nic, sama sobie nie poradzisz.

Co Ci teraz da odpowiedź na pytanie czy znaczyłaś coś w jego życiu? To zamknięty rozdział, on poszedł dalej, Ty stoisz w miejscu.

Pora z miejsca ruszyć, a dopóki nie przestaniesz snuć w glowie rozkmin, to nie ruszysz.

Asiu,
zrobił to bo chciał, bo mógł.
Nie jesteś gorsza od tej sasiadki, idz do lekarza i zacznij żyć.

Moj maz zdradzil z 11 lat młodsza dziewczyna z pracy, po 19 latach razem, po 13 małżeństwa i on nie wie dlaczego, bo byla ladna, bo byla pod ręką, bo była miła, bo mial depresję, bo miał trudne dzieciństwo, bo nie wiem co... Bo byl głupi.
a obiektywnie rzecz biorąc jestem od niej ladniejsza, milsza i to ja dostalam depresji przez to wszystko i powiem Ci, mam to gdzieś to wszystko, żyje dla dziecka i dla siebie.

Wstań, proszę Cię, masz dziecko, masz rodziców, jesteś młoda. Zostaw tego człowieka, nie analizuj, tylko sobie szkodzisz. Na terapię i po leki, dasz radę, ja dałam to i Ty dasz.

Nic nie jest poważniejsze Asiu, bo to Twoje uczucia, to Ty czujesz i cierpisz. Rozumiem Twój ból, bo też tam byłam.
Ale to za dużo już, koniecznie musisz zacząć działać, pomóc sobie.
Zaczynalam terapię u psychiatry i psychologa dwa razy, to nie działa jak różdżka,
dasz radę, jesteś młoda i wrażliwa osoba, trzymaj sie z daleka od tego człowieka, on Tobie szkodzi.

Aniu ja przy nim byłam jak kwiat. Wszyscy mi to mówili łącznie z nim, że bardzo się zmieniłam, że jestem kobieca, że bije ode mnie taki blask. A teraz straciłam to wszystko. Cokolwiek bym nie włożyła choć to nowe to nie czuje się kobieco. I tak jak mówiłam wcześniej on zabrał z sobą ten mój blask, a ja nie wiem jak to odzyskać. Teraz wyglądam i czuje się z sobą o wiele gorzej niż kiedyś. Zrobiłam się chuda, zawsze byłam szczupła, ale teraz jestem chuda. Zmarszczki, smutne oczy i brak iskry we mnie.

Pytałaś o to już wielokrotnie i wielokrotnie dostałaś taką samą odpowiedź: bo może i bo chce.

Miał prawo zadecydować, że nie chce być z Tobą dalej w związku. Miał prawo z tego związku odejść. I z tego prawa skorzystał.

Wiem, że miał prawo. Ale jak tak można, on wiedział, wiedział bo już widział mnie w rozpaczy. Tyle razem przeszliśmy. Tyle mu wybaczyłam. Tak wiele znosiłam. Fakt faktem, że marudziłam czasem, ale ja bym to traktowała humorem. Dokładnie to samo robiłam kiedy on narzekał. Ja mu tłumaczyłam. Rozmawiałam z nim. Dlaczego bo mógł? A gdzie empatia? Człowieczeństwo? Zwykły żal? Gdy ja postanowiłam odejść od męża też było mu trudno, ale ja nie zrobiłam tak jak on. Tłumaczyłam, rozmawiałam z nim. Tyle słyszę o karmie. Co ja takiego narobiłam w życiu, że tak do mnie wraca? Mam takie poczucie niesprawiedliwosci. Ja też mam swoje uczucia. On je zdeptał. Bezlitośnie. 3 lata ja tak się przyzwyczaiłam. Nie mogę znaleźć jego wad, nie widzę ich. Pamiętam same dobre momenty. Tak czuję jakbym straciła kogoś niezwykle cennego

Oczywiście, że nie ma sensu. Tylko jak przemówić rozumem do uczuć?

Normalnie można. Nie każdy poczuwa się do tłumaczeń i trzeba to zaakceptować zamiast pielęgnować w sobie skrzywdzenie i niesprawiedliwość.

Jak przemówić rozumem do uczuć? W pierwszej kolejności przestać snuć rozkminy jakie tu snujesz od x stron.

Kiedy pisalam swój komentarz nie doczytalam, że to tak długo trwa.
Rozumiem Cię, byłam kiedyś w podobnej sytuacji i rozumiem Twoje rozterki.
On powinien zakończyć to inaczej, powinien wszystko wyjaśnić i zrobiłby to, gdyby był odpowiedzialny. Ale nie jest. Twoje pretensje są uzasadnione.
Jednak na tym świecie jest zło, które nie wiadomo, skąd wynika. Ludzie dopuszczają się okropnych rzeczy, na które nie ma wytłumaczenia.
I nic się z tym nie da zrobić.
Nie myśl sobie, że on jest taki dobry dla nowej baby. Ona może mieć mniejszy kregoslup niż Ty, przymykac oczy na jego wystepki, bo nie sądzę, by się zmienił. I przy niej jest mu wygodniej.
To nie jest tak, że odszedł, bo był taki zakochany.
Facet w tym wieku ma inne priorytety, wiem, bo sama z takim wlasnie jestem. Ale nie czas na rozprawę o tym.
Ty jesteś mloda, za dobra dla niego, za mloda, za ladna, on jest degeneratem, jego życie jest skończone, zniszczone. Za chwilę będzie to starzec.
Jeszcze będziesz błyszczeć, zapewniam Cię.
Zapisz się na terapię, angielski, poświęć czas dzincku.
Będzie dobrze, za chwilę, tym szybciej im szybciej coś zrobisz. Tak naprawdę mało potrzeba, by bylo lepiej.

O priorytetach to ja się domyślałam, że on woli ja ponieważ kiedy idą razem nie skupiają na sobie takiej uwagi jak my kiedy szliśmy razem, pewnie inaczej czuł się przy niej niż przy mnie. Kolejna kwestia to, że ona nie ma dziecka. Cisza, spokój, nikt niczego nie woła, ale też nie ma tego co zawsze miał z nami. Kiedyś pytając bratową tak pod włos co myśli jeśli on by odszedł, powiedziała, że w takim przypadku on traci wszystko, ja tracę niewiele. Wiem, że chwytam się wszystkiego aby trochę z tego wyjść. Rozpaczliwie to wygląda.

Kiedy był ze mną na początku powtarzał nieskończoną ilość razy, że on nigdy z nikim nie był tak szczęśliwy jak ze mną. Byłam dla niego wszystkim, widziałam to jak się starał. Jeśli chodzi o moje samopoczucie przy nim kiedy było dobrze mogłam przenosić góry, kiedy było źle płakałam, martwiłam się, byłam w złym humorze. Byłam wielokrotnie osądzana, że jestem z nim dla pieniędzy, że chodzi mi o jego dom, o to aby coś mi po sobie zostawił, a najbardziej o to, że chce mieć z nim dziecko. A to nie było tak. Nie byłam z nim dla wartości materialnych. Chciałam czuć się bezpiecznie w sensie emocjonalnym, myślałam, że starszy o tyle facet będzie stabilny, że mnie nie zostawi, że da nam poczucie bezpieczeństwa. Pamiętam jak kiedyś powiedział, że gdyby okazało się, że jestem w ciąży (zabezpieczałam się, ale on ciągle snuł swoje historie jakobym go oszukiwała, teorie spiskowe nie miały końca nie tylko na tym polu) to on by mnie zabił, najpierw mnie, a potem siebie. Przestraszyłam się go wtedy. Kiedyś z kolei po kilku miesiącach znajomości kiedy po raz pierwszy byliśmy u niego w domu rano mówi mi, że gdyby mnie poćwiartował i zamurował w pokoju to nikt by nawet nie wiedział. Na co ja powiedziałam, że moja mama wie gdzie jestem. Dziwnie się śmiał. To były dwie takie sytuacje, nie potraktowałam tego serio, ale poczułam się dziwnie.
A co takiego kryje się pod maską dorosłych facetów? Oprócz tego, że są czarujący? On rzeczywiście był uroczy. Pamiętam jak się cieszył kiedy po praz pierwszy pocałował mnie i ja oddałam ten pocałunek. Radość jak u dziecka. Nie rozumiem jak można nie odszukać w sobie tych uczuć na nowo? Jak zostawić kogoś gdy niedawno syn odszedł... Jak można myśleć tylko o sobie w takim momencie. Ja też to przeżyłam, znałam go. Byłam z nim w tych najgorszych momentach. I wiem, że się powtarzam. Zawsze dbałam o siebie. Nie rozumiem.