Wirus, rozstanie z partnerem - Netkobiety.pl

Dziękuję za odpowiedź, już nie jesteśmy razem. Wczoraj spakowałam swoje rzeczy. Wczoraj usilnie kontaktował się ze mną, wypytywał mnie o szczegóły. Miał pretensje dlaczego pozwoliłam ponownie zbliżyć się jemu do mnie skoro było takie podejrzenie. Ja na to, że i tak był już zarażony, na co on no tak przyznałaś się, że mnie zaraziłaś. Totalna dziecinada. Jego słowa strasznie mnie bolą, nie potrafię tego sobie ułożyć 'z poprzednia partnerka wszystko było ok, dopiero kiedy ty się pojawiłaś zaczęło się coś dziać, dlatego cię nie całowałem' czuje się przez to jak podkategoria człowieka, jak prostytutka. Nie potrafię sobie z tym poradzić, z nikąd nie mam wsparcia.

Masakra. Sam pewnie Cię zaraził, pewnie cię zdradzał. Nie wierzę w żadne przypadkowe zarażenie u Ciebie.
Okropnie Cię traktuje, czas zamknąć ten rozdział.

Z tym wsparciem terapeutycznym to dobry pomysł.

Dziękuję Wam wszystkim za odpowiedź. On już od dawna mówił mi tak, że coś jest nie tak, że dolega mu to lub coś innego. Oczywiście wszystko było moją winą. W fazach ostrego ataku potrafiłam się bronić, powiedziałam mu co o tym myślę w dość dosadny lecz kulturalny sposób i milczałam. On w ten czas schodził nieco z tonu. Przestawał na jakiś czas obwiniać mnie o wszystko. Przyznał się wczoraj do umawiania na kawę z innymi kobietami w czasie trwania naszej relacji. Twierdził, że to były wyłącznie kawy, na co ja mnie między Wami nie było, nie mogę mieć pewności coście razem robili na co on wręcz z agresją czy ja sugeruję mu, że się puszczał? W odpowiedzi usłyszał, że to są Twoje, nie moje słowa. Tak czy inaczej to co w tej chwili czuje to totalne rozbicie psychiczne, to co mam w głowie to jeden wielki chaos. Jestem niepoprawna tęsknię za nim, rozpaczam, że więcej nie będę się z nim śmiać i żartować, że nie będę obok i nie będę czuła tego co czułam przy nim i z nim. Z drugiej strony wiem, rozum mówi, że to było bez żadnej przyszłości, wiem, że najprędzej bym się wykończyła psychicznie. Straty niewspółmierne do potencjalnych korzyści.

Ludzie często związek z dużą różnica wieku między partnerami oceniają stereotypowo. Sąsiadka postąpiła zgodnie ze społecznym schematem. Niby w ramach żartu stwierdziła, że powinien mi coś 'podarować' w ramach naszej relacji. Zapisać majątek. Dlatego mnie zdenerwowała.

Teraz tak sobie siedzę i myślę, on na pewno wykazuje cechy stresu pourazowego. W jego przypadku żałoba po samobójstwie syna nie przebiega prawidłowo. Być może nie powinnam go zostawiać mimo jego zachowania i próśb o zostawienie go w spokoju? Czuje się winna. Mam wyrzuty sumienia.
-----------------------------------------------------------
Poza tym nie wiem dlaczego tak mam, ale ja zawsze uzależniałam swoje szczęście od relacji z nim. Kiedy było wszystko dobrze mogłam góry przenosić. Kiedy było źle zaliczałam stany depresyjne. W tej chwili jestem apatyczna, nic mnie nie cieszy, nic mi się nie chce. Jestem strasznie drażliwa. Z kolei kiedy byłam z nim przeżywałam stres kiedy jechałam do niego np. Po dłuższej nieobecności lub po kłótni. Stres był do tego stopnia, że pojawiały się objawy somatyczne typu biegunka bądź zemdlenie. Nie chce mi się jeść, nie mam na nic ochoty. Przymuszam się do wszystkiego. Wcześniej lubiłam gdzieś wyjść z dzieckiem. Czasami razem z nim, ostatnio najczęściej nie bo nie chciał. Jestem z tym zupełnie sama, nie mam nikogo, nikogo  z kim mogłabym gdzieś wyjść, porozmawiać jak z dorosłym, rozsądnym człowiekiem. Z dzieckiem 10 letnim wszędzie nie pójdę i z dzieckiem rozmowa wygląda inaczej. Nie mam żadnej przyjaciółki, koleżanki każda to mężatka z dziećmi. Jestem zupełnie sama. Nic i nikt mnie nie cieszy. Nawet własne dziecko, ciężko mi to przyznać, ale tak jest. Zmuszam się do uśmiechu, nie mam żadnej energii w sobie.
--------------------------
Nie pisz proszę kolejnych postów pod swoimi poprzednimi wpisami. Jest to niezgodne z regulaminem forum.
Zarejestrowałaś się u nas dzisiaj, niecałe 1,5 godziny temu, jesteś więc świeżo po lekturze naszych zasad.

To o tym syndromie podobnym do stresu pourazowego, to nie było o nim ,a o Tobie  Autorko
,nawet teraz szukasz sposobu żeby wrócić i go ratować to jak współuzależnienie.
Myśl o sobie i zajmij się sobą a nie o nim .On ciebie nie chce przeszkadzasz mu ,już Ciebie wykorzystał,zużył i nie jesteś mu potrzebna,Zagrażasz jego "wolności" ,a że prawił piękne słowa na początku,co miał mówić ? (sorry ) żeby zamoczyć i się zabawić ,być może przez chwilę sam chciał wierzyć w te słowa, żeby być bardziej przekonywującym i wiarygodnym w Twoich oczach,a Ty zdesperowana i głodna uczuć odleciałaś i dałaś się wkręcić mocno w jego grę ,on jest 10 razy sprytniejszy i cwany, doświadczony ,nie byłaś pierwszym jego celem raczej.
tak bolesna prawda i nie jesteś winna ,dałaś się z jakich przyczyn i powodów uwikłać w chory toksyczny związek .
Prawdopodobnie związek z tak zwanym wysoko funkcjonującym alkoholikiem ,nie bądź na własne życzenie jego kolejną ofiarą bi wyjście z tej roli była  trudne ponieważ czasami ma się z niej różne dziwne i pokrętne korzyści.

Nie wikłaj się w to dalej. Robisz sobie sama tym krzywdę.

"Kolejne pytania, które mi się nasuwają dlaczego on mnie odrzuca? "
Potrzebujesz się zająć sobą a nie nim, zacząć dbać o siebie. To nie jest dobry związek. Ty jego nie uleczysz a on nie uleczy Ciebie.

Autorko, ja też tak czulam, na przystanku tramwajowym gdzie maz z kochanką sie spotykali omdlewalam i nie mogłam oddychać.  Poczucie wartości mnie opuscilo calkiem.
Terapia i leki mi pomogły, nie od razu, bo potrzebny byl też czas, ale pomogly. Nie jest idealnie, ale funkcjonuje. Zmieniłam pracę, skończyłam dodatkowe studia, zrobilam remont, wszystko, zeby sie oderwać.

Ta choroba, wlasnie to mnie wyjatkowo dotyka w zdradach, ze mozna zarazić niewinna osobe,, ktora ufa, kocha i jest wierna.
Postaraj sie o nim zapomnieć, dla swojego dobra.

Według  mnie  udaj się na terapię.  Zrób to dla siebie i dla dziecka,  ewidentnie  tego potrzebujesz i to Ci pomoże.  Odnoszę wrażenie,  że bardzo boisz  się samotności,  może wychodzą  problemy z dzieciństwa?
Działasz  bardzo destrukcyjnie,  jesteś z kimś  kto Cię niszczy.  Chcesz tak całe życie? Zasługujesz  na to by być szczęśliwa, tego z nim nie osiągniesz...

Zwróć uwagę,  czy w Twojej miejscowości lub w okolicy organizowane  są może jakieś spotkania,  grupowe  zajęcia związane z hobby lub nawet mających podobny problem do Ciebie.  Taka wspólnota  pozwala  sobie poradzić z uczuciem samotności,  być może poznasz  tam  przyjaźń życia.

No cholera,  jeszcze zaraził pewnie Cię syfem i zwala wine na Ciebie.  A to że wkurza się przy sugestii,  to naprawdę   o czymś może świadczyć.

A nie masz żadnych koleżanek? Znajomych mam zeby umówić sie z dzieciakami? Jesli nie to otwórz sie troszke na ludzi. Nie czekaj az ktos Cie zaprosi, sama wyjdz z inicjatywa. Ktos zaproponował jakies spotkania wspólnot, hobby. Związek z toksykiem to nie jest sposób na samotnosc. On Cie niszczył, bylas z nim zeby byc z KIMKOLWIEK. Gosc ewidentnie zaburzony. Nie chce byc nietaktowna ale tez dosc wymowne, ze jego syn popełnił samobójstwo. Twój byly to NIE jest dobry fajny facet. To najprawdopodobniej narcyz. Wykorzystał Cie, traktował jak śmiecia i na bank zdradzal. Ty sie ciesz ze go nie ma. Zablokuj go wszedzie. Kup sobie "Jak byc szczęśliwym singlem" Pawlikowskiej i przeczytaj. Najpierw zrob prace nad soba zanim wejdziesz w kolejny zwiazek bo mazz zerowe poczucie wartości. Zawsze bedziesz latwym celem dla takich zaburzonych typów jak Twoj ex. Do tego przekazujesz złe wzorce dziecku. Skup sie na nim. Tam jest milion razy wieksza miłość niz ten Twoj facet. Widzisz to?

Co do grup wsparcia, mieszkam w małej miejscowości, u nas nie ma żadnych wspólnot poza kościołem. Każda sąsiadka plus minus w moim przedziale wiekowym to mężatka z dziećmi. Nie będę zawracała głowy, ja, rozwiedziona, po przejściach. Wstyd opowiadać komukolwiek to co przeszłam przez całe swoje małżeństwo oraz teraz przez ten związek 3 letni. W obu przypadkach byłam poniewierana. Dojście do siebie po rozwodzie zajęło mi około 5 lat. Dopiero stanęłam na nogi kiedy podjęłam naukę. Właśnie kończę studia. Mam dobrą pracę. Planuję uczyć się dalej, nic nie tracę, tylko zyskuje dzięki temu i póki los mi na to pozwoli będę się uczyła. Mam koleżanki ze studiów, ale to jest znajomość na zasadzie co, gdzie, kiedy i jak. Każda ma swoje życie. Nie chcę się wpychać na siłę nikomu. Mam jedną przyjaciółkę, od dziecka, znamy się jak łyse konie. Ona wie co było u mnie, ja wiem jak bylo u niej. Kontaktowałam się z nią. Mamy się umówić. Ale ja też nie mogę i nie chce zawracać jej głowy, ona ma męża, ma dzieci, prace, jest szczęśliwą kobietą. Spotykamy się rzadko. Raz do roku. Dlatego mówię, że jestem u czuje się samotna. Trochę to prawda, byłam z nim bo czułam, że bez niego będzie mi jeszcze gorzej. Z drugiej strony od jakiegoś czasu nigdzie nie wychodziliśmy, a jeśli już to on zazwyczaj był już po kilku głębszych. Niefajnie to wyglądało, ja też nie czułam się w tym, irytowało mnie to, że prawie zawsze kiedy gdzieś wychodzilismy on pił. Przez całe trzy lata byłam tłem. Najpierw walka z jego eks, która mnie obrzucała przeróżnymi epitetami jakobym ja spowodowała ich rozstanie. Nic na ten temat nie wiedziałam. On twierdził, że jest sam. Te wiadomości od jego eks są do dziś. On nie reagował. Zawsze gdzieś była. Przychodziła do niego na kawę kiedy ja byłam na zjeździe w szkole w weekend, on ją odwozil na pociąg powrotny. Kontakotwali się długi czas, ona dzwoniła do niego. Kiedyś pod jego nieobecność wtargnęła do jego domu, po podkładała swoje rzeczy osobiste (nawet majtki) żebym ja myślała, że on był z kimś. Nie poklocilismy się w tamten czas. Wiedziałam, że to co ona robi jest chore. Później były portale randkowe, pisał o mnie, że nic jego ze mną nie łączy, że on mnie nie kocha, nic do mnie nie czuje i, że lada moment to wszystko się rozpadnie bo wisi to na włosku. Z byłą jeździł na wakacje. Ze mną nigdy nigdzie nie był. W ogóle cokolwiek psuło się w jego domu wina zawsze leżała po mojej stronie. Ja psułam zmywarkę, brodzik zapychałam. Jeszcze twierdził, że on ma ze mną niedobrze. Oczekiwał, że ja będę mu sprzątała, prała i gotowała. Robiłam to jakiś czas kiedy było dobrze, ostatnio wcale. To między innymi wymienił jako powod rozstania. Że mu nie pomagam. Tylko  potrzebuje niańki. Kiedyś rozstalismy się na miesiąc, on czekał, po miesiącu zaczął się odzywać do wspomnianej wyżej byłej. Wrocilismy do siebie za moim pośrednictwem. Nie mogłam znieść tego co czułam. Byłam zazdrosna. Zła. Dlaczego on wybiera ją nie mnie? Młodsza? Nie wiem skąd się wzięły u mnie te uczucia. Wiem, że teraz będzie podobnie. Podejrzewam, że to kwestia czasu kiedy on odezwie się do niej bo jak sam twierdzi, za niej nic się u niego nie działo. Był zdrowy. Wszystko było dobrze. Tylko mnie tak traktował. Dlaczego?

Od soboty źle sypiam. Cały czas mi się śni. Że on wraca do swojej byłej, a ja go szukam...

Nie zawsze bywało tak źle, czasem naprawdę dobrze się razem bawiliśmy. Potrafiliśmy żartować, śmiać się razem z czegoś, oglądać filmy, chodzić do kina etc. Takie normalne rzeczy. Ja cały czas czuje otępienie, pustkę. Słucham muzyki, mój obecny stan najlepiej opisuje piosenka Evanesscence(pewnie coś źle napisałam) my immortal. Dziś mi się śniło, że szukałam go w domu mojego brata... Miał moje wsparcie w czasie po śmierci syna, ściągałam go z miasta po jego pijackich wybrykach, prowadziłam do domu na swoim damskim ramieniu uprzednio pakując na tylnie siedzenie auta. Nie sprzątałam mu w domu, to fakt nie pomagałam w tych rzeczach ostatnio wcale. O to mogę mieć do siebie pretensje. Ja nie wiem czy dam sobie z tym radę. Działam jak automat. To co czuje w środku to tak jakby mi się dusza 'odklejała', może to pierwszy symptom szaleństwa, ale tak to odczuwam. Ręce mi się trzęsą, nigdy mi się ręce nie trzęsły, są momenty kiedy drżę i łzy same napływają do oczu. On o mnie nawet raz nie pomyśli, a ja z głowy nie mogę go wyprowadzić. Ja nawet głos mam inny, jakiś taki słaby, nie podparty żadnym przekonaniem w tym co mówię. Jak robot.

Dziękuję za odpowiedź. Zastanawiam się poważnie nad wizyta u psychologa, łagodnej famakoterapii. Małymi krokami staram się zmieniać swoje myślenie. Przekuwam 'jesteś zerem' w 'dasz sobie radę, będziesz kiedyś szczesliwa'. Powoli. Nawet szczerze uśmiechnęłam się do swojej myśli. Mówisz leczyć w sensie psychologa? Jeśli masz, znasz jakaś fachową literaturę i mógłbyś mi polecić ja chętnie skorzystam. Chcę odzyskać dawną siebie, przegonić te demony, które we mnie tkwią. Nie chcę żyć nim, nie chce żeby wciąż wywierał wpyw na moje życie. Życie bez niego...

Paslawek dziękuję za cenne wskazówki. Skorzystam z pozycji, które mi wskazałeś. Chcę się jakoś podnieść. Czuję, że z dnia na dzień jest odrobinę lepiej. Nadal kiepsko sypiam. Dziś byłam u lekarza. Wynik się potwierdził. Pani doktor po mojej relacji co do badań, wyników stwierdziła jednoznacznie, zakażenie musiało nastąpić przy obecnym partnerze. Wstyd mi za to. Czuję się z tym fatalnie. Całkiem rozum straciłam. Wiedziałam czym ryzykuje idąc do łóżka z facetem starszym o niemal 20 lat ode mnie. Mogę mieć żal do siebie za swoją lekkomyślność. Nadal zauważam, że jestem apatyczna, drażliwa. Chciałabym móc umieć jakoś wyciszyć ten stan. Czuję się z sobą dziwnie, nieswojo. I przyznam, męczą mnie wyrzuty sumienia. On jest dwa miesiące po śmierci samobójczej syna, on go znalazł. A ja go zostawiłam... To mnie męczy. Nie wiem jak on funkcjonuje teraz. Mną się pewnie nie przejmuje bo miły ostatnio to dla mnie nie był. Ale może to efekt tej straty? Może to jakieś zaburzenie na tym tle? Może powinnam zostać? Łapie się na tym, że wątpię w słuszność swoich działań

W jaki sposób konkretnie wyobrażasz sobie to "zostanie"?
Poważnie pytam.
On Cię wyrzucił ze swojego mieszkania, kazał zabrać rzeczy i oddać klucze, a Ty zastanawiasz się w takiej sytuacji nad pozostaniem?!
Co więc byłoby dla Ciebie sygnałem na to, że on naprawdę każe Ci się wynosić? Wezwanie policji i wyprowadzenie Ciebie siłą? Czy to, że Ciebie wyrzucił, nie jest dla Ciebie wystarczająco wymowne? Uważasz, że chciał się oświadczyć, tylko coś mu się pomyliło po śmierci syna i dlatego kazał Ci zabrać rzeczy, a dodatkowo zablokował Cię i postraszył jeszcze wymianą zamków - tak, abyś na pewno nie mogła tym razem wrócić?

Nie, nie wątpisz w słuszność swoich działań, bo przecież widać że potrafisz postępować racjonalnie, a po prostu szukasz sobie pretekstów do tego, żeby się z nim skontaktować i po raz kolejny prosić i błagać o powrót.

Dziękuję Wam za wsparcie. Nie wrócę do niego, nie po tym w jakim tonie rozmawiał ze mną w sobotę przez telefon. Czułam pogardę w jego głosie. On cedził słowa przez telefon, gdybym była obok to chyba by mnie zbił czułam taką agresję płynąca z jego strony. Agresję i obrzydzenie w moim kierunku. On mnie znienawidził. Nie wiem dlaczego? Tak de facto ja nie wyrządziłam mu krzywdy. Najprawdopodobniej wirusa miał od dawna, dzięki mnie dowiedział się o tym. Wiem, że to brzmi ambiwaletnie. To ja zebrałam największe 'razy' po relacji z nim. W sensie bezpośrednim i pośrednim. Jeśli podejść do tego tak stricte pragmatycznie to kto z nas dwojga ponosił nakłady finansowe w związku z naszą relacja? Ja, kto angażował się na serio psychicznie? Ja, to wszystko było jednostronne. Czytam książkę z polecenia. Czytam i łzy mi stają w oczach. Nie odezwę się do niego za żadne skarby świata. Choćbym miała wyć do poduszki, choćby wrócił do eks, a mnie by zżerało poczucie zazdrości. Nie, basta. Tym razem wszystko zaszło za daleko. Powiedziałam mu zresztą dużo prawdy. On łapał mnie za każde słówko, które posłużyło w obrócenie winy w moją stronę. Nigdy nie zapomnę tego tonu głosu przesyconego jadem, nienawiścią do mnie, obrzydzeniem. Nie wiem co on by mi zrobił gdyby nie groziła za to jakaś kara. Nie rozumiem jednocześnie za co tak bardzo mnie znienawidził w tak krótkim odstępie czasowym. Jeszcze tydzień temu normalnie się śmiał, rozmawiał. Na koniec apropo wirusa kiedy ja jednoznacznie określiłam, że zakażenie przyszło od niego stwierdził, że kiedyś być może dojdę do tylu partnerów seksualnych co on, wiem, że to miało mnie obrazić. Nazwał mnie gdzieś pokątnie k.... Powiedziałam mu na to, że ja nie będę ciebie obrażała, to nie jest sposób aby zniżyć się do twojego poziomu i używać takiego słownictwa i takiego tonu wypowiedzi jak on. Zamilkł. Napisałam mu wówczas dużo słów prawdy. On? Jak zwykle bezbłędne przekonanie o własnej wspaniałości, nieomylności i prawości. On ma taką niezachwianą pewność siebie, pytałam go wielokrotnie skąd to bierze? Czy to idzie z wewnątrz? Jeśli chodzi o alkohol ostatnio pije rzadko, ale kiedy złapie 'licki' to trudno mu przestać. W ten czas alkohol uwalnia jego myślenie, otwiera się, zaczyna więcej mówić, opowiadać swoich przemyśleń. Na trzeźwo natomiast jest zamknięty w sobie, trudno z niego cokolwiek wyciągnąć. Ogólnie to ogarnięty facet jeśli chodzi o codzienność. Pracuje, ma dużo źródeł dochodu. To może stąd? Przed odejściem mówiłam aby poszedł na psychoterapię, że to inwestycja w siebie która będzie rokowała. Prosiłam aby pomógł sobie, farmakologia to mało. Jak go znam wiem, że nic z tym nie zrobi. A ja dbać o to nie będę, już teraz.

Co do hpv - to nie jest tak, że to bardzo pospolity wirus i wielu ludzi dorosłych aktywnych seksualnie jest nosicielami? Uaktywnia się w momencie pogorszenia odporności itp i wtedy następują zmiany chorobotwórcze? Tak mi się wydaje, lekarzem nie jestem.

Hellooo ten gosc to rasowy narcyz i manipulant. Ty przestan sie zastanawiac dlaczego on tak Cie nienawidzi. Takich ludzi odcinamy jak wrzód i uciekamy jak najdalej sie da. Nie analizuje jego chorej psyche. Również polecam filmy Tatiany Mitkowej na Youtube.  Plus zajmij się swoja wlasna samoocena bo leżyyyy. Nie mozesz juz nigdy nikomu pozwolic Cie tak traktować! Ty mu powinnas pokazac faka dawno temu. Co z tego ze bedziesz sama? Usuwasz śmieci z zycia i robisz miejsce na inne, lepsze rzeczy. Tak na to spojrz.
Prosze Cie jeszcze o przesłuchanie tego:
https://youtu.be/9VJvyw45haU

A mnie bardziej przeraża ze Ty bardziej sie skupiasz na jakims nienormalnym gosciu niz na dziecku...

On, on, on, o nim, jemu, jego, dla niego ...

A przesluchalas Ajahna czy mielisz jakiegos zaburzonego goscia nadal?

Dzwonił... Nie odebrałam. Napisał z zapytaniem, że chyba powiem mu jak moje zdrowie, nie odpowiedziałam. Już nic nie muszę.

Wczoraj opowiedziałam całą historię mojej jednej jedynej przyjaciółce. Dziwiła się, że tyle czasu wytrzymałam. Że miałam tyle cierpliwości. Powiedziała, że ona dawno by go rzuciła. Miała rację. Nie ukrywam że ta próba kontaktu od razu mną zachwiała. Nie w sensie żeby wrócić, ale mój spokój, narazie chwiejny bo chwiejny, ale prawie spokój został zburzony, od razu ściśnięty żołądek i pracujące jelita, przepraszam za ten naturalizm, ale tak jest. Od razu nie mogłam jeść. Wciąż źle sypiam. Znowu mi się śnił. On zawsze mi się śni w kontekście domu, od lat. Wielki dom, dużo drzwi, a ja go szukam. Zawsze go szukam w tym domu we śnie. Nie wiem dlaczego. Przed śmiercią syna jako człowiek bywało z nim bardzo różnie. Bywał naprawdę sympatyczny, ale, potrafiliśmy razem fajnie się bawić, podobne poczucie humoru, gust muzyczny i filmowy, ale bywało tez wręcz przeciwnie, tłumaczyłam to tym, że nie ma ideałów na świecie, że każdy ma jakieś wady. Taka sinusoida. A ja próbowałam gdzieś tam nas wpleść w jego życie. Natomiast po śmierci to dramat. Czasami wyprowadzał mnie z równowagi tak, że płakałam w głos z bezsilności. Oczywiście, że nie tego chce w związku. Z drugiej strony ja już nikogo nie chce. Ze mną coś też jest nie tak, że przyciągam takie typy osobowości. Muszę nauczyć się życia z sobą, polubić siebie. Wątpię w powodzenie. Mój wewnętrzny krytyk ma się dobrze.

Z opisu nie wygląda na sympatycznego

Na zewnątrz, do innych ludzi, z którymi nie pozostaje w ścisłych relacjach to dusza towarzystwa. To człowiek, który potrafi nawiązać kontakt z każdym, to człowiek, który błyszczy pośród ludzi, zawsze i wszędzie i z każdym nawiąże nic porozumienia, znajdzie temat do rozmowy

Przeciez to narcyz dziewczyno i jesli choc troche posiadasz wiedzy psychologicznej, to bedziesz wiedziec, ze tego typu osobowosci niszcza, nie sa w stanie zbudowac normalnego zwiazku. NIGDY! Sa zaburzeni, ich polaczenia neuronalne nie pracuja normalnie. Na zewnatrz wygladaja jak kazdy z nas, a w srodku to nie czlowiek. Od takich ludzi sie ucieka, nasz gatunek nie jest doskonaly.

Po co Ci ta informacja? Na co Ci potrzebna wiedza o jego wynikach na hpv?

Jak dla mnie, to Ty szukasz sobie usilnie pretekstów do pozostania w kontakcie z nim.
Sąsiadki idź sobie zapytaj jak się czuje.
Jeśli w jego wynikach wyjdzie, że ma ten sam szczep co i Ty, to zostaniesz po raz kolejny zmieszana z szambem, bo on nie omieszka Ci zarzucić, że to Ty go tym zaraziłaś - dla niego będzie to jasnym dowodem na Twoją rozwiązłość, i znowu zwymiotuje tym wszystkim na Ciebie.

Zresztą macie rację, o nic nie będę pytała. I tak całe pomyje zostaną wylane na mnie. On na pewno skontaktuje się ze swoją eks (która też nagminnie zdradzał) ta w nim ciężko zakonchana (swoją drogą kolejna zaburzona baba, ale to już konkretnie, do tego stopnia, że ona go śledzi) wróci do niego na skrzydełkach, opowie mu całą prawdę i tylko prawdę na temat swoich badań. Oczywiście wszystko będzie dobrze, to nic, że sama przed bohaterem tematu miała z 3? partnerów i sama jest przed emeryturą, na pewno miała dobre wyniki i nic się nie działo. To wszystko to będzie ode mnie gdyż na bank mimo, że jestem młoda miałam na pęczki facetów, reprezentowałam swoją postawą ryzykowne zachowania seksualne i to na pewno jest moją winą, bo ona nie miała nic. Czasem zastanawiam się czy napisać jej krótko, idź zrób sobie cytologie. Lepiej odciąć się od tego. Jemu opowiedziałam wszystko, a on ma to gdzieś. Wywiedział się i tyle. Napisałam mu, że jak mógł mnie zostawić z taką diagnozą samą - ściana milczenia. Jak zwykle popisałam się głupotą odpowiadając na jego pytania, a on bezlitośnie to wykorzystał. To jest człowiek bez najmniejszych skrupołow, bez żadnego serca i uczuć.

Moje dziecko ostatnio nie widywało się często z nim. Właściwie widzieli się może miesiąc temu, bardzo krótko. Zawsze mieli dobry kontakt. On potrafił znaleźć wspólny język, lubili się nawzajem. Nawet mieli wspólny sojusz, zawsze mnie tym rozśmieszali. Nie potrafię udawać, że jestem przeszczesliwa, nie wykazuje jakiś stanów depresyjnych, ale też nie jestem sztucznie wesoła. To co mnie rozśmiesza to i zaśmieje się, ale czuję się wciąż jak w letargu. Nie widzę, aby dziecko szczególnie coś odczuło. Nie mieszkaliśmy razem, na szczęście. Nikt właściwie nie zniknął z życia mojego dziecka, znaczący. Tylko ja inaczej funkcjonuje.

Dziś wybrałam się do miejscowości w której on mieszka, razem z dzieckiem pojechaliśmy sobie na lody... Siedząc na ławeczce widzę jak idzie... Idzie z nową Panią... Podeszłam i powiedziałam, że gratuluję, szybko się pocieszyłeś. A Pani niech się lepiej przebada. Później odeszłam. Poszłam kawałek dalej i wróciłam do nich pijących swobodnie piwko. Podeszłam i pytam go, po co były te 3 lata? Że bardzo szybko zmienił mnie na nowszy model, ta baba odeszła. To jego była partnerka. Sąsiadka. Po prostu nie mogę się uspokoić

Z nim nigdy nie było dialogu, niezależnie od miejsca. Dziecko poczekało chwilę za rogiem, nic nie słyszało. A poza tym ja nie krzyczałam na całą knajpę, podeszłam i powiedziałam po cichu. Nawet się uśmiechałam, sarkastycznie, ale jednak. To nie była karczemna awantura z krzykami w tle. Każdy by zareagował podobnie na moim miejscu. Żenadą jest jego postępowanie. Wygnał mnie po to aby być z sąsiadka. Co za gnój.

To było jedyne miejsce gdzie oprócz lodów można pójść z dzieckiem w pewne miejsca przeznaczone dla dzieci. Może miałam nic mu nie powiedzieć? On mnie oszukiwał od miesięcy, kłamał, robił wszystko celowo abym tylko go zostawiła bo w głowie miał sąsiadkę. Jak tak można? Druga na moim miejscu to by mu i jej wylała to piwsko w twarz i jemu dołożyła raz z płaskiej. Ta kobieta widziała mnie wyraźnie w jego domu jeszcze w zeszła sobotę. Oboje są siebie warci. I nie sądzę abym zareagowała przesadnie.

To nie było żadne śledzenie, siedziałyśmy sobie na ławce. Przechodził obok nas. Tydzień temu rozstał się ze mną, dla sąsiadki. Oczywiście, że ma prawo do umawiania się z tabunem sąsiadek, ale ja wiem, że w jego przypadku to nie było spotkanie platoniczne. On mnie zostawił, namieszał w głowie mnie i dziecku, a ja mam to tak sobie obojętnie zostawic.?malo tego, to ja płacę najwyższa cenę za relację z tym człowiekiem i miałam ze stoickim spokojem przejść obok? Być może to nie było zbyt rozsądne, ale naturalne. Sądzę, że gdyby dotyczyło to Was bezpośrednio też byście poczuły to co ja. Moje dziecko niczego nie słyszało, poza tym jest już dość duże. Rozumie pewne kwestie. Wstyd powinno być jemu, nie mnie. To było miejsce publiczne, ale ja tam nie krzyczałam. Podeszłam i spokojnym tonem głosu powiedziałam to co chciałam. Zaczęli się śmiać. To takie dorosłe? Dojrzałe? Jak on mógł. To ja byłam w najgorszych momentach jego życia z nim i przy nim.

Rozmawiałam z przyjaciółką na ten temat i z mamą też. Obie powiedziały, że by zrobiły tak samo jak ja. Za to wszystko. Za to, że on zostawił mnie w kiepskim momencie mojego życia, kiedy ja w jego najgorszym momencie życia byłam przy nim. Jego strach na twarzy w momencie kiedy mnie ujrzał jest rekompensatą za to, że wyszłam na idiotkę, a usmieszki i tak mieli nieco nerwowe, mało szczerze to wyglądało. Mam to w nosie, więcej razy nie podejdę.

Nie wierzę, że żadna z Was nie zareagowałaby podobnie emocjonalnie jak ja. Gdyby tylko taka sytuacja była w rzeczywistości. Reakcją nad wymiar byłoby urządzenie karczemnej awantury z przeklenstwami i wyzwiskami w tle, wykrzyczanymi, nie wyszeptanymi po cichu przy stoliku z rzucaniem czegoś w kogoś i biciem. To co ja zrobiłam było w mojej i nie tylko mojej ocenie normalne. Każdy na moim miejscu czułby się oszukany na maksa. Tydzień temu rozstał się ze mną. Wiadome jest to, że był z nią już od dawna.

Napisałam o sobie, nie o wszystkich kobietach.

Chcesz wierzyć? Wierz. Nie chcesz wierzyć? Nie wierz. Ja wiem, jak zachowałabym się w opisanej przez Ciebie sytuacji.
Ale, powtarzam, skoro jesteś z siebie i swego zachowania zadowolona, to skąd potrzeba znalezienia osób, które postąpiłyby tak samo i zaprzeczanie opiniom myślących inaczej od Ciebie?

Nie zauważyłam, by ktokolwiek zaprzeczał Twym uczuciom.