Wirus, rozstanie z partnerem - Netkobiety.pl

Takie sprawy i diagnozę to naprawdę powinien postawić specjalista ponieważ podczas sesji i terapii znacznie więcej możesz opowiedzieć o sobie niż na forum ,psychoterapia jeżeli jesteś zmotywowana i odbywa się w bezpiecznych komfortowych dla Ciebie warunkach potrafi naprawdę sprawiać frajdę nie tylko ból,psychoterapeuta Ciebie nie osądza i nie ocenia tak jak użytkownicy,ocenianie bywa barierą w komunikacji jak widzisz ludzie oceniają Ty oceniasz bronisz się etc ,na forum mimo dobrych chęci itp nie da rady tego co Ci dokładnie dolega zdiagnozować ,potrzebne są różne testy i mnóstwo rozmów nie tylko leki,a tym bardziej leczyć nie da rady na forum, forum to nie psychoterapia i ma swoje ograniczenia ,a opisy Twoich stanów psychicznych emocji myślenia doświadczeń to na takim poziomie pasują do wielu fenomenów zaburzeń i syndromów.depresji nerwicy ,leczy się je w sumie dość podobnie ale różice bywają istotne i to bardzo podejście i sposoby metody terapii .

A może to ja byłam toksyczną kobietą wobec niego? Czasami wkurzałam się o szybko o coś, kiedy np w weekend wychodził sobie sam nie informując mnie dokąd idzie, byłam bardzo zazdrosna, mówił mi wielokrotnie, że ma dość mojej zazdrości i, że niebawem czara goryczy się przeleje. Kiedyś raz zareagował słowami 'dziecioku, gdybym chciał to dawno bym poszedł na bok, a ty byś nic na to nie poradziła' w zasadzie miał rację. Później zaczęło go to wkurzać,, kiedy pytałam gdzie jest, z kim jest lub moje insynuacje kiedy nie odbierał telefonu ode mnie... Każdego by to wyprowadziło z rozwnowagi. Z drugiej strony dawał mi powody do zazdrości... Sama nie wiem juz nie wiem co o tym myśleć. Kto tu był zły, czy ja, czy on? ... Co tu było nie tak? .. Kto zawinił, co ja robiłam źle? , czemu on mnie nie chciał? . Czemu wolał ją?

Jak to bo mógł? Byc może moje zachowanie sprowokowało go do tego, aby zrezygnować ze mnie na rzecz tej drugiej kobiety... Musiałam być tą złą inaczej on by chociaż odrobinę tęsknił za mną, miał jakieś wyrzuty sumienia cokolwiek, poczucie winy wobec mnie?

Normalnie. Do kaloryfera nie był przywiązany. Mógł odejśc i to zrobił. Z jakich powodów, tego się do końca nie dowiesz.

Nie ma sensu tego tak analizować. Po co rozkminiasz czy tęsknił i czy miał wyrzuty sumienia czy poczucie winy? Jak czujesz, że to nie to, to odchodzisz i tyle. Nie rozkminiasz kto zawinił. To po prostu nie było dla niego to.

Weź to na klatę i zacznij wreszcie żyć bez niego. Przecież Wasza relacja to była seria pretensji i porażek. Skupiasz się na nielicznych dobrych momentach, a prawda jest taka, że wreszcie możesz przestać się nim przejmować i zacząć żyć.

Wracają, bo pozwalasz na to, żeby wracały.
Po co sprawdzasz komunikatory? Zablokuj go tam. Ty to chcesz się pławić w smutku i cierpieniu. I zupełnie nic nie robisz, żeby to zmienić.

Dlaczego o nią dba? Bo chce. Dlaczego o Ciebie nie dbał? Bo nie chciał. Dlaczego Ciebie nie chciał? Bo nie.
To, co napisałam wyżej. Teraz dokładnie widzisz, że Wasz związek od początku był skazany na zagładę, skoro widzisz, że jak chce, to się stara. O Ciebie się nie chciał starać. Nie miał takiej potrzeby.
Nieważne dlaczego.

Przestań nad tym spędzać czas rozmyślając, zacznij się zachowywać jak dojrzała osoba i po prostu zacznij zdrowieć.

Ależ masz wpływ na to, co z owymi myślami robisz. Z sobie wiadomych względów postanowiłaś te myśli hodować i je rozwijać.

Możesz z tej fiksacji zrezygnować, możesz zająć się sobą i swoim życiem. Skoro tego nie robisz, to znaczy, że myślenie o byłym związku, o tym co były partner robi, czym się zajmuje przynosi Ci korzyści na tyle duże, że życie teraźniejszością jest według Ciebie mniej atrakcyjne.

***
Osoba, która wie, że choruje i chce być zdrową korzysta z wiedzy specjalistów. Inaczej to tylko słowa, słowa, słowa... .

Ale jak ja mam odpedzac te myśli? Co mam zrobić? Siedzę w domu, codzienność. Dotąd moje życie wyglądało zupełnie inaczej. Czuję taką niszę, pustkę, której nie ma kto wypełnić. Mój tato pyta dlaczego nie jeżdżę do niego, rodzina pyta z kim chodzi po mieście pod rękę...

Tak, lepiej się nie wkręcać w myślenie czemu ją nie mnie. Co miało być wyjaśnione to się wyjaśniło. Rozmyślanie o tym nie jest bezpieczne, możesz się ciągle tym pogrążać. Lepiej się mobilizować do kierowania uwagi na swoje życie. To jest jedna z niewielu rzeczy na które masz wpływ. Kiedy nie porównujesz ciągle swojego życia z cudzym, to jest łatwiej się nim cieszyć.

"Ale jak ja mam odpedzac te myśli? Co mam zrobić?"

Może myśląc sobie "on już jest nie istotny, bo go nie ma w moim życiu. Co mnie obchodzi jak on żyje, to nie sprawi, że będę czuła się lepiej. Moje życie jest dla mnie ważne." Szukaj w swoim życiu czegoś w czym widzisz sens. Nie przyjmuj, że całym sensem życia jest dla Ciebie są inne osoby. Szukaj siebie, tego co lubisz, w czym widzisz sens, kim jesteś, kiedy się czujesz dobrze.

Najpewniej ja taką jemiołą byłam dla niego? Trochę tak, trochę nie. Od zawsze miałam swoje życie, swoje obowiązki. To jego irytowała moja obecność. Nawet rzadka. Nie udzwaniałam do niego po tysiąckroć. Jak widzieliśmy się rano, dzwoniłam zazwyczaj po pracy i pod wieczór jeśli się nie widzieliśmy i to tyle. Czasem coś wysłałam. Miewałam pretesje o to, że się nie odzywa to prawda. On mówił mi wielokrotnie, że ma tego dość. Powtarzał, że znowu marudzę... Pewnie w chwili obecnej po tym wszystkim co się stało ja jestem w jego odczuciu potworem który po śmierci jego syna pastwił się nad nim nie zważając na okoliczności. Myśli pewnie o mnie w samych złych kategoriach, utwierdzając się w przekonaniu dobrej decyzji o odejściu ode mnie dlatego ja cały czas zastanawiam się czy to ja byłam toksyczną osobą? Czy to ja byłam kobieta bluszczem od której tak chciał się uwolnić. Gubię się w tym wszystkim. Już nie wiem co ja powinnam myśleć. Nie potrafię oddzielić dobra od zła.

Możesz myśleć i robić to, co chcesz.

Możesz myśleć, że jesteś (także jego) ofiarą. Możesz żyć przeszłością. Możesz rozbijać miniony czas na atomy. To dobra droga do tego, by stać w miejscu. Kto Ci tego broni?

***
Gdybyś miała swoje zycie, to nie poświęcałabyś czasu na pławienie się w przeszłości i dywagowanie o obecnym zachowaniu byłego partnera.
Zaprzeczaj, zaprzeczaj. To kolejny sposób na stanie w miejscu.

***
Jeśli ktoś wie (a nie tylko gada), że jakieś zachowanie jest głupie, infantylne, to... z niego rezygnuje.

Nie każdy musi się tlumaczyć ze swoich decyzji. On nie chciał, więc tego nie zrobił.
On manipulatorem, a Ty psychopatką, co już też pokazałaś w tym temacie. Więc może lepiej aż tak nie analizuj tego, jaki on był paskudny, a Ty biedna i pokrzywdzona?

A teraz wpadasz w przesadę. Nikt tutaj nie powiedzial, że masz się cieszyć jego szczęściem. Przede wszystkim powinnaś przestać śledzić to, co on robi i jak się zachowuje względem nowej partnerki.

Ale prawda jest taka, że tego nie zrobisz.Będziesz analizować, rozkminiać, wylewać tu swoje żale, stalkować się i zachowywać jak paranoiczka.
Współczuję Twojemu dziecku.

Może ja powinnam go przeprosić za to wszystko? Za te brzydkie smsy? Mam takie poczucie winy. Pogubiłam się bardzo w tym. Nie wiem co tu jest dobre, a co złe

Nie sądzę abym była psychopatką, ja mam uczucia i nie wychodzę poza normy społecznego zachowania. Przynajmniej jawnie.

Wtedy gdy pisałam z nim ostatni raz prosił mnie abym usunęła się z jego życia bo jest w bardzo złym stanie, wrak człowiek. Cytat z niego. Odpisałam mu, że tak jak jego nie obchodzę ja, tak on i jego stan nie obchodzi mnie, że był na tyle świadom, że zamienił mnie na inną po tylu latach to chyba nie jest tak źle jak twierdzi. Zadzwonił. Rozmawialiśmy, podał mi te absurdalne powody dla których nie chciał być ze mną, a ja zaczęłam się śmiać. Skończyliśmy rozmawiać po czym napisał mi, że ja zeruje na jego nieszczęściu. Tak czy inaczej cała rodzina określiła go mianem ostatniego Ch.... Mnie to i tak nie pomaga. Na terapię pójdę, już mówiłam, że nie będę o tym gadać tylko jutro zadzwonię do rejestracji u psychiatry. Psychologa też mam już wybranego. Też zadzwonię. Nie będę gadać, że coś zrobię tylko po prostu zacznę działac. Czasem trudno mi zrozumieć samą siebie, nie wiem właściwie do czego dążę... Tak czy inaczej tęsknię. To takie ludzkie. Źle czuje się sama z sobą, że tak go potraktowałam, to było słabe, podłe i wredne z mojej strony. Przepraszać?

Nie mam w dupie waszych rad. Nie pierwszy raz czytam ten temat w całości wracając do Waszych rad za które dziękuję. Za wymianę zdań ze mną też dziękuję, za uwagę, za czytanie. Dziękuję.

Nie wiem czego oczekuje? Zrozumienia? Damskiej solidarności? Współczucia może? Pewnie też tego, że solidarnie powiecie, że kawał gnoja z niego był... Wiem, że go nie znacie i tak nie będzie. Przede wszystkim dla mnie to miejsce gdzie bez obaw mogę powiedzieć wszystko co czuje, co myślę, to czego nawet swojej mamie nie mówię. Mimo, że to może być chore, egoistyczne, zaburzone pisze to wszystko co mam w głowie. Może lepiej założę pamiętnik?

To właśnie o to chodzi, żeby nic nie zostało, bo wtedy bedziesz mogła ruszyć z miejsca.

Asiu, moim zadaniem to dobrze się stało, ze on odszedł, to jakis trudny facet z bogatą i nieciekawą historią.
Mama ma rację, olej to, bo oszalejesz.
Zajmij sie swoim zdrowiem teraz (nie zdrowiejesz i nic z tym nie robisz), koniecznie idz do psychiatry i na terapię, zajmij się dzieckiem i żyj.

pamiętam jak złapałem złodzieja na gorącym uczynku, oczywiście pierwsza reakcja to była atak na mnie, agresja i przerzucanie winy, typowy mechanizm obronny, odnieś to do swojej historii, wiadomo kto był tutaj winny, zdrowia

To trzymaj sie tego, oby tak dalej

Dziękuję, właśnie takie same odczucia miałam kiedy mu o tym mówiłam, powiedziałam, że mnie atakuje bo czuje się winny. I tak całokształt rozstania to moje okropne cechy charakteru czyli tak de facto moja i tylko moja wina. Chociaż werbalnie temu zaprzeczał jakobym była winna to zaraz pisał, bądź mówił że ja to a taka byłam, a inna byłam. To czy tamto robiłam, a czegoś innego nie. Podejrzewam, że cokolwiek bym nie zrobiła (choć wycieraczką już byłam) to i tak byłoby źle bo to JA. Irytowałam go samą sobą. Byłam przeszkodą do pokonania w drodze  do szczęścia.

Na to co on teraz ma i jak się czuje pracował latami to składowa jego wielu złych decyzji. I szczerze? A czy jego obchodziło to jak ja się czuje? Czy po tych 3 latach powiedział 'Asia, usiądź, porozmawiajmy jak ludzie, wyjaśnię Ci wszystko' potraktował mnie jak rzecz, jak śmieć, który nieprzydatny wynosi się do śmietnika. Ja napewno bym się zgodziła na taką rozmowę, niż zupełnie bez emocji bez wyrzutów z obustronnym dystansem. Dlaczego nie? Trzeba być człowiekiem dla każdego. Ja jemu nie wyrządziłam krzywdy, a pisałam mu w wiadomościach wyłącznie samą prawdę o nim. Bo tak jest zal mi go było wtedy kiedy z nim byłam, po tym co zrobił pokazał jakim jest gnojem bez uczuć liczącym się tylko z sobą. Zawarłam to trochę inaczej ale znaczenie było to samo. Tak się nie robi i kropka. Zasługiwał na to co otrzymał ode mnie. Za kupę gówna za przeproszeniem otrzymał to samo. Stricte w jego stylu, oko za oko, ząb za ząb. On żyje według tych zasad. I to nie moja wina w jakim obecnie jest stanie psychicznym. Ja mówiłam mu co ma zrobic, najwyraźniej obecna jest obojętna na to co się z nim dzieje. Gdyby nie ja to najpewniej do dziś nie brałby leków antydepresyjnych, do dziś miałby już tak daleko posunięta dysfunkcje mózgu, że wątpię aby mógł pracować w zawodzie. Zawsze działałam w imię jego dobra. Teraz nic mnie nie obchodzi. On mną się nie martwi. Nie obchodzi go, że ja przeżywam to samo co on. To jest ta sama żałoba. I tak samo jak on ja też utknęłam na pewnym jej etapie.

Nie każdy i nie każdy ma taki obowiązek.

I wiem, że wyszłam na niewiele lepszą niż on. Przepraszać go nie będę nie mam za co. Też nie zostałam za nic przeproszona. A wyrzucił mnie ze swojego życia jak psa, albo jeszcze gorzej.

Chomik, ale już teraz świadomy chomik.

Wiem, że dyskusja z takimi ludźmi jest zbędna. Wiem, że to wszystko było niepotrzebne. Zapewne dziś byłabym o wiele dalej niż jestem. Raz podczas rozmowy kiedy zaczął mi ubliżac powiedziałam mu, że to nie sposób zniżyć się do twojego poziomu i zacząć cię obrażać, ja tak jak ty robić nie będę. W momencie zamilkł. Co nie zmienia faktu, że to jak rozmowa niewidomego z niesłyszącym
Wiem, że sama relacja świadczy o tym, że ja jestem zaburzona. Ale on jest nie lepszy, ona zapewne też bo żadna normalna kobieta nie obserwuję innej na podwórku i nie idzie na randkę kiedy jest z inną...

To choć kawałek empatii. Ja jemu nie wyrządziłam krzywdy. A rozstać się chciał wyłącznie dla niej. Wiem, że jeszcze kiedy był ze mną już miał z nią kontakt. Gadało razem na ulicy, pożyczał jej kosiarkę itp, to właśnie od tego czasu zaczęła się jego spiewka pod tytułem zostaw mnie, wcześniej nawet słowa nie wspomniał. A jak mnie nie zostawisz to będę się tak zachowywał, że mnie znienawidzisz. I to było dorosłe? Dojrzałe? Rozstanie nie z powodu moich szumnych wad charakteru, które stanowiły przeszkodę.
Ja nie chciałam brać z nim ślubu, wiązać przyszłości, mieć dzieci etc. Chciałam mieć kogoś w kim będę mieć oparcie, i on też. Zawsze mógł na mnie liczyć. Kiedy by nie zadzwonił zawsze załatwiłam o co poprosił. Ostatnio już o nic nie prosił abym mu nie wymawiała.
Jeszcze fałszywie wypytywał mnie o zdrowie, nie miał na myśli mnie, co ze mną, jak to będzie dalej, wcale jego to nie obchodziło, miał na myśli własne pobudki, prywatne. Wyrachowany jest. Do dziś. Dlatego dostał ode mnie pomyje, a to i tak mało. Resztę zostawiam karmie, mam nadzieję, że go dopadnie.
On pewnie też w tej chwili docenia swój 'normalny' związek, który w mojej ocenie jest dziecinadą. Ani z sobą nie zamieszkają, nic ich nie łączy poza interesem, nie sądzę aby tam były uczucia.

Zapisałam się prywatnie do Pani doktor, terminy ma takie, że wizytę mam dopiero 6 grudnia, ale to już lepiej niż na NFZ

Po takiej tragedii jak śmierć syna, w ogóle dziecka ostatnie co bym miała na myśli to takie przebiegłe gierki. Zapaliła mi się lampka, że coś jest nie tak, ale natychmiast uznałam, że na pewno po śmierci dziecka on on tym nie myśli. Na serio wierzyłam w to co gadał, że chce być sam. Jak to o nim źle świadczy. Po śmierci dziecka nie miałabym siły myśleć o zmianie partnerki. Zaczęłabym jeszcze bardziej doceniać jej/jego obecność. Wybaczcie, muszę się wygadac.

Masz rację, rzeczywiście gram na swoich emocjach, a powinnam odciąć się od tego grubą krechą, nie myśleć, nie wspominać, nie analizować, po prostu potraktować jak lekcje z której wyjdę zdrowsza? może silnejsza? W końcu zajmę się sobą... Dawno to powinnam zrobic

Dobry sposób, będę starała się odwracać swoją uwagę.
Może nie dziś, nie jutro ani pojutrze ale będę żałowała straconego czasu. Kiedyś mówiłam mu, że najcenniejszą rzeczą jaką można dać drugiemu człowiekowi to swój czas, którego nikt z nas już nie odzyska. Takiego kryzysu jak ten nie miałam w swoim życiu. Ale już wystarczy, płaczu, złości i zycia przeszłością. Mam coś bezcennego obok. Wystarczy wyraźniej widzieć. Będę żałowała tego czasu, oj będę.

"Może nie dziś, nie jutro ani pojutrze ale będę żałowała straconego czasu. Kiedyś mówiłam mu, że najcenniejszą rzeczą jaką można dać drugiemu człowiekowi to swój czas, którego nikt z nas już nie odzyska. Takiego kryzysu jak ten nie miałam w swoim życiu. Ale już wystarczy, płaczu, złości i zycia przeszłością. Mam coś bezcennego obok. Wystarczy wyraźniej widzieć. Będę żałowała tego czasu, oj będę."

Tak szybko się nie uda, jeszcze pewnie na długi czas tej złości wystarczy. I lepiej jak sobie wybrzmi. Ale chodzi o to, żeby nie iść w myślenie o tym co on robi, porównania, obwinianie sie. Można próbować na to wpływać i się z czasem udaje powstrzymywać te myśli. Pozwalając sobie na nie człowiek robi sobie krzywdę, pogrąża się bardziej. Takie myśli mogą się coraz bardziej nakręcać i nakręcać negatywne stany emocjonalne. Trzymaj się rzeczywistości i pozwól sobie po prostu czuć to co czujesz nie nakręcając się bardziej myśleniem.

I to co napisano o tym, że wcale nie jest powiedziane, że twój mąż będzie miał teraz idealne życie i sielankę to oczywiście prawda. To jest wielka niewiadoma. Ludzie nieraz ulegają zludzeniom. W wyobraźni jest cudownie i łatwo a w życiu różnie się okazuje.

O rany, wątki mi się pomyliły, wydawało mi się, że gdzie indziej to napisalam. Ale i tu pasuje

Tak, ta Pani to psychiatra. Podobno bardzo dobra. W tym miesiącu muszę pójść do jeszcze jednego lekarza, też prywatnie więc finansowo nie wydołam aby móc pójść do tego psychologa do którego bym chciała, a cyto muszę zrobić bo minęło pół roku od mojego pobytu w szpitalu. Takie miałam zalecenia ze szpitala, że po pół roku koniecznie mam zrobić cytologie. Już nawet nie chce myśleć co będzie w wyniku. Boję się.

Jesteś bardzo poważnie chora. Zajmij się  swoim leczeniem i dalszą diagnostyką. Co Cię on obchodzi! Już mu mówiłaś o zakażeniu. Czy on się  interesuje Twoim zdrowiem? Powtórzę: On Cię nie powinien już obchodzić. Mam nadzieję, że jesteś już w terapii u psychologa.