Wirus, rozstanie z partnerem - Netkobiety.pl

Jeszcze jedno co mnie męczy to, że kiedyś w podobny sposób jak feniks wyrażałam się o jego eks, która robiła to samo co ja, a kto wie czy jeszcze nie gorzej? Wchodziła do jego domu pod jego nieobecność, na posesję też. Myślałam i mówiłam mu dokładnie to samo, że skoro było ją stać na takie smsy, na takie zachowania to dlaczego miałaby nie stanąć z nożem za rogiem? On zaprzeczał, że na pewno nie. Chociaż zastanowił się nad tym. Tak strasznie wtedy jej się dziwiłam, że nie potrafiła przyjąć rozstania z klasą. Nie byłam trzecią. Oni już z sobą nie byli, ale mieli kontakt. Niby przyjacielski, ale podszyty czymś dziwnym. Albo seksem, albo chęcią kontroli z jednej ze stron. Dziwne to było. On ją non stop okłamywał, że ze mną nie jest. Aż sama weszła do domu otwierając drzwi ukradzionym kluczem. W ten czas wszystko się wydało, całość trwała dwa lata. Co jakiś czas wiadomość do mnie lub do niego z wiadomą treścią. Nie rozumiałam jej bo rozstali się nie za mnie. Nie było tak jak ze mną, że tydzień oo leciał na randkę. Dla mnie to był szok. Nigdy nie byłam w takiej sytuacji.

Wielokropku psycholog nie obowiązuje mnie przy badaniach okresowych w pracy. Sama czuje się na siłach, aby pracować. To moja wielka odskocznia od? Chyba od siebie samej bo w pracy jestem zupełnie inna. Skupiam się na tym co mam do zrobienia, a nie na sobie. Sama specyfika pracy i kontakty międzyludzkie dodają mi sił. Później zaczyna się życie prywatne. Czas dla dziecka, później zostaje sama z sobą. Nie oszukam siebie w tym co czuje. Psychiatra jak mu opowiem wszystko łącznie z tymi smsami o tym, że najchętniej bym się siebie pozbyła wypisze mi skierowanie na wiadomy oddział. Druga kwestia to kiedy? O wolne u mnie w pracy trudno, nie ma mnie kto zastąpić. Łaska dyrekcji na pstrym koniu jeździ. Psychologowie w ramach NFZ przyjmują zapewne do południa, psychiatrzy też. Trafić na mądrego psychologa na NFZ nie na takiego, który przyklei łatkę, albo jednym uchem wpuści, drugim wypuści też trudno. Empatia to towar deficytowy w tych czasach. Trudno się temu dziwić z jednej strony. Dokąd nie domyśliłam się, że jest z nią na urlopie nie interesowało mnie kto, gdzie, kiedy i jak. Pewnie sobie jakoś to zracjonalizowalam. Serio byłam przez dłuższy czas pewna, że jestem na właściwej ścieżce. Nie rozmyślałam tak, niczego nie sprawdzałam, nie jeździłam obok domu (codziennie), raz na jakiś czas i to zupełnie bez emocji lub z emocją pod tytułem nie zależy mi na tym. Jakoś tak w ten weekend coś mnie tknęło, jakieś przeczucie (tak jak kiedyś z tym psem) śnił mi się codziennie, jakieś sytuacje, rozmowy. W poniedziałek w drodze do pracy mówię, a przejadę się. Kiedy zobaczyłam Passata na podwórku już wiedziałam. W pracy nie ma jej do poniedziałku. Chciałam mu zepsuć urlop, żeby tak się nie cieszył moim kosztem, wiem, że to skrajna podłość. Było mi tak strasznie przykro, że mnie odmawiał, że nie powstrzymałam swej złości i napisałam. To takie szczeniackie zachowanie, zabrali mi lizaczka a ja tupię i wymuszam bo chciałabym lizaczka. Łapie się każdego chwytu, prawie każdego. I nigdy nie zrozumiem dlaczego dla mnie nie warto było się starać. Czym ja byłam gorsza od niej? Jedyny racjonalny w miarę powód rozstania jaki podał to moja zazdrość i zaborczość. Czasami rzeczywiście przesadzałam,a czasem on dawał mi do tego powody. W miarę odkrywania jego słabości do kobiet przestałam mu ufać, wszystko kojarzyło mi się z jednym. Do czasu śmierci jego syna. Myślałam, że to go odmieni na lepsze, że zrozumie jak kruche jest życie i doceni mnie w końcu. Sama jak to powiedział chciałam to mam. Wszystko od początku do końca łącznie z wirusem. Przez siebie samą taki cytat z niego.

A co ja teraz powinnam zrobić? Czasu nie cofnę, niczego nie odwołam. Przepraszać też nie będę bo ja nie usłyszałam wybacz, przepraszam, zachowałem się jak ostatnia świnia, powinienem powiedzieć prawdę. Tyle kłamstw, tyle razy je odkrywałam mówiąc mu prawdę prosto w oczy, a on myślał, że uda mu się oszukać po raz kolejny. Wiadomo, że odciął się bo ma nową. Chce być z nią uczciwy i szczery bo ma korzyść. Oszczędność to jeden z powodów, nowe emocje to kolejny. Emocje opadną, zostanie oszczędność, będzie trwał.

- Wyznaczyć wizytę u psychiatry i iść do niego.
- Przestać żyć przeszłością.
- Ucinać myśli o bohaterze wątku.

Kpisz czy o drogę pytasz?

Bez odbioru.

Recepty przepisuje lekarz ( którym jest psychiatra) a psycholog to terapeuta, nie jest lekarzem. Psychiatra nie zmieni Twojego sposobu myślenia bo jest lekarzem a nie cudotwórcą. Przepisze Ci leki które pomogą Ci funkcjonować, poprawią obniżony nastrój i pozwolą rozpocząć efektywną  psychoterapię z trochę bardziej "przytomną" głową ( tu wlasnie powinien wejść psycholog z terapią). Odpowiednia terapia pozwoli Ci dotrzeć do mechanizmów Twoich zachowan i sposobu postrzegania siebie i innych ludzi, źródeł i przyczyn tychże mechanizmów. Zmiana jako taka należy jednak tylko i wyłącznie do CIEBIE. Tej pracy nie wykona za Ciebie żaden specjalista ale da Ci narzędzia i bazę z której będziesz mogła wyjść w celu dokonania tej upragnionej zmiany.
Jeszcze jedno, psychiatra nie szafuje skierowaniami na leczenie w sensie szpitala czy zwolnieniami lekarskimi. Skierowania dostają osoby które mają myśli zagrażające ich własnemu życiu lub z ewidentnymi oznakami psychozy która odbiera im możliwość właściwego odbioru rzeczywistości ( uczucie bycia śledzonym, omamy itp) . Nikt nie kieruje do placówki kobiety ktora  robi dramę z rozstania z facetem. No chyba ze planuje się  z tego powodu targnąć na swoje życie. Przestań wiec szukać  powodów do nieumowienia się na tą wizytę. Skoro masz czas i siły jeździć pod chatę tego gościa to znajdziesz i czas na zadbanie o swoje zdrowie psychiczne. Jeśli nie to z mojej strony również bez odbioru.

Najpewniej otrzymam psychotropy, chemię, która blokuje neuroprzekaźniki, sztuczną serotoninę, czy to nie spowoduje że mój mózg przyzwyczai się do bodźców w postaci leków? Mam tyle wątpliwości co do tego. Myślę, że u psychiatry nie będę miała potrzeby opowiadać całej historii. Wystarczy, że skupię się na najważniejszych aspektach swojego upośledzonego funkcjonowania. I najwaznjesza kwestia jak nie poryczeć się u lekarza do takiego stopnia żeby musieć pisać na kartce bo słowo przez gardło nie przejdzie? Psychologowi też chyba bym musiała listy pisać bo jak płaczę wyglądam okropnie. Słowa nie mogę wydusić, więźnie mi wszystko w gardle. Na wyjście z gabinetu chyba musiałabym włożyć worek, najlepiej od ziemniaków taki lniany żeby ludzie mnie nie widzieli spłakanej, nie mówiąc już o próbie powrotu autem ze łzami w oczach. Już raz kiedyś tak jechałam, byłam ciekawym obiektem do obserwacji na czerwonym świetle.

Ok ja się poddaję. Jeśli dla Ciebie ważniejsze jest  to jak będziesz wyglądała zapłakana niż własne zdrowie i los Twój i Twojego dziecka ( bo Twoje działania przekładają się na nie) to z mojej strony  na tyle. Baw się dobrze w swoim bagnie.
@ Wielokropku znam różnice między psychologiem psychoterapeutą i wiem że psychiatra bywa psychoterapeutą. Korzystalam z pomocy rzeczonych osób. Napisam tylko ogólnikowe różnice między tymi osobami by Osoba miała ogólne pojęcie w temacie. Mam jednak wrażenie że doskonale wie wszystko skoro tak dobrze orientuje się w temacie działania leków na neuroprzekaźniki. Ma niezłą zabawę albo chora przyjemność z bycia trollem lub atencjuszką / ofiarą. Mojej uwagi juz nie dostanie.

Albo jesteś trollem (po takim czasie trudno uwierzyć, że do dorosłej kobiety nie trafiają żadne sensowne argumenty...), albo drastycznie uzależnioną osobą od ex, że cokolwiek, co miałoby Tobie pomóc stanąć na nogi odrzucasz kategorycznie, bo to spowoduje, że w końcu przestaniesz o nim myśleć...
ratuj siebie dziewczyno... dziecko masz na wychowaniu, a Ty o eks rozmyślasz? Gdzie jest, co robi, z kim się związał,  przecież to jest CHORE!!!  Weź się w garść w końcu!!!

Wizyta u lekarza osobistym upadkiem? Jeśli to prawda, współczuję sposobu myślenia.

Są różne rodzaje przemocy; przemoc fizyczna to tylko wierzchołek góry lodowej.
Masz w głowie wiele mitów, stereotypów. Podczas terapii miałabyś szansę przyjrzeć się nim i zdecydować, co z tego jest Ci przydatne, czego się pozbywasz.

Na szczęście jednak bycie szczęśliwą nie jest obowiązkowe, podobnie jak korzystanie z pomocy specjalistów.

I przede wszystkim to co odczuwam najbardziej to swoisty dysonans. Dlaczego, za co, i czemu TO JA musze ponosić każde konsekwencje tej znajomości? W kwestii zdrowia psychicznego i fizycznego... A on? Świetnie bawi się na urlopie. Nie jest sam, a mnie w myślach przeklina.

Dotąd było całkiem ok, naprawdę cieszyłam się tym co mam, to było szczere. Czytałam książki, obroniłam studia zapisałam się na jeszcze jedne, spacerowałam z córką takie zwyczajne życie. Czułam to, że się raduje wewnątrz. Miałam taki spokój wewnętrzny. Myślałam sama do siebie o teraz spójrz, żyjesz normalnie. Sama siebie wpędziłam w ten kozi róg. Bo coś mnie tknęło z weekend, że coś się zmienia. Śnił mi się. Pod końcówkę ubiegłego tygodnia nie było mnie tam, mimo, że wracałam z pracy  cały weekend nie byłam też w jego miejscowości. Dopiero w poniedziałek. Strasznie zabolał mnie fakt, że ze mną nigdy nigdzie nie był, a z nią pojechał po 2 miesiacach. Boli to dotąd równie mocno.

Oczywistym jest, że to strata czasu, strata zdrowia. Jak to moja ciotka powiedziała, szkoda moich nerw bo tracę swoje zdrowie  i też poleciła mi abym poszła po leki, będzie mi łatwiej wrócić do równowagi.

Po co w takim razie czepiał się mnie jeśli zakładał zabawę? Mówiłam mu od samego początku, że szybko przyzwyczajam się do ludzi. Nie uważał, że może komuś zrobić dziki zachód z psychiki? Że ludzie mają uczucia? Może mało trafne porównanie.

Kiedyś powiedział mi 'nie zakochuj się we mnie, ja nikogo oprócz siebie nie potrafię pokochać' więc pewnie coś w tym Aniu jest. Czyste wyrachowanie z jego strony. Nawet synowi liczył ile pieniędzy wydał na pogrzeb i widziałam zgryzotę z tego powodu w tonie jego wypowiedzi. Trochę sobie to wszystko tłumaczę, że to taki trudny czas w moim życiu. Z drugiej strony ile razy można? Kiedyś czytałam artykuł o tym ile razy można wchodzić w nowe relacje. Ile razy mówić komuś innemu, że mamy te samą 'czapkę w kropki', mam dokładnie takie samo podejście. Jeśli ludzie dogadują się w miarę dobrze, nie ma rażących zachowań wobec siebie to dlaczego nie? Nie ma ideałów.

Bazujesz na poczuciu krzywdy. Rozumiem Cię doskonale. Byłam w podobnym stanie w nieustannym buncie i sprzeciwie.
Wywal te swoje pretensje- na papier. To doradzi Ci każdy terapeuta. Wyj, krzycz, napieprzaj, wyładuj to. Spróbuj wyładować.
Jeśli nie pójdziesz do lekarza- zostaniesz z tym kompletnie sama. Bez żadnej pomocy.
Zrób cokolwiek! Nie chcesz sobie pomóc, podając nieco żenujące argumenty. Ja napisałam wszystko sobie na kartkach, żeby przekazać psychiatrze jak si€ czuję. Nie byłam w stanie mówić. I bez tego zapomniałabym większość.
I masz rację- lekarz ani terapeuta nie sprawi że się odkochasz.
Ale nie możez siedzieć w tym grajdole i tylko biadolić. To infantylne. Czytaj historie innych kobiet, znajdź terapeutę, przynajmniej sie wygadasz.

Poza tym po latach związku, po tym co przeszliśmy razem co powinno nas umocnić i przybliżyć do siebie (paradoksalnie tak nie było) jak można wszystko po prostu wyrzucić? To wszystko prysnęło jak banka mydlana, tak po prostu.

Wiem, że to co robiłam podziałało tak, że on cieszy się, że już nie jestem z nim. Ja to wszystko rozumiem. Wiem, że docenia spokój, który ma z nią. Że nic a nic nie obchidzi jego mój ból. Wiem, że tutaj też jestem odebrana jako zaburzona kobieta, która nie potrafi sobie poradzić. Bo nie potrafię.

Nie potrafisz sobie poradzić. Hm... . Po czym poznałabyś, że sobie poradziłaś?

Między zapomnieniem a bezustannym rozpamiętywaniem jest olbrzymia różnica. "Dziwnym" trafem wybrałaś zapomnienie, bez ciężkiego urazu głowy opcję niemożliwą do zrealizowania.

Świetnie do Świąt i Sylwestra kupa czasu a Ty juz teraz wiesz, jak to źle nie będzie. Jak ma być dobrze, jeżeli masz takie nastawienie?
Ponad to, sorry 'zawsze jezdziliscie' ... ? To ile Ty z nim byłaś 20 lat ? Chyba nie, wiec....nie przesadzaj.
A nie możesz po prostu zaakceptować, że mimo Twoich oczywistych zalet on jednak szuka kogos z innymi zaletami ? Ze pasuje mu cos zupelnie innego ?
Ty sie non stop krecisz w kołko, nadal nie byłaś u psychologa prawda? Skoro widzisz, że po takim czasie nadal sie nie poprawia czemu w koncu sie do niego nie udasz?

On znalazł pewnie taka osobe jaka sam jest, niech się prowadzają.
To on ma problem ze sobą.
Ty masz swoje życie i na szczęście wiecej jest dobrych dni, wszystko się ułoży.

Ja poszłam najpierw do psychiatry, leki dzialaja po ok 3 tygodniach, potem dołożyłam psychologa.
Ratuj sie Asia, szkoda zdrowia, uwierz mi.
Nie szukaj winy w sobie, po prostu jesteś emocjonalna i mocno kochasz, rozumiem Cię.

Myśli przyjdą? Skąd pewność? Szklana kula?
Jeśli jednak przyjdą, to można puścić je wolno, można je zatrzymać i snuć wizje. Wolny wybór.

Poza tą całą historią zauważyłam, że zaczęłam rozdrapywac fragmenty swojego ciała. Do krwi. To kolejny powód dla którego powinnam pojawić się u lekarza bo to jest o podłożu psychicznym. Po 3 latach stosowania antykoncepcji pojawiły się pewnie wykwity skórne w okolicach występowania menstruacji. Ja to zaczęłam drapać. Dekolt i plecy są w opłakanym stanie. Buzia na szczęście została w nienaruszonym stanie. Ale plecy i dekolt to rozdrapane miejsce przy miejscu. Znalazłam o zgrozo sposób na rozładowanie emocji. W ogole zaczęłam reagować bardzo impulsywnie. Wszystko mnie wkurza, przeklinam w nieadekwatnych sytuacjach, niewspółmiernie do wydarzenia złoszczę się. Staram się nad tym panować, ale w tej chwili mam ochotę pojechać do lasu i wyrąbać ręcznie wszystkie drzewa. Wyładowac się na czymś. Nie wiem na co jestem taka zła.

Już nie mam takiego błysku w oku jak kiedyś, postarzałam się okropnie. Włosy wypadają mi garściami. Mam wrażenie, że zeszczuplałam. Jestem zupełnie inna mentalnie niż kiedyś. Kiedy byłam z nim w tych dobrych dniach trzymały się mnie żarty, po prostu tryskałam szczęściem, to było widać na zewnątrz. Kwitłam. A teraz? Marazm. Sfrustrowanie i żal do wszystkich dookoła.

Nie pytalam w poprzenim poście jakie ona ma zalety, tylko uświadamiałam Ci, ze on szuka czegoś innego.
Ponowie pytanie, dlaczego do tej pory nie byłaś u specjalisty ?

I tak wiem, to samo było ze mną. Tylko z tą różnicą, że myśmy spędzali z sobą więcej czasu. Zakładam.

Tak się jeszcze zastanawiam, czy to normalne żeby tyle czasu tęsknić za człowiekiem, który tak się zachował. Żeby uczucia nie zmieniły się w złość. Przecież ja wiem, gdyby on tylko się odezwał to ja bym pofruneła do niego jak na skrzydłach. On z kolei nie żałuje rozstania ze mną, najpewniej żyje jak pączek w maśle. Przez głowę nawet raz nie przejdzie mu myśl, o mnie. Czytałam tu na forum jeden wątek, pisał go facet w wieku 28 lat, jego zachowania były odzwierciedleniem zachowań T. wobec mnie. I on w wieku 28 lat w dalszych postach był świadom swych deficytow, swego nagannego zachowania wobec partnerki i nie rozumiem facet 28 lat poziom świadomości większy niż u faceta 54 lata? Przecież to ja byłam winna swymi złymi nawykami rozstania z nim. Wirus to też moja wina. Usilnie próbowałam się podzielić choróbskiem z nim.

W najgorszym razie usłyszysz to, co piszemy Ci tutaj: Jesteś osobą zaburzoną. Skoro tutaj od tego nie umarłaś, to i u lekarza zawału nie dostaniesz. On zresztą ma wielu pacjentów z zaburzeniami. Więc  i oryginalna tam nie bedziesz.

Zaburzenie sie leczy, więc możesz wyzdrowieć. Twoja wola, Twój wybór.

Możesz kręcić się dookoła jak chomik w klatce, bo widać, że to Ci odpowiada.
Ciężko się czyta ciągle te same śpiewki, jak to z nim było cudownie, a bez niego tragedia. A to kłamstwo, które klepiesz jak zdrowaskę. Nigdy miedzy wami nie było dobrze. Dobrało sie dwoje zaburzonych i kręciło się jak na karuzeli. W trójkącie Kapmana zmienialiscie role z kata na ofiare i opiać od nowa. Wariactwo, choroba, kręciołek z chomikami.

Jeśli chcesz się przestac kręcić jak chomik, to biegiem do psychiatry po leki, a potem do psychologa na kilkuletnia terapię.
Bo ja wymiekam na te Twoje klepanie bzdur, kłamstw i oszukiwania samej siebie.
Zrób to dla siebie i dla córki, bo z niej też wyrosnie chomik.

Ok, zaburzoną ale w jakim kierunku? Depresja? Bordeline czy jakoś się to pisze? DDA?

Mam za sobą rozwód z przemocą fizyczna w tle. Łącznie z podduszaniem i innymi 'atrakcjami'. Po tym płakałam tylko trochę, zaraz wzięłam się w garść i pokazałam mu gdzie raki zimują. A tutaj ja jestem cały czas na kolanach. Sama czasem myślę co by sprawiło żebym go znienawidziła? Byłoby mi łatwiej

Z moimi koleżankami próbujemy zmówić się razem na jakąś aktywność, ale czasem trudno nam się śpiąc w jednym terminie.
Bardzo tęsknię za tym żeby ktoś mnie przytulił. W nocy po prostu tulę poduszkę do siebie.
Myśli o nim przychodzą same, nie potrafię sobie jeszcze zracjonalizowac pewnych rzeczy. Czuję się winna, cały czas myślę, że gdybym nie zabrała tych rzeczy to wszystko by się poukładało. To takie bujanie w obłokach bardziej niż realne myślenie.

Przestań znowu robić z siebie ofiarę, bo znowu reagujesz jak chomik.
Wygląda mi to na borderline z autoagresją (bo się okaleczasz fizycznie). Do tego masz ryzykowne zachowania (bo dawałaś się podduszać i wybierasz facetów, którzy Cię strasznie źle traktują).  Już po tym małżeństwie powinnas iść do psychologa, bo zaburzenie nie leczone sie rozwija. I jak widać się rozwinęło, skoro wybrałas faceta, który traktował Cie jak ścierkę i opędzał się od Ciebie, jak od muchy.

Nawet jeśli jesteś borderlein to co? Nie Ty pierwsza, nie ostatnia. To sie leczy i to coraz lepiej. Trudne do wyleczenia, długo trwa terapia, ale to nie zmiany w mózgu, więc dużo będzie zależeć od Ciebie.
Przeczytaj księżkę
Ja, borderline i terapia Agnieszka Rosińska
Borderline: Autoterapia, czyli o sprawach poważnych z solidną dawką autoironii Anka Mrówczyńska
Nienawidze Cię, nie odchodź Jerold J. Kreisman, Hal Straus
Uratuj mnie. Opowieść o złym życiu i dobrym psychoterapeucie Autor:Rachel Reiland

Nie mam pojęcia paslawku dlaczego tkwię na etapie złości i dlaczego to wszystko kieruję w siebie, a nie w niego? Jestem zazdrosna, to z pewnością mogę przyznać. Wiem, że on jest niewart niczego. To wiem. A czuje? Zupełnie coś innego. Nie umiem wybaczyć przede wszystkim sobie aby przejść do akceptacji. Zazdrość o niego nie z pozwala mi na akceptację. Nie umiem wyzbyć się tych uczuć.

Już nie będę zapewniać, że pójdę do lekarza. Tym razem będę działać nie mówić.