Wirus, rozstanie z partnerem - Netkobiety.pl

Ja do niego nie dzwoniłam, to on do mnie dzwonił w momencie w którym pojął, że mógłby mieć problemy. Zresztą nawet się nie dodzwonił bo zablokowałam go z pozycji telefonu. Dodzwonił się przez komunikator. Nie, nie chcę do niego wracać. Wierz lub nie Izabello. Kiedy z nim rozmawiałam jedyne co odczułam to nic nie czułam. Żadnych emocji. Nic mnie nie tknęło poza obojetnoscia.

Gdybyś została w tak perfidny sposób oszukana jak ja to zapewne też miałabyś poczucie pokrzywdzenia. Zresztą tak jak mówię, wszystko zbiegło się naraz. Praca to rozstanie, czynników stresogennych mam aż za nadto. Od lipca ciągnę wieczne zmiany. Nie kreuje się na ofiarę, ale to taki czas w którym nie mogę ukoić umysłu. Nawet w domu przeżywam wszystko razu 100. Taką mam naturę. I to nie trwa ciągle, są momenty kiedy o tym myślę. Tak to prawda, że trudno mi się z tym pogodzić. On mimo wszystko stanowił część mego życia przez tyle czasu. Nie umiem przestać tęsknić choć wczoraj gdy z nim rozmawiałam nie odczuwałam żadnej tęsknoty. I nie, nie wydzwaniam do niego. Najważniejsze, że ja wiem jak jest. Pisać, pisałam. On też. Ale nie dzwoniłam.

Zostałam oszukana jeszcze bardziej i potraktowana jeszcze okrutniej.
I robiłam dokładnie to samo co Ty.
Bardzo, bardzo dobrze rozumiem i znam i te mechanizmy, i to wyszukiwanie sobie pretekstów i ten przymus dzwonienia/ pisania.

Sama zobacz, pisać pisałaś, ale upierasz się, że przecież się z nim nie kontaktujesz.
Tymczasem to jest takie wypuszczanie macek, czułków, i sprawdzanie, czy już chwyci przynętę i czy odpowie po tym smsie, czy jeszcze nie.

Jak się od niego odetniesz, to minie.
Jak się nie odetniesz, to nie minie.

Nie "musisz" napisać. "Chcesz" napisać. Więc piszesz. Nie ma takiej siły, która przymusiłaby Cię do napisania, gdybyś nie chciała tego robić. Ty piszesz, bo taki jest właśnie Twój wybór. Nikt Cię do tego nie przmusza.

Kolejną rzeczą, której de facto nie moge przeżyć jest fakt, że to on zostawił mnie, a nie ja jego. Że starszy facet nie chciał mnie. A ja jego bardzo. To zawsze tak działało, im bardziej uciekał tymbardziej ja goniłam. Mordęga nas obojga. Staram się to racjonalizować tłumacząc, że są osoby, które są tak bardzo samotne, że mimo różnic między sobą są z sobą z jakiś powodów, aż w końcu coś pęka i te różnice stają się nieznośne. Powody jakie podał to moje bałaganiarstwo czyli kubek na stole, raz na jakiś czas. Pranie pod pralką, jedyne jakie wyprał i środki higieniczne, które zostawały w koszu, nie wiem co miałam z nimi robić? Zabierać do domu? Wyznał ze moja obecność w jego domu bardzo mu doskwierała, dziwne, że prosił abym przyjeżdżała w czasie tych niedogodności. I zarzucił brak odpowiedzialności to najbardziej mnie zdziwiło, mam pracę jestem normalna. Mówił zupełnie innymi kategoriami niż pisał poprzedniego dnia. I stąd wiem, że kłamał bo i ani razu nie wspomniał o badaniach o teście. I jak tak pisał to on był w świecie projekcji. Już nie skupiając się na nim. Numer już usunęłam, wciągając uprzednio na czarną listę. Messendzer zablokowałam, inny komunikator też. On zrobił dokładnie to samo, oprócz numeru telefonu. Nie dodał mnie do czarnej listy. A może i też... Kto wie. Nieważne. W każdym razie ze względu na pracę czas to definitywnie zakończyć. Mam bardzo intensywny czas. Mama, córka i koleżanka z pracy są wsparciem w sensie nie tej relacji, już o tym w domu nie mówię z mamą, a koleżanka nie zna historii. Są wsparciem zawodowym, dzięki nim zyskuje wiarę ze wszystko będzie dobrze. Bo stresuje się bardzo przeżywam wszystko. I dziękuję za Wasze wpisy. Za to, że mnie nie zjechałyscie choć pewnie można by było bo jestem nie wiem jaka ale głupia na pewno. Czy powinnam przepraszać? Nie wiem... To kolejny kontakt... Nie chcę już. I tak wyszłam na wariatkę na własne życzenie. Tak bardzo chciałam go ukarać. I pewnie nadal będę miała takie zapędy, lecz tu zastosuje metodę zeszytu. Tam to napisze.

Mnie powiedział na początku dokładnie to samo. Jesteś dla mnie za młoda, jesteś atrakcyjna możesz mieć normalną rodzinę, znaleźć faceta, który będzie o Ciebie dbał bo zobacz co ty masz ze mną? Czy ty masz ze mną dobrze? Nigdzie razem nie wychodzimy, nie jeździmy, co ty ze mną masz? Nic ci nie kupuje, nie dzwonie, nie piszę etc. Nie chciał mnie przytulać, całować, nie okazywał żadnych uczuć. Wszystko mu przeszkadzało i teraz łączę fakty. Pewnej niedzieli szczebiotał jak ptaszek, a w sobotę był u niej na grillu. Był rozmarzony, wręcz w euforii. Używał innego słownictwa, to było takie nie jego. I tu już zapaliła mi się lampka, która zaraz sama zgasiłam myśląc, syn mu umarł, niedowiary, aby teraz o tym myślał, żeby zmienić partnerkę. A jednak. Zaskoczył mnie. Twierdził, że postawił wszystko na jedną kartę po śmierci syna. To nic, że ja go wspierałam, to nic, że ja przeżyłam śmierć jego syna. To nic, że płakałam razem z nim. To się nie liczy. Mało istotny szczegół.

Dokladnie. To tylko jego decyzja. U mnie było tak samo. Amok męża i tyle, byłam bezradna, teraz to wiem.

Tez mowil, ze na.mnie nie zasluguje bla bla bla...
Ale to akurat prawda

Co do pisania, to pisalam tez, brzydkie smsy,
moja terapeutka tez radzila pisac i chować. Pisalam notatki w telefonie ale nie wysylalam (no tylko czasem...), a z czasem ta potrzeba sie wyciszyla.

❤️
Uważam, że nie można uciekać przed uczuciami i oszukiwać samego siebie, że coś nie istnieje kiedy tak naprawdę w środku, aż krzyczy. Prędzej czy później i tak nas to dopadnie, być może ze zdwojoną siłą. Nie jestem idealna, nigdy takiej nie udawałam. Zawsze starałam się go zrozumieć, ale też nie owijałam prawdy w świecące papierki, mówiłam wprost co myślę w ładnej formie przekazu kiedy byliśmy razem, kiedy zrobił to ci zrobił przestałam ubierać to w ładne słowa. Mówiłam brzydkimi określenia, epitety na porządku dziennym, nigdy przy nim nie przeklinałam, w ogóle rzadko przeklinam, a wtedy.... I z jednej strony jest mi wstyd bo poznał tę część mnie, która na codzień nie funkcjonuje na zewnątrz (rzadko denerwuje się do tego stopnia), jestem zła na siebie, że nie zachowałam wobec niego swego niewinnego wizerunku altruistki. Że zna mnie w całości. Wie już jaka jestem. Gdzieś tam w środku pewnie wciąż przejmuje się co on TERAZ myśli na mój temat. Żal mi, że on zapewne żałuję, że mnie poznał. Że pewnie analizuje, że gdyby nie ja to jego życie wyglądałoby inaczej. Ale moje też, ja też mogę żałować. I przede wszystkim żal mi tego, że spaliliśmy mosty. Ale chyba inaczej się nie dało. Że na ulicy miniemy się jak obcy ludzie. Że on mnie nie wspomni dobrze. Że nawet nie wiem czy wszystko u niego dobrze. I że i się tym nie interesuje co u mnie. Opowiadałam mu o pracy, że we wrześniu czeka mnie awans zawodowy. Że nie będzie wiedział, że właśnie kończę studia i bronię tytułui, że trochę jestem z siebie dumna z tego powodu. Mówił też, że był ze mną właśnie ze względu na moją szkołę bo mu płakałam, że szkoły nie skończę kiedy będę miała jakieś zawirowania w życiu prywatnym. Oczywiście wszystko mam na własne życzenie, psycholog przez siebie, leczenie przez siebie bo to ja sama chcialam z nim być za wszelką cenę to jego słowa. Podsumowując wyszłam na jakąś opętaną. Ale ja w innych dziedzinach życia funkcjonuje normalnie. A przepraszac go raczej  nie powinnam bo on też tego nie uczynił.

Jeszcze jedno co zapadło mi w pamięć to, że tym zachowaniem w knajpie pokazałam jakbyśmy mieli wspólne dziecko. Jakby moja córka była jego córką, dla mnie jest to dziwne stwierdzenie. Wypaczone spojrzenie na sytuację. Mało tego, mówił, że ludzie śmiali się ze mnie i z niego. Nawet jeśli? Mnie jest to obojętne, nie znałam tych ludzi, ani oni mnie.

Ostatnią rzeczą, która jest wspólną (nie, nie chce szukać pretekstu do kontaktu) jest konto na netflix. Zawsze oddawałam pół kwoty należnej za to. Teraz on opłaca sam. Hasło zapisane u niego w zeszycie. Z pozycji odbiornika nie można nic z tym zrobić... Nie chcę żeby coś za mnie opłacał, a ja żebym sobie korzystała. To nie w moim stylu. Nie lubię tak. I nie wiem co z tym zrobić. Już tak 2 miesięcy, odkad się rozstalismy...

Z pozycji odbiornika nie można się wylogować. Próbowałam. Hasło mam zapisane u niego w zeszycie. Zrobiliśmy tak, adres mailowy mój, numer telefonu jego bo ja nie mam abonamentu. Nie wchodziłam na to konto odkąd je założyłam. Nowego założyć nie będę mogła ze względu na właśnie telefon na kartę.

Ty naprawdę mówisz o netflixie?

Możesz się wylogować z poziomu każdego urządzenia, na którym jesteś zalogowana.
Nie musisz mieć telefonu na abonament, żeby mieć konto. Masz maila, podpinasz kartę płatniczą i korzystasz normalnie.

Aha, okej. Jutro spróbuję wylogować się z pozycji odbiornika. Raz próbowałam to mi nie wyszło. Nie mam zamiaru kontaktować się z nim w tej sprawie. Po co? Przecież i tak on to ciągle opłaca. A ja mu nie wracam kasy od 2 miesięcy, odkad się rozstalismy. Jego numeru konta też nie mam aby zrobić przelew.

Wiem, temat już zamknięty, ale muszę gdzieś wyrzucić to z siebie, to co mnie ostatnio męczy i co de facto mam na własne życzenie...

Powinnam dawno spać, tachykardia spoczynkowa plus natłok myśli równa się brak snu. Leżę w tym pustym łóżku, ogarnia mnie chęć wycia w poduszkę. Niby na codzień wszystko ok, wolę nawet tę samotność, spokój, przewidywalność, czas dla siebie. Z drugiej strony bardzo tęsknię. Tęsknię żeby mnie ktoś przytulił, pocalował, złapał za dłoń mówiąc damy radę, dasz radę, ktoś kto odpędził by moje wieczne wątpliwości i obawy. Myślę, że jestem? w tym trudnym procesie pt 'kochaj siebie'. Tak jak wszędzie poblokowalismy siebie wzajemnie i on i ja tak teraz ja odblokowałam jego, a on mnie. Przynajmniej na jednym komunikatorze. Tak, wiem, szczeniackie, dziecinne, infantylne na maxa. Nie, nie o to chodzi. Tak, sprawdzam, jestem idiotką, sama sobie to funduje. Sama wprowadzam siebie w punkt wyjścia, ale to jest jak bumerang. W weekend walczyłam z chęcią napisania mu obrzydliwego, wrednego, podłego smsa. Wygrałam, nie napisałam. Pracuje w jego miejscowości, przejeżdżam obok jego domu, celowo, tak to chore. Wiem to. Ciekawosc co u niego jest silniejsza od rozsądku. To co dziś zobaczyłam utwierdza mnie, że głos mej intuicji ma rację. Jest z nią. Najprawdopodobniej na wakacjach ponieważ auto, które używa na co dzień stoi na posesji, natomiast 'odświętne' auto jest w użytku. Zawsze mówił, że morze najpiękniejsze jest we wrześniu. Najtańsze też. Nie wiem po co ja tam jeżdżę? Po co to wszystko robię... Jestem głupia, nic mnie niczego nie nauczyło. Minęły dwa miesiące, a ja nadal myślę co z nim, czy jest zdrów, kiedy czytam o wypadkach w województwie jadę obok jego domu zobaczyć czy auto jest całe... Czasem zbiera we mnie taka frustracja. Czuję się jak kobieta, która jest silnie zgorzkniała, sfrustrowana życiem, swym położeniem i sytuacją. Emerytura po 30 to trafne określenie. Nie potrafię zezłościć się na niego na tyle aby przestać czuć to co czuje bo to co myślę to inna sprawa. On o mnie dawno zapomniał, ja wiem. Wręcz żałuje jak domniemam. Czuję się tak... nie wiem jak. Pusto? chce mi się płakać. Chciałabym się przytulić. Obok mam poduszkę. Tęsknię. Choć świadomość mówi, nie ma za kim, ani za czym. Wciąż mi się śni. On, jego dom, jakieś sytuacje. Gdybym tak potrafiła, bez uczuciowo na zimno jak on to o tej porze nawet bym nie pomyślała o nim.

Ostatnio mam taki młyn w pracy, że nie nie poszłam. Poza tym średnio wierzę w psychologów. Niczego im nie ujmując. Druga kwestia to wstyd. Dość nawstydziłam się u swojej ginekolog. Aż wstyd mi spojrzeć jej w oczy, dobrze, że są maseczki. Co powie mi psycholog? Że byłam naiwna głupia jak but? Tylko okrężną drogą w dyplomatyczny sposób. Gdyby u mnie ktoś w pracy wiedział o tym wszystkim to by się lewą ręką przeżegnali. Poza tym i tak gdzieś z tyłu głowy mam myśl czy aby na pewno nikt mnie nie rozpoznaje w pracy ze znajomości z nim... Wstyd mi. Tyle mi pozostało. Użalanie się nad sobą i wstyd. I żal, pytania. Wiem, że pojechał z nią na urlop. Inaczej auto stałoby tam gdzie zawsze. Nie ma go w domu. Nie, nie sprawdzałam tego empirycznie. Wiem to, ja mam jakąś intuicję co do niego. Kiedyś zdechł mu pies, i zrobił sobie krzywdę przez alkohol. Nie byliśmy wtedy razem, ale ja to wyczułam, że coś jest nie tak. Jeszcze powiedziałam swojej mamie, że coś się wydarzyło bo czuje to. Kiedy za pół miesiąca pojechałam do niego miał startą buzię, łokieć i kolano tak solidnie, a na piesku rosła róża.

Są osoby szukające sposobów poradzenia sobie ze swym problemem, są też takie, które szukają powodów uzasadniających "stanie" w tym samym miejscu. Są też trolle.

Ale przecież w Twym przypadku nie o brak wystarczających funduszy chodzi. Gdybyś napisała o tym, że masz inne wydatki, a na terapię już pieniędzy nie wystarcza, to nie napisałabym tego, co zacytowałaś.
Są osoby, powtórzę, szukające sposobów poradzenia sobie z problemem (a terapia nie jest jedynym), są osoby, które mimo upływu czasu dalej grają rolę ofiary, rozpamiętując przeszłe i obecne zachowanie "byłego". O ile ten wątek byłby krótszy (ja nie napisałabym ani słowa), gdybyś od razu poinformowała, że chcesz tylko poużalać się, ponarzekać, ciskać gromy na byłego partnera.

Ja cały czas robię coś dla siebie, czytam, dbam o siebie, pracuje, żyje swoim życiem. Czas kiedy o nim myślę to momenty.
Wiem, że pojechali na wakacje. Wiem to na pewno. On na codzień nie uzywa drugiego auta do dojazdów do pracy. Za dużo pali. Jeździ nim okazjonalnie. Poza tym wiem gdzie ona pracuje, wiem, że w pracy jej nie ma. I będzie dopiero w poniedziałek czyli ma urlop. On nigdy nie zostawia auta na podwórku no chyba, że coś naprawiał, ale nie sadze. Wiem, że to chory wywód. Zaraz mi to każdy napisze.
Do kogo ja mam się wygadac kiedy mało kto o tym wie?

Przestań, natychmiast:
- robić z siebie ofiarę
- dywagować, jakim on był czy jest wobec Ciebie, wobec innych, w tym innych kobiet
- przestań roztrząsać, co byłoby gdyby... .

Uświadom sobie, że masz wpływ na to co myślisz. Jeśli dopadną Cię myśli na jego temat, nie zatrzymuj ich, nie rozwijaj, pozwól im odpłynąć.

Zajmij się sobą, przyczynami swoich zachowań.
Zastanów się, dlaczego pozwalałaś się tak traktować? Dlaczego jego dobro przedkładałaś nad własne? Dlaczego katujesz się roztrząsaniem jego aktualnego życia? Przy czym odpowiedzi typu "bo go kochałam" i/lub "bo był chory/w żałobie" nie jest są właściwymi.

[/quote=Wielokropek]Przestań, natychmiast:
- robić z siebie ofiarę
- dywagować, jakim on był czy jest wobec Ciebie, wobec innych, w tym innych kobiet
- przestań roztrząsać, co byłoby gdyby... .

Uświadom sobie, że masz wpływ na to co myślisz. Jeśli dopadną Cię myśli na jego temat, nie zatrzymuj ich, nie rozwijaj, pozwól im odpłynąć.

Zajmij się sobą, przyczynami swoich zachowań.
Zastanów się, dlaczego pozwalałaś się tak traktować? Dlaczego jego dobro przedkładałaś nad własne? Dlaczego katujesz się roztrząsaniem jego aktualnego życia? Przy czym odpowiedzi typu "bo go kochałam" i/lub "bo był chory/w żałobie" nie jest są właściwymi.[/quote
Bo chciałam żeby między nami było dobrze, chciałam z nim być. Bałam się być sama. Z jednej strony pragnęłam czegoś stabilnego, wiedziałam, że on mi tego nie da. Co innego czułam. Chciałam z nim być i jednocześnie nie chciałam. Kiedy razem wychodziliśmy gdzieś w nasze okolice to w duchu modliłam się aby nikt ze znajomych nas nie zobaczył (to było podłe z mojej strony) on wielokrotnie mi to wypominał, a ja zaprzeczałam. Podejrzewam, że on czuł dokładnie to samo. Też się wstydził.

Nie zawsze przedkładałam jego dobro nad własne, kiedy coś dla niego robiłam skrzętnie to wykorzystywałam w ramach zasady wzajemności. Oczywiście nieoficjalnie. oczekiwałam należnej wdzięczności. Nie powinnam. Ale sądziłam, że im więcej będzie takich sytuacji tym dłużej zatrzymam go przy sobie. Bo będzie działała teoria wzajemności. Tak wiem, że to chore. Na koniec o nic już mnie nie prosił, to też dawało mi do myślenia. Na codzień bywało tego sporo, prosił o proste rzeczy typu kup mi chleb bo ja nie zdarze lub czy będziesz w rossmanie bo potrzebuje to czy tamto. Za chlebek nie wołałam zwrotów ale za zakupy w R mógłby mi oddawać. Zapominał. W tym przypadku nie umiałam inaczej, na ogół jestem bezinteresowna, nie oczekuje wdzięczności za każdy gest. Słowna ok, ale nie materialna. Czuję się głupio kiedy ktoś coś mi wręcza w ramach np mojej pracy zawodowej bo prywatnie rzadko się to zdarza. Czuję że ja nie zasługuje na żadne gratyfikacje.

Dlaczego katuje się jego obecnym życiem? Bo pewnie w swym chorym mniemaniu chciałabym być jego częścią. Bez niego moje życie stało się takie nudne, że żyje jak babcia. A po co mi te emocje? Które on mi dostarczał.? Pewnie jestem niedojrzałą emocjonalnie gowniarą. Albo jestem za głupia żeby docenić konstans. Spokój. Przewidywalność. Jakieś zaburzenie osobowości? Skoro potrzebuje emocji? Te emocje bywały niekiedy tak silne że oddziaływały na kwestie czysto fizjologiczne mojego organizmu. Po co mi one? Czasem lubię gdzieś wyjść, pośmiać się, ale nie samemu bądź z dzieckiem cały czas. Z partnerem czuje się to zupelnie inaczej. To jest inna rozmowa. Wiadomo o co chodzi.
To co jeszcze mogę z całą pewnością przyznać, że ja mam jakąś patologiczną potrzebę bycia zaopiekowaną. Potrzebuję kogoś silnieszego niż ja. Fizycznie i emocjonalnie. Może ja jestem wampirem? Kogoś kiedy bym potrzebowała bo np w aucie coś mi świdruje w kole i ja to słyszę to mogłabym zadzwonić z pytaniem czy podpowie mi co to może być?
Co do żałoby, jego żałoba to wspomnienie. Przez telefon robił z siebie ofiarę, że jest w takim dołku, że nie może z tego wyjść, że powinnam uszanować to, że jest na silnych psychotropach i dać mu spokój, zniknąć z jego życia bo wszystko łącznie z hpv mam na własne życzenie bo to ja chciałam z nim być. On on dwóch lat źle się czuł w swoim własnym domu przeze mnie. Do dziś te słowa brzmią w moich uszach. Bywał opryskliwy, ale nigdy nie powiedział, że źle się przy mnie czuł. Zabolało.

Trzy długie posty, w większości na jego temat. Znam tę metodę, uniemożliwia zajęcie się jedyną osobą, na którą masz wpływ, zajęcie się sobą. W tym szaleństwie jest metoda. Znów możesz nim się zasłaniać.

Kolejna uwaga: nie potrzebujesz mieć wrogów, sama dla siebie jesteś największym wrogiem. Ilość inwektyw napisana pod swoim adresem robi wrażenia. Nasuwa się pytanie o cel takiego zabiegu. Po co on jest stosowany? Przed czym chroni? Czego dzięki niemu nie dopuszczasz?

Tłumienie emocji nigdy nie przynosi korzyści. Tłumienie tzw. negatywnych, w tym złości, prowadzi do autoagresji i chorób psychosomatycznych. Ale przecież najlepiej udawać, że o nic nie chodzi, udawać silną (bo ukrywanie emocji nie ma nic wspólnego z byciem silnym), udawać osobę bez żadnych problemów.
A może przestałabyś oszukiwać? A może zamiast hodowania złości, irytacji i innych nieprzyjemnych uczuć, pozwoliłabyś sobie na pożegnanie się z nimi? A może w dużo lepszy niż dotychczas sposób wykorzystałabyś energię (a zawierają jej mnóstwo) tkwiącą w nich?

No i zręcznie, niemal niezauważalnie, przeszłaś z zajmowania się przyczynami swego zachowania do myślenia o nim. Robi to wrażenie.

Można pozwolić złości pójść sobie, można jej się pozbyć, można ją hodować. Jak widać hodowla jest Ci bardzo potrzebna. Hoduj. To przecież Twoje życie.

A jak ja mam przestać to robić? Jak pozbyć się złości która we mnie tkwi? Co mam zrobić? Pójść od lasu zacząć krzyczeć tu jego imię ty ch...? I inne? kiedy ten żal który czuje odczuwam niemal fizycznie. Płakać mi się chce. Kiedy wiem, że on ją przytula  śpią razem to szlag mnie trafia.

Ja nie mam nikogo takiego, ani z jednej skrajnosci, ani z drugiej. Nie będę obcym ludziom pod swoim imieniem  i nazwiskiem opowiadać o tym wszystkim. Wstyd. Całokształt to moja całkowita porażka.

"A jak ja mam przestać to robić? Jak pozbyć się złości która we mnie tkwi? Co mam zrobić? Pójść od lasu zacząć krzyczeć tu jego imię ty ch...?"
Dobry pomysł. Albo w aucie jak moja koleżanka.

Można nawet boksować powietrze. Chodziłam kiedyś na takie zajęcia fitness, gdzie były ćwiczenia inspirowane sztukami walki, polegające na boksowaniu i robieniu wykopów w powietrze. Dobre o tyle, że nic do tego nie potrzeba oprócz kawałka podłogi.

A ja wiem czemu nie chcesz jść na terapię. Bo sama widzisz, jak głupie jest to, że tak analizujesz gdzie on jest, że na urlopie, że z nią, że jej nie ma, że auta nie ma. Musiałabyś to głośno powiedzieć, a nie powiesz, bo Ci wstyd.

Zrozumiałe. Tylko sprawdzanie tego, co on robi, nic Ci nie da. Myślenie i analizowanie też nie. Wyciągnij wnioski na przyszłość. Jak facet nie chce z Tobą jechać na wakacje, to mu po prostu na Tobie nie zależy.

Lepiej się skupić na zrobieniu czegoś fajnego dla siebie niż poświęcać myśli jemu. Ch*j z nim :-)
Inwestuj w siebie.

Ja sobie o tym boksowaniu przypomniałam wczoraj na swoje potrzeby. Kawałek podłogi chwila czasu, nie potrzeba do tego trenera.

Codziennie w całym tym zwariowaniu staram się doceniać małe chwilę, traktować coś z humorem, ale to i tak nie ukrywa smutku, który w sobie mam. Kiedy widzę udane małżeństwa, tak bardzo bym chciała. W głowie dewaluuje ich relacje, która de facto może być bardzo udana. I wciąż zadaje sobie samej pytanie czy to jest normalne? Czy ja jeszcze nadaje się do normalnego życia? Czy nie krzywdzę innych poprzez samo przebywanie z nimi?

Taaaak. Kiepsko myślisz o sobie, jeszcze bardziej kiepsko myślisz o innych. Masz rację. Psycholog, psychiatra także, od razu każdą osobę wsadza do szufladki i przykleja na niej etykietę.

Napisałaś, że grasz. Od dawna i wszędzie. Wobec tego na pierwsze miejsce wysuwa się rada: przestań grać. Uświadom sobie, że mało kto, jeśli ktoś w ogóle, chce kumplować się z osobą, która kłamie.

Krzyk, wysiłek fizyczny jest jedna z lepszych dróg pozbywania się złości. Oczywistym jest, że krzyczenie czy walenie butelką w domu jest często niemożliwe. Ty jednak, ciekawe dlaczego?, czepiłaś się tego jak pijany płotu. Gra w "tak, ale..." też przynosi efekty, ale inne od tych deklarowanych przez Ciebie.
Wniosek?
Wnioski?
No właśnie.

W melodramacie jesteś świetna. D

Ja nie kłamie. Każdy w pracy wie, że byłam mężatką. Nie będę nikomu opowiadała tej historii. Wstyd. I to nie melodramat. Tak to odczuwam. Wiem, że to takie infantylne. Wiem, że to co mam w środku, czym dzielę się z Wami mówi o mnie źle. Chyba nie jestem dobrym człowiekiem. Tak się z sobą czuje

Chodzę do psychiatry. Chodzę na terapię.
Żadna z tych osób nigdy mnie nie oceniła.
Wyibraź sobie, ile historii i jakiego kalibru słyszały one w swojej pracy. Naprawdę, ti co Ty im opowiesz wcale nie zrobi na nikim wrażenia. Napewno znają takie rzeczy, od których włos się jeży na głowie. Nie jesteś wyjątkowa z tymi wszystkimi " głupotami" jakie robisz. Ja tam opowiadam mojej Joli o wszystkim, podkreślam że czegoś się wstydzę, że działam infantylnie, żenująco i czasem sama siebie sabotuję.
Jeśli masz potrzebę, idź i się wygadaj.
Jestem Twoją siostrą w tych kwestiach. Też wypatruję wieści o nim. Wymusiłam nawet spotkanie argumentując, że powinien wziąc na klatę moją złość i rozpacz bo jest tego winien. Pisałam rozpaczliwe wiadomości. Żałosne. Oskarżające. Że powinien się budzić koło mnie. Że lafirynda, że mózg z wackiem na miejsca się zamienił... itp itd
Racjonalne, emocjonalne, wyznania miłości i chęci odwetu...
I tak samo jak Ty posiadam ogromną potrzebę bycia zaopiekowaną. I dokładnie jak Ty posiadania kogoś silniejszego.
Nie jesteś w tym odosobniona.
U mnie minął już rok, ale jeszcze mam takie zrywy. I jeszcze poranki mnie rozczarowują, że w ogóle przychodzą.
Jesteś w takim paskudnym stanie... to rozpadanie się na kawałki, autoagresja, rozpacz, pretensja..
Nie wszyscy mają silne charaktery i odpowiednią dozę poczucia, żeby zachowywać się " z klasą". Ja nie mam. I trudno, potem będę się tego wstydzić, ale jeszcze nie teraz. Krzywdzisz sama siebie, jeżdżąc pod dom. Trudno Ci to opanować.
Ale to po MALUTKU zacznie się zmieniać.
Zobaczysz. Byłam tam, gdzie Ty.

Gdy będzie w okolicy gdzieś jakies zajęcia to jasne, że pójdę. Albo sama sobie coś wymyślę?
Wróciłam z pracy, usiadłam, płacząc wyrzucam z siebie swoją złość. Już nie jestem taka wściekła jak wczoraj, ale jeszcze gdzieś tam płomień się tli.
Czy Wy uważacie, że ja byłam dla niego toksyczną partnerką? Może to ja coś źle robiłam...?
On jako argumenty przemawiające za chęcią zakończenia relacji ze mną podał niesplukiwanie prysznica czyli piana w brodziku przy spływie, to, że wiecznie po mnie ponoć sprzątał, nieszczęsny kubek na stole zostawiany na noc, jeansy, które mi wyprał jeden raz i złe samopoczucie przy mnie i u siebie w domu w czasie mojej obecności.
Napisałam mu 3 okropne wiadomości. Nazwałam jego obecną lafiryndą i kobyłą (bo jest wyższa i większa niż on, babochłop też padło) tak wiem, to jest okropne. Sama jak na siebie w lustrze patrzę to nie widzę w odbiciu człowieka wartego uwagi. Widzę zołzę. Nie chciałam taka być. Zawsze uważałam, że rozstania w 'ciszy' z klasą są lepsze niż darcie kotów o nic. Do tego związku. Nikt dotąd tak nie postąpił ze mną. Nikt nie oszukał mnie tak perfidnie idąc na randkę tydzień przed płacząc zostaw mnie, nie zasługuje na ciebie, za dobra dla mnie jesteś. Wiem, że to jest złe co robię, że piszę i się odgrażam, że powiem wszystko jego siostrze, rozniosę całą historię okraszajac ich wspólnym zdjęciem po kawiarniach w ich miejscowości, że nie tylko ja będę się wstydziła, że powiem jego kapłanowi ze wsi, tam ma drugi dom, to jego rodzinne strony, każdy go zna. Niejednokrotnie byłam tam. Chociaż o tak tego nie zrobię, ale mówię że tak. To okropne bo to co w założeniu miałabym zrobić jest raczej nieadekwatne do sytuacji. Z drugiej strony wiem, że on te wiadomości może użyć przeciwko mnie oskarżając mnie o stalking. Wie, że zawodowo nie mogę być karana. Nie jestem, ale on jest msciwy. Zapewniam go, że kiedy będę miała badania to spotkamy się w innych okolicznościach. Znam ryzyko, a i tak robię coś co mi zagraża... Czasem myślę, że oboje są ludźmi bez wartości, jakoś to sobie usprawiedliwiam w głowie , ale to takie czcze gadanie... Nie myślę tak na serio. Myślę, że on żałuje, że mnie znał, że w tej chwili jest szczęśliwym człowiekiem i cieszy się z tej relacji, w której jest obecnie. W końcu to on jest wygranym, to on mnie zostawił, to ja zostałam na lodzie, a on jest w związku. To ja jestem sama, a on ma ludzi wokół siebie. Ode mnie biją same negatywne emocje, on milczy. Od czasu telefonu kiedy opowiedział mi każdą moją wadę czyli prysznic, kubek etc łącznie z brakiem odpowiedzialności wiec to ja wychodzę na złego człowieka. Nie on. Więc to chyba wszystko co było to moja wina.

Zalewa Cię ta złość i żal i krzywdzisz samą siebie. To minie, ale i tak trwa już długo.
Nie wiem już co napisać, to co on mówi jako wady Twoje to bzdury są, to normalne życie jest, szklanka, prysznic...
Ale on się odciął a Ty się zadręczasz, to starszy od Ciebie facet, zle Cie traktował, niech idzie z ta sąsiadka, obyś Ty tylko była zdrowa i przestała o nim myśleć, dla Ciebie i dziecka.