Wirus, rozstanie z partnerem - Netkobiety.pl

Zamiast pisać do niego sms, czy jakieś zaczepki na komunikatorach, może pisz listy. Będą dłuższe, bardziej przemyślane, będziesz mogła rozwinąć myśl, dać upust swoim emocjom opisać jak się czujesz, redagować je, etc... Chowaj je do biurka i NIGDY nie wysyłaj do adresata. To jest twoje główne zadanie, masze je bronić przed pokusą wysłania, możesz je nawet i całą noc przepisywać, czytać, redagować, myśleć o nich że są niedoskonałe i cały czas dopieszczać - ale niech ci prędzej ręka uschnie niż miał by je ktoś (nie koniecznie On) zobaczyć.
Za pół roku, może rok wywalisz je z biurka/kompa, tak jak wspomnianego Pana ze swojej głowy...

Mi metoda z listami pomogła. Choć pisałem je na kompie (ponoć pisane odręcznie są bardziej osobiste), wracałem do nich, edytowałem i "dopieszczałem", teraz to jest dla mnie po prostu śmieć, nie śmiał bym go nikomu pokazać, a już na pewno nie osobie która mnie zraniła i zawiodła i do której owe słowa były adresowane. Po prostu nie jest Ona warta ani ułamka czasu który poświęciłem na te przemyślenia. Wywalenie czy spalenie listów będzie również takim symbolem, że jesteś gotowa na zakończenie tego etapu w życiu, pozwoli iść ci dalej bogatszej o bagaż doświadczeń jaki otrzymałaś w tym czasie.

On ma prawo radzic sobie w taki sposob, w jaki chce, a Tobie nic do tego. Nie masz prawa oceniac.
Zdjecia oceniasz? Serio? Daj facetowi spokoj.

Zablokuj go na messengerze i zacznij wreszcie zyc normalnie. Bo naprawde zachowujesz sie jak skrzywdzona 15latka.

Nikogo to nie obchodzi jak oceniasz czyjeś wyjście na kabaret, do knajpy, na piwo, czy w ogóle z domu.
To jest niegrzeczne i impertynenckie wypisywać takie rzeczy ludziom, jeśli nikt Cię nie pyta o zdanie.
Do ojca swojego dziecka też piszesz wiadomości z oceną jego zachowania? Jeśli robisz tak na codzień, to nie dziwię się, że nie masz wielu koleżanek.
Wychodzisz z założenia, że jeśli masz jakąś opinię o czymś, to masz i wszelkie prawo do jej wygłaszania? Tylko dlatego, że chcesz?

Tak, tak. A świstak siedzi i zawija.
Napisałaś kiedy zobaczyłaś ich razem na mieście, jakby nie wystarczyła już scena jaką wtedy zrobiłaś. Potem napisałaś i postraszyłaś samobójstwem. No i jeszcze napisałaś co sądzisz o jego wyjściu na kabaret, no ale, tak to przecież Ty wcale do niego nie piszesz, no skąd.

Swoim dzieckiem się zajmij. O swoje dziecko się zatroszcz i okaż mu szacunek. Swojego dziecka pożałuj. To nic nie zmienia, że mała jest na kilka dni u swojego ojca, skoro przez pozostały czas musi grać rolę klauna i błazna, bo czuje że musi rozweselać mamusię, która cała jest pochłonięta i ogarnięta chorą obsesją do tego stopnia, że świata poza tym nie widzi.
Swojego dziecka jakoś Ci nie żal, że składasz na nią taki ciężar i odpowiedzialność.
Mnie też jest ogromnie żal Twojego dziecka, mimo że to nie moja córka.

Nie, Twoje zachowanie jest również totalnie chore. To, że nie robisz dokładnie tego, co robiła jego jakaś tam ex, wcale nie świadczy o tym, że zachowujesz się normalnie i stabilnie.
Nigdy nie uwierzę w to, że masz 35 lat. Postępujesz jak znudzona wakacjami nastolatka.
Nie jesteś lepsza od jego ex, bo przykłady Twojego zachowania również można podać jako dowody na obsesję i zaburzenia.

Jeśli nie przestaniesz, to oczywiście, że pójdzie. To nie jest kwestia prawdopodobieństwa, tylko czasu. Rób tak dalej, a się przekonasz o tym, że i on pójdzie, i policjant się za głowę nie złapie.
Nękanie i prześladowanie jest karalne, a grożenie samobójstwem jest kwalifikowane do interwencji odpowiednich służb, niezależnie od tego co Ty o tym myślisz.

Bo Ty tak mówisz? Co Cię obchodzi jak obcy ludzie spędzają swój czas, przestań się w tym grzebać.

Tak, tak. Poszedł tam z nią, choć na pewno nie chciał, no i oczywiście przecież cały czas myślał o Tobie i tęsknił. To zdjęcie to dowód na to, że on Cię kocha. Zapewne.

Dziewczyno, jesteś chora i musisz się leczyć, bo uwierz mi - wpędzisz się w psychozę.
Daj temu spokój.
Facet, o którym napisałaś same podłe rzeczy - zdradzacz, agresor, pijak, zimny, nieczuły, oschły, podły, odpychający, zaraził Cię wirusem który jest bardzo groźny i niebezpieczny dla kobiet, a Ty jedyne co robisz, to rozpamiętujesz, babrzesz się, oceniasz, wypisujesz do niego, do jego byłych, czy obecnych, wypytujesz jego sąsiadów i grozisz samobójstwem.
To co robisz jest niepokojące i chore!

Oczywiście. On tak bardzo Cię kocha i tak bardzo żyć bez Ciebie nie może, że po tym jak logowałaś się u niego na fejsa, nie zauważył tego i chcąc skorzystać z fejsbuka próbował się logować na ostatnie dane wprowadzone na jego komputerze.

Nie mogę się nadziwić, że mając tyle energii, czasu i możliwości, Ty robisz takie durnoty, zamiast po prostu zgłosić się po pomoc.

Jeśli jesteś prawdziwa, to wiedz o tym, że jesteś bardzo, bardzo chora.
I dokładnie taka sama, jak ci odrażający, okropni, zakłamani ludzie, na których puszczasz tutaj ciągle jakże obfite pawie jadu.

Nie masz zadnego prawa do oceniania tego, co on robi i jak on zyje.
Jak chce to moze chodzic caly na bialo. Zaloba to nie to, co pokazujesz na zewnatrz.

Nie masz racji. On ma prawo zyc tak, jak sam chce. Nie kazdy przezywa zalobe w ten sposob, ze siedzi i placze przez rok. Mozna zyc normalnie, mozna isc na impreze i to nie jest brakiem szacunku.

Ja 2 miesiace po smierci bliskiej osoby bawilam sie na weselu przyjaciela i przetanczylam cala noc. Takie momenty tez sa potrzebne.

Nie oceniam Ciebie, tylko Twoje zachowanie. A ono jest dla mnie zaburzone, chore i niebezpieczne osobo123.
Przykro mi, ale nigdy nie dałam się ponieść emocjom na tyle, żeby śledzić, nękać, wypisywać i rozpytywać znajomych, albo sąsiadów (!) faceta, który traktowałby mnie jak przysłowiowy piece of shit.
Jako młoda kobieta byłam w kilkuletnim, bardzo toksycznym związku z narcyzem, który wykazywał wiele cech i zachowań podobnych do tych, które ty opisujesz.
To co zrobiłam, to była ucieczka, odcięcie się, blokowanie, ukrywanie, a nawet zgłoszenie sprawy na policję, ponieważ on mnie nachodził.
Po byciu dla niego emocjonalną wycieraczką nie przyszło mi do głowy, żeby go śledzić, podglądać, wypisywać, roztrząsać jego zachowanie po rozstaniu, oceniać kobiety z którymi się spotyka i tak dalej.

To kiedy robisz to wszystko? Wyjazdy na lody do jego miejscowości, scena w knajpie, czas mija, a ty nadal jesteś świetnie zorientowana w tym co on robi, dokąd chodzi, z kim, jak się ubiera (!) oraz co wiedzą, a czego nie wiedzą jego sąsiedzi. Po nocach to robisz niby?

Wychodzi częściej niż raz na tydzień.
Gdybyś dostawała wiadomość od jakiegokolwiek ze swoich ex, z którym nie chcesz mieć kontaktu raz w tygodniu, uznałabyś, że jest to sporadyczne i rzadkie? Gdybym ja wyrzuciła kogoś ze swojego domu i nie chciała go więcej widzieć, a ten ktoś robiłby mi sceny publicznie i pisał do mnie wiadomości, to jak najbardziej uznałabym to za wypisywanie i nękanie.
Po co to robisz? Myślisz, że jego obchodzi cokolwiek co piszesz?

To już nie twoje zmartwienie jaki on jest dla innych ludzi. Nie jesteście razem, rozstaliście się. Nie musisz się już więc martwić jego wadami, czy postępowaniem.

Jedziesz pociągiem na autopilocie samoniszczenia. Im bardziej wystawiasz głowę na zewnątrz w tym pędzie, tym bardziej wjazd do jakiegokolwiek tunelu po drodze, obetnie ci ją.

On mi w tym nie ustępuje, nawet jeśli zasłużył sobie na to. I dobrze mu tak. Ja i tak nie robię nic co przebiło by jego poprzednią eks. Nie mówiłam o wszystkim co ona robiła. Jej zachowanie było totalnie chore.

Podejście do niego w knajpie to był jeden raz. A zdjęcie zobaczyłam przypadkiem na fb. Na jednym z portali internetowych. I tak uważam, że to kreatury, a nie ludzie. I nie tylko ja. Jeszcze co jak co, ale moralności nie mam spaczonej. Nie poszłabym na kabaret po śmieci dziecka lub kogoś równie bliskiego. Ja w przeciwienstwie do niego potrafię szanować ludzi, którzy na to zasługują.

Co do blokady, on równie dobrze może zrobić to samo. Resztki wstydu go powstrzymują.

tak, bo on powinien teraz na czarno chodzic, plakac jak tylko wyjdzie z domu i jesc kamienie zamiast chleba, zeby ludzie dookola byli zadowoleni tym, w jaki sposob przezywa zalobe.

Jestes chora.

Jestes. Angazujesz sie w jego zycie, zamiast zastanowic sie nad swoim.
Jego syn nie zyje. I to jest tylko i wylacznie jego biznes, jak przezywa zalobe. Mozna przezywac zalobe po dziecku i isc na impreze. Mozna nie przezywac zaloby, ale na pokaz ubierac sie na czarno i chodzic codziennie do kosciola.
Uszanowanie czyjejs pamieci nie polega na tym, ze sie przestanie zyc tylko bedzie rozpaczac. Poza tym to naprawde nie jest Twoj biznes, jak on przezywa. Skoro nie masz z nim kontaktu poza bzdurami, ktore mu wypisujesz, to skad wiesz, jak zachowuje sie prywatnie i jak to przezywa w samotnosci. Nie wiesz. Oceniasz na podstawie tego, co zobaczylas na jednym jedynym zdjeciu. Naprawde uwazasz to za objaw zdrowia?

Co Cie to tak bardzo boli, ze on to robi po swojemu? Ciebie w ten sposob jakos urazil, ze nie robi po Twojemu?

Powinnas isc na terapie. Najpierw do psychiatry, bo jest bez skierowania i ma szybsze terminy i moze wlaczyc leki do leczenia. A Ty krecisz sie na zmiane w rozpaczy i potwornej zlosci. Naprawde uwazasz, ze to co robisz jest zdrowe?
Jak Ty masz czas dla swojego dziecka, skoro wiekszosc czasu poswiecasz analizowaniu tego, ze on smial gdzies wyjsc?

Ok, ja jestem chora, ale wg Was on jest okej? On jest zdrowy tak? Normalni ludzie nie bawią się uczuciami innych osób. Nie rzucają w kąt ludzi, kiedy się znudzą lub przestaną otrzymywać od nich tego co by chcieli otrzymać. To on jest chorym człowiekiem. Wiem jak przeżywał żałobę, strasznie ciężko, a teraz nagle tak się odwidziało? Mówił mi, że nigdzie nie będzie chodził przez najbliższy rok. Żadnych rozrywek, głośnej muzyki i co nagle mu przeszło? Przy śmierci dziecka we mnie umarłaby część mnie. I nie popadam w skrajności jak sądzicie. Razi mnie jego zachowanie i możecie mówić co chcecie dla mnie jego zachowanie jest chore.

Przerażające byłoby gdybym zachowywała się tak jak jego eks, sprowadzała do jego domu kobiety z którymi mnie zdradzał, a mam do nich kontakty.

Z kimś takim chcesz się moralnie, czy emocjonalnie równać?
Jeśli ja kradnę, a ktoś inny też jest złodziejem, to jest już ok? Oboje jesteśmy usprawiedliwieni? Czy - według Twoich standardów - świadczy to o tym, że tylko ja jestem usprawiedliwiona, bo przecież ktoś inny też kradnie?

Nikt Cię nie rzucił w kąt. Wasz związek był nieudany i rozstawaliście się już wcześniej, a wracaliście do siebie po tym, jak Ty to u niego wypraszałaś.
Ludzie czasem się rozstają. Są rozstania, porzucenia, rozwody. I to wcale nie świadczy o tym, że ktoś był czyjąś zabawką.

Ty jesteś tak samo chora.

To już nie jest Twoja sprawa czy mu przeszło, co mu przeszło i kiedy mu przeszło. Nie masz żadnych praw, ani powodów, aby to oceniać i komentować.

Oczywiście, że popadasz w skrajności i ogromnie niepokojące jest to, że tego nie widzisz.
Moja przyjaciółka ma takie powiedzenie, którego czasem używa w podobnych sytuacjach, i które uważam, że świetnie obrazuje takie przemożne chęci oceniania.
Brzmi ono - "koniowi można zameldować", i wydaje mi się ono bardzo pasujące do Twojej obecnej sytuacji.
Właśnie koniowi można zameldować to, co Ty sądzisz o tym człowieku, o jego zachowaniu, o jego żałobie, i o tym, że on w ogóle śmie wychodzić z domu.
Nikogo to nie interesuje, że Ciebie razi zachowanie człowieka, z którym kiedyś byłaś.
I również nie ma to już najmniejszego znaczenia teraz.
Całe więc Twoje oburzenie jest jak krew w piach.

Przerażające i chore jest to, że w ogóle coś takiego przychodzi Ci do głowy, że coś takiego rozważasz.
Nie sądzę, żebyś zdobyła kontakty do tych kobiet w sposób uczciwy, a Ty się jeszcze tym wszystkim szczycisz, i uważasz się za lepszą tylko dlatego, że nie posunęłaś się do świństw ostatecznych.
Naprawdę, te kobiety to jest poziom, do którego chcesz się powrównywać?

Ale to nie o to chodzi, co kto uważa za dziwne.
Jesteśmy różnymi ludźmi i każdy ma prawo do przeżywania swojego życia w taki sposób, w jaki sam chce.

To, że Ty analizujesz z różnymi ludźmi to, jak on przeżywa swoją żałobę jest chore. Niesmaczne, wstrętne, okropne i chore.

Jesteś jak baba na ulicy komentująca, że ktoś ma za krótką spódniczkę albo zbyt mocny makijaż. Wtrącasz się w rzeczy, które Cię zupełnie nie dotyczą i jeszcze wciągasz w to innych.

To nie Twoja sprawa, co on robi. Przestań to tak analizować. Ty zrobiłabyś inaczej, Ty uważasz to za brak szacunku, a on widocznie uważa inaczej. I to NIE jest Twoja sprawa.

Skoro on jest taki chory, obrzydliwy, odrażający, niemoralny i co tam jeszcze, skoro tak bardzo się go brzydzisz, to po co i dlaczego w ogóle się nim jeszcze zajmujesz?
Po co marnujesz czas, energię i życie na przeżuwanie go?

A nie przyszło Ci do głowy, Paslawku, że o to właśnie autorce chodzi? O ten bezmiar cierpienia, który ją, w jej oczach, czyni szlachetną, i która dalej karmi się tym wszystkim udowadniając nam, nic nierozumiejącym użytkownikom, jakim złym człowiekiem jest jej były? Bo o tym, że prawdopodobnie wątek jest kolejnym wziętym z sufitu, nie wspomnę.

Aż tak dobrą aktorką jesteś? <pytanie retoryczne>

Przyszło Wielokropku
,w różne myślenie ,stany psychiczne i działania ludzie uciekają
pytanie przed czym ?

W rzeczy samej .

Mój dzień nie składa się od początku do końca na myśleniu wyłącznie o nim. Są momenty kiedy łapie się na tym, że myślę. Był częścią mojego życia. Wy tak potraficie na pstryk wyłączyć myślenie o kimś, kto w niedawnym czasie stanowił część Waszego życia? Taka jestem, szybko przywiązuje się do ludzi. Przyzwyczajam się do miejsc. Ciężko mi potem zapomnieć. A wszystko włączyło się za sprawą ostatniego kontaktu, poprosiłam go aby oddał mi książki, które zostawiłam u niego (tu spadnie na mnie hejt, że to było na pewno celowo), oddał mi, a ja jemu parasol, który woziłam w bagażniku. Książki były prezentem urodzinowym, dlatego chciałam je odzyskać. Nie prosiłam oddaj mi prezenty, które ode mnie dostałeś (tak jak jego była, która pocięła mu na pożegnanie ubrania-wszystkie ubrania) I nie jestem żadną aktorką, msciwą zołzą. Mogłabym tyle zrobić w ramach zemsty. Tyle wiem, znam każde jego miejsce, każdego znajomego i rodzinę. Motywy dla których podjął taką, a nie inną decyzję to zapewne jego postępujące skąpstwo. To jest do cna wyrachowany człowiek. Przeliczył. Sąsiadka zrobi mi obiadki, kolacje, śniadanka, do domu nie przyjdzie, prądu, wody, jedzenia nie zużyje. Kupi co trzeba kiedy dobrze zakręcę. W przeciwieństwie do mnie, nie byłam na tyle głupia aby tracić na niego swoje pieniądze. Najważniejsze jest to, że osoby które tak de facto znają całą te historie, od początku, z każdym szczegółem i pobocznym wątkiem są za mną i ze mną i nie uważają, że jestem chora. W pracy nikt nie musi i nie powinien wiedzieć niczego więcej o moim prywatnym życiu niż zechce powiedzieć. Nie muszę obnosić się z miną cierpietnicy. To co czuje zostawiam wewnątrz. I nie ukrywam, że jeszcze za nim tęsknię. To irracjonalne, że mimo jego odpychajacego zachowania budził we mnie chęć bliskości (nie seksualnej). Nie jestem człowiekiem, który dąży do konfliktów. Fakt, czasem się obraziłam, ale nie trwało to długo. Zawsze wychodziłam z założenia, że ideałów nie ma i nie zamieniłabym go na kogoś innego bo w dobrym czasie było między nami naprawdę nieźle. Do tego tak tęsknię. Wiem, idealizuje jestem nawiedzona i chora. Egzorcysta plus psychiatra i psychotropy, za to że otwarcie werbalizuje swoje myśli, to co czuje. Powinnam sama siebie oszukiwać, nieeee jest okej. Tylko w dupe cię kopnął po 3 latach, po tym wszystkim co z nim przeżyłaś, po tym jaki bywał dla ciebie. Ja nie miałam z tego żadnej korzyści, jedynie poza okresami szczęścia gdy było dobrze. Ja zawsze byłam pełna wątpliwości, zawsze się zastanawiałam. On? Niezachwiana niczym butna pewność siebie zakrawająca na chamstwo i prostactwo. Właściwie już nie wiem po co to pisze. I tak zostałam osadzona i skazana. Nic mi nie pomoże. Odrzutek.

Widzę różnicę, ale tak czy inaczej mam poczucie krzywdy przez to, że mnie oszukał.

Po co z nim bylaś? Twoim zdaniem na tym powinno to polegać, że nie masz nic z tego i się poświęcasz dla związku? Że jesteś latami z kimś mimo wątpliwości, braku zaufania? Że czekasz na jakąś szczęśliwą chwilę, która wynagrodzi codzienne życie, na nagrodę za poświęcenie?

To często widać bardziej niż się wydaje, nawet jeśli człowiek zostawia to dla siebie ludzie czują tą energię.

Jest pytanie

Jest odpowiedź

Problemem jest tylko pewien szczegół , to Isa że nie Ty masz problem

Z nim byłaś również samotna.
Z tego co pisałaś o nim wynika jasno, że nie dzieliliście zainteresowań, hobby, mieliście różne usposobienia i inaczej lubiliście spędzać czas.
To dwa, zupełnie inne stany być samemu, a być samotnym.

Nie zostałaś przez niego wykorzystana. Znaki i sygnały świadczące o tym, że Wasz związek nie jest stabilny - miałaś już wcześniej. Już wcześniej musiałaś go prosić o powroty, bo już wcześniej się rozstawaliście.
Po prostu z jakiegoś powodu nie udało się stworzyć satysfakcjonującej i uszczęśliwiającej obie strony relacji. Ale to nie znaczy, że zostałaś wykorzystana.
To co, jak jest bezdzietna para, która rozstaje się po kilku latach relacji, to z automatu oznacza, że facet chciał tylko seksu i że kobieta została wykorzystana?
Nie przemawiają do mnie takie uproszczenia.

To nie trzeba było uprawiać z nim seksu, przecież nie byłaś do tego zmuszana?

I to jest materiał i pole do pracy z terapeutą i z psychologiem. Naprawdę.

Twoja kultura osobista i granice moralne, powinny być niezależne od tego, czy ktoś sobie na coś zasłużył, czy nie.
To z resztą jest też szkodliwe uproszczenie i trywializacja.
Wiesz jaka jest najgorsza kara dla takich?
To, że kobieta odchodzi i żyje spokojna i szczęśliwa. A nie to, że lata z pretensjami, wypisuje i wytyka mu, jaki to on paskudny. Takie rzeczy on ma głęboko w poważaniu. Bardzo głęboko.
Pisałam też już chyba o tym ... czy jak babcia nadepnie mi na nogę, to mam jej dać kopniaka, bo przecież zasłużyła ?

Ale nie jest honorowy i Cię nie przeprosił. Takiego sobie wybrałaś i takim on jest.
Nie ma najmniejszego sensu karać go za to.

To szczerze mówiąc jakiś cud medyczny z niej jest, bo nie da się czegoś takiego stwierdzić z całkowitą pewnością.

Nie żartuj, że akurat po nim spodziewałaś się czegoś takiego?
Ja byłabym ogromnie zaskoczona, gdyby on tak zareagował.

Nie jesteśmy okrutni. Staramy się być rozsądni i dzielić się z Tobą swoimi doświadczeniami. A że robimy to w sposób wyważony i spokojny, wynika z tego, że pewne problemy mamy już zapewne przepracowane.

Można i całe życie. W radzeniu sobie samemu i w opiekowaniu się sobą samym nie ma nic złego. To świadoma i dobra dojrzałość.

Próby zmiany partnera w kogoś, kim on ani nie jest, ani być nie chce - zawsze się tak kończą

Nie, on nie jest potworem. On jest po prostu sobą. A traktował Cię tak, jak na to pozwalałaś.

Ale z nim też nigdzie nie wychodziłaś. Związek z nim nie dał Ci odmiany życia i realiów, ani nawet codzienności.

Nie zostałaś ani oszukana, ani wykorzystana. Przeczytałam z uwagą wszystkie Twoje posty i pisałaś od samego początku o tym, jak on się zachowywał i jak postępował. Czyli od samego początku wiedziałaś z kim i z czym masz do czynienia. I jeśli trwałaś w tym związku, to dlatego, że tego chciałaś. A nie dlatego, że on udawał dżentelmena, księcia i rycerza na białym koniu. Nie, przecież tak nie było. Od początku pokazał Ci prawdziwego siebie, Ty powiedziałaś - ok, wchodzę w to. Więc jak możesz upierać się, że on Cię oszukał i wykorzystał?
Po prostu nie wiesz co zrobić z porzuceniem, z końcem Waszego związku, a nie chcesz mu przyznać prawa do zakończenia go, dlatego kreujesz siebie na ofiarę, a jego na napastnika.

Ale u Ciebie to jest jednostronne.
On ma odpowiadać za uczucia, jakie wywołuje/ wywoływał w Tobie, bo tak.
A czy i Ciebie się to tyczy? Czy Ty też odpowiadasz za uczucia jakie w nim wywołałaś? Za jego niechęć, oschłość i wrogość?

To mogę doskonale zrozumieć. Świadczy to o tym, że jesteś bardzo głodna miłości. A to jest stan niebezpieczny. Bo człowiek bardzo głodny, zje bez wybrzydzania i ze śmietnika.

I to jest pytanie do Ciebie samej. Jeśli żaden z nich nie traktował Cię serio, to dlaczego z nimi byłaś? Czy w każdym związku chciałaś zmieniać partnera na podobieństwo swoich wyobrażeń? Czy w każdej relacji zagryzałaś zęby z nadzieją, że "on się na pewno zmieni"? Czy musiałaś zasługiwać na miłość i prosić o wzajemność i o zainteresowanie? A jeśli tak, to ... dlaczego się na to godziłaś?

Ale byliście razem 3 lata. A już po 3 miesiącach było widać jego prawdziwą twarz i intencje. Czyli można śmiało zakładać, że już od początku wiedziałaś jakim on jest naprawdę człowiekiem.

Jednak miesiąc temu napisałaś coś innego:

albo o takich wyjściach pisałaś:

---------------------------

To co robisz, to zaklinanie rzeczywistości. Ale faktów nie da się zaczarować. Jak napisałam już wcześniej, przeczytałam Twoje posty z uwagą, dlatego pamiętałam co pisałaś jeszcze kilka tygodnie temu. Było to min. to:

Nie można więc absolutnie powiedzieć, że mieliście dobry, stabilny związek z drobnymi problemami, aż tu nagle i niespodziewanie on go zakończył.
Ta relacja była niestabilna i zła.
-----------------------------------

Zaprzeczasz sama sobie. Już po pierwszych 3 miesiącach znajomości na jaw zaczęła wychodzić prawda o nim. Czyli wiedziałaś jednak od początku.

Czujesz się wykorzystana i oszukana, bo tak Ci najłatwiej i wygodnie. O wiele łatwiej jest być ofiarą, niż wziąć rozpad związku na przysłowiową klatę. Zmierzyć się z poczuciem straty, z bólem, przepracować to, pogodzić się z tym. Jednak ktoś, kto pokazał Ci na samym początku Waszej relacji swoje prawdziwe oblicze, po czym Ty jeszcze 3 lata ciągnęłaś ten związek - nie oszukał Cię w żaden sposób.

Nie zrozumiałaś mnie chyba. Ty czynisz go odpowiedzialnym za uczucia jakie w Tobie wywołuje/ wywołał, bo uważasz, że tak być powinno. Że to jego wina/ zasługa, że go pokochałaś i że chciałaś być z nim. Czyli twierdzisz, że powinniśmy ponosić odpowiedzialność za uczucia jakie wywołujemy w innych. A jednocześnie sama nie chcesz brać na siebie takiej samej odpowiedzialności. Dlaczego? Dlaczego on odpowiada za to, co Ty czujesz, a Ty nie odpowiadasz za to, co on czuje?
Wygląda to więc tak, że Twoje uczucia to jego problem, i że jego uczucia, to też jego problem.

Oczywiście, że tak. Twój czas, zaangażowanie, emocje, uczucia, to bardzo cenny dar. Jednakże podarowałaś mu to wszystko dobrowolnie. Te lata nie są dla Ciebie stracone. Może nauczyłaś się z nich czego nie chcesz? Albo czego nie akceptujesz? Z każdego związku płynie jakaś lekcja, nauka, doświadczenie. To nie jest tak, że absolutnie straciłaś te lata.

Czyli masz świadomość, jak poważne jest to zagrożenie. Musisz teraz bardzo dbać o siebie, to naprawdę bardzo, ogromnie ważne. I tak samo jak dbasz o swoje zdrowie fizyczne, musisz też zadbać o swoje uczucia, emocje i o swoją równowagę.

Co do wirusa, zaraził mnie najbardziej wysokoonkogennym szczepem czyli 16 lub 18. Ginekolog mówiła, że taki szczep nie czeka sobie 5 lat aż się ujawni. Zmiany przy tym postępują szybko. Tak właściwie gdybym chciała mogłabym wysnuć oskarżenie cywilne o narażenie mnie na utratę zdrowia, tymbardziej, że mam wszystko czarno na białym badania przed i badania po.

Nie uważam, że 3 miesiące to początek. Przez 3 miesiące może się wiele zadziać, można się poważnie zaangażować. Przynajmniej w moim przypadku.

Dlaczego tak się nim zajmuje? Bo jestem zazdrosna, żal mi nie wiem czego i siedzi we mnie jakas nieokreślona złość. Jednocześnie żałuję.

Co do mojego dziecka, nie musi byc Wam jej żal. Jest taka jak zawsze, radosna, energiczna, gaduła, opowiada, śmieje się i bawi po swojemu. W domu nie ma stypy z mojego powodu. Jest normalnie, nie snuje się jak zombie i nie tępię jej na każdym kroku wyładowując swoją frustrację. Rozmawiamy normalnie, przytulamy się, dajemy sobie buziaka, każda czynność przebiega tak jak kiedyś, kiedy z nim byłam.

No ale o tym wszystkim wiedziałaś wcześniej niż 3 lata po rozpoczęciu się związku.
Daj spokój Osobo, co Ci teraz to da, że będziesz w sobie pielęgnować to poczucie krzywdy? Zamknij za nim drzwi i rusz do przodu, przeszłośći nie zmienisz.

Szacunek działa w obie strony. I to co ode mnie otrzymał w całej rozciągłości jak najbardziej się jemu należało. Każdy z mojego otoczenia i to nie są mityczne postaci wymyślone przeze mnie mówi, że i tak grzecznie się z nim obeszłam. Powtarzam po raz kolejny, to co tu opisałam to jest wycinek, urywek całokształtu. Nikt z was tak naprawdę nie zna tej historii w całości, od początku z istotnymi szczegółami. W ten sposób łatwo ocenić fragment nie znając całości.

Jeśli z nim nie byłam to co? Bywałam? Lub jak to byś nazwała? Mało to przyjemne, nie napisałabym komuś czegoś takiego w takim czasie... Serio.

Miarkuj dziewczyno, tu większość jest po długich bardzo toksycznych związkach, często uwikłane są w to małe dzieci, jakieś zależności (np. finansowe), wspólne kredyty.
Oczywiście nie ma co porównywać, ale nie rób z ludzi, którzy próbują coś Ci uzmysłowić, że w d*pie byli, g*wno widzieli.
Przestań się nad sobą użalać.

Weź nie żartuj.
Czyli nazwałabyś parotygodniową relację długim związkiem?
To co jest początkiem związku, 2 dni?
3 miesiące to jest początek to przecież ludzie nie zdążą się nawet poznać dobrze, a Ty utrzymujesz, że po tym czasie byliście już jak wieloletnie małżeństwo.
Zaangażowanie zaangażowaniem, ale nie przeszkadza ono chyba w dostrzeganiu faktów? Można być zakochanym, a jednak dostrzec, że z kandydatem coś nieteges jeśli zdradza, pije i awanturuje się. Nie trzeba czekać 3 lat na to, aż on nas rzuci.

Przecież nawet w pracy 3 miesiące, to ledwie koniec próbnej umowy, podczas której obie strony przekonują się, czy będą ją przedłużać.

Przecież powiedziałaś i okazałaś mu już wiele razy swoje niezadowolenie. To co chcesz jeszcze robić? Będziesz go karać nękaniem, żeby nie miał spokoju? Zauważyłaś, żeby to dawało jakąkolwiek reakcję? Dostarczyło Ci to satysfakcji?
Przecież gość ma to bardzo głęboko gdzieś.
Postępując w taki sposób robisz z siebie kompletną kretynkę i pośmiewisko.

Zostałaś porzucona, nie możesz zrobić z tym nic więcej, jak tylko zająć się sobą i swoim życiem.

No dobrze, ale wystąpiło tuż po pierwszych 3 miesiącach kiedy to on przestał być ideałem, i jeśli jego zachowanie zmieniło się drastycznie, a tak właśnie było, to mogłaś w każdej chwili podjąć decyzję o zakończeniu tego związku. Nie musiałaś czekać aż 3 lat na to, aż on Cię porzuci.

Jesteś bardzo niedojrzała i naiwna. Naprawdę uważasz, że jak facet pije, zdradza i odpycha - to można nadal wierzyć w jego obietnice?
Nie pojawił Ci się w głowie zgrzyt, że jego gadanie to jedno, a jego postępowanie to zupełnie co innego?
Owszem, jesteś porzuconą kobietą. To jest straszne. To jest bolesne bardzo, ciężkie, trudne.

Ale nie jesteś ofiarą, która była zupełnie nieświadoma, miałaś przecież czarno na białym FAKTY, nie rozumiem dlaczego z takim uporem kreujesz się na ofiarę.

Tak, tak, jasne, o tym już wiemy