Wirus, rozstanie z partnerem - Netkobiety.pl

Z jedną był około 3? Lat czy 2, nie pamiętam. Też ją oszukiwal, ale ta ciągle wracała. Teraz też na niego czeka.

Zawinił? Gdy był czas łowów konieczne było nałożenie maski, jak sama napisałaś, szarmanckiego mężczyzny, gdy zdobycz była złapana, maska była niepotrzebna.

Wejdź pod lodowaty prysznic, może tym sposobem rozum powróci na należne mu miejsce. Byłaś jego, po co miał udawać kogoś kim nie jest?

***
Dobroć nie zawsze dostaje po głowie, ale niefortunne wybory - tak. Mieszasz też bycie dobrym z byciem uzależnionym.

Proszę, gdy cytujesz, użyj w kwadratowych nawiasach znaków quote oraz /quote, pomiędzy nie skopiuj czyjś post. Albo użyj cudzysłowu.

Nie umiesz sobie ułożyć w głowie? A jakiej to umiejętności potrzeba dorosłej osobie, by nazwać rzeczy po imieniu, by przestać się oszukiwać? <pytania retoryczne>

Ty naprawdę chyba jesteś masochistką. Zamiast się cieszyć, że się z tego bajora wyrwałaś, to rozkminiasz każdą sekundę tej chorej relacji na kilometry.

W sumie też tak kiedyś robiłam, zanim wrócił mi rozum.

Zajmij się czymś pożytecznym, zacznij robić coś ważnego dla siebie, ale przestań zajmować się tym gościem!

Nie musisz zrobić jakiegoś remontu w mieszkaniu? Dziecko ma wakacje, nie wyjedziesz gdzieś z nim? Znajdź sobie jakieś zajęcie, bo trwonisz swoje życie na faceta, który funta kłaków nie jest wart.

Z tym się nie zgodzę, ja mam inną mentalność. Obecnie mam urlop, pogoda znowu do niczego, w sobotę wyjeżdżam w góry. A po tygodniu wracam do pracy z czego bardzo się cieszę. Wtedy zapomnę, zajmę głowę. Swoją drogą ciekawe czy ta sucz jest z nim czy go zostawiła.... Ciekawe kiedy i czy w ogóle powie jej o hpv...

Wiem to od jego eks, z którą kiedyś miałam kontakt. Krótki bo krótki, ale kontakt. Poza tym on sam opowiadał mi o swoich relacjach.

Po co on Ci to mówił? Eh...

Wiem, że wszyscy piszą mi, że mam przestać się nim zajmować i mam świadomość, że macie rację, ale ja nie umiem przestać myśleć o nim... Nie wiem dlaczego? Czy to przeradza się w obsesję jakąś czy ja już popadam w obłęd? Cały czas o tym myślę, o szczegółach, zaczynam się czuć winna wszystkiemu i myślę 'nie dziwię się, że on mnie nie chcial'. Na noc biorę coś na sen, inaczej nie śpię, jem przez rozum. Czuję się kompletnie bezwartościowa, czuję się pusta w środku, i mam absolutne przekonanie o beznadziejności w jakiej tkwię, nie mam nawet siły na nic, do każdej czynności przymuszam się

W ogóle zauważyłam, że jestem poirytowana. Wszystko mnie denerwuje, nie cieszą mnie żadne domowe obowiązki, automat. Źle mi z tym, nie wiem jak mam z tego uciec.

Dziś wieczorem przeczytam ponownie cały temat.

Napisałam taki długi post, gdzieś zniknął. Szkoda

Wiem, że on ma mnie gdzieś, że jemu nawet najmniejsza myśl o mnie w głowie nie przemknie. W przeciwnstwie do mnie. Dziś jestem o wiele spokojniejsza w porównaniu do niedzieli. Już tak nie myślę. Staram się skierować myśli na siebie. My z córką mieszkamy na wsi. Tutaj nie ma za bardzo co robić. Każdy w swoich domach, w swoich rodzinach. Takich osób jak ja jest tu niewiele, a jeśli są to w szczęśliwych związkach. Nie mam w planach wiązać się z nikim więcej. Już wystarczy porażek. I tak za nim tęsknię, bardzo się przyzwyczaiłam. Do naszych rozmów przez telefon i do innych rzeczy, w ogóle do miejsca. Ostatnio i tak było między nami źle, coraz rzadziej tam jeździłam bo sama miałam tego dosyć. Ciągle wszystko było źle, coś zgubił, czegoś nie mógł znaleźć? To ja, to moja wina. Nie wyspał się? Przeze mnie. Jak twierdził, zawsze wysypiał się tylko wtedy, kiedy mnie przy nim nie było. W takich momentach przeklinał, uderzał piesciami o stół, trzaskał drzwiami. Kiedyś taki nie był. Myślałam, że tragedia, która go dotknęła jakoś go zmieni. Że zobaczy w końcu jakie życie jest krótkie, nieprzewidywalne, że nie warto uganiać się za coraz to nowymi partnerami tylko próbować naprawić to co się ma, ideały nie istnieją zawsze to powtarzałam. Poza tym to ja trzymałam go za rękę, byłam przy nim milcząc, ale byłam w najgorszym momencie jego życia. Pilnowałam żeby nic sobie nie zrobił bo się bałam, pilnowałam żeby jadł i ogólnie żeby nie był sam, żeby ktoś obok niego był. On jest alkoholikiem, wysokofuncjonujacym jak jedno z Was wspomniało. Traktuje alkohol jako środek odstresowujacy, zawsze mu tłumaczyłam, że to nie tędy droga, że odstresować się można inaczej nie za pomocą substancji psychoaktywnych, że to prosta droga do zachowań destrukcyjnych. Ostatnio pił rzadko, ale bywały momenty, że upijał się do takiego stanu, że sam się przewracał. Myślałam, że on naprawdę chce być sam, że ja naprawdę go wkurzam. A tak naprawdę powód jego zachowania względem mnie mieszka naprzeciw jego domu... Po prostu to dla mnie byl szok kiedy ich zobaczyłam. Jedyne co teraz planuje to zająć się pracą po urlopie, dzieckiem, nauką. Chciałabym pójść na jeszcze jedne studia. Zawsze interesowała mnie psychologia. Jeśli los pozwoli to zrealizuje ten plan. Tymczasem mam rodziców, kiedyś o tak pewnie zostanę sama. Chyba, że Bóg zadecyduje inaczej. Dziecko też mi z domu wyfrunie, co ona będzie tutaj na tej wsi robiła? Nie będę jej zatrzymywała. I w ten piękny sposób zostanę zupełnie sama. Chyba zacznę prowadzić konwersacje z sobą na podział ról. Nie wiem jak ja sobie poradzę finansowo? Utrzymać dom, dziecko, siebie?

Próbuje odpowiedzieć sobie na pytanie dlaczego z nim byłam? Dlaczego tyle razy płacząc błagałam pełna poczucia winy z obietnicami o swojej zmianie, poprawie żeby mnie nie zostawiał? Byłam świadoma tego, że robię z siebie błazna, że się upokarzam na własne życzenie. Świadomość tego co będę czuła po rozstaniu z nim przerażała mnie. To jest jeszcze gorsze niż pozostawanie w związku. Byłam tez chyba z zazdrości, coś na kształt psa ogrodnika(może nie fajne, ale trafne porównanie) widziałam jaki on jest, widziałam co robi, ale jednoczesnie chciałam żeby dla mnie był taki jak dla swoich poprzednich partnerek (chociaż on twierdził, że to dla mnie był najlepszą wersją siebie) żeby zaczął w końcu doceniać kogo ma przed sobą bo ja nie jestem kłamczuchą, nie chodzi mi o pieniądze, nie chce nic od niego, że jestem zwyczajna, normalna, nie chce żeby mnie prowadzał po knajpach, wolę wspolny spacer, fajny wieczór przed telewizorem lub po prostu każdy gdzieś tam po swojemu, jasne, że gdzieś czasem można a nawet trzeba wyjść tak mu mówiłam. Plus minus. On wychodził, najczęściej beze mnie. Miałam kawałek własnego życia, wychodziłam sporadycznie, ale jednak na miasto z koleżankami (wtedy był zazdrosny, okazywał to złością). Moja przyjaciółka mieszka tam gdzie on. Myślę, że dotąd dopóki wizyty w tym miejscu nie przestaną wywoływać we mnie szeregu objawów somatycznych dotąd nie będę tam zaglądać, a jeśli to nie w te newralgiczne miejsca. Coraz rzadziej (tu muszę się przyznać) sprawdzam jego aktywność na mediach społecznościowych. On i tak wszędzie mnie wykasował. Znienawidził co końca. W głębi serca nie lubię takich sytuacji, nie jest komfortowym przejście, obojętne przejście, obok człowieka z którym spędziło się  trzy lata. To będzie mnie bolało długo. Nie jestem zwolenniczką palenia mostów, być może tu odzywa się uzależnienie. Wolałabym abyśmy mieli normalny przyjacielski stosunek do siebie. Nie chcę nienawiści. Ciężko to znieść. I tak na koniec myślę, a może dobrze byłoby przekuć uzależnienie w siłę? W sensie, że jestem dostatecznie silna aby móc się temu przeciwstawić? Że mam świadomość stanu rzeczy i będę starała się wyjść z tego? To jest wyraz siły... Chyba. Tkwić w czymś, w czym było się dotąd to wyraz marazmu. Nie chcę umrzeć za życia.

Przeczytałam książkę 'kobiety, które kochają za bardzo'. Wynika z niej dość jednoznacznie, że ja byłam tą niejako złą, niedojrzałą, może nieintecjonalnie, ale jednak.wiem, że takie kobiety jak ja trafiają zazwyczaj na partnerów równie zaburzonych... emocjonalnie i nie tylko. Teraz tak sobie myślę, że gdybym nie wpadała w kołowrotek, gdybym była bardziej ustępliwa to może to wszystko wyglądałoby inaczej? Może to nie był toksyczny facet tylko człowiek, który miał już dość kontrolowania, rządzenia, matkowania i odbijania piłeczki? Kiedy wracał późno do domu zawsze między nami wywiązywała się dyskusja w której ja usilnie drążyłam temat gdzie i z kim był (w głowie miałam zdrady) aż do momentu całkowitej jego irytacji i wyłączenia się czyli nie odpowiadania na moje pytania. Autorka pisze, że takie relacje można uzdrowić kiedy obie strony tego chcą. Ja teraz chcę uzdrowić siebie, a on? On sam musiałby tego chcieć, a ja na to czy z nim byłabym czy nie, nie mogę mieć wpływu. To chyba musiało by wyjść od niego, nie ode mnie. Nawet nie wiem, nie jestem pewna słuszności tego co mówię. Może plotę banialuki... Wątpię w siebie

Nie, nie mam zamiaru z nikim wiązać się. Ja już i tak nikogo nie poznam. Nigdzie nie wychodzę, zawsze siedzę w domu, a nawet jeśli gdzieś wyjdę to swoim smutnym wyrazem twarzy odpycham każdego.

W zasadzie on często dawał mi powody do zazdrości, do pytań to wszystko miało podstawę z przeszłości (jego spotkania z innymi kobietami, do których sam się przyznał) matactwa, kłamstwa. Ale ja też napierałam. Takie gówniarskie podejście, przepraszam za wyrażenie. Pytania o to gdzie był i dlaczego tak późno wrócił to wyraz mojego braku poczucia własnej wartości i bezpieczeństwa. Pamiętam jak byłam zła kiedy jego długo nie było, jak to na mnie wpływało, od razu brzuch mnie bolał, serce mi tłukło, czułam napięcie. Nie wiem jak mam to rozgraniczyć? Kto w końcu był tym 'złym'. W zasadzie na taką skrzecząco-marudzącą kobietę każdy by się krzywił... Nie zawsze taka byłam, czasem po prostu mówiłam 'ok, o której bedziesz'. Z drugiej strony co to za problem powiedzieć drugiej osobie gdzie się jest? Proste pytanie, krótka odpowiedź. Autorka poza tym pisała, że takie kobiety jak ja zazwyczaj mają łamane serca i spotykają lekkomyślnych, nieodpowiedzialnych mężczyzn bo same są nazbyt poważne i odpowiedzialne.

123..
Masz doła i nie chce Ci się żyć.
Myślisz tylko o nim, piszesz tylko o nim,
chcesz zawrócić kijem bieg rzeki,
on już popłynął, a Ty zostałaś sama na brzegu.

Nie ma go już,
Piszesz, że chciałabyś abyście mieli normalny przyjacielski stosunek do siebie,
gdyby tak było, to pomachałabyś mu ręka na powitanie, hej, i odeszła..
a zrobiłaś coś zupełnie odwrotnego.

Sama spaliłaś ten most.

Nie znam nikogo w wieku lat 35, kto by całe dnie siedział w domu,
piszesz, że mieszkasz z rodzicami,
a zatem nie jesteś w sytuacji wielu dziewczyn, które są same z dzieckiem,
możesz chyba wyjść, zostawiając dziecko pod opieką dziadków.

I o tym wszyscy tu piszą,
zajmij się sobą, swoim życiem, którego nie masz.

Wymyśl sobie cokolwiek, by poznać ludzi,
dzisiaj, w dobie internetu, fb itp, nie ma z tym problemu,
wystarczy, że poszukasz, samotnych matek, takich jak Ty,

wielu ludzi jest samych, a to nie znaczy wcale, że samotnych,
jak można studiować i nie mieć znajomych? paczki?

to z Tobą jest jakiś problem, i musisz go rozwiązać,
spotykając się z innymi ludźmi, nauczysz się sama siebie,
będziesz lepszą matką, lepszym człowiekiem.

Ludzie mają pasje, interesują się czymś, robią coś..
Cokolwiek, nauka języka, rower, pływanie, fotografia...
Gdy znajdziesz coś dla siebie, to wszystko inne będzie tego konsekwencją..
byłam na rowerze, poznałam rowerzystę..
byłam na basenie, poznałam ratownika..

ale kiedy Ty, sama nic nie robisz, to poznałaś frustrata, który ma takich jak Ty na pęczki,
jak facet ma Cię szanować, jak sama się nie szanujesz,
terapia, postawi Cię na nogi, a jak nie masz gdzie i za co,
to znajdź kogoś w podobnej sytuacji i obie zróbcie sobie pranie mózgu,

Czytasz, że nie masz już o nim pisać,
i nie rozumiesz tego, dlaczego?
dlatego, że im dłużej będziesz to robić,
tym dłużej, nie ruszysz z miejsca.

A chyba chcesz tego? zrób wszystko, żeby Twoje dziecko było szczęśliwe, codziennie..
a nawet nie zauważysz, jak szybko staniesz się sama szczęśliwa..

nie byłaś z nim szczęśliwa i nigdy byś nie była,
ale dzisiaj czujesz się tragicznie i uważasz, że wtedy, mimo, że Cię traktował jak zapchajdziurę, miałaś ochotę chociaż na cokolwiek, dzisiaj nie masz na nic. Przy takim porównaniu, oczywiście, że uznasz, że tamto było lepsze.

Zrób wszystko, żeby poczuć się lepiej, a zobaczysz dopiero w czym tkwiłaś.

powodzenia

Co do terapii, pójdę na terapię w sierpniu, poszukam dobrego psychoterapeuty w okolicy. Póki co znalazłam grupę wsparcia al-anon, napisałam maila. Dostałam odpowiedź, że mogę przyjechać. I szczerze? Boję się. Wstydzę. Myślę o tym w kategorii upadku-az głupio to powiedzieć.

Co do niego to gdyby mi powiedział prawdę, pewnie nie zareagowałabym zadowoleniem, pewnie bym wybuchła, ale to wszystko odbyłoby się w domu, między mną, a nim. Najpewniej bym była bardzo zła, ale po czasie bym to przemyślała i na pewno bym do nich nie podeszła w mieście. To co było to było dla mnie ogromne zaskoczenie. W ten sposób nie oszukuje i nie traktuje się ludzi, szczególnie z którymi było się blisko. Należała mi się prawda za te lata, które z nim byłam chociaż najgorsza, ale prawda.

Mam znajomych ze studiów, studia zaoczne nie sprzyjają nawiązywaniu zbyt wielu kontaktów, poza tym covid i przepaść wiekowa między mną a reszta dziewczyn, w moim wieku jest niewiele dziewcząt na niestacjonarnych kierunkach. Jedna z moich koleżanek bliższych jest w moim wieku, dzwonimy do siebie, zawsze sobie pomagamy, nie jestem odludkiem. I mam dwie stałe koleżanki, nasze historie też możemy wspominać jak się kombinowało przez lata. W ogóle moja praca jest wielką radością, kiedy wrócę będzie lepiej. Oderwę głowę.

Widzę że moja córka za wszelką cenę chce mnie rozśmieszać. Udaje się jej. Rozśmiesza mnie. Ona ma zupełnie inny temperament niż ja. Jest z natury małym wesołkiem. Jak ona do mnie mądrze mówi. Oczywiście, że on nie jest wart niczego. Nawet wspomnienia.

Kiedy lubiłam fotografie, wciąż lubię ale chyba już nie robię takich dobrych zdjęć jak kiedyś.

Drugą moją miłością jest muzyka. Uwielbiam dobrą muzykę, to dla mnie łąkarstwo na wiele rzeczy.

Jeszcze potrzeba mi trochę czasu. Pójade na spotkanie grupy do najbliższego miasta, boję się, ale powinnam się odważyć

Ona ogólnie zawsze taka była, moje przeciwieństwo. Zawsze była wesoła. Odkąd pamiętam przychodziła ze słowami mamo, zobacz, babcia, zobacz. Lubi wygłupy, nie potrafi przestać.

Zastanawiam się czy najpierw nie powinnam pójść do psychoterapeuty, a później znaleźć grupę wsparcia?...

Dawno się nie odzywałam. Chciałam Wam wszystkim bardzo podziękować, czuję, że zbliżam się do prostej. Dziś wiem, że to człowiek bez żadnych zahamować, z zerową moralnością. Jest z sąsiadka. Niech będzie. Co najciekawsze odrzuciło mnie od niego po tym jak zobaczyłam fotorelacje w internecie z występu kabaretu na który poszedł ze swoją obecną ukochaną. Zdjęcie wskazuje na brak entuzjazmu u obu stron - to akurat jest mało istotne. Nie wiem może ja jestem taka sztywna  ale odrzuciło mnie od niego, zaczęłam się nim po prostu brzydzić kiedy ujrzałam go wśród widowni na kabarecie. Dla mnie jest to totalny brak szacunku dla własnego syna, który powiesił się 3 miesiące temu. Od tego widoku aż mnie zatkało. Nie jestem też taka, że powinien absolutnie siedzieć w domu, jak najbardziej wychodzic do ludzi.... Ale kabaret? 3 miesiące po pochowaniu syna? Dla mnie to nie do przyjęcia. A ona? Nie ma dzieci gdzie szacunek dla jego syna? Pamięć? Choć pół roku powinno minąć. Przecież to dziecko. Jego syn. Po prostu szok. Już mi nie jest tego żal, jest mi wstyd. Że zadawałam się z taką niziną społeczną. Żal mi bardzo jego syna. Jak on tak mógł? Teraz jest mi obojętny. Mam nadzieję, że nie poczuje więcej tego co czułam wcześniej. Brzydzę się nim. I jego partnerką też. Jeszcze nie byłam na al-anon, ale będę. Szukam też terapeuty. Mocno wierzę, że jeszcze odzyskam równowagę i będę szczęśliwa. Sama z sobą choć widzę, że to arcytrudne zadanie.

Edit:wcale nie jest lepiej, jest tragicznie. Nie chce mi się żyć. Po głowie snują mi się różne pomysły. Łącznie z tym co by zakończyło moją mękę. I nieodłączną myśl nieomieszkania poinformowania go o tym. Wiem, to totalnie niezdrowe. Najprawdopodobniej mam depresję. Nic mnie nie cieszy, automat. Czuję się taka samotna. Czuję się nic nie warta, widzę jak on z nią pisze, cały dzień jest aktywny na messendzerze, dla mnie taki nie był. Czy narcyz ukryty jest narcyzem tylko z osobą o określonych cechach charakteru? Dla innej kobiety może być inny? W sensie może  nie być narcyzem dla niej tylko normalnym facetem.? To ja w nim to prowokowałam? W sensie narcyzm? A może on to robił specjalnie? Udawał narcyza żebym odeszła?

Z czasem on będzie dla nie taki sam... Będzie nadal narcyzem, no chyba, że poszedł na terapię i będzie starała się zapanować nad tymi cechami w co wątpię...
Musisz zawalczyć o siebie. Koniecznie idź na terapię. Zobaczysz on jeszcze będzie cierpiał, a Ty musisz być ponad to i będziesz szczęśliwa. Nie poddawaj się.

Nie jesteś dziwna, trudno pozwalać po sobie jeździć cały czas.
Nie myśl tak.
Jesteś kobietą, która na potrzebuje ciepła i bliskości, a on ma z tym problem i Ciebie niszczy.
Spróbuj go wyrzucić z komunikatorów i nie patrzeć co robi.
A byłaś już u lekarza? Może jakieś witaminki lub tabletki by Ci przepisał, zeby bylo łatwiej przez to przejść.
Ja też wstydziłam sie swoich reakcji (agresji, histerii itd), ale teraz po dłuższym czasie to mi to za przeproszeniem "zwisa", trzeba czasu.
Trzymaj się

Kochana, idź do lekarza, proszę, bo się zameczysz.
Miałam podobnie, myslalam ,ze umre albo oszaleje, takie splątanie.
I straszna potrzeba bliskosci. Rozumiem Cię.

To trzeba czasu, ale żebyś sie nie pochorowała przez to. Ja się leczę juz drugi rok, to trudna droga, ale czasem nie ma wyjscia. Postaraj sie jakos to ogarnąć lub iść do lekarza, on ma sie dobrze, a Ty sie wykanczasz, to/on nie jest tego warte.

W tym miesiącu nie będę ukrywała jestem w dołku nie tylko emocjonalnym, ale też finansowym. We wrześniu na spokojnie pójdę do psychologa.

Wiem, że on się ma doskonale. W przeciwieństwie do mnie. Próbuję zmieniać swoje myślenie, kosztuje mnie to tyle wysiłku, ale ja i tak nie oszukam się tym co naprawdę czuje. Czuję przeogromny wewnętrzny smutek, ból. Nie umiem sama siebie przekonać, że to był syf i metr mułu. Ja serio uważam, że straciłam coś wyjątkowego ze względu na moje niewielkie kompetencje w kwestii relacji damsko męskich. Czuję taki ciężar wewnętrzny. Wypisuje do niego, że najchętniej bym się siebie pozbyła. Że byłby szczęśliwy przy niej i zadowolony. Totalna idiotka. Przecież on z tego się zaśmiewa, najpewniej. Napisałam mu, że wyrządził mi krzywdę, żeby to co obecnie buduje runęło mu jak domek z kart wtedy będzie zmagał się z tym z czym ja obecnie się zmagam. Nie spodziewałam się żadnej odpowiedzi. Ja jemu jestem totalnie obojętna, nawet gdyby mnie pochowali on miałby to gdzieś. Wiem co powiecie, wariatka i będziecie mieć rację, tak też się czuję

Autorko, czekając na terapie, idz do lekarza, wykończysz sie, a masz dziecko, masz dla kogo żyć.
Zostaw tego czlowieka, jego juz nie ma, sama sie niszczysz.
Zadbaj o siebie, o dziecko.

Dlaczego jeszcze go nie zablokowałaś, żeby nie MÓC do niego pisać? Stosujesz szantaż emocjonalny. Gość jak mądry, to w końcu zadzwoni na 112 i zamkna Cię w psychiatryku, a Twoje dziecko wyląduje w tymczasowym domu dziecka. Takiej przyszłości chcesz?

Psycholog na NFZ jest darmowy, tylko musisz mieć skierowanie. Ale w Twoim przypadku to już lepiej psychiatra. Jakbyś miesiąc temu zadzwoniła, to teraz już miałabyś termin albo wręcz byla po wizycie.

W dalszym ciągu 'on' odmieniane przez przypadki.
To decyzja. Nam, użytkownikom, pozostaje ją uszanować.

Osoba123 - odbierz maila

Nawet gdyby była w domu to by ją z tego domu zabrali? Takie mają procedury? Serio? Można kogoś bez zgody poddać leczeniu psychiatrycznemu? Chyba musiałabym probowac zrobić coś złego, aby coś takiego miało miejsce. To co kaftan i zabierają?

Skad wiem, że jego to nie obeszło? Bo go znam. Niejednokrotnie płakałam w jego obecności błagając (wariatka) żeby mnie nie zostawiał lub żeby wrócił do mnie, lub żeby ze mną porozmawiał lub kiedy moralizowałam próbując sprowadzić go na dobrą drogę. Wiecie co miałam przed sobą? Skałę, nie człowieka. Ścianę. Zero uczuć, emocji, empatii. Po prostu marmur. Kiedy płakałam i próbowałam zbliżyć się do niego on mnie odpychał, denerwowałam go sobą, uciekał ode mnie, kłamał bez mrugnięcia okiem. Stąd wiem, że nic w tym kierunku nie zrobi bo nic a nic to go nie interesuje. Jestem ostatnim człowiekiem na ziemi, ktory wywołuje w nim jakiekolwiek emocje. Tutaj jest mniej niż obojętność. Ja dla niego nie istnieje. Co z tego, że ma mnie na messendzerze. I że napisałam, że chciałabym mieć w końcu święty spokój, że nic bym nie czuła, a chaos, który mam w głowie skończyłby się, ale nie mogę bo mam dziecko i rodziców. Wiem, że to krecenie bata na samą siebie. Głupia nie jestem. W razie czego ma coś do mojego pracodawcy. Ale nie sadze, ze na podstawie takiej jednej wiadomości można kogoś wtrącić do szpitala psychiatrycznego. Nie wiem, nie znam się.

Wiem, że jestem do niczego, tak też się czuje. Użalam się jak jakas bezwolna niemota. Może zna ktoś receptę jak przestać być zazdrosnym o takiego popaprańca jak on?

Serio. Gdyby była z Tobą w domu, a interwencja zostałaby uznana za zasadną, to TAK. Zostałaby zabrana z domu.

Jeśli będziesz agresywna, albo będziesz się opierała hospitalizacji, to tak, kaftan i zabierają.
Można. Można poddać kogoś przymusowej obserwacji na okres nawet do miesiąca czasu w szpitalu zamkniętym.
I jeśli przyszłoby Ci do głowy stawiać się, albo nie zgadzać, to właśnie to by się stało.

I dlatego z uporem wypisujesz do niego ciągle. No logiczne przecież.

Jesteś.
Skoro wiesz, jak nieprzyjemne i katastrofalne mogą być tego skutki, a nadal to robisz, to jesteś głupia.

Wszyscy dobrze wiemy, że to nie była tylko jedna wiadomość.
Określenie "wypisuję do niego", to nie jest jedna wiadomość.
Jeszcze raz podkreślam, jeśli zamiar popełnienia samobójstwa wyraża osoba w silnym wzburzeniu emocjonalnym, pod wpływem środków zmieniających świadomość, czy jej racjonalna ocena danej sytuacji może być zaburzona z innego powodu, np. przeżyła silną traumę, stres, np. zwolnienie z pracy, utratę kogoś bliskiego, czy znajomego, policja i służby mogą podjąć interwencję.
W takiej sytuacji możesz zostać przymusowo przewieziona do szpitala, bądź jak napisałam już wcześniej, możesz zostać poddana przymusowej obserwacji w placówce zamkniętej, na okres do miesiąca czasu.
I nie mam tu na myśli, że Twój były ósmy cud świata może zgłosić coś takiego z troski, czy z wielkiej miłości do Ciebie, a wyłącznie z chęci uwolnienia się od Ciebie, albo z zemsty, z okrucieństwa.
Powinnaś za wszelką cenę przyspieszyć swoją wizytę u psychologa, a najlepiej zacznij od psychiatry. Pozostając bez profesjonalnego wsparcia szkodzisz sobie bardzo.

Porozmawiać możesz choćby tutaj. Nie udawaj już, że on jest jedyną osobą na świecie, z którą możesz "rozmawiać". Napisałam to już wielokrotnie w Twoim wątku i napiszę jeszcze raz - bezustannie szukasz sobie pretekstów do kontaktu z nim.

I słusznie. Litość, to nie miłość. Wyżebrany kontakt, to nie dialog. Wyproszone spotkania, to nie relacja. Rozłożony dywan, to nie partnerstwo.

IŚĆ DO PSYCHOLOGA, LUB DO PSYCHIATRY.
I zacząć pracować nad tym problemem korzystając z terapeutycznego wsparcia. Tylko tyle.

Tak, jak grozisz samobójstwem to mogą. A dziecko do pogotowia opiekuńczego dopóki babcia nie dostanie praw do opieki.

Naprawdę uważasz, że taki wybłagany i wypłakany związek byłby fajny? Że on by Cię szanował? Że Ty byś siebie szanowała? On Ci robił i robi przysługę, że się nie daje Twoim zagrywkom.

Wiesz, pewnego razu przegniesz. Pójdzie jedna wiadomość za dużo. I facet zadzwoni na 112 i powie, że masz myśli samobójcze i że się o Ciebie boi. I przyjadą i Cię zapakują. Kropka drąży skałę, wiesz? W końcu facet będzie miał dość. Ty mu każdą taką wiadomością pokazujesz to, że super zrobił odchodząc od Ciebie. Nikt nie chce żyć z wariatką.

Zablokuj go i podejmij leczenie.