Wirus, rozstanie z partnerem - Netkobiety.pl

Nie uderzyłam go tylko powiedziałam krótko kilka zdań. I niczego nie wylałam. Zdaje sobie sprawę, że przy dziecku takich rzeczy sie nie robi. Dziś też tam jadę, dlaczego mam nie jeździć i nie siedzieć na ławce w parku z dzieckiem? Bo niby on, bo będę go wypatrywała? To moja najbliższa miejscowość, lubię to miejsce. On był z nią już za mnie, zdradzał i oszukiwał. Nie umiałabym przejść obojętnie i niech to będzie najbardziej chore na świecie, trudno. Chore raczej byłoby wtedy gdybym wciąż za nimi chodziła kiedy poszli dalej zmieniając miejsce.

Nie przypominam sobie, żeby jakikolwiek zdradzony mężczyzna u nas, napisał o tym, że dał żonie w twarz, kiedy siedziała z nowym partnerem w restauracji

A też został zarażony wirusem? Też siedziała po tygodniu od rozstania z mężem? Gdyby byl honorowym mężczyzna to inaczej by się zachował. Przeprosił. Podziękował. On zawsze tylko mnie wykorzystywał.

Tak, przepraszam. Niedostatecznie uważnie przeczytałam Twoje posty. Nałożyło mi się na siebie to, że pisałaś o tym co chcesz zrobić, a na co nigdy się pewnie nie odważysz, i to, że następnego dnia tak zrobiłaś.

Oczywiście, że będziesz go wypatrywała i oczywiście, że tylko dlatego tam jeździsz. Po prostu szukasz sobie ciągle pretekstów do jakiegokolwiek kontaktu z nim.

Przecież poszłaś za nimi pisałaś, że minęli Ciebie, kiedy siedziałaś z dzieckiem na ławce, a później że do konfrontacji doszło w knajpie, gdzie oni pili piwo.
Jeśli się nie teleportowałaś z ławki do knajpy, to przecież musiałaś za nimi pójść.

Nierzadko siedziała jeszcze przed rozstaniem z mężem!

A gdybyś Ty była honorową kobietą, to nie przyszłoby Ci do głowy, żeby za nim chodzić i szukać pretekstów do inicjowania i wymuszania "przypadkowych" spotkań z nim.
Kogoś takiego wybrałaś sobie na partnera i pozostawałaś z nim w związku przez 3 lata. Przecież nikt Cię do tej relacji nie przymuszał. On Cię nie szantażował, ani nie nakłaniał przemocą do tej relacji. Co więcej - zrywał z Tobą nie raz.
Nie wykorzystywał Cię przecież na siłę?
Robił wszystko to, na co się zgadzałaś i na co pozwoliłaś.

Problemy między Wami, to problemy między Wami. I między Wami powinniście je omawiać, o ile obie strony mają na to ochotę i czują taką potrzebę.
Uważasz, że to jest usprawiedliwienie na takie zachowanie? Na to, że idziesz za kimś i atakujesz go?
Przecież w ten sposób można usprawiedliwić wszystko. Babcia nadepnie mi na nogę w tramwaju, więc pójdę za nią i zrobię jej awanturę?!

Porównanie z babcią uważam, że jest nieadekwatne. To jest nieporównywalne.

Dziś i tak umówiłam się ze swoją rodziną. Mam odmawiać dziecku bo on tu mieszka. Niech się boi wychodzić, dobrze. Kiedyś pewna eks narobiła mu kilkukrotnie podobnego rabanu. Ze mną chodzil po kątach, ciągle sir ukrywał.

Poza tym wiadomo, że mnie nie zmuszał, ale pi części jesteśmy odpowiedzialni za to jakie uczucia wywołujemy w innych. Po co chciał poznawać moje dziecko? Po co mieszał mi w głowie? Opowiadałam mu, że mam za sobą mało przyjemne doświadczenia.

Nie róbcie proszę ze mnie kogoś, kim nie jestem. Babcia to babcia. Co to za porównanie? Nie jestem msciwym człowiekiem. Ale to już było przesadą. Ja nie zasłużyłam na jakąkolwiek dobroć? Nie trzeba było się dla mnie postarać tylko zmieniać mnie na inną? Ja w jego najgorszym momencie życia nie opuściłam go, on kiedy usłyszał diagnozę zostawił mnie na lodzie. Jak tak można? To ja niczego nie byłam warta? Dlaczego?

A kogo z Ciebie zrobiłam? Wzięłaś, bo tak zdecydowałaś, odwet na swym byłym już kochanku i tyle.

Zamiast zastanawiać się nad tym dlaczego tak Cię traktował jak Cię traktował, odpowiedz sobie, dlaczego na takie traktowanie mu pozwalałaś, bo na jego zachowanie, podobnie jak na zachowanie innych osób bezpośredniego wpływu nie miałaś/masz, na swoje - masz. Dlaczego przestałaś (jeśli do tej pory to robiłaś) szanować siebie, cenić siebie? Dlaczego prawa innych przedkładałaś nad własne? [Dlaczego on tak zachowywał się wobec Ciebie? Bo chciał i mógł.]

Chcąc uniknąć podobnych do tej opisanej relacji, poznaj siebie i swoje motywy, także pozostawania w związku z człowiekiem, któremu pozwalałaś na toksyczne zachowania.

By uniknąć nieporozumień.
Współczuję Ci tych trudnych doświadczeń, dlatego też proponuję to, co proponuję. Możesz znaleźć odpowiedź na me pytania samodzielnie, możesz to zrobić korzystając z pomocy psychoterapeuty.
To czy wyciągniesz z kilkuletniej historii wnioski na swój temat zależy wyłącznie od Ciebie, ale konsekwencje tej decyzji poniesie też Twe dziecko.

Droga osobo123,
chodzi o to, żeby nie reagować emocjonalnie, w tym cała tajemnica. Gdy reagujemy emocjonalnie, odsłaniamy się, cokolwiek chciałaś tym pokazać, nie udało się, pokazałaś tylko jedno, że jesteś, jak inne, przewidywalne kobiety, "każda by tak zrobiła na moim miejscu" - nie każda...

Dla niego, każda,
a zatem, mogłaś wstać i odejść, nie reagować w ogóle, i to dało by mu do myślenia..
dlaczego tak zrobiłaś, natychmiast odwróciłabyś sytuację,
to on by się zastanawiał..

a postąpiłaś żenująco, i dla nich, i dla siebie samej,
wielu ludzi może nas upokorzyć, ale po co upokarzać się samemu?

jest taki dowcip, anegdota:
czym różni się lady, od damy?
Lady, w niektórych sytuacjach, zmuszona jest spoliczkować mężczyznę,
Dama, nie dopuszcza do takich sytuacji..

Piszesz, że masz obniżone poczucie własnej wartości,
jedyną sensowną metodą na jej odbudowę, to zniknąć dla świata, dla niego w szczególności..
a powrócić silną..

na tą ławeczkę nawet..

Kogoś, kogo sama uważasz za toksyka, wyrzucasz z własnego życia i nigdy więcej do niego nie piszesz, nie mówisz, nie reagujesz, jednym słowem, drzesz jego zdjęcie w realu..

a skoro, tego nie robisz, to trzymasz go nadal w swoim życiu,
twierdząc jednocześnie, że nie ma powrotu..
mylisz się, powrót jest jak najbardziej możliwy,
ale to nie Ty, a on o tym zadecyduje..

powodzenia:)

Proszę, byś nie przypisywała mi zdań, opinii, których nie napisałam.

Od wielu lat unikam słowa "winny' we wszelkich jego odmianach. Czy jesteś odpowiedzialna za swoje decyzje? Tak. Czy jesteś odpowiedzialna za to, że zgadzałaś się na jego traktowanie? Tak. Teraz czas na to, byś znalazła powody, dla których zgadzałaś się na takie traktowanie. On w tych poszukiwaniach nie istnieje, jeśli go przywołujesz, to znak, że niczego w swoim sposobie myślenia i działania zmienić nie zamierzasz. Tylko tyle i aż tyle.
To, że jego zachowanie było toksyczne jest jasne i oczywiste. To, że Twoja reakcja na jego zachowanie była toksyczna, jasnym i oczywistym dla Ciebie nie jest.

Zrozum też, że nikt tu nikogo (z Tobą włącznie) o nic nie oskarża.

Przeglądanie się w lustrze nie zawsze jest przyjemne.

Nic nikomu nie przypisuje. Tylko pytam. Skoro on był toksyczny to ja też? Rozumiem, że moja reakcja mogła być nieadekwatna i widzę, że ja też nie jestem ideałem. Ale na Boga, ja nikogo nie zdradzam, nie oszukuje. Tylko do niego podeszłam, szeptem pogratulowałam podając dłoń. A jej kazałam się przebadać. Wiem, że czysta złośliwość. Nie mogłam tego przeboleć

Co się stało, to się nie odstanie.

Uwierzcie mi jego była sprowadzała mu jego baby z którymi był na boku do jego domu i tam mu urządzała awantury. A oni się jeszcze schodzili

Wybacz. Ale to nie jest żaden argument.
To coś jak przysłowiowe skakanie z mostu. Jak Józek skoczy, to Ty też?

Kiedy wiesz już, że jesteś uzależniona,
idziesz do lekarza i mówisz:
-Panie, zakochałam się w latarni morskiej, pomóż Pan.

i znad morza, przenosisz się w góry!

hej

Płacz, płacz. Witaj się z rozumem.
I... nikt Cię tu nie kopał.

To był jeden jedyny raz kiedy poszłam za nim, nigdy więcej tego nie zrobię. Nie jestem wariatką. Od wczoraj trzyma mnie stres. Nie śpię. Nie jem. Wyląduje przez to wszystko na antydepresantach albo w pokoju bez klamek. Ja z sobą sobie nie daje rady. Nie szukam go specjalnie, ale też nie będę sobie odmawiała miejsc które lubię.

Dzięki.... Jestem razem z rodziną, ledwo powstrzymuje łzy. Nie potrafię o niczym innym myśleć. Wariuje.

Możesz mieć takie objawy przez jakiś czas jak teraz ,to właśnie bywa skutkiem kontaktu na siłę,pal sześć klasę nie klasę,oceny tego epizodu  ,ale ten kontakt jest na razie dla Ciebie szkodliwy w jakiejkolwiek formie.
Już naprawdę daj sobie z nim spokój ,nie łaź tam gdzie on może być i się kręcić .
Nie planuj takich akcji bo to bywa część toksycznych zachowań to takie dążenie do ulgi przez dowalanie sobie to dowalanie jest Ci nie potrzebne i to ciągłe analizowanie ,nie ma w tym Twojej winy ,ale tylko Ty tak naprawdę decydujesz o swoich uczuciach i co wpływa na ciebie.
Trzymaj się głowa do góry ,taki detoks jest niestety konieczny nie za bardzo da się go uniknąć i uciec przed tym ,ale mija jeżeli nie będziesz siebie rozdrażniać .

Kupiłam sobie coś na sen w aptece. Ciocia dała mi swoje uspokajacze po śmierci męża. Nie jestem trollem. Dziś jestem w takich nerwach, że po prostu gadam bez ładu i składu. Cały dzień spędziłam z rodziną, ale każdy widział jaka byłam nieobecna. Ja sobie z tym nie poradzę. Nie mogę płakać, nie mogę spać, moja córka to wszystko widzi, mam wyrzuty sumienia, czuję, że się rozjeżdżam psychicznie. Użalam się na sobą. Dno dna. Dziękuję za wszystkie mądre rady. Zaczynam żałować, że wczoraj dałam ponieść się emocjom. Nie wytrzymałam. Moja pierwsza myśl, siedź na ławce. Nie idź nigdzie. A za chwilę ogarnął mnie taki gniew, że nie wytrzymałam. Nie jestem mściwa. Będę nadal sobie tam jeździła. Moja córka bardzo lubi te miejsca. Ja też. Ona się bawi, ja odpoczywam. Nie potrafię skupić swojej uwagi na coś innego niż on. Czuję wewnętrzny chaos. Nie wiem jak mam to jeszcze opisać. Moje logiczne myślenie leży w gruzach. Nie mogę znieść myśli, że on tak szybko się pocieszył. To tak boli

No i co z tego? To nie sprawia, że Twój wybuch był mniejszy i bardziej poważny.

Nie wylądujesz, uspokój się. Strasznie wpadasz w skrajne emocje, może to pole do przegadania z terapeutą? A akurat możesz sobie przez kilka miesięcy poodmawiać miejsc, w których wiesz, że on może być. Dla zdrowia. Zawsze możesz odkryć nowe, jeszcze lepsze miejsca.

Nie bierz leków, których nie przepisał Ci lekarz. Nie bierz uspokajaczy swojej ciotki, nie wiesz, jak na Ciebie zadziałają. Jeżeli czujesz, że potrzebujesz czegoś mocniejszego, to idź do lekarza pierwszego kontaktu i poproś.

Już znasz powody, dla których trzymałaś się tego...., jak pijany potu. Poszukaj psychoterapeuty i pod jego okiem stań na nogi, dzięki czemu i uwierzysz w siebie, i siebie cenić będziesz.

Dla swego, ale nie tylko, dobra wykreśl ze słownika słowo "wina".

Jeśli mam być szczera sama z sobą to dlaczego po takich akcjach z eks byłam z nim, bo on mi mówił że szuka kogoś, kto go pokocha takiego jakim jest, poza tym zazdrość o niego, moja paskudna cecha charakteru. Na początku kiedy mi powiedział że jest po dwóch rozwodach coś mi mówiło abym dała sobie spokój. Ale po chwili zracjonalizowałam, że przecież każdemu należy dać szansę, że to nie oznacza, że jest złym człowiekiem. Już w ten czas byłam oczarowana. Nie myślałam logicznie. Utonęłam w swych marzeniach. Książę, który mnie uratuje. Głupia ja.

Hm... . Konkurs na największego Twego wroga rozstrzygnięty.

Dziękuję za słowa wsparcia. To budujące kiedy czytam, że inne kobiety dały sobie rade,to mnie umacnia, że ja też sobie poradzę. Dzisiejsza wizyta w jego mieście generowała we mnie wielki niepokój, lęk, stres aż do objawów somatycznych. W pewnym momencie mdliło mnie. Czułam zaciśnięty żołądek. Cała rodzina jadła, mówią weź, weź, a ja ze nie mogę jeść. Bo nie mogę. Nie odczuwam apetytu. Czuję ciągłe napięcie nerwowe. Dziś po południu szłam po auto żeby ciocia z mamą nie szły na piechotę ten odcinek drogi, szłam i płakałam. Ludzie się patrzyli. Nie znają mnie. Nic sobie z tego nie robiłam. Szłam. Dobrze, że nadal mogę płakać. To znaczy, że jeszcze czuję, oczuwam.

Jezdziłam codziennie bo była w końcu ładna pogoda. Moja córka mogła się pobawić. Obiecałam jej, że gdy będzie ładna pogoda to się wybierzemy. W ciągu tygodnia ciągle lał deszcz. Teraz sama sobie poprzysięgam, będę tam, ale w miejscach swoich. To małe miasteczko, nie da się uniknąć wspólnych miejsc, ale bez głowy prawo, lewo, głowa sztywno na wprost, bez przygarbienia się coby mniej było mnie widać i strachu w oczach.

U nas żeby pojechać gdzieś indziej w celu uatrakcyjnienia dziecku wakacji to trzeba dołożyć około 30 km. A tam i tak nie ma tego, co jest tu. Nie będę się już nim zajmować. Teraz i tak tam nie będę jeździć. Wyjeżdżam w góry za tydzień. Z bratem i jego rodzinką. A później? Będę jeździła. Posiedzę sobie z córką, tam gdzie lubi. Będziemy chodzić za rękę jak zawsze, cieszyć się małymi rzeczami.

Jak to w to samo miejsce w którym jestem teraz?
W sensie emocjonalnym?

Już nie będę się nigdzie rozglądać. Najwyżej zrobię tak, że będę jeździła z córką w to jej jedno ulubione miejsce w którym on się nie pojawi bo to miejsce dla rodzin z dziećmi. Nawet jeśli by się tam pojawił, w tłumie go nie zauważę. Czytam cały czas książkę z polecenia Paslawka. Jestem mniej więcej w połowie. Ciekawa pozycja. Jakbym czytała o sobie. Rozjaśnia wiele rzeczy

Teraz zaczynam łączyć fakty, jak on mnie oszukiwał i kłamał. Pierwsze to te głodne kawałki, wyszłam na naiwniaczkę roku. Drugie to przecież trzy tygodnie temu prosiłam go abyśmy pojechali nad jezioro wszyscy razem. Zgodził się. W niedzielę mieliśmy jechać, a w sobotę poszedł do sąsiadki na grilla, zostawił u niej telefon. Dzwoniłam do niego od soboty, nie odbierał. W niedzielę rano też nie odbierał. Ona to widziała. Przestraszyłam się. Pojechałam do niego z myślą, że coś się stało, że może nabrał garść antydepresantow, a on w najlepsze spał. Kiedy ze mną rozmawiał, śmiał się do własnych myśli potwierdzając, że był u sąsiadki, a po południu mówiąc, że był w knajpie. Mówił, że zostawił telefon w knajpie. A telefon był u niej. Ja wierzyłam. Jaka ja byłam głupia.

Na pewno wyczyścił cały dom z resztek moich rzeczy, które tam zostawiłam. Były i tak do wyrzucenia, oprócz jednej opaski do włosów. Pal opaskę. Mieliście rację mówiąc, że to moje podejście do niego było żenujące. Że to kompromitacja. Będzie mi teraz wstyd kiedy kiedykolwiek zobaczę te kobietę na miesicie. I jego też. Już tego nie zmienię. Byłam dziś u przyjaciółki, opowiadałam jej o wszystkim, zawiozłam dzieciom przy okazji zabawki z których moja córka już wyrosła, a są w bardzo dobrym stanie. Mówiła też, że z jednej strony dobrze zrobiłam. Ja też mam takie ambiwalentne odczucia. Raz myślę, dobrze mu tak, a innym razem głupio postąpiłaś. Wstyd mi też bo jeszcze napisałam mu kilka smsow tego wieczoru, że wiem o jego kłamstwach, o grillu u sąsiadki, jak ja zazwyczaj nie przeklinam, rzadko mi się zdarzy to wtedy użyłam kilku brzydkich inwektyw w formie przekleństw, właściwie jednego, ale zaklęłam kilka razy w ramach podkreślenia okoliczności. Przy nim nigdy nie przeklinałam, może zdarzyło mi się raz czy dwa. W domu czasem coś tam, ale to już musiało coś porządnie wyprowadzić mnie z równowagi wtedy było odstresowujace nosz k....

No to miał facet nie najlepszy dzień w swoim życiu

Dałaś mu popalić, a teraz już dość, basta, finito. Nic nie straciłaś wraz z rozstaniem z tym bawidamkiem, może tylko uratowałas ileś tam lat swojego życia, bo przecież jesteś młoda i wiele jeszcze przed tobą. Tylko popracuj nad swim poczuciem wartości i samooceną, przyda się, na przyszlość. Nie interesuj się facetem tylko dlatego, że wydaje ci się tak malo atrakcyjny dla innych kobiet, że czujesz się przy nim bezpieczna i wartościowa. To, że omijają takiego kobiety ktore poważnie myślą o przyszłości  ma swoje przyczyny, naucz się tego.

Swoją drogą temperamentna z ciebie babka

Daj spokój z przepraszaniem. Dla ciebie on powinien przestać istnieć. Wykasuj jego numer i odetchnij wreszcie pelną piersią. Przynajmniej spróbuj

Jak dobrze, że masz wątpliwości.
I świetnie, że o Tobie kiepsko będzie myślał, bo nie grozi Ci - gdy romans z sąsiadkę się skończy - jego powrót.

I zawsze, zawsze wszystko finansowałam sobie sama, on na nic mi nie dawał. Nawet bym nie wzięła.

Dziękuję za słowa wsparcia. Dzis czytam cały czas książkę 'kobiety, które kochają za bardzo' trochę znów zaczęłam analizować co by było gdybyśmy poszli na terapię, którą proponowałam ostatnio. On się nie zgodził. Zresztą myślę, że i tak nic by z tego nie wyszło, tacy ludzie jak on nigdy nie zauważają swoich błędów, są bardzo egocentryczni. Poza tym on zawsze traktował mnie źle bo byłam o tyle lat młodsza od niego. Nie traktował mnie poważnie. Jak to moja ciocia powiedziała, chodziło mu wyłącznie o seks. Na początku naszej znajomości przyznał mi się, że miałam być tylko na chwilę, a sprawiłam, że zostałam z nim dłużej. Trochę teraz myślę zastanawiam się nad jego motywami, które powodowały nim aby się ze mną związać. Od początku wiedział o różnicy wieku. Chciał się zabawic? Odmłodzić? Sprawdzić jak to jest? Wywołać zazdrość wśród kolegów? Sama nie wiem

Poświęć ten czas raczej na zastanowienie się nad tym, dlaczego ciągle usilnie szukasz sobie pretekstów do tego, żeby się z nim kontaktować.

Zastanawiam się nad tym? Nie wiem, staram się nad tym myśleć dlaczego go szukam? Czuje się winna? Czuje, że zrobiłam coś źle? Nie wiem... Tęsknię jeszcze mimo wszystko? Trochę chyba przyzwyczajenie. I ta złość, niezrozumienie dlaczego dla mnie taki był? Kiedyś powiedział mi, że on tylko dla mnie taki jest. Dla nikogo innego, tylko dla mnie. Wypraszanie z domu? Niejednokrotnie. Obcesowe, chamskie i bezczelne zachowanie? Czemu nie? Na początku to ja byłam taką kompletnie zahukaną szarą gąską. Byłam bardzo nieśmiała. Krępowała mnie różnica wieku między nami, bardzo. On był taki autorytatywny, wyglądał tak szlachetnie, z zewnątrz człowiek z wielką kulturą. Nie śmiałam nawet na niego spojrzeć w czasie naszych pierwszych spotkań. Otwierałam się bardzo powoli. On wiedział co ma powiedzieć żebym 'utonęła'. Był taki szarmancki. Ideał. Wszystko potrafił zrobić, ugotować, posprzątać, męskie zajęcia cały dom na jego głowie, praca itd. Traktował mnie jak królewnę, na początku. O wszystko pytał o wszystkim decydowałam ja. Nawet się dla mnie poświęcał. Przyjeżdżał do mnie, do mojej miejscowości rowerem żeby mnie zobaczyć bo się stęsknił. Już wtedy trafił do mojego serca. Miał całe moje serce. Telefony i smsy w ciągu dnia nie miały końca. Chciał wszystko o mnie wiedzieć. Był tak zafascynowany. Pierwszy moment załamania. Próbuję sobie przypomnieć... To po naszym pierwszym pójściu do łóżka. Nie zabezpieczyliśmy się. Ja zawsze miałam wahania hormonalne, on się serio wystraszył. Oboje wiedzieliśmy co robimy. Zostałam oskarzona o celowe działanie. On wciąż widywał się z eks. W końcu poprosił mnie o dwa tygodnie przerwy. Nie zgodziłam się. Rozstalismy się mimo moich protestów. Trzy miesiące przerwy, milczenie obu stron i wielki come back na sylwestra. On się odezwał. Te same emocje, które były na początku. Tym razem ja się zabezpieczałam, nie było wątpliwości. Nie wiem co było nie tak? Styczeń to było pierwsze spotkanie z inną. Podskórnie czułam, że kłamie mówiąc mi, że jedzie do kuzyna. Cały czas w tle były numery jego eks. Starałam się go wspierać, ale bywałam też zazdrosna. Drugie spotkanie to lipiec? Jakoś tak, lato było. Nad wodą. Twierdził że tylko kawa... Portale randkowe to standard. Picie z kumplami na miescie w knajpach też. O większości pewnie nie wiem. Takie odpychanie i przyciąganie. Sinusoida. Traktowanie mnie jak wroga, wielokrotne olewanie, permanentny brak czasu. Był też czas kiedy potrafił mnie przytulić. Raz? Czy maks dwa razy nad ranem na kacu w czasie snu. Nie wiem co ja zrobiłam źle? To kwestia wieku? Są pary podobne do mnie i do niego. Dlaczego ulegać społecznym konwenasom? Nie rozmawiał ze mną nigdy, ściana milczenia. Ja mówiłam o wszystkim o najskrytszych uczuciach, płakałam przy nim. Prosiłam, błagałam wręcz. Robiłam z siebie naprawdę błazna. Nigdy nikogo nie prosiłam o uczucia. Byłam jak żebrak. Dosłownie. Pewnie dlatego stracił szacunek dla mnie. Za bardzo się 'obnażyłam'. Pozwoliłam wejść na głowę prosząc o ciepło, o to żeby mnie nie opuszczał. On zamiatał wszystko pod dywan. Na nic nie odpowiadał. Rzadko coś rzucił, nic nie rozwinął. Nie mówił o uczuciach. Kiedy było między nami dobrze ja mogłam góry przenosić, byłam przeszczesliwa, dziś wiem że to haj, kiedy było źle depresja totalna, frustracja, złość i niechęć. Czasami już mam całkowity mętlik w głowie kto i czemu tu zawinił? Może on chciał czegoś innego, a ja mu to uniemożliwiała uparcie trwając przy nim, w końcu zauważył upływ czasu i powiedział stanowczo basta? Czy po prostu to jego utarte schematy działania od lat? Ja nie byłam pierwsza potraktowana tak przedmiotowo, ale do innych tak się nie odnosił paskudnie jak do mnie.