Wirus, rozstanie z partnerem - Netkobiety.pl

No niestety tak jest. Moja przyjaciółka zachorowała na depresje gdy jej dzieci były małe i owszem jej choroba się na nich odbila. Poczucie lęku, brak poczucia stabilnej sytuacji domowej, inne obce im zachowania mamy. Obecnie mimo uplywu lat trwa przeczulica dzieci na punkcie zmiany nastrojów matki ( bardzo się boją nawrotu ostrej depresji i pobytu mamy w szpitalu,  sa spanikowane w sytuacji nawet minimalnego zlego nastroju rodzicielki).

No niestety tak jest. Moja przyjaciółka zachorowała na depresje gdy jej dzieci były małe i owszem jej choroba się na nich odbila. Poczucie lęku, brak poczucia stabilnej sytuacji domowej, inne obce im zachowania mamy. Obecnie mimo uplywu lat trwa przeczulica dzieci na punkcie zmiany nastrojów matki ( bardzo się boją nawrotu ostrej depresji i pobytu mamy w szpitalu,  sa spanikowane w sytuacji nawet minimalnego zlego nastroju rodzicielki). 
Jak choruje powaznie ktoś bliski to nieważne czy to rak  czy depresja. To traumatyzuje jak najbardziej bliskich a szczególnie dzieci. A juz tymbardziej te które na codzień żyją tylko z tym chorym rodzicem. Dorosly człowiek  jest w stanie sobie jakoś poradzić, ma narzędzia i dojrzalosc do tego zeby lepiej lub gorzej radzic sobie z choroba albo długotrwałym kryzysem emocjonalnym  partnera ale dziecko? Ono jest zależne od rodzica w każdym względzie od emocjonalnego po finansowy i widok mamy smutnej płaczącej nie tylko dniami ale tygodniami i miesiącami siłą rzeczy chwieje poczuciem bezpieczeństwa dziecka. I nie nie chodzi o to żeby w sobie te emocje dusic czy wypierać ich istnienie  ale zrobić wszystko zeby ich nie karmić dłużej niż to konieczne. A Ty niestety wciąż je karmisz analizowaniem tego czy ex  jest z kimś czy nie, dokonywaniem porównań i oceny jego poprzednich i kolejnej po Tobie partnerki. Jakby to miało zmienić fakty. A fakty są takie ze z tym człowiekiem już nie jesteś od dłuższego czasu i tylko nad zamknięciem emocjonalnym tego etapu powinnac się skupiać. Im szybciej tym lepiej i dla Ciebie I dla córki. Analizowanie pobocznych wątków temu przyspieszeniu nie pomaga.

Chciałaś mnie przerazić? Z sytuacją samobójstwa spotkałam się niejeden raz. Niezależnie od okoliczności jest to trauma dla otoczenia, dramat i tragedia. Słów mi brak aby opisać bezkres cierpienia osoby w suicydum oraz jej otoczenia.
Dodam również, że zachowania suicydalne są prezentowane nie tylko przez straumatyzowane dzieci.

Osoba123 napisał/a:

To jest straumatyzowanie dzieci.

Nie, nie tylko to jest traumatyzowaniem dzieci.

Dzieci, które widza, jak matka wyje do księżyca, jak ukradkiem płacze po katach, które słysza późnym wieczorem jej cichy szloch, które widza jak matka ma oczy dookoła głowy podczas każdego wspólnego wyjścia, które sa świadkami tego jak matka w ich obecności wyzywa/ ubliża swojemu partnerowi, jak udaje że przypadkowo przejeżdża obok jego domu i patrzy w jego okna ... jak widza mamę znękana, nieszczęśliwa, zgnębiona - to również jest traumatyzujace.

Skoro jest tak dobrze i wspaniale, to dlaczego jest tak źle?
Skoro córka ma się wspaniale, nic jej nie dotknęło i nie dotknie.
Skoro ty sama dawno już wyleczyłaś się z niego, jesteś stabilna i świadoma.
To dlaczego wiesz o tym co się u niego dzieje, kiedy się dzieje, kiedy się nie dzieje. Czy światło się świeci w jego mieszkaniu, czy się nie świeci.
Czy jego kobieta jest u siebie, czy nie jest u siebie, dokad idzie sama, dlaczego idzie sama, wiesz że u nich już przesadzone i jedziesz z analiza, że sklep za daleko, że ona to koleżanek nie ma, że kolacji razem nie jedza ...

Masz go gdzieś, a jednocześnie wiesz o takich szczegółach, zapuszczasz się w takie dociekania, że w głowie się nie mieści.

Tymczasem dla przykładu taka ja. Też mam swojego ex gdzieś. I powtórze to co napisałam na poprzedniej stronie. Nie mam nawet pojęcia, czy on w ogóle jeszcze żyje i nie interesuje mnie to.

I teraz gdyby się pokusić o pytanie - kto ma naprawdę gdzieś swojego ex, to na co by wyszło?

musisz się bardziej postarać, manipulacja na ofiarę, też na mnie nie działa.

Osobo, czytam Twój wątek już od dawna i ucieszyła mnie jego aktualizacja. Założyłam tu konto specjalnie po to żeby się wypowiedzieć.

Jestem bardzo empatyczną osobą, rozumiem że każdy ma swoją wrażliwość, ja również posiadam dużą, a czasem mam wrażenie że za dużą. Zgadzam się jednak z częścią forumowiczek, które mówią Ci że nadal masz obsesję i robisz z siebie ofiarę.
Napisałaś w którymś poście że Twój ex celowo Cię od siebie uzależnił. No nie. Może masz większe do tego skłonności, ale to nie jego wina. To taki typ, facet po 50 z mnóstwem byłych. Czego się spodziewałaś? Jesteś dorosłą kobietą, byłaś mężatką, masz dziecko. Pozwoliłaś sobie nawijać makaron na uszy, ale to nie przez niego. On taki jest, takich kobiet szuka, bo żadna pewna siebie czy ogarnięta dziewczyna nie doszłaby z takim człowiekiem do etapu, w którym Ty doszłaś.
Obwiniasz go o wszystko, a nie powinnaś. On jest jaki jest. Ja jak mam z kimś relację, która mi nie odpowiada to ją kończę. A Ty jako dorosła kobieta wysłuchiwałaś jak nadaje na swoje byłe i z wszystkich robi te złe, ale uznałaś że co? Że jesteś wyjątkowa? No sorki, ale to nie jego wina że jesteś naiwna.
Zastanawianie się jak poradził sobie z samobójstwem syna to nie Twoja sprawa, tak samo jak zastanawianie się co pomyśli o nim szwagier czy szwagierka. A wierz mi, że pewnie im to wszystko jedno. Każdy żyje swoim życiem i żyje jak chce. Po co to w ogóle oceniać?

Cały czas się zastanawiałaś dlaczego nie byłaś wystarczająco dobra. Dla takiego mężczyzny prawdopodobnie żadna nigdy nie będzie. Są tacy ludzie, którzy lubią związki tylko na początku. Jak jest łatwo, pięknie, jesteśmy zachwyceni partnerem i nic nam w nich nie przeszkadza. No ale tak nie wygląda życie, a przy bliższym poznaniu każdy coś traci. Przecież jak kogoś poznajemy i go lubimy to lubimy głównie wyobrażenie o tej osobie, dopiero czas powoduje, że poznajemy drugiego człowieka.
Z tego co piszesz wydajesz się bardzo zawistną osobą, zastanawiasz się nad takimi rzeczami i tak je opisujesz, że ja bym się bała mieć taką znajomą. Nie daj boże coś się nie spodoba to uruchamiasz w sobie takie pokłady nienawiści że moim zdaniem to chore.
Ja rozumiem ból rozstania, zawiedzione marzenia i niezrealizowane plany, które miałaś w głowie. Rozumiem, że szukasz poczucia bezpieczeństwa, cieszyłaś się że przystojny koleś, który wg Ciebie może mieć każdą, spojrzał na Ciebie. No ale taki typ, on spojrzał na Ciebie bo pozwalałaś sobą manipulować, wierzyłaś w kłamstwa, w które żaden dorosły, rozsądny i szanujący się człowiek by nie uwierzył.

Masz obsesję i ona nie ustaje. Twoje analizy są tak przerażające, że ja się zastanawiam czy mnie nie namierzysz po numerze IP. A bałabym się Ciebie spotkać.

Wiem, że nikomu krzywdy nie wyrządziłaś, ale z takiego mroku w głowie nie może wyjść nic dobrego.

Ja Ci życzę wszystkiego dobrego! Odnajdź w sobie siłę, spójrz w lustro i powiedz że jesteś fajną i mądrą kobietą, żyj swoim życiem, szukaj miłości. Ostatnio czytałam fajny artykuł na temat nienawiści. Ona tak samo przywiązuje jak miłość. Warto się tego wyzbyć.

Dla mnie to kosmos, że za kimś takim można "płakać" dwa lata. Nie szanujesz ani siebie ani swojego czasu. Piszesz mądre rzeczy z książek, o połączeniach, o mózgu, podejrzewam że zawodowo pracujesz z dziećmi. Ale tak jakbyś się w ogóle nie ludziach nie znała. Zastanawiasz się czy on był narcyzem, a to nie ma znaczenia. On żyje swoim życiem i dla niego to nie problem. Może poczytaj jakieś książki z zakresu psychologii, ale już nie zastanawiając się jakie Ci się połączenia w mózgu wytworzyły, bo tym samym wiecznie grzebiesz w temacie. Popracuj nad sobą, nad swoją naiwnością, nieumiejętnością rozpoznawania toksycznych zachowań. Spróbuj znaleźć w sobie siłę, bądź silną kobietą nie tylko dla córki, ale przede wszystkim dla siebie. Zrozum, że świat nie jest sprawiedliwy, a ludzie to *** Jak takiego spotkasz na drodze to nie rozpamiętuj latami, to niczemu nie służy.

Osoba123 napisał/a:

On był moim drugim  "poważnym" facetem w życiu.

vs

Osoba123 napisał/a:

Ja jestem jego około 7 partnerka, on moim 3 partnerem...

Jestem przekonana, że gdyby nie twoje dziecko, to utrzymywałabyś, że on jest twoim pierwszym partnerem w życiu i w ogóle pierwsza relacja.
Rozumiem te mechanizmy, wiem dlaczego usilnie robisz z siebie ofiarę, cierpiętnicę, empatkę skrzywdzona ponad wszelkie wyrozumienie, ale to jednak niesmaczne, że dorosła, myślaca i świadoma kobieta tak się upiera w tkwieniu w tej postawie, że co chwilę musi się sama w tym umacniać i okopywać się na tej pozycji.

Osoba123 napisał/a:

Sunrise12 napisał/a:

Osobo, czytam Twój wątek już od dawna i ucieszyła mnie jego aktualizacja. Założyłam tu konto specjalnie po to żeby się wypowiedzieć.

Jestem bardzo empatyczną osobą, rozumiem że każdy ma swoją wrażliwość, ja również posiadam dużą, a czasem mam wrażenie że za dużą. Zgadzam się jednak z częścią forumowiczek, które mówią Ci że nadal masz obsesję i robisz z siebie ofiarę.
Napisałaś w którymś poście że Twój ex celowo Cię od siebie uzależnił. No nie. Może masz większe do tego skłonności, ale to nie jego wina. To taki typ, facet po 50 z mnóstwem byłych. Czego się spodziewałaś? Jesteś dorosłą kobietą, byłaś mężatką, masz dziecko. Pozwoliłaś sobie nawijać makaron na uszy, ale to nie przez niego. On taki jest, takich kobiet szuka, bo żadna pewna siebie czy ogarnięta dziewczyna nie doszłaby z takim człowiekiem do etapu, w którym Ty doszłaś.
Obwiniasz go o wszystko, a nie powinnaś. On jest jaki jest. Ja jak mam z kimś relację, która mi nie odpowiada to ją kończę. A Ty jako dorosła kobieta wysłuchiwałaś jak nadaje na swoje byłe i z wszystkich robi te złe, ale uznałaś że co? Że jesteś wyjątkowa? No sorki, ale to nie jego wina że jesteś naiwna.
Zastanawianie się jak poradził sobie z samobójstwem syna to nie Twoja sprawa, tak samo jak zastanawianie się co pomyśli o nim szwagier czy szwagierka. A wierz mi, że pewnie im to wszystko jedno. Każdy żyje swoim życiem i żyje jak chce. Po co to w ogóle oceniać?

Cały czas się zastanawiałaś dlaczego nie byłaś wystarczająco dobra. Dla takiego mężczyzny prawdopodobnie żadna nigdy nie będzie. Są tacy ludzie, którzy lubią związki tylko na początku. Jak jest łatwo, pięknie, jesteśmy zachwyceni partnerem i nic nam w nich nie przeszkadza. No ale tak nie wygląda życie, a przy bliższym poznaniu każdy coś traci. Przecież jak kogoś poznajemy i go lubimy to lubimy głównie wyobrażenie o tej osobie, dopiero czas powoduje, że poznajemy drugiego człowieka.
Z tego co piszesz wydajesz się bardzo zawistną osobą, zastanawiasz się nad takimi rzeczami i tak je opisujesz, że ja bym się bała mieć taką znajomą. Nie daj boże coś się nie spodoba to uruchamiasz w sobie takie pokłady nienawiści że moim zdaniem to chore.
Ja rozumiem ból rozstania, zawiedzione marzenia i niezrealizowane plany, które miałaś w głowie. Rozumiem, że szukasz poczucia bezpieczeństwa, cieszyłaś się że przystojny koleś, który wg Ciebie może mieć każdą, spojrzał na Ciebie. No ale taki typ, on spojrzał na Ciebie bo pozwalałaś sobą manipulować, wierzyłaś w kłamstwa, w które żaden dorosły, rozsądny i szanujący się człowiek by nie uwierzył.

Masz obsesję i ona nie ustaje. Twoje analizy są tak przerażające, że ja się zastanawiam czy mnie nie namierzysz po numerze IP. A bałabym się Ciebie spotkać.

Wiem, że nikomu krzywdy nie wyrządziłaś, ale z takiego mroku w głowie nie może wyjść nic dobrego.

Ja Ci życzę wszystkiego dobrego! Odnajdź w sobie siłę, spójrz w lustro i powiedz że jesteś fajną i mądrą kobietą, żyj swoim życiem, szukaj miłości. Ostatnio czytałam fajny artykuł na temat nienawiści. Ona tak samo przywiązuje jak miłość. Warto się tego wyzbyć.

Dla mnie to kosmos, że za kimś takim można "płakać" dwa lata. Nie szanujesz ani siebie ani swojego czasu. Piszesz mądre rzeczy z książek, o połączeniach, o mózgu, podejrzewam że zawodowo pracujesz z dziećmi. Ale tak jakbyś się w ogóle nie ludziach nie znała. Zastanawiasz się czy on był narcyzem, a to nie ma znaczenia. On żyje swoim życiem i dla niego to nie problem. Może poczytaj jakieś książki z zakresu psychologii, ale już nie zastanawiając się jakie Ci się połączenia w mózgu wytworzyły, bo tym samym wiecznie grzebiesz w temacie. Popracuj nad sobą, nad swoją naiwnością, nieumiejętnością rozpoznawania toksycznych zachowań. Spróbuj znaleźć w sobie siłę, bądź silną kobietą nie tylko dla córki, ale przede wszystkim dla siebie. Zrozum, że świat nie jest sprawiedliwy, a ludzie to *** Jak takiego spotkasz na drodze to nie rozpamiętuj latami, to niczemu nie służy.

Dziękuję za wypowiedź. Za szczerość. Nie, nie namierzę Cię po numerze IP bo nie potrafię takich rzeczy robić, a po drugie w jakim celu miałabym to robić ? To co piszesz, ze jestem zawistna, może i jestem, lecz nie w odniesieniu do ludzi, którzy nie wyrządzili mi krzywdy. Przykro mi, ze boisz sie mnie na odleglość, sądzisz, że nie chciałabyś mieć mnie w swoich znajomych.  On był moim drugim  "poważnym" facetem w życiu. Jeśli nie uzależnił mnie celowo to dlaczego udawał ideał na początku?  Dlaczego nie pokazał się ze swojej prawdziwej strony, że chodziło wyłącznie o seks? Tak, to też moja wina, miałam tyle czerwonych flag, że tylko taka naiwniara jak ja mogła zostać. Czy coś złego było w tym, że wierzyłam w ludzi ? Że spodziewałam się takiego traktowania z jego strony jakbym sama go potraktowała? On był ode mnie starszy, powinien być bardziej rozsądny, ważyć go mówi, co obiecuje i co planuje...  Co do jego eks, tak naiwnie uwierzyłam, że rzeczywiście miał pecha. Nie zakładam z góry, że ktoś jest zły i kłamie z natury bo lubi bo dla mnie to jest nie do wyobrażenia. Zresztą On pewnie uważał, że wcale nie kłamie. Jego wina, że wykorzystał moją naiwność. Miałam 30 lat, doświadczenie z facetami bliskie zeru. A z zaburzeniami osobowosci na minusie. Nie miałam l tym zielonego pojęcia. Co do jego dziecka, on traktował go jak zło konieczne, nie będę rozwijała tematu. Nie szanował go ani za życia, ani po śmierci i dotąd uważam to zachowanie za dno moralne mogę być uznana za malomiasteczkową z mentalnością pierduśnicy ze wsi. Wszystko jedno.
Nie działam na zasadzie impulsów nie spodobania mi się czegoś, mam cierpliwość, przyglądam się czasem czemuś z boku i nie reaguje impulsywnie. Mam wąskie grono znajomych lecz nikt się mnie nie boi i nie wykruszyła się żadna znajoma dotąd. Trzymamy się od lat. A mogło mi się tyle rzeczy nie spodobać. Nie jestem zawistną zołzą czychającą na kłótnie konfliktówką. Zawsze uważałam, że podstawa komunikacji to rozmowa. Nawet kiedy koleżanki się kiedyś pokłóciły to starałam się być neutralna. Bardzo przykro mi, że piszesz o mnie w taki sposób. I jeszcze to szukanie po numerze IP. Plany to on snuł. Ze wszystkim się zgodzę, ale nie z tym ,że ja sama sobie nawijałam makaron na uszy. Dorosły facet wiedział ci robi kiedy w glowie miał uwiode ja, rozkocham, odsune od znajomych  i rodziny (zawsze nas wolał kiedy gdzieś byłam mówiłam, że jadę dzwonil z pytaniem kiedy będziemy)
Nie szukam już miłości, przestałam wierzyc w cokolwiek. Po co mi ktoś komu będzie zależało wyłącznie na seksie?  Nie potrzebuje takich atrakcji w życiu.
Nikomu nigdy świadomie krzywdy nie wyrządziłam, w pracy jestem serdeczna bardzo często sytuację które spotykam łapią mnie za serce na tyle, że mam łzy w oczach. Nie czytam o chorych dzieciach bo nie mogę. Wiem, że mam dużo, zdrowe  i mądre dziecko, które jest moją iskierką. Bardzo dobrą pracę i super załogę z którą mam szczęście współpracować bo naprawdę takie dziewczyny, które się nawzajem wspierają to rzadkość. Teraz to już wiem, że nie było za kim płakać. Szkoda mi też straconego czasu na rozpacz bo i po kim. Mam nadzieję, że kiedyś uda mi się uwierzyć i powiedzieć przed tym lustrem, że jestem fajna i mądra, ale to chyba nie dziś, ani jutro. Mój zly stan po rozstaniu utwierdza mnie w przekonaniu, ze jestem niemądra.
I również życzę wszystkiego dobrego.

Osobo, troszkę może źle zabrzmiała moja poprzednia wiadomość do Ciebie. Przyznam szczerze, że ja Cię polubiłam i zaangażowałam się w jakiś sposób emocjonalnie w Twoje losy. Ja Ci naprawdę życzę wszystkiego dobrego! Po tym co napisałaś troszkę mi rozjaśniłaś i mam wrażenie ze bardziej Cię rozumiem.
Moim zdaniem znajomość z tym człowiekiem wywołała u Ciebie traumę, bo spowodował że w jakiś sposób przez niego zderzyłaś się z rzeczywistością. Osobo, naprawdę nie zdawałaś sobie sprawy że są źli ludzie na tym świecie? Że są mężczyźni którym chodzi tylko o seks? Czy sam fakt że poznajesz faceta po 50 i z jego historii nie wynika ze szuka stabilności, do tego okropnie traktuje swoje dziecko nie był wystarczający żeby jednak wyciągnąć wnioski? Rozumiem że jesteś dobrą, miłą i uczynną osobą, rozumiem że dlatego nie potrafisz pojąć jak ktoś może celowo manipulować ludźmi. Ale Osobo, jesteś dorosła, serio tego nie wiesz? Nie wiesz jak wygląda świat, jacy są ludzie? Przykro mi ze trafiłaś na kogoś takiego, ale naprawdę czas się otrząsnąć.
Sama mam partnera przez całe życie jednego, u mnie jest ok, kochamy się i szanujemy. Ale ja zawsze na szacunek do siebie pracuje. Mam lekko feministyczne poglądy, nienawidzę patriarchatu i tradycyjnego podziału ról, nie lubię takich mężczyzn jak Twój były, wręcz nimi gardzę. Choć ostatecznie uważam ze każdy powinien żyć jak chce to zawsze powinien sie trzymać zasady ze moja wolność kończy sie tam gdzie zaczyna sie krzywda drugiej osoby. Nie jem mięsa bo żal mi zwierząt. Ale ja wiem ze ludzie są różni, rozumiem to i zajęło mi to sporo czasu, ale w końcu to zaakceptowałam.
Teraz wciąż Cię boli, ale moim zdaniem troszkę pozwalasz samej sobie taplać sie w tym wszystkim. Naprawdę nie żal Ci życia? Nie zamykaj sie na miłość, to cudowne uczucie i jest mnóstwo fajnych facetów na tym świece. Jak nie wpadasz w te swoje wizje i analizy to serio całkiem fajnie piszesz. Lubię czytać różne fora, nigdy sie nie udzielam, ale Tobie chciałam to powiedzieć. Chce żebyś była kolejną silną kobietą, niezależną, dbającą o siebie. Szczęśliwą!
Przepraszam jeśli uraziło Cię że napisałam ze sie Ciebie boje. Widzę że Cie to poruszyło. Ale tez nie powinno aż tak, jestem tylko obcą laską z neta, która zna jedynie szczątki Twojej historii i to najczęściej opisywanej w momentach załamania. Ja wiem ze wtedy człowiek przesadza, a później jak ochłonie to aż tak zle tej rzeczywistości nie widzi. To miejsce gdzie wylałaś najgorsze frustracje, ale wiem że to nie jesteś cała Ty.
No i dbaj o to co masz poza frustracją, świata nie zmienisz, ja nie uratuje wszystkich zwierząt, a Ty nie sprawisz że faceci będą zawsze szczerzy i oddani. Odnajdź swoje miejsce, swoich ludzi i skup sie na tym w 100%. Przeszłam w życiu straszną depresję, wiem co oznacza mrok w głowie. Ja już nigdy nie pozwolę sobie wrócić do tego miejsca. Też mam w życiu sytuacje że ludzie mnie ranią, rani mnie to jacy są i jak potrafią traktować innych, ale Osobo, mam jedno życie i chce je przeżyć w szczęściu. Proszę, pozwól sobie myśleć tylko o sobie, doceń siebie i to co masz. Nie porównuj sie nigdy z nikim i pamietam ze po drugiej stronie tez jest człowiek który tez niesie ciężar życia. Jak my wszyscy, jak wszyscy chcemy być szczęśliwi. Po prostu różne rzeczy dają rożnym ludziom szczęście. Skup sie na swoim.
Trzymam za Ciebie mocno kciuki, wiem że kiedyś to zrozumiesz bo samo to że tu piszesz jest oznaką że chcesz się zmienić. Dostajesz tu dużo, według Ciebie złośliwych i nieprzyjaznych wiadomości (choć moim zdaniem po prostu ludzie tutaj bardzo chcą do Ciebie przemówić i robią to na różne sposoby, ale mają racje), ale mimo wszystko piszesz, czytasz wszystkie odpowiedzi i na nie odpowiadasz. Myślisz ze jest dobrze, my widzimy ze jest lepiej, ale nadal nie jest dobrze.
Myśle ze głębi serca o tym wiesz, dlatego czytasz i piszesz.
Osobo, nawet jeśli miałoby Ci to zająć kolejne dwa lata to ja wiem że w końcu sie z tego wyleczysz. Będzie dobrze!

Zostaje sobie odpowiedzieć na pytanie dlaczego czujesz ten niepokój ? Bo jeśli boisz się że będzie Cię kusiło z nim rozmawiać i nawiązać ponownie jakąś formę znajomości to znak że nadal jesteś emocjonalnie uwiązana do tego faceta. To faktycznie byłby powód do strachu bo oznaczałby że mimo upływu 2 latach drepczesz nadal w miejscu.
Jeśli natomiast obawiasz się że może chcieć Cię jakoś prześladować, natarczywie nalegać na kontakt to spokojnie. Takim typom wystarczy okazać zerowe zainteresowanie. Nie mam tu na myśli odpisania że nie jestes zainteresowana rozmową. Mam na myśli całkowity brak reakcji na jego wiadomości i próby kontaktu. Jak zobaczy że nie uzyskał punktu zaczepienia (a nawet niegrzeczna czy chłodna odpowiedź byłaby takowym punktem zaczepienia) to szybko odpuści bo to będzie znak że ta „ofiara” już mu się całkowicie wymknęła z rąk. Bo on Cię postrzega zapewne w kategoriach swojej ofiary. Takiej poczciwej kobity co to za nim oczy wypatrywała i starała się za Was dwoje, co nawet jak ją rzucił to jeszcze chodziła i żale wylewała z tego powodu). Pewnie coś mu się tam w życiu mocno pokiepscilo obecnie i myśli na kim by się tu uwiesić emocjonalnie więc zapukał do Twoich drzwi z myślą że tu mu na pewno otworzą. Wystarczy tych drzwi nie otwierać, nawet nie uchylać ani nie zerkać przez wizjer a ten nieproszony gość pójdzie szukać dalej w katalogu swoich byłych kobiet.

Asia2006? napisał/a:

Dzięki,  rekowalensencja w toku

https://www.youtube.com/@autentyczni23

Asia2006? napisał/a:

Przed świętami zaczęłam weryfikować swojego facebooka. Odblokowałam każdego kogo miałam na liście zablokowanych, włącznie z nim, tak po prostu.  Nie mam z nim kontaktu. Był przyblokowany przez cały ten czas.

Fajne wytłumaczenie . Osobo (Asiu) i co Cię powstrzymało, aby zablokować po raz kolejny? Nie odpowiadaj proszę, tylko pomyśl o tym. Przy okazji - była jakaś terapia w międzyczasie? Masz tendencję do kreowania swojego obrazu i niepatrzenia w rzeczywisty obraz. Nie pamiętam już, czy jesteś DDA? Spokojnie, na razie dramatu nie ma

Asia2006? napisał/a:

Widziałam go ostatnio na mieście jadąc z córką na trening, a z sobą na basen. Ja siedziałam w aucie na światłach, on szedł ze spaceru. Zastanawiam się jak może po tym wszystkim zaczepiać mnie wędką? Tak, ja go odblokowałam, ale zasada zero kontaktu wciąż trwała. Jestem rozbita do teraz. Nie spodziewałam się, że az tak negatywnie zareaguję. Zawiesiłam się. W pracy dziewczyny widziały, że na minutę przeszłam do innej czasoprzestrzeni patrząc w telefon. Zareagowałam bardzo atawistycznie. Chyba coś jeszcze we mnie głęboko tkwi, coś co powinnam przepracować i zastanowić się nad tym. Dzięki,  rekonwalensencja w toku

Hm. No tak, nadal to przeżywasz. W sytuacji emocjonalnej zapamiętujemy dużo szczegółów. A to zastanawianie się co u niego słychać, a w kolejnym poście - jaki on zabiedzony Misiu... ojej, Asiu... jeszcze, jeszcze nie sięgnęłaś do centrum tego wszystkiego (terapia się kłania). A jak "on tak może" - no może, bo wie, że to przeżywasz emocjonalnie - bo Cię zna, bo to widać (zawsze tym można sobie ego podbudować). A jak Ty tak możesz? Żale, żale, żale. Nie pozbędziesz się żalu, będziesz w tym nadal tkwić. Celem jest sprawienie, aby ten "Misiu" stał się nikim - zwykłym przechodniem, jakimś tam kimś tam, a w Tobie - wzbudzenie świadomości swoich mechanizmów - na przyszłość - lepszą przyszłość.

BEKAśmiechu napisał/a:

Jeden telefon i jesteś pod jego drzwiami na wycieraczce. Szanujcie się drogie Panie.

Właśnie biorę rozpęd, wycieraczko nadchodzę

Tak, to ja jedna i ta sama, nie przelogowałam się. A ten facebook nie z zamierzeniem o nim. Uznałam, że po co ja mam tych ludzi blokować. I tak nie mamy z sobą kontaktu. Nie zastanawiam się co u niego. Żyje własnym życiem. Wtedy poczułam, że ktoś się we mnie wpatruje. Nie widziałam go, byłam skupiona na światłach i czasie, który nam uciekał, śpiewałam sobie swojego Buble z płyty, którą kupiłam sobie pod choinkę Potem tak pomyślałam, że był bardzo smutny, ale tylko na chwilę bo zaraz szłam pływać. Naprawdę staram się nad sobą pracowac, byłam u psychologa, nie jednego. Nie wiem czemu jeszcze reaguje na niego emocjonalnie. Nie pisałam tego wczesniej,  ale widywałam go znacznie częściej niż raz. Latem musiałam minąć się z nim o kilka centymetrów, za późno zauważyłam. Nie wiem co typ ma na myśli, zresztą to nieistotne. Rozmawiałam wtedy z koleżanką przez telefon. Oka ze mnie nie spuścił, az zrobiłam się czerwona ze wstydu bo jak ja się zachowałam po tym wszystkim, jest mi glupio i wstyd. Myślę, że niedostatecznie sama dla siebie jestem przyjaciółką, taką dobrą, wyorozumiałą jak kiedyś ja dla niego. Jeszcze tego do końca nie umiem. Jeszcze wciąż mi się śni. Na tym fejsie był jednym z każdych ludzi, ktorzy byli na tej liscie. Nie czułam nic znaczacego. Nauczyłam się już nie tłumić uczuć. Stałam się bardziej uważna na samą siebie, ale jeszcze długa droga przede mną. Dużo czytam, głównie książki rozwojowe, psychologiczne. W moim odczuciu wykonałam mega progres. Czuję się sama z sobą zupełnie inaczej. Lepiej funkcjonuje. Czasem mam gorsze dni jak każdy z nas. Zdaję sobie sprawę co on tak ważnego uzupełniał, najpewniej uwagę, atencje jako substytut rodzicielskiej miłości  której jako dziecko doświadczyłam okazjonalnie. Mój lękowy styl przywiązania. Dziś wiem to wszystko. Z czegoś takiego nie wychodzi się w przeciągu dwóch lat. Sama czasami sprawdzam siebie. Raz czy dwa spotkałam się raz z kims z tindera. Żeby zobaczyć jak będę reagować. Bardzo siebie pilnowałam, zupełnie inaczej patrzę na mężczyzn. Zauważam co jest nie w porządku od poczatku. Nie idealizuję. Tylko ta emocjonalna reakcja na niego. I tę zaczepkę.