Wirus, rozstanie z partnerem - Netkobiety.pl

Spędzamy razem czas. Wychodzimy w miarę możliwości do kina, na zakupy. W teatrze byłyśmy z nim. Kiedyś. We dwójkę jest tak zwyczajnie, z nim zawsze było wesoło. Każdy coś powiedział i była taka fajna atmosfera.

Pain silna jest;) Tak naprawdę każdy jest, tylko trzeba to z siebie wyciągnąć.
Mi podejście Pain daje duże wsparcie. Nawet jeśli nie pogodziłem się jeszcze z sytuacją, to widzę, że to realna i potencjalnie fajną opcja.

Ja też nie jestem do końca pogodzona z obecną sytuacją. Są chwile kiedy rozmyślam, że mogłam coś zrobić inaczej. Np nie podchodzić do nich w knajpie bo to rzeczywiście wyglądało jak wariatctwo, a ja jak godna politowania psychopatka. Ja też bym się w głowę uderzyła gdyby on tak zrobił. Choć z drugiej strony myślałabym, że trochę ma rację. Bo to tak z dnia na dzień. Tak szybko jak pstryknięcie palcami. Bez żadnego żalu.

Człowiek wrażliwy jest silny, piekny i mądry. Może popełniać błędy, ale przy tym, co daje od siebie innym, to nic nie znaczy. Tak bardzo bym chciała, by było tak, jak w tej piosence, że  ona ma siłę i stoi z nim na drugim brzegu rzeki, spokojnie. Czego Autorce wątku i wszystkim zdradzonym, oszukanym życzę. W Nowym Roku.

Dziękuję, mam nadzieję, że będziemy mieć szczęście do spotykania na swej drodze dobrych ludzi. Varius Manx? Też lubię

To zależy kiedy piszę. Jak na górce, to zaczynam dostrzegać samego siebie i faktycznie możnaby pokusić się o optymizm. Jak w dołku to gorzej.... Kiedyś napisałaś mi parę mocnych słów i nawet zaczyna docierać do mnie ich sens:) Tylko z takim tempem pojmowania to za trzy miesiące kupię zimowe opony.
A autorka jest chyba w tym miejscu co ja, czyli w ciemnej d..... Byle się w niej nie zacząć urządzać.

Wiaderko z lodem we wodzie  już się chłodzi
dla Aśki .jakby co

Dokładnie tam jestem, wciąż płaczę chociaż wiem że nie mam czego, kogo. Ale nie umiem powstrzymac łez.

Zastanowię się dziś nad tym i spróbuję sobie samej na to pytanie odpowiedzieć. Na te chwile nie wiem dlaczego, może uważam, że rozwiedzioną kobietą z bagażem i dzieckiem nikt inny nie będzie w stanie zainteresować się? Może moje poczucie wartości, a raczej jego brak wychodzi z tego, że tak de facto dom prowadzą rodzice i może ten brak całkowitej samodzielności? Podświadomość, że kiedyś mogę sobie nie dać rady choćby finansowo. Takie prozaiczne sprawy. Ja na tamten czas nikogo nie szukałam. On sam się tak 'przyczepił'. Nie myślę o tym co będzie kiedyś, nie nakręcam się. Żałuję, że wprowadziłam kogoś takiego w nasze życie. Wierzcie mi bądź nie przed nim nasze życie wyglądało zupełnie inaczej. Ja byłam zadowolona, szczęśliwa z sobą samą. Było lepiej, gorzej, ale nikogo nie szukałam. Żyłyśmy sobie spokojnie. Nie było tak jak teraz jest nawet po rozwodzie. Może ja przez te 3 lata za jego pośrednictwem nabyłam jakieś zaburzenie osobowisci? On mi wkręcał niejednoznacznie kiedy złapałam go na pisaniu z innymi kobietami, że on wcale z nimi nie pisze. Koniec końców to wychodziło tak, że ja go przepraszałam za swoją wybujałą wyobraźnię, wychodziłam na wariatkę. I na serio zastanawiałam się czy ja nie wariuje. Raz pisał ze mną. Jako Kasią z badoo... Tak, wiem to chore. I co zrobił kiedy mu powiedziałam, że dostałam od jego eks która go wkręciła zrzuty rozmów? Że to nieprawda, że to spreparowała. A kolejny raz? To wyjazd na wybrzeże z Panią która go przepraszała bo ona zawsze wszystko psuje. Była wciągnięta na czarną listę na telefonie. A o ilu nie wiem.? Wiem, że to totalnie chore zarówno z mojej strony jak i z jego. Uwierzcie mi ze ja sobą gardziłam za takie zagrywki. Nigdy tak nie miałam, przy nim stałam się taka zazdrosna uciekałam się do takich numerów. A koniec końców i tak przepraszałam. Zabrzmi to infantylnie, ale ja nie wiem jak mam odzyskać siebie sprzed poznania jego. Ja za nim nie latałam, to on tak bardzo się starał. Nie chciałam się z nim spotkać, nie chciałam rozmawiać. Uważałam, że jest dla mnie za stary. To on pierwszy raz przyjechał tutaj do mnie, rowerem dziś wiem ze rowerem bo pił. Skąd ja miałam wiedziec? Obiecał mi na święte słowa. Kiedy ja bym odzyskała siebie tamtą sprzed 3 lat to na pewno nasze życie wyglądało by inaczej. Ja daje córce miłość, sama też jej potrzebuje. Przytulamy się, śpimy czasem razem, mówię, że ją kocham najbardziej na świecie, całuję, jemy razem. Tak normalnie. Każda z nas też potrzebuje swojej przestrzeni. Nie jesteśmy 24/7 obok ale jestemy blisko.

Asia - zacznij żyć swoim życiem, choć przez najbliższy tydzień, a jak to za dużo to następna dobę. To jest tylko 24 godziny, a potem zobaczysz, może da się zacząć odcinać powoli. Pisze z perspektywy też swojej. Ja uciekam w sport, choć są trudne momenty (taki mam teraz), jednak da się robić odskocznie i nawet trzeba od przytłaczającego myślenia.

Wiem, że najpewniej powtarzam się jak zdarta płyta i jestem już nudna. Moje postanowienie wcale nie noworoczne bo tych zazwyczaj wcale się nie dotrzymuje brzmi przestać się wykańczać w imię kogoś, kto wyrządził mi tyle krzywdy, kogoś kto nie wspomni o mnie, kogoś, kto traktował mnie jak wycieraczka, kogoś dla kogo byłam wyłącznie rzeczą. Basta. Chyba osiągnęłam dno. Jestem wykończona psychicznie, a tym samym fizycznie. Trzęsą mi się ręce, mam objawy somatyczne, serce mi wariuje, jestem jednym kłębkiem nerwów. Najprawdopodobniej mam depresję egzogenną. Pójdę do lekarza. Mam termin na marzec na nfz. Będę siebie ratować. Nie mogę siebie w tej wersji znieść. Moje funkcje poznawcze, skupienie, kontrola i emocje kleczą. Sama sobie to zrobiłam, ale już biorę się w garść. Dałam sobie sama kopa, ile można. Kopa też dostałam od Was. Przeczytałam temat, który dawniej założyłam. O tym samym. Pisaliście mi, że mam odejść. Nie posłuchałam Was. A mieliście tyle racji. Zniszczył mnie psychicznie, zdeptał, poużywał i rzucił w kąt jak ścierkę. Z apatii sama nie wyjdę, z permanentnego wkurzenia na wszystko i wszystkich też sama nie wyjdę, dołącza powoli bezsenność, poczucie bezsensu już mam, zaprzyjaźniłam się z nim, myśli samobójcze też w głowie mi się plątały. . Pełne spektrum depresji. Nie zapędze się dalej w kozi róg. Dałam sobie radę z tyloma rzeczami w życiu, sama. Jakąś wartość mam. Wiem, że przede mną praca. Wiem, że to będzie wracać jak bumerang i wiem, że to wciąż boli. Ale nie chce już żyć tym bólem. Chcę myśleć o tym co będzie. Przeszłości nie zawrócę. Żałuję tylko tego, że go poznałam. Niczego co zrobiłam nie żałuję. Dobrze mu tak. A teraz czas na mnie. Ja dam radę. Wyjdę z tego, z tego cholernego wirusa i z depresji też. Z pomocą, najbardziej swoją.

Obiecałam sobie samej, że już koniec. Koniec  z idealizowaniem. Czas spojrzeć na to realnie. Tak jakby stanęłam z boku? Zapewne ten stan też nie jest do końca normalny, ale to nie jest mania, ani inne odstępstwo od normy. Już trochę znam siebie. Zajęłam się czymś w domu, sama próbuje odwracać myślenie. Nie myślę o nim w kategorii 'oooo jakie cudo umknęło mi z rąk' w tej chwili myślę 'jeszcze będziesz wdzięczna, że Cię zostawił'. Wiem, że przez tyle czasu to on stanowił moje chore, zaburzone epicentrum. Jeśli mam nerwicę to na bank nabawiłam się pośrednio przez siebie bo tak w zasadzie wybrałam mogłam dawno w 4 litery kopnąc, a tak wstydu sobie tylko narobiłam, a częściowo przez jego działania. W iem jak manipulacja może destrukcyjnie wpływać na człowieka. Jak można zacząć wątpić we własne zdolności percepcyjne, we własną właściwą ocenę rzeczywistości, jak człowiek zaczyna myśleć 'Boże, on ma rację, ja wariuje' bo przez to wszystko przeszłam. Plus jedna wielka ciągła krytyka od ale masz rozstępy na biodrach po ciąży, po co to za buty? Obcas jak u babci... Niby nic, a jednak powtarzane regularnie działa jak kropla wody, która drąży skałę. I ten rollerciaster, który sobie serwowałam przez te relacje, w której jemu nie ukrywajmy też było wygodnie. Kto by go po upojeniu alkoholowym z miasta sciagał? Ta dewaluacja mimo, że jest kontynuacją jego tematu pomaga mi. Skupiam się już na rzeczach realnych, nie na swoim wyobrażeniu, które pokochałam. Ten człowiek, którego sobie wymyśliłam nie istniał. On w głowie miał jeszcze bardziej paskudne rzeczy niż to co pokazywał mi na zewnątrz. To dziwak. Wiem, że ja sobie nie dam rady z tym sama. Nawet nie próbuję. Ale dla mnie ten mały krok jest czymś więcej, czuję wewnątrz, że naprawdę coś się odmieniło o tym razem postaram się zatrzymać to co teraz czuje na dłużej. To co bywało dobre to jakieś zwykle przebłyski, jego heroiczne próby udowodnienia sobie, że on  jednak jest człowiekiem. Większość co z tego zapamiętałam to jego pijackie wybryki i moje umoralnianie. To wszystko skończyło się już dawno, tylko ja nie zdjęłam okularów i byłam tak naiwna, że dałam się komuś wykorzystywać w zamian za okruchy ze 'stołu czułości'. Jego nic całe życie nie nauczyło. Ja już mam lekcje. I wyciągnę z niej wnioski. Pewnie za późno, ale mawia klasyk lepiej późno niż wcale. I tak straciłam dużo czasu. Jest tyle pięknych rzeczy na świecie, tyle okazji do przeżycia, książek do przeczytania, mogłabym tak wymieniać bez końca. Moją najważniejszą inwestycją w przyszłość jest moja rodzina, moja córka, a nie ktoś, kto traktuje innych jak przedmioty. Ktoś taki nie jest wart uwagi. W imię czego mam się dobijać? Własnych mżonek, wyobrażeń ? Czas dorosnąć, ponieść konsekwencje swoich wyborów, zrobić porządek w sobie i zacząć żyć. Oczy mi się szerzej otworzyły.

Żal mi twojej córki autorko.

Tylko żal do niego ? To by było pół biedy .3 lata odlotu matki niestety zrobiły swoje dla dziecka również.
Jak tak czytam Aśkę to od groma jest w niej chorego poczucia winy za to jaka była ,co zrobiła i czego nie zrobiła dla tego faceta.
Jest to tak typowe że aż strach.
Typowe dla osób związanych z wysoko funkcjoującym alkoholikiem,który zmienia się i stacza bardziej i przestaje tak wysoko latać ,jeżeli już mam się pokusić o śmiałą diagnozę ,duży błędem jest przekonanie że HFA to mnie toksyczne osobniki są ,mniej groźne bywa wręcz przeciwnie ,a korzyści płynące ze związku z takimi osobami bywają duże i kuszące różne korzyści nawet te pokrętne ,bardzo wciągają i kuszą .
tu jak dla mnie toksyczność jest bardzo konkretna i wszelkie mechanizmy obronne stosowane przez Aśkę oraz skutki
nadużywania ich niezgodnie z instrukcją obsługi.
Na pociesznie to dodam że to w sumie nie ważne kim jest były Autorki ,jak wreszcie ruszy obojętne co czy poczucie krzywdy czy poczucie winy ( bo to taki chory komplet jet) to ruszy lawina ,to fajne uczucie uwalniania jest podczas terapii bardzo wzmacniające
urealniające własną sprawczość i odpowiedzialność ,czy to na co się miało rzeczywisty wpływ ,każde błędne przekonanie jest brane pod lupę
i rozbrajane jak mina ,ogromna ulga temu towarzyszy że nie jest się już bogiem i nie musi nim być wystarczy być sobą i siebie pokochać
z całym swoim za przeproszeniem popapraniem.

Wybacz, ale jesteś ostatnią osobą, która może oceniać, czy komuś, coś dolega. Nie wiem ile lat ma twoje dziecko, ale moja porada - zajmij się córką, masz obowiązki. Może wtedy przestaniesz użalać się nad sobą.

A co mam Wam pisać o dziecku? Dobrze się uczy, nie mam z nią problemów wychowawczych, czasem coś przypyszczy, ale ogólnie jest bardzo wesołym dzieckiem. Pisałam już gdzieś tu, że moja córka ma odmienny ode mnie temperament. To co działo się ze mną działo się we mnie. Czasami widziała mnie płaczącą, ale kto nigdy nie płakał przy dziecku? Emocja jak każda inna. A wy piszecie o mnie jakbym była za przeproszeniem mopsiarą (nie szufladkując bo różnie w życiu się układa) która na tyle emocjonalnie zaniedbała dziecko, że ono ledwo funkcjonuje. Poza tym czy to był temat o mojej córce? Potrafię oddzielić bycie matką id partnerstwa. Moja córka nie widziała żadnych scen z nim bo i on ani ja na to nie pozwalaliśmy. I to nie wyglądało tak, że dziecko widziało mnie snująca się po domu z oczami jak granaty. Przejaskrawiacie, serio. To co działo się we mnie to było w środku. Często się hamowałam, być może stąd takie rozbicie. Piszecie o mnie jakbym wpadła w ciąg alkoholowy i totalnie zaniedbała dziecko. Nic tylko do gopsu zgłosić. Serio, zero wsparcia. Nie rozumiecie mnie. Tylko po mnie jedziecie. Jako partnerce i matce. Mnie już wystarczy 3 lata jazdy po mnie po której sama wątpię w siebie, ja tak nigdy nie miałam, aby zastanawiać się czy, aby to co w tej chwili mówię robię jest normalne. Albo każdy z Was nigdy czegoś takiego nie doświadczył, albo zapomieliscie jak to jest.

Aśka kompletnie nie chodziło mi o te materialne korzyści ,tylko różne różnorodne nawet wydające się czymś jak to nazwałem pokrętnym korzyści emocjonalne ,to zobaczysz być może za jakiś czas nie teraz teraz jak widzę masz fazę przekreślania i deprecjonowania wszystkiego jak leci ,co też nie jest niczym niezwykłym bywa taką właśnie fazą dochodzenia do równowagi i widzenie tego co było wstecz realniej już bez idealizowania .
Co do córki to nie dziw się ludziom na forum ,dzieci najbardziej szkoda ,bo nie mają jak się bronić przed pomysłami dorosłych to znaczy jakoś się po swojemu bronią nie zawsze skutecznie
Jeżeli udało ci się ochronić córkę to naprawdę dobrze i jest to wbrew pozorom możliwe jak najbardziej,ale naprawdę w takich nawet krótkich relacjach dzieci potrafią oberwać choć na pierwszy rzut oka nic im nie jest dopiero po jakimś czasie oddadzą ten brak uwagi jeżeli
doznały jakiejś krzywdy .

Najgorsze w tym momencie jest to, że ja nie wiem czy dobrze oddzielam dobro od zła? Wątpię w swoje zdolności w tej kwestii, a to powoduje jeszcze większa niepewność siebie i multum wątpliwości.

Dziękuję. Na tę chwilę częściowo już jestem mu wdzięczna, gdyby nie ta chora relacja to ja bym nic z sobą nie zrobiła. Pozostając w tej relacji nigdy nie skupiłabym się na sobie, pewnie popadłabym w coś o wiele gorszego niż nerwica. Jak sobie to wszystko przypominam, ten strach, ta niepewność i pilnowanie się przy nim, jak ja się sama podkładałam za wycieraczkę. Najgorsze jest to, ja ich regularnie widuje. Szczególnie jego obecną partnerkę. Kiedy mnie widzi spuszcza głowę nie ma odwagi spojrzeć mi w oczy. I już nigdy nikogo, choćbym doszła do najlepszej w życiu równowagi. Wystarczy mi doświadczeń. Już w nic nie wierzę.

Cóż, nie zdążyłam odejść. To on mnie zostawił. Ale szczerze? Dobrze mi z tym, mam teraz w życiu taki spokój, poukładany rodzinny świat, świat przyjaciół, pracy. Chce mi się. Mam przyjaciół z którymi widujemy się w miarę możliwości, niedługo idziemy razem na bal karnawałowy. Co z tego, że są małżeństwami. Powiedzieli, że mam z nimi pójść i koniec. Cieszę się z tego jak dzieciak bo idę na taki bal po raz pierwszy w życiu. Na terapię też pójdę. Tylko na to muszę poświęcić odrobinę więcej czasu, aby znaleźć kogoś godnego uwagi. Nie chcę zmieniać terapeutów, wolę troszkę poczekać, poszukać i być u kogoś, kto mi nie powie bądź pomyśli, ale głupia koza... Sorry. W zasadzie miałby rację, jak ja mając 32 lata mogłam się tak głupio nabrać kiedy takich, którym zależało na jednym wyczuwałam na odległość. Dziękuję Bogu za tych ludzi, których de facto znałam już od dawna tylko trzymałam się przy dupie tego pożalboże faceta i nie rozwijałam znajomości. Dzięki rodzinie, przyjaciołom moje życie wygląda inaczej, aż łzy mi stają w oczach kiedy to pisze. Oni nie wiedzą o nim, o tym co przeszłam i w duchu kiedy siedzą obok mnie mówię 'Boże, dziękuję Ci za to, że mam ich'. O nim jeszcze czasem wciąż myślę. Ostatnio ciągle mi się śnił. Codziennie bez przerwy. Myślę, ale nie będę pisała jak. Wiem, że jest narcyzem. Ukrytym narcyzem czyli tą najbardziej niebezpieczną odmianą narcyzmu. Może ja nie miałam szans na obronę? Nieważne. W każdym razie klapki z oczu out. Jego już nie ma, on nigdy nie istniał, a to co pokochałam to była iluzja. Szkoda mi jedynie tego, że tak de facto jesteśmy wrogami? Podobno na własne życzenie jak każdy mi tu napisał. Nie lubię niezgody. W tym przypadku ciężko było zachować klasę przy rozstaniu. Był starszy, a przykład idzie z góry.... I cóż... W tej chwili wszedł w 55 rok swego życia. Czy ja chciałabym być z nim dalej mając 36 lat? Wciąż dużo o tym czytam, najczęściej tutaj koniewaz doświadczenia ludzkie są dla mnie bardzo cenne. Staram się w siebie wierzyć. Zdrowo podchodzić. W tej chwili jestem po ciężkiej infekcji i pewnie pisze bez ładu, ale zajmuje się ćwiczeniami w domu. Córka to wiadomo, jak zawsze. Oglądam, czytam, pracuje, zdaje egzaminy. Żyje. Staram się jak najlepiej. I już nigdy, absolutnie nigdy choćbym na drodze spotkała wersję Adonisa bądź Erosa kleczacych przede mną na kolanach nie zwiąże się z żadnym facetem. Nie za cenę tych cierpień, które teraz wienczę końcowym etapem żałoby. Dziękuję każdemu z was za to, że kiedyś pisząc w innym temacie o tym samym człowieku tłumaczyliście mi to samo co tu, ja was nie posłuchałam. Wróciłam. Na wejście usłyszałam czekałem za Tobą miesiąc, aż przyjedziesz... Kto by nie odpadł? A nie powinnam nigdzie jechać. Powinnam siedzieć na 4 literach w domu. Teraz czasu nie wrócę, nie ma co o tym dywagować. Dziękuję też za ten temat. Za każdą radę. Już tym razem most jest spalony. Nigdzie nie pojadę, a o nie powie, że czekał. Bo to absolutny koniec między mną a nim. Teraz na pierwszym miejscu nie będzie on, będę ja.

Dziękuję Ulle. Domyślam się, że na moje pisanie ręce opadały. Brakowało sił, argumentow i cierpliwości. A ja jedyne co mogę powiedzieć, że choć to było zbędne to na tamten czas tak czułam, to było bardzo intensywne. Nie wiem dlaczego aż tak bardzo zafiksowałam się na nim. Dlaczego na tym bólu wręcz celebrowalam aby nie zginął? Nie potrafię siebie w tej chwili wyjaśnić. Z całą pewnością mogę Wam podziękować więc DZIĘKUJĘ! za to, że przede wszystkim trafiłam na to miejsce. Za to, że mogłam mówić to co aktualnie czułam bez obaw, bez zasatanawiania się i autocenzury. Pisałam to wszystko co aktualnie czułam, 100procent szczerości. Wasze rady, szczerość i to wszystko co tu padło wzięłam sobie do serca. Temat ten i mój poprzedni zostaje ze mną. Będę wracać bo lubię was czytać. Zostanę tutaj z wami, ale już bardziej zrównoważona nie rozchwiana. Małymi krokami wraca Asia sprzed poznania Pana Narcyza... Gdybym miała tę wiedzę latem '18. Wszystkiego dobrego

Edit: Ulle to o narcyzmie ukrytym to wyniki moich poszukiwań. Słuchałam dużą ilość filmików psychologicznych o tym zaburzeniu, aby móc to po części zrozumieć. Trafiłam na filmik soulgps, która opisywała zachowania narcyza ukrytego. Szczerze? Jakby mi ktoś w pysk strzelił. W niektórych momentach robiłam się na twarzy pąsowa słuchając, w innych łzy same ciekły mi po policzkach. Nie będę przytaczała przykładów jego podłego zachowania, ale jedno co mi dokumentnie utkwiło w głowie dlaczego zawsze był skłonny do pomagania sąsiadce jeśli nie miał z tego korzyści? Otóż dlatego, żeby zachować swój wizerunek oraz oni tak mają. W domu łotr dla innych świetny facet. Czy on jest podły? Skoro ma córkę z którą nie utrzymuje kontaktu i raz kiedy musiał mieć z nią pośredni wymuszony kontakt to odwrócił się tak, aby na nią nie patrzeć, aby ona go nie zobaczyła. To jest nic. Kiedyś o czymś mi opowiadał, nie pamiętam i czym to było lecz zakończył to w sposób rozwiązania, który dla mnie był ostatnią podłością świata. Kiedy zauważył moją reakcję odwrócił kota ogonem zauważając, że przesadził. To nie jest dobry człowiek. Ma tylu wnuków, żadnego nie zna. Jednego tylko odwiedza z obawy żeby alimentów nie płacić. To jest tak jak Pani Tatiana Mitkowa (mam nadzieję, że się nie pomyliłam) opowiada to nie człowiek. Oni nie mają uczuć. Sam kiedyś mi powiedział 'nie zakochuj się we mnie, ja nikogo nie kocham, nikogo nie potrafię pokochać, ja kocham wyłącznie siebie' i niech to będzie puentą tej pseudo relacji.

Aniu pięknie Ci dziękuję, wszystkiego dobrego Kochana

Bardzo się cieszę, że poszłaś do przodu!
A tamta pani niech się śmieje, olej ją. Masz swoje życie i super sobie radzisz. Ściskam mocno

Chociaż jedna co wreszcie się posłuchała żartowałem
Trzymaj się Aśka teraz masz już z górki mówię Ci - będzie dobrze zobaczysz to wszystko działa i może być skuteczne także dla Ciebie a nie jesteś jakaś dziwna .

A co według ciebie robisz nie tak ?

Jutro ci coś napiszę w odpowiedzi dziś już jestem skonany u mnie było gorąco dziś
Na początku to dość typowe moim zdaniem dla rożnych problemów na terapii - zajmować się kimś a nie sobą ale można to przekonwertować i zmienić myślenie ,kontekst skupić się inaczej na sobie mniej egocentrycznie ,bo rozmyślając mówiąc o nim myślisz o sobie egocentrycznie stąd ten zal,ból i tyle pytań dlaczego nie ja nie mnie etc.To też wydaje się charakterystyczne dla czegoś związanego ze znanym Tobie zjawiskiem współuzależnienia większość moich znajomych które były na terapii gadało na początku o swoich alkoholikach a nie o sobie ,ale to w terapii ulega zmianie w tym procesie można się oduczyć podobnie jest z natrętnym obsesyjnym myśleniem o alkoholu analogie są niemal identyczne choć osoba to nie substancja tylko że też źródło emocji jakby.
Po za tym na terapii więcej widać i więcej czuje się ostrzej coraz wyraźniej a pewne chore mechanizmy obronne i ucieczkowe unikowe  jeszcze działają siłą rozpędu.

Ok powinnam mówić o sobie, ale co? Co mną powodowało że z nim byłam? Mówiłam już. Co mną powoduje że nadal pojawiają się łzy na słowo tomek, na podpowiedź słownika w smsie tomuś. Czy Pani psycholog powinna mnie o coś pytać? Nie wiem jak mam się zachować? Jestem pierwszy raz u psychoterapeuty

Może bardziej dowiedzieć się dlaczego pozwoliłam sobie na tak razace przesunięcie granic? Oczywiście, że to nie dzieje się bezwiednie. Im więcej o tym myślę, tym mniej wiem.

Tego celu też nie osiągniesz zajmując się zachowaniem innych.

Przesunęłaś/zlikwidowałaś granice, bo uznałaś, że jest to korzystne dla Ciebie.

A mnie, Asiu, wcale nie dziwi, że analizujesz zachowanie byłego partnera. Ja tez tak miałam i wiele osób (a byłam w grupie wsparcia dla osób zdradzonych) tak robiło, a  byłam w związku z osoba bardzo toksyczną i niestety ta jego toksyczność dotknęła również moje zachowanie. Może to jest babranie się w przeszłości i smutku, ale dla mnie było to wtedy na tyle ważne - to uzyskanie odpowiedzi na pytania, które mnie wtedy dręczyły (dlaczego z nią, co ja takiego zrobiłam, w czym ona jest lepsza, itd). Analizowałam jego, siebie, i dopiero w sumie po długim czasie doszłam do różnych wniosków, w tym  do takiego wniosku, że UZYSKANIE ODPOWIEDZI nie jest w sumie istotne. Byłam u psychoterapeutki i ona nawet pytała mnie, w jakim miejscu w domu stałam w chwili, gdy znalazłam drugi telefon męża, bo dla niej każdy szczegół mojej traumy był ważny.
Ale to ja.
Moim zdanie, rób jak Ci serce mówi, bo serce może leczyć się długo. A Pani psycholog według mnie nawet nie powinna sugerować, że masz o nim nie myśleć, w końcu to element procesu zdrowienia - uzmysłowienie sobie jego wad i postepowania jako całości, do tego niestety czasem trzeba spróbować spojrzeć na byłego partnera z boku. Pozwól myślom przepłynąć i próbuj ich nie zatrzymywać. Mnie też bardzo pomagało pisanie dziennika - uporządkowywałam w nim swoje myśli i obecnie jest to jedna z polecanych metod terapii.
A co do obecnej partnerki - pamiętaj, że ona nie jest LEPSZA od Ciebie, ona jest po prostu INNA. Myślenie o tym także nie jest mi obce, bo sama tak robiłam. I wiesz co Ci powiem na pocieszenie (może marne)? Związek mojego eks z osobą, dla której mnie zostawił rozpadł się po tym, jak przestałam im dostarczać pożywki w postaci widocznego interesowania się nimi. Więc usiądź i spokojnie czekaj, co życie wszystkim przyniesie.

Od wczoraj cały czas chce mi się płakać, ledwo powstrzymuje się w pracy. Może to znak, że coś ważnego? Się zadziało. Wczoraj poruszyłam temat mojego domu rodzinnego. Że nie wyobrażam sobie życia bez mojej mamy ponieważ wtedy będę zupełnie sama. Moja córka kiedyś wyfrunie mi z domu. I cały czas chce mi się płakać.

Pasławku czekam też na Twoja wypowiedź bo chyba co nieco pogubiłam się