3-letni związek i sytuacja bez wyjścia? Zależy mi na jej szczęściu. - Netkobiety.pl

Nie rozumiemy sie. Nie mowie o zwiazkach bez uczucia. Ja mowie o tym, ze pojawia sie stan zakochania + podejmujesz decyzje i wchodzisz w to na 100% bowiem masz nastawienie, ze chcesz rozwijac milosc. Ona nie powstaje przeciez w 1 dzien . Sama jestem teraz ''lekko zakochana'', pojawilo sie uczucie, ale wiem, ze nie wejde z tym mezczyzna w zaden zwiazek, wiec za chwile motylki zdechna, bo tego nie pielegnuje. Takich motylkow/stanow zakochania/myslenia, ze ''to ten/to ta'' doswiadczamy w calym naszym zyciu wielokrotnie, jednak celowo, z roznych powodow, nie pielegnujemy tego stanu, bo wiemy, ze to w dluzszej perspektywie nie bedzie dobre dla ciebie lub dla ciebie i najblizszych. Autor byl pewnie zakochany, naobiecywal glupot, a teraz jak zorientowal sie, ze to nie ta, wymysla wymowiki i nie potrafi nawet tego zwiazku z klasa zakonczyc. Dziwie sie dziewczynie, ze chce z nim jeszcze rozmawiac. Dla mnie bylby juz skreslony, bo okazal sie niedojrzalym czlowiekiem.

"Nie zakochałem się w żadnej kobiecie, choć wiadomo, że ciągle poznaje się nowe osoby." Czyli jest inna laska na oku:) Reszta to tylko brednie, żeby złagodzić wyrzuty sumienia.

Co to za gadanie, że być może za 3 lata będziesz gotowy się oświadczyć, skąd możesz wiedzieć co będzie za 3 lata, takie teksty to tylko mydlenie oczu;) bądź szczery z dziewczyną, moim zdaniem ta sytuacja jest skazana na porażkę, nie ma tu niczyjej winy, po prostu trzeba szczerze pogadać i przyznać przed sobą, że wasze drogi się rozeszły, ona nie odpuści tematu a Ty za skarby świata nie powinieneś ulegać wbrew sobie. Temat przypomniał mi sytuację w której byłam lata temu, byłam z chłopakiem trzy lata, mieszkaliśmy z jeszcze jedną parą w wynajmowanym mieszkaniu i kiedy kończyła nam się umowa najmu, zaczęłam myśleć o kredycie (miałam brać go sama) i zaczęłam rozglądać się za mieszkaniami, nagle on zaczął coś kręcić, że może na jakiś czas zamieszka z bratem a ja wrócę do rodziców, później wymyślił że potrzebuje przerwy w związku, jeszcze później zaczęły się teksty o tym, że nie jest pewny, że mnie nigdy nie zdradzi, że w sumie to jestem za mało spontaniczna dla niego;) ostatecznie przyciśnięty do muru powiedział, że to koniec, była rozpacz, smutek itd. DWA miesiące później poznałam przyszłego męża, wszystko działo się 9 lat temu, po czasie oczywiście byłam wdzięczna byłemu, że tak to wszystko się potoczyło.

Może być tak, że nigdy nie będziesz gotowy na małżeństwo. Nie wiesz tego.
Uczciwie wobec dziewczyny było by dać jej możliwość bycia szczesliwą i spełnioną w życiu. To czy zwiąże się z kimś innym z miłości czy z innych pobudek - to jej sprawa.
To najwyższy czas na podjęcie męskiej decyzji.

Magda Cóż za samokrytycyzm w stosunku do przedstawicielki własnej płci

Tak czytając ten wątek, zaczęłam sobie wyobrażać inną sytuację.

Pan i pani zaczynają się spotykać, rozmawiają o seksie, ustalają, że nie od razu, powoli, na wszystko przyjdzie czas. Mija miesiąc, przyszedł czas dla pana. Mijają dwa, pan odczuwa pewną frustrację oraz niepewność, czy pani aby nie jest aseksualna. Mijają trzy, pan wątpi w swoją męskość i bycie atrakcyjnym dla Pani. Mijają cztery i pan czuje się oszukany, strzela focha i stawia pani ultimatum, jakże urocze: "albo się ze mną prześpisz, albo to koniec".
A pani, być może, potrzebowała tylko nieco więcej czasu, ale kolejne naciski budziły w niej coraz więcej wątpliwości, żądanie ostateczne - niechęć, a obecna sytuacja całkowicie stała się bez wyjścia. Bo pani, owszem, pana wciąż kocha, ale żeby wyskakiwać z ciuchów na widok wiecznie naburmuszonego faceta? Takie zachowanie miałoby rozbudzić erotycznie? I tak się pani zaczęła zastanawiać, czy to na pewno ten, skoro ciągle seks i seks, a jak nie seks, to foch...

Tylko tu nie mija miesiąc ale 3 lata! Poza tym nie są nastolatkami. Co do przytoczonej przez Ciebie sytuacji, to ja miałam kiedyś podobnie, tylko to facet chciał zwlekać. Początkowo tłumaczył różnie, że chce pokazać, że nie chodzi mu tylko o seks, że mnie szanuje itd. Ogólnie miedzy nami układało się całkiem ok, ale jak jesteś z osobą, którą kochasz i pożądasz, takie zwlekanie, szczególnie jak się jest już dorosłym zaczyna wzbudzać frustracje. Potem okazało, że facet ma z tym problemy i tylko mydlił bym z nim była bo seksu nie doczekałam. Wytrzymałam ok 2 lata, co najmniej o 1,5 za długo. W końcu odeszłam.
Autor też najprawdopodobniej wie, że nie chce ślubu i nie wiadomo czy mu odmieni i kiedy. Zapewne te jego pierwsze deklaracje były pod wpływem tzw. "motylków", chęci posiadania kobiety czy też bycia w związku, zamieszkania razem ale z czasem zdał sobie sprawę, że on tego jeszcze albo z nią nie chce.
Tu jednak nikt nie pisze by robił coś wbrew sobie, tylko by był uczciwy wobec tej dziewczyny i jej nie zwodził wiedząc, że ona na ten czas ma inne potrzeby.
Ja tu nie do końca zgodzę z Magdaleną, która napisała:

Ona weszła, tak sądzę, w ten związek świadomie i liczy(ła), że pomieszkają trochę razem i założą rodzinę. Minęły jednak 3 lata, a Autor nagle czy nadal nie wie czego chce. To jest młoda kobieta, więc  nie oczekujmy od niej nie wiadomo czego, poza tym facet ją ewidentnie zwodzi twierdząc, że jeszcze nie teraz ale kocha i tak dalej. Z boku łatwo oceniać, jednak będąc w związku, zwykle najpierw próbuje się rozmawiać i naprawiać co zaczyna nie grać. Nikt raczej przy pierwszym nieporozumieniu czy kłótni nie kończy związku. Dziewczyna chce konkretów, facet dystansuje i jest jak jest.
Ja też uważam, że powinni rozstać ale nie każdemu to przychodzi łatwo. Sama będąc dużo starsza, przez 1,5 roku chciałam jakoś dojść do kompromisu, szukać rozwiązania bo kochałam. Jakby się udało, powiedziałabym, że było warto ale nie udało dlatego mówię, że ten czas był stracony mimo, że nie do końca tak uważam. Gdybym zbyt szybko zrezygnowała, może bym żałowała. Jednak po tym czasie nie mam sobie nic do zarzucenia. Też nie wiadomo czy od razu ta dziewczyna kogoś pozna, kto będzie miał takie same priorytety. Czasem to się dzieje dość szybko a czasem mijają lata... ta niepewność też zniechęca do radykalnych decyzji, szczególnie, że dochodzi przyzwyczajenie czy też przywiązanie. O uczuciach nie wspominając.

Hm…. Zastanówmy się dlaczego spora liczba osób uznała partnerkę autora za niepełnosprawną pod względem umysłowym, kogoś, kto nie jest w stanie ocenić sytuacji, by na tej podstawie podjąć najlepszą dla niej decyzji?
Odpowiedzi są przynajmniej dwie:
1) Autor przedstawił ją tu jako rozhisteryzowaną pannę, nadąsaną i sfochowana, która nie ma żadnych innych życiowych planów i aspiracji oprócz założenia rodziny i rodzenia dzieci, która ciśnie, bo koleżanki już wychodzą za mąż, już rodzą itd. Podsumowując: niezbyt rozgarnięta panna, więc trzeba jakoś jej pomóc, zrealizować plany, naciskając na jej partnera, żeby się ogarnął.
2.) Wypowiadające się osoby uważają się za speców, którzy wiedzą lepiej od samej zainteresowanej i zainteresowanego ;-), co będzie dla nich lepsze, jak powinni się zachować, jak żyć itp.

Bohaterka tego wątku wcale taką podfruwajką nie jest, ma 27 lat, tylko rok mniej ode mnie. Nie uważam, że osoby w tym wieku nie są w stanie samodzielnie ogarnąć sytuacji, w której się znajdują i samodzielnie dokonać wyboru i podjąć decyzję, co do swojego życia, ale …czytaj punkt 1) i/lub 2) powyżej

No widzisz, ja jestem ok. 10l starsza, a i tak  kilka lat temu mając obok impotenta próbowałam ten związek jakoś ratować bo na co dzień było mi z nim fajnie i kochałam. Owszem wybór należy do nas ale w związku zwykle inaczej to wygląda niż na zewnątrz. Dochodzą uczucia, przyzwyczajenia itd. Nawet w związkach, gdzie ktoś "pił i bił", takie decyzje nie są łatwe bo np. dzieci itd. A tu mamy młodą parę, która 3 lata temu w sobie zakochała i razem zamieszkała.
Ja też teraz mam inną perspektywę bo jestem w związku z facetem z którym mi dobrze. Jednak miałam wcześniej wiele innych perypetii i przez to, że one są dawno za mną, z większą pokorą i empatią do nich podchodzę. Jak to mówią: "nie zrozumie głodnego syty". Związek, szczególnie kilkuletni, kiedy było zauroczenie, jest przyzwyczajenie itd., to nie jest coś co ot tak łatwo zakończyć i wejść w inny satysfakcjonujący. My tu mówimy o kobiecie ale Autor też teraz zrywając może za jakiś czas żałować, bo miał fajną pannę ale nie mógł zdecydować. Jedno i drugie może poznać kogoś z kim będzie szczęśli(wsz)e, pytanie kto i kiedy? Jednak podejmując decyzję o rozstaniu tego nie wiemy, no chyba, że jest zdrada i ktoś od razu na tzw. inną gałąź wskakuje. Wtedy też jednak nie ma pewności ale chociaż większa motywacja by skończyć dotychczasową relację, tym bardziej jak jeszcze nie ma ślubu i dzieci.

Ja argumentu o wychodzeniu za mąż przez koleżanki uzylabym też w kontekście tego, że skoro większość facetów wokół w tym wieku potrafi się oświadczyć i założyć rodziny, to jednak nie jest to wymaganie z kosmosu, tylko coś normalnego.

I zgadzam się w pełni z Roxann, że nie jest łatwo odejść z takiego związku. Ja też, słysząc takie sprzeczności jak dziewczyna od Autora, miałabym mętlik w głowie. Z jednej strony mówi, że kocha i widzi mnie jako żonę, z drugiej nie jest na to gotowy.

Roxann & Valkyrie, oczywiście, że seks to coś innego niż ślub! To drugie jest poważniejsze i z reguły czeka się na to dłużej. I tak: autorka czeka 3,5 roku, a za standard - chyba - uważa się coś około 2-3 lat. No to czeka niewiele dłużej w porównaniu do tego. A seks? Nie wiem, średnio po miesiącu? To 4 miesiące to już 4 razy dłużej. To tak, jakby autorka czekała lat 8-12. No i oczywiście jest też różnica w tym, co będzie dla kogo ważniejsze. Jeden wolałby małżeństwo bez seksu, drugi - nieformalny związek z seksem, gdyby musiał wybierać między tymi opcjami.
Tak czy inaczej mi bardziej chodziło o to, żeby pokazać, że ten okres po pierwsze wcale nie jest jakoś dużo dłuższy niż standardowy oraz że autorka zabrała się do tego trochę od d... strony, bo strzelanie fochów i wieczne napięcie w domu raczej spowoduje, że autor się zacznie zastanawiać nad tym, czy w ogóle chce takiej relacji. Podczas gdy - być może - wystarczyłoby ewentualnie zasygnalizować taką chęć, ale ze świadomością, że zawsze któreś będzie chciało pierwsze i że to nie znaczy, że temu drugiemu nie zależy.

Odbieram to podobnie. Wręcz pisałam, że wykracza poza moją wyobraźnię taka postawa, że dziewczyna w ten sposób probuje manipulować i używa focha jako formę nacisku w celu osiągnięcia swojego celu. Trochę to jest bez wyobraźni, bo nawet jak osiągnie cel, to co potem? Jak będzie wyglądało malżeństwo zawarte nie z chęci dwojga osób, aby być razem, ale pod naciskami jednego z nich, po ustawieniu ultimatum itp.

Ty zakończyłaś relację z żonatym, czy on?
Bo przekładając na wątek autora i jego partnerki, bo niech już będzie, że będziemy działać w interesie kogoś, kogo tu nie ma, to jeśli ona jest zakochana w autorze, to jak zniosłaby jego odejście okraszone słowami, że to dla jej dobra, bo on nie jest w stanie się teraz określić?
Czy nie lepiej, aby ona sama na podstawie informacji, które ma przed oczami, może nawet później niż prędzej, ale sama podjęła tę decyzję?

OK. Rozumiem.
A w związku z powyższym i w oparciu o własne doświadczenie, jak się odniesiesz do tego, co pisałam wcześniej, czyli
„Bo przekładając na wątek autora i jego partnerki, bo niech już będzie, że będziemy działać w interesie kogoś, kogo tu nie ma, to jeśli ona jest zakochana w autorze, to jak zniosłaby jego odejście okraszone słowami, że to dla jej dobra, bo on nie jest w stanie się teraz określić?
Czy nie lepiej, aby ona sama na podstawie informacji, które ma przed oczami, może nawet później niż prędzej, ale sama podjęła tę decyzję?”

Ano nie ma :-)
Jak komuś, kto wierzy, że „papierek” da mu szczęście wytłumaczyć, że to sama relacja jest ważna, że nie warto robić kwasów między dwojgiem, żeby dopiąć swego, bo to ma krótkie nogi i traci na tym sama relacja. Może partner nie jest wcale ważny i jest tylko środkiem do celu ;-)
Z drugiej strony, jak komuś, kto nie jest gotowy na zakładanie rodziny wytłumaczyć, że jego wahania są bez sensu ;-), bo wcześniej nie miał obiekcji, to teraz nie może ich mieć. Może to z tą dziewczyną nie chce zakładać rodziny ;-)

Zależy jak spojrzysz

To jest beznadziejny bzdet z tym szpitalnym motywem. Jak mój ex miał wypadek, to powiedziałam, że jestem żoną i myślisz, że ktoś to sprawdza i weryfikuje?

Mnie małżeństwo nie jest do szczęścia potrzebne, liczy się to, co jest między mną a moim facetem, ale jak już pisałam, on jest tradycjonalista i jemu na tym zależy a mi zależy na nim, więc ślub i wesele będzie :-)

Napisałam o swoim doświadczeniu. To nie jest teoretyzowanie, ale z życia wzięta sytuacja. Ale jak ktoś wierzy, że w szpitalu proszą o okazanie aktu ślubu zanim udzielą jakiejkolwiek informacji, to niech sobie wierzy :-D
Poza tym na pewno są prawne formy zadbania o to, aby w razie W być osobą upoważnioną do otrzymywania informacji o danej osobie.

Twój problem polega na tym, że nigdy nie będzie idealnie, nigdy nie będzie dobrego czasu. To odkładanie w czasie usprawiedliwione koniecznością spełnienia określonych warunków dla ślubu, to wymówki, Ty sam jednak nie wiesz czy podszyte - czy obawami przed podjęciem ważnej decyzji życiowej, czy wbrew pozorom wewnętrzną niechęcią do zmiany aktualnego status quo.
Zdobędziesz mieszkanie, stwierdzisz, że idealny byłby dom, zdobędziesz dom, stwierdzisz, że idealnie byłoby mieć dwa, bo przecież coś trzeba zostawić na przyszłość dzieciom itd., itd. I tak ze wszystkim.

To w gruncie rzeczy złamano prawo, bo nie miałaś prawa do tej informacji jak i oni nie mieli prawa Ci jej udzielić Chyba, że coś zagrażało jego życiu bo jeśli pacjent jest małoletni, nieprzytomny lub z jakiegoś powodu niezdolny do zrozumienia informacji, o stanie jego zdrowia lekarz poinformuje osoby bliskie wtedy, ale ogólnie to nawet żonie mogą jej nie udzielić bo lekarz nie ma prawa udzielać informacji na temat zdrowia pacjenta, jeżeli wcześniej sam pacjent nie wyraził takiej zgody więc brak zgody pacjenta powoduje, że nawet osoba najbliższa jak np. żona czy matka, nie zostanie poinformowana o stanie zdrowia pacjenta. Także bałabym się placówek które tak szastają informacjami o pacjentach bo można by pozwać. Jak byłam z byłym też po wypadku, ale był przytomny i albo miałam okazać dokument albo poinformować spokrewnionych.

Dlatego też napisałam, że są inne rozwiązania prawne, a w nagłych sytuacjach nikt nie nosi przy sobie aktu ślubu. W szpitalu też pracują ludzie i raczej przypadkowi ludzie nie odwiedzają tam poszkodowanych w wypadkach, chorych itp.
Zresztą Twoja sytuacja zupełnie nijak ma się do tematu, bo pisałaś o dziecku. Przecież wiadomo, że w przypadku małoletniego, to opiekun prawny ma zdolność do czynności prawnych.

Bardzo proszę o zakończenie off topu i o powrót do tematyki wątku.

Jeśli rzeczywiście dziewczyna jest "zafiksowana" na punkcie założenia rodziny, to akurat będzie gotowa dażyć do tego wszelkimi sposobami. Autor przedstawił ją w taki a nie inny sposób, więc można mieć takie wrażenie, że dla niej nie liczy się nic innego, jak rodzina i formalny związek a metody, aby kogoś do tego przekonać mogą być dowolne. Dla części osób będzie to priorytetem, dla innych nie. Cały problem w tym, że Autor za bardzo tą dziewczynę zwodzi i zapewne dlatego odebrany został tak negatywnie. Zgodzę się natomiast, że owe metody i tak nie przyniosą oczekiwanego skutku albo wręcz odwrotny.

Czy autor posta podjął już jakąś decyzję?

Po drodze pojawiło się kilka małych problemów, jednak staram się pracować nad związkiem. Uznaliśmy, że się oddalamy. Bardziej to ja z jakiegoś powodu się oddalam.
Nie obyło się bez drobnych problemów, gorszych chwil, jednak kochamy się i działamy dalej. Wyłożyłem kawę na ławę, dziewczyna zaakceptowała, że może poczekać, chce być ze mną, mieć rodzinę ze mną, więc super. Teraz tylko moja rola aby pokazać jej, że mi na niej zależy, bo ostatnio coraz mniej czasu spędzaliśmy razem, nie bawiliśmy się dobrze sami we własnym gronie itd...