Ja, kochanka... - Netkobiety.pl

To ja jeszcze na chwilę wrócę do tej wody koperkowej ; - )))

Swoją drogą Satyr, to rogate półdiablę, bywa celne, skuteczne, bo mocno ubodło...

Sama jednak prosiłaś, by Tobą potrząsnąć, więc wedle Twej woli, grubą, przerysowaną kreską nakreśliłam Ci panoramę ogrodu rozkoszy, z którego zrywasz robaczywe jabłka. 

Nie chcę wdawać się w dyskusję, nad kryteriami oceny moralnej całej tej sytuacji, w jakiej się znalazłaś, bo widzę tu trochę więcej, niż samo wejście w romans z dzieciatym żonkosiem i Twoje nim zauroczenie. Moim zdaniem bardzo precyzyjnie dokonałaś analizy okoliczności oraz pobudek kierujących Tobą, by zainteresować się tym człowiekiem. Smaczku dodaje również fakt, że dzieli Was sporo kilometrów, że Wasze codzienne kontakty telefoniczne dają Ci złudzenie więzi, że łączy Was elitarne hobby, etc. A ponieważ nie wyglądasz na osobę, która z trudem ogrania napisy na dropsach i bierze wszystko literalnie, to znakomicie odczytałaś aluzję i ta cholerna woda koperkowa najprawdopodobniej przepełniła czarę, w tym przypadku butelkę ze smoczkiem : - )))

Czasem w życiu wydarza się coś złego, a czasem to zło, człowiek sam z różnych powodów dopuszcza.  Być może z Tobą dzieje się właśnie tak, po to, byś coś zobaczyła, byś zrozumiała dokładniej. Jesteś w relacji, która uczyniła Cię niewolnicą cudzych decyzji, niewolnicą wyborów i pragnień innego człowieka. Żyjesz zawieszona w czasie, trochę, jak taka mucha, która jeszcze żyje, ale już dynda na pajęczej sieci, by skruszeć i zostać pożartą. Jesteś oblepiona jego problemami, jego niezdecydowaniem, jego niesatysfakcjonującym małżeństwem, jego oczekiwaniem na kolejnego potomka... 

FWB być nie umiesz, bo niestety się w nim zakochałaś, wskoczenie na zastępstwo za żonę też nie wchodzi w grę, bo chłop jasno zdefiniował, której z Was użyczy swego materiału genetycznego. Więc co z tego masz? Po cholerę Ci taki układ? Cierpisz, spadasz w dół i stąd pokusa, by poinformować żonę o tym romansie też jest niska. Czy przypadkiem Ty sama z racji, których dwukrotnie wspomniałaś w pierwszym poście, nie zbudowałaś sobie jakiegoś “szklanego sufitu” w relacjach z mężczyznami? I co? Teraz będziesz się tylko takimi małżeńskimi popłuczynami zadawalać? Czy sądzisz, że gdy sama, obiektywnie, posiadając niewątpliwe walory, wolność, intelekt, zejdziesz na poziom żonatych poszukiwaczy przygód będziesz szczęśliwsza? Nie zgrzyta Ci to? Jaką cenę gotowa jesteś zapłacić, by gonić to złudzenie miłości? Jeśli potrzebujesz seksu, szukaj seksu, jeśli jednak nadal masz ambicję bycia w relacji, nie grzeb w cudzych pieluchach, bo gość wróci w wesołych podskokach do żony i swoich “bąbelków”, a Ty długo, oj długo na psychoterapię będziesz chodzić, bo im mniej się szanujesz, tym bardziej będziesz krzywdzona. 

Teraz, gdy masz już jasność, co do własnych oczekiwań i do zamiarów imć prokreatora, możesz zaakceptować tę niefortunną wtopę w Twoim życiu, potraktować ją jako nauczkę, ogłosić odwrót i  podjąć nowe działania, czego bardzo Ci życzę. 

Na koniec dykteryjka. Niektóre z kochanek mojego ojca miały właśnie takie pomysły, że nagabywały moją matkę w pracy, albo przyjeżdżały pod nasz dom. Jedyne, co osiągały w ten sposób, to własne dno, ewentualnie wdrapywały się na szczyt desperacji, bo ojciec nawet nie raczył do nich wyjść. Taką najbardziej nieszczęsną, co zalegała na naszej wycieraczce, utuliła w jej bólu moja matka, odprowadziła na przystanek i odesłała ją do domu : - )))))

Ta odległość to akurat nie smaczek, a problem, bo spotkania wymagały gimnastykowania się, a nie należę do osób cierpiących na nadmiar wolnego czasu, on mając małe dziecko w domu tym bardziej. Hobby nie jest elitarne, jest może stosunkowo niecodzienne, a świat mały, stąd nie pisałam i nie piszę, co to jest.

Cóż, różne złe rzeczy przytrafiają się w życiu czasami całkiem 'gratisowo', choć nie wykluczam opcji, że w mniej lub bardziej świadomy sposób sama sobie to zło własnymi łapkami na głowę ściągnęłam. 

Nie umiem i nigdy nie twierdziłam, że tego typu relacje są czymś, co by mi w najmniejszym choćby stopniu odpowiadało. Powtórzę po raz wtóry, opierając się na wcześniejszej (mimo wszystko czysto przyjacielskiej) relacji i na tym, jaką opinię na jego temat mieli wszyscy nasi wspólni znajomi, zrobiłam błędne założenia. Od początku powtarzałam też, że informowanie żony jest niskim działaniem, powodowanym niskimi pobudkami. Nie zrobię tego, po wczorajszym spotkaniu z nim wiem już na pewno, że współczuć to należy jego żonie, że jest na niego już na wieki skazana, bo jest to człowiek być może w głębi duszy dobry, ale tak mocno zagubiony i zaburzony, że moje problemy w relacjach z mężczyznami (skoro w taką relację weszłam, oczywistym jest, że je mam) są tutaj niczym. Nie chcę już tego układu, bo rola pocieszającej beczącego mężczyznę dziuni na boku to chyba ostatnie, czym chciałabym się w życiu zajmować, a tego właśnie ode mnie biedny misio oczekiwał. Płakał (dosłownie, zalewał się łzami) nad swoim losem, przegranym życiem, nad tym, że sobie nie radzi, nie ogarnia, nie potrafi, nie może na siebie patrzeć w lustrze, że mnie krzywdzi i jest ujem, a jednocześnie pożąda i absolutnie nie chce ze mnie, z 'nas' zrezygnować, płakał, bo w najbliższej rodzinie jego żony wyszły na jaw przerastające go problemy finansowe i jego pozornie sielankowe, dostatnie życie trzęsie się w posadach, paradoksalnie nie z powodu romansu. A ja siedziałam, słuchałam, trzeźwiałam... Głowa jeszcze boli, ale zwróciłam mu 'wolność' sumienia, a żonie ukochanego męża. Natomiast jeśli jeszcze się do mnie po wczorajszej rozmowie odezwie, to jednak zagrożę mu poinformowaniem żony o wszystkim, z pikantnymi detalami i screenami naszych rozmów.

Wiesz, ja nigdy nie miałam pomysłu nagabywania go czy ścigania ani też wyrwania go z łona rodziny, co ktoś wyżej sugerował. Czasami zdarza się, że ludzie się rozstają z partnerami właśnie dlatego, że spotkali kogoś, z kim jest im bardziej po drodze - rzadkie to przypadki, ale sama takie znam w bliższym i dalszym otoczeniu, natomiast nie wyobrażam sobie sytuacji, w której żona wywala go z domu, a ja go do siebie przyjmuję. Kontakt zawsze był inicjowany przez niego i to na tyle często, że nawet nie miały mnie kiedy nachodzić potrzeby pisania/dzwonienia do niego, dzwonił/pisał do mnie od samego rana aż po 'dobranoc' każdego dnia. Owszem, na początku liczyłam na to, że zamierza się z żoną rozstać, zmienić swoje życie i być może wejść w nową relację, ale odkąd wiem, że nigdy tego nie planował, to w sumie już tylko tak bezsensownie się przepychamy. Jego żona powtarza wszystkim, że 'wychodziła sobie' małżeństwo z nim... to teraz będzie przeczekiwać romanse, bo pewnie ten nie jest ostatnim, choć z drugiej strony, patrząc na to, ile go to wszystko kosztuje, być może jednak się uspokoi i zajmie tym, czym zajmować się powinien.
Na jakąś tam formę kontaktu ze sobą jesteśmy skazani, ale być może ze względu na problemy w domu on na jakiś czas wycofa się z tego wspólnego hobby, a ja zdołam ogarnąć własną kuwetę na tyle, że spotkania z nim nie będą robiły na mnie większego wrażenia.

A jednak. Ona Cię bardziej zajmuje niż on. Jest Ci solą w oku. Taka typowa przeszkoda, która powinna się była dać łatwo usunąć. Chciałaś ukarać jego, teraz zadowolisz się "ukaraniem" jej. Coś przecież musisz z tego mieć. Najmniejszą chociażby satysfakcję.

Z doświadczenia to wiem że po takim okresie deprecjonowania,dyskredytowania ,obrazy,rozczarowania,"obrzydzania sobie" jak się człowiek tym umęczy to przychodzi czas na idealizowanie,wspominanie ,kombinowania.
To takie wahadełko "raz w tę raz we w tę",dobrze że masz co robić w życiu ,ale od wszelkich uczuć nie uciekniesz tak do końca w aktywność ,to pozorne, część z tych aktywności to tłumienie uczuć takich które nam się podobają albo nie podobają
tych pozytywnych i tych mroczno/ciemnych,takich które są "poprawne" i takich które "zakazane", "słuszne" i "niesłuszne",pożądane i niepożądane,ambiwalentne i jakby sprzeczne z rozsądkiem i przeciwstawne sobie.Niezły czasem z tego kociokwik jest .
Bez tak zwanej pracy nad sobą i samoleczenia będzie chyba Tobie ciężej i pewien wzór możesz powielić ,teraz pewnikiem za specjalnie nie masz ochoty na żaden związek domyślam się ,ale to może się zmienić ,bo masz naturalne potrzeby ,a groźba jakiegoś rodzaju desperacji czyhać może tam gdzie nie lubimy patrzeć i zaglądać za często.no i krew nie woda,natomiast duchowość jak dla mnie nie oznacza bycia mnichem i świętym za życia ,kryształkiem,brylancikiem ,to całkiem zwyczajna sprawa bez zadęcia i oszołomstwa może być ta cała praca nad sobą.

jeżeli jeszcze nie trafiłaś to tu masz prawie identyczne wątki

https://www.netkobiety.pl/t122587.html

https://www.netkobiety.pl/t124770.html

"Jedną z funkcji myśli jest ciągłe zajmowanie się czymś. Większość z nas pragnie, aby
nasz umysł był stale zajęty, dzięki czemu chronieni jesteśmy przed własnymi wizerunkami.
Boimy się pustki w sobie. Boimy się spojrzeć na swe lęki."
Jiddu Krishnamurti - "Wolność od znanego"

Dziękuję, nie czytałam tych wątków, w wolnej chwili tam zajrzę.
Ja sobie go nie obrzydzam, choć rzeczywiście może to tak wyglądać sądząc po tym, w jaki sposób wypowiadam się tutaj na jego temat, ale napisałam tego posta w przypływie negatywnych uczuć, więc pewnie stąd taki a nie inny jego wydźwięk. To jest fajny facet, z którym zawsze jest o czym porozmawiać - w przeciwnym razie nie byłoby tych wszystkich rozmów między nami. Marzył pół życia o rodzinie, odkąd go znam powtarzał, że chce mieć dzieci, potem życie mu dało po nosie, pierwsza żona puściła go kantem dla innego (poznaliśmy się, jak jeszcze byli na etapie planowania dzieci, tzn. on był, bo ona w tamtym czasie dzieci nie chciała, po czym bardzo szybko zaszła w ciążę z nowym partnerem, życie). Z drugą żoną właściwie zaraz po ślubie zabrał się za prokreację, spotkaliśmy się po latach braku kontaktu (nie pamiętam już, dlaczego ten kontakt nam się urwał, to były dość burzliwe lata w moim życiu), jak już to jego upragnione dziecko było na świecie, dużo i chętnie opowiadał o nim, o tym, jak bardzo cieszy go rola ojca, jak to wspaniale widzieć, jak taki mały człowiek się rozwija. To jest ciepły, rodzinny, inteligentny, a zarazem bardzo zakompleksiony i chyba mocno niedojrzały człowiek, ale nie dyskredytuję go, przecież gdyby nie to, że uznałam go za wartościowego człowieka, to nie byłoby tego wszystkiego, a i ta nasza 'relacja' to nie było pasmo nieustających awantur i klęsk, a zważywszy na fakt, że to była moja pierwsza relacja z kimkolwiek od czasu zakończenia wieloletniego związku, dostrzegam wiele pozytywów i za wiele rzeczy jestem mu wdzięczna, mimo wszystko. Nie da się opisać całej historii w kilku zdaniach i wbrew pozorom, choć schemat jest ten sam, to jednak każda relacja jest inna.
Aktywność i zajęty czas to z jednej strony ucieczka przed niekoniecznie pozytywnymi myślami, a z drugiej coś, co zawsze pomagało mi przetrwać trudne (nie tylko związane z relacjami damsko-męskimi) chwile. A wzór powielam niestety już nie pierwszy raz (dla wrażliwych na pożyczanie cudzych mężów: to była moja pierwsza i ostatnia relacja z zajętym facetem, więc nie o ten wzór chodzi), ale to nie miejsce na psychoanalizy i wywlekanie traum z przeszłości.

Jakochanka masz trochę szczęścia, że facet tak niemęsko się zachowal, mam nadzieję że dzięki temu zobaczysz bardziej dobitnie jak słabym jest facetem i skutecznie odetniesz się od niego. A żona? Cóz skoro takiego sobie „wychodziła” i jeszcze toleruje inne kobiety to znaczy że ma niskie poczucie wartości i nie oczekuje zbyt wiele od życia. Niech rodzi mu dzieci i udaje szczęśliwą rodzinkę. Wspolczuję jej trochę ale tylko trochę bo w dużej mierze sama sobie to ukręciła.

"Wychodzic sobie męza"  coś  jednak znaczy..
Co do męskich łez:: takim  bym akurat nie wierzyła.wydaje się  że ma skłonności do manipulacji.

Zabawne jak probujesz go sobie obrzydzić:) Taka oferma, taki płaczek, niedojda, a nie dość że wślizgnął się pomiędzy twoje nóżki, to jeszcze ustawił w szeregu informując, ze od zony nie odejdzie. To musi boleć.

Skąd takie wnioski?
Może stad: "słabo ogarnia planowanie swojego codziennego życia i codziennie jęczy, jaki to jest niezorganizowany, nieogarnięty etc.". Nie ustawił Cię w szeregu? A to ciekawe stwierdzenie jak na kobietę, która liczyła na coś wiecej i dostała informację od faceta, że ten nie pozostawi rodziny i planuje z żoną 2 dziecko. Już Ci napisałem ciesz się- jesteś być może na podium jeżeli chodzi o ważność osób w jego życiu- to sukces:D

"On ma 45 lat, nie tak dawno w sumie na nowo ułożył sobie życie,......................"
                                              ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Nie wiem jak komu ale mnie okrutnie zaimponował tą organizacją swojego życia dobrze że mojego nie układa ale Twoje już tak..............................on musiał czymś ująć tę swoją drugą żonę że z nim jest i rodzi mu dzieci ale Ty uważasz się chyba za mądrzejszą od niej a jednak tak długo  się go trzymałaś na trzeciego,  przecież ta  żona nie obiecywała Ci niczego, ani nie wyznawała miłości, ona była na tej swojej pozycji wcześniej nim zajęłaś się jej mężem, tak że daj sobie z nią spokój bo nie ona zrobiła Ci nadzieję na cokolwiek, przyglądnij się jemu i temu waszemu układowi  cobyś w podobny nie poszła za czas jakiś, albo sobie idź tylko miej świadomość w czym siedzisz

Nie żebym go tłumaczyła, ale sam fakt, że ożenił się drugi raz, to chyba jeszcze nie grzech? Pierwsza żona zostawiła go dla kogoś innego, więc akurat tutaj nie szukałabym problemu. Nie poinformowałam jego żony i pewnie tego nie zrobię, choć pokusa nadal gdzieś tam się tli z tyłu głowy, a on wypisuje do mnie, jak to nie chce mnie stracić, jak bardzo 'siedzę mu w głowie', jak sobie nie radzi i inne tam blablały... Powiedziałam mu, że jeśli nie przestanie wylewać na mnie tego strumienia świadomości, to w końcu jednak powiem jego żonie o wszystkim - poprosił, żebym tego nie robiła ze względu na dziecko, które 'nie jest niczemu winne', ale swoje dyrdymały wypisuje nadal. Wszystko to z pozornie normalnym życiem rodzinnym w tle.

Mam odmienne przekonanie,nie żebym się czepiał słów czy wdawał w polemikę dla polemiki.
Ten  facet moim zdaniem akurat dobrze wie czego chce.
Chce mieć kochankę i rodzinę ,nie zgadza się na decyzję Autorki,
w dodatku niegodnie i nie honorowo,
Stosuje ohydną sztukę  dzieckiem,zasłania się nim ,wydaje się,że nie potrafi się pogodzić z rzeczywistością jak mężczyzna.
Autorko jeżeli radykalne odcięcie się od niego, w tej chwili Ciebie przerasta to ,
coraz częściej ,nie odpowiadaj ,na te jego wiadomości.
Taki stały nacisk na Ciebie to działanie celowe z jego strony,
On nie chce dać Ci spokojnie odejść,będzie zajmował Tobie myśli byle czym ,pozwalasz mu się panoszyć w głowie ,dając sobą powodować,utrzymując kontakt
to już przekształca się z powiedzmy jakiejś waszej, więzi  w coś co jest smyczą ,te jego zawodzenia i jęczenie
nie wiem ,ale możliwe że dowiesz się ze to wszystko Twoja wina  i to przez Ciebie tak jest.
Stary numer ,bardzo nie męski ,nie potrafić rozstać się z kochanką godnie z szacunkiem do niej i do siebie.
Teraz facet działa jak rozpuszczony bachor ,któremu odbiera się zabawkę.
Nie podejmuj z nim dyskusji - nie odpowiadaj ,bo będziesz przedłużać w sobie myślenie o nim ,zaszczepił już w Tobie w Twojej głowie swoją postać figurę ,a Ty dajesz na to przyzwolenie ,na to wymuszanie litości na Tobie i zajmowanie się nim ,nie jesteś jego protezą serca,nie musisz nią być .
Też przestań trzymać się jego wzniecając gasnący płomień na siłę bezwładnie ,cięgle ,dając mu pole do zahaczenia się w dialog.

Łączą i będą nas łączyć jeszcze długo kwestie związane z naszą wspólną pasją, w przeciwnym razie już dawno zablokowałabym go i odcięła się zupełnie, ale na razie jest to niemożliwe. To jest specyficzne, hermetyczne, dość w sumie nieliczne grono ludzi, którzy znają się od lat, nie mogę tak po prostu uciąć kontaktu, bo to tylko potwierdziłoby podejrzenia, że łączyło nas coś więcej, a o romansie wiedzą tylko najbliższe mi osoby i wolałabym, żeby tak zostało.  Staram się nie odpowiadać lub odpowiadam groźbami poinformowania jego żony, ale mam wrażenie, że to odnosi odwrotny skutek, bo wtedy zaczyna się jęczenie, że w ten sposób krzywda stanie się jego dziecku i będzie 'równie nienormalne jak on, bo on też wychował się bez ojca i stąd jego problemy'. Szkoda, że nie myślał o dziecku, jak usilnie i wytrwale zabiegał o moje względy... To już jest 'moja wina', bo to ja 'rozpyliłam chemię' i on biedny 'nie wie, jak to się stało'. Staram się to ogarnąć w głowie, ale nie jest to łatwe, ja też jestem tylko człowiekiem.

Yazoo, przyznam, że Twoje insynuacje są dość męczące. Nie, nie chcę zamiany ról, to nie jest człowiek dla mnie ani ja nie jestem dla niego, pomijając jego stan cywilny. Nie jestem typem 'opiekunki', nie mogłabym żyć z człowiekiem, który wymaga nieustannego wsparcia, dowartościowania i pomocy, jeśli mam już z kimś żyć, to niech to będzie dla mnie partner, a nie duże dziecko.

Nie mówię żonie, bo to jednak chyba zbyt niezręczne dla mnie, choć tak naprawdę to byłby jedyny sposób na to, żeby się przekonał, że wszystko, co robi, ma swoje konsekwencje, ale jednak nie mnie uczyć go życia. Ja na jej miejscu wolałabym wiedzieć, że jestem zdradzana, ale mam wątpliwości, czy ona podziela ten pogląd. Gdyby chciała, to by wiedziała, miała sporo przesłanek. Finansowo to ona jest nad nim górą, zresztą z perspektywy czasu widzę, że to ona nosi spodnie w ich związku. I cóż, że krótkie.

Ja to jednak widzę w tym jakiś jego nie przepracowany problem pozostawiony w dryfie.
To oczywiście moje przypuszczenie i domniemanie ,ale wydaje się że drugie małżeństwo było desperackie i zdeterminowane szybkim znalezieniem znieczulenia po tym jak zetknął się ze zdradą i rozstaniem z pierwszą żoną,stąd być może ta chora sztafeta związkowa kontynuacja oczekiwań z jakąś presją i konfliktem wewnętrznym.

Nie żebym też go usprawiedliwiał czy tłumaczył ,ale wygląda na to że cały czas obwinia innych za swoje problemy i obwinia też za nie siebie
nic z tym nie robiąc,ponad to i nie biorąc odpowiedzialności za siebie ,użalanie się nad sobą ,obwinianie innych,te samokrytyki  to tylko pozór refleksji nic za tym nie idzie poza wygodą i komfortem w takim chaosie

Moim zdaniem to nie ma sensu się straszyć domniemaną psychopatią bohatera Autorki,raczej i prawdopodobnie to jakieś poranione dorosłe dziecko tylko z najzwyklejszym egotycznym syndromem zaburzeniem przez dysfunkcję - nie wybierał sobie rodziców ,co go nie usprawiedliwia też  ,owszem też jest potencjalnie toksycznym osobnikiem w związkach,będzie też z czasem jeszcze bardziej sam ranił innych,ale obok psychopatii to on nawet nie stał,a nadawaniu jego działaniom bardziej szczególnego wyjątkowego znaczenia ,ważności i cech czegoś ponad to co jest w istocie ,nie ma za bardzo sensu,,nie leczony dzieciak taki jakich wiele w dodatku z nikłą ale jednak świadomością tego co mu jest ,tylko wygodniej jest mu szukać znieczulenia po za sobą niż znaleźć spokój w sobie samym - to ostatnie nic nadzwyczajnego i niemożliwego do osiągnięcia ale łatwiej wejść w romans niż zająć się sobą zdrowo i naturalnie.Przestać uciekać bywa trudno.

Autorka też zdaje się podświadomie wybiera i przyciąga i jest przyciągana przez takich ancymonów
już zdaje się to drugi facet z problemami ,z którym miała relację.
Nie sądzę żeby przed romansem z nim doskonale zdawała sobie sprawę co się dokładnie stanie,"doświadczenie pokazuje że umierają inni" ,raczej też jakiś brak o tym zdecydował deficyty to jest pewne eskalują z czasem jeżeli zostawi się je samym sobie .Świadomość Autorki była też raczej słaba i wadliwa jeżeli weszła w romans ,co też nie jest usprawiedliwieniem ale tak bywa ,ludzie świadomi nie wchodzą w takie akcje - romanse z toksycznością w tle a potem na pierwszym planie.
Związek z tym facetem żonatym moim zdaniem nawet jak by doszedł do skutku to jest większym prawdopodobieństwem to że też był by to związek "ciekawy" ale z cechami związku toksycznego gdzie wzajemność jest wykorzystywaniem się ,a nie partnerstwem.

Brzmi to jak wymówka i zostawienie sobie furtki .
Co się stanie jak Ty  przez jakiś czas przestaniesz zajmować się swoim hobby ,wykluczą ciebie zapomną wyrzucą
życie straci sens .etc ?

W takich "wypadkach " żadna filozofia,ideologia ,religia nie za bardzo bywa pomocna i nie ma zastosowania.

Okłamujesz nas, czy siebie? To czego od niego chcesz? Żonaty, dzieciaty, którego jesteś jedynie kochanką i którego życie wałkujesz na setną stronę.

Wiesz, to jest wręcz obrzydliwe jak postępujesz. Jesteś częścią jego zdrady, świadomą częścią tej zdrady, świadomą udziału i wszystkich konsekwencji, które z tego wynikają a kierują Tobą tak niskie pobudki jak stawianie się na miejscu jego żony.  Jakie Ty masz prawo do uświadamiania jego żony? Nie masz żadnego. Całe Twoje rozmyślania na ten temat wskazują jak bardzo zależy Ci na rozbiciu tego małżeństwa.

Ech, i znowu, jak widzę, coś sobie dopowiadacie. Czy ja gdziekolwiek napisałam, że jego żona jest potworem? On o żonie mówił mało albo wcale, opowiadał o wielu sytuacjach codziennych w domu i o zachowaniach żony/teściów, ale nie o jej osobowości czy cechach. Nigdy nie w kategoriach krytykowania jej jako człowieka czy robienia z niej potwora, nie. Nie wiem, dlaczego nie rozmawia szczerze z żona i nie jest to moja sprawa, zwłaszcza że dla mnie ta znajomość się skończyła, czego część z Państwa także zdaje się nie dostrzegać.
A jeśli chcesz grać w grę głupi/mądry, to dla mnie głupie są żony, które nie widzą, że im chłop emocjonalnie dryfuje w kierunku innej osoby lub widzą, ale wypierają to ze świadomości, wybierając życie złudzeniami zamiast krótkiej konfrontacji, która - jak sądzę - wiele by wyjaśniła.

Paslawek - ze wspólnego hobby ani myślę rezygnować, to ogromna część mojego życia i lata pracy na to, co udało mi się w tej dziedzinie osiągnąć. Niech on sobie znika, a nawet jeśli nie, to oglądanie go będzie trudne, ale nie na tyle, żebym miała się wycofać z czegoś, co naprawdę kocham.

W tym dopowiadaniu nie ma nic specjalnie dziwnego w uogólnianiu zachowań kochanek i zdradzających też ,wiele jednak jest mylnych przekonań na temat romansów u osób które zostały zdradzone ,to jest mechanizm obronny naturalny ,ale nie jedyny i na  dłuższą metę nie skuteczny ,zatrzymanie się na jakimś etapie urazy mści się ,tak jak udawanie świętego .
Jeszcze jesteś widziana , jako Ta dzesika czy dzuinia po prostu ,frustracja też dobrze jak zostanie wywalona z umysłu i ciała ,ale to po prostu trwa .

To akurat stwierdzenie nie za bardzo było potrzebne moim zdaniem.

Jak tak to  wymaga innej pracy z odcinaniem się ,ale sentyment /resentyment to ślepa uliczka i tylko pewna faza etap po rozstaniu z kochankiem.

Myślę, że szlachetnym aktem, byłoby z Twojej strony poinformować jego żonę przed, a nie po konsumpcji i to wielokrotnej jej osobistego męża. Teraz to będzie wyłącznie zemsta z Twojej strony i marna próba poprawienia sobie humoru, że skoro on Cię zaszeregował jako ostatnią pozycję w swoim życiu osobistym, to Ty rozwalisz mu jego małżeństwo. Nędzne to strasznie i mało efektywne, ale o tym Ci już pisałam, więc nie będę się powtarzać...

Zwróć uwagę, że nawet jeśli rzewnie, to on pisze wyłącznie o sobie...
Jasne, że nie chce Cię stracić.
Jasne, że po narodzeniu drugiego potomka, ciężko mu będzie poradzić sobie bez kochanki, bo to i obowiązków przy dzieciach dwa razy więcej i znaleźć po Tobie kolejną, dyskretną chętną, będzie mu trudniej. Więc jojczy, bo ciągle liczy na to, że jeszcze zazna z Tobą uciech. Dlaczego tak sądzi? Skoro do tej pory amory na odległość mu się udawały i przyjmowałaś go ochoczo pod swój dach i kołderkę, pomimo wszelkich niesnasek między Wami, o których wspominałaś, i skoro czujesz do niego miętę, bo zamiast po Waszym rozstaniu kazać mu grzecznie, acz stanowczo pisać już wyłącznie na Berdyczów, Ty nadal odbierasz od niego wiadomości, wchodzisz w dialog, manipulujesz pogróżkami, iż opowiesz o Waszym romansie jego ślubnej, komentujesz na Forum jego poczynania...  Schlebia Ci zapewne minorowy ton jego komunikatów i jego złe samopoczucie. To świadczy o tym, iż nadal wikłasz się emocjonalnie w tę sytuację. I on to czuje...

Ja w ogóle nie rozumiem celu założenia tego tematu. Autorko czy potrzebowałas ubiczowania przez przypadkowych ludzi z forum? Jak widzisz nikt nie jest przychylny kochance co zresztą chyba powinno być oczywiste. Jak ktoś Cię zaprasza do swojego życia nie znaczy , że musisz tam wlazic z butami bez względu na to czy ranisz kogoś, rozbijasz rodzinę i postepujesz niemorlanie.
Jakiej pomocy z forum potrzebujesz ? Wszyscy jednogłośnie piszą, ze to co robisz jest złe.

Ja bym na Twoim miejscu udała się na terapię i temu Panu podziękowala a nawet kosztem super hobby nie chcialabym go oglądać. Zawalczyla o resztki siebie i skupiła ma swojej psychice" dlaczego znalazlam się w takiej d***e?" Może jeszcze kiedyś dalabym sobie szanse na normalny związek. Tak wytykasz wady i zalety tego faceta a nie przyszlo Ci do głowy , że to z Tobą cos jest nie tak skoro zgodzilas się na taką marną rolę zamiast stworzyć zdrowy związek. Psychicznie i emocjonalnie ogarnięta kobieta w życiu by się nie znalazła w tym punkcie co Ty teraz. Masz jakieś braki, dobrze się otworzyć przed terapeuta i spróbować te braki uzupełnić. Terapeuta nie będzie Cię oceniał jak my tutaj a porządna terapia " nie pójdzie w las".

To akurat jest normalny etap z wychodzenia z romansu, z którego chce się wyjść.  To takie obrzydzanie sobie. Uswiadamianie sobie w jak czarnej d... sie jest, tkwiąc w tej relacji bez przyszłości,  z człowiekiem niedojrzałym bo dojrzały emocjonalnie facet nie gra w takie gierki, podobnie jak dojrzała emocjonalnie kobieta nie słucha głupot o żonie złej i nie uznaje ich za prawdę.
Autorka weszła w romans z samotności.  Być może kocha. Niektore kochanki kochają, wbrew temu co sądzi wiele żon. Żony także kochają, stąd starają się naprawiać relację ze zdradzaczem. Nikt tu nie jest głupi, za to wszyscy naiwni. Kochanka - wierząc, że żona jest zła, a życie z nią to dopust boży. Żona - wierząc, że kochanka to ta zła ku..., i że ona jej męża uwiodła i siłą do łóżka zaciągnęła. Żonkoś - wierząc, że uda mu się bez końca ciągnąć tę farsę, cisnąc kity obu damom. Wszyscy w tej sytuacji są moim zdaniem przegrani. Najbardziej chyba żona. Bo to ona jest w trójkącie bez swojej wiedzy i zgody i to ona zazwyczaj ma ten swój skarb w postaci wiatrołomnego męża na karku. I męczy się  - bo dzieci, dom, kredyt. Pół biedy, jesli jest samodzielna finansowo - wtedy pokazuje panu drzwi. Gorzej, gdy musi spędzać życie z myślą, że ktoś kogo kocha, komu dała dzieci, dom, rodzinę - potrafił ją bez skrupułów oszukiwać.
Autorko odejdź i zastanów się, czemu trwasz, trwałaś w relacji z tym człowiekiem. I tak jesteś dalej samotna, a bycie tą drugą to jedno wielkie upokorzenie,  jeśli kochasz - bo sama jesteś w święta, urodziny, weekendy.
Daj spokój żonie. Ona i tak ma nielekko.

Koszmarnie te wszystkie historie są do siebie podobne, choć pewnie każda kochanka uważa, że ta jej własna jest taka inna i wyjątkowa. Tkwosz w gnojówie po pachy. Uciekaj.

Może to też znaczyć -  boję się, że będzie bolało,  jak się odetnę.  Bo teraz mam co prawda byle co, ale jednak coś tam mam. Coś jak nadgnite jabłko ze śmietnika.  Jak człowiek głodny, to zje a nie wyrzuci. Autorka musi sobie uświadomić,  że odcięcie sie jest konieczne by mogła siebie naprawić. Żadne super hobby nie jest warte tego, żeby narażać się na kontakt z kimś, kto szkodzi.

Podoba mi się historia przytoczona przez Pain. Fajnie, że tej koleżance się udało.

Jak to? Więc świadomie wybrałaś mężczyznę żonatego i z dzieckiem?
To był rozmyślny wybór?

Twoje okazje Pain nie miały znaczenia, bo byłaś w związku z którego byłaś zadowolona.
To tak jakby potępiać kogoś kto ukradł bułkę a nie jadł 3 dni, przez kogoś, kto jadł śniadanie godzinę temu i chwali się że on nie ukradł bułki.

Przecież główną motywacją  do romansu dla kobiet zwłaszcza nie jest ani seks, ani chęć rozwalania cudzej rodziny.
są niezapokojone potrzeby- czasem kompatybilne kochanków zew sobą, czasem chcą czegoś innego i kończy się w żalu.

może popgodzę was: kochanki częściej bywają naiwne, a zdradzane żony- głupie
dobra wiadomość- jedno i drugie można poprawić

A biedny miś cieszy się , no może jeszcze robić się na wrażliwca i mieć egzystencjalne rozterki.
podczas gdy dwie kobiety nie wiedząc o sobie walczą o niego ,żyć nie umierać .

To zależy od wyborów czymś determinowanych,najprzeróżniejsi ludzie zdradzają lub wchodzą w romans - nie tylko Ci zaburzeni.
Jedni ludzie mają jak Ty Pain ,inni zyskują większą świadomość lub nie zyskując ,popełniając błędy - takie życie.
Ludzie są różni po prostu.

Wiesz co Autorko ja z kolei napiszę tak:
Gość jest mega nie w porządku - delikatnie mówiąc - pełna zgoda.
A Ty jesteś ok? Sorry całuje Cię żonaty facet a Ty ... Gdybyś Ty była taka w porządku to mimo że Cię się podoba podnieca wpisz sobie co chcesz to powiedziałbyś mu "słuchaj sorry ale co Ty wyprawiasz?? Masz żonę wracaj do żony." Tymczasem Ty szukasz na forum chyba usprawiedliwienia? Dorabiasz sobie jakąś ideologię a prawda jest taka że sama grasz bardzo nie fair. A że przy okazji trafiłaś na babiarza to dostałaś rykoszetem. I rozpisujesz się nie wiem co zrobić on mnie rani w sumie żony też nie kocha...weź... Przecież nie masz 16 lat...
Osobiście gdybym był na Twoim miejscu i gdybym wiedział że mężatką mnie całuje itd, to jeszcze (nawet gdyby mi się podobala ) dostałaby delikatnie mówiąc ochrzan i informacje że jak chce tak grać sorry nie ze mną.
A Ty jesteś po prostu zwykła kochanka która próbuje sobie dorobić ideologię do zachowania i tłumaczy we własnej głowie że przecież oni i tak już się nie kochają e sumie to on jest taki zły i wql... Zajmij się swoim życiem i wolnymi mężczyznami, nie niszcząc życia innym kobietom i dzieciom.

Niestety " świat" tak działa, że jemu zawsze się upiecze a Tobie nie. W oczach znajomego chociaż jak będzie kulturalny i Ci tego wprost nie powie to i tak Ty wychodzisz w tym układzie na dziw**. Ja bym na Twoim miejscu raczej pilnowała żeby nikt się nie dowiedzial bo po co szargac sobie opinie w gronie znajomych. Ty masz odmienne zdanie w temacie , ale większość ludzi nie uważa , że romans i rozwalanie rodziny to przecież nic takiego. To kochanke się zawsze " ukamieniuje".

Tym bardziej teraz jak jesteś spalona w towarzystwie nie wiem co stoi na przeszkodzie zablokować dziada i się odciąć? Ale to Twoje życie i Twoje pokręcone wybory.

A to wątek,  gdzie na siłę jeździ się po żonach?
Nie , raczej po kochance się jeździ, ale może już wystarczy?
Normalnie sceny jak z Reymonta.
Pain znam Twoja historię i wspolczuję,  ale po takiej historii jak Twoja czy moja notabene, powinno  się poszerzyć spostrzeganie pewnych zjawisk, np dostrzec że były przesłanki do katastrofy i żona nie może się uznawać za mądrą, niestety. Bo to ona wybrała tego męża.
Teraz może wybierze drugiego, ale sam brak obrączki faceta nie gloryfikuje, czy kobiety zresztą też, warto o tym pamiętać. 
Autorka dostała już za swoje, też nie rozumiem czemu nie zablokuje kontaktu, pomogloby.
Jeśli gość jest niezrownowazonym stalkerem, będzie miała problem.
Ja bym się na jej miejscu z nim spotkała na kawie, podziękowała za miłe chwile, zapewniła że nie powie żonie  Bo być może niestety to jest powód tego że On boi się zerwać kontakt nie wiedząc czy jest udobruchana i co zrobi.
Dziękuję za miłe chwile, to było nieporozumienie, bo chciałam więcej, ale zapomnijmy o tym kropką. gruba krecha.
Chcesz być żoną autorko?, w związku?
Omijaj żonatych po prostu, będzie łatwiej przynajmniej na początku:)

Nie takie proste ludzie jak w Lipcach, tylko taka jest mentalność społeczeństwa wszędzie i nie tylko Reymont, ale i Tołstoj w wyższych sferach i inna literatura
W Lipcach opisano to wyraziście i Nobel był

No wlasnie. Pogonienie zonatych JEST proste jesli sie tego CHCE. cala reszta to racjonalizowanie i oszukiwanie siebie i innych Bo jak sie juz wejdzie w to szambo to z kazdym ruchem trudniej wyjsc - jak w bagnie. Dochodza wlasnie emocje, przywiązanie, zaczyna sie przerzucanie winy i obrzydzanie sobie partnera. "No ja zdradzam ale on o mnie nie dbał/nie zauważał/brakuje mu tego i owego* (właściwe wybrac). Jak sobie to zracjonalizujemy to w sumie zdrada to logiczna jest:D Tyle ze to zawsze historia napisana w glowie zdrajcy by moc dalej zdradzac - a nie obiektywna prawda.
Ela - ja tez uważam, ze chcesz być ponad tych "maluczkich" co to obrzucają kochankę błotkiem. A ja Ci powiem tak. Zło czasem po prostu trzeba nazwac. Czasem rzeczy są proste. Gdy wchodzimy na teren proby empatyzowania sie ze zdrajcą - to nagle sie okaże, ze w sumie morderca czy pedofil to tez biedny i trzeba go zrozumieć bo mial trudne dziecinstwo ktore go tak skrzywiło. I choc zapewne tak było - to gdzies trzeba postawic granicę pochylania sie nad oprawcą bo kazdy na koniec dnia odpowiada za swoje czyny i decyzje, bez względu na to co do nich doprowadziło i jak sie męczyli. Przepraszam za tak mocne analogie ale naprawde po prostu złe postepowanie jest złym postepowaniem a racjonalizowanie dzialania oprawcow jest nie fair wobec ich ofiar. I nie chodzi tu juz o moją historię nawet bo powoli dochodze do fazy obojętności do meza I tego co mowi i robi - ale po prostu mam takie poglądy, rowniez na inne rzeczy w zyciu niz zdrada. Ja po prostu uważam, ze dorosły czlowiek odpowiada za swoje czyny i ponosi za nie odpowiedzialnośc. W miłości, rodzinie, pracy, biznesie. Gdy cos nie wyjdzie i zaczyna sie przerzucanie winy za SWOJE czyny na partnera/czlonka rodziny/podwładnego - to moment gdy ja widze czerwona flage i manipulujacego prawdą czlowieka, który jest za słaby by za swoje dzialania wziac odpowiedzialność.
Co do tych żon jeszcze (ale nam sie dyskusja rozkrecila ) - to ja nie widzę zadnej głupoty w tym ze wierzy sie najbliższej osobie ze jest fair. Nie wiem w takim razie Elu kim w takim razie jest ta "mądra" żona? Ma szklaną kulę i X lat wczesniej wie czy jej wybranek bedzie ok czy nie? Zaspokój prosze moja ciekawosc.

Co to jest zdrada to raczej większość osób wie i ma jako taka świadomość o tym
Wiedzą czym jest zdrada ,niewierność,zdradzający i zdradzeni .osoby wchodzące w romans jako single z kimś kto jest w związku.
Nazywanie rzeczy po imieniu jest istotne.Jednocześnie jest też z pewnej pozycji oczywiste i bardzo łatwe.Czasem poprawia na chwile samopoczucie .
Natomiast kontrowersje powstają na ogół kogo bardziej obrzucić błotem i po co to komu potrzebne.
Nie jestem zwolennikiem udawania świętych ,nieskalanych,krystalicznych życie to też różne emocje nad którymi można jednak panować
w celu posiadania równowagi i prawdziwego głębokiego wewnętrznego spokoju.
Takie obrzucanie kogokolwiek błotem za niewierność,zdradę,współudział - notorycznie w celu osiągania jakiejś emocji
to często hodowanie urazy ,wchodzenie w rolę ofiary ,przywiązanie do żalu i poczucia krzywdy ,stanów ,które ze spokojem nie mają nic wspólnego.
Wybaczanie i odpuszczanie to nie sztuka dla sztuki i nie ma przymusu ,obowiązku tego robić ,nie ma też żadnego obowiązku i przymusu
rozumieć kogokolwiek  i litować się współczuć też.Wybaczanie na siłę wbrew i na wyrost okazuje się błędem i unikaniem bólu,tłumieniem zagłuszaniem,miejscowym znieczuleniem, zakrywaniem rany ,bez zrozumienia nic nie da, bez zrozumienia wnikliwego całościowego ,nie analiz i obwiniania ,tu trzeba a raczej można głębiej zajrzeć dla siebie samego się pogodzić ,nie wymuszając też na sobie niby racjonalnego i niby logicznego aprobowania jakiegoś czynu w tym zjawiska zdrady.Pogodzenie się nie jest pochwalaniem czegokolwiek i tłumaczeniem.
Ale jeżeli ma się zgodę dobrowolną na przymus lgnięcia do nienawiści,rozdrapywania urazy,podtrzymywania żalu ,poczucia krzywdy
na dłuższą metę to jednak robi się sobie samemu krzywdę, zatruwając się zadając samemu sobie wiele ran ,a tego spokojem i pogodą ducha raczej nazwać nie można ,można stosunkowo prosto wyrobić i przystosować się przyzwyczaić do pseudokomfortu bycia zdradzonym w "społecznych" racjach ale to też żaden spokój.
Spokój ten głębszy a nie pozorny powierzchowny który jest tłumieniem uczuć jest wiele bardziej potrzebny do życia,pożyteczny niż życie przeszłością i urazami do kogokolwiek.
Takie pogodzenie się i zrozumienie a nie usprawiedliwianie racjonalizowaniem, szukaniem winnych i powodów jest wiele wiele warte i nie jest czymś ponad tych "maluczkich".
To niektórzy nazywają miłosierdziem a niektórzy współczuciem takim prawdziwym, a nie litością z poczuciem wyższości nad tymi co upadli w życiu w bagno,szamo etc.
To bardzo ludzkie cechy miłosierdzie i współczucie ,zwyczajne i praktyczne ,do tego można dojrzeć i dojść,wtedy ma się najprawdziwszy niezależny od nikogo,niczego spokój ,nie jest to żadna słabość ani frajerstwo to ogromna siła ,żaden kit poza zasięgiem ludzi .