Zostawiła EX dla mnie by później zostawić mnie... - Netkobiety.pl

Oczywiście, że tak. Każdy człowiek w takiej sytuacji przerwałby te wywody jednym, krótkim - "ta osoba mnie zupełnie nie interesuje, nie opowiadaj mi o niej więcej".

Najprawdopodobniej nie wypaliła..

Tak to działa właśnie..Osoby na miejscu Twojej ex, uważają, że mogą sobie przebierać w partnerach a odstawianie i przystawianie się do kolejnych, uważają za normalne. Jednocześnie kompletnie liczą się z czyimiś uczuciami. Albo nie potrafią być w ogóle sami, albo zwyczajnie bawią się innymi ludźmi.

O czym świadczy takie zacowanie, jak właśnie łapanie się kolejnej gałęzi? O tym, że na Twoje odczucia ma kompletnie wywalone, chociaż sprawia inne wrażenie.

Osoba taka zasługuje co najwyżej na szyderczy uśmiech w jej stronę i błyskawicznego kopa na "do widzenia"!

Autorze, po tym, jak ktoś tak bardzo namiesza w naszym życiu, kiedy to nas zwyczajnei skrzywdził, ostatnią rzeczą, którą się powinno interesować, jest jego/jej życie...

Na prawde po takim czyms byś mogl ja przyjac ?

zapytam raz jeszcze, przyjął byś ją po tym wszystkim?

Presje czego ? hahahahahhaa
Nie, po prostu nadal mimo wszystko jestes za nia. I jestem pewna na milion % ze jakby tylko kiwnela palcem, to bys polecial
No ale coz, powodzenia.

Większość znowu mnie uzna za głupka i oderwanego z rzeczywistością, ale chciałbym mimo to się wypowiedzieć do autora i moze nie tylko.

Praca nad sobą jest bardzo ciężka i służy jednej rzeczy. Jeśli mówimy komuś kocham Cię, czy to jest naprawdę miłość. Niekiedy wydaje nam się, że tak, ale przez to że mamy dysfunkcje z dzieciństwa np dda i boimy się odrzucenia. Czasem boimy się samotności. Czasem po prostu widzimy tylko to co chcemy. A co jeśli naprawdę kochamy? Co jeśli to jest najprawdziwsze uczucie, nie wiem chemia w mózgu czy jak zwał tak zwał. Jest ktoś w stanie to stwierdzić? Są rzeczy na tym świecie, które nie są czarno białe. Jeśli autor nie ma dysfunkcji i kocha tak naprawdę, dlaczego ma cokolwiek odpuszczać? Dlaczego kobieta to odrzuca? Czy będąc małą dziewczynką myślała że będzie z kimś kogo będzie kochać czy z kimś kto ją będzie kochać? Diagnozować przez forum jest łatwo. Jest wiele schematów, które się do bólu powtarzają. Jedni wierzą w hipergamię co według mnie jest najbliżej prawdy, jedni w miłość "prawdziwą", a jeszcze inni w w ogóle nic nie wierzą i biorą co jest. Mam wrażenie że na Aurora ktoś usiadł i wrzuca mu swoje prawdy życiowe. Autor musi sam do tego dojść. W Co tak naprawdę wierzysz? Czy przepracowałeś siebie? Moim zdaniem odpowiedź jest w każdym z nas indywidualnie, każdy musi sam wszystko przepracować ale odrzucić motywy innych. To musi płynąć z nas i być szczere

No cóż macie rację.
Kładę na nią krzyżyk...

Pójdę dalej przez życie....

Co do presji... Chodziło mi o presję wieku, za dwa miesiące kończę 27 lat... Koledzy już albo po ślubie, albo mają narzeczone... A ja nie mam nawet dziewczynyy, tylko kolejny rozwalony związek...

Zacząłem analizować i szukać, czy to czasem ja czegoś źle nie robię....
Często próbuje reanimować trupa.

Można jaśniej...
Za dużo wymagam?....

Jeśli ktoś uzależnia swe szczęście od drugiej osoby, jest jej niewolnikiem, a stworzony związek - toksycznym.  W takim związku, prędzej czy później, osoba, na której wisi jej TŻ (towarzysz życia, bo partnerem nie jest), zaczyna się dusić i w obronie własnego życia rezygnuje z tej relacji. Bycie odpowiedzialnym za szczęście i radość innego człowieka jest olbrzymim obciążeniem. Bycie w związku opiekuńczo-wychowawczym też niewielu, jeśli w ogóle, osobom pasuje.

Naucz się być szczęśliwy sam ze sobą, bez wspomagania się różnymi gadżetami, bez wiązania swego dobrego nastroju z byciem w związku, i wtedy szukaj partnerki, nie wcześniej.

Bardziej klarownie ująć tego nie można!

Skąd u Ciebie taka presja? Sam widok ludzi naokoło, którzy kogoś mają? Tak bardzo trzeba się wzorować na innych w życiu, zamisat postępować w zgodzie z samym sobą? Zachowujesz się, jakbyś miał nóż na gardle..

Ja tak do tego podchodzę, że jestem sama ze sobą szczęśliwa i szukam kogoś, kto jakby dopełni to moje szczęście. A jak nie znajdę to pozostanę szczęśliwa sama ze sobą. Takie dopełnienie mojej osoby, nie że czegoś mi brakuje, tylko ktoś kto jeszcze bardziej zwiększy ten dobrostan. Autor raczej szuka kogoś kto mu to szczęście da i uzależnia je od tego czy ta druga osoba jest czy jej nie ma

Wiecie jak jest.
Człowiek w pełnym momencie życia chciałby
Mieć już ta swoją rodzinę.
Mam dobre studia, dobra pracę, mam gdzie mieszkać.
Jestem ustabilizowany życiowo.
Mi szczęście zawsze dała druga osoba przy moim boku, miałem kilka związków w których się angażowałem z całego serca.
Widząc że moje całe najbliższe towarzystwie ma żonę lub narzeczoną /dziewczynek, dochodzi taka refleksja życiowa, dlaczego mi się nie udało...?
Rodzice ożenili się mając 23 i 22 lata. Siostra mając 24, to też daje mi jakiś obraz...

Najbardziej czuję taka frustrację w weekendy, gdzie dawniej cieszyłem się że mamy plany gdzieś jechać, poprzytulać się, sex itd...
Teraz tego nie ma i mnie frustruje.

Dzięki Wam wiele rzeczy zdaje się dla mnie jaśniejsze. Ta dziewczyna, o której mowa w temacie, w zasadzie była gorsza od moich poprzednich ex (nie mówię o wyglądzie, tylko celach życiowych, pasji, ambicji).

Dochodzę do wniosku, że może ja pewne rzeczy chce na siłę i walczyłem o tą dziewczynę, nie dlatego że była super i cudowna, tylko dlatego że chciałem miec kogoś być może na siłę...

Często się słyszy, że "samo się znajdzie", zawsze mówiłem że nic głupszego nie słyszałem, jak się samemu nie szuka, nie zagaduje to nic z tego nie będzie..
Moje równiesnice to z reguły mężatki albo zajęte...
Dlatego mi coraz gorzej będzie znaleźć normalna dziewczynę...

I mnie to mega wkurza...

Jakimi dziecinnymi schematami?
O czym Ty piszesz?

Jestem mega sfrustrowany i mnie to boli teraz jeszcze latem...

Autorze, powiedz tylko czy rzeczywiście sądzisz, że rodzina i partnerka gwarantuje Ci absolutne poczucie szczęścia? Skoro masz pracę, mieskzanie i swoje życie, nie daje Ci ono przynajmniej tyle satysfakcji, że pozwala Ci iśc przez to żuycie z podniesioną głową? Bo właśnie  o to chodzi, żeby człowiek cieszył się ze SWOJEGO życia a ewentualnie zaprosił do niego kogoś. NIe zaś czekał, aż ktoś z zewnątrz mu to szczęście zagwarantuje.
Skoro twierdzisz, że zawsze ta druga osoba dawała Ci radość, może oznaczać, że jesteś jedną z tych osób, które "kochają za bardzo" i nie mają poza partnerem żadnego świata.

Jak zwykle wypowiadam się w swoim  imieniu. Co do tej pory chciałam napisać, napisałam, a słowo 'powinno się' ze wszelkimi możliwymi odmianami wiele lat temu, jako szkodliwe, wykreśliłam ze swego słownika. W związku z tym ani przez moment nie pomyślałam, że cokolwiek powinieneś. Możesz być szczęśliwy, ale nie musisz. Możesz widzieć szklankę do połowy pustą. Nikomu nic do tego. Kiedyś zdecydowałeś, że bez rodziny (w dodatku szczęśliwej) nie będziesz szczęśliwy i mimo wciąż ponoszonych kosztów, zdania nie zmieniłeś. Cóż... .

Wiem, że uzależnianie bycia szczęśliwym czy zadowolonym od stanu posiadania (w Twym wypadku rodziny, i to szczęśliwej) prowadzi na manowce, efektem jest frustracja i wynikająca z niej agresja. Stąd Twa desperacja, stąd "kochanie za bardzo".

Pewny jesteś ?
To pułapkę sobie szykujesz potencjalną i tworzysz przeszkody, szczęście nie może zależeć po prostu moim zdaniem od ludzi i rzeczy,przyjemności i od nieszczęścia i przykrości również , chyba że uważasz szczęście za satysfakcję,zadowolenie i bycie jak inni w związku,poczucie bycia niby normalnym i poczucie bezpiecznym od tego że jesteś jak większość jak Ci inni ,komfort płynący z tego że już jest z sprawa związku z głowy .Zastanów się może Janku  czym jest szczęście dla Ciebie i czy tylko taka koncepcja szczęścia jak tę którą Tobie wpojono jest jedna i jedynie słuszna i czy to co uważasz za wpojenie Ci w pełni rozumiesz i pojmujesz to tylko taka moja sugestia ,ponieważ ja podzielam pogląd Wielokropka i użytkowników którzy wyrazili w Twoim wątku podobne przekonanie, na pierwszym miejscu o pokochaniu i uszanowaniu zaakceptowaniu siebie i poszukaniu źródeł szczęścia spokoju ,pogody ducha w sobie, a nie w innych ludziach przedmiotach zjawiskach.Dopiero, kiedy nasycisz się miłością do siebie samego możesz się nią podzielić z kimś i będziesz gotowy przyjąć miłość od kogoś nie wcześniej ,to trochę w uproszczeniu jest napisane przeze mnie.
teraz jesteś rozczarowany,rozgoryczony,rozżalony i sfrustrowany,urażony podłamany z doświadczenia podpowiem Ci że za jakiś czas te uczucia zelżeją być może je stłumisz i stracisz z nimi kontakt ,wtedy pierwsza lepsza okazja do posiadania dziewczyny ,która nie jest rzeczą i nigdy nie będzie Twoją własnością,może być jeszcze bardziej toksyczną osobą jak ta poprzednia choć może Ci się wydać wspaniała cudowna i jedyna, zakochasz się pod wpływam jej aprobaty Ciebie, znowu momentalnie i bez pamięci, obłędnie ponieważ za wszelką cenę chcesz być w związku . Stan zakochania można wywołać podświadomie i jakby na zawołanie nie jest to jedna żadna prawdziwa miłość jest to zaledwie początek początku miłości i czasem jest jak choroba dziecięca .
Wcześniej chyba Ty pytałeś o desperację .
Jeżeli pomyliła Ci się naturalna potrzeba dawania miłości i jej otrzymywania, z punktem w życiu do odhaczenia to mamy duży problem.

Aktualizacja.

Dziewczyna z tematu oficjalnie mi zakomunikowała że chce walczyć i wrócić i pyta czy ma szansę?

Czy Wy to czujecie?

Olałem ją, ale jestem mocno zszkowany jaka Ona ma czelność...

Skąd szok? Przecież wielokrotnie dowiodłeś, że ona może z Tobą i Tobie zrobić wszystko, a Ty za to będziesz jej wdzięczny i trwał u jej boku.

Tak, tak. Tak bardzo ją olałeś, że aż ciągle się z nią kontaktujesz, rozmawiasz i wymieniasz wiadomościami.
Cóż to za straszliwa olewka naprawdę.

Dopiero gdy zrezygnujesz z emfazy, będzie to znak, że naprawdę jest ona Ci obojętną. Inaczej, to tylko słowa, słowa, słowa.

Odeszła odemnie to odeszła.
Ja teraz sobie pisze z inną.
I się już spotkaliśmy.

Nie wracam do przyszłości.
Chce Wam tylko pokazać, że nie jestem już tym typem z początku wątku, który został porzucony przez osobę nie warta powagi.

Pomogliście mi trzeźwo na to spojrzeć.

Poza odicęciem się od tamtej, nie jesteś w stanie chociaż przez jakiś czas wytrzymać samemu? Chłopie, ile minęło od rozstania? A właściwie od zakończenia fazy żałoby(jeśli rzeczywiście się skończyła..)
Nie szukaj plastra na ranę, bo zrobisz krzywdę i sobie temu komuś, kto Ci za ten plaster służy, choć pewnie nieświadomie..