Depresja po rozstaniu. Czy po depresji wychodzi słońce? Co Wam pomogło - Netkobiety.pl

Majowa, jesteś jeszcze na BARDZO WCZESNYM etapie. Wiem, że wypatrujesz jakiegoś sygnału, ze nadchodzi lepsze. To, co robisz i że nie masz nadziei na powrót , i że jesteś konsekwentna, daje nadzieję na to, ze nie będziesz w tym miejscu długo siedzieć. Ale u Ciebie minęło dopiero ... ile?... 5-6 tygodni? Nic dziwnego, że masz stany depresyjne. Moim zdaniem nie taplasz się w niczym, tylko zwyczajnie dzielisz przykrymi odczuciami. U mnie juz 7 miesiąc, a wcale jakos cudownie nie jest. Był czas, że wydawało się, że poszłam do przodu, a teraz jakieś "slow motion " mam. Wiem. Ten cholerny czas mija tak wolno... i w dodatku jest to czas niechciany, a konieczny do przejścia.
Myślę, że jesteś na dobrej drodze. Wzięłaś rozpęd, ale wiatr wieje w oczy, i spycha do tyłu. Tak to jest, niestety.

Amia napisz coś o tym ( jeśli chcesz). Jak to wrócił? Co mówił? Jak Cię przekonał? O co się boisz?

bagienni_k,

Ja już pisałam wielokrotnie, pierwszy rok był kiepski - to był mój błąd, że latałam za nim, biegałam. Było to kompletnie żałosne, ale stało się, czasu nie cofnę.
Następny rok był normalny, nie było już porzuceń, kłóciliśmy się tak jak inni ludzie. Najgorsze momenty jakie z nim przeżyłam, to te bezlitosne porzucenia.
I naprawdę byłam bardzo mocno zaskoczona tym rozstaniem. Tym bardziej, że myśleliśmy już poważnie o wzięciu kredytu na działkę itp, chodziliśmy po bankach, piękne słówka. A wszystko okazało się kłamstwem, bo wyrzucił mnie jak gówno.

Więc to nie było tak, że przez większość związku było gorzej. On miał wady ja miałam wady. Ale to normalne.
Minęło 1,5 miesiąca i tak, nadal jest mi źle i tak mam potrzebę wyrzucenia tego z siebie i jest mi wtedy lżej. Zalecała mi to nawet Pani psycholog na terapii, by nie tłumić emocji w sobie.

Twoja krytyka jest bezzasadna i może wyrządzić więcej złego niż dobrego. Krytykujesz mnie za to, że odczuwam ból po rozstaniu, tak jakbym nie miała prawa do żadnych uczuć, a mój problem jest błahostką i w ogóle wydziwiam, bo co to za problem rozstać się z chłopakiem, z którym się mieszkało i którego się kochało, łatwizna. Powodujesz presję, że przecież minęło już tyle czasu i powinnam się już ogarnąć, bo przecież dla Ciebie byłoby to takie proste,  nie podoba Ci się, że nie chcę spędzać sama z sobą urlopu, że wylewam z siebie emocje, gdy tego potrzebuję, co jest wręcz zalecane, by nie tłumić ich w sobie, narzucasz jakieś swoje poglądy, co powinnam czuć, czego nie powinnam i przez jaki czas powinnam.

Czyli po słabym roku, był kolejny rok gdzie było ok. Zaczął wtedy być empatyczny, zaczął Cie rozumieć? Nauczył się przyznawać do swoich błędów, zaczął przepraszać? Już nie robił z siebie ofiary i nie wypominał rzeczy sprzed 2 lat ?

Czyli w kłótni nie miał empatii, a tak na codzień miał ? Jak zrobił coś źle poza kłótnią to przepraszał?

Nie robił raczej nic złego. I nigdy za nic mnie nie przeprosił. Poza kłótniami był troskliwy, np jak zachorowałam, dbał o mnie. Był szczery, lojalny, było mi z nim dobrze. Ale na koniec ... wiadomo jak wyszło.

Większość było dobrych w drugim roku.
Ale widzę, że nie byłam traktowana na poważnie, że ten związek by nie przetrwał, że mógłby mnie rzucić za x lat z powodu jakiejś błahostki, nie patrząc na to czy mamy dzieci, czy nie mamy. Wszystko potrafiłby zakończyć pstryknięciem palca. Widzę, że rzucał słowa na wiatr. To nie jest tak, że ja tego nie widzę. A ja po prostu głupia w to wszystko wierzyłam. I mam za swoją naiwność.

Moje życie- no cóż. Mieszkam z córką, pozornie to co zwykle: codzienna zwyczajna rutyna. Mniej kontaktów towarzyskich, brak kogoś do codziennego dzielenia się dniem, planami, brak wsparcia, czułości, poczucia dzielenia się miłością i zmartwieniami. Duże rozgoryczenie i kryzys wartości. Depresja pod kontrolą lekarza.
Zalet nie ma , bo żyliśmy zgodnie, bez kłótni i związkowych dram.
Kontakt- nie bardzo, ostatnia rozmowa jskiś miesiąc temu, pisałam o tym u siebie w wątku.On żałuje że się tak stało ale nie wróci.
Nie idę do przodu,bo za batdzo kochałam?? I teraz kompas życiowy mi się popsuł?
Jakoś idę ale radości w tym nie ma.

Mi też wydawało się, że gdyby byłby jakis ,,powód". To byłoby łatwiej. Teraz wiem, że nie. Bo jakby zdradzał, pojawiały by się pytania: dlaczego mnie?, co zrobiłam nie tak..itp.

W1dmo,
W sumie zależy to od osoby, każdy ma inaczej.
Ja zostałam zdradzona w poprzednim związku i bolało potwornie, ale też dzięki temu uświadomiłam sobie jakim był dupkiem i że tak naprawdę niewiele straciłam.

A w mojej obecnej sytuacji, wydaje mi się, że on po prostu nie był do końca szczęśliwy w tym związku. Nie chcę go usprawiedliwiać, bo zachował się jak świnia, ale mimo wszystko jakoś ciężej mi to przeżyć. Ciężej mi poczuć do niego nienawiść.

W1dmo,
Był spory odstęp czasu pomiędzy tymi związkami. Około 2 lata. Jakbym miała się głębiej zastanowić, dlaczego to rozstanie mnie boli i czego mi po tym związku żal to powiedziałabym, że niczego przede mną nie ukrywał, nie kręcił, nie był typem imprezowicza. Być może wzięło się to właśnie z poprzedniego związku, w którym byłam okłamywana, zdradzana, w jego życiu liczyły się tylko imprezy. A w tym drugim związku tego nie było. I może też przez to mi się wydawać, że nie ma już takich ludzi na świecie. Dookoła zdrady, oszustwa itp. a kiedy spotkałam totalne przeciwieństwo mojego poprzedniego ex, chciałam się go trzymać za wszelką cenę.

W1dmo,
Oczywiście, że by mi się spodobał. Związując się z kimś, często po czasie odkrywamy kim jest naprawdę ta osoba. Jesteśmy ludźmi i popełniamy błędy.

Majowa Ty może przemyśl, czym jest zdrowy związek, żeby nie latać z panami, którzy od początku nie rokują dobrze.

W1dmo – z tymi miłymi facetami, to zależy. Niektórzy pokazują się jako mili i uważają, że z samego tego tytułu coś im się należy, zazwyczaj to coś to związek/seks.

Problem jest taki:

Po pierwsze, bycie uprzejmym powinno być standardem w stosunku do obu płci. Nie ma w tym nic nadzwyczajnego.

Po drugie, jeśli ktoś jest miły, bo uważa, że z tego faktu należy mu się związek/seks czy cokolwiek w tym stylu, to tak naprawdę nie jest miły tylko manipuluje, żeby dostać to co chce. Łatwo jest poznać takiego miłego faceta po tym, że miły jest tylko wtedy, dopóki ma nadzieję, że za swoje bycie miłym zostanie wynagrodzony. Kiedy dostaje odpowiedź odmowną, to przestaje być miły.

Autorko.

Dorzucę jeszcze coś od siebie, wybacz ale muszę to napisać:

Po pierwsze to jest publiczne forum i każdy może się tutaj wypowiedzieć.
Nie mam zamiaru ukrywać swojego zdania na pewne tematy ani owijać moich myśli w ładny papierek. Tak, pewne sprawy są i pozostaną dla mnie niepojęte, jak choćby nieustanna konieczność spędzania czasu z kimś, kiedy tylko się da(urlop), bo inaczej taki urlop przestanie mieć sens. Jestem człowiekiem, tak jak inni i też lubię towarzystwo, ale nie przesadzajmy! Każdy potrzebuje czasami chwili wytchnienia, aby znaleźć moment dla samego siebie.
Nie krytykuję natomiast samego faktu, że ktoś cierpi po rozstaniu i chce się wyżalić, jak również prawa do przeżywania i wyrażania uczuć. NIkt Ci tutaj i tak nie zabroni niczego ani nie odmówi prawa do przeżywania emocji, bo jestesmy tylko anonimowymi użytkownikami, niemająćymi chyba bezpośredniego wpływu na Twoje postępowanie.
Natomiast zauważ, że wcześniej parę osób zwróciło Ci uwagę na to, JAK Ty to przeżywasz w odniesieniu do całokształtu tego, jak wyglądał Twój związek.

Przeczytaj sobie, co pisze wyżęj użytkowniczka KoloroweSny Mi chodziło w zasadzie dokładnie o to samo, bo właśnie odebrałem to w ten sposób, że on powodował u Ciebie ciągłe napięcie czy ból, tymi swoimi odejściami czy innym zachowaniem. Piszesz wyżej, że nie traktował Cię poważnie, nie potrafił przeprosić czy przyznać się do błędu, był w stanie wszystko ot tak zakończyć cyz też okazał się niesłowny. Te wszystkie (czy większość) rzeczy i zachowań, których się dopuszczał wobec Ciebie można uznać za, delikatnie mówiąc, niewłaściwe wobec osoby, którą się niby kocha.

Jeszcze raz życzę dużo wytrwałości i siły w pracy nad sobą!

Zmartwię Cię.
Jeśli trwale, czy to na skutek choroby, czy wypadku, nie uszkodzisz mózgu, to nie dopadnie Cię amnezja i pamiętać będziesz, tym bardziej, że Twa miłość była szczera.

Wielokropek,
Zapomnieć pewnie nigdy nie zapomnę, ale mam nadzieję, że stanie się to dla mnie obojętnym wspomnieniem.

bagienni_k,
Czym innym jest wyrażanie opinii, a wywieranie presji i okazywanie braku zrozumienia do przeżywanych uczuć, do tego w jaki sposób wolę spędzać urlop itp.

To nie jest kubeł zimnej wody, tylko wmawianie czegoś, niezgodnego z prawdą, dyktowanie co powinnam czuć (jakbym miała w ogóle na to jakikolwiek wpływ), narzucanie mi formy spędzania urlopu, nie rozumiem po co mam robić coś, czego nie lubię i mam do tego pełne prawo.

Łatwo coś się mówi, ciężej jest odnaleźć się w takiej sytuacji, gdy dotyczy ona nas samych.

Ty to odbierasz jako wywieranie presji czy narzucanie Tobie czyjeś racji czy woli, ja to widzę, jako wyrażanie opini czy nawet zwykłego zdziwienia. Zastanów się JAK Ci ktoś tutaj może cokolwiek narzucać czy do czegoś zmuszać? Dyktować co powinnaś czuć a czego nie? Poprzez serię anonimowych wpisów? 
Zgodzę się, jeśli błędnie zinterpretowałem Twoje działania i zachowanie, natomaist co do reszty to mówię wprost, jakie jest moje zdanie na ten temat. Ciężko mi ukryć zdziwienie faktem, że ktoś nie jest w stanie choć RAZ gdzieś wyjechać samemu. Powtarzam: ja uwielbiam towarzystwo ludzi, właściwie takich, z którymi dobrze się czuję(nie zaś kogokolwiek), ale w głowie mi się nie mieści, żeby sobie czegoś odmawiać, bo akurat nie mam z kim jechać a czeka mnie być może interesująca przygoda. Dlatego tak bardzo się dziwię, że ktoś nie chcę się nigdzie ruszyć sam, choć raz, jeśli akurat ma ku temu okazję. To jest właśnie dla mnei umiejętność bycia samym ze sobą, bo nawet jak w 90 % przypadków ktoś się do towarzystwa znajdzie, to w tych 10 % może się okazać, że nie będzie nikogo. Masz wolny czas, ciekawą okazję, żeby coś przeżyć i gdzies wyjechać, ale nie jestes w stanie bo nie masz towrzystwa..
Zwróć uwagę jeszcze raz na tpo, co Ci wcześniej napisała Koleżanka KoloroweSny. Powtwórzę: mi chodziło dokładnie o to samo.

Właśnie, możliwości jest teraz sporo, bo jednak mamy środki komunikacji nieco nowocześniejsze niż kiedyś Można takich ludzi znaleźć i do nich dołączyć. Również chętnie bym się w takiej grupie wybrał nie raz czy nie dwa, ale nawet, jeżeli te 20 razy się gdzies wybiore w towarzystwie, to ten jeden raz, jak pojadę sam np w góry na jeden dzień, to raczej nic się nie stanie Ale jeśli Ty nie jesteś w stanie nawet raz na jakiś czas jechać sama, to przecież nikt tutaj Cię do tego nie zmusi. Forum nie ma takiej mocy, aby anonimowe literki miały kogoś skłonić bezpośrednio do podjęcia decyzji, bo decyzja i tak należy do Ciebie. Każdy, kto się wypowiada przedstawia swój punkt widzenia. To, że się wzajemnie nie zgadzamy, to akurat nie jest nic niezwykłego.

Zresztą na plaży nie przesiaduję, ani samemu, ani w towarzystwie

Tak, od tego jest forum, żeby prezentować swoje JA Wybacz, ale mam takie samo prawo do wypowiadania się, jak inni, Snickersa nie lubię, więc raczej zagospodaruję sobie czas inaczej. Zaś Twoje wrażenie o tym, że mam na swoim punkcie fiksację nawet nie skomentuję. Jeśli wyrażanie swojej opinii jest objawem fiksacji, to może zrezygnujmy z pisania na forum, bo wszędzie bezustannie pojawiają się niedomówienia.
Poza tym, jeśli się coś zmieniło i faceci nie mogą się tutaj udzielać, to raczej byłoby to ujęte w regulaminie. O ile mi wiadomo nic się w tej kwestii nie zmieniło.

O super, naprawdę fajny pomysł i lubię dzieci. Tylko byłby problem z moją obecną pracą i urlopem. U mnie w pracy wszystko niestety wychodzi na ostatnią chwilę i nikt nie jest pewien swojego urlopu ale to na pewno musi być świetna przygoda

Jestem, mam dobre życie. Organizuje je sobie tak, aby sprawiało mi frajdę i radość.
Mimo tego, że jestem sama poznaje dużo facetów, minus jest taki, że stałam się bardziej nieufna ale też wyrachowana. Trochę mnie doświadczenia nauczyły, że nie ma co się aż tak angażować i zakochiwać

majowa895,
co u Ciebie, jak sie trzymasz?