Depresja po rozstaniu. Czy po depresji wychodzi słońce? Co Wam pomogło - Netkobiety.pl

Zaakceptowałam to, że tak się stało. Nie mam nawet psychicznych już sił na rozmyślanie dlaczego, czy kochał czy nie kochał. Ale boli. I wszyscy mówią, że z każdym dniem jest lepiej a ja czuję się jakaś nienormalna, bo mnie to wciąż okropnie boli.
Po wczorajszym dniu uwierzyłam, że mogę zbudować sobie normalne życie, praca, basen, warsztaty. Nawet pojechałam do innego miasta by to zrealizować.
Ale boli mnie to, że ja już raczej sobie nikogo nie znajdę. A chciałabym mieć dzieci dom rodzinę ciepło. Takie dopełnienie do życia.

Polis, no właśnie mam takie wrażenie, że taki będzie mój los.

majowa95 napisał/a:

Polis, no właśnie mam takie wrażenie, że taki będzie mój los.

Tak, masz racje. Masz, ile? 26 lat? I w wieku 26 lat jestes w stanie z pelna swiadomoscia stwierdzic, ze przez kolejne 50 lat nie spotkasz juz zadnego faceta, z ktorym bedziesz mogla wejsc w zwiazek
gratuluje Ci daru jasnowidzenia, moze zostan wrozka?

Jak sprawisz, ze to bedzie Twoim zyciowym przekonaniem i na dodatek zamkniesz sie w mieszkaniu, a dostawy jedzenia bedziesz robic online i bezkontaktowo, to masz racje, raczej nikogo nie znajdziesz.

Natomiast zakladanie w tak mlodym wieku takiego czegos jest absurtalnie smieszne.

Lady Loka napisał/a:

majowa95 napisał/a:

Polis, no właśnie mam takie wrażenie, że taki będzie mój los.

Tak, masz racje. Masz, ile? 26 lat? I w wieku 26 lat jestes w stanie z pelna swiadomoscia stwierdzic, ze przez kolejne 50 lat nie spotkasz juz zadnego faceta, z ktorym bedziesz mogla wejsc w zwiazek
gratuluje Ci daru jasnowidzenia, moze zostan wrozka?

Jak sprawisz, ze to bedzie Twoim zyciowym przekonaniem i na dodatek zamkniesz sie w mieszkaniu, a dostawy jedzenia bedziesz robic online i bezkontaktowo, to masz racje, raczej nikogo nie znajdziesz.

Natomiast zakladanie w tak mlodym wieku takiego czegos jest absurtalnie smieszne.

W takich wypadkach ironia jest chyba najlepszym sp[osobem, aby spróbować do kogoś dotrzeć..Równie dobrze ja mogę stwierdzić, że mając 34 lata nie znajdę już nigdy żadnej pracy..

Ręce opadają...

Cześć,
Byłam w dwuletnim związku z chłopakiem, z czego rok mieszkaliśmy razem. Był to związek dość niestabilny, ex porzucał mnie w przeszłości z różnych powodów, zawsze przepraszałam go, latałam za nim, w niektórych kłótniach naprawdę zawiniłam, w innych, również kończących się rozpadem, przepraszałam go za coś, za co to on powinien mnie przeprosić. Pomiędzy tymi porzuceniami, było nam naprawdę dobrze. Postanowiłam z nim zamieszkać. Po roku również mnie zostawił, przyczyniła się do tego również jego mama.

Po całej tej sytuacji, umówiłam się z Panią psycholog, która postawiła hipotezę, że mój ex jest narcyzem. Część cech się zgadzało: brak empatii, zrozumienia, nadwrażliwość, obrażanie się i tworzenie dystansu, marzenia o osiągnięciu wielkich sukcesów, nie potrafił przyznawać się do błędów, nie przepraszał, zawsze uważał, że ma rację, nie widział w sobie żadnych wad, twierdził, że mam wielkie szczęście, że na niego trafiłam, że mam z nim tak dobrze, wypominał rzeczy sprzed 2 lat, by zrobić z siebie ofiarę. Natomiast pewne rzeczy mi się nie zgadzały z charakterystyką narcyza: był opanowany, raczej nie był manipulantem, chyba, że w momentach tego porzucania, nie był kłamcą i krętaczem, nie był furiatem, był troskliwy np gdy byłam chora, myślał o mnie, a już w szczególności o swojej mamie, która była dla niego bóstwem itp.

Po tym jak mnie porzucił totalnie się załamałam. Nie jadłam, nie spałam, codziennie płakałam. Wpadałam w bardzo dziwny stan potężnego lęku, nie mogłam złapać tchu, waliło mi serce, kładłam się na podłodze i po prostu wyłam, wyłam do sufitu. Jedyne o czym w tamtym momencie marzyłam to zamknąć oczy i zniknąć z tego świata. Przestałam dbać o siebie, po prostu egzystowałam. Jeszcze nigdy w życiu nie przeżyłam nic bardziej strasznego. Poszłam do psychiatry, wzięłam leki i czuję się bardziej wyciszona, ale w dalszym ciągu to tak cholernie boli.

Nie spodziewałam się końca związku, to było dla mnie totalnym zaskoczeniem. Szukaliśmy działki, mieliśmy brać kredyt, mieliśmy plany. Mówił, że kocha, że nie wyobraża sobie życia beze mnie. Byłam mu wierna, oddana, wspierałam go całym sercem, robiłam głupie niespodzianki na poprawę humoru, gdy miał problem, potrafiliśmy przegadać całą noc, mieliśmy wspólną pasję. Nie byłam oczywiście święta, oboje popełnialiśmy błędy w związku.

Po tym wszystkim nie potrafię się podnieść. Minęło 5 tygodni, 2 dni po wizycie u psychiatry. Nie wiem jak odbudować swoje życie. Nie mamy kontaktu od momentu rozstania, po prostu wyrzucił mnie ze swojego życia, na początku pogrążyłam się tylko i próbowałam do niego dzwonić, ale chyba tylko się ośmieszyłam bo nie odebrał. Usunęłam jego nr, usunęłam go z facebooka, usunęłam wszystkie zdjęcia i przedmioty, które mogłbyby mi się z nim kojarzyć, nie słucham piosenek o miłości. Wiem, że to po prostu koniec. Ale ciągle o nim śnię. Głównym motywem moich snów jest powrót i porzucenie mnie.

Najgorsze jest dla mnie to, że ja wcale nie chciałam tego rozstania, szanuję to, że być może nie był z jakichś powodów ze mną szczęśliwy. Szanuję jego decyzję. Ale boję się, że już nigdy kogoś takiego nie spotkam. Szanowałam go za szczerość - ufałam mu w 100%, w przeciwieństwie do moich poprzednich partnerów, nigdy mnie nie oszukał, nie zatajał niczego. I boję się, że z tego powodu ja nigdy o nim nie zapomnę i nie ułożę sobie życia.

Wiem, że w takich sytuacjach ważne jest wyjście do ludzi. Ale ja niestety nie mam do kogo. Moje przyjaciółki porozjeżdżały się po świecie, mamy kontakt jedynie internetowy. Nie mam z kim wyjść na spacer kawę, czuję się potwornie samotna.

Czy byłyście w takiej sytuacji? Co Wam pomogło? Ile czasu potrzebowałyście na dojście do siebie? Czy jest jeszcze szansa na to, że mogę być szczęśliwa?

Byłam w takim stanie, ale wiedz, że choć to banał to z czasem mniej boli. Boże jak dobrze, że naprawdę to przestaje boleć.
Ja doszłam do siebie pozornie szybko, ale tylko pozornie. Głupi to był czas, bo nie dałam sobie chwili na rozpacz i żal, tylko cisnelam wszystkie możliwe aktywności aby nikt nie widział jak cierpię. Natomiast uważam, że to bardzo ważne odchorowac, pozwolić sobie na te wszystkie źle emocje.
Pomimo tego, że szybko pozornie stałam na nogach cierpiałam potajemnie chyba zbyt długo, około roku. Ale też dużo udało mi się osiągnąć i zrobić fajnych rzeczy, z pewnością w związku bym tego nie zrobiła.

Bardzo o siebie dbałam, bardzo. Zdrowo jadłam, trenowałam, wysypialam się. Niestety sporo również imprezowałam, nie pij alkoholu.
Każdy ból mija. Każdy, jeszcze będą lepsze czasy.
Medytuj.

Źle się wyrazilam, takie obezwaldniajace uczucie pustki i smutku stało się znośnie gdzieś około 3 miesiąca. Natomiast rok mam na myśli, gdzie przestałam już chcieć do niego wrócić, tzn. Pozbyłam się nadziei itp.
Nie, nie bylo kontaktu, widzeń, żadnych takich. Od razu odcięłam się, usunęłam ze znajomych, no wszystko co mogloby mi o nim przypominać zamknęłam, zablokowałam, wyrzuciłam. Po prostu długo miałam nadzieję, że się zorientuje kogo stracił
Ale nie śledzę go, wiem że miał dziewczynę dla której mnie zostawił, ale czy są i co tam, nie wiem. Nie widziałam go od tych 2,5 roku. Choć ja nikogo wciąż nie mam, ale długo się bałam zranienia, krzywdy, teraz minęło i jestem gotowa na związek
Urwało wpis i nie pamiętam co napisałam.
Wiem, że trudno uwierzyć w to że będzie dobrze kiedy jest się w takim stanie, ale będzie. Jesteś młoda, całe najlepsze życie jest przed Tobą i w miłości i po prostu, w życiu.

W pracy miałam na monitorze sentencje,, na czym się skupiasz, to rośnie,, więc starałam się nie skupiać na bólu, tylko pozytywnych rzeczach.

Edit.
Miałam Ci doradzić jakieś spotkania towarzyskie, ale doczytałam że nikogo nie masz. Trudne czasy, ale faktycznie mnie bardzo trzymały przy życiu spotkania towarzyskie. Różnego rodzaju aktywności, znajomi, jakieś swoje pasję itp nigdy się nie czułam tak wspaniałe zaopiekowana przez ludzi jak wtedy.

To tak jak u mnie. Wygląda na ze obie tak naprawdę nie znamy prawdziwych przyczyn porzucenia nas.

Jesteś pewna, że nie znalazł innej? - broń boże nie odbierz tego żle, ale ja np. nadal się zastanawiam, czy mój eks nie znalazł sobie nowej lub odezwała się do niego jakimś cudem jakaś stara miłość i zostawił mnie "po chrześcijańsku", czyt. jako powód podanie "nie mam siły, nie potrafię" zamiast "sory, może i jesteś moją narzeczoną ale jednak znalazłem lepszą", w końcu to drugie to byłby grzech.

Ja w ten jego śmieszny powód dalej nie wierzę, chociaż z drugiej strony wiem, że dziewczyny za nim nie latały, nie miał zbyt dużego powodzenia, chyba, że związek ze mną tak mu wy**bał ego w kosmos, że jajka mu obrosły i poczuł się jak jakiś "mogę mieć każdą". A taki zakompleksiony był. Może moja zazdrość też mu trochę dodała skrzydeł. Ciekawe czy teraz ma satysfakcję, że kiedyś to jego laski zlewały i wyszydzały, a teraz to on sobie rzuca i to nie dziewczynę, a narzeczoną.
Nie wiem jak u Twojego było, miałaś "przystojniaka" czy raczej zwykłego chłopaka? Byłaś zazdrosna? Ja teraz już mam nauczkę, zeby nie okazywac za bardzo zazdrosci, nawet jeśli ją się czuje, lepiej ją siłą stłumić niż pokazać na zewnątrz.

I powiem Ci, ze mnie np. w ogóle nie interesuje co się z nim dzieje, czy jest zdrowy, jak sobie radzi itp. itd. Zastanawia mnie tylko i wyłącznie kwestia opisana powyżej.

Ja tak samo jak Ty nie wyobrażam sobie jakiegokolwiek kolejnego związku. Nie wiem jak on miałby wyglądać. Z byłym tak naprawdę "wisieliśmy" na sobie całe dnie, jak nie spotkania, to gadanie przez telefon, messenger. Mi to się pasowało i pewnie jeśli kogoś poznam, to będę szukała/wymagała tego samego.

Tyle dobrego, że nie szukasz odpowiedzi na te pytania, bo to też potrafi nieźle zmeczyc psychicznie.

Piękna pogoda się robi i mi niestety ciążą miłe wspomnienia. Chciałabym nauczyć się je ignorować a najlepiej usunąć z mojej głowy. Tak bym sobie chętnie teraz pojechała nad jezioro, morze... Czy nawet gdzieś pochodzić. Ale nie sama i to jest największy problem. Nie chcę funkcjonować i żyć sama. Będą mijac ciepłe i słoneczne dni, jeden za drugim a ja będę siedzieć i zastanawiać się nad swoim dalszym życiem.

Tak, a Wy siedzcie dalej i sobie snujcie wizje jakie to będzie smutne, przykre i wgl samotne lato. A nie lepiej zrobić coś w kierunku takim, zeby takie nie było?
No litości dziewczyny...

Zgadajcie się i jedźcie razem gdzieś, dziewczyny
Związek to nie jest przyklejenie się do siebie do końca życia. Nawet w związku warto i fajnie jest jechać gdzueś samemu/samej. Pora dla Was, żeby nabyć tą strasznie trudną umiejętność.

Cześć,
Byłam w dwuletnim związku z chłopakiem, z czego rok mieszkaliśmy razem. Był to związek dość niestabilny, ex porzucał mnie w przeszłości z różnych powodów, zawsze przepraszałam go, latałam za nim, w niektórych kłótniach naprawdę zawiniłam, w innych, również kończących się rozpadem, przepraszałam go za coś, za co to on powinien mnie przeprosić.
...
Po całej tej sytuacji, umówiłam się z Panią psycholog, która postawiła hipotezę, że mój ex jest narcyzem. Część cech się zgadzało: brak empatii, zrozumienia, nadwrażliwość, obrażanie się i tworzenie dystansu, marzenia o osiągnięciu wielkich sukcesów, nie potrafił przyznawać się do błędów, nie przepraszał, zawsze uważał, że ma rację, nie widział w sobie żadnych wad, twierdził, że mam wielkie szczęście, że na niego trafiłam, że mam z nim tak dobrze, wypominał rzeczy sprzed 2 lat, by zrobić z siebie ofiarę.
...
Po tym jak mnie porzucił totalnie się załamałam. Nie jadłam, nie spałam, codziennie płakałam. Wpadałam w bardzo dziwny stan potężnego lęku, nie mogłam złapać tchu, waliło mi serce, kładłam się na podłodze i po prostu wyłam, wyłam do sufitu. Jedyne o czym w tamtym momencie marzyłam to zamknąć oczy i zniknąć z tego świata. Przestałam dbać o siebie, po prostu egzystowałam. .
...
Najgorsze jest dla mnie to, że ja wcale nie chciałam tego rozstania

Lady Loka napisał/a:

Zgadajcie się i jedźcie razem gdzieś, dziewczyny
Związek to nie jest przyklejenie się do siebie do końca życia. Nawet w związku warto i fajnie jest jechać gdzueś samemu/samej. Pora dla Was, żeby nabyć tą strasznie trudną umiejętność.

Mi nie chodzi o to, że teraz nie mam partnera do wyjazdu, bo mogłaby być to nawet jakaś koleżanka. A raczej samotny wypad nad morze, jezioro czy gdziekolwiek raczej do mnie nie przemawia.

Lady Loka napisał/a:

Zgadajcie się i jedźcie razem gdzieś, dziewczyny
Związek to nie jest przyklejenie się do siebie do końca życia. Nawet w związku warto i fajnie jest jechać gdzueś samemu/samej. Pora dla Was, żeby nabyć tą strasznie trudną umiejętność.

Mi nie chodzi o to, że teraz nie mam partnera do wyjazdu, bo mogłaby być to nawet jakaś koleżanka. A raczej samotny wypad nad morze, jezioro czy gdziekolwiek raczej do mnie nie przemawia.

Lady Loka , to nie jest tak, że ja siedzę, wspominam, jak było pięknie i na siłę pogrążam się w rozpaczy.
Ja już nawet nie analizuje tego tematu, nie zadaje pytań dlaczego. Ale czuję pustkę we wszystkim co robię, kiedyś skakałam z radości gdy czułam, że idzie wiosna. Teraz czuje zobojętnienie na wszystko dookoła, na piękno świata, na zwierzęta, które kocham. Nie umiem tego opisać ale nie potrafię tego przeskoczyć. No i przez ten drugi rok nie traktował mnie jak mniejsze gówno, tworzyliśmy poważne plany. Na koniec jedynie pokazał ile to były warte jego słowa. To było rozstanie, którego wcale nie chciałam. Ale co ja mogę zrobić. Żyć dalej ale nie powiem żebym była szczęśliwa. Ale daję sobie czas.

Majowa, brutalnie Ci powiem, nie Ty pierwsza zostałaś rzucona przez faceta i nie Ty ostatnia. Związki się czasami sypią i to jest naturalne.
Natomiast narzekanie i pogrążanie się w apatii nic Ci nie da. To zobojętnienie możesz na spokojnie przeskoczyć skupiając się na tym, żeby je przeskoczyć. Zamiast pisać o tym, jak bardzo Ci jest to obojętne, zacznij codziennie skupiać się na znalezieniu 10 ładnych/pozytywnych/dobrych rzeczy, które zobaczysz albo spotkasz. I na tym się skupiaj, a nie na tym, jak to jest beznadziejnie, bo nie masz faceta i będziesz do końca życia sama.
Temu szczęściu trzeba dać czas, ale można mu pomóc. Możesz być szczęśliwa za miesiąc, a możesz być szczęśliwa za rok. To zależy już tylko i wyłącznie od Ciebie.

Lady Loka napisał/a:

Majowa, brutalnie Ci powiem, nie Ty pierwsza zostałaś rzucona przez faceta i nie Ty ostatnia. Związki się czasami sypią i to jest naturalne.
Natomiast narzekanie i pogrążanie się w apatii nic Ci nie da. To zobojętnienie możesz na spokojnie przeskoczyć skupiając się na tym, żeby je przeskoczyć. Zamiast pisać o tym, jak bardzo Ci jest to obojętne, zacznij codziennie skupiać się na znalezieniu 10 ładnych/pozytywnych/dobrych rzeczy, które zobaczysz albo spotkasz. I na tym się skupiaj, a nie na tym, jak to jest beznadziejnie, bo nie masz faceta i będziesz do końca życia sama.
Temu szczęściu trzeba dać czas, ale można mu pomóc. Możesz być szczęśliwa za miesiąc, a możesz być szczęśliwa za rok. To zależy już tylko i wyłącznie od Ciebie.

Łatwo jest pisać, nie poradzę nic na to, że jest mi wszystko obojętne, że żyję bardziej jak robot niż jak człowiek. A dołączyłam do tego forum, właśnie po to by móc mieć miejsce do wyżalenia się, by nie gromadzić tego w sobie.
To że rozstanie jest rzeczą naturalną, nie umniejsza bólu drugiego człowieka. Tak samo jak śmierć. Jeśli tracimy kogoś bliskiego, co nam da argument, że dużo ludzi przez to przechodzi, że to normalne. No jest normalne, ale każda strata wiąże się z bólem i popieram to, żeby w tym czasie robić coś, żeby nie myśleć, nie rozdrapywać ran, ale nie przeskoczę tego i na siłę nie wmówię sobie: nie, nie czuję pustki, cieszy mnie piękna wiosna, ciepło, piękne drzewa, spacer z psem. No nie. Niestety jeszcze nie.

Lady Loka napisał/a:

Majowa, Tobie naprawde sie wydaje, ze jestes jedyna w takiej sytuacji?
Tobie sie wydaje, ze nikt poza Toba czegos takiego nie przezywal albo nie przezywa?
Ty nie chcesz rad ludzi, ktorzy cos takiego przezyli. Nie chcesz rad, jak sie podniesc i jak cos zrobic ze swoim zyciem. Chcesz, zeby Cie klepano po glowie i glaskano po ramieniu.
Powodzenia.

Nie umniejszam Twojego bolu. Daje Ci sposoby na to, jak sobie z nim poradzic, ale Ty ich nie chcesz, wiec nic tu po mnie. Ja Cie po glowie nie bede glaskac przez nastepne miesiace.

Tak jak napisałam, nie uważam, że jestem jedna jedyna na tym świecie, którą porzucił chłopak. Ale to że inni mają takie same problemy, nie sprawi że magicznie przestanie mnie to boleć. Tak samo, gdy odejdzie bliska osoba. Po miesiącu żałoby nie podeszłabym do kogoś i nie powiedziała "Słuchaj minął miesiąc, śmierć to rzecz naturalna, wszyscy umierają". I jedno i drugie jest stratą, jedni radzą sobie z nią lepiej, inni gorzej. Tak samo z rozstaniem. Jedni popadają w depresję, odczuwają apatię, inni idą dalej i nie oglądają się za siebie. Rozstania rządzą się swoimi prawami. I to wcale nie oznacza, że ja tego chcę. Bo co innego jakbym siedziała, oglądała jego zdjęcia, przywoływała wspomnienia, wchodziła na jego profil - katowałabym samą siebie. Ale tego nie robię. Po prostu boli mnie to rozstanie, nie będę udawała, że jest inaczej. Rozstanie ma swoje fazy. I trzeba przez te wszystkie fazy przejść.
A i biorę sobie wszystkie rady do serca. Ale taka rada "inni przechodzą przez to samo" "ogarnij się" no to raczej w niczym nie pomoże, bo pomimo wielkich chęci, niestety czuję tą apatię. Nie bez powodu też zdiagnozowano u mnie depresję. I nie oczekuję głaskania mnie po głowie. Może więcej wyrozumiałości w tym trudnym czasie. I poczucia, że ktoś ze mną w tym jest, że nie jestem sama.

No i dobrze, bo dzisiaj jakąś moda jest na brak przemyślen, skakanie z kwiatka na kwiatek itd. Niby są razem, mówią sobie ze się kochają po czym rozpad i po 2 dniach zapominają. Na tym forum zatrzęsienie takich. Gdybyś ot tak się od tego odcięła to znaczy, że coś nie gra i raczej nie rokuje to dobrze na przyszłość. Przemyśleć trzeba, nie ma co od tego uciekać. Pewnie z rok Ci na to zejdzie, co nie byłoby złym wynikiem, bo np faceci to potrafią wiele lat tkwić mentalnie w takich sytuacjach.

A to ze wszystko co złe = faceci to wiadomo, ale to inna para kaloszy .

Możliwe, że tłumią emocję, co nie jest zdrowe. Dla mężczyzn typowe jest tłumienie uczucia smutku. Wszak stereotypowy mężczyzna nie płacze i nie powinien okazywać słabości, tak jak kobiecie nie wypada się złościć, "złość piękności szkodzi" jak głosi głupie powiedzonko.

Ludzie(w tym wypadku dziewczyny)! Czy Wy nie potraficie już w ogóle funkcjonować, jako oddzielna jednostka/osoba? Do wszystkiego, co robicie(nawet do głupiego wyjazdu na urlop czy wycieczkę) potrzebujecie osoby/osób towarzyszących? To jest tak trudne i niemożliwe wyjechać gdzieś, coś zobaczyć i się odprężyć w samotności? Musicie mieć stale koło Was kogoś, bo inaczej usychacie?
Obecność drugiej osoby jest niezbędna, żeby uważać np jakieś miejsce czy czynność za ciekawą?

Za każym razem, jak słyszę, że ktoś piszę, że nie może samemu nigdzie jechać, bo to dołujące, to mi ręce opadają..

Opadają i bedą opadać za każdym razem, jak się będzie czytać historie takie, jak Autorki, czy CCCatch. Nie mam problemu z wyjściem do ludzi i cieszeniem się latem, ale też usycham, jak nikt się do mnei nie odezwie czy nie napisze przez 1 dzień. Nie widzę też naprawdę przyczyny, dla której któś nie możę sobie zrobić choćby samtnej wycieczki weekendowej czy krótkiego urlopu...

Opadają i bedą opadać za każdym razem, jak się będzie czytać historie takie, jak Autorki, czy CCCatch. Nie mam problemu z wyjściem do ludzi i cieszeniem się latem, ale też usycham, jak nikt się do mnei nie odezwie czy nie napisze przez 1 dzień. Nie widzę też naprawdę przyczyny, dla której któś nie możę sobie zrobić choćby samtnej wycieczki weekendowej czy krótkiego urlopu...

Ludzie(w tym wypadku dziewczyny)! Czy Wy nie potraficie już w ogóle funkcjonować, jako oddzielna jednostka/osoba? Do wszystkiego, co robicie(nawet do głupiego wyjazdu na urlop czy wycieczkę) potrzebujecie osoby/osób towarzyszących? To jest tak trudne i niemożliwe wyjechać gdzieś, coś zobaczyć i się odprężyć w samotności? Musicie mieć stale koło Was kogoś, bo inaczej usychacie?
Obecność drugiej osoby jest niezbędna, żeby uważać np jakieś miejsce czy czynność za ciekawą?

Za każym razem, jak słyszę, że ktoś piszę, że nie może samemu nigdzie jechać, bo to dołujące, to mi ręce opadają..

bagienni_k napisał/a:

Opadają i bedą opadać za każdym razem, jak się będzie czytać historie takie, jak Autorki, czy CCCatch. Nie mam problemu z wyjściem do ludzi i cieszeniem się latem, ale też usycham, jak nikt się do mnei nie odezwie czy nie napisze przez 1 dzień. Nie widzę też naprawdę przyczyny, dla której któś nie możę sobie zrobić choćby samtnej wycieczki weekendowej czy krótkiego urlopu...

Ale to nie ty masz problem z porzuceniem Bagiennik i nie ty toczysz walkę ze swoimi emocjami. Ja też najchętniej kopnęłabym autorkę w cztery litery, ale nie mogę, bo jestem świadoma tego przez co przechodzi. Sama tak miałam..:)

Dziś nie potrzebna mi żadna męska para kapci w przedpokoju do szczęścia. Potrafię pojechać na długą, samochodową wycieczkę po Europie i dobrze się bawić, ale niestety nie zawsze tak było i pamiętam, że nie chcialo mi się żyć jak mnie facet zdradził. Ło matko, jaka ja glupia byłam!! Naprawdę przeszłam długą drogę do tego, aby dziś śmiać się z tego. Myślę, że autorka też kiedyś przeczyta te ckliwe wpisy w swoim temacie i nie uwierzy, że to ona je pisała...:) Tylko potrzebuje trochę czasu na to. Głaskanie po głowce jak to ujęła Loka też jej nie pomaga, ale negowanie tego co przeżywa, też jest nie na miejscu. Właściwie nie ma jednego uniwersalnego remedium na złamane serce Każdy musi sam sobie z tym poradzić, niestety.

Nie nudzę się, tylko widzę, jak po raz któryś z rzędu od nowa dwie bohaterki taplają się na własne życzenie w tym swoim błotku i nie chcą za nic z niego wyjść. Wiedzą, że robią źle, ale najwidoczniej trwanie w tym i wylewanie łez im sprawia przyjemność. Naprawdę nie lubię nikogo głaskać po głowie i czytać, jak ktoś dokonuje samobiczowania. Ale skoro tak chcą, to niech mają.. Życzę im, żeby się to skończyło, ale nie za 50 stron tego wątku, tylko może na następnej?
Wątków o zdardach czy porzuceniach jest dziesiątki czy setki, natomiast sa takie przypadki, których ciężko nie skomentować