Depresja po rozstaniu. Czy po depresji wychodzi słońce? Co Wam pomogło - Netkobiety.pl

Zauważyłem, że istnieje korelacja między wybieraniem przez kobiety nieodpowiednich partnerów, którzy okazują im obojętność czy nawet pogardę a siłą "uczuć" tych kobiet, które nie wyobrażają sobie bez nich życia. Zżera je tęsknota i ból za kimś, kto powodował karuzelę emocjonalną i na koniec zwyczajnie potraktował, jak niepotrzebną rzecz. Jak ktoś twierdzi, że kocha jedną osobą jedyną, wyjątkową miłośćią, która daje mu niemal wszystko i nie będzie w stanie nikogo innego pokochać, bo nikt mu nie da tego, co tamta osoba mogła, to zastanawiam się co jest nie tak z ludźmi? Przeżyje się parę emocjonujących chwil, poc zym zaczyna się koszmar, ale mimo wszystko lepsze huśtawki nastrojów i koszmar przy kimś, kto kiedyś zapewnił chwilę szczęścia, niż szukanie tego szczęscia gdzie indziej w innym człowieku? Takie tłumaczenie, jak niemożnośność znalezienia ponownie kogoś czy teksty o jedynej, niepowtarzalnej miłości racezj nie pasują do realnego świata, raczej do jakiś powieściowych harlequinów.

majowa95 napisał/a:

(...) Był to związek dość niestabilny, ex porzucał mnie w przeszłości z różnych powodów, zawsze przepraszałam go, latałam za nim, w niektórych kłótniach naprawdę zawiniłam, w innych, również kończących się rozpadem, przepraszałam go za coś, za co to on powinien mnie przeprosić. Pomiędzy tymi porzuceniami, było nam naprawdę dobrze. (...)

vs

Przez rok było nam naprawdę fajnie, nie zawsze było idealnie, widzę plusy i minusy. (...)

Przekonałaś mnie.

Dalej nie karmię.

polis napisał/a:

majowa95 napisał/a:

Przez rok było nam naprawdę fajnie, nie zawsze było idealnie, widzę plusy i minusy.
A życie bez niego jest okropne, bo tęsknię. Chciałabym mu tyle powiedzieć. Zwierzyć się, pośmiać. A jego nie ma. I nie będzie. A go kocham, jak nigdy nikogo nie kochałam. Dał mi namiastkę tego o czym zawsze marzyłam, zamieszkaliśmy razem, tworzyliśmy jedność.

Rozumiem, że nic strasznego się w zewnętrznym świecie nie dzieje i to co obecnie przechodzisz jest wynikiem Twoich emocji, nad którymi możesz pracować. Skoro możesz pracować nad własną psychiką, to wcale nie jesteś aż taka bezradna jak sądzisz. Może nie będą to od razu spektakularne sukcesy, a małe kroki, ale to nie znaczy, że jesteś bezradna.

O czym zawsze marzyłaś? Co takiego on miał Ci dać, czego nie mógłby dać nikt inny w kraju, gdzie żyje około 37 milionów ludzi?

O co chodzi z tym tworzeniem jedności?

Marzyłam o bliskości, o wspólnym mieszkaniu, o miłości. I mieszkając z nim doświadczyłam tego. Był szczery, nie ukrywał nigdy niczego przede mną, mogłam mu pod tym względem zaufać. A dookoła ciągle słyszy się o zdradach, kłamstwach, flirtach z innymi

Dla ciebie był to jeden dzień a dla niego mogły to być trzy miesiące podczas których dojrzewał do tego ze to jednak nie to. Rozumiem ze najprawdopodobniej przez pewien czas karmi ciebie mrzonkami na temat waszego związku zamiast powiedzieć co mu leży na sercu. Mówiąc to, przyjrzyj się z bliska tej relacji - początek to motyle i super świetna zabawa a wy - rozchodzenie się, schodzenie, kłótnie, przeprosiny, błaganie o powroty. To nie tak wygląda początek związku.
Poza tym jak dla mnie bardzo rażące jest te twoje - na całe życie, byliśmy jednością bo mieszkaliśmy razem itp. Naprawdę powinnaś to przepracować bo będąc z kimś nie jesteście jednością, jesteście dalej dwiema odrębnymi osobami które spotykają się w połowie drogi.
Oczywiście ze jest ci ciężko podnieść się, głownie dlatego ze w głowie miałaś już tak zwane "end game". Ze już nic poza nim nie ma, ani świata ani niczego innego.
Powinnaś się cieszyć ze skończyło się teraz bo koleś nie był wart , a nie daj boże doszedłby do tego jakiś kredyty itp. to wtedy mogłabyś naprawdę mieć powód do płaczu jakbyście w końcu wzięli ten kredyt i na przykład musiałabyś go spłacać sama.
Wykorzystaj ten czas żeby się nauczyć być sama z sobą i dla siebie a nie ze potrzebujesz JEEGO bo wtedy jesteś dopełniona.

Bbaselle napisał/a:

Dla ciebie był to jeden dzień a dla niego mogły to być trzy miesiące podczas których dojrzewał do tego ze to jednak nie to. Rozumiem ze najprawdopodobniej przez pewien czas karmi ciebie mrzonkami na temat waszego związku zamiast powiedzieć co mu leży na sercu. Mówiąc to, przyjrzyj się z bliska tej relacji - początek to motyle i super świetna zabawa a wy - rozchodzenie się, schodzenie, kłótnie, przeprosiny, błaganie o powroty. To nie tak wygląda początek związku.
Poza tym jak dla mnie bardzo rażące jest te twoje - na całe życie, byliśmy jednością bo mieszkaliśmy razem itp. Naprawdę powinnaś to przepracować bo będąc z kimś nie jesteście jednością, jesteście dalej dwiema odrębnymi osobami które spotykają się w połowie drogi.
Oczywiście ze jest ci ciężko podnieść się, głownie dlatego ze w głowie miałaś już tak zwane "end game". Ze już nic poza nim nie ma, ani świata ani niczego innego.
Powinnaś się cieszyć ze skończyło się teraz bo koleś nie był wart , a nie daj boże doszedłby do tego jakiś kredyty itp. to wtedy mogłabyś naprawdę mieć powód do płaczu jakbyście w końcu wzięli ten kredyt i na przykład musiałabyś go spłacać sama.
Wykorzystaj ten czas żeby się nauczyć być sama z sobą i dla siebie a nie ze potrzebujesz JEEGO bo wtedy jesteś dopełniona.

Jest w tym bardzo wiele prawdy, zwłaszcza z tą jednością i widzę, gdzie popełniałam błędy w dwóch ostatnich związkach. Między innymi całą uwagę poświęcałam partnerowi a nie sobie. I o ile z tym poprzednim, zerwałam tą relację i uważam, że była to dobra decyzja, tak w tym przypadku, tak jak już tutaj napisano, mam wrażenie że złapałam pana Boga za nogi, bo byłam z człowiekiem, który mnie nie oszukiwał. W moim życiu oszukiwała mnie mama, oszukiwał mnie poprzedni ex, dookoła mnóstwo kobiet cierpi z powodu zdrad, że ja naprawdę myślę, że straciłam coś naprawdę cennego. I ja nawet nie myślę, że kiedykolwiek ułożę sobie życie z kimś innym. I o tyle jest to trudny problem, że po 9 latach związków muszę ułożyć życie zupełnie na nowo. Muszę skupić się mocno na sobie. Na sprawianiu sobie przyjemności. Na spełnianiu marzeń. I to jest taka teoria. Przeczytałam na ten temat mnóstwo książek i poradników. Cdn

Autorko, nie wiem, czy dobrze odgaduję, ale w takich wypadkach, jak Twój da się odczytać rozpaczliwą potrzebę uzyskania akceptacji i uwagi w oczach partnera. Ty nie potzebuejsz kogoś aby był dopełnieniem Twojego świata, ale żeby byl całym Towim światem a takie podejśćie jest zwyczajnie niezdrowe dla psychiki i samego związku, bo właśnie partner może poczuć się przytłoczony a potem uznaje, żę ma dość i się wycofuje. Cierpi dookoła wielu ludzi, zdradzanych kobiet i mężczyzn, dzieci itp, ale warto uświadomić sobie, że nie można szukać potwierdzenia własnej wartości i innego człowieka.

Nie Majowa, nie każdy po rozstaniu tylko popłacze i idzie dalej. Ja też cierpiałam, zawlałam pracę, rodzinę i obowiązki bo czułam się tak, jakby ktoś wydarł mi serce.. razem z wnętrznościami.

Tylko w końcu zadziałała taka mała trybinka którą każdy ma w sobie; wola przetrwania. Ponieważ nic nie sprawialo mi radości, to po prostu zaczęłam robić rzeczy bardzo trudne, które dotąd wydawały mi się nie do ogarnięcia i nie dla mnie. Musiałam wtedy ukrócić sobie czas na rozmyślania, bo go zwyczajnie nie miałam. Praca, podjęłam trudne studia, rozpoczęłam starania o wyjazd za granicę i w tym wszystkim cierpiałam, ale coraz mniej, bo nie miałam na to czasu. Uczyć się trzeba było, ogarniać rzeczywistość i czasem popłakałam, ale np. w drodze do pracy czy na uczelnię, bo czasu na to nie miałam. Po jakimś czasie zauważyłam, jak  to przekłada się na moje życie, ta cała moja praca "nad sobą". Zaczęłam dobrze zarabiać, ułożyłam sobie życie poza Polską i dopiero teraz nieraz myślę; Kurcze Ile ja czasu zmarnowałam!!

Nie siedź, pomyśl jak możesz zająć glowę czymś innym, czymś co cię zmusi do oderwania myśli od tego co się stało. Nie możesz się skupić na malowaniu? To nie rób tego, zacznij robić coś innego. Zapisz się na prawo jazdy jeśli nie masz, zacznij jakiś kurs, czy wolontariat w Hospicjum. Do przodu dziewczyno, nie tylko użalaj się nad sobą.

Salomonka napisał/a:

Nie Majowa, nie każdy po rozstaniu tylko popłacze i idzie dalej. Ja też cierpiałam, zawlałam pracę, rodzinę i obowiązki bo czułam się tak, jakby ktoś wydarł mi serce.. razem z wnętrznościami.

Tylko w końcu zadziałała taka mała trybinka którą każdy ma w sobie; wola przetrwania. Ponieważ nic nie sprawialo mi radości, to po prostu zaczęłam robić rzeczy bardzo trudne, które dotąd wydawały mi się nie do ogarnięcia i nie dla mnie. Musiałam wtedy ukrócić sobie czas na rozmyślania, bo go zwyczajnie nie miałam. Praca, podjęłam trudne studia, rozpoczęłam starania o wyjazd za granicę i w tym wszystkim cierpiałam, ale coraz mniej, bo nie miałam na to czasu. Uczyć się trzeba było, ogarniać rzeczywistość i czasem popłakałam, ale np. w drodze do pracy czy na uczelnię, bo czasu na to nie miałam. Po jakimś czasie zauważyłam, jak  to przekłada się na moje życie, ta cała moja praca "nad sobą". Zaczęłam dobrze zarabiać, ułożyłam sobie życie poza Polską i dopiero teraz nieraz myślę; Kurcze Ile ja czasu zmarnowałam!!

Nie siedź, pomyśl jak możesz zająć glowę czymś innym, czymś co cię zmusi do oderwania myśli od tego co się stało. Nie możesz się skupić na malowaniu? To nie rób tego, zacznij robić coś innego. Zapisz się na prawo jazdy jeśli nie masz, zacznij jakiś kurs, czy wolontariat w Hospicjum. Do przodu dziewczyno, nie tylko użalaj się nad sobą.

Póki kogoś sobie nie znajdzie, to te aktywności nic jej nie dadzą, jeśli mają telko zastąpić związek z drugą osobą. Zgoda, że jednak odciągną jej myśli od rozpaczy, lepiej pójść na godzinę na aerobik, niż siędzieć przez godzinę w domu, płakać i oglądać zdjęcia z ex.
Ale bycie z kimś to naturalna potrzeba człowieka, a w hospicjum można pomagać będąc i w związku.
Po swoim rozstaniu z resztą też słyszałam- idz na wolontariat, idz do hospicjum. Co to ma do rzeczy? To można robić i po ślubie.;)

rossanka napisał/a:

Salomonka napisał/a:

Nie Majowa, nie każdy po rozstaniu tylko popłacze i idzie dalej. Ja też cierpiałam, zawlałam pracę, rodzinę i obowiązki bo czułam się tak, jakby ktoś wydarł mi serce.. razem z wnętrznościami.

Tylko w końcu zadziałała taka mała trybinka którą każdy ma w sobie; wola przetrwania. Ponieważ nic nie sprawialo mi radości, to po prostu zaczęłam robić rzeczy bardzo trudne, które dotąd wydawały mi się nie do ogarnięcia i nie dla mnie. Musiałam wtedy ukrócić sobie czas na rozmyślania, bo go zwyczajnie nie miałam. Praca, podjęłam trudne studia, rozpoczęłam starania o wyjazd za granicę i w tym wszystkim cierpiałam, ale coraz mniej, bo nie miałam na to czasu. Uczyć się trzeba było, ogarniać rzeczywistość i czasem popłakałam, ale np. w drodze do pracy czy na uczelnię, bo czasu na to nie miałam. Po jakimś czasie zauważyłam, jak  to przekłada się na moje życie, ta cała moja praca "nad sobą". Zaczęłam dobrze zarabiać, ułożyłam sobie życie poza Polską i dopiero teraz nieraz myślę; Kurcze Ile ja czasu zmarnowałam!!

Nie siedź, pomyśl jak możesz zająć glowę czymś innym, czymś co cię zmusi do oderwania myśli od tego co się stało. Nie możesz się skupić na malowaniu? To nie rób tego, zacznij robić coś innego. Zapisz się na prawo jazdy jeśli nie masz, zacznij jakiś kurs, czy wolontariat w Hospicjum. Do przodu dziewczyno, nie tylko użalaj się nad sobą.

Póki kogoś sobie nie znajdzie, to te aktywności nic jej nie dadzą, jeśli mają telko zastąpić związek z drugą osobą. Zgoda, że jednak odciągną jej myśli od rozpaczy, lepiej pójść na godzinę na aerobik, niż siędzieć przez godzinę w domu, płakać i oglądać zdjęcia z ex.
Ale bycie z kimś to naturalna potrzeba człowieka, a w hospicjum można pomagać będąc i w związku.
Po swoim rozstaniu z resztą też słyszałam- idz na wolontariat, idz do hospicjum. Co to ma do rzeczy? To można robić i po ślubie.;)

Ale zauważ Rossanko, że tutaj ślubu nie ma i szybko nie będzie Może nigdy go nie być, a z siedzenia w domu i płakania nad swoim losem to można tylko odcisków na tyłku dostać, o depresji nie wspomnę. Życie trzeba brać jakie jest, jak mówią slowa piosenki.

rossanka napisał/a:

Salomonka napisał/a:

Ale zauważ Rossanko, że tutaj ślubu nie ma i szybko nie będzie Może nigdy go nie być, a z siedzenia w domu i płakania nad swoim losem to można tylko odcisków na tyłku dostać, o depresji nie wspomnę. Życie trzeba brać jakie jest, jak mówią slowa piosenki.

Tam, ślub od razu, przeskoczyłam do przyszłości
Uważam, ze samo znajdowanie aktywności różnorakich jest dobre, aby właśnie nie siedzieć i nie rozmyślać i nie płakać do poduszki. Ale relacji z partnerem nie zastąpia

A czy bycie szczęśliwym bez partnera jest w ogóle możliwe? Generalnie nie chciałabym już się z nikim wiązać. Tak chyba będzie bezpieczniej, bo jeśli poraz kolejny mam przeżywać takie katusze to wolałabym być po prostu sama. Pytanie tylko, czy da się przy tym być szczęśliwym

Ale to nie chodzi o to, żeby coś czymś zastępować. Tylko żeby być szczęśliwym samemu ze sobą i mieć mega radość z rzeczy, które robi się samemu. Oczywiście, że tak można. Dla mnie dziwne, jak ktoś się odnajduje tylko wtedy, kiedy z kimś jest.

Nonsens. Oczywiście, że jest się szczęśliwym, że jest się samemu. Oczywiście, że lepiej być samemu niż w g_______ związku. A jeżeli komuś się rozpada związek/ktoś kogoś odrzucił to nie było to bez powodu. Trzeba nad sobą pracować. I nie można patrzeć na innych ludzi, trzeba się skupiać na sobie, a nie ciągle porównywać, że ktoś to i ktoś tamto. A dlaczego ludzie nie są stworzeni do bycia samemu? Wręcz przeciwnie, niektórzy nawet lepiej, że są sami a innym po prostu nie jest pisane by być z kimś.

Ale to nie chodzi o to, żeby coś czymś zastępować. Tylko żeby być szczęśliwym samemu ze sobą i mieć mega radość z rzeczy, które robi się samemu. Oczywiście, że tak można. Dla mnie dziwne, jak ktoś się odnajduje tylko wtedy, kiedy z kimś jest.

Próbując wczuć sie w czyjąś sytuację tego typu, najbardziej nieprawdopodobne staje się to, jak człowiek pogrąża się w rozpaczy do tego stopnia, że ma problem z jedzeniem czy spaniem. Niesamowite, jak może nam zależeć na obecności drugiego człowieka, dlatego tym bardziej szacun, jeśli ktoś wyszedł z tego bez specjalistycznej pomocy.
W sieci spotyka się wiele wypowiedzi, kiedy rozstanie czy rozwód jest dla kogoś ulgą, coś jak wypłynięciem na powierzchnię pod długim bezdechu.

Autorko, jak widzisz da się wyjść z takiego przygnębienoia, więc pozostaje życzyć dużo siły i wytrwałości!

bagienni_k napisał/a:

Próbując wczuć sie w czyjąś sytuację tego typu, najbardziej nieprawdopodobne staje się to, jak człowiek pogrąża się w rozpaczy do tego stopnia, że ma problem z jedzeniem czy spaniem. Niesamowite, jak może nam zależeć na obecności drugiego człowieka, dlatego tym bardziej szacun, jeśli ktoś wyszedł z tego bez specjalistycznej pomocy.
W sieci spotyka się wiele wypowiedzi, kiedy rozstanie czy rozwód jest dla kogoś ulgą, coś jak wypłynięciem na powierzchnię pod długim bezdechu.

Autorko, jak widzisz da się wyjść z takiego przygnębienoia, więc pozostaje życzyć dużo siły i wytrwałości!

nie mogłem jeść, nie mogłem spać ;-) , a teraz się tylko z tego śmieje..

KoloroweSny napisał/a:

Jeżeli ktoś pisze, że jest szczęśliwy z różnych drobnych rzeczy ale nie jest szczęśliwy, że jest sam, to pierwsze stwierdzenie jest totalnym oszustwem wobec samego siebie. Bo albo jesteśmy zadowoleni ze swojego życia, doceniamy co mamy albo nie.
Jeżeli ktoś ciągle siedzi i sie zastanawia nad swoim losem, że ktoś ma rodzine a ja nie mam albo dopatruje się, jak bardzo nie jest szczęśliwy samemu ... to sorry jak ma być dobrze? Dlaczego ktos kto jest sam ma byc z tego powodu nieszczęśliwy ? Doceniajmy co mamy. A ile jest nieszczęśliwych związków, tylko gdzie nikt nic na ten temat nie mowi i a później szok i niedowierzanie - rozstali się.

Normalnie  . A może ktoś jest szczęśliwy, bo ma męża, dzieci, a jednocześnie nieszczęśliwy bo jest chory, czy nie może schudnąć, czy ma problemy finansowe.
Można więc powiedzieć, że ogólnie jest szczęśliwy w życiu czy nie?

KoloroweSny napisał/a:

rossanka napisał/a:

Normalnie  . A może ktoś jest szczęśliwy, bo ma męża, dzieci, a jednocześnie nieszczęśliwy bo jest chory, czy nie może schudnąć, czy ma problemy finansowe.
Można więc powiedzieć, że ogólnie jest szczęśliwy w życiu czy nie?

Z deszczu pod rynne, odchodzisz kompletnie od tematu. Juz nieistotne, Ty masz swoje przekonania, które przejawiasz w każdym wątku. Pomimo to, powodzenia

)

Jak byłam w związku to też tak myślałam, że czemu ja byłam nieszczęśliwa nie będąc w zwiazku . Niestety po latach bycia samej zmieniła mi się perspektywa.
Tak sobie tu pisze. Przecież wiem, że zawsze będę sama albo w związku z rozsądku i nieszczęśliwa.
Tu sobie przynajmniej mogę popisać.

Witaj w klubie, Kochana. Też w tym miejscu siedzę. Nie moge pojąć i zrozumieć czemu kopniakiem zostałam wywalona z mojego dobrego życia.
Mnie pomaga terapia, albo chociaż wygadanie się. Jeśli chodzi o deprechę, no to farmakologia.

majowa95 - kochana, witaj w klubie. Jak czytam Twoje posty, to widzę w nich swoją sytuację. Może już troszkę uspokojoną, ale mimo wszystko podobną. Też czuję pustkę po stracie partnera, a z drugiej strony zdążyłam zdac już sobie sprawę z tego, jak bardzo niedojrzałe w wielu kwestiach było moje i byłego postępowanie. Śmiem sądzić, że Twoje obecne uczucia są bardzo zbiezne z moimi - nie masz przy sobie drugiej osoby, którą zdążyłaś poznać, której powierzyłaś swoje zaufanie, której obecność w jakiś sposób Cię "ustabilizowała". Zapewne też dużo analizujesz, rozmyślasz i wspominasz - "co by było gdyby"...
Ja do tej pory czasem łapię się na tym, że dalej próbuję rozgryźć powód porzucenia mnie przez eksa, ale źle się to kończy, gdyż zaczyna doskwierać moja urażona duma, gdy pomyslę sobie, że on, jak o sobie mówił - "mały, chudy i brzydki"' - podniósł sobie mną ego, potem rzucił mnie, depcząc przy tym moje - po prostu ZABAWIŁ SIĘ. Nie dowiem się i to gdzieś kłuje.
Wiesz, niby u mnie było podobnie jak Ty opisujesz - ogólnie fantastycznie, ALE z częstymi huśtawkami zarówno jego jak i moimi. Połtora tygodnia przed zerwaniem - "ja bez Ciebie żyć sobie nie wyobrażam" i podobne z jego strony. Potem zerwanie i przedstawianie dziwnych powodów. Powrót do siebie na kilkanaście godzin...Zadręczanie się, czy porzucił mnie dla innej, czy tak nakarmił swoje poczucie wartości, że stwierdził, że skoro byłam ja to czas na jeszcze lepszą. Niefajne i upokrzajace myśli. Jestem dumną osobą i mam teraz do siebie wyrzuty, że go przepraszałam i obiecywałam zmiany. Tyle mojego, ze podczas zwrócenia sobie rzeczy, pokazałam mu, że potrafię bez niego żyć. Bo potrafię, a mimo to brak mi jego obecności. Pomyśl, czy Tobie nie doskwiera to samo. Ja nie wyobrażam sobie w tej chwili przeznaczać czasu i energii na ponowne poznawanie kogoś. Mam duże problemy z obdarzeniem kogoś zaufaniem, a w przypadku mojego eks było i o tyle łatwiej, że nie zaczynaliśmy od "zera", bo znałam go trochę z pracy, a i wielu moich znajomych też go znało. Miałam taki trochę łatwiejszy start. Poznając kogoś całkiem obcego, miałabym ekstremalnie pod górkę. Podejrzewam, że czujesz coś podobnego i ja Cie doskonale rozumiem. Też próbuję sobie zabjać wolny czas - który wcześniej cały spędzałam z byłym - i wypełniam go różnymi zajęciami, spotkaniami itp. ale to nie zawsze działa. Zdaję sobie sprawę z tego, że zastanawiam się, co bysmy teraz robili, gdybyśmy dalej byli razem albo co on w tej chwili robi. Niestety, to jest trudne. Niestety, to będzie się pojawiało, ale wiedz, że z czasem zacznie blednąć i nie będzie Cie aż tak nękało, jak w tej chwili. Staraj się nie idealizować swojego byłego i skup się na wyciąganiu jego wad, a nie zalet. Mi też się wydawało, ze mój miał prawie same zalety - taki troskliwy, zaradny itp. itd., ale jak zdam sobie sprawe, jak w rzeczywistości był niestabilmy...to trochę myślenie się zmienia. Niektóre rzeczy teraz to nawet wydają mi się wręcz śmieszne.
Jeśli 95 to Twój rocznik, to uwierz mi w jedno - jesteś młodziutką osobą, mnóstwo życia przed Tobą.

Ps. przeczytaj moje wątki i jeśli chcesz pogadać, śmiało pisz

majowa95 napisał/a:

Tamiraa napisał/a:

Majowa, teraz ja ci coś napiszę. A co ty z tym zrobisz twoja sprawa.
Znajdź w sobie taką siłę, żeby ci powiedziała, że ty odpowiadasz za swoje życie. Sama się zatroszcz o siebie i zakreślaj mocne granice, których nikt nie może naruszyć.Żal ci tamtych chwil? To niech ci nie będzie żal. Były ułudą i produktem twojej fantazji. Nie potrafiłaś rozpoznać i przewidzieć skutków tego związku, więc może  takie bolesne doświadczenie sprawi, że bardziej trzeźwo będziesz postrzegać przyszłych partnerów. Ty jesteś dla siebie najważniejsza, a kto tego nie rozumie, niech odchodzi w niebyt.
Jeśli chcesz płakać, płacz, chcesz chodzić do terapeuty, idź, ale to ty bierzesz odpowiedzialność za swoje życie i związki.

Ja naprawdę bardzo, bardzo chciałabym znaleźć w sobie taką siłę i czasem popadam z tego w wielką rozpacz, że za nic mi to nie wychodzi. Czasem mówię sobie, dość, spójrz w lustro, zobacz jak wyglądasz, zobacz jak zmarnowałaś miesiąc swojego życia, podczas gdy on zapewne ma się świetnie! Walcz! Zaczynam myśleć o moim życiu, jak ułożyć je na nowo, że spełnię swoje marzenia. Przez chwilę czuję to odbicie się od dna, a chwilę potem wpadam w czarną rozpacz, że to wszystko jest na siłę i wcale nie jest dobrze. Nie wiem, może to jest jeszcze za wcześnie, staram się , ale mi to totalnie nie wychodzi. Cały czas mam obniżony nastrój.

Walczę, stworzyłam sobie nawet taki dziennik myśli, które zaprzątają mi głowę, np piszę sobie o swoich wątpliwościach - nigdy nie będę szczęśliwa - po czym zapisuję myśl odwrotną ,, nie wiem jak potoczy się moje życie, jeśli się postaram znajdę swoje szczęście" itp. I to pomaga na chwilę a potem znów zaczynam płakać, bo to wszystko tak okropnie boli.

Czytam książki psychologiczne, stosuję różne techniki, ale nie mogę znaleźć w sobie tej siły i wściekam się na siebie, że innym się to udaje a mi nie. I tak wiem, nie powinnam siebie porównywać do innych, bo każdy przechodzi to w indywidualny sposób i w indywidualnym czasie, ale jak pojawiają się czarne myśli to właśnie takie.

Jednym słowiem próbuję ale mi nie wychodzi.

Teraz doczytałam, że jesteś na lekach.To dużo zmienia.Dlaczego szczęście uzależniasz od przyszłego partnera?To w tobie ktoś ma znaleźć szczęście,a nie na odwrót. Moze rzeczywiście każdy przechodzi inaczej. Z doświadczenia wiem, że książki nie pomagają. Tylko dodatkowe zajęcia.

Wydaje mi się, że wiele może być tego powodów. Moja mama jest sama i wiem, że nie jest szczęśliwa, bardzo dużo mówi o tym, jaka samotność jest okropna.
Związek dawał mi szczęście, bo podzielaliśmy wspólną pasję i dzięki niej robiliśmy mnóstwo fajnych rzeczy. Nie mogę realizować sama tej pasji z przyczyn niezależnych ode mnie (nie chcę zagłębiać się w ten temat, kiedyś ktoś może odkryć, że majowa95 to ja). Kochałam go i po prostu byłam przy nim szczęśliwa.
A co chodzi o przyszłego partnera to nawet nie mam go w głowie. Nawet sobie tego nie wyobrażam. Raczej jestem nastawiona na to, że przejdę przez życie samotnie. I najtrudniejszą rzeczą w tym wszystkim jest pozbieranie siebie, posklejanie do kupy. Projektowanie swojego życia na nowo, nie mając na to ochoty. I właśnie z tego powodu zapisałam się na terapię - by wyzwolić się z cierpienia po rozstaniu i by zbudować swoje życie na nowo. Samej.

Wydaje mi się, że wiele może być tego powodów. Moja mama jest sama i wiem, że nie jest szczęśliwa, bardzo dużo mówi o tym, jaka samotność jest okropna.
Związek dawał mi szczęście, bo podzielaliśmy wspólną pasję i dzięki niej robiliśmy mnóstwo fajnych rzeczy. Nie mogę realizować sama tej pasji z przyczyn niezależnych ode mnie (nie chcę zagłębiać się w ten temat, kiedyś ktoś może odkryć, że majowa95 to ja). Kochałam go i po prostu byłam przy nim szczęśliwa.
A co chodzi o przyszłego partnera to nawet nie mam go w głowie. Nawet sobie tego nie wyobrażam. Raczej jestem nastawiona na to, że przejdę przez życie samotnie. I najtrudniejszą rzeczą w tym wszystkim jest pozbieranie siebie, posklejanie do kupy. Projektowanie swojego życia na nowo, nie mając na to ochoty. I właśnie z tego powodu zapisałam się na terapię - by wyzwolić się z cierpienia po rozstaniu i by zbudować swoje życie na nowo. Samej.

Majowa przestań w końcu taplać się w tej swojej rozpaczy na tym swoim serco-poletku. Dużo mądrych rzeczy tutaj zostało powiedziane przez wiele osób- daj czasowi czas a nie wymyślasz ze mama samotna wiec ty tez będziesz. Twoja mama jest samotna bo tak sobie wybrała- jakby chciała być z kim to by była.
Twój kolejny upust tego ze w związku to jest się przykutym łańcuchem do drugiej osoby- teraz nie możesz tych samych pasji realizować bo jesteś sama. To sobie znajdź cos nowego, albo cokolwiek by to nie było znajdź sobie kogoś innego do realizowania tej pasji ( jeśli nie można jej realizować w pojedynkę)

Poza tym dzieciaku ile ty masz lat ? 26? Przestań buczeć w końcu ze nikogo nie znajdziesz- póki co twój mozg po prostu się tym nie zajmuje, bo ty za bardzo go zajmujesz rozmyślaniem o swoim byłym i tej 'wielkiej' miłości która skończyła się z dnia na dzien. Całe życie przed tobą, to co wszyscy tutaj piszą to prawda - żeby ruszyć na przód musisz nauczyć się lubić sama siebie i zrozumieć ze on ani żaden facet nie jest ci potrzebny do tego żeby być sobą.
Minęło dopiero 5 tygodni wiec jesteś gdzieś na początku drogi - ale jak dalej będziesz się skupiać na tym ze było tak wspaniale to nigdy nie ruszysz na przód bo zostaniesz w przeszłości.

XYW Zaraz Ci powiedzą, że facetom jest łatwiej, że lepiej to znoszą itd..No, ale trzeba się o tym po prostu przekonać, skoro Ci się to udało

Noo a poza tym powyzej, dziewczyyynooo, jestes jeszcze bardzo młoda. Mamy takie czasy, że jak tylko ktoś chce, to może się doskonale realizować w każdej dziedzinie życia. Znajdz sobie jakieś swoje 'coś' co Ci da przyjemność i zadowolenie. Wyjdz na spacer, wyjdz do ludzi, wyjdz na piwo. Pośpij na maksa, zrób porządek ze swoją urodą. Nawet nie wiesz ile życia Ci umyka kiedy żałujesz jakiegoś kolesia. Tego kwiatu jest pół światu a on nie jest jedyny. Zapewniam Cie, że poznasz jeszcze kogoś wartego uwagi. Tylko zainwestuj w siebie, bo nikt nie chce kogoś narzekającego i płaczącego. Zostaw tą przeszłość, liczy się tylko przyszłość.

Pamiętam jak rozstałam się z moim ex poprzednim razem, ja ledwo trzymająca się na nogach, płacząca w kątach, autobusach, toaletach, on śmiejący się, nucący sobie piosenki. Zazdroszczę.