Czy wszystkie są takie czy są i inne? - Netkobiety.pl

Różne kobiety to nie jedna kobieta.
Częściej kobieta z dzieckiem wiąże się z facetem z dzieckiem a kobieta bez dzieci szuka częściej takiego bez dzieci, a czasem takiego, który nie był żonaty. Zapewne dlatego, że szukają ludzi na podobnym etapie życia, z podobnym doświadczeniem. Bywa, że mimo, że mają takie założenia, to wybierają kogoś, kto ich nie spełnia.
Mam koleżanki, które poślubiły takie "cudo" :-) tzn faceta 30-40 nigdy wcześniej nie żonatego i bez dzieci. Zdarzają się takie cuda choć oczywiście mało jest takich ;-)

Jak kobieta sama nie chce mieć dzieci, to jak partner ma dzieci może być w sumie nawet lepiej. O ile u niego relacje są poukładane i nie ma wrednej ex żony

To u mnie trochę tak jest. Kiedyś chciałam, potem poroniłam i ogólnie chyba nie mogę mieć ale wiadomo, że z tym też różnie bywa. Dlatego i ile w wieku 20+ nie wyobrażałam sobie związku z kimś kto ma dziecko tak tuż przed 40-tką to raczej standard. Owszem mogę szukać nawet prawiczka ale .. no wiadomo.
Dlatego siłą rzeczy te wymagania z wiekiem muszą zmienić czy też dostosować do rzeczywistości. Nie ważne jakie byśmy były atrakcyjne to koło 40., tylko faceci po przejściach wchodzą w grę. No chyba, że ktoś ma takie upodobania i umawia z 20-latkami i z nimi chce związać. Nikt nie broni Jednak to raczej wyjątki.

Ja ogólnie mam wrażenie, że facet chce odbić małżeństwo i pos/spotykać z jakąś zaje*stą laską ale te nie chcą z nim umówić, i stąd ten wątek.
Już tu facet zaczyna odchudzać i nie wiem co jeszcze robić ale prawda taka, że kobiety też mają swoje wymagania. To, że jemu taka podoba i chciałby coś z nią nie znaczy że i ona tak myśli

Edit: osobiście uważam,  że facet celuje za wysoko jak na swoje możliwości i dlatego chce wierzyć, że to przez to, że zarabia średnią krajową a nie innego powodu. No sorry kobiety też mają wymagania.
Jak to ktoś powiedział: chcesz mieć księcia bądź księżniczką. To też działa w drugą stronę, po prostu: mierz siły na zamiary.

Ja myślę że jak znajdzie panią w podobnej sytuacji która po rozwodzie nie chce stałego związku to czemu nie, nic w tym złego nie widzę. Problem tylko w tym że takich pań ogólnie jest mało, a dokładając kryteriów jeszcze mocniej zawężamy grono. Także będzie ciężko. Plus takie relacje bez zobowiązań prędzej czy później zawsze kończą się tym że albo wskoczą na poważny poziom albo się rozpadną. Długo tak się ciągnąć nie da

Już bardziej dziwne wydaje się to oczekiwanie, że znajdzie się kobieta chętna na jakieś dziwne układy, niż to, żę facet zarabia średnią krajową. Sory, ale jakoś do mnie nie przemawia, żeby oceniać wartość człowieka po wysokości pensji...
Co do dzieci, to chyba zupełnie inna sytuacja występuje, kiedy dziecko przyszłego partnera jest w wieku przedszkolnymn lub szkolnym a co innego, jak to dorosła osoba. Najgorsza przeprawa może być z nastolatkiem.

On nie szuka kobiety do życia tylko na sex raz w tygodniu  bez zobowiązań. Są agencje. ZapłACi to ma

W sumie to mam podobne wrażenia.
Samoocena szoruje po podłodze, więc trzeba ją jakoś podbudować, a tu, a niech to, trzeba byłoby też dać coś od siebie, stąd frustracja i wylewanie żali na kobiecym forum, że kobiety mają jakieś oczekiwania, potrzeby i nie ustawiają się w kolejce, żeby uszczęśliwić biednego, porzuconego misia.

Chciałbyś listę oczekiwań? Nie wiem czy z kilku wypowiedzi randomowych dziewczyn na forum uda się wyciągnąć sensowne i przydatne dla Ciebie wnioski co do kobiecych oczekiwań.

MagdaLena, jak wyżej: nie ma chętnych, bo jeszcze nie zacząłem poszukiwań; to trochę jak z samochodem podłączonym do dystrybutora paliwa na stacji benzynowej: bak jest dalej pusty, bo jeszcze nie wcisnąłem na pistolecie nalewania

Moje warunki są postawione bardzo asekuracyjnie i wynikają z obaw oraz oceny moich możliwości; powiedzmy, że w indywidualnej, uzasadnionej sytuacji można je nieco modyfikować.

Jeszcze raz: jak dotąd jedynie BARDZO LUŹNO badam środowisko, a w zasadzie nawet zaczynam badać środowisko, nic więcej.

Ale włąśnie jestem takim typem, który sam się nie odbuduje; najlepiej wyjdzie odbudowanie w relacji z kobietą. OK, może wrzucam nieco sprzeczne komunikaty, bo z jednej strony daję komunikat że nie chcę poważnej relacji, a z drugiej (może podświadomie) wrzucam warunki brzegowe takie, które byłyby dla mnie akceptowalne właśnie przy normalnej reakcji. Ale z drugiej strony jak mogę być nastawiony na poważną relację z kobietą której nie znam? To jest właśnie drugi problem: ze względu na typ pracy i zerowe życie towarzyskie zostają mi jedynie portale.
A tak się składa, że jakkolwiek na papierze (mam na myśli datę orzeczenia rozwodu) to "tylko" dwa miesiące, to faktyczne osamotnienie (weź pod uwagę, że żona miała swoje mieszkanie, więc już kawał czasu temu się wyprowadziła i odtąd jestem zupełnie sam, bez jakiegokolwiek ludzkiego towarzystwa poza pracą i sporadycznymi odwiedzinami córki ) jest tak długie i doskwierające, że bardzo mi już brakuje kobiecego towarzystwa i to ze wszystkimi jego aspektami (nie prostytutki, bo takie działają na mnie wręcz odpychająco; normalnej kobiety).

Myślałam, że Twój wątek jest wynikiem rozczarowania związanego z brakiem sukcesów w poszukiwaniach kobiety, która spełni Twoje oczekiwania. Wtedy zwykle powodem jest zwyczajnie zbyt wysoka poprzeczka.
Poza tym gusta są różne. Dla jednej osoby dana kobieta może być zaje*laską, a dla drugiej tylko całkiem ładną.
Natomiast jeśli nie masz jeszcze żadnego doświadczenia w poszukiwaniach i chciałeś się tylko zorientować, to w sumie to tylko takie teoretyzowanie bo i tak wszystko wyjdzie w praniu.
Co do tego, że kobiety to w większości materialistki szukające bardzo ogarniętego finansowo faceta. Cóż, ja wcześniej już pisałam jakie są moje obserwacje jeśli chodzi o kobiety z przedziału wiekowego 35-39l, a mianowicie, że są to w większości kobiety samodzielne, które same już do czegoś doszły i nie potrzebują sponsora, a jeżeli dla którejś kwestie zarobków są istotne to raczej w kontekście różnic. Tu nawet nie chodzi o konkretne kwoty, ale choćby sposób życia, spędzania wolnego czasu itd.
Jeżeli zarabiasz powyżej średniej krajowej i masz własne mieszkanie w mieście, to nie wiem czego masz się wstydzić? No chyba, że większość pensji zabierają Ci alimenty czy jakieś kredyty i nie stać Cię by gdzieś zabrać kobietę albo kupić jej jakiś prezent ale raczej wątpię by tak było.
Ewentualną kwestią sporną może być brak chęci na zbyt szybkie i zbyt daleko idące angażowanie się w związek. Pewnie są kobiety, którym to pasuje ale jednak większość raczej dąży do stabilizacji pod tym względem. Takie luźne spotkania tylko na seks mogą być dobre tylko na jakiś czas i szybciej zgodzi się na nie kobieta będąca w podobnej sytuacji co Ty, czyli tuz po rozwodzie niż osoba, która szuka kogoś na stałe. Inna sprawa, to kwestia braku chęci większego zaangażowania w wychowanie ewentualnych dzieci partnerki. Myślę, że ogólnie nigdy nie jest dobre wchodzenie w rolę rodzica ale jednak nie da się pewnych rzeczy oddzielić, szczególnie kiedy dzieci są małe. I chyba każda matka powie, że niezmiernie istotną kwestią przy wyborze partnera jest dla niej to by miał co najmniej dobry kontakt z dziećmi. Ja sama nie mam dzieci ale mój partner ma i mimo, że jego córka jest dorosła, on bardzo się stresował tym czy się polubimy bo zależało mu na tym by te kontakty były "rodzinne", byśmy mogli gdzieś wychodzić razem, spotykać na święta itd. A nie że np. tylko on sam z nimi. Przy małych dzieciach to ma chyba jeszcze większe znaczenie bo jednak one są z rodzicami cały czas.
Także wszystko zależy bo każdy w zależności na jakim jest etapie życia i jakie ma doświadczenia, czego innego potrzebuje i wymaga od tej drugiej osoby. Ważne abyś był szczery w swoich intencjach, a raczej nie powinieneś mieć problemu by kogoś znaleźć.

EDIT: Doczytałam o tym, że sam się nie potrafisz odbudować i zgodzę się z powyższą odpowiedzią, że tak jak dla Ciebie uroda kobiety jest warunkiem koniecznym ale nie wystarczającym, tak dla kobiety takim warunkiem jest ogarnięcie faceta. Nic nie działa tak odpychająco jak facet dla którego kobieta powinna robić za terapeutkę, pocieszycielkę i nie wiem kogo jeszcze.

"Ale włąśnie jestem takim typem, który sam się nie odbuduje; najlepiej wyjdzie odbudowanie w relacji z kobietą"

widzisz, tu jest własnie błąd w myśleniu.
Gdy się nam w życiu zdarzy katastrofa, to nas chwilowo mocno przygniecie, wszystkich, nawet najsilniejszych.

potem można albo sie pozbierać i przekuć to w coś pozytywnego, albo czołgać i uważać że to była wielka krzywda dla nas i się w tym taplać.

nie wiem gdzie i na jakich forach bywałeś- ale powiem Ci że im starsi jesteśmy tym lepiej w zakresie tak ważnych spraw jak partner czy praca mierzyć wyżej, a nie niżej.

czyli nie pytaj, nie sprawdzaj, dla jakiej kobiety jesteś wystarczający, tylko ustal swój ideał i wtedy szukaj. Uastal go w szczegółachj i w głowie, bardziej sugeruję jeśli chodzi o osobowość niz wyglad- który w 90 procent wypadków jest rzeczą względną.

oczywiście warto określić jakiś target- typu wiek: typu matki czy niematki.

o ile facet jest w stanie utrzymać rodzinę i w razie czego zapewnić dach nad głową kobiecie to naprawdę dla niewielu ma znaczenie jakie to są zarobki.
oczyweiście że sukces finansowy i prestiż to wielki plus, zawsze, ale wcale nie wyznacznik dla większości kobiet.

Więc najpierw zastanów się dobrze czego naprawdę chcesz, a potem nalewaj tę benzynę. Bo po co nalewać, jak nie wiadomo gdzie chcesz jechać?
i po kogo?

i tak dziewczyny mają rację- można się w związku wspierać, ale dojrzałe- czy to 30 latki czy 40 latki nie chcą być terapeutkami. I Ty tez unikaj takiej roli w swoim wydaniu.
bo za spełnianie takiej roli w życiu mężczyzny czy kobiety są wysokie i nieuchronne kary.:)

Oj, akurat wiązanie się z kobietą, kiedy wiedziałbym, że to ode mnie wyłącznie zależy utrzymanie rodziny i "zapewnienie dachu nad głową", jest dość ryzykowne. Nie te czasy(chyba)

Autorze, strasznie teoretyzujesz. Macasz, oglądasz z każdej strony, gdybyś mógł lizał byś cukierka przez papierek....

Z tego co widzę treści i sposobu wypowiedzi wydać, że jesteś ogarniętym facetem, masz jednak strasznie zaniżona samoocenę i ewidentnie boisz się odrzucenia.

Sam piszesz, że pistolet masz już w baku, ale go jeszcze nie nacisnąłeś.... Może zamiast planować trasę w najmniejszych detalach i wyobrażać sobie jakie samochody będziesz mijać, to lepiej chyba już obrać cel i ruszyć.
Skup się bardziej na celu (czego chcesz od życia, czego oczekujesz od nowej partnerki), na to jakie osoby poznasz po drodze nie masz wpływu, możesz tylko decydować czy ci one odpowiadają, może z czasem trochę znodyfikujesz swoje oczekiwania i swój cel...
Mam wielu kolegów w pracy (tak zwanych singli), nie są ani wybitnie atrakcyjni, ani wybitnie zamożni (zarabiają średnia krajową, posiadają własne lub wynajmowane mieszkanie + jakikolwiek samochód na chodzie). Na brak kobiet nie narzekają. Wystarczy umieć kobietę zainteresować, choćby zaprosić na spacer w lesie, wycieczkę górską, czy jak kiedyś za czasów przed covidowych pokazać jakąś fajną knajpkę w innym mieście i mieć pretekst aby spędzić z kobietą pół dnia w samochodzie na rozmowach (tylko po to aby u celu godzinkę pochylać się nad talerzem). Trzeba dać samemu coś od siebie, wykazać się inicjatywą - tyle i aż tyle. Wiem że to jest ciężkie, po 10 letnim związku, sam jestem na etapie gdzie ty jesteś. Nie teoretyzuję, mnie rozmyślam, biorę tego diabła za rogi i po prostu żyję. Choć nie "zaliczyłem" jeszcze żadnej (jakoś mi się nie spieszy) to najlepszą randką jaką do tej pory miałem była pomoc dziewczynie w odebraniu piekarnika ze sklepu, rozczarowanie że nie wejdzie do mnie do auta, ogarnięcie transportu (inwestycja całych 18 zł w taxi kombi), własnoręczne zamontowanie, pierwsze rozgrzewanie (trzymanie kciuków aby się nie spalił), a potem w miłej atmosferze czekanie na pierwszy testowy wypiek....

Stary nawet nie wiesz, ile pozytywnej energii dają takie akcje. Miałem super spędzoną sobotę i relacja zdaję mi się, że pozytywnie się nadal rozwija. Nie myślę, nie analizuje, jak to się rozwinie nie mam pojęcia. Na tą chwilę wiem, że fajnie spędziłem sobotę - w żadnym stopniu nie czuje się wykorzystany bo po prostu lubię "pomajsterkować".
Ps. Kobieta ma 35 lat, jest mega atrakcyjna, mega samodzielna, nawet podejrzewam, że może o zgrozo ZARABIAC więcej niż ja.

Czytając to co piszesz i jak podchodzisz do potencjalnego kolejnego związku, trochę mi cię szkoda. Zmień może nastawienie, przypomnij sobie jaki byłeś przed związkiem że swoją byłą żoną. Choć masz te x lat więcej, inne priorytety, inne intelektualne zaplecze, jesteś tym samym człowiekiem. Postaraj się go odnaleźć.
Jak jesteś typem samotnika i nie masz kolegów którzy postawią cię do pionu, to może lepiej zamiast w randki zainteresuj w kilka wizyt u psychologa. Cenowo wyjdzie podobnie, a przynajmniej zainwestujesz w siebie co pozytywnie odczuje całe twoje otoczenie i córka. Teraz trochę odbieram cię jak zbitego psa, który sztuka ręki która go nakarmi, ale boi się zbliżyć aby znów nie dostać kijem.

Ok, tylko jak znajdzie kobietę, która jest także w emocjonalnym dołku, dojdzie seks, to ... może i on się jakoś podbuduje ale wątpię czy ta kobieta również.

Wiesz co, jeśli w życiu priorytetem nie jest bycie szczęśliwym samemu z sobą, to ja nie wiem co nim jest.

Jak na mój gust, to masz niewłaściwe podejście do związku, bo druga osoba nie jest od ratowania. To zbyt duże obciążenie dla drugiej osoby. Nawet jeśli się Tobie wydaje, że tego nie widać, to tylko tak się Tobie wydaje. To czuć, jak druga osoba rzuca się z wszystkimi swoimi oczekiwaniami, potrzebami, marzeniami, itd. Udźwignie to tylko ktoś na kształt masochistki. Sam siebie nie akceptujesz, a chcesz, żeby ktoś Ciebie zaakceptował. Są tacy ludzie (nawet w wątku obok mamy takiego faceta), karmią siebie przeświadczeniem, że komuś pomagając są wartościowi. Dla mnie to chore, ale wszystko jest dla ludzi, więc jak Cię uszczęśliwi Matka Teresa, to możecie przecież się wspierać we własnych patologicznych zachowaniach.
Radzę Tobie jednak popracować nad sobą, żeby nie wplątać się w chorą relację, z byle kim byle tylko z ładną ;-) To nie jest prawda, że ktoś ładny musi Cię chcieć, żebyś mógł żyć.

Dobrze, Ty możesz mieć taką wizję szczęścia; kogoś też może rajcować praca za darmo. Mnie nie rajcuje ani jedno ani drugie.

Tylko że budowanie szczęścia na podstawie związku jest o tyle ryzykowne że jak ta osoba zniknie może też zniknąć Twoje szczęście i żeby je odzyskać nie wystarczy przeboleć rozstania, trzeba będzie szukać kolejnego akumulatora. Czyli całe życie jesteś przykuty do kogoś.

Wielokropek w nawiasie to tradycyjna metoda metoda zaznaczenia, że się cytuje tylko (istotną z pewnego względu) część wypowiedzi

@jjbp: możliwe, tylko nie dysponuję nadmiarem opcji, więc muszę podjąć to ryzyko (albo inaczej: wybrać rozwiązania, w których ryzyko jest odsunięte w czasie)

@Ela210: no niestety, praca zdecydowanie nie ułatwia odbudowywania życia (głównie wyjazdowa, sporo czasu w hotelach) zarówno osobistego jak i towarzyskiego. Bycie w jakimś stopniu introwertykiem też nie pomaga (dawne znajomości się hmmm... gdzieś rozjechały). A żona była dość zaborcza: najpierw (jeszcze przed ślubem) "wykorzeniła mnie" z klubu zainteresowań (bo cytuję: "masz sporo nauki i poważnych rzeczy, co będziesz siedział z tymi p...mi"), jednocześnie zmusiła mnie do pozbycia się dwóch bliskich kumpeli/przyjaciółek (z żadną nigdy nie poszedłem i bym nie poszedł do łózka, ale narzeczonej przeszkadzały i tak). A potem (o ironio) przypieprzała się, że nie mam przyjaciół ani bliskich kolegów.

HA HA HA

Tak serio: jako było nie było świeży user nie byłem świadom Twojego istnienia na tym forum
Tak więc uwaga zdecydowanie nie do Ciebie

No, z tym wypadkiem to nie tak do końca. Kilka lat temu jedna kobietka wyjaśniała mi różnice w statusie/wartości faceta w tym mniej więcej wieku dzieciatego i bezdzietnego. Wychodziło, że jakkolwiek z jednej strony trochę podejrzane że ciągle sam, to z drugiej strony jednak ma prawo oczekiwać od kobiety więcej niż mający choćby jedynie jedno dziecko

Z ta "wartością rynkowa" jest też trochę tak jak pisała roxann - dużo wychodzi w praniu. Więc oczekiwania to jedno, ale jak się pozna konkretną osobę z bagażem rzecz które nam się podobają/nie podobają to drugie. Mam wrażenie że Ty na szukanie partnera patrzysz trochę za bardzo od strony zimnej kalkulacji.

Bardzo możliwe, że jest jak piszesz. Na pewno jakiś wpływ ma na to fakt, że w poprzednią relację wszedłem naiwnie, z sercem na dłoni i dostałem po głowie.
Poznałem po prostu prawdziwość słynnej sentencji "za każdy dobry uczynek jest kara".
Ale tak, wszystko wychodzi w praniu; z drugiej strony do osoby, z którą nie było jeszcze czasu wytworzyć więzi jak można podchodzić? Jedynie na chłodno i na podstawie tego co się widzi; dopiero z czasem, po "ociepleniu" można zacząć postrzegać inaczej i co innego może mieć znaczenie.

@Roxann: tak i po tym nawiązaniu relacji i ewentualnym przywiązaniu dziecka do nowego partnera matki relacja po jakimś czasie się rozpieprzy. Co wtedy? Niepotrzebnie wpływa to niekorzystnie na dziecko...

Jeśli ona nie chciała dzieci czy tym bardziej jakiegoś trwałego zwiażku to rozumiem, że może jej facet z dzieckiem przeszkadzać. Natomiast w kwestii ewentualnego posiadania własnych, to akurat może jest raczej plus, skoro widzi, że facet spełnia się jako ojciec? Czego się obawiała? Kontaktu z byłą partnerką?

W sumie, jeśli dziecko jest dość małe to w zdecydowanej większości wypadków przebywa z matką. Im jest starsze, tym mniej jednak trzeba poświęcać mu bezwgl ednie czasu. Ty Rox miałaś szczęście, ale wyobraż sobie jakby to był jakiś krnąbrny nastolatek albo jakby jeszcze doszło to nieślubne dziecko, które byłby zmuszony lub chciał regularnie widywać.
Z drugiej strony nie wiem, na czym miałaby polegać zazdrość o dziecko w innym rozumieniu niż czasu z nim spędzanego..

Chyba każdemu przychodzą na myśl właśnie te; a jak jeszcze trafi się kumulacja...

A tak a propos torpedowania przez nastoletnie dziecko związku matki: nie muszę szukać przykładów daleko. Moja była (kontynuująca rodzinne tradycje rozwodowe) pierwszy związek matki po rozwodzie skutecznie storpedowała (to znaczy kopanie dołów trwało jakiś czas, ale po kilku latach wykopała taki skuteczny); zresztą jakoś dziwnym trafem do wszystkich kolejnych partnerów matki też miała negatywny stosunek i namawiała matkę do zerwania
Powiem szczerze, że gdybym trafił na kobietę z taką córką, to byłoby ciężko...

Byłam w związku weekendowym mając dzieci z facetem z dziećmi.
Nie miałam parcia aby stawał się tatusiem nr II, a on abym była  mamusią nr II.
Kino, knajpy, wystawy, koncerty, seks. Porozumienie, wzajemne wspierania, dzielenie się prozą dnia codziennego.
On niezależny finansowo, ja także.
Jednak w pewnym momencie taka formuła się wyczerpuje, my daliśmy radę półtora roku. W pewnym momencie wyłożyłam karty na stół, z perspektywy czasu chciałam po prostu jakiejś zmiany, żeby cokolwiek się zmieniło, aczkolwiek brak jego określenie w tę czy w tę jakoś mocno nie zabolał, wiedziałam, że czas iść dalej, ale już sama. Mimo, że nie był to klasyczny związek byliśmy dla siebie lojalni.
Był moment, że być może chciałam czegoś więcej, ale stało się jak się stało.

Mimo wszystko proszę pamiętać, nie każda matka z dziećmi jest niezaradna życiowo, wręcz przeciwnie i w związku z tym, że ogarnia wszystko, nie potrzeba jej kuli u nogi, tylko kogoś kto na równi z nią chwyta to życie za rogi. Nie każda jest zdesperowana, również można się mocno zdziwić.
Weź to pod uwagę.
I zarabiamy też więcej niż niejeden facet

Ot, rozsądna analiza faceta, który dostosował swoją grę do rynku.

Twój post to w zasadzie "kropka nad i", potwierdzenie słuszności wniosku, który już wcześniej chodził mi po głowie: że nie warto wykładać wszystkich kart na stół od razu. Zupełnie jak z nową pracą: nie wykładasz od razu swoich minusów (co najwyżej nieliczne mniej znaczące, żeby opis nie wyglądał zbyt cukierkowo); z resztą czekasz do momentu aż same wyjdą albo aż się mocniej zakorzenisz w nowej pracy, ale efekt ten sam: pracodawca już może sporządzić bilans plusów i minusów, który częściej już będzie w sumie korzystny dla pracownika. I tak też chyba trzeba chyba na tym rynku działać.
Teść po rozwodzie się już nigdy nie hajtnął, szczodry nie był (do końca był zdania, że nie zamierza utrzymywać nie swoich dzieci), ale do samego końca były u jego boku kobiety (mimo że miał tylko kawalerkę i podoficerską emeryturę). Coś w tym jest...

Każda relacja coś daje. Na mnie natomiast jak płachta na byka podziałało nieco podobne potraktowanie mnie jak ileś lat temu seniorów przez banki (gdzie powiedzmy senior w określonym wieku już był pozbawiany prawa do kredytu, bo kto wie czy (w domyśle) po drodze nie kipnie). Co jest: nieznacznie po 40-ce, to już relacja tylko z automatyczną deklaracją ślubu? Pieprzę takie coś, kota w worku nie kupuję. Nie będę pisał o piwie i browarze, ale przed decyzją o czymś poważniejszym trzeba "to drugie" (wybacz może niezbyt eleganckie określenie, ale chyba jest ono trafne) wypróbować bardzo dokładnie i to pod każdym względem.

A kto mówi o ślubie? Deklaracją może być sam fakt chęci poznania ale wtedy kobiety wymagają zwykle wyłączności i zaangażowania w relację. Mało która wolna kobieta szuka wyłącznie kochanka, raczej towarzysza, przyjaciela i przy okazji kochanka. Z kolei faceci, szczególnie Ci, którzy dopiero co wrócili "na rynek", chcieliby w pierwszej kolejności wykorzystać swoją wolność i podbudować ego podbojami. Z kolei kobiet, które są zainteresowane wyłącznie przelotnymi, niezobowiązującymi znajomościami, jest relatywnie niewiele.

Bo każda relacja w pewnym momencie musi wejść na wyższy poziom albo paść. Ale rok-półtora do kolejnego poziomu to całkiem uczciwy okres czasu.

I tutaj dochodzimy do drugiego rodzaju, bo przerobiłem już oba (to co wypominałem kobietom: jak facet zarabia więcej, to traktuje go jak bankomat; jak zarabia mniej od niej, to zaczyna się etap pogardy dla faceta). Wiem, że nie każda jest zdesperowana, tylko ile z nich znajduje się pomiędzy grupą podchodzącą z wyrachowaniem, a tą ustawioną, która sama kasy nie potrzebuje, ale gardzi tymi (jak to ich nazywają) "mało ambitnymi"? Jak facet zarabia normalnie, ale nie ma mentalności korpo-nad-szczura, który zarzyna się pracą po kilkanaście godzin dziennie (w imię czego? Jaka jest korzyść z dodatkowych dwóch tysięcy jeśli człowiek jest zbyt zdechły by się nimi nacieszyć) albo po prostu nie jest stworzony do regularnego megazapi...lu (takiego, że nie wie jaki dziś dzień i nawet nie planuje wyjazdu, bo nie ma na to energii). Mam z grubsza nienormowany czas pracy, ale nie ma czegoś takiego że wychodzę regularnie z pracy prawie nocą i właśnie za to lubię moją pracę. Owszem, jest to godzinowo tak ułożone, że nie za bardzo jest możliwość uczestniczenia np. w studiach podyplomowych (tu widzę jedną z głównych niedogodności), ale w korpo mogłoby być gorzej. Zresztą o określonej godzinie jestem już nie do życia, zwłaszcza gdy muszę rano wstać.

@Roxann: nie wiem, czy dobrze się zrozumieliśmy? Piszesz o wyłączności; ja też nie widzę takiej relacji na tej zasadzie, że umawiam się i bzykam jednocześnie z kilkoma. NIE: jedna relacja, jedna kobieta. Jestem z jedną kobietą w jakiejkolwiek relacji, to nawet jak wyjeżdżam w delegację to nie spożywam "fast foodów" (nie jestem zwolennikiem wyliczanki... nie pamiętam jak to dokładnie  brzmiało, ale jakoś " w delegacji - nie zdrada; po pijaku - nie zdrada" i cała masa innych "nie zdrad"). Póki związek trwa - jestem wierny; jak kobieta mnie np. rzuci, to inna sprawa - wtedy jestem już wolny i to moja sprawa co robię. Ale póki to trwa, to ma wyłaczność.

Ależ odpowiedź jest bardzo prosta. Żeby nie było nieporozumień na tym tle oboje powinni dysponować podobnymi zarobkami (czy majątkiem), no dorzucając jakiś margines. Wiadomo, że ogólnie jest przyjęte, że to facet powinien więcej zarabiać ale... ja naprawdę nie znam kobiety ok 40-stki, która szukałaby sponsora i piszę to poważnie. Skoro kobieta sama utrzymuje i żyje na poziomie na jaki sobie zapracowała, to jaki jest w tym sens? Jedynie co muszę przyznać, że żadna albo mało która chce faceta, który zarabia WYRAŹNIE mniej albo WYRAŹNIE odbiega intelektualnie (nawet jak zarabia podobnie). Bo w tym wieku, tzn. 30-40, nikt nie szuka sponsora ani nie chce utrzymanka. A te podobne zarobki czy poziom inteligencji po prostu ułatwia (współ)życie bo dane osoby reprezentują zbliżony status quo. To wiele ułatwia.
Średnio sobie wyobrażam by kobieta ok 40-stki zarabiająca 5-cyfrową kwotę, związała się z facetem zarabiającym 5 tys. Niby można ale... ona jest przyzwyczajona do innego stylu i poziomu życia i co miałaby partnera sponsorować? Bez sensu. Ani on ani ona nie czuliby się komfortowo. Co innego jak w długoletnim związku nagle jedno awansuje i zarabia krocie, ale to inna bajka.

No co Ty mówisz, ogromnej ilości facetów przeszkadzałyby kwestie finansowe tyle że w druga stronę - gdyby to partnerka zarabiała znacznie więcej od nich