ciąża, a partner nie chce dziecka - Netkobiety.pl

Ja się zgadzam z Elą. Daj mu czas na ochłonięcie.
Sama piszesz, że nie zabrakło szacunku, pomocy- nie wymierzył niczego w stosunku do Ciebie oprócz prawdy jak się z tym czuje- to dobrze, że nie udaje co mogłoby wpłynąć na dalsze odsuwanie się. Tak mi się przynajmniej wydaje. To też dla niego nie jest łatwe, zmieni się jego życie i już nie bardzo ma na to wpływ.

Jak sobie przypomnę, jak na początku miotałam się i jakie miałam myśli związane z ciążą, co niemal zrobiłam sobie partnerowi i dziecku to nie wierzę, że to byłam ja. Teraz jestem przeszczęśliwa, że mam ich oboje i jestem wdzięczna drugiej stronie, że nie rozlicza mnie z tych początków. Dlatego- czas, czas, czas.

Facet jest w szoku i chyba nie zdążył jeszcze ochłonąć. Był zapewne przeświadczony, że podobnie, jak on, nie zamierzasz mieć dzieci i teraz cała sytuacja stała się dla niego kłopotliwa. Ty z kolei prawie od razu zmieniłaś front z niechęci do macierzyństwa do radości z faktu, że będziesz mieć dziecko. Może to też go zaskoczyło..? Skoro było tak dobrze między Wami, to raczej facet ochłonie, tylko potrzebuje trochę czasu.

Jednak Twoja historia daje do myślenia donośnie Pań, które uparcie twierdzą, że nie chcą mieć w przyszłości dzieci. Bo rozumiem, że planowo byś się na to nie zdecydowała w najbliższym czasie?

Musisz najpierw sobie postawić pytanie czy Ty wgl chcesz urodzić. I dopiero później wg mnie jest post Eli. Trochę wchodzę teraz na niebezpieczny grunt, nie chce żeby rozpętała się tutaj dyskusja o tym, ale tak masz wybór. Też dałabym mu czas, niech chłop ochłonie, ale nie wieczność. A czy decydując się na współżycie bez zabezpieczenia, nie byl swiadomy, że możecie wpaść? Metoda 'zabezpieczenia' to przecież nie tylko jego wybór. Jak na moje powinniście poważnie porozmawiać i mam ogromną nadzieję, że jedank ochłonie, przemyśli i się to uda.
Kurcze, co z tymi chłopami teraz

nawet przez chwilę nie brałam pod uwagę, że pozbędę się dziecka, choć gdybym chciała to nie miałabym z tym problemu.
gdybym poroniła- ok, nawet się śmiałam, że to by rozwiązało nasz problem, ale umówmy się - nie mogę zakładać, że to nastąpi.
reasumując - nastawiam się na przyjście na świat dziecka.

tylko teraz rodzi się pytanie - z tatą czy bez taty?

zabezpieczaliśmy się, ale nie ukrywam po 10 latach brania anty może się trochę rozleniwiłam i brałam raz rano raz wieczorem i mogło minąc wiecej niz 12 h między pigułkami.
dwa- że szczepienie p/covid bardzo mnie osłabiło. śmieje się, że wszczepili mi dziecko zamiast chipa

bagiennik - planowo nie zdecydowałabym się zapewne nigdy
ja nawet nie lubię dzieci.

co do dania mu czas- ok, daje, tylko to nie trwa kilka dni a już kilka tygodni. Pierwsze tygodnie to był ten dystans nie do zniesienia, a od kilku dni mieszkamy osobno.
nie wiem ile czasu mam mu jeszcze dać. wstępnie na rozmowę jesteśmy umówieni we wtorek.

Mysle, ze dojrzali ludzie, uprawiajac seks, biora na siebie odpowiedzialnosc pojawienia sie nieplanowanej ciazy i wynikajace z tego konsekewencje.
Myslenie i zachowanie twojego partnera juz pokazuje na ile powaznie mysli o waszym zwiazku i o tobie. Seks tak, ale jak wpadniesz, to ja umywam raczki i sie wyprowadzam. Daj spokoj. Beda na twoim miejscu po prostu na rozmowie zakomunikowalabym, ze dziecko urodze i w miedzyczasie ustalimy sprawy finansowo-opiekuncze i tyle.

A ja myślę, że dorośli ludzie, wiedzący skąd się biorą dzieci, stosują antykoncepcję tak, jak książka pisze, a nie jak się przypomni. Bo chyba to nie było z panem uzgadniane:
po 10 latach brania anty może się trochę rozleniwiłam i brałam raz rano raz wieczorem i mogło minąc wiecej niz 12 h między pigułkami.
Ja na jego miejscu czułbym się oszukany i wrzucony w sytuację, której nie chcę. Tak szczerze, to bym podejrzewał celowe działanie - pani tyka zegar, nagle jej się zachciało dziecka, to wrobiła i tyle.

Ty tak na powaznie? Odbywasz radosnie stosunek z kobieta i jestes na 100% zawsze przekonany, ze ciazy nie bedzie?
A jak sie pojawi, to obrazanie sie, oskarzanie kobiety, szukanie winnego i nogi za pas?
Podobnie jak prowadzisz auto, rozumiem, ze zawsze stosujesz 100% zaufania do innych uczestnikow ruchu i niegdy nie bedzie wypadku?
Mentalnie to jakies przedszkole reprezentujesz.

Bywa, że kobiety, które nie lubią dzieci, zmieniają zdanie jak mają własne. Decyzję co do dziecka już podjęłaś. Poczekasz, zobaczysz co z facetem się wyklaruje. Może jak się otrząśnie z szoku to zmieni mu się podejście.

Ja nie lubiłam dzieci, tzn obojętne mi były i nie zachwycałam się i bałam trochę. Ale jak się urodziło pierwsze to z oprogramowaniem macierzyńskim w wersji full. Do obsługi innych dzieci też.

Właśnie. Być może u tych kobiet, które do momentu narodzin czy samego zajścia w ciążę nie chciały mieć dzieci i im się to nagle zmienia, potrafią podjąć niemal błyskawiczną decyzję. Tylko niestety nie jest nigdzie powiedziane, że partner musi koniecznie podjąć rozsądną decyzję równie szybko. To jest normalne, że ktoś możę mieć wątpliwości, czuć się oszukanym lub byc wprzysłowiowej kropce. Jednak z czasem raczej emocje opadają i wtedy podejmuje się odpowiednie kroki.
Mam natomiast wrażenie, że w niektórych ważnych kwestiach, gdzie każdy ma prawo mieć odrębne zdanie niż partner i to zdanie utrzymywać dłużej, w końcu przychodzi taki moment, żę trzeba się ugiąć, wbrew swoim poglądom. Problem w tym, że ta strona bardziej zaangażowana z góry zakłada, że partner musi mieć to samo zdanie(najlepiej od razu, bez gadania) i się dostosować. To już tak bardzoije ogólnie.

Sytuacja jest świeża i zapewne, jeśli tylko facetowi zależy, on ochłonie i zdecyduje się wziąć za to wszsytko odpowiedzialność. Wydaje się być zszokowany i zaskoczony, biorąc pod uwage ich wcześniejsze deklaracje i zamairy, jak również pzeszłość tego faceta. Nie oczekiwałbym, że każdy śmiało i od razu podejmie decyzję, że jest gotowy.
Trochę to wygląda tak, że kobieta, jako niby bardziej emocjonalna musi oczekiwać wsparcia, zrozumienia i bezpieczeństwa a facet musi od razu podejmowac decyzję, odkładając w kąt swoje przemyślenie, podejście czy odczucia. Skoro sprawa jest świeża to byłbym bardzo ostrożny przed natychmiastowym ukrzyżowaniem faceta..

Dlaczego uważasz, że rozsądne i odpowiednie w tej sytuacji jest dostosowanie się do osoby, która niejako zmienia założenia związku? Czy gdybym- mimo deklaracji partnera o niepłodności - jakimś cudem wpadła i usunęła ciążę, to znaczy, że jestem nierozsądna, mimo że postępuję zgodnie z tym, co deklarowałam wcześniej? A rozsądny to byłby mój partner, który nagle zmienił zdanie i oczekiwał tego samego ode mnie? Ja tu rozsądku nie widzę, jedynie pobożne życzenia kogoś, kto zmienił nastawienie. I oczywiście ma do tych życzeń prawo; nie ma natomiast prawa do formułowania takich ocen na ich podstawie. Dlaczego? Bo to nie ta osoba, która dziecka nadal nie chce, się zmieniła. Myśli dokładnie tak samo jak wcześniej i dokładnie tak samo, jak wcześniej myślała ta druga strona.

Żyjąc z facetem w związku, liczę, że - jeśli ustaliliśmy, że dzieci mieć nie chcemy - w takim momencie mnie wesprze w osiągnięciu tego, co ustaliliśmy, a nie, że zmieni zdanie i tego samego będzie oczekiwał ode mnie.

Nie no, naprawdę? Czyli jeśli wybierzemy z partnerem gumki na zabezpieczenie, jemu się czasem jakaś przerwie przy nakładaniu i to zignoruje, przez co wpadniemy, to to moja wina, bo powinnam się domyślić i i tak - mimo ustaleń - podwiązać sobie jajowody zagranicą, skoro dzieci mieć nie chcę? A myślałam, że jeśli się w związku razem coś postanowi, to można się tego trzymać, że nie trzeba zakładać, że i tak ostatecznie sama muszę o wszystkim myśleć.

A, to źle Cię zrozumiałam, wybacz.

Brawo! I to jest papierek lakmusowy by rozróżnić stwierdzenie: nie chcę mieć dzieci od stwierdzenia: z Tobą nie chcę mieć dzieci.

Syl, ale skad zalozenie ze ten mezczyzna był nastawiony na stałą relację i poważnie myślał o nich? Sosenek napisała, ze znają się 1,5 roku, wspólnie mieszkali, spędzali czas, mieli znajonych i hobby wspolne i było im ok. I to nie znaczy- stała powazna relacja. To sa kolejne furtki, które kobiety zostawiają facetom- facet moze latami tkwić w takim układzie i nawet ani razu nie pomysli, ze to jest powazne. Zrozumcie wreszcie ze to jak wy postrzegacie swiat i relacje ni jak sie ma do tego, jak robią to faceci. Są za wygodni i korzystają z tego ze wy przyzwalacie na niedopowiedzenia. Wciskaja was w czas wolny jako umilacz, miedzy pracą a własnymi rozrywkami a do tego mają wszystko pod nosem bo pewnie Sosenek ogarniała mieszkanie jak wszystko. Ta relacja mogła byc wygodna i ok, nie musiala być powazna. Dlatego jezeli nie ustalali ze relacja jest stała, powazna i nie uzgodnili takich ewentualnych sytuacji no to ciezko miec pretensje do niego. Ela ma racje- jak nie chciał dzieci wcale to wazektomia jest przeciez u nas dostepna.

W takich historiach zawsze będą się ścierały emocje a fakty pójda w odstawkę. Jak kobieta bierze tabletki a o facecie nie wiadomo, czy się zabepieczał czy też nie, padnie kwestia pt :" Mógł sobie gumkę założyć".
Jeśli i on się będzie zabezpieczał a kobieta wpadnie, choćby przez to, zę rzadziej bierze tabletki, usłyszymy: " Mógł sobie zrobić wazaktomię!" O ryzyku ciąży upomina się wyłącznie faceta.

Syl, jakbyś nie zauważyła, to są też Panie, stojące po stronie faceta, bo tego typu teksty o jego nieodpowiedzialności są już klasyką za każdym razem, jak dochodzi do takich sytuacji. Naprawdę mam wrażenie, że facetom odmawia się prawa do jakichkolwiek wahań, emocji czy lęków, zwiazanych z podejmowaniem ważnych życiowo decyzji. Łatwiej jest zarzucić mu nieodpowiedzialność już po chwili od usłyszenia takiej wieści, jeśli nie rzuci się od razu z radością w ramiona partnerki Już nawet nieistotne staje się to, co WSPÓLNIE OBOJE zapewne ustalili, nieistotne w ogóle jest co facet ma na ten temat do powiedzenia, jego odczucia czy podejśćie, ale nie daje się komuś w ogóle mozliwości do spokojengo zastanowienia się nad zaistniałą sytuacją. Oczekujecie, że facet od azu, automatycznie i bez dyskusji przyjmie warunki, jakie zostaną mu postawione. Zakładacie, że partner musi koniecznie przemyśleć wszystko w ciągu sekundy i zgodzić się bez zastanowienia. Skoro kobiecie dajecie prawo do niemal wszystkiego, to dlaczego do jasnej anielki facet ma się biernie wszystkiemu poddawać? Dlaczego nie ma prawa mieć wątpliwości?
Owszem, jest bardzo istotne to, że on tego dziecka nie chciał mieć. Miał ku temu powody i prawo, tak jak każda kobieta, która chce swoje dziecko urodzić, on ma prawo kolejnego dziecka nie chcieć

Nie mówię, że tutaj ktoś kogoś wrobił w dziecko, bo raczej w to wątpię. Tylko kurde, jeśli jakiejkolwiek kobieta zmienia w czasie zdanie, co do życiowych decyzji, to dlaczego facetowi się tego odmawia? Dlaczego on ma pójść jak w dym od razu w to wszystko, skoro wcześniej oboje postanowili zupełnie inaczej? Dlaczego on ma koniecznie i bez zastanowienia postępować wbre sobie. Poza tym na Boga ile czasu mineło? To świeża sprawa jest, być może gość ochłonie i wspólnie się dogadają.

edit: Miroon, oczywiście

Faceci inaczej mogą patrzeć na relacje czy związki, ale jeśli coś idzie nie po myśli kobiet, to my zostajemy zawsze oskarżęni o to, że działamy źle. Bo koniecznie musi być tak, jak panie sobie wymarzą. Może mnie zbyt poniosły emocje, ale zaczynam mieć dość tych podwójnych standardów...

Nikt jakoś w ogóle nie wziął pod uwagę tego, o czym Autorka wspomniała: faktu, że facet już ma córkę. Nawet jeżeli niedługo się oboje dogadają, to czy nie należy się też przyjrzeć temu, jaki to ma wpływ na jego decyzję czy wątpliwości, które nim targają. No, ale znowu: przecież facet musi koniecznie podejmowąć decyzję błyskawicznie...

Pyatnie brzmi, czy sam się też zabezpieczał? Ponadto czy takie przerzucanie winy lub inne zachowania nie wynikają z emocji i gwałtownego zaskoczenia? Dlatego zapytam się tutaj jeszcze raz: czy facet musi podejmować decyzję od razu, n achłodno i bez zastanowienia? Czy nie ma prawa do reakcji emocjonalnej, która jest wynikiem zaskoczenia zaistniałą sytuacją?
Takie uciekanie i dystansowanie się nie wygląda najlepiej, ale kurcze chyba nie takie rzeczy człowiek robi w emocjach? poza tym, czy te jego niby plany życiowe, jakie by tylko nie były, które mu niby komplikują sytuacje, mają być mniej ważne od odczuć Autorki? Nie wiadomo do końca o co tak naprawdę chodzi.

Fakt, że facet się nie zabezpieczał można się jedynie domyślić, bo nigdzie o tym Autorka wprost nie napisała. W takich sytuacjach możę niektórzy zbyt polegają na partnerze i tu jest błąd?

Na razie jedno jest pewne: facet musi ochłonąć a to, ile mu to zajmie, to już od niego. Nie będzie gotowy na ojcostwo - trudno, widocznie jego przekonanie czy jakies wewnętrzne motywację są silniejsze. Nie oceniam od razu i nie przypisuje mu nieodpowiedzialności, raczej widziałbym w tym wybór, jeśli tak się to skończy po rozmowie, jaka go czeka. Jak słusznie zauważyła Sara, nie ma on świętego obowiązku przystać na to ojcostwo, wbrew sobie jeśli wcześniej oboje byli pewni co do tego, żę nie chcą dzieci. Jeśli podejmie taka decyzję, może zrzec się praw rodzicielskich, płacąc jedynie alimenty. Widzisz, ja staram się poznać powody i motywację osoby, która podejmuje taką czy inną decyjzę, nie zaś szafowanie jedynie emocjonalnymi frazesami o nieodpowiedzialności itp. De facto on musiałby się tutaj wypowiedzieć, szczególnie dlaczego jest tak niechętny do ojcostwa spowodowanego niby jego relacją z córką. Tym bardziej, żę to facet po 40-stce, ze stałą pracą, zaradny i samodzielny a nie jakiś mlokos, który wpadł z dziewczyną w klubie.

Może zaś być tak, że ochłonie, oboje wspólnie porozmawiają i podejmą dezycję i wszsytko się ułoży.

Czyli on sam się nie zabezpieczał? To, nie świadczy o nim za dobrze, skoro miał takie a nie inne podejście..Widocznie zdał się na Ciebie i Ci zaufał(choć to zaufanie raczej ma miejsce w jego rozumieniu, bo na takie ryzyko sam bym się nie pisał). Różnie też ludzie podchodzą do używania gumek.
W żadnym wypadku nie warto uciekać się do szantażu i grania na czyichś emocjach. Odniosłoby to pewnie odwrotny skutek. Super, że czujesz się silna, jednak sama mówisz, że jesteś mimo wszsytko lekko przygnębiona, nie fruwasz z radości w chmurach. Widzisz, on też może być zaskoczony i zdenerowowany, bo następuje u niego niewątpliwie nagły zwrot w życiu. Póki nie dowiesz się od niego na spokojnie, dlaczego tak bardzo nie chce tego dziecka, to nie będziesz pewna do końća, jego decyzji. A dlaczego akurat ma taki uraz? Tak bardzo wiąże się to z jego córką?
Zupełnie inna sytuacja byłaby, jakby wcześniej zapewniał, że chce mieć dziecko, po czym wycofałby się z tego. Chociaż, według niektórych opiini Wy macie prawo do zmiany zdania a my już niekoniecznie. Jeśli jednak już to dziecko ma się urodzić, to życzę, mimo wszystko pomyślnego rozwiązania sprawy

Czyli już poczułaś ciążowego powera chyba nie ma się co przejmować na zapas. Będzie co ma być.

Nie rozumiesz, czy udajesz?
Facet uważa, że go oszukałaś w kwestii fundamentalnej. 
Sama rozumiesz, że ta historia o wpadce brzmi słabiutko.

Cokolwiek było fundamentem Waszego związku, z JEGO PERSPEKTYWY okazało się oszustwem.
Obstawiam, że większym problemem od ciąży jako takiej jest to, że on już ma dość Ciebie i nie chce sprawdzać co jeszcze możesz odwalić.

Sosenek, dla mnie też trochę szok, że znalazłaś się w takiej sytuacji. Jeżeli jesteś medyczna, to powinnaś zdawać sobie sprawę z tego, co się może stać jak zmienisz harmonogram brania pixów. Ponad to, skoro wiedziałaś, że bierzesz je w inny sposób niż masz brać - mogłaś pomyśleć o dodatkowej antykoncepcji bądz o zmianie tej, którą stosujesz. Wiedziałaś też o szczepionce, wiedziałaś, że może wpłynąć na wchłanialność tabletek. Tu na pewno jest Twój błąd. I wcale sie nie dziwie, że on się teraz czuje oszukany. No bo skoro nie chcesz dzieci, to robisz wszystko żeby ich nie mieć, a Ty znając specyfikę tabletek anty olalaś to. Zaprzeczyłaś sama sobie.
No ale dobra, mleko się już wylało, moim celem nie jest dowalanie Ci. Druga strona medalu jest też taka, że żadna metoda antykoncepcji nie jest stuprocentowa. Decydując sie na sex, decydujesz sie też na konserwencje w postaci 'wpadki'. No i on tutaj zawalił jednak. Bo zostawił Cie samą. No i o ile jest to serio czas na ochłonięcie, przemyślenie to okej. A piszesz, że to się ciągnie juz kilka tygodni.
Podjęłaś decyzję, że urodzisz. No i to jest ostatnia decyzja, którą mogłaś podjąć. Bo czy on z Tobą zostanie czy odejdzie to już jego broszka. Ciężka sprawa generalnie, jednak bardziej się jednak przychylam do wersji, że zachował się mimo wszystko nie fajnie. Wydaje mi się, że musisz jeszcze dać mu chwilę a później już porozmawiać konkretnie, jakie jest jego stanowisko w tym wypadku.

A wiesz jakie on ma te plany na przyszłość, które dziecko mu burzy? Rozmawialiście o tym?
Jeśli główny powód niechęci do posiadania dzieci to zniechęcenie relacją ze starszym dzieckiem - to chyba byłaby szansa aby zrozumiał, że to się nie musi powtórzyć. Kiedy miał pierwsze dziecko był w zupełnie innym miejcu w życiu i innej relacji.

Zdecydowanie rodzic, który dziecka nie akceptuje, to dla takiego dziecka krzywda

Jak już któraś użytkowniczka napisała - nie wszystko da się w życiu przewidzieć.
Ja za swoje zaniedbanie zapłacę wysoką cenę.
Zawsze jak zrobiłam coś głupiego to mówiłam (sama do siebie, nigdy do innych) - 'za głupotę się płaci'.  Niejeden raz już zapłaciłam za swoją, zapłacę i tę.

to było tak, że rozmawialiśmy o tym. argumenty jakie podawał dlaczego "jest na nie" były takie, że :
-psuje mu to plany (głównie wyjazdowe bo ma zaplanowane kilka na inny kontynent, ale również to, że nie będzie mógł realizować swoich pasji ze mną i samemu)
-będzie musiał zaprzestać wydatków jedynie na siebie, a wiec musi więcej zarabiać, bardziej się ogarnąć finansowo
-ma fatalne relacje z dzieckiem, czuje ze się nie sprawdził jako ojciec
-straszy mnie, że przy dziecku wszystko się zmienia, trzeba życie pod dziecko dopasować i w ogóle jest z tym kupa roboty i nieszczęscia
-boi się, że nasze relacje się zepsują

to tak na szybko co pamiętam.

czy rozmawiamy? tak.
był u mnie przedwczoraj, pomóc mi z ciężkimi rzeczami. nie byliśmy w nastroju na poważną rozmowę dlatego umówiliśmy się na nią na dniach.
wiem, że na pewno o tym wszystkim myśli. ja go nie cisnę, daje mu czas. on mi wysyła jakieś kotki w internetach i tyle.

Arguemty, które podał, z wyjątkiem kwestii jego relacji z córką, są raczej typowe i zrozumiałe, gdy osoba staje przed takim wyzwaniem. Może wydają się one nieco zbyt oczywiste(dla niektórych zapewne żałosne), ale warto pamiętać, że każdy ma w życiu priorytety i plany sam fakt ich zmian nie jest zawsze do końca prosty w akceptacji. Jendnak po głębszym przemyśleniu da się to raczej ogarnąć.
Bardziej zastanawiające jest to, co dzieje się między nim a jego córką.

Ja również. Podziwiam też za to, że nie kopnęłaś jeszcze tego pana w cztery litery.

Nie lubię filozofowania typu odpowiedzialny czy nieodpowiedzialny. Dziecko jest jego i względem niego ma już obowiązki, czy chce, czy nie chce. W tym wieku człowiek jeszcze się nie ogarnął na tyle, żeby 2 - 3 kwestie ze sobą pogodzić. On sam jest dzieckiem, więc czego się spodziewać.

Z naszym gatunkiem naprawdę jest coś nie tak. Gdy ptaki się rozmnażają, to samiec nie strzela fochów, bo może go partnerka wrobiła, tylko od rana do nocy dba o rodzinę. Zwierzęta lepiej sobie radzą w życiu niż my jako gatunek. I nie ma tam żadnego gadania o konieczności przemyślenia pewnych spraw, ochłonięcia i tak dalej. Bzdury jakich mało. Takie zachowanie faceta byłoby zrozumiałe, gdyby nie miał jeszcze 20 lat. Brak stabilności emocjonalnej, egocentryzm i dziecinada.

Teksty o wrabianiu w dziecko kogoś, kto sam z własnej woli uprawia seks i się nie zabezpiecza ze swojej strony to już w ogóle śmieszne dywagacje. Wrobić w coś można kogoś, kto jest pewnych rzeczy nieświadomy i nie uczestniczy w danym zdarzeniu. Słyszał ktoś kiedyś o tym, żeby wrobić w morderstwo kogoś, kto w tym morderstwie uczestniczył? Albo w kradzieży, żeby nie było tak drastycznie. Jeśli ktoś w tym uczestniczył, to znaczy, że jest sprawcą - tutaj facet jest sprawcą dziecka. Biedny facet chodził z dziewczyną do łóżka, prezerwatyw nie używał, bo przecież nie byłoby tak przyjemnie, a tu bezczelnie kobieta w ciążę zaszła. Symboliczny grób już temu panu postawmy i znicz, bo biedny nie będzie mógł już podróżować i jego życie się właśnie kończy.

Kolejna przykra sprawa dla faceta jest taka, że przecież on nie traktował tego związku poważnie, jak sugerują niektórzy, a partnerka jednak w ciążę zaszła. Może jest jakiś sposób na to, żeby powiedzieć plemnikom, że danej relacji nie traktuje się serio i żeby one zawracały zamiast płynąć dalej. Tutaj chyba jakichś czarów potrzeba.

Piszę to jako osoba, która też nie planuje dzieci. Ale gdybym w tej sytuacji była facetem, to nie wyobrażam sobie tak po prostu się wywinąć. Autorko, dasz sobie radę sama. Zgadzam się, że nie powinnaś go o nic prosić, absolutnie. Ja bym poszła o krok dalej. Ale mimo wszystko trzymam kciuki, żeby ułożyło się tak, jak sobie tego życzysz. Trzeba tylko pamiętać, że tak jak teraz nie pasuje mu dziecko, tak potem może mu nie pasować wiele innych rzeczy. Najgorszy typ człowieka to taki, który ucieka przed problemami. Tym bardziej, gdy sam jest ich sprawcą.

To już dużo bardziej wyważona opinia, niż skrajnie naładowane emocjami wypowiedzi niektórych koleżanek, które widza wyłacznie winę faceta, osądzając go od najgorszych i obrzucając go najrozmaitszymi epitetami.
Natomiast to, co mnie osobiście najbardziej dobija to kompletne lekceważenie w tym momencie jakichkolwiek argumentów czy potrzeb faceta, jakby się zupełnie nie liczyły. Tak, jakby miał od razu, bez zastanowienia wszystko rzucić w cholerę i od razu rzucić się Autorce w ramiona. Bierze tutaj ktoś w ogóle pod uwagę, że gośc mógł mieć swoje plany i przekonania, tak samo jak Autorka, która zresztą miła dokładnie tak samo, póki nie doszła do niej świadomość, że będzie matką. Co jednak najdziwniejsze w tym wszystkim, to takie betonowe przekonanie, że facet jest robotem i musi reagować automatycznie i bezbłędnie bez możliwości zastanowienia się i przemyślenia sprawy.
Naprawdę wszystkie decyzje w życiu podejmujecie od razu i bez przemyślenia? Facet miał prawo czuć się zaskoczony i zdezorientowany a tu już od razu wyzywa się go od niedojrzałych dzieciaków. Noż kurde, trochę wyrozumiałości, z jakiej racji nie ma prawa do przemyślenia sprawy i ochłonięcia po otrzymaniu takiej wiadomości? Uważacie, że faceci są pozbawieni emocji i wszystko wykonują bezbłędnie? Zawsze kobiecie się doradza, żęby na spokojnie przemyślała problem, przyjrzała się swoim emocjom i rozterkom. To przepraszam, my już nie możemy?
A jeszcze te sugestie, jak wróżenie z fusów, co do tego, co może się stać w przyszłości. Wyśmiewanie kogoś z tego powodu, że ma inne zdanie na temat ojcostwa a przede wszystkim inne plany życiowe jest zwyczajnie żałosne. Przekonanie, że skoro jedna osoba prawie natychmiast zmienia zdanie co do macierzyństwa, to druga musi postąpić dokładnie tak samo w kwestii ojcostwa jest zwyczajnie naiwne.

Poczekajmy aż gość ochłonie i oboje ze sobą porozmawiają, zanim zaczniemy wieszać na nim psy..

Nie posądzam Autorki o żadne wrabianie partnera w dziecko, bo to jest nonsens.

Ela, nawet jak się okaże, że podwinie ogon i podziękuje Autorce, co osobiście nie pochwalam, bo rzeczywiście to jego dziecko, to dlaczego od razu tak szybko odsądza się go tutaj od wszystkiego, miesza z błotem jak ostatnią świnię, kiedy jeszcze na poważnie nie porozmawiali? Przecież to zupełnie normalne, żę człowiek boi się zmian. Nie ma w tym nic karygodnego!
Widzę to, że gość ma swoje plany, priorytety i przekonania- zatem jeśli odejdzie i nawet nie będzie się widywał z synem, to jego wybór. Może i musi na niego płacić to będzie płacił. Nie pochwalam tego , ale nie będę drugiego człowieka przekonywał, żeby koniecznie zmienił zdanie, wbrew sobie. Widocznie on widzi to inaczej. Życzę Autorce, żeby się facet ogarnął mimo wszystko, bo nawet podróżować można z dzieckiem, jak się chce Jeśli mu zależy na Autorce, to zapewne tak zrobi, jednak ma prawo być zaskoczony i zdezorientowany, tym bardziej jeśli wcześniej nie było mowy o dziecku.
Dobija mnie tylko czasami ta kompletna ślepota na poglądy innych czy okczekiwanie, żę facet ma być bezbłędną maszyną, która nie może się zawahać ani pomylić. Niektóre decyzje nie są wbrew pozorom takie łatwe.
Posądzenia Autorki o wrabianie faceta w dziecko zdecydowanie poszły za daleko.

Elu, a nie jest troszkę tak, że deklaracje bliskosci/uczuć/może miłości to za mało? Że w ogóle uczucia to często za mało? Nie tylko dlatego, że dla każdego są czymś odmiennym. Od uczucia do deklaracji, poczucia odpowiedzialności za siebie czy poczuwania się względem siebie w jakiejkolwiek formie jest chyba daleka droga- przynajmniej dla wielu, wielu ludzi. Tu ktoś pisał, że faceci potrafią tkwić w wygodnych relacjach długo, a wcale ich nie traktuja poważnie... Sama Sosenek pisała, że nigdy nie podjęli tematu dzieci, nie było uzgodnień. W sumie chyba nic nie napisała o tym czym naprawdę ta relacja była. Związkiem, układem? Oczywiście zachowanie faceta jest naganne, faktycznie, to już nie kwestia dni a tygodni. W ogóle- w drodze dziecko, on tu łapie dystans, ale kotki wysyła. No jak to o nim świadczy?

Bagiennik to, że facet jest zaskoczony czy pod wpływem emocji to się nie dziwię. Ale jeśli wyprowadzi się i zostawi swoją dziewczynę w ciąży czy z małym dzieckiem, kiedy potrzebuje pomocy, to jest dla mnie mega dziwne. I to niezależnie od tego jakie by miał dalsze plany. To, że dziecko jest w brzuchu kobiety to nie znaczy, że to ma być tylko jej odpowiedzialność i wszystko na jej barkach. Ryzyko ponosi się wspólnie. Mógł to ryzyko zmniejszyć, wiadomo jak.

Ja tu cały czas widzę winę po obu stronach.
Ona - wiedziała, że on nie chce dzieci a mimo to brała lekkomyślnie tabletki, bo 'może' nic nie będzie, bo coś tam.
On - mimo wszystko wiedział, że nawet przy antykoncepcji zdarzają się wpadki. Mógł również zadbać o większe zabezpieczenie. A kiedy pojawił się problem, koleś szok, niedowierzanie i rozkrok.
Ale chyba celem tego postu nie jest osądzanie czyja jest wina. Tylko doradzenie autorce jak ogarnąć tą sytuacje, żeby mimo wszystko obyło się to wszystko łagodnie i dało jaknajlepszy wynik. No i teraz kilka pytań
- Czy na pewno chcesz tego dziecka, bez względu na to co on (tu piszesz, ze tak)
- Czy pomimo jego zachowania, chciałabyś z nim być i tworzyć rodzinę
- Czy to jest na pewno osoba, do której jesteś pewna, możesz mu ufać, chcesz z nim być dużo dłużej czy to coś luźniejszego

Ile czasu mu dać...no na pewno nie wieczność. Myślę z miesiąc do dwóch to jest chyba wystarczająco czasu na przemyślenie sytuacji? I poźniej już bym raczej zaczęła poważną rozmowę.

Edit
Miron - ja myślę, że autorka po prostu nie chciała wywierać presji, bo właśnie wzięła tą winę na siebie. I to z drugiej strony dobrze, że nie wisiała mu nad głową i że mógł na spokojnie przemysleć. Tylko teraz już niestety będzie musiała się z tym zmierzyć i właśnie zacząć wymagać. Po pierwsze rozmowa, konfrontacja i jakie kto ma oczekiwania/pomysły. Bardzo szczera rozmowa to podstawa i jeżeli ona tego nie zrobi to mogą się tak bujać w tym hmm nazwijmy to zawieszeniu. W końcu musi go przycisnąć, bo tak żyć nie można.