Niby chce dac szanse ale chyba nie umiem :( - Netkobiety.pl

Ela, milo, ze wrocilas. Ja nie sugeruje sie w moich decyzjach czyjmis radami, bo wiadomo, ze decyzje musze podjac sama i bedzie tylko moja. Ale chetnie czytam czyjes sugestie, zeby popatrzec na temat i innej strony.
Wielokropek, mysle ze chodzi tu o ustalenie granic, ktore zostaly przekroczone. Dla mnie, jesli zdradzilby mnie fizycznie, nie byloby dla mnie szans na zadna szanse. A tak, umiem sobie wytlumaczyc, ze przynajmniej to jedno jest, co zostalo zachowane mi. Moze to glupie, ale polepsza jego sytuacje. Zreszta powiedzialam mu, ze ludzie o zdradach dowiaduja sie po latach i ze taka wiadomosc sie nie przedawnia. Jesli kiedys wyszloby to na jaw- bedzie koniec.
Ale sadzac po jej trybie pisania, przyrownywania itd. Gdyby mieli ze soba cos intymnego, nie omieszkalaby tego wspomniec.

To masz trochę po męsku, ja cóz, mając serce i głowę męzczyzny mniej dbałabym o to, że jego tyłek udał się na jakąś czasową emigrację Ale to tak po przemyśleniach, bo w emocjach to różnie się myśli.

To akurat do Miimi było, która teraz  CZUJE ze seksu z inną nie wybaczyłaby na pewno- ale czy tak myśli, okaże się gdy opadną emocje.
To co dla mnie nie jest do wybaczenia to premedytacja i dbanie o włąsny tyłek.. tchórzostwo hmm..niemęskie, ale czasami kochamy tchórzy. brak miłości, brak empatii, wbijanie noża w plecy- to jest trudne do wybaczenia. lepiej niech opadnie kurz i autorka zobaczy co poczuje,

Joohana ja jestem po 40-tce. Aktualnie w totalnej rozsypce emocjonalnej. Cos, co daje mi jakas logike i spokoj w jednym dniu, calkowicie wytraca mnie ze spokoju dnia nastepnego. I tak w kolko. Tak jak dziewczyny mi radza- musze odczekac jak opadnie kurz i emocje. Wlasnie w zlosci powiedzialam mu, ze jestesmy w fazie przejsciowej, bo szanse to dostanie wtedy, kiedy ja bede wiedziala co chce- czy z nim byc czy zakonczyc.
Tesknie za moim dawnym mezem- choc nie staral sie o mnie i o wszystko tak jak ten co teraz. Ja powiedzialam mu, ze czuje sie, jskbym moj maz umarl i jestem w glebokiej zalobie po jego stracie. A obok mnie siedzi jego brat blizniak- taki sam, pomaga mi bardzo w tej ciezkiej chwili, nawet zajmuje sie domem i dziecmi. Tylko ze uczucia nie te juz. Brata blizniaka lubie i jestem mu bardzo wdziecuna za pomoc, widze jak poswieca sie dla nas. Ale mojego meza juz nie ma A tak bardzo za nim tesknie...

Myślisz życzeniowo i emocjonalnie autorko wątku. Cudowne małżeństwo, przyjaciele, a mąż mówi, że nic go już z Tobą nie czeka, że jesteś przeźroczysta dla niego. To jednoznaczne. Nuda i brak głębszych więzi. To Tobie się wydawało, że jesteście idealnym małżeństwem. Skupiłaś się, jak sama piszesz, na dzieciach i domu. Dla mężczyzny została reszta czasu, czyli niewiele. On szukała innej kobiety, rozmów, bliskości, tematów innych niż codzienność. Rodzina zdominowała wasze relacje damsko  męskie. On cię zdradził. Nieważne, że emocjonalnie, zakładając, że mówi prawdę. Potem się przestraszył i wycofał, bo po 25 latach (jak piszesz) mało kto, a już na pewno rzadko mężczyźni, mają ochotę na zaczynanie od nowa, czyli opuszczenie rodziny. Znowu będzie szukał wrażeń, bo znudziły mu się dziecięco - domowe tematy. Przestał dostrzegać w Tobie kobietę, widzi mamusię i gospodynię domową. Nic nie poradzisz, choćbyś stanęła na głowie, to jest sztuczne i za chwilę nadal wejdziesz w swoją domową rolę. To się nie zmieni ot tak. On znowu znajdzie sobie inny obiekt- kobietę, tylko lepiej się ukryje, a ty odkryjesz ich relację później. I nic nie poradzisz. Zapomniałaś o tym, że jesteś kobietą. To częsty błąd. Zajmij się sobą, nie udawaj, że  nagle mąż jest w centrum twojego świata,  bo to wszystko jest za późno. Tak rozpaczliwie usiłujesz się nim zajmować teraz, że to jest męczące dla was obojga. Przypomnij sobie, jaką kobietą byłaś w młodości, co lubiłaś robić, jakie miałaś zainteresowania. Jeśli znowu zaczniesz być kobietą samodzielna i atrakcyjną dla siebie, dla niego też się taka staniesz. Zacznij to robić dla siebie. Terapię też zrób dla siebie, a nie dla niego. Nie matkuj mu, nie poświęcaj się, bo właśnie to popchnęło go w stronę innej kobiety. Stałaś się "przeźroczysta", nijaka, jak element domowej przestrzeni. Zapomniałaś, że jesteś kobietą. I on też przestał ją w tobie widzieć. Tylko, czy ty to rozumiesz, bo z postów,niestety, wynika, że słabo.

Obie powyższe wypowiedzi są prawdziwe.
1. że żona zrobiła się nudna, przewidywalna, przezroczysta. Dodam, że mąż pewnie także. Po 25 latach już nic nie będzie nowe i ekscytujące, A tej nowości i ekscytacji brakuje najbardziej mało dojrzałym osobom, szczególnie w kryzysie wieku średniego. Łatwiej zmienić żonę/męża i zrobić znowu to samo z kimś innym (zatoczyć jeszcze raz koło życia) aniżeli przyjrzeć się sobie i znaleźć dojrzale sens życia.
2. że po kij mi taki niedojrzały osobnik, przed którym zacznę tańczyć kankana, a on i tak mnie oleje, bo tancerka ta sama. Z inną tancerką taniec, choć taki sam, jest jednak inny.

No i po 3. autorko. Skończ z tą narracją, że Ty zastanawiasz się, czy dać mężowi szansę. Brutalna prawda jest taka, że on Cię okłamuje i raczej to Ty tej szansy nie dostaniesz, jeśli on nie dojrzeje w trybie przyspieszonym. A na to nie wygląda.

I to jest kwadratura koła, którą sama przerobiłam. Znudziłam się mężowi, najpierw próbowałam tańczyć kankana, na szczęście krótko (bez zainteresowania z jego strony). Potem ustawiłam się na pozycji Obserwatora, aż do jego wyprowadzki.
A on najpierw zatańczył z kilkanaście lat młodszą kobietą (miała małe dziecko więc powrót do 17 lat wstecz), potem z 10 lat młodszą (dziecko 12-nastoletnie, więc powrót 10 lat wstecz). Robi to samo, co ze mną, ale jeszcze raz z dwoma kobietami. Na razie tańczy z drugą. Bo jest niedojrzaly nadal.
Dzisiaj wiem, że dobrze się stało, bo nie warto dla kogoś tak taniego. Ale do takich wniosków trzeba czasu i bólu.

Autorko, jeśli chcesz powalczyć, skorzystaj z tej opcji, by zaskoczyć męża swoją nową ciekawą osobowością (pewnie raczej się nie uda, bo nadal będziesz sobą), albo  olej dziada i zacznij żyć dla siebie. Paradoksalnie to drugie może dać efekt zainteresowania męża, ale Ty będziesz to miała niedługo gdzieś.

Mimimi123, musisz zdać sobie sprawę, że teraz przechodzisz przez okres żałoby i mają prawo targać Tobą przeróżne wątpliwości i emocje, ale jeśli zdecydowałaś się dać mężowi szansę, to w końcu musi nadejść taki moment, kiedy zaakceptujesz to, co się wydarzyło. W przeciwnym razie to danie szansy będzie tylko pozorne i nie będziecie w stanie tego Waszego związku zbudować od nowa, bo pamiętajmy, że to będzie zupełnie nowa relacja. Nie napiszę czy lepsza, czy gorsza, ale na pewno inna. Jednym słowem kiedyś będziesz musiała dać mężowi kredyt zaufania, a nad sobą samą popracować - bez tego nie macie szansy na uratowanie małżeństwa. 

Możesz się na to wkurzać, ale Twoja decyzja niesie ze sobą pewne konsekwencje i o ile teraz jest czas, by wyrzucić z siebie całą złość, żal, wypłakać rozczarowanie, o tyle nie możesz się w tym zapędzić, bo w końcu z ofiary staniesz się katem. To dlatego jeśli za jakiś czas okaże się, że nie jesteś gotowa na wybaczenie, uczciwiej i lepiej dla Was obojga będzie się jednak rozstać.

Jelonku dziekuje za twoja opinie. Powiem tak, moje mentalne nastawienie bardzo sie zmienilo- przestalam wierzyc w milosc do smierci. Licze sie z faktem, ze w zyciu nagle wszystko moze sie zmienic i nie mozna niczego byc pewnym. Przez 25 lat maz utrzymywal mnie w tej mojej bajce...dopoki zycie nas nie przeskoczylo. Licze sie tez z tym, ze nasze drogi moga sie rozejsc i przyzwyczajam sie do takich mysli. Jednak tak, jak nspisala jedna fajna babeczka w innym watku- kto, jak nie on nie ma dostac szansy?- czlowiek ktory 25 lat byl przy mnie na dobre i zle? Czlowiek ktory dal mi tyle wspomnien, fajnych chwil, z ktorym mam wspaniale dzieci? Pogubil sie, przyszedl kryzys wieku sredniego, a ja to przeoczylam...zajeta wszystkim i zajmujaca sie  "sukcesem zawodowym"- co tez niestety przyczynilo sie do jego spadku poczucia wartosci w tym wszystkim- nie, nie obwiniam sie, tak dla jasnosci. Stwierdzam fakt poprostu. Wiec sprobuje i dostanie ta szanse. Ale tylko jedna. Wie dokladnie, ze nastepna bedzie rownoznaczna z naszym rozstaniem, bez wzgledu na okolicznosci. A ja poprostu musze znajesc sie w tej sytuacji i zyc z wieksza swiadomoscia, ze nic nie jest wieczne i trzeba ciezyc sie chwila.

I to jest wlasnie to moje rozdwojenie jazni...w jeden dzien mysle tak jak napisalam i pomaga mi to przetrwac dzien za dniem. A w nastepny wkurw mnie bierze, i meza bym udusila. Ogladamy serial na bazie malzenskiej zdrady- maz do mnie mowi- "zobacz, zwykle takie nowe seriale zawieraja aktualne problemy. Kto wie, moze pandemia, ludziom odwala i odwalaja takie numery". A ja do niego, ze watki zdrady byly zawsze i wszedzie. Teraz one nas dotycza i sie utozsamiamy z nimi. I to jest ten trup z szafy, ktory bedzie nam zawsze wypadac w najmniej oczekiwanym momencie...tak bardzo zaluje, ze to sie stalo. Nie bedzie juz tej spontanicznosci miedzy nami...ten trup z szafy bedzie nam towarzyszyc chcac nie chcac. Czy to jej imieniem, powiedzonkami walnietymi z maili. Ona tak zabrala jego przestrzen, cala farsa trwala 3 tyg, a mam wrazenie, jakby zamieszala nam w kazdym najdobniejszym okruszku zycia. I znow dala o sobie wczoraj znac...po ponad 2 miesiacach spokoju. Napisala email do pracy, niby sluzbowy do teamu pracy mojego meza, pracy w ktorej ona od lutego nie pracuje. Team 3 osoby wiec byla pewna ze on ten email zobaczy. Niby w imieniu osoby ktora przejela jej stanowisko, ze cos jej brakuje. Tak jakby ta nowa nie umiala sie zameldowac...a ona wyslala z jej  nowego sluzbowego maila, podajac wszystkie swoje dane na siebie. Maz od razu mnie zawolal i pokazal, co dostal. Mysle ze fajnie z jego strony- fair w stosunku do mnie, bo wcale nie musial. W koncu mail sluzbowy do teamu. Ale ona wie, ze jak tylko odezwalaby sie do niego konkretnie, od razu robimy jej smrod za nekanie, bo zostala ostrzezona, jak beszczelnie wyslala mu zyczenia urodzinowe...ale tylko w temacie maila...no co za larwa!!! I mysle ze maz zna mnie na tyle, ze wie, ze jestem do wszystkiego zdolna, nawet pojechac sobie tam gdzie ona pracuje, zeby z ciekswosci zobaczyc ten osmy cud swiata Wiec mysle, ze potwierdzil tym, ze jest mu ona obojetna, i nawet jesli bede chciala odwalic jej cos, to mam jego przyzwolenie, bo sam mysle chcialby zemscic sie za to, jak go traktowala, nachodzila. On mowi, ze ona byla taka milutka, ze on nie mial odwagi jej powiedziec spadaj. A jak tylko mowil jej, ze ma zostawic w spokoju, to zaczynal sie placz i slowa, ze ona chce tylko byc jego przyjaciolka ((. Boze jak to opisuje, wogole nie identyfikuje z tym mojego meza. Co on nawyprawial, po co on to robil...tyle naniszczyl takim gownem... wczoraj wieczorem ucieklam do sypialni spac, bo mowilam mu, ze jak zostane to wybuchne i znow bedzie afera. Rano przez sen czuje, jak caluje mnie w reke zanim wyjdzie. Boze, co sie z nami porobilo

Bożesz Ty mój..

Mam do Ciebie Mimi pytanie: jak Ty myślisz- co jego pociągnęło w stronę tej kobiety- i czy to jest w waszym związku?
Mam wrażenie że strasznie zamiatacie pod dywan i to wylezie..

Mam refleksja na temat waszych relacji  ale może lepiej by się wypowiedzieli tu Panowie ..

Mimo pomyśl..U koleżanki znalazł  fascynację.  Poczuł się mężczyzną.
U Ciebie ma układ gdzie się podporządkowuje. Kontrolujesz. Żadasz upokorzenia tej kobiety czytając jej maile. On że strachu przynosi je w zębach.
Widzisz ją bardzo jednostronnie.
Przy niej mąż  zakwitl. Przy Tobie jest pieskiem.
Który Ci znowu zwieje. I tu się zastanawiam czy jesteś w stanie pozwolić mu być  mężczyzną  niczego nie udając.?

Elu masz racje, po moich postach nasuwa sie takie podsumowanie nas. Jednak ja opisuje nas do jakiegos roku wstecz. Cos sie zmienilo, umknelo nam, przewartosciowalo sie. W koncu gdybym byla taka okropna a on taki biedny zuczek, nie przezylibysmy tylu szczesliwych lat razem. Jestesmy ze soba od zawsze. Czekal na mnie. Zawsze uwielbialismy swoje towarzystwo, on zawsze walczacy o mnie, zazdrosny w zdrowych granicach i wiekszosc zasad stawianych bylo przez niego- czlowieka perfekcjoniste. I zarazil mnie tym perfekcjonizmem. On zawsze pewny siebie, z duza wiedza, umiejacy mi zsimponowac, dac poczucie bezgranicznego bezpieczenstwa. Nie wiem co spowodowalo tskie jego podlamanie- kryzys wieku sredniego? Wczesniej, zanim to sie wydarzylo, mowil mi, ze nie ma celow, nie widzi sensu, co jeszcze moze osiagnac...a ja to zwalalam na sytuacje koronowa, w jakiej sie znajdowalismy. Bo mi tez psychicznie nie bylo dobrze

Walczysz widzę z sobą, więc nie będę tego utrudniał. A skąd ja niby mam wiedzieć czy twój mąż zdradził cię fizycznie, czy nie? Zaznaczam tylko, że karmisz się tym co on mówi, a to niekoniecznie musi być prawda. Do zdrady fizycznej może dojść kiedykolwiek, gdziekolwiek i nie potrzeba do tego zbyt wiele czasu (nawet do penetracji).

Tak masz racje. Walcze ze soba. Z przekonaniami i zasadami...no i tak jak w tytule...no i w moich wczesniejszych odpowiedziach. Poprostu rozwalona emocjonalnie- raz tak a raz zupelnie cos innego

Pisałaś że macie terapię  wspólną?  Czy tam nie padają  jakieś sugestie jak podejść do problemu?

Terapeuta  tak to widzi że Ty masz być  księżniczką? No to jesteś nieszczęśliwą księżniczką. 
Uporaj się z dumą urazoną i potraktuj męża tak jakby był nowo poznanym facetem.
Chcialabys go wtedy czy nie?

Mmimimi, szarpiesz się jak zwierzątko we wnykach, bo to jeszcze świeże. Niby upłynęło troszkę czasu, ale bardzo mało.
Nikt prócz Ciebie nie wie, czy mąż jest wart drugiej szansy, bo Ty go znasz, Ty z nim żyjesz. Może rzeczywiście pogubił się, ale ja patrzę na to inaczej, zwyczajnie odezwał się w nim samiec. Nie wiem, może jestem na stare lata zgorzkniała, ale nie wierzę w idealną miłość i wydaje mi się, że każdy związek ma w swojej szafie jakiegoś trupa. Z czasem przestanie on nam śmierdzieć i zapomnimy, że w rożku leży malutka mumia.
Moja rada jest taka, żebyś już nie załatwiała za niego sprawy z tą kobietą, nie jesteś jego rycerzem, zwyczajnie daj sobie spokój z nią. On nie jest bezwolną osobą, która nie potrafi poradzić sobie z natarczywą kobietą, jestem o tym głęboko przekonana i niech nie robi z siebie biednego misia.
I druga sprawa, to pytałaś, czy mówiliśmy o zdradzie innym członkom rodziny. Mój zdrajca powiedział o tym swoim siostrom, moich nie wtajemniczalam, bo nie potrzebowałam dodatkowego chaosu i im mniej osób wie, tym mniejsze zamieszanie, oczywiście wtedy, gdy usiłujemy to jakoś posklejać.

Też mam wrażenie  że za dużo trochę  bierzesz na siebie z tej całej sytuacji. Nie pomagaj mężowi w braniu na siebie relacji z kochanką.  Tak wybacz że nie będę jej nazywać  natarczywą babą. Nie kupuję  tej narracji.
Musisz zaakceptować  to że nie wróci już wcześniejsze poczucie bezpieczeństwa że macie taką  relację Forever wy dwoje.
W zamian można mieć  dwójkę  bardziej uważnych na siebie ludzi i relację  rozwijającą się. Poszukiwanie siebie w nowej formule.
Gwarancji nie masz. Ale starego się nie trzymaj.

Elu, mysle ze ta "pomaganiu z kochanka" wynika z naszej relacji przed. Bylismy naprawde fajnym teamem. Nie bylo tematu, nie bylo problemu, ktory byl dla nas niewygodnym lub nie do rozwiazania. On wspieral mnie rada w moich sprawach, zawsze pytal o moj punk widzenia czy rade dla swoich spraw. Zawsze umielismy znalesc kompromis, jak nasze zdania sie nie pokrywaly. I poprostu lubielismy ze soba byc. Tamten rok jak mowie, faktycznie oddalil nas od siebie. I nasza oststnia rozmowa sprzed kilku dni (znow wybuchlam i musial sie nasluchac), kiedy mowil do mnie- nie marnujmy czasu i energii na gadanie o tej sprawie bez znaczenia kompletnie, zajmijmy sie tym co to spowodowalo. On zaczal mi tlumsczyc, ze widzi to, ze asteroid lecial na ziemie, czyli nas. I zderzajac sie w drugim asteroidem, uratowal ziemie. Ze ten wstrzas wyrwal go z tej apatii w ktora popadl. Pokazal mu co ma w zyciu i co mu jest wazne i co mogl stracic. A mi zabral te wszystkie uczucia, ktore do niego mialam. Znikly, zgasly albo zostaly utopione w zlych emocjach. I w zaleznosci od nastroju, czuje pogarde, nienawisc, zlosc. Tak bardzo zaluje tej straconej milosci, tego zaufania, swobody, wiary w mojego meza- przyjaciela. Skopal wszystko. Mecze sie strasznie

A jeszcze dodam, ze po jego slowach, zebysmy sie zajeli tym co bylo przed. I zaczelam analizowac wlasnie ten tydzien pomiedzy czwartkiem, od ich wspanialej rozmowy a nsstepnym czwartkiem, kiedy polecial do jej biura na spotkanie...i przypomnialam sobie, ze byl to czas jak zwykle, w sobote pojechalismy oglsdac ssmochody, bo chcielismy kupic, wieczorem zrobilidmy meksykanski wieczor, z zarciem, muzyka. Pozniej on odpalil kominek, siedzielismy z grzanym winem, sluchslismy muzyki. Bylo fajnie, bylo dobrze. W niedziele od rana pod kocykiem odladalismy zalegle seriale. Boze jak od mogl doposcic do takiej sytuacji. Jak wszystko popsul, zniszczyl, zepsul bezpowrotnie. Nie dajac mi szansy, bo mogl cos nadmienic, ze kogos poznal fajnego,  cokolwiek...a jak teraz jest dobrze i on sie stara, to skad mam wiedziec, ze czegos nie knuje. Boze naprawde jestem zwierzatkiem we wnykach

Gdzie go znajde?
Przepraszam ale krotko tu jestem i nie moge znalesc.

Mimi wysłałam kolejną wiadomość na priv.

A wiec taka jest prawda o Was, mężczyznach? Jesteście aż tak zdegenerowani? Tak nisko upadacie dla seksu, poważnie?

No owszem są tacy, sporo dupków chodzi po tym świecie.