Zatajona koleżanka partnera po zdradzie - Netkobiety.pl

Witaj

Na pewno jest Ci bardzo trudno ocenić tą sytuację z boku bo jesteś jej uczestniczką i z takiej perspektywy trudne jest czasami myśleć logicznie a szczególnie już wtedy kiedy targają nami silne emocje jak przypuszczam jest w Twoim przypadku. Postaram się więc powiedzieć coś z perspektywy osoby nie zaangażowanej.

1. Myślę, że Twoja intuicja krzyczy do Ciebie tak głośno, że nie dajesz już rady jej zagłuszyć. Dlatego przyszłaś tutaj. I powinnaś jej posłuchać.

2. Po owocach ich poznacie - owocem Twojej relacji jest wielomiesięczna depresja, leki antydepresyjne i poczucie lęku, zagrożenia, życie w ciągłym stresie.

3. Myślę że Twój partner manipuluje Tobą I póki co robi to z sukcesem doprowadzając do tego że przestałaś wierzyć i ufać sobie. Gas lightning. Wydaje Ci się że nie wiesz już co jest normalne a co nie, czy Ty wymyślasz różne sprawy czy one faktycznie są rzeczywistością.

4. Nie ma czegoś takiego jak obiektywna ocena co jest normalne a co nie. Jedna osoba w danej sytuacji będzie się czuła źle, inna dobrze, inna w ogóle nie będzie miała żadnych odczuć. Ty nie jesteś szczęśliwa i źle się czujesz w sytuacji którą stwarza Twój partner. Masz prawo tak się czuć, ma prawo Ci nie odpowiadać nawet najgłupsza rzecz u drugiego człowieka i nie ważne że cały świat powie że przesadzasz. To jest tylko Twoje życie i masz prawo je przeżyć szczęśliwie i tak jak Ty chcesz i na swoich warunkach.

Myślę że powinnaś zakończyć tą znajomość jak najszybciej, przy czym nie obwiniając siebie ani partnera. Po prostu uznaj ze macie inną tolerancję zachowań w związku i inne wartości i się nie dogadacie. Trudno, to się zdarza i nie ma w tym nic strasznego. Nie warto tracić życia na takie szarpanie się bo jeśli dalej będziesz przebywać w stanie takiego silnego stresu to może się to tragicznie dla Ciebie skończyć. Nie warto dla nikogo. Nawet jeśli wydaje Ci się że on jest ideałem i bardzo go kochasz. Tak nie jest i przekonasz się o tym bardzo szybko jeśli postanowisz to skończyć.
Odetnij się od niego, nie pozwalaj sobą manipulować poprzez poczucie winy że Ty masz coś z głową i jesteś taka zła bo nie pozwalasz mu mieć koleżanek.
Wszystko z Tobą w jak najlepszym porządku, gwarantuję Ci, zresztą sama się przekonasz jak pojawi się tutaj więcej komentarzy.

Trzymaj się ciepło i nie daj się ❤️

no ale spanie razem to spanie razem, kiedy dwie osoby w miarę jednocześnie śpią. To naprawdę nie to samo co uprawianie ze sobą seksu. Można uprawiać ze sobą seks bez spania razem, można spać razem nawet w jednym łóżku bez uprawiania seksu.

Z boku to wygląda, jakby facet miał harem. "Spał z większością swoich przyjaciółek". Dżizas! Może to i normalne, ale nie dla kogoś, kto chce stworzyć stały związek. Po co Mu to? Jakiś otwarty, czy tam poligamiczny czy tam jak zwał tak zwał. On nie da rady żyć z jedną kobietą!
Gdybyś usłyszała to od koleżanki, miałabyś oczy jak "sarna na autostradzie" ( cyt.)

Zwiewaj, dziewczyno. Jejku, szkoda mi Ciebie.

Jestem w szoku, dużo tu mądrych słów już padło, ale ja bym na Twoim miejscu jeszcze się zbadała czy przy takiej obrotności partnera nie masz jakiejś choroby.

"wróciłam, dałam się przekonać, że to ja mam problem z zazdrością i powinnam to przepracować na terapii (mój wybranek to psychoterapeuta), a on przyjaźni potrzebuje do szczęścia." - jako  psychoterapeuta dobrze wie jak manipulować ludźmi.

" (25-latka, którą mi opisał jako opiekunkę swoich zwierząt) będzie u niego nocować, a ja mam iść na noc do hotelu (sic!). Nie wiedziałam o co chodzi, wtedy powiedział, że mnie z nią zdradza...." Serio i Ty się zastanawiasz jeszcze czy być z kimś takim? Jako psychoterapeuta znający techniki manipulacji pewnie ma satysfakcje, że nawet po takiej akcji potrafi Cię do siebie przekonać. Pewnie w duchu się cieszył, że jest dobry w te klocki.

" on się w niej zakochał (nie wie kiedy, nie planował tego) i to jednak znów był dla mnie strzał w serce. Powiedział też, że chce z nią mieć nadal koleżeński kontakt, bo ona nie jest niczemu winna i nie może jej karać (?), ale to już tylko koleżeństwo." Kolejna manipulacja, wybielanie siebie i egoizm. Uczucia tej koleżanki są ważniejsze niż Twoje? Ty masz akceptować jego koleżeństwo z dziewczyną, w której się zakochał i którą zapraszał do domu na seksik a Tobie kazał spadać do hotelu?! Urwanie z nią kontaktu było by wg niego karą dla tej koleżanki a to, że ich kontakt dla Ciebie jest cierpieniem to już mało ważne. Osoba z którą się jest w związku powinna być najważniejsza i w pierwszej kolejności powinno się mieć na uwadze uczucia tej osoby, a nie obcych.

"Trzymam się tej decyzji, ale on nadal dzwoni/nagrywa się. Twierdzi, że mi odbiło, że mam paranoję, że to tylko koleżanka i on mnie nie ogranicza. Twierdzi, że wcale mnie nie okłamał, ale (i tu zależnie od dnia twierdzi różnie) nie chciał mi mówić bym nie robiła afery/zapomniał mi powiedzieć, że się z nią zakolegował." SERIO????? Tobie odbiło? Przeczytaj sobie cytaty powyżej. To chyba jemu odbiło. Mówi Ci że masz iść do hotelu bo on zaprasza pannę na noc. Potem temu zaprzecza, skoro to nie była prawda i nic ich nie łączy to kto przy zdrowych zmysłach w ogóle wypowiada takie słowa? Nic dziwnego, że mu nie ufasz co do nowej kolejnej koleżanki. Zresztą nie zdziwię się jakby to była nadal ta sama koleżanka.

"Twierdzi, ze chcę go ukarać, a on był właśnie szczery. Twierdzi, że nie znam ludzi (a on zna, jako psychoterapeuta) i mam nierealistyczne oczekiwania, a nie ma czegoś takiego, jak szczerość w związku i on nic złego nie robi, a ja się zachowuję dziecinnie." ZOSTAW GO. Pomyśleć, że taki człowiek jest psychoterapeutą? I jak on doradza innym kobietom, które przychodzą z problemem do niego. Opowiadają mu, że mąż zdradził, a on na to rzuca radą typu "ma pani nierealistyczne oczekiwania, mąż nic złego nie robi?

mam wrażenie, że on podnosi swoje ego manipulowaniem Tobą. Najpierw odwala coś serio głupiego, co jest definitywną przesłanką do zerwania z nim, a potem wydzwania i manipuluje i podejrzewam że czerpie satysfakcje z tego, że za każdym razem wracasz. Porażką by było dla niego gdybyś go definitywnie kopnęła w dupsko. Nie rozumiem, czemu to tak długo to trwa. Na Twoim miejscu już na początku gdy powiedział, że masz iść do hotelu bo on zaprasza pannę na noc, bym wyszła i nie wróciła.

To ja jeszcze parę słów na koniec.

Terapeuta ma za zadanie pomagać osobom zaburzonym w profesjonalny i obiektywny sposób mając na celu tylko i wyłącznie ich dobro, a także powinien poddawać się regularnej superwizji. Nie wolno mu
bawić się w terapię osób z rodziny lub przyjaciół (nie chodzi tu o obiektywizm, ale o możliwość potencjalnego wywierania wpływu emocjonalnego na zależne od niego osoby).

"Psychoterapeuta psychodynamiczny nie powinien podejmować się prowadzenia psychoterapii wobec osób bliskich czy znajomych.
Psychoterapeuta psychodynamiczny unika wszelkich relacji towarzyskich z pacjentem, które mogłyby ograniczyć bezstronność relacji psychoterapeutycznej, a także pogorszyć rzetelność i skuteczność pracy psychoterapeuty.
Psychoterapeuta psychodynamiczny przestrzega zasady, że relacja psychoterapeutyczna wyklucza relacje o charakterze seksualnym z pacjentem. Zasada ta obowiązuje zarówno w trakcie , jak i po zakończeniu procesu psychoterapii.
Psychoterapeuta psychodynamiczny nie wykorzystuje relacji z pacjentem i jego zależności do celów pozaterapeutycznych."

Przeczytaj fragmenty wycięte z Twojej wypowiedzi - czy Ty nie widzisz, że zadałaś się z szarlatanem i manipulantem, który wykorzystuje posiadane umiejętności wywierania wpływu oraz Twoją słabość (czyli Twoje uczucie do niego) do manipulowania Tobą?  Kto dał mu prawo do twierdzenia, że on lepiej od Ciebie wie, co i kto jest dla Ciebie dobre? Ten człowiek w ogólnie nie powinien prowadzić terapii czyjejkolwiek, tylko galopem udać się na superwizję!!!! Przecież całe jego zachowanie jest zaprzeczeniem zasad, które powinien wyznawać decydując się na bycie terapeutą!

To nie ma znaczenia, czy on ma jedną koleżankę czy sto, to nie chodzi o żadną zazdrość itp. On jest zwyczajnie niebezpieczny i tyle, ciesz się że udaje Ci się od niego odejść gdy jeszcze nie macie dziecka.

Zastanów się też, dlaczego tak bardzo nie potrafisz postawić granic w relacji: on nie bez powodu tak za Tobą biegał i biega, z jakiegoś powodu stanowisz łatwy łup dla manipulantów jego pokroju  i on to w Tobie wyczuł, widział, że Twoje mechanizmy obronne nie działają tak jak trzeba. Przecież on Ciebie regularnie poddawał praniu mózgu.

A i zastanów się, dlaczego nie potrafisz się zwyczajnie, po babsku "postawić". Za tamten numer z nocowaniem jakieś dziuni, to ja bym mu zrobiła taką jazdę, że cały blok by słyszał

On Ci tak powiedział? To chyba sobie sam tę terapię i superwizję robił, albo perfidnie okłamywał także swoich terapeutów. Ba, ja przypuszczam że te bajeczki on Ci celowo opowiadał, żeby się uwiarygodnić w Twoich oczach.

- przecież to manipulacja i to prymitywna. Dobrze, że Cię samobójstwem nie straszył.

A teraz popatrz z boku: czy tak powinna wyglądać w miarę normalna znajomość? Z kimś takim chciałaś mieć dziecko? Przecież on by was dwoje wykonczył...

Dziękuję, trzymam się i zamierzam wytrwać. Będę się odzywać. 
Batszeba - odnośnie jego psychoterapii własnej: widziałam zaświadczenie, gdy pomagałam mu przygotowywać dokumentację do certyfikacji. Skończył prestiżową szkołę psychoterapii i był po 7 (sic!) latach terapii własnej (u osoby uchodzącej w środowisku za bardzo kompetentną). Nie chcę go jakoś oczerniać, każdy ma jakieś trudne życiowe doświadczenia, z którymi się mierzy. Trzymam się po prostu tego, że nie chcę już mieć z nim do czynienia.

Ktoś był Zelldo i ktoś wie.
Potrwa to krócej, lub dłużej - w zależności od tego ile wysiłku sama zainwestujesz w skrócenie tej męki.
Zdecydowana i wielopłaszczyznowa blokada bardzo pomaga. Samodyscyplina również.
Natomiast pieczołowite hodowanie nadziei i zerkanie w telefon - rozwleka, utrudnia i wydłuża.
Ament.

Myślę, że jak się człowiek poważnie bierze za terapię, to wychodzą z dzieciństwa takie kwiatki, że głowa mała, a przecież najczęściej nasi rodzice dają z siebie ile mogą. Po prostu jesteśmy wszyscy ludźmi. Ranimy i jesteśmy zranieni, rzecz w tym, żeby się w porę opamiętać, zrozumieć co i gdzie boli i jak najmniej zadawać bólu innym. Odstawienie alkoholu, to mądra decyzja, alko to depresant - tylko pogłębia melancholię.

1. To się trzeba samemu dokochać, a nie zagłuszać
2. To świadczy o bardzo słabych granicach wewnętrznych, warto na to zwrócić uwagę na terapii.
3. Pierwsze wynika z drugiego.
4. Zgadza się.
5. I trwanie, i odejście jest decyzją.
6. Bywa i tak.
7. Prawda

Polecam jako lekturę "Toksyczne związki" oraz "Droga do bliskości", autorka Pia Mellody, myślę, że może być dobrym suplementem do terapii.

Byłam, zobaczyłam, przeżyłam

Nadzieję mieć zawsze warto - że przy konsekwencji, dyscyplinie, terapii i zmianie nawyków jakość Twojego życia znacznie się poprawi, nie dasz się więcej wkręcić w taką kabałę, wyleczysz się z ran po toksycznym związku i ów pan będzie Cię obchodził tyle co zeszłoroczny śnieg, a wracać pamięcią do niego będziesz tylko po to, żeby dziękować losowi na kolanach, że już go w Twoim życiu nie ma.

Dzięki za odzew. Zastanawiam się nad tym, co napisaliście. W ogóle czytanie/pisanie/komunikowanie się w wami pomaga mi się wydzierać z tych toksycznych interpretacji dotyczących byłego, które gdzieś się tam we mnie tlą.

Wiecie co, mi z tą nadzieją chodziło o taką ogólną, podstawową, nadzieję. Nadzieję, że kiedyś będzie jakoś mniej więcej ok. W sensie - że mi samej będzie kiedyś ok, bez tego toksycznego związku. Jej mi brakuje, jako przeciwwagi do tej "choć no do mnie, choć mam takie wielkie zęby" nadziei, która jest konkurencyjna i absurdalna, no i sprawiała, że zamiast mieć tę sprawę dawno za sobą, to nie minął mi nawet jeszcze miesiąc odwyku całkowitego.
No i się zastanawiam, gdzie jest ta moja nadzieja podstawowa i wiara we własną moc sprawczą w zakresie decydowania o tym czy mi kiedyś będzie raczej dobrze czy źle. Bo to dla mnie mało typowa sytuacja.  Ja sobie przed tym związkiem żyłam całkiem w porządku i byłam dość pozytywnie nastawiona do siebie, świata i przyszłości.
Coś się przez ten związek we mnie mocno poruszyło. Mam dzisiaj ewidentnie klimat na wątpliwej jakości metafory więc powiem, że moje zastałe wody jeziora okazały się być morzem podczas sztormu. A po sztormie, jak to po sztormie, na wierzch wyszło trochę tego, co się wcześniej uleżało gdzieś tam w odmętach. Tak więc siedzę sobie teraz ze szkieletem marynarza, garścią zasolonych badyli, 5 meduzami w wiadrze (co by mi nie padły, bo zwierzęta lubię) i innymi skarbami morza zastanawiając się, co z tymi fantami zrobić, bo jakoś i do mnie dociera, że się tego w ospałe jezioro za bardzo już nie ulula (a może zresztą nie warto).
Nie zamierzam wracać do pana toksyka, nie oddzwaniam, nie zdejmuję blokady telefonu, mediów społecznościowych, mejla, nie podglądam co tam u niego, pomimo okazjonalnych uczuć, co by mi chciały umysł zaćmić.
Niemniej jednak uczuciom się przyglądam, bo sam w sobie stan ten obecny jest nieprzyjemny i niepokojący, co by nie mówić, a analiza mi pomaga.
Co mi jeszcze pomaga, to pamięć, że przed tym związkiem było mi ogólnie raczej dość dobrze, no i pamięć, że w poprzednim moim związku nie było takich jazd więc można inaczej żyć z drugim człowiekiem.
Przeszkadza mi natomiast jakieś zniekształcenie poznawcze, że istniała niby szansa na jakieś szczęśliwe, a nie po prostu dość dobre życie (na zdrowy rozum to wiem, ze jej nie było), że mogłam jeszcze zdążyć mieć dzieci i że jakoś tak późno sobie uświadomiłam, że bym je chciała mieć, a to rodzi obawę, że teraz może mi być trudniej zaakceptować takie życie, jakie miałam wcześniej jako dobre. No i bez tej nadziei, że będzie mi samej dobrze, a nie po prostu spokojnie i znośnie jest mi jakoś trudno skupiać się na przyszłości. Mam raczej wrażenie, że funkcjonuję dość automatycznie, choć naprawdę się staram - robię rzeczy, które niby powinny mi sprawiać przyjemność, ale jakoś tak mi nie sprawiają. Mam też mniejsze poczucie sprawczości niż kiedyś.

IsaBella77 - no wiem, masz rację, że ucięcie wielopłaszczyznowe jest skuteczniejsze; zastanawiam się jak nad tym pracować na poziomie emocjonalnym, bo to mi chyba szwankuje jeszcze;
PainIsFinite - dzięki, pamiętanie o tym pomaga mi trzymać bardziej racjonalny obraz rzeczywistości;
Shoggies - dzięki za podzielenie się swoją perspektywą i lektury; obczaiłam je już i zamawiam do czytania;
Życzliwy - skoro znów w tym jesteś, to też się trzymaj! No i oby w końcu zaczęło się poprawiać.

Zapisałam się na kurs Mindfulness, zaczynam na początku stycznia. Wiosną korzystałam z darmowych zajęć uruchomionych online przy okazji pandemii i mi to pomagało, ale trudno mi utrzymać dyscyplinę w medytowaniu. Liczę, że może tym razem się uda, bo i zajęć będzie więcej. Raz, że to ogólnie może być przydatne do wyciszenia i jakiegoś radzenia sobie z emocjami, a dwa - zabierze mi wieczorami czas, który mogłabym poświęcać na bezproduktywne wspominki.

Staram się też zawsze mieć pod ręką jakąś książkę i jak mnie nachodzą smutne myśli, to czytam. To jest w ogóle jakiś plus dla mnie, że mam znów wieczorami czas na czytanie.

Wychodzi na to, że sama tu ze sobą piszę, ale może akurat jednak komuś się to kiedyś przyda
No więc minęły już prawie 2 miesiące od nowej "tylko koleżanki" mojego byłego i przebudzenia się mojego poczucia, że mam dość.
Nie wróciłam do niego, nie zaczęłam też z nim normalnie rozmawiać.
Myślałam, że wtedy byłam na niego zła, ale, ło ho ho, złość to się u mnie jednak dopiero pojawiła, jak odtajałam od kontaktu.
Jakieś 2 tygodnie temu zintensyfikował próby kontaktu, nie tylko ze swojego numeru, aż się w końcu do mnie dobił.
Rzekł mi wtedy, że on nie umie dobrze zadbać o swoje potrzeby i jego terapeuta doradza mu powrót do mnie, no więc on chciałby byśmy się zeszli. Dodał, że przecież od tamtej sytuacji (zdrady, której niby nie było) minął już prawie rok i to nie ma już znaczenia. Powiedział też, że nawet już nie pamięta czy tamtej kobiecie mówił, że ją kocha czy nie, no a mnie i owszem. No wiec, czas wrócić do siebie i żyć dalej. Powiedzenie tego zajęło mu z minutę, krótki monolog to był. I ciekawa rzecz się zdarzyła, gdy to usłyszałam. Chyba na skutek tej informacji, że nawet nie wie, czy kochance wyznawał miłość (ten wątek pojawił się po raz pierwszy, do tej pory przekonywał, że nic między nimi nie było), jak również mojej obudzonej przy braku kontaktu złości, wstąpiła we mnie dzika furia.
Ja wiem, że powinnam na chłodno, z olewką, kulturalnie itd. Niemniej jednak jak już ta furia mnie naszła, to jednak nie dałam rady na chłodno.
Wyzwałam go mocno, uderzając w miejsca, o których wiedziałam, że zaboli, a następnie kazałam mu (nieelegancko, z użyciem słów niecenzuralnych) iść przecz i nigdy nie wracać. No i rozłączyłam się. Jako, że dostałam wtedy wiadomość głosową, żebym dała spokój i nie przesadzała, to postanowiłam go jeszcze pogonić i (wtedy jakaś kolejna partia furii we mnie wstąpiła) zasypałam go mejlami i smsami o treści pełnej wyrzutu i złości (mówiąc delikatnie). Z szewską pasją to niestety robiłam wtedy, sama bym siebie o taką skalę złości nie podejrzewała. No i czułam się przy tym, jakbym wreszcie przestała się przed nim chować jedynie nie odbierając, jakbym przestała uciekać, a zaczęła aktywnie walczyć, pokazywać, że jak się mi nie da spokoju, to umiem pogryźć i podrapać, że już mu się nie opłaca na mnie polować.
Nie byłam asertywna, byłam słownie agresywna.
Powinnam się z tym może źle czuć, ale wiecie co, nie czuję się aż tak źle (troszkę tak, ale nie za bardzo).
W dodatku mam spokój (matko, po prawie roku mam wreszcie spokój i dobrze mi z tym!), bo przestał wreszcie dzwonić (pisałam wcześniej, że choć zablokowałam go, to codziennie dostawałam raporty o połączeniu i nagrania na skrzynce głosowej).
Czuję się, jakbym go wreszcie pogoniła i była wolna. No i mam jakieś poczucie wdzięczności za tę złość, co mi się w organizmie pojawiła.

Ja to znam i dobrze zrobiłaś  że wywalilas złość. 
Cale szczęście że tacy ludzie jak On są na tyle zadufani w sobie  że tą prawdziwą  naturą  zawsze gdzieś pokażą  w końcu.
On uznał że to co jest dla niego ważne powinno być dla Ciebie tak samo wazne. Terapeuta  mu zalecił powrót do Ciebie ) co za palant..

Na rozum się zgadzam i taką strategię starałam się przyjmować i mam zamiar przyjmować w przyszłości.
W tej sytuacji, o której piszę jakoś ta moja wściekłość i taka mocna reakcja pozwoliły mi przestać się czuć zaszczutą i bezsilną.
Nie odbierałam, nie odpisywałam, ale on i tak kilka, czasem kilkanaście razy dziennie próbował się skontaktować, nagrywał się, ze przyjedzie itd.
Widocznie bez agresji nie umiałam postawić tej granicy na tyle wyraźnie, aby były jej stale nie przekraczał. Dumna z tego nie jestem, niemniej jednak pomogło i chwilowo to dla mnie jest jednak ważne.

Mnie poniosło dopiero po jakimś  czasie wcześniej myślałam że jakaś choroba psychiczna dopadła biedaka lub ciężko znosi terapię 

@Życzliczy - odnośnie Twojego zapytania: "Odniose sie do 2 postow wstecz - super strategia, ale kazdy ma chwile slabosci i sie poddaje tym myslom, dopada Cie totalny dolek, placz i ciezko Ci sie ogarnac, jak Ci sie z tym udawalo zmagac?"

Nie wiem czy to będą odpowiedzi na Twoje pytanie, ale pomogły (i nadal pomagają) mi konkretne rzeczy:

1.  W styczniu zapisałam się na trening uważności z elementami terapii poznawczo-behawioralnej (MBCT - metoda jest przebadana i ma efekty w zakresie zapobiegania nawrotom depresji, a ja niestety miałam po rozstaniu depresję przez ok. 6 miesięcy). Od tego czasu codziennie medytuję (na świecko, nie jest to jakaś medytacja np. buddyjska, bardziej np. skupianie się na oddechu) i ogólnie jestem bardziej uważna, też na moje uczucia i myśli. Bywało to na początku bardzo ciężkie (uświadomiłam sobie, jak wiele mam w sobie nadal myśli i emocji związanych z byłym i tamtym związkiem), ale później zaczęłam traktować te doznania jak coś, co się pojawia i znika, a ja nie muszę tego podtrzymywać, nie muszę się nakręcać. Mogę zauważyć, że taka myśl się pojawia, emocję towarzyszącą jej, doznanie w ciele i ... puścić, przekierować uwagę do codziennego życia, do tu i teraz. Trochę jakby to wszystko działo się w jakimś strumieniu, któremu się mogę przyglądać, ale nie tonąć w nim. Nie wiem czy nie brzmię dziwnie, ale tak to u mnie działa.
Korzystam sobie czasem z nagrań dostępnych online np. medytacji z oddechem, medytacji góry i skanowania ciała autorstwa Anny Gubernat (nie jestem na jej kursie, to tak na dodatek).
2. No jestem nadal też w terapii, pomaga mi w zakresie zwiększania świadomości tego, dlaczego ten związek był dla mnie tak ważny i co z tym mogę zrobić, pozwala też uprawomocnić różne uczucia i inspiruje do tego, aby (właśnie w tej kolejności) realnie oceniać jak mi w tamtym związku było (kochałam faceta, ale wcale nie było mi tak dobrze z różnych względów i to były sprawy poważne - o tym sobie też przypominam, gdy tęsknię, mając zarazem akceptację dla tego, że ta tęsknota się pojawia, nie wypierając jej). Tak więc budowanie coraz większej samoświadomości i urealnianie.

Dziewczyny, odnośnie złości, to ja mam raczej tak, że jej albo prawie nie czuję albo jednak mnie nie zatyka więc tu nie umiem doradzić. Na pewno zaś miewam taki mechanizm, że złość przekierowuję na siebie i nad tym stale pracuję, ale to raczej inny kłopot niż ten, o którym wspominacie.
Nie wiem czy to ma znaczenie, ale ta złość ze mnie popłynęła takim wartkim strumieniem akurat po masażu pleców i karku. Przez te ćwiczenia z uważności poczułam jak moje ciało jest umęczone i napięte, dlatego wróciłam na masaże lecznicze z punktami spustowymi.  Tak się akurat zdarzyło, że były dodzwonił się do mnie na godzinę po moim masażu. Terapeuci pracujący z ciałem pewnie by powiedzieli, że to mogło mieć związek z tym, że tak mi ta złość przez to swobodnie popłynęła, ale nie wiem.

Przeczytałam cały ten watek i jak go czytałam ( juz jakis czas temu) to pamietam jak myślałam sobie - cholercia, zazdroszcze podchodzenia do wszystkiego tak wyważenie i dorośle, bez nerwów, bez zbednych przepychanek. Ale jednak prawda jest ze emocjom prędziej czy póżniej trzeba dać upust - niestety czasami zaskakuja nas w takich sytuacjach. Nie dziwię się ze w koncu pusciły ci nerwy - bo zgadzam się ze emocje i klase przy rozmowie z ex najlepiej zachować- ale ! jeśli ten "wspaniały' ex dzwoni i mówi ze chce wrócic bo mu tak terapeuta  polecił to serio uważam że bardzo dobrze zrobiłaś. Oczyściłas swoja duszę z tych złych i negatywnych emocji i jestem pewna że ci ulżyło. A on? Po tym wszystkim co ci nagadał / zrobił bo bylo najmniejsze co mógł na siebie przyjać. Niech własnie sobie zyje tam gdzie go wysłałaś i nie zawraca ci wiecej głowy.

Powinien zmienić imię na Mohamed i zapuścić długą brodę wyjechać np do Pakistanu albo Arabii Saudyjskiej tam znalazł by sobie legalnie nawet kilka żon

Daję update, z wdzięczności do forum, co mi pomogło utrzymać w grudniu trzeźwość wzroku, gdy się dopytywałam o zatajoną koleżankę.
No wiec tak. Od mojego wybuchu miałam dłużej spokój. W międzyczasie byłam na treningu asertywności, uczyłam się stawiać granice itp.
Nie jest mi specjalnie wesoło, jakoś trudno mi idzie zbieranie się, samotność w pandemii też mi się daje mocno we znaki.
Jakiś czas temu, niespodziewanie przyjechał były, bez zapowiedzi.  Zmarł mu członek najbliższej rodziny (którego znałam z czasów naszego bycia razem) i był w rozsypce. Porozmawialiśmy chwilę (tylko), odjechał.  Zaczął jednak znów dzwonić, namawiać na powrót, wyjaśniając, że tęskni, kocha, ma poczucie bliskości, a tamta koleżanka z grudnia to "tylko koleżanka" (wracać nie chciałam, ale szkoda mi go było, złamałam się na kilka dni i byliśmy w kontakcie telefonicznym). Weszłam  na jego Instagram. Zobaczyłam, że ta "tylko koleżanka" lajkuje mu wszystkie posty. Weszłam na jej profil, a tam seria zdjęć prześlicznych, na tematy miłosno-związkowe z dedykacjami dla niego, w tym zdjęcie tej dziewczyny w jego koszulce w jego mieszkaniu z podpisami w stylu wiecznej miłości i pamiętnej chwili ze zdjęcia. Post dodany niedawno, ale za oknem drzewo z liśćmi jesiennymi więc zdjęcie robione jesienią.
W czasach naszego próbowania być razem, jego wyznań, obietnic i zapewnień o wierności
Tak więc dzięki ci, o forum, za podtrzymanie mnie w trzeźwości osądu. Dziewczyny tylko szkoda, pewnie nie wie, w co się pakuje.
Ja zaś zmieniłam numer telefonu i zastosowałam trik, który się chyba sprawdził tzn. założyłam nowe konto e-mailowe różniące się drobną literką od poprzedniego i z niego wysłałam do niego wiadomość. No i na to konto nie wchodzę, a na starym mam luz, nie pisze do mnie. Możliwe, że się złapał i pisze na to nowe, nieużywane. Podaję, bo może komuś się przyda taki patent. 
Zdrowia wszystkim!

Zelda, jestes wielka. Zrobiłaś kawał dobrej roboty. I to przejrzenie na oczy. Dobrze, że jest tu Twój watek, wiele osób znajdzie w nim coś dla siebie. Gdy odnajduje się człowieka, po podobnych przejsciach, daje to dużo wsparcia.
I uważam, że BARDZO DOBRZE zrobiłaś, opowiadając dziewczynie o waszej historii. Ciesze się również, że ona odważyła sie do Ciebie odezwać. Być może uratowałaś kogoś przed wdepnięciem w to gówno. Uważam takie działanie za megapożyteczne. Nie przekonują mnie argumenty "nie wtrącania się". To tak, jak przechodzenie obojetnie obok czyjejś krzywdy.
Pozdrawiam.

To jest jakiś żart na 1 kwietnia? Skoro pannica się z nią skontaktowała, to ta napisała jej prawdę. Miała ukrywać, że gość jest psycholem? Bez jaj, miała mu może jeszcze laurkę wystawiać?
O jakiej w ogóle moralności mowa - Ty w ogóle czytałaś ten wątek od początku? Wątpię.

Autorko:
zrozum jedno, związałaś się z socjopatą. Pisałam Ci już wcześniej, że gość jest podwójnie niebezpieczny właśnie ze względu na jego działalność jako psychologa.

Po opisywanych numerach Ty w ogóle nie powinnaś z nim już rozmawiać - zmarł mu ktoś z rodziny? Trudno, niech sobie znajdzie inną osobę do wypłakiwania  - koleżankę,
fankę, innego psychologa, księdza, KOGOKOLWIEK

Zrozum, to są manipulacje, działania obliczone na osiągnięcie konkretnego efektu - nadal nie rozumiem, dlaczego po takich cyrkach w ogóle mu otworzyłaś.

Wykręć się z tego. Jeśli bardzo chcesz to oglądaj sobie te Instagramy, ale dla tzw. beki, żeby sobie uzmysłowić, jak bardzo można kręcić i kłamać.

Bezwzględnie musisz popracować nad tym, dlaczego ignorujesz sygnały ostrzegawcze w przypadku znajomości z ludźmi.

Po jasną cholerę? Ty jesteś nadal uwikłana w tę znajomość po uszy. O czym Ty jeszcze chcesz rozmawiać po takich akcjach?

Rozumiałabym, gdybyście mieli wspólne majątki czy dzieci, wtedy można się w to bawić. 

Co takiego on może Ci jeszcze powiedzieć? Że to tylko koleżanki, że on się pogubił? Przecież Ty się aż prosisz o to, żeby Cię krzywdzić i wciskać Ci kit.

Co do tej dziewczyny, która się z Tobą skontaktowała: pamiętaj, że ona może Ci nie uwierzyć, bo jest wkręcona w znajomość z nim. Co więcej, może się jeszcze
okazać, że awansujesz do roli psychopatki i wariatki, zazdrośnicy, która go osacza i nęka.

To nie chodzi o to, żebyś Ty znała te mądre pojęcia z dziedziny psychologii, tylko żebyś umiała postępować w taki sposób, aby minimalizować szkody lub do nich nie dopuszczać.

Fajnie, że sobie racjonalizujesz, ale to Ci nic nie da, dopóki sama nie zaczniesz dbać o własny dobrostan,

Spokojnie, nie zamierzam się kontaktować.
Wiem, że można mnie łatwo wciągnąć. Pracuję nad tym w terapii.
Postępem na moją miarę było właśnie zweryfikowanie sytuacji, co uczyniłam i wycofanie się, co uczyniłam.
Kurcze, ja się naprawdę muszę uczyć, że nie zawsze da się mieć dobre relacje po rozstaniu. No ale się uczę  i się w końcu nauczę.

@IsaBella77, czy mogłabyś być ze mną w dialogu i zapytać czy śledzę te media społecznościowe? Możliwe, że czasem tu racjonalizuję lub stosuję inne mechanizmy obronne, ale nie kłamię. Uczciwość jest dla mnie wartością więc jak zapytasz, to odpowiem szczerze, ale nie wmawiaj mi rzeczy, których nie robię.

Przykro mi, ale uważam Twoje słowa za agresywne i nie będę w ten sposób rozmawiać. Będzie mi za to bardzo miło, jeśli spróbujesz ze mną rozmawiać tak, aby nie naruszać moich granic. Asertywnie, nie agresywnie.

Aktualizacja (już z nimi nie nadążam):
Kurcze, przyjmuję to, że Waszym zdaniem powinnam się całkiem odciąć. Zgadzam się.
Nie śledzę jego mediów społecznościowych. Sprawdziłam pewnie częściowo z ciekawości, gdy się zaczął odzywać. Myślałam, ze mam to tak za sobą, że mogę.
Pracuję nad sobą w terapii, nie siedzę sobie kurcze zadowolona w bagnie.
Do tej pory nie miałam takich trudnych rozstań. Mam dobre kontakty z byłymi partnerami. Myślę, że to jest jakaś sprawa, której mi brakowało, jakiegoś normalnego domknięcia. Wiem, że go nie będzie.
Odnośnie odpisywania dziewczynie - zostaję przy swojej opinii. Dalej się już nie będę jednak kontaktować, nawet jeśli coś mi napisze.

Dziękuję za ostrzeżenie. Przemyślę to.

Kolejna aktualizacja:
Mój odbiór sytuacji jest taki, że nie wróciłabym do tego związku pod żadnym warunkiem i chciałam jedynie domknąć relację "po ludzku". Przyjmuję, że Wasze zdanie jest inne. Zastanowię się nad tym. Nie mam gotowości na to, aby dyskusja toczyła się nadal na tzw. moim terytorium psychologicznym.

Opinie są dla mnie ok i jestem za nie wdzięczna. Ocen nie chcę, jeśli ktoś je zamieści, to będę je sprowadzać w dyskusji do opinii. Niech mi się te szkolenia z asertywności na coś w końcu przydadzą, a co!

Szczerze mówiąc, to co napisałaś jest dla mnie tak oczywiste, że nie czułam potrzeby pytać, czy przeglądasz jego media społecznościowe, oraz konta powiązanych z nim osób.
Przecież sama napisałaś, że to robisz, jak więc ma się do tego Twoja deklaracja, że tego nie robisz?
Robisz to. Przeglądasz jego profile i profile kobiet z nim powiązanych. To jest fakt, a nie ocena. Nie stwierdzam, że to negatywne, czy pozytywne.

Oczywiście, że uważasz moje słowa za agresywne, bo nie czujesz się komfortowo kiedy ktoś punktuje działanie, jakie podejmujesz na własną zgubę.
Pięć postów wcześniej zmieszałaś go z błotem, i zablokowałaś i to był definitywny koniec. Trzy posty wcześniej zmieniłaś numer telefonu i adres mailowy, z którego wysłałaś do niego wiadomość i nigdy więcej już nie zajrzałaś do tej skrzynki i to był definitywny koniec.
Wniosek? Zablokowałaś mu całkowicie możliwość kontaktu z Tobą, czyż nie tak?
Tymczasem już tylko dwa posty wcześniej - spotkaliście się, pisałaś z jego dziewczyną, po czym to on do Ciebie zadzwonił, obraził Cię, postraszył że z Wami koniec i zablokował Cię i mamy kolejny definitywny koniec.
Jakim cudem zadzwonił, skoro zmieniłaś numer, a on go nie miał?

Mnie naprawdę ani ziębi, ani grzeje, że chcesz nadal marnować czas, równowagę emocjonalną i życie, na trzymanie się kurczowo tego socjopaty. Chociaż jako osoba, która doświadczyła podobnej relacji, nie chciałabym oczywiście, żeby ktokolwiek inny przechodził to samo.
To co określasz jako agresję, jest bardzo uważnym czytaniem tego co napisałaś i analizą konsekwencji.

Dobra, @IsaBella, ja obiecuję, że to przemyślę, ale chcę też teraz odpowiedzieć:

Tak się to dla mnie ma, że zrobiłam to raz (Na Instagram, nic innego), a nie robię to stale i notuje sobie lajki na twardym dysku, tak jak napisałaś.
Rozumiem, że dla Ciebie to mała różnica, ale dla mnie spora.
[Napisawszy to właśnie mam moment, w którym czuję się trochę, jak alkoholik, który wypił jeden łyk piwa tylko, ale nie wiem czy to tak na serio, czy wpadam w Twoją interpretację sytuacji, bo obstawanie przy własnych przekonaniach jest dla mnie wyzwaniem niestety i łatwo mi zacząć widzieć rzeczy tak, jak inni je więc to, że się kłócę uważam akurat za dobrą oznakę].

Mam teraz 5 skrzynek e-mailowych, w tym 3 pracownicze. Pisał na wszystkie, zmieniał e-maile więc blokada nie zawsze działała. SPAM sprawdzałam na skrzynkach pracowniczych i czasem widziałam, że pisze, ale nie czytałam.

Rzeczywiście jest jednak tak, że po jego przyjeździe przez kilka dni byłam w kontakcie, sprawdziłam IG, napisałam do Was, że mieliście rację w grudniu i że dobrze, że uwierzyłam.

Jasne, że się denerwuję, ale też przemyślę wszystko, co piszecie.

AKTUALIZACJA:
Na razie nie będę ospisywać, jeśli się coś pojawi, bo sie jednak czuję jakbym się broniła i usprawiedliwiała, a taka pozycja mi nie odpowiada. Chciałabym rozmowę prowadzić z pozycji wymiany opinii, a nie bronienia się i potrzebuję czasu, aby się zastanowić, jak to zrobić.

AKTUALIZACJA 2:
Mi jest najtrudniej zaakeptować, że mam się tak jakby na człowieka "wypiąć", a nie że nie jestem z nim w związku. Czytam o tych manipulacjach, bo jak tego nie robię, to naprawdę łatwo mi idzie myślenie, że coś sobie wymyśliałam i przecież nie można drugiej osoby, dawniej bliskiej, traktować jak kogoś obcego tylko dlatego, że już nie jesteśmy razem. To jest mi tak strasznie obce podejście, by się na kogokolwiek "wypiąć", że z tym mi najtrudniej.

Czuję dość silną złość, gdy wmawiasz mi, że jest inaczej niż było. Nie, nie masz racji, że zrobiłam to więcej niż raz.
Wkurza mnie, że tak piszesz, bo staram się też mieć takie rzeczy, których się trzymam wychodząc z tego, jak piszesz, bagna i to jest jedna z nich.

Odnośnie tego czy z ciekawości - to rozważę. Tak sobie myślałam, ale to rzeczywiście nie jest już tak obiektywne, może być racjonalizacją, rzeczywiście się zastanowię.

Nie rozumiem o co chodzi z inicjowaniem kontaktu. Nie zadzwoniłam do niego, gdy umarła osoba mu bliska. Nie wiedziałam  o tym, bo nie miałam kontaktu. On przyjechał do mnie, zadzwonił do drzwi, a ja rzeczywiście otworzyłam (tak, mea culpa, otworzyłam te drzwi). Powiedział o śmierci osoby bliskiej, wydawał mi się być w rozsypce i z nim pogadałam. No i wtedy rzeczywiście na kilka dni się złamałam (wiem!) i byłam w kontakcie i sprawdziłam też ten IG. Tak, to biorę na klatę. Rzeczywiście mogłam po tej rozmowie, nawet jeśli otworzyłam drzwi, zaznaczyć, że już koniec rozmów i było mi z tym trudno.

Dziękuję za ostatnią część tekstu, dała mi do myślenia. Wiem o tej odpowiedzialności za siebie. Chcę o tym pamiętać.

Na pewno trudno mi tę relację pożegnać, nawet jak mi się wydaje, że to łatwe. Trudno mi też zredukować dysonans poznawczy.

On jest kimś kto zawodowo pomaga ludziom,pomaga im też w czasie wolnym, pomaga zwierzętom (tak się poznaliśmy). Jest mi trudno pogodzić w tym moim durnym łbie obraz mojego byłego partnera, który ma pełno potrzebujących zwierzaków w małym mieszkaniu, roznosi bezdomnym zimą koce i zupę, 1/4 pensji przeznacza na cele społeczne z tym, jest społecznikiem klimatycznym i ekhm, feministycznym (no serio) z tym, co się stało odnośnie zdrad itd.

Ja mam z kolei problem z utrzymaniem własnego zdania i negowaniem krzywdy, która dotyczy mnie (zawsze mi się wydaje jakaś mała).
Mam też koszmarny problem z poczuciem winy, gdy się nie poświęcam dla innych, ale w ten wątek nie będę wchodzić, bo to jest jednak sprawa na moją terapię.

Rozumem, że z mojego pisania nie wygląda jakby się u mnie zadział poważny proces w wychodzeniu z tego od grudnia. Moja opinia jest jednak inna.
No zobaczymy, jak pożyjemy.

AKYTUALIZACJA: Następnego dnia po moim spotkaniu z nim miałam sesję terapeutyczną.  Terapeutka powiedziała mi, że tak sobie myśli, że skoro on szukał mojego wsparcia, wtedy, gdy mu ktoś bliski zmarł, a ja mu potrafiłam to wsparcie udzielić, choć wcześniejszy kontakt to było to, gdy na niego nawrzeszczałam, to ona sobie myśli, że jednak mamy ze sobą więź, pomimo tego, co się stało, że jednak w trudnej sytuacji potrafimy być sobie bliscy. Powiedziałam, że to pewnie patologia, a ona - że raczej myśli o tym w kategoriach potencjału. Powiedziała, że może mam poczucie wyrównania krzywd przez to, że wtedy się na niego wydarłam. Zostało to ze mną, zaczęłam się znów zastanawiać czy się jednak nie da tego kontaktu mieć ułożonego jakoś normalniej, a nie wrogo, że się można ładniej pożegnać. Piszę Wam, bo może to oznaczać, że rzeczywiście coś się wtedy we mnie zasiało. Po kilku dniach (mam terapię 2 razy w tygodniu) byłam już po sprawdzeniu Instagrama, do czego się przyznałam i to omówiłam. Terapeutka była zdania, że było mi to potrzebne do ostatecznego domknięcia związku, bo wcześniej domknęłam go złością i ta złość trzymała mnie z daleka od rozpaczy po stracie, no i teraz czas na to, aby pożegnać też to, co w tej relacji było dla mnie cenne, a nie tylko to, co złe.

Myślę, ze też dlatego się tak wkurzam na Ciebie, bo mam poczucie, że ja jednak idę do przodu, daję tu znać nie tyle dlatego, że nadal jestem w tym bagnie i trzeba mnie wyciągać za uszy, ale żeby być dla kogoś kiedyś tym, czym to forum było dla mnie. Mogę się oczywiście mylić, dopuszczam to do siebie, ale przez to się wkurzam. Koniec przekonywania. Zostańmy przy tym, że się różnimy.

Mam dodatkową motywację, aby się zebrać i Wam pokazać, że się jednak zebrałam

AKTUALIZACJA NR 2:
@IsaBella77 - to jest w ogóle niesamowita sytuacja, bo ja się wkurzam, ale mam równocześnie ten wgląd, że czemu mnie to aż tak wkurza i czemu tak zażarcie Wam tłumaczę. Poza tym mam i złość, i wdzięczność za to walenie mnie po łbie. Zabawne uczucie, swoją drogą.

Ależ to wspaniale! To bardzo dobrze.
Złościsz się, bo czymś co napisałam - (niezamierzenie) przekroczyłam Twoje granice. A to bardzo, bardzo dobrze. Masz się złościć!

Z inicjowaniem kontaktu chodzi o to, że gdybyś nie dała mu swojego nowego numeru telefonu, to on by go nie miał. Chciałaś kontakt z nim podtrzymać - to uważam, za inicjowanie.

Czy te wszystkie wspaniałości widziałaś na własne oczy, czy znasz je z jego opowieści?
Kreowanie siebie na bezinteresownego społecznika, to bardzo częsta taktyka, którą wybierają socjopaci do budowy swojej fasady. Ta fasada ma być w tak pięknym stylu, ma być tak olśniewająca, że przeprowadzenie staruszek przez jezdnie się do tego nie nadaje. To zawsze jest temat chwytliwy, aktualny i medialny. Zawsze zgodny z najnowszymi trendami.

Czy jest to możliwe, że masz cechy osobowości zależnej?
To co Ciebie boli, rani, krzywdzi - NIGDY nie jest za małe. Tak to czujesz, tak to odbierasz i tak to właśnie jest. Rzeczy, które krzywdzą innych ludzi - takie jak zdrada, niewierność, obłuda - krzywdzą Ciebie tak samo. Nie mniej. Nie są drobniejsze, mniej znaczące.

To co zrobiła Twoja terapeutka, jest wysoce nieprofesjonalne, nieetyczne i niebezpieczne.
Terapeuta NIGDY nie powinien oceniać Twoich emocji, racjonalizować Twoich uczuć, czy tłumaczyć intencje innych ludzi. NIGDY nie powinien tworzyć za Ciebie interpretacji czyjegoś postępowania. To niedopuszczalne. Zobacz jak bardzo popłynęłaś po jej słowach. Człowieka, który jest w rozsypce po ciężkim rozstaniu NIE WOLNO świadomie kierować w żadną stronę wykorzystując własną pozycję. Terapeuta ma być tylko mądrym towarzyszem w tym procesie, a nie drogowskazem - "idź pani w lewo, bo ja jako terapeuta uważam, że w lewo będzie najlepiej".

Ale serio, zależy Ci na koleżeństwie z nim? Na przyjaźni?
Dasz radę słuchać o jego najnowszych podbojach, zakochaniach, o tym jaki fajny seks miał ze studentką weterynarii na przykład? Co konkretnie daje Ci kontakt z nim?
A propos, to też jest manipulacja. "Nie uprawiałem seksu z tą kobietą" Bill Clinton o Monice Levinsky.
"Studentka weterynarii zajmie się moimi zwierzętami". To tak jako ciekawostkę wtrącam.
Wy żegnaliście się już tyle razy, że niepotrzebne Wam kolejne pożegnanie. I nie ma znaczenia, czy ładne, czy brzydkie. Przecież idiotyzmem jest wracanie do relacji z socjopatą, tylko po to, żeby ją tym razem ładnie zakończyć.

Czy płacisz za terapię, aby przekonać się, jakie zdanie na temat Twoich problemów ma terapeutka?
Jeśli tak, to są to dobrze wydane pieniądze. Jeśli jednak nie ... to cóż ... wyrzucasz je w błoto.

Nie idziesz do przodu. To jest iluzja.
Wynika to z tego, że pracujesz bardzo ciężko, podejmujesz wielki wysiłek  i robisz ogromnie wiele aby z tego wyjść, a jednocześnie sama sabotujesz wszystkie te działania.
Przeczytałam wszystkie Twoje posty w tym wątku i oprócz tego, że już z nim nie mieszkasz, nie zmieniło się wiele. A to oznacza, że nie nie idziesz do przodu.
Jak rozmyślałaś i kojarzyłaś kolejne dziewczyny/ kobiety, z którymi Cię zdradzał - tak robisz to nadal.
Jak przyjmowałaś jego telefony z wymówkami - tak robisz to nadal.

Tylko nie Wam żadne Wam. SOBIE. O siebie walczysz. Dla siebie to robisz. Sobie pokaż, że się jednak zebrałaś. Sobie powiedz - ejże, Zellda, myślałaś że żyć bez niego nie możesz, tymczasem zobacz, nie dość że żyjesz, to masz się świetnie bez balastu zdradzacza.

Wkurzasz się, bo masz dysonans Skoro jest tak dobrze i tak bardzo się z tego uwolniłaś, to dlaczego jest tak źle prawda?

Uważam, że jedno z drugim się łączy.
Ja bym zrobiła tak. Zerwałabym wszelkie kontakty łącznie z wyjazdem gdziekolwiek.
A wszelkie emocje przelałabym na papier, bloga czy listu albo użyłabym innej formy, bo potrzebujesz wyciszenia.
Taka terapeutka, jak masz, to chyba niewiele pomoże.
Żeby wyciszyć poczucie winy zajęłabym się czymś pożytecznym, no nie wiem, co by mi sprawiało radość.

Swoją drogą jak sobie pomyślę, że miałbym ufać komuś kto tak żyje jak Twój były to totalnie nie. Ale ten efekt gotującej się żaby.. I przecież z biegiem pozwalamy na coraz więcej. I przyzwalamy na coraz więcej. Mówisz, że to terapeuta. Pewnie akurat w tym jest dobry, a skoro w tym to też może w manipulacji, wpajania Tobie i innym... Czym szybciej o nim zapomnisz tym lepsze będzie Twoje życie. Nie lubię rozstań. Ale tu trzeba nie tylko rozstania a ucieczki.

Jeśli pozwalasz sobie na taki związek, to spoko. Tylko żadnych dzieci, bo jesteś zaburzona.

Cześć,
minął prawie rok od mojego ostatniego postu. Pomyślałam, że dam znać, może komuś się to kiedyś do czegoś przyda.
Nie wróciłam do kontaktu z byłym. Jego próby skontaktowania się trwały jeszcze jakiś czas, a w końcu minęły.
Z dzisiejszej perspektywy trudno mi zrozumieć jak mogłam tkwić w takiej relacji. Niepojęte jest dla mnie też, jak mogłam mieć tak bardzo spaczony obraz rzeczywistości, jak wtedy, gdy pytałam o tę "zatajoną koleżankę". Wiadro zimnej wody na forum pomogło, ale nadal byłam kłębkiem emocji i trudno mi było myśleć w pełni logicznie. Nie pozbierałam się jeszcze do takiego stopnia, jak przed wejściem w tamten związek, ale zdarzyły się u mnie też inne trudne rzeczy i jak na to wszystko, to myślę, że jest ok. Najważniejsze jest dla mnie, że mam w życiu miejsce na spokój.
Jeśli czyta to ktoś, kto odnajduje siebie w opowiedzianej przeze mnie historii, to uwierz proszę Osobo (nawet, jeśli teraz tego nie rozumiesz i nie czujesz):
- nie ma takiej samotności, która byłaby gorsza niż taka relacja (naprawdę - nie ma, a piszę to będąc w kolejnej żałobie);
- manipulacja robi pranie mózgu i trzeba czasu, aby ten mózg odwirował do normalnego stanu (daj sobie ten czas, ale i weź pod uwagę, że teraz możesz myśleć nieracjonalnie);
- zero kontaktu to w takim przypadku konieczność (i zero znaczy zero, nic, zupełne zero);
- kiedyś poczujesz się lepiej, ale daj sobie na to szansę i czas.
[Edycja: Odniosę się jeszcze do terapii, w której byłam, a która była tu analizowana z uwagi na to, co podczas niej słyszałam odnośnie relacji z byłym. Trochę mi to zajęło, ale rzeczywiście uznałam, że mi to nie odpowiada i zakończyłam tamtą terapię. Po jakimś czasie zdecydowałam się jednak na kolejne podejście i w nowej terapii już takich dziwnych tekstów nie usłyszałam (do tej pory)].

Pozdrawiam