Niezaradny życiowo mąż - Netkobiety.pl

Postanowiłam, że spuszcze z tonu, jak wróci do PL przepiszemy umowę na telefony na niego i niech na początek tyle ogarnia. Nie będę załatwiać jego spraw, nawet jeżeli będzie się to wiązało z kosztami. Przedstawię tańsze alternatywy, ale sprawy za niego nie załatwię, jak to miało miejsce do tej pory. No i popracuje nad sobą - znajdę mniej obciążająca psychicznie pracę, może się przebranzowie? No i terapia to podstawa - jeśli nie zmienię siebie, nie przepracuje pewnych spraw, nie ruszę do przodu.

W każdym razie bardzo dobrze mnie rozszyfrowaliście. Lubię gdy w moim życiu się coś dzieje, dużo wymagam od siebie i od innych. Nie uznaje tłumaczenia że się nie da, zawsze szukam wyjść alternatywnych, kontroluje, sprawdzam każda opcje.

Mimo wszystko gdzieś tam z tyłu głowy myślę, że podobnie jak Beyond, też zostawię męża. Zbyt wiele nas dzieli. Choć chciałabym dostosować się do jego trybu bycia/życia, ja w wieku 32 lat też już jestem ukształtowaną osobą, nie chce żeby swoją postawą ciągnął mnie w dół.

I tak jak napisał Kamilo (wybacz jeśli przekręciłam nick), każdy z nas w pewnym momencie życia je sobie skomplikował. Sztuką jest wybrnąć z tego nie raniąc siebie i tej drugiej osoby po drodze. Czy sama, czy z mężem, wiem że sobie w życiu poradzę.  Może kiedyś poznam kiedyś kogoś o bardziej zbliżonym charakterze? Kto wie, mojej babci życie się ułożyło przed 50-tką, po śmierci męża, gdzie została z trójką dzieci sama.

Sam fakt że poszukujesz pomocy i stawiasz pytania, oraz że odniosłaś sie do sytuacji z domu pokazują że masz dużo empatii i serducha, po prostu pewne rzeczy faktycznie warto przepracować, wiekszosc ludzi z tego forum (ja tak samo) musiało się pogodzic ze czasem nie żyło do konca wlasnym zyciem i to gadanie ze wszystko zaczyna sie w rodzinie ma pewne podstawy, niemniej każdy z nas ma wolną wolę, przy odrobiny pomocy może na prawdę fajnie żyć bez wzgledu na to jak ostatecznie sytuacja sie rozwiaze, osobiscie sam jestem wielki fanem dawania szansy z jednym tylko wyjatkiem, zero zgody na przemoc emocjonalną (atakowanie, obrażanie) i fizyczną, tego się nigdy nie wybacza i nie wolno niczym usprawiedliwiac

Kamiloo86, też jestem zdania że na przemoc fizyczna nie ma usprawiedliwienia. To był de facto powód, dla którego rzuciłam ojca starszego syna. A wyzywanie, przemoc psychiczna... Cóż, niestety mi się zdarzają takie wybuchy wobec męża. Często wyzywał mnie tata od nieudaczników, może dlatego jestem trochę gruboskorna i długi czas usprawiedliwiałam się że to tylko słowa, no ale właśnie, każdy z nas ma inną psychikę. Dla niektórych słowa bardziej ranią od czynów, warto o tym pamiętać. 

A tak na marginesie, piszesz a nie oceniasz. Świetna postawa,wielu ludziom na pewno pomogłeś i pomożesz, oby i Tobie w życiu wiodło się tak dobrze, jak mądre rady dajesz

Shoggies - jak Cię czytam, to jakbym czytała o sobie. Gratuluje pracy nad sobą i przede wszystkim zauważenia w sobie problemu. Masz dużo racji. Medytacja pewnie pomogłaby mi się wyciszyć, ale wolę jednak wysiłek fizyczny - w ten sposób uwolnić negatywną energię i złe emocje, wyżyć się.

To niesamowite, jak wiele wyjaśnia nam psychologia, jak inaczej postrzegamy swoje zachowania i ludzi wokół. I jak wielki wpływ ma na nas dzieciństwo, ogólnie życie w rodzinie. Kiedyś myślałam, że rodzina mnie nie ukształtowała, że uczę się na błędach mamy i ich nie powielam. W stosunku do dzieci tak jest, często im mówię że je kocham, nigdy nie wyzywam, staram się nie zrzędzić. Ale w relacjach z mężem zachowuje się identycznie jak ona. Jak dobrze że otworzyliscie mi oczy

Diamante89, nie pisz, proszę, postu pod postem, to wbrew naszym zasadom. Jeśli chcesz coś dopisać do swojej wypowiedzi, skorzystaj z opcji „edytuj”, którą znajdziesz pod każdą swoją wypowiedzią.

Miałem kiedyś podobnie.
Rozmowa polegała na negacji wszystkiego co powiem. Na znajdowaniu na wszystko, nawet absurdalnego wytłumaczenia ze strony kobiety. Do tego krzyki, podnoszenie głos, baaardzo oficjalny i negacyjny ton wypowiedzi.
Ja mam taki charakter, że w gównoburzę nie wchodzę. Więc przeważnie milczałem, olewałem, ale słuchałem. Od zewnętrznej strony może to wyglądać jak strach. Ani razu nie zmieniła stosunku do dyskusji.
Na końcu relacji usłyszałem, a bo Ty milczałeś zamiast podyskutować. Słowo klucz podyskutować. Nie było mowy o żadnej dyskusji, a karceniu. A osoba niby bardzo empatyczna, ta jasne Każdy o sobie tak mówi, ale gdy dochodzi do czynów to ciężko powiedzieć miłym i ciepłym tonem zwykłe, "Obraziłam Cię czymś? Dlaczego milczysz zamiast podyskutować? Powiedz mi o tym, ja posłucham".

U nas jest tabela zadań na cały tydzień, robię w każdą niedzielę, OD LAT. Działa świetnie.

Rozumiem.

Główne pytanie tego tematu.

W moim przypadku ja chciałem, ale on może nie chcieć.
Nie każdy jest typem człowieka który chce się zmieniać, który może się zmienić.
Najlepiej zapytać u źródła problemu

niektórzy po prostu nie cierpią takich papierów itp.
ja w firmie miałąm od tego innych, a w domu męza. Co nie znaczy że się nie można nauczyć ogarniać tego wszystkiego.
teraz ogarniam te wszystkie rachunki i pełno technicznych bzdur, ale nadal tego nie lubię
Co do Twojego małżeństwa to zastanów się dobrze czy mąż ma dla Ciebie jakieś zalety czy nie. Bo moze Twoje żale Ci je przysłaniają, a może jego zalety dla Ciebie zaletami nie są, a dla innej by były..

Tak, tylko widzisz, ja nie chcę czekać aż mu się "nazbiera" i pier.....ć tym związkiem jak workiem kartofli. Wcześniej był w innej sytuacji, sterował nim apodyktyczny ojciec, nie miał możliwości cokolwiek zrobić sam. Gdy byliśmy na terapii małżeńskiej, terapeuta jemu zalecał psychoterapię (behawioralna czy jakoś tak), bo ma problemy z poczuciem własnej wartości, co sprawia że nie jest też asertywny. Z drugiej znowu strony ja swoim zachowaniem to poglebiałam, z czego w wirze obowiązków nie zdawałam sobie sprawy.

To mój mąż, i chce abyśmy oboje pewne cechy swoich charakterów do siebie dopasowali, aby nam się układało. Podoba mi się jako mężczyzna, za wiele go cenie, tylko wobec powyższych tu opisanych problemów, gdzies o tym zapomniałam.  Niemniej, jestem za docieraniem się i naprawą relacji. Co przyniesie życie, zobaczymy. Za miesiąc wróci do PL, wyjdę z propozycją terapii, zobaczymy jak do tego podejdzie i co będzie dalej robił. Jeśli nie będę widziała z jego strony chęci do zmian i współpracy, najprawdopodobniej skończy się jak u Ciebie.

Beyondblackie, a w jakiej sytuacji wtedy byłaś? To był zwykły związek czy też małżeństwo? Mieliście dzieci? Mieszkaliście sami czy też z rodzicami? Korzystaliście z jakiejś formy terapii?

Ja się zmieniłam, ludzie na różnym etapie życia też się zmieniają. Nawet nasz terapeuta, dosyć otwarcie mówiący o swoim życiu, mówił że też był skrytym i mało ambitnym człowiekiem, a jednak do czegoś w życiu doszedł, dzięki studiom na psychologii.

Poza tym, zostawiając męża, będę zdana na siebie w opiece nad dziećmi, a szczególnie to młodsze daje mi mocno w kość. Zostać samemu - nic nie osiągnę, bede musiała dostosowywać pracę do dzieci, a pracę mam mobilną. I co, czekać kogo znowu ześle mi los? Nie wiem czy mi się chce wchodzić w kolejny związek, jeszcze najpierw trzeba do tego odpowiedniego człowieka, a z tym różnie bywa. I skończę jako rozwodka po 30-stce z dwójką dzieci każde z innym. A wiadomo jak surowe światopoglądowo mamy społeczeństwo...
Z resztą patrząc wśród znajomych połowa albo się zdradza albo drze koty... W pojedynkę, z dziećmi na karku, ciężko jest się realizować. Z mężem, który miejmy nadzieje choć trochę się zmieni i wydorośleje, szanse są większe. No i nie pozbawiam dzieci pełnej rodziny.

Niepokoi mnie to, że piszesz "załatwiłam mężowi pracę" albo "wysłałam go zagranicę". Nie on sobie załatwił, nie on pojechał... tylko Ty go wysłałaś. Możliwe, że masz męża, który chce sobie przeżyć życie na luziku nie męcząc się zbytnio i najniższa krajowa mu wystarczy. Pytanie, czy wiedziałaś o tym przed zawarciem małżeństwa? Jeżeli tak, to jakby się z tym godziłaś. Nie mówię, ze jesteś w fajnej sytuacji, ale jednak wybrałaś ją sobie. Teraz wszystko kontrolujesz i będziesz wysyłała męża a to do tej pracy, a to do innej... tylko co to Ci da? Da Ci zajechanego męża, który nadal będzie mało ambitny. A kokosów i tak z tego nie będzie. Zastanów się, czy kwestia kasy jest naprawdę aż tak ważna. Wiesz, nie wszyscy ludzie muszą być ambitni i piąć się na szczyt. Stać go na utrzymanie siebie i dziecka? Pewnie tak, więc może jemu to wystarczy.

No cóż, w malżeństwie z tym chłopem nie byłam i dzieci nie mieliśmy, ale związek był poważny i rodzina z dnia na dzień oczekiwała ślubu. A ja, jak sobie tam konteplowałam po 4 latach czy faktycznie chcę za niego wyjść, to widziałam  coraz bardziej jak jego podejście do życia jest kompletnie niekompatybilne z tym co chce osiagnąć w życiu. Poza tym chcialam mieć partnera, na którym moglabym polegać, a nie 29 letniego chlopczyka, któremu trzeba nos codziennie podcierać.

Rozstanie było trudne, bo byłam zżyta z jego rodziną i jego matka praktycznie mi plakala, żebym się rozmyśliła. Wielu znajomych sie albo ode mnie zupelnie odwróciło, bo jak moglam skrzywdzic takiego dobrego faceta, albo mi suszyli głowę, że popelniam niesamowity bład, że mam już prawie trzydziestkę i nikt mnie nie zechce. Terefere kuku. Mam dziś 43 lata, za sobą małżeństwo i rozwód i jestem od prawie 10 lat w bardzo udanym związku z takim mężczyzną, który jest ambitny, energiczny, obrotny i niczego za niego nie trzeba robić, bo ma wlasny rozum.

Ja rozumiem, że zostanie samą jest ciosem dla portfela i traumą dla dzieci, ale zastanów sie czy chcesz tkwić w związku, w którym większość Twojej energii schodzi na wkurzaniu się na męża.

Dziewczyny, ciężko Wam nie przyznać racji, no ale właśnie, mam dzieci. Dwójkę dzieci. Do tego każde z innym. Ludzi nie obchodzi że między dzieciakami jest 10 lat różnicy, boje się szufladkowania, a nie ukrywam że chciałabym kiedyś wejść w jakiś związek.

Mąż nie poradził sobie z rezerwacją biletu... Fakt, że on nie jest zbyt "komputerowy". Podczas całego procesu 2 razy dzwonił wściekły że coś mu nie wchodzi. Noo, mi też nie wchodziło ale wyszukałam w Googlach jak to obejść. W końcu uległam, zarezerwowałam ten bilet.

Zgodził się na terapię, czuje jednak że bardziej dla mnie niż dla siebie.

Zaczynałam temat jego powrotu do Polski na stałe, stwierdził że chce jeszcze trochę zarobić dla dzieci, żeby ich kiedyś nie zostawić na lodzie jak nas rodzice.

Niestety, nic sobie nie przelicza... Woli więcej wydać, niż coś załatwiać. Nie wiem czy ja za dużo wymagam, czy to ja jestem zaburzona.

Ustaliliśmy że jak wróci ustalimy listę co kto ogarnia - chodzi o obowiązki domowe/rachunki. On bardzo szybko się złości, w końcu rzucił tekstem że po co on ma wracać do Polski jak tylko do zarabiania kasy jest potrzebny (próbowałam mu wytłumaczyć że warto się przekroczyć z rezerwacją biletu na samolot bo oszczędzamy 300zl), autobusem nie dość że jedzie 2 dni to i kosztuje to drożej. Ale nic nie trzeba załatwiać, płaci przy kasie. Nie wiem już jak z nim rozmawiać, ani czy w ogóle rozmowa ma sens. Gdzie napotyka schody, denerwuje się i wycofuje, zamiast stawić czoła przeszkodzie.

Przeczytałam Twą historię dokładnie, więc wiem, w jakich warunkach się wychowałaś, z jakimi trudnościami się zmierzyłaś. Gratuluję tego, do czego doszłaś i trzymam kciuki za to, byś w swym rozwoju na tym nie poprzestała. Wiem i często to powtarzam, że warto walczyć z samą sobą o siebie.

Twój mąż, mimo że wychowany w podobnych warunkach, jest inny, inaczej reaguje na trudności, inaczej radzi sobie w życiu.
Zmusić kogoś do czegoś można tylko za pomocą bata, ale i ta metoda niekiedy zawodzi.

Czuje podobnie, jednak staram się z siebie wykrzesać więcej wyrozumiałości. Nie jest dobry w ogarnianiu wielu spraw, z kolei remont, naprawy w domu, a nawet ogarnął się w zupełnie obcym mieście nie znając języka - to punkty in plus. Fakt, o inwestycjach z nim nie porozmawiam, wiem że z wieloma sprawami, tak jak teraz, będę sama. Płacenie rachunków... Zrobienie przelewu jest banalnie proste, może ustąpię i go nauczę?

Nie wiem czy i jak długo to wytrzymam, ale panicznie boje się kolejnego rozstania i bólu dzieci fundując im coś takiego. Już miałam ogarniętych facetów... Jeden w nerwach dał mi w twarz, a nawet zdarzało się że kopał (ojciec pierwszego syna, podczas ciąży... Kompletny patol). Kolejny ogarnięty, związek 4-letni. Wyjechał za granicę, wyniuchał dobra kasę, i kasę wybrał. Mąż koleżanki, przykładne małżeństwo, notorycznie ją zdradza. Mąż innej wyzywa w nerwach od najgorszych. Może jednak warto się przemeczyc, bo nie mam tak najgorzej. Może ja po prostu zbyt wiele wymagam.

Niestety z roli ofiary łatwo stać się oprawcą i odwrotnie choć to strasznie groźnie brzmiące słowa ,a do każdej roli trudno się przyznać .
W życiu to też nie wygląda tak skrótowo i czarno biało to też warto powiedzieć ,różne wzory,typy poziomy i stopnie są też istotne .

Czy kocham... Nie wiem, naprawdę nie potrafię powiedzieć. Czasami mnie denerwuje że myślę że lepiej by mi było samej, znowu z drugiej strony bywa kochany. Ot, taka huśtawka.

Cieszę się że znalazłaś siłę na wyjście z toksycznego związku, na pewno dużo energii Cię to kosztowało. Tylko jak słusznie zauważyłaś, u mnie w grę wchodzą dzieci i brak pomocy ze strony rodziny. Boje się że będę przepracowana (praca, dom, dzieci - w tym niespełna 3 latek którego wszędzie pełno), i co za tym idzie stanę się wredną i zrzędliwą babą. No i rodzice... Matka jest do bólu religijna, nie chce ojcu dać rozwodu przez wiarę, była przeciwko mnie gdy probowałam się uwolnić od ojca pierwszego dziecka. Przecież ona mnie wydziedziczy i zrówna z ziemią... Ojciec to alkoholik, także ten no... wiadomo.

Być może tak było. Starałam się to wszystko opisać jak najbardziej bezstronnie i obiektywnie. Ale, że siedzę w tym po uszy, nie mam pewności czy mi się to udało.

Piszesz, ze ta dziewczyna miała cechy bluszczu... Co konkretniej przez to rozumiesz? I czy możesz powiedzieć, jak ostatecznie sytuacja się rozwiązała?

Była taka przymilna,nadskakująca,zabiegająca ,ale osaczająca i roszczeniowa i w pretensjach o byle co najczęściej że się nie domyśliłem a ona myślała jednocześnie niby podatna na sterowanie ale dało się wyczuć że to unik tylko nie dało się tego udowodnić zawsze miała wymówkę i przybierała pozycję niewiniątka,Twój mąż nie jest raczej bluszczem, z resztą poczytaj o tym typie osobowości, postawy,ale nie ma co na siłę tak wszystkiego dopasowywać są różne bluszcze jak to bywa nie ma jednego wzoru.

Jak się sprawa rozwiązała ? Zdradziła mnie i po różnych przygodach rozstałem się z nią.

Zdaje sobie sprawę że mój mąż nie jest bluszczem, po prostu zaciekawił mnie Twój opis jej osoby. Niemniej, trochę to skomplikowane i wydaje mi się że z jej strony takie pokrętne zachowanie nosi znamiona manipulacji, ale może się mylę. Zdrada na pewno zabolała, z drugiej strony ułatwiła decyzję by od takiej osoby się uwolnić.

Ela - uwierz że zaczynam od siebie. Pytam, szukam rady, nie wybielam się ani nie usprawiedliwiam. Ale oczekuje dialogu, a nawet jak zagryzam żeby i nie robię przytyków mężowi, gdy zaczynamy rozmawiać on szybko się denerwuje,podnosi ton głosu, i mówi różne rzeczy które uniemożliwiają normalne prowadzenie rozmowy (robi z siebie ofiarę zazwyczaj).

Co do mojej potrzeby kontroli - owszem, mam taką potrzebę, ale mąż też ma w tym swój udział - wiele razy mnie okłamywał, nawet gdy obiecywał że to już ostatni raz. Potem oczywiście mydlenie oczu że bal że się zdenerwuje itp... A naprawdę, niczym się tak nie brzydzę jak kłamstwem. Wolę żeby mnie ktoś zwyzywał od najgorszych niż okłamał, dla mnie to już taki brak szacunku poziom total.

Potrzeba kontroli. Skąd? Po co?

Ze strachu.
Gdy spuszczę z oka, wszystko się rozleci, rozpadnie, zawali, obróci się w perzynę. Inni, a wszyscy dokoła są mi nieprzychylni, natychmiast zaatakują mnie, choćby słownie, gdy cokolwiek odstawać będzie od pionu, dlatego wszystko musi być zapięte na ostatni guzik. Mój guzik.
Muszę więc kontrolować, muszę trzymać w garści wszystkie sznurki, muszę dyrygować.
Gdy przestanę kontrolować okaże się, że nie jestem nikomu do niczego potrzebna, że nikogo nie obchodzę, chyba że jako przykład menela.
Gdy oddam władzę (kontrolę), to moja rodzina szybko stanie się podobna do tej, w której się urodziłam, wychowałam, od której uciekłam i się odbiłam. Nie mogę do tego dopuścić.

Z kiepskiego, acz głęboko ukrytego, myślenia o sobie.
Muszę udowodnić światu, innym, sobie, swoją wartość. Muszę pokazać innym, że nie jestem taką, za jaką mnie uważają.

Z braku pokory.
Tylko ja wiem, tylko ja potrafię, tylko ja mogę. Przestanę kontrolować, gdy będę miała pewność, że wszystko będzie zrobione po mojej myśli, bo przecież jestem lepsza, mam lepsze pomysły i patent na nieomylność. Nie raz okazało się, że sprawy przekazane innym do wykonania leżą, że inni są nieudolni, niesprawni, leniwi, robią mi na przekór. Udowodniam każdego dnia, że jestem lepsza. 

Jestem zmęczona ciągłym pilnowaniem, nakazywaniem, kierowaniem; chcę, by osoby z mego otoczenia były samodzielne i odpowiedzialne, ale... wiem, że nikt nawet prostych rzeczy nie potrafi robić tak dobrze jak ja. Nie ma nikogo, komu mogłabym zaufać.

Wniosek?
Psychoterapia. Własna.

Diamante89
Jakie to typowe dla kobiet-rozkładanie wszystkiego na czynniki pierwsze, szukanie winy w sobie. Faceci się w to nie bawią, kiedy jest źle po prostu odchodzą. Zastanów się czy na tym etapie swojego życia będzie Ci lepiej samej czy z mężem.. Zastanów dobrze i nie wahaj podjać decyzji.. Jesteś silną babką, nie daj się wpedzic w jakiekolwiek poczucie winy. Starałaś się, podejmowałaś pröby, zrobiłas wszystko aby było lepiej. Ile jednak można się starać, kiedy te starania nie przynoszą efektu???

mocne i smutne .
zastanawiałam sie nad jednyym: co się dzieje jak spotykaja się 2 indory, czy raczej nie zdarza się to i indor zawsze znajduje tego gorszego do krytykowania..
zawsze budziła we mnie zdumienie bezdenna głupota gdy ludzie zachowują się tak, jakby rozbita szklanka była warta zepsucia całego popołudnia rodzinie, jakby ta rodzina czy dzieci które krytykują były dane im na wieczność.