Niezaradny życiowo mąż - Netkobiety.pl

Co przemawia za tym aby dalej z nim być?
Dzieci. Jedno dziecko wychowywałam sama, sama też podjęłam taką decyzję. Nie chcę powielać tej samej sytuacji. Nie ukrywam też, że ważne są pieniądze a kasę w związku trzymam ja - jestem na etapie zmiany pracy. Nie mam wsparcia w rodzinie, wiec ze wszystkim będę sama... Brakuje mi po prostu jaj, by to zakończyć.

Czy jest opiekuńczy, troskliwy? Ciężko określić, niby coś doradzi,ale nie widzę z jego strony zaangażowania. Muszę też zaznaczyć że i ja mam trudny charakter - szybko wybucham, niejednokrotnie zwyzywam od idiotów, szybko mi też przechodzi. On raczej trzyma emocje w sobie...

wyszłaś za mąż za człowieka niezaradnego życiowo a teraz oczekujesz, aby był zaradny życiowo. Nie da się raczej.
Ludzie nie zmieniają się tak diametralnie bo tego chcemy.
To tak, jakby oczekiwać od introwertyka, że zmieni się w ekstrawertyka, bo tak byśmy woleli...

Uważam, że skrzywdziłaś faceta wychodząc za niego za mąż. Bo on się nie zmienił. Cały czas taki był, tylko tego nie widziałaś, albo widziałaś, ale myślałaś, że się zmieni... A teraz masz pretensje i czujesz, że to nie dla Ciebie facet, i myślisz o rozstaniu...

Oczywiście, macie wszyscy rację. Rzecz w tym, że muszę się też kierować dobrem dzieci. Wdepnęłam, wiem, jak my wszyscy w pewnym momencie życia. Rzecz w tym że małżeństwo, w dodatku mające dzieci, nie tak łatwo rozwiązać jak zwykły związek, szczególnie że jest to przy okazji fundowanie traumy dzieciakom.

Co do męża, wiem że go nie zmienię. Próbowałam różnych taktyk, wspierałam, motywowalam, chwaliłam, ale w końcu zawsze jednak wygrywało rozczarowanie jego zachowaniem. A więc oskarżenia i awantura.

Odczułam ulgę jego wyjazdem tylko w pewnym stopniu - brał czynny udział w obowiązkach domowych i w opiece nad młodszym synem, i po jego wyjeździe zauważyłam jak ciezko jest samemu, szczególnie z rozwydrzonym młodszym dzieckiem i z upilnowaniem starszego z lekcjami. Z drugiej strony nie zastanawiam się już co jest ze mną nie tak że śpimy oddzielnie, że nie rozmawiamy o innych sprawach niż dom/dzieci, nie czuje się taka samotna jak w momencie gdy on był obok.

masz dwa wyjścia, albo się rozstać i zostać po raz kolejny samotną matką, teraz już z dwojką dzieci i dalej szukać szczęścia i może znowu trafić z deszczu pod rynnę... Czy spuścić z tonu, ograniczyć swoje oczekiwania, mając na uwadze, że nie zawsze w życiu możemy mieć co chcemy,  skupić się za zaletach męża (bo jakieś przeciież ma) i starać się żyć normalnie, dbając o rodzinę.

myślisz tylko o sobie. A dzieci? Uważasz, że ich to nie obchodzi, rozpad rodziny? Czy pomyślałaś o nich, jak się z tym czują?
Nie wiem, dlaczego rozpadlo się Twoje pierwsze małżenstwo/związek, ale jeśli też z powodu Twoich niespelnionych oczekiwań to może warto się nad sobą trochę zastanowić...

Myślisz tylko o sobie. A dzieci? Uważasz, że ich to nie ochodzi, rozpad rodziny? Czy pomyślałaś o nich, jak się z tym czują?
Nie wiem, dlaczego rozpadlo się Twoje pierwsze małżenstwo, ale jeśli też z powodu Twoich niespelnionych oczekiwań to może warto się nad sobą trochę zastanowić...

Właśnie o dzieciach myślę. Nie oczekuje od męża nie wiadomo czego, oczekuje pilnowania swoich spraw (kończąca się umowa, ogarnięcie powrotu do PL nie najdroższą opcją). Ja ogarniam dom, rachunki, dzieci, pracę a on ma do ogarnięcia tylko siebie. Nie oczekuje diametralnej zmiany z jego strony, bo wiem że takowej nie będzie.

oczekujesz od męża bardzo wiele bo tego, aby był kimś, kim nie nigdy nie był. Oczekujesz od niego zmiany, ktora być może nigdy nie nastąpi.
Oczekujesz, że facet przed 40 mieszkający ciągle z rodzicami i pracujący za najniższą krajową nagle po ślubie z Tobą zmieni się w człowieka sukcesu? Tak to nie działa. Do kogo więc masz pretensję?
Kto mu wczesniej pilnował jego spraw, gdy Ciebie nie było?

Nie wiem, ja tu nie widzę jakiegoś wielkiego pola manewru. Albo się rozstajesz, albo akceptujesz to, co wybrałaś...

Tak, tylko godząc się z takim stanem rzeczy będę dalej sfrustrowana i nieszczęśliwa. A to ma przełożenie na każdą dziedzinę życia, także na dzieci.

Wcześniej, zanim się poznaliśmy, wszystkim sterował jego ojciec... Bił męża w dzieciństwie, potem sam zachorował a mężowi pod pretekstem zapisania domu kazał się sobą zajmować (siostra się ulotniła). Mąż pochodzi z małej miejscowości, musiał być przy ojcu (rak), tak więc tłumaczyłam sobie jego niezaradność. Jednak życie we dwoje, w małżeństwie, wymaga kompromisów u obu stron.

Godzenie się z obecną sytuacją i akceptacja ciapowatości męża nie jest tu rozwiązaniem, bo z upływem czasu tylko spotęguje konflikt. Rozwód, i pozbawienie dzieci pełnej rodziny? Pochodzę z takiej rodziny i wolałabym oszczędzić tego i sobie, i dzieciakom.

Skrzywdzilas. Bo wzielas go takiego jaki byl. Wiedzialas, jaki byl. Przeciez on sie nie zmienil w takiego w ciagu ostatniego miesiaca tylko byl taki od samego poczatku. A Ty pomimo tego zaszlas z nim w ciaze, a potem po namowach rodziny wzielas slub.
To Ty tez jestes taka niesamodzielna, ze musieli Ci oni powiedziec, ze pora na slub?

A teraz za to, jaki on byl od zawsze, Ty sie na niego wkurzasz. Ty oczekujesz, ze on podejmie inicjatywe, ale jak mozesz czegos takiego oczekiwac, skoro on wczesniej tez tej inicjatywy nie podejmowal? Czy on wie, o co Ci tak naprawde chodzi i czego Ty od niego oczekujesz? Dalas mu konkretne przyklady? Zostawilas mu rachunek do zaplacenia? Czy i tak robisz wszystko, a potem narzekasz?
Poza tym sama piszesz, ze wyslalas go za granice. Czyli dalej to nie jest samodzielny czlowiek, bo to Ty za niego teraz podejmujesz decyzje. Podejmiesz decyzje o rozwodzie, a on nic nie zrobi i tyle. Podejmiesz decyzje o alimentach, to beda alimenty.

Ty mialas szanse mu pokazac, ze moze byc samodzielny, ale to wymagaloby cierpliwosci i czasu. To tak jak z dzieckiem. Malymi kroczkami do przodu. Tylko Ty chcialas wszystkiego od razu.
Nawet z ta terapia, to Ty podjelas decyzje, on z Toba poszedl, a potem to Ty podjelas decyzje o zaprzestaniu. Nie widzisz, jak brzmisz?

Chodzi o to, zebys przestala go popychac. Nie jestes jego matka. Pora rozdzielic obowiazki. Przede wszystkim pora szczerze porozmawiac, pora powiedziec mu, czego oczekujesz.

Zobaczysz, że jak rozpoczniesz swoją, dla siebie terapię, to najciekawsze, że zmieni się twoje podejście do siebie, świata i ludzi, Odetchniesz, tym samym odruchowo zmieni się twój dom. Zmieni się jego atmosfera. Zrobi się przestrzeń dla każdego z was. Niby będziecie razem, ale tak naprawdę odzyskacie wolność. Być może wtedy i twój mąż widząc twoje zmiany, poczuje się na tyle bezpieczny by zrobić cos dla siebie i wyjść ze skorupy. Oboje mieliście za dzieciaków ciężko i to teraz wszystko się przekłada na dorosłe życie, wy musicie odkręcić schematy, które wam wpojono, a to nie jest łatwe, to jak nauka pisani przeciwną ręką, ale da się.

To jest raczej oczywiste. Autorka traktuje męża jak pozbawione zdolności do decydowania o sobie dziecko, a nie doroslego czlowieka. Mnie w ogóle zastanawia po co za niego wychodzila za mąż.

Pracował w miejscu A - źle, pani nie pasował.
Wysłała go do pracy B - źle, pani nie pasowało.
Wysłała go do pracy C - źle, pani nie pasuje.

Nie pasuje, to wyzywa męża od idiotów. Nawet nie będę komentował.

Żeby wszystko było takie proste jak to upraszczasz, nie znając specyfiki każdej z tych prac. Również nie skomentuję.

Madoja, ale ona bardziej z konieczności niż przyjemności rządzi facetem. Nie sądzę, aby to lubiła. Ona potrzebuje własnie faceta z charakterem, przywódcy stada, żeby mogła w końcu zrzucić spodnie i poczuć się kobietą.
Kompletnie źle wybrała. Urzekły ją jedne cechy i miała nadzieję, że inne po ślubie, wyjdą na powierzchnię, uaktywnią się itd. itp.

Ile osób pokłada takie nadzieje, wiążąc się z kimś, kto nie do końca im odpowiada pod jakimś względem, ale łudzą się, że "jakoś się potem ułoży". Klasyka. A potem zgrzytanie zębów i płacz...

Wcale nie przeszlaś po poradę, ale po to by dziewczyny i chlopaki się z Toba zgodzili, przytaknęli, że mąż jest ciamajdą i przyznali Ci rację. Z takim nastawieniem, chociaz dobrze Ci zyczę, to wątpię czy jakakolwiek terapia będzie Ci pomocna, bo juz oczami wyobrażni widzę jak zareagujesz na sugestie terapeuty, który powie Ci dokładnie to samo co osoby w tym wątku. Oczywiście nie tak dosadnie, ale w podobny deseń.

Powtarzam, problemem nie jest Twój mąż, któremu dobrze z tym jaki jest, problemem są Twoje nierealistyczne oczekiwania, potrzeba kontroli i nieumiejetność prowadzenia dialogu.

Madoja - wiem jak to działa, i na tej zasadzie dobiera się większość związków - domina/dominant i uległy/uległa. Oświecili mnie na terapii, wcześnie prawdę mówiąc nigdy się nad tym nie zastanawiałam. I w sumie mi to pasuje - że mogę decydować.

Ale co innego dbać o wszystko i decydować o wszystkim, co innego robić to w pewnym zakresie. Tak jak słusznie zauważyła Adiafora, ja to robię z konieczności, i oczekuje tylko ogarniania swoich spraw, nie każe mu pilnować rachunków, lekcji dzieci.

I jeszcze jedno, mimo obrazu w jaki być może sama siebie przedstawilam, jestem osobą skłonną do kompromisów, pod warunkiem rozmowy. Mąż, niestety woli wszystko przemilczeć, jak sam kiedyś powiedział - bo się boi.

Jeszcze raz powtórzę, czy nierealistycznym oczekiwaniem jest ogarnianie swoich spraw? Tylko swoich?
A propos postu Assassin,typowo męskie myślenie. Po co analiza sytuacji, kilku postów wstecz, najlepiej od razu z grubej rury. Przykre to, szczególnie że pytam o radę, nie proszę o ocenę. W taki sposób nikomu nie pomożesz, a w przypadku osoby słabej psychicznie możesz z deka podłamać. A myślę że jednak nie o to Ci chodzi.

Czyli uważasz, że powinnam się odciąć od jego spraw? Nawet jeśli wszyscy poniesiemy konsekwencje jego działań, trudno. Nie pomagać, nie doradzać. Zastanawiam się też nad podziałem pewnych obowiązków - np tel oddzielnie, inne sieci (oba nr-y zarejestrowaliśmy na mnie, promocja w plusie). Małymi krokami... Czy dobrze myślę?

Dla Was może pewne rzeczy są oczywiście, dla mnie mniej, mając, kolokwialnie mówiąc łeb jak sklep po 8h pracy...

Diamante, ja Cię rozumiem, bo z takim facetem też bym nie chciała być, ale, powtórzę się, takiego sobie wybrałaś. A teraz ciśniesz go do zmiany a on jest jaki zawsze był. Może nie umie być inny, nawet, gdyby chciał. Przedsiębiorczość, zaradność, inicjatywa, ambicja, ogólnie ogarnięcie życiowe to nie jest coś, co pstrykniesz palcami i nabędziesz. On ma już taki charakter, który kształtował się prawie 40 lat. To trochę tak, jak oczekiwać od bon vivanta, aby stał się nagle domatorem. No nie da się. Jakakolwiek zmiana/przemiana jest wtedy, gdy człowiek sam odczuwa taką potrzebę. A Twój mąż nie odczuwa. Jest mu dobrze z tym, jaki jest. A Twoje próby uksztaltowania go na swoja modłę odbiera negatywnie, skoro, jak napisałaś, żalił się znajomemu, że czuje do siebie wstręt, że tak daje sobą dyrygować i rządzić.
I ma do Ciebie żal. I być może czuje się oszukany przez Ciebie. Bo to Ty się zmieniłaś. Masz oczekiwania, stawiasz mu wymagania, narzucasz kierunek, naginasz do zmian, których on nie czuje i nie chce.
Reasumując, wybrałaś keczup a teraz pytasz co zrobić, aby był musztardą. Też bym chciała wiedzieć ;-))

Chłop się nigdy nie nauczy samodzielności, bo wszystko za niego zalatwiasz. Nie tylko Twoje dzialania są kontraproduktywne, ale dodatkowo udowadniaja Twojemu mężowi, że jest przegrywem i nic nie potrafi. Kolo się zamyka. Nie nauczysz kogoś robienia zadań, jeżeli ciągle mu mówisz, ze jest głąbem z matmy.

I dodam jeszcze, że to co Ty rozumiesz jako rozmowę, to jest jakieś wielkie nieporozumienie. Ty nie rozmawiasz, tylko nakazujesz i krytykujesz. Zalożę się, że w ogóle męża nie sluchasz i nawet nigdy nie zapytalaś czego on w życiu chce.

Według mnie, to jestescie mega niedobrani i kiedyś facetowi pęknie żyłka i tyle go zobaczysz, albo znajdzie sobie taką pania na boku, która będzie dawala mu poczucie dumy z bycia mężczyzną.

czasami pewne niedopasowania wychodzą po wspolnym zamieszkaniu, jak pojawią się wspolne dzieci (bo swojego syna ogarniala sama), nie wiem ile trzeba by bylo razem mieszkac, jakie tematy przegadac, wypunktować - nie da się chyba wszystkiego przeanalizować.. w zyciu częśto wychodzą rozne sytuacje ktorych nie da się przerobić na 'sucho" dopoki one nie wystąpią...   niestety dużo jest takich.. niedobranych par, a jak juz są dzieci to .. no właśnie.. aczkolwiek o jego "niezaradności" wiedzialas wczesniej, może nie sądziłaś ze to az tak będzie rzutowało na wasze sprawy... 
autorko - ja mam tabelkę którą aktualizuję na bieżąco jako sprawy do załatwienia, moj partner tez nie ma głowy do różnych rzeczy, trzeba przypominać, pracuję nad wspólnym kalendarzem by było łatwiej, trzeba jakies kompromisy... i nie czekaj az on zacznie rozmawiać skoro nie jest wylewny tylko sama z nim zacznij rozmowę (jak np z tą pracą domową od terapeuty).. na spokojnie ta rozmowa oczywiscie..  rozstać się zawsze zdążycie...

Jesteś z mężem, jak przeczytałam, tylko ze względu na dzieci. Nie znam ani jednego dorosłego, który był i jest wdzięczny rodzicom, że nie rozstali się ze względu na jego "dobro". Żadnemu z rodziców, którzy decydują się trwać w związku nie przyjdzie do głowy, iż życie w domu, gdzie brak miłości, szacunku, godności, zrozumienia, jest dla dzieci trudne, by nie nazwać tego dosadniej.

Chcesz rady.
Przeczytaj swe posty zwracając baczną uwagę na to, w jaki sposób piszesz o swym jeszczemężu (jm), przyjrzyj się temu, jak go traktujesz, jakie uczucia do niego żywisz, w jaki sposób do niego mówisz. Zastanów się nad tym, jaki rodzaj związku tworzycie i jaki - wspólnie - dajecie przykład dzieciom, czego ich swym zachowaniem uczycie, jaki model rodziny wyniosą z domu.
Twierdzisz, że jesteś osoba kompromisową. Być może tak jest, ale po spełnieniu jednego warunku: wszystko ma być tak, jak Ty chcesz.

Wyszłaś za mąż nie z własnej woli, tylko pod presją rodziny i mając nadzieję na pomoc finansową. Wniosek?
Twój mąż w momencie ślubu miał 36 lat, to zbyt dużo, by go wychowywać i ulepić wedle własnego wzoru. Wniosek?

Oooo! Przeczytałam właśnie, że podjęłaś decyzję.

Wychodzi na to, że z wyrachowania i dla kasy. Niestety się przeliczyla i teraz wielki płacz.

Moim zdaniem sama bardziej lub mniej świadomie robisz z męża taką ciapę. Robisz wiele rzeczy za niego, a potem masz do niego pretensje, że to on ich nie zrobił.
Prawdopodobnie rekompensujesz sobie w ten sposób to, iż weszłaś w związek wbrew sobie samej.

Czy Twój mąż jest mało ambitny? Może. Myślę jednak, że bardziej terapia przydałaby się Tobie (bez urazy).

Dokładnie tak samo myślę.
Mąż dostosował się do aury jaką roztacza autorka tematu.
Tak robią tego typu osoby.

@Diamante89
Zmień siebie, to mąż też się zmieni.
Swoją drogą niezłe z Ciebie ziółko Terapia się przyda.

Z wyrachowania, gdzie mąż zarabiał wówczas najniższą krajową... I przez pół roku utrzymywaliśmy się za moje pieniądze. Przykre czytać, jak bardzo kobieta kobiecie wilkiem.

Z resztą, nie będę się tłumaczyć. Uzyskałam kilka cennych rad tutaj, za które dziękuję. Ale przeraża mnie brak empatii u większości tutaj się wypowiadających. Na zdrowy rozum, jest wiele sytuacji których nie opisałam, a o których wiem i które mnie w jakiś sposób bolą. I o tym należy pamiętać. Jak również o tym, że człowiek pracujący na pełen etat i mający dom i dzieci na głowie nie myśli o tym jak pisze, pisze najprościej, to co czuje.

Że ułatwi mi życie? Nic takiego nie napisałam o ile pamiętam. W istocie, stało się odwrotnie, to małżeństwo utrudniło mi życie. A co do uczuć...byly, ale gdzieś po drodze przepadły. Wpadliśmy po 5 miesiącach znajomości (czemu-odsylam do pierwszego postu, nie była to wyłącznie moja nieodpowiedzialna postawa). Potem problemy, wtrącanie się rodziców, stancje, długi... I się wypaliło. I nie zaczynałam z nim rozmowy od czepialstwa, często mówiłam że go kocham, przytulałam, wiem że przez problemy z ojcem w dzieciństwie ma niską samoocenę. Wiem że pretensjami to poglebialam, ale ile można prosić?

Spryciara.

Ja napiszę Ci krótko autorko bo może Ci to pomoże  a może nie..
Możesz dostać od męża wiecej tego czego  oczekujesz  ale najpierw sama musisz coś  z siebie dać. Napiszesz że dajesz wiele i to prawda że to ogarnięcie  jest ważne.  Ale to nie o to chodzi w związku to za mało związek to nie firma nie jesteś jego szefową.
Pisałaś że mąż miał ciężkie dzieciństwo gdzie był bity i pewnie ciągle krytykowany.
I wybrał też kobietę  wiecznie z niego niezadowoloną
Jak lubisz takie organizacyjne sprawy i lepiej się w nich czujesz to je zrób bez zadania holdow i ciągłego gderania.
Są pewnie rzeczy które mąż by robił lepiej od Ciebie

I dobrze Ci radzą zacznij od komunikacji..

Masz rację, troszkę się dowartościowywałam jego kosztem. Choć widzę, że jemu też było z tym wygodniej. Dziś go poprosiłam żeby zarezerwował sobie bilet na samolot, on nie umie, wiec zmotywowałam go podając sytuację z życia wzięta gdzie świetnie sobie poradził choć na początku nie umial. O dziwo, podziękował... A on rzadko za cokolwiek dziękuję. No prawie się popłakałam ze szczęścia

Widzisz, czyli jest powód i pole do pracy. Twoja mama wszystko brała na siebie, bo była sama, ale Ty wybrałaś życie w duecie, więc jeśli to ma działać, trzeba zaufać, że ta druga osoba też ogarnie. U mnie w rodzinie były bardzo podobne tendencje, moja mama zawsze powtarza, że jak coś ma być dobrze zrobione, to ona musi to zrobić i ja też to po niej miałam, ale potem uznałam, że jeśli chcę mieć dobry związek i być szczęśliwa, to muszę trochę spuścić z tonu, to nie jest łatwe. Ale przy dobrym terapeucie i ćwiczeniom może wejść w nawyk. Pytanie czy Ty tego chcesz. Taka praca zwykle wymaga czasu i koniecznie "chcenia" dwóch osób. Może warto porozmawiać z mężem i zapytać go jak on się czuje w tym związku i co chciałby zmienić, a potem na spokojnie możesz spróbować małymi krokami wprowadzać zmiany. Myślę, że to może go zachęcić i po czasie może być otwarty na współpracę, bo będzie wiedział, że on też się w tym związku liczy. Polecam Ci książkę Garego Chapmana o językach miłości - nawet tylko dla samorozwoju.

Jeśli zaś chodzi o terapię, ona nie gwarantuje, że polubisz męża, ale myślę, że łatwiej Ci będzie zrozumieć mechanizmy rządzące Twoim zachowaniem, Twoimi emocjami i relacjami w Waszym związku. Ze zrozumieniem łatwiej Ci będzie podjąć właściwą decyzję. Może się okazać, że gdzieś w głębi siebie jeszcze go kochasz, ale żal, niezadowolenie, rozczarowanie, branie na siebie odpowiedzialności za wszystko przykryło tę miłość. Może się też okazać, że go nie kochasz. Przynajmniej wyjdziesz z tego z nowym doświadczeniem i możliwe, że nie będziesz podświadomie powielać tych samych wzorców

Trzymam kciuki za Ciebie.