Wieść o ciąży po rozstaniu, czy powiedzieć o niej ojcu dziecka? - Netkobiety.pl

Maku nie potraktowałam tego jako atak, spokojnie. Jeśli moja odpowiedź miała taki wydźwięk to wybacz
Co do zakazu zawierania małżeństw przez muzułmanki z wyznawcami innej religii to teoretycznie celem tej przeszkody, zarówno w prawie kanonicznym, jak i muzułmańskim, jest ochrona wiary nupturienta, która może być narażona na wpływ odmiennej religii współmałżonka. Kobieta w ich mniemaniu to istota slabsza, zalezna od mężczyzny i rozchodzi sie tu o ochronę wiary. To tylko teoria, osobiście nie pochwalam.

Islam uważam za złożoną religię, odmienną dla niemal każdego kraju, z tradycjami często wywodzącymi się jeszcze przed islamem. Nie podważam też gorszej sytuacji kobiet, patriarchatu itd. Ale studiując w życiu i koran, i nowy i stary testament czy księgi judaizmu to tak naprawdę każda religia była tworzona pod mężczyzn i przez mężczyzn, mocno bazując na patriarchacie. Ale to tylko moja ocena. Moi znajomi katolixy tez nie zgadzają się z wieloma naukami kościoła, jak i z poczynaniami jako instytucji a w Boga wierzą...

Ja też Maku autorce nie obiecuje, że bedzie super. Każdy mój post, łącznie z pierwszym opisującym moją historie zawieral uwagi i ostrzeżenia co do relacji. Ale najpierw jesteśmy po prostu ludźmi i szansa należy się każdemu.
Oczywiście, że większą szansą jest to, że Rita nam tu za 3 miesiące napisze, że nie potrafią się dogadać i ma dosyć, niż że jest super i różowo... Ale uważam, że trzeba dać szansę i sprawdzić.... Po ludzku.

Co do religii w moim domu Maku - tak naprawdę w żadnej. Mój mąż nie praktykował islamu, nie obchodziliśmy ich świąt, nie kultywował żadnych tradycji. Muzyka i kuchnia turecka to inna sprawa, wszyscy bardzo lubimy ja z kolei także praktykującą katoliczką nie jestem, ale jak to często bywa, Boże Narodzenie i Wielkanoc obchodzone z racji zaproszeń od moich rodziców, traktuje to w kategoriach rodzinnych i tradycji, nie wiary

Apogeum - jak zwykle w punkt.
A jego podejście do wielu kwestii łatwo zweryfikować. Może nie pokazując karykaturę Mahometa jak to polecał Maku ale np. Spróbujcie sięgnąć po kino. Polecam wam film "zwyczajna kobieta" (nur eine frau z 2019). To historia morderstwa honorowego oparta na faktach w Berlinie, zresztą z niedalekiej okolicy gdzie wzrastał mój mąż i (jeśli dobrze) pamiętam z 2005. Co prawda Kurdowie nie Turcy, ale bohaterka ucieka od męża, wraca do Berlina, porzuca hidżab, wiarę, przejmuje europejski styl życia, pracuje, zdobywa zawód, ma partnera niemca. Popełnia wszystko to, za co w islamie grozi kara śmierci. I mimo względnej asymilacji rodziców, jej bracia to radykałowie i zabijają siostrę. (w duzym skrócie). W filmie pada takie zdanie, że obecność mężczyzny w jej mieszkaniu obraża jej braci... RItowy Turek odpuścił kwestię męskiego przyjaciela, zaakceptował że ona ma do tego prawo. Rito, a oglądając film obserwuj go, jego reakcje, jego komentarze, podpytaj czy zna takie historie.... Podejmuj tematy weryfikujące kwestie podejścia.... No i niestety ale temat rodziny także powinnas poruszyć. Mówił, że ojciec go bił, a miał trzy młodsze siostry. Czy też były bite? Czy może aby je chronić przyjmował na siebie całą przemoc ojca? (osobiście znam taki przypadek).

Tak jak pisze Apogeum - dopóki rokuje, plusów więcej niz minusów to... Dacie szansy to ludzka rzecz, każdy na nią zasługuje. Alkohol monitorować. Jak nie będzie wykazywał chęci poprawy i zmian, pożegnać. Wchodząc w jakikolwiek zwiazek nie mamy pewności niczego.

Edit: sytuacji weryfikujących jego poglady można zasięgać z życia. Erdogan wezwal do bojkotowania francuskich produktów przez akcje z karykaturami Mahometa czy coś takiego (jeszcze się nie wczytałam w temat), Arabia Saudyjska podobnie, były jakieś protestt, a z kolei rada muzułmanów we Francji potępia te bojkoty... Sama jeszcze do tematu nie usiadłam więc piszę o tym na prędce i ogólnikowo. Ale ty możesz usiąść, wczytać się i... Zapytać K. Co myśli co ci szkodzi?

Dokładnie tak... Dlaczego europejczykom ma się udawać wychodzić z nałogów i zlych schematów, a im nie?
W naszym świecie też zmieniło się wiele na przestrzeni kilkudziesięciu lat, wciąż się zmienia, ewoluuje. Też jesteśmy bardziej liberalni, role męskie i kobiece się zmieniają, dostosowujemy się do tych zmian. .. U nich (abstrachuje od przyjezdnych do Europy) ale tam też te zmiany zachodzą. Może lewicowa rewolucja na bliskim wschodzie to zbyt górnolotne hasło, ale mamy feminizm muzułmański i islamski (dotyczy różnych kwestii) i jeszcze kilka zjawisk. I jak napisala Apogeum, on się sam od muzułmańskich korzeni trochę odciął więc nie sądzę by pochwalał takie rozwiązania jak kary śmierci.. Znałem wielu muzułmanów i ani jeden nie pochwalał tych rozwiązań.

Pokazywanie karykatury to byłaby marna prowokacja i brak szacunku ale faktycznie kino czy polityka to już neutralne tematy do dyskusji a obrazujące pewne kwestie.

Jeszcze w temacie słów bagienni_k:
"sam fakt, że on coś tam próbuje działać(jeśli jest tak, jak opisuje Autorka), już stoi w sprzeczności z zasadami jakie mu wpojono oraz podstawami jego kultury i religii" - Maku, nie można się z tym nie zgodzić....

Bagienni, W mojej ocenie jego zamiary są uczciwe. Potwierdza to uczciwe stawianie sprawy na własny temat, mówienie o problemach, refleksje, którymi się z nią dzieli itd.
Gdyby te zamiary uczciwe nie byly to konsekwentnie budowałby wizerunek idealnego mężczyzny i sprawiał, że autorka byłaby przekonana, że trafiła na najlepszego mężczyznę pod słońcem i nikomu nie udałoby się tego podważyć, a przy okazji nie połapałaby się, kiedy zostałaby całkowicie zmanipulowana i ubezwlasnowolniona
I też uważam, że gdyby chciał pielęgnować stuprocentowo podejście do kobiet zgodne z wiarą i pochodzeniem, to bez problemu znalazłby idealną kandydatkę na "niewolnicę" a nie podejmował prób walki o zdrową relacje uznającą potrzeby Rity.

Co do równorzędnego traktowania poruszonego przez Maku, filmu i kwestii reakcji zachowań K. na kwestie karania kobiet czy też cytowanego fragmentu Apogeum:

Na podstawie dotychczasowych obserwacji nie uważam, żeby traktował kobiety jako gorsze, jako pół-człowieka czy żeby uważał, że mogą zasługiwać na takie kary. Z takich pierwszych przykładów z brzegu to to, jak śledziliśmy razem losy Loujain Al-Hazloul, nominowanej zresztą w tym roku do pokojowej Nagrody Nobla- więźniarki politycznej (sprzeciwiała się zakazom prowadzenia aut przez kobiety w Arabii, walczyła o zniesienie "męskich opiekunów", brała udział w kampanii dot. prawa głosu kobiet tam, za co postawiono jej zarzut szkodzenia interesom narodowym  i szpiegostwa. Ostatnie doniesienia, że jeszcze w ogóle żyje są z maja, wiadomo tylko, że była torturowana i przetrzymywana. Go ruszają takie rzeczy, on takie sprawy śledzi i bardzo go wkurza, że jedyne co możemy to ewentualnie podpisać jakąś petycję od Amnesty... Nie raz na jakieś akcje po prostu mówił, że mu wstyd, tak samo jak wkurza go w jaką stronę politycznie szła i idzie Turcja... Jestem niemal przekonana, że nie uznaje takich kar. Apogeum- z rozmów wnioskuje, że go nie przeraża jego religia, ale radykalizm, wycieranie sobie gęby tą religią, zasłanianie się nią, czy różne szkoły prawa wydające takie a nie inne fatwy itd już tak. Jak tak pomyślę to kiedyś poruszaliśmy takie tematy i to mnie chyba trochę uspokajało. No ale wtedy też nie myślałam, że przyjdzie mi z nim mniej lub bardziej dzielić życie więc chyba też się tak na tym nie skupiałam Co do kobiet to wiem że zawsze mówił, że woli je jako pracowników, niż facetów. Że bardziej zaangażowane, skrupulatne, ogarniają więcej rzeczy na raz, bardziej się przykładają... no i ploteczki, lubi ploteczki, bo wie co się w firmie dzieje jako tako  

Ale co do równorzędności- no na pewno uważa je za inne i niestety ma zaprogramowane, że trzeba się nimi opiekować i niestety tekst o tym, że kobieta to honor mężczyzny i jego wizytówka to jak już pisałam- słyszałam. I to można rozpatrywać dwojako- bo jak mi teraz koleżanka się żali (skumałyśmy się na nowo bo też ciężarna ) że jej facet w ogóle się niczym nie interesuje w tym temacie, to ja już wolę K. i jego dziesiąt pytań dziennie jak się czuje, czy niczego nie potrzebuje i screeny z apki co się dzieje w ciąży tydzień po tygodniu itd. Jak on to mówi "nie gorsze, ale po prostu inne" ... No ale pewne zachowania zaprogramowane ma i te skłonności do dominacji i narzucania i  prawa do ingerowania są, nie mogę temu zaprzeczyć. Co do opiekuńczości- przecież sam wtedy mówił, że chyba nie umie być partnerem, jakiego bym chciała, ale opiekunem tak....

Kasiu, co do mieszkania to tak, on wie, że to jeszcze nie wprowadzenie... pewnie z miesiąc się tak pobujam, a potem to już i tak za dużo rozwiązań nie mam Za polecenie filmu dziękuję. Trochę się obawiam, że odbierze to jako test i może się spruje że o coś mi chodzi, no ale trudno. BO ja widzę, że on się obrusza na takie kwestie.
Edit: Kasiu, co do tej rodziny i tych sióstr, przemocy to myślę, że ja się za szybko nic na ten temat nie dowiem, bo też się albo obrusza, albo go zmienia.

Co mi się Maku spodoba?

To i tak za szerokie pojęcie. Bo kultura to i muzyka (którą akurat lubię) ale kulturowo to też patriarchat, którego akurat nie uznaje.

Maku, że pod górkę to ja oczywiście tego nie neguje. Będzie pod górkę, będzie.
Co rozumiesz dokładnie pod pojęciem, że patriarchat i tak czeka Europę?

Rito, skoro ma takie podejście tak jak piszesz, to myślę, że nie ma się czego przesadnie obawiać. Ewentualnie tego, że jesteś honorem tego mężczyzny. Oni i ten ich honor.... Ach.

W zasadzie po przeczytaniu tego, co napisałaś, autorko, pomyślałam niemal podobnie jak Kasia. Ale właśnie ten... honor. Mnie to przeraża, bo przecież oni tam zabijają kobiety właśnie dlatego, ze kobieta jest honorem mężczyzny. Gdy czytam, ze kobieta jest honorem mężczyzny, nie potrafię nie pomyśleć o zabójstwach honorowych. Oczywiście nie twierdze, autorko, ze masz jakikolwiek powód, żeby się tego obawiać. Nie tu, gdzie żyjesz, i nie w sytuacji, gdy wiesz o nim to, co wiesz - mam na myśli te pozytywne rzeczy. To oczywiste, ze nie w tym rzecz. Ale jego toku myślenia ja osobiście już bym się obawiała. Obawiałabym się takiego toku myślenia przez bądź co bądź muzułmanina, bo przeraża mnie to właśnie w kontekście religii muzułmańskiej. Jesteś jego honorem, wiec nie możesz jego honoru splamić...

Mnie to pachnie nierównością, oczekiwaniem, ze się podporządkujesz i przyjmiesz role tej jednak pod jakimś względem gorszej. A jeśli nawet nie oczekiwaniem, to pragnieniem.

Jeszcze słowo na temat tego, co napisał Miroon. Ta pierwsza definicja i honor nijak do siebie nie przystają. Ani w kontekście muzułmańskim, ani bez niego.

Poza tym sama autorka napisała, ze wg niego kobieta to honor mężczyzny, jego wizytówka...

A opieka to już osobna para kaloszy. No może nie do końca osobna. Bo czy nie jest tak, ze opiekę łączymy z kimś pod jakimś względem słabszym od nas? Choćby chwilowo. Nawet taki przykład z choroba. Albo z dzieckiem.

Opieka i troska to niezupełnie to samo.

Szczerze to na podstawie tego, co napisała Rita, sadze, ze myśląc i mówiąc ”inne”, ma na myśli zarówno ten neutralny wydźwięk, jak i ten negatywny. Neutralny, bo mówił np. o tym, ze kobiety są bardziej pracowite itp. (chociaż tu tez nie ma reguły, ale to szczegół). Ale już te słowa o honorze i wizytówce oraz o opiece świadczą o tym, ze ten negatywny wydźwięk tez w jego wypowiedziach wybrzmiewa. A jak w wypowiedziach, to i w głowie.

Miroon, napisałeś, ze pewne rzeczy zakrawają na hipokryzje. Coś w tym jest. Choć ja mam wrażenie, ze to jest raczej tak, ze on te religie popiera, a poglądy podziela, ale tylko wybiórczo, albo odwrotnie: nie popiera/nie podziela, ale tez wybiórczo. Jedno piętnuje, drugiemu przyklaskuje.

Kasia
Europa w jakiej wyrośliśmy, jaką znaliśmy kończy się.
Jest co prawda jakaś malutka szansa że się ocknie ale nie bardzo w to wierzę(w polityków).
Kultura judeo/chrześcijańska oparta na prawie rzymskim kończy się i to na nasze życzenie(europejczyków).
W jej miejsce wchodzi islam i to jest naturalne. Życie nie lubi próżni.
I w ten sposób Europę czeka patriarchat w wydaniu islamskim.

Nie może a na pewno, to już się dzieje. Wystarczy spojrzeć na Francję.

W takim razie bardzo mi przykro i bardzo Ci współczuje. Może jestem naiwna, ale nie spodziewałam się, ze napiszesz taki post. Bo żadna z poruszonych kwestii go nie obraza i nie jest wymierzona przeciwko niemu. A wszystkie te rzeczy to norma. Wiec jeśli on tak reaguje, gdy Ty domagasz się po prostu równości, normalności i szacunku, wykazujesz dobra wole i przede wszystkim zrozumienie dla niego i jego problemów i prosisz o to samo, to czarno to widzę.

Jesteś w ciąży, a on się wścieka i krzyczy! I to bez powodu. Bo jeśli dla niego Twoje próby obrony swoich granic i walki o siebie i tak naprawdę tez o dziecko i Wasze normalne życie (normalne, a nie pełne dominacji) to powód do awantury, to strach się bać.

Niestety ale to wyglada tak, ze albo się podporzadkujesz, albo nie będziesz miała spokojnego życia. Jeśli on stresuje kobietę w ciąży tylko dlatego, ze chce partnerstwa, to przykro mi to pisać, ale nie rokuje jako partner.

Niby tyle czyta o przebiegu ciąży, a nie wie, jak ważne dla zdrowia dziecka jest to, żeby kobiety w ciąży nie denerwować, nie stresować?

Wiesz jak to wyglada? Ze opiekować (zwróciłaś uwagę, co ja i Miroon pisaliśmy o opiece?) to on się Tobą chce, owszem, ale troszczyć o Ciebie to już niekoniecznie. Bo najbardziej potrzebujesz teraz spokoju. A go nie masz. Albo się jakoś na to uodpornisz i zdystansujesz się do niego i jego reakcji, albo warto pomyśleć o zamieszkaniu na czas ciąży z matka czy nawet w wynajmowanym mieszkaniu. Umowę zawsze można przedłużyć. Oczywiście jeśli chcesz spokoju. Zakładam jednak, ze bardziej niż komfortowe warunki mieszkaniowe cenisz spokój.

A jakby tego było mało, już sie przekonałas, ze problem z alkoholem istnieje. I nie ma powodu myśleć, ze nie jest poważny. Serio chcesz żyć z pijącym alkoholikiem? Przepraszam, z wysokofunkcjonujacym alkoholikiem.

I podpisuje się pod każdym słowem Lady Loki. Także pod pytaniem, które zadała w pierwszym zdaniu.

Rita, ale Ty z tym facetem co wlasciwie chcesz tworzyc? Bo te Wasze relacje to sie ocieraja o poprawne, ale tylko ocieraja. To nie jest pierwsza porazka tylko kolejny sygnal alarmowy, ktory powinien Ci wyc w glowie.
Dziecko nie powinno byc dla Ciebie jedynym powodem do tworzenia relacji z tym facetem.

Akurat to, że ktoś w danej religii czy kulturze nie zgadza się z jednym a popiera co innego, to nie jest żaden ewenement islamu W chrześcijaństwie też można się tego doszukać Zresztą to bardziej kwestia osobistego podejścia

Pytanie ile można wytrzymać taką huśtawkę nastrojów i niepewność?

Pisałaś już, ze są uczucia. Poza tym tak właśnie myślałam, ze masz do niego słabość i ze jak jest dobrze, to jest naprawdę dobrze.

Próbuj rozmawiać spokojnie. Wiem, łatwo powiedzieć. Ale wiem tez, ze można się tego nauczyć. Ja tez nie wyssałam tej umiejętności z mlekiem matki, ale da się, naprawdę. Tylko trzeba naprawdę chcieć to w sobie zmienić. Ja siebie nie lubię w takim gwałtownym wydaniu i chyba dlatego się udaje. Choć przyznam, ze z jedna osoba nie zawsze potrafię spokojnie rozmawiać, ale ta osoba tez nie zawsze potrafi, a z mężem już umiem (nie zawsze tak było), bo on tez umie. Wiec skoro Twój mężczyzna jednak potrafi co nieco w tej materii, to i Tobie powinno się udać.

Co do alkoholu, to ja na Twoim miejscu poszłabym z nim do tego terapeuty. I spokojnie powiedziała, jak to rzeczywiście wyglada. A jeśli będzie bardzo protestował i nie zgodzi się, żebyś szła, to będzie informacja, ze nie jest dobrze. Poza tym ja bym mu powiedziała, ze z pijącym alkoholikiem żyć nie będę. Ale ja nie potrafiłabym i nie chciałabym żyć z kimś, kto pije, mimo ze nie umie i nie powinien pic.

To forum dowodzi, ze dzieci alkoholików nie maja łatwo. Także w dorosłym życiu.

Zawsze jest wybór. On go ma. Ty go masz. Jedynie dziecko nie ma wyboru.

Co Rita może w kwestii alkoholu skoro główny zainteresowany uważa, że nie ma problemu z alkoholem?

Kasia, Apogeum, no ja wiem, że to żaden "środek komunikacji"... Co do doceniania to uważam, że on wie, że konkretne rzeczy doceniam, bo oboje mamy zwyczaj podsumowywania minionego dnia przed snem i jak tak sobie leżymy to się takimi rzeczami dzielimy, więc na spokojny i pozytywny dialog tez jest miejsce. Póki co. No i ja też sobie tak myślałam, że a niech już tam sobie myśli, że inne i słabsze ale dopóki nie odczuje tego w traktowaniu i stosunku do mnie to niech sobie myśli jak chce. No ale jednak i tak mi to uwiera.

Paslawek - z mojej strony to wygląda tak, że ja np. Nie chcialabym mu robic wyrzutów i oskarżać za to picie, chcialabym mu raczej powiedzieć, ze rozumiem problem, akceptuje problem i może liczyć na moje wsparcie ale sam przed sobą nusi ten problem przyznać albo przestać kręcić i udawać, że go nie widzi (oczywiście chęć akceptacji i wsparcia to jedno, a to czy dałabym radę to inna para kaloszy, bo skąd mam to wiedzieć). Tylko, że czy to nie jest tak, że on musiałby chcieć to zrobić dla siebie a nie dla kogoś trzeciego, żeby to w ogóle przynioslo skutek? No bo załóżmy, że faktycznie powiedziałabym mu, że nie zamierzam być z kimś kto jest tym czynnym alkoholikiem i albo widzę się z jego terapeutą by dowiedzieć się prawdy, on idzie na ta grupową terapię i podejmuje walke z tym albo się żegnamy ... To czy to przyniesie rezultat jeśli ta chęć walki nie wyszla od niego?

Co do tego, że niby terapeuta mu powiedział o tej jednej szklance, no ja w to nie wierzę zbytnio. Myślę, że kręci nie tylko przede mną w tym temacie ale tak jak pisałeś - ściemnia tez terapeucie i tak naprawdę to on może sobie tą terapie wsadzić. Ogolnie myslalam też, że od początku prowadzi go ten sam, ale nie, on już dwa razy zmieniał terapeutę. No w każdym razie, czy takie stawianie sprawy na ostrzu noża jak opisalam wyżej z tą grupową terapią itd. w ogole moze przynieść rezultat?

pasławek, ciekawe są twoje wpisy. Możesz wyjaśnić o co chodzi z tym symulowaniem nerwicy lub depresji? Z uzależnieniami nie miałam do czynienia, ciekawa jestem.
"...wygląda to tak że on permanentnie choruje nie zatrzymał choroby tylko stwarza pozory rozwiązywania problemu ,stara zagrywka dobrze znana i stosowana jak między innymi symulowanie nerwicy lub depresji przez alkoholików ."

Dziękuję pasławek za odpowiedź

To bardzo ciekawe co piszesz Paslawek.
Ja podobnie jak Aniuu1 nie miałam nigdy do czynienia z uzależnieniami, więc dla mnie to póki co trochę abstrakcja, te wszystkie mechanizmy, takie rozwiązania i zakłamywanie rzeczywistości, bo tak odbieram to, co opisałeś w poprzednim poście. Masz może do polecenia jakąś literaturę na temat życia z alkoholikami i tego jak ich wspierać, lub inne tego typu?

Na razie dam na wstrzymanie z tym alkoholem, spędźmy chociaż fajny weekend w spokoju, a potem będę myśleć. Muszę zwolnić z tymi moimi wymaganiami.

Ogólnie jak pisałam pierwszy post na forum, to czułam zażenowanie, że obcych ludzi będę pytać co mam z życiem robić... A teraz mega się cieszę, bo otrzymałam tu wiele fajnych informacji z różnych perspektyw. Uzależnienia to dla mnie obcy temat, kultura muzułmańska też, a tutaj tyle wskazówek i porad... przynajmniej wiem na co muszę zwracać uwagę

Znam taki przypadek. Mężczyzna zaczął się leczyć, bo dostał ultimatum: leczysz się albo się żegnamy. No i nie pije. Ani kropli oczywiście. A sam z siebie na bank by w ogóle do terapeuty nie poszedł.

Tak jak wszyscy piszą: jeśli on nie zechce się zmierzyć z problemem, to nic nie zrobisz. Ale jeśli mu powiesz, ze jeśli on wybiera whisky, to Ty się wypisujesz z tego związku, bo nie lubisz być w związku ta druga, to jeśli będzie chciał, żebyście Ty i dziecko byli z nim, żebyście żyli jak rodzina, to może być dla niego motywacja do podjęcia prawdziwej terapii. Bo to, co jest teraz, to o kant... Ale to musiałaby być prawda. A Ty chyba bierzesz pod uwagę życie z nim, nawet jeśli nie zrezygnuje całkowicie z picia, tak?

Bo w tamtym przypadku, o którym pisałam, tamten człowiek wiedział, ze ta kobieta odejdzie, jeśli on nie podejmie walki albo ja przegra. To tez na pewno miało znaczenie i wpłynęło na to, ze te walkę wygrał. Po prostu bardziej mu zależało na kobiecie niż na wódce.

Podobno ta książka jest dobra: Alkoholik. Instrukcja obsługi.
Nie czytałam, bo nie miałam takiej potrzeby, ale tak słyszałam. Moja znajoma jest terapeutka.

No właśnie w takim przypadku nie biorę. Znaczy, gdyby to chodziło tylko o mnie to może i bym brała, ale to już chodzi o coś więcej. Tak jak napisałaś wcześniej, ja mam wybór, on ma wybór, dziecko nie ma.

Dzięki za polecenia. Ogarnę kilka pozycji
Ranna_Panna, z tym prawem do ponoszenia konsekwencji, no w punkt.

W każdym razie temat sam się rozwiązał. Nie tak jak sie tego spodziewałam, albo spodziewać nie chciałam, no ale rozwiązał.

Mam na myśli to, że w piątek w nocy wróciłam do siebie.  Nie umiemy ze sobą rozmawiać, taka prawda.

Temat w piątek wyszedł naturalnie, od słowa do słowa. I mimo, że byłam spokojna to on i tak od pierwszych słów zachowywał się jak atakowany (jak za każdym razem jak się zahaczyło coś o piciu)

Dowiedziałam się, że:
-nie zgadza się na moje spotkanie z jego terapeutą, że nie mam prawa podważać jej sensu, bo omawia tam REALNE  problemy, a nie te, które sobie teraz wymyślam i staram mu wcisnąć (a zapytałam tylko, czy terapia może przynieść skutek jeśli w jakiś sposób manipuluje  nią i coś ukrywa, że przecież szkodzi tylko sobie, bez sugerowania odpowiedzi,mimo że jest oczywista).
-nie ma problemów z alkoholem, nie upija się, nie zaniedbuje obowiązków, i co będzie przeszkadzać mi jako kolejne? Że póki co to trzyma się umowy, stara nie kontrolować i nie osaczać, wystarczy mu, że jestem, ale jak rozumie, ja już stworzyłam całą listę co jest do zmiany. Na moje słowa, że przecież omawiamy te rzeczy od początku i są to wciąż te same sprawy no i w gruncie rzeczy nic nie stoi na przeszkodzie by znalazł sobie kobietę, która będzie go akceptować... to powiedział, że nie chce aby akceptowano w nim to, czego sam nie akceptuje (gdzie sens, gdzie logika?)
-na moje pytanie, że przecież zdaje sobie sprawę z niebezpieczeństwa łączenia alkoholu z lekami, a jeśli nie będziemy razem to ja i tak muszę mieć do niego jakieś zaufanie zostawiając mu dziecko na parę godzin/dni/tygodni (w zależności od formy opieki)... nawet to odebrał jako atak, bo jedyne co powiedział, to że jeżeli kiedykolwiek spróbuje mu coś ograniczać w tej kwestii to żebym to dobrze przemyślała, bo przegram z nim

I tu się rozmowa skończyła, bo już też się po tej "groźbie" uniosłam i  powiedziałam, że sztuczny problem to stworzyliśmy próbując być razem, i widocznie te kilka dni już nas zmęczyło i że wracam do siebie. To mi powiedział, żebym nie zapomniała tych kilku swoich rzeczy Wzięłam i mnie odwiózł.

Na odchodne podtrzymałam, że jeśli zechce się z tym problemem zmierzyć, to może liczyć na moje wsparcie bo bez względu na formę relacji musi być chociaż poprawna. I ten piątek to był nas ostatni kontakt.

I myślałam, że poczuje ulgę, ale nie czuje. Tęsknię i się martwię i liczę, że jak pobędzie sam i przemyśli to, to napisze, że pójdzie na tę grupową terapię i jakoś się dogadamy. Bo mam też takie poczucie, że drugi raz go zawiodłam drugi raz zostawiając go. Wtedy, kiedy się otworzył i teraz.

Owszem, nie upija się i nie zaniedbuje obowiązków, ale problem z alkoholem ma. Może jest z tych, co uważają, ze jak się nie leży w rowie, to problem nie istnieje. Albo jak wiele osób, nie dopuszcza do siebie niewygodnej prawdy.

Dobre pytanie.

Zwyczajny szantaż.

Bardzo łatwo mu przyszło przystanie na „rozstanie”.

Bardzo dobrze zrobiłaś, ze tak powiedziałaś.

Niby mogłaś wyjść do drugiego pokoju, zamiast mówić o powrocie do siebie, ale to dobrze, ze po szantażu poprzedzonym wyrażeniem swojego stanowiska na temat alkoholu miałaś odwagę powiedzieć, ze w takim razie budowanie związku nie ma sensu. No i ze nie byłaś gołosłowna. Mam wrażenie, ze jego reakcja na Twoje słowa o wyprowadzce tylko potwierdza słuszność tej decyzji.

Zawiodłas go? Nie widzę powodu, żebyś miała podstawy tak myśleć. Nie porównywałbym tamtej sytuacji z ta. Wtedy wycofałaś się, bo przewidywałas problemy, teraz, dlatego ze tamte przewidywania się potwierdziły. Postąpiłaś konsekwentnie i być może pozwoli mu to dostrzec problem. Jeśli tak, wyświadczyłas mu przysługę (tylko jeśli nawet dostrzeże problem, to zanim tak się stanie, trochę wody upłynie. Nie nastawiaj się, ze to się stanie teraz, zaraz. I miej świadomość, ze być może nie stanie się nigdy). Jeśli nie, dałaś sobie i dziecku szanse na spokojna ciąże.

Na Twoim miejscu pod żadnym pozorem nie kontaktowalabym się z nim pierwsza. I nie wróciłabym, o ile będzie tego chciał, dopóki nie skonfrontuje się z problemem i nie zacznie terapii uzależnień. A jeśliby faktycznie chciał tej terapii, to Twoja jednorazowa obecność nie powinna być problemem. A jest niezbędna, żeby wiedzieć, ze nie ściemnia (Tobie i terapeucie). Jeśli wrócisz, mimo ze on nie pójdzie choćby o krok do przodu, to wrócicie do punktu wyjścia. Bądź konsekwentna, a być może przyniesie to efekty. Jeśli nie, to i tak nie ma do kogo i po co wyciągać ręki. Nosisz jego dziecko, prędzej czy później się z Tobą skontaktuje. On ma powód, Ty nie bardzo. A ze tęsknisz, to zrozumiałe. Przykro mi, ze tak jest, ale nie zapominaj, ze emocje nie są dobrym doradca.

A zwłaszcza kobieta.

A dlaczego masz realizować jego oczekiwania?
To są jego oczekiwania a nie Twoje, dlaczego masz się na nie zgadzać?
No i grobźa – bo z nim nie wygrasz. Bo co on zrobi?

Za 1 razem odeszłaś( a byliście w tedy razem?) bo dowiedziałaś się rzeczy które Ci się ie spodobały, miałaś prawo odejść? Miałaś.
Teraz też miałaś prawo odejść skoro jego postawa Tobie nie odpowiada.
Przecież tak naprawdę wy się ledwo znacie.
I gdyby nie dziecko tematu "Was" by nie było.

Jeszcze słowo na temat ostatniego zdania, które napisałaś, autorko. Piszesz, ze go zostawiłaś i zawiodłaś. A nie jest przypadkiem na odwrót? On Ciebie nie zawiódł? Nie zostawił Cię z myślami, ze Twoje dziecko będzie miało ojca z problemem alkoholowym, z którym dla jego dobra (jeśli nie chce dla siebie) nie chce stanąć oko w oko? Gdyby nie miał nic do ukrycia i gdyby było tak jak mówi, to udowodniłby Ci w obecności terapeuty, ze ten problem jest tylko w Twojej głowie. Bo nie jesteś jakąś panią z ulicy, która ni z gruszki ni z pietruszki chce naruszyć jego prywatność i iść z nim do terapeuty, tylko kobieta w ciąży, która ma powody, by mieć wątpliwości i obawy i oczekiwać, ze ojciec jej dziecka i człowiek, z którym próbuje coś budować, nie każe jej żyć w niepewności. Na minie. Nie dał Ci powodów, żebyś tak postąpiła? Gdyby zachowywał się wobec Ciebie w porządku, to mogłabyś żałować. A on chciał, żebyś patrzyła, jak się regularnie odstresowuje ze szklaneczka w ręku. Ewentualnie zacząłby się z tym przed Tobą ukrywać. Byłby o to na Ciebie zły i w taki czy inny sposób dałby Ci to odczuć. Gdyby mi ktoś powiedział, ze problem z alkoholem zażegnany, a za chwile widziałabym go z whisky ileś tam razy w tygodniu, bo praca, bo stres, to poczułabym się zwyczajnie oszukana. Gdyby to jeszcze miało miejsce, nie wiem, w siódmym tygodniu wspólnego mieszkania i nie tyle razy, to można by zaryzykować stwierdzenie, ze nad tym panuje. Ale u niego tak wyglada każdy tydzień. Powiedział Ci, ze będzie trudno, ale będzie się starał. Czcze gadanie.

Bardzo wątpię, ze się nie odezwie, choćby właśnie z tego powodu może się odezwać, bo nic nie wskazuje na to, ze nie zamierza interesować się dzieckiem, a wiec i przebiegiem ciąży, płcią dziecka. W ogóle obstawiam, ze bycie samotna matka Ci nie grozi. Co najwyżej bycie matka, która nie mieszka z ojcem dziecka, a to nie to samo. A nawet jeśli jakimś cudem się do tego czasu nie odezwie (bo będzie chciał Cię przetrzymac albo coś), to ja osobiście nie widzę sensu informowania osoby na dany moment niezainteresowanej albo grającej w jakieś gierki (ciekawe, ile wytrzyma, ciekawe, kiedy się złamie, ciekawe, jak długo będzie mogła się obyć bez mojej pomocy itp.). Tym bardziej, ze to Ty jesteś w ciąży, a nie on. Piszesz, ze ma prawo wiedzieć. Wie, ze jesteś w ciąży i nikt z Tobą na czele nie odbiera mu prawa do interesowania się jej przebiegiem. Jeśli będzie chciał, to się dowie. To oczywiste. Jeśli jednak do tego czasu nie będzie próbował się dowiedzieć, czy ciąża nadal przebiega prawidłowo i czy Ty się dobrze czujesz, to wyskakiwanie z informacja o płci dziecka jest co najmniej dziwne. Pomijam, ze jak już pisałam wątpię, ze nie będzie zainteresowany.

Moim zdaniem ogromnie naiwne. Poza tym ta teoria kłóci się mocno z jego reakcja na poruszenie przez Ciebie tematu alkoholu i na Twoja wyprowadzkę w sumie tez.

Zgodzę się bez dwóch zdań z Apogeum,to żadne wołanie o pomoc raczej coś w rodzaju mimowolnej manifestacji
nie wszyscy tak od razu schodzą do podziemia i ukrywają picie on nie wygląda na uległą osobowość ,raczej widział Ritę w roli opiekunki
dla niego ,kogoś kto pilnuje jego spraw i ochrania przed skutkami drinkowania ,Rita byłaby elementem który łączy go i daje poczucie "normalności" jednocześnie jest sposobem na próby kontrolowania picia ,oraz dostarcza emocji .

Ale ja nigdzie nie napisałam, ze chodzi mu tylko o dziecko. Nie zasugerowałbym takiego stwierdzenia, bo niby skąd mam to wiedzieć. Napisałam o dziecku, bo płeć dotyczy dziecka. Ale fakt, ze wyznał Ci uczucia i chciał związku z Tobą przed dzieckiem, wskazuje na to, ze nie jesteś mu obojętna. Ale i tak nie polecam żadnych pochopnych ruchów, bo na samych uczuciach daleko nie zajedziecie.

Dopisałam dwa słowa w poprzednim poście, gdy Ty pisałaś/publikowałas swój.

Oj Rito chyba przez kogoś przemawiał tu wczoraj gniew i rozżalenie z powodu obrotu spraw. Czyli Ci zależy.
Odezwie się prędzej czy później. Apogeum ma rację, nie powinnaś tego robić pierwsza.

Paslawek, ciekawie piszesz. Sama nie mam dużej wiedzy na temat uzależnień, u mnie w domu alkoholu praktycznie nie było. Z czystej ciekawości skuszę się na którąś z propozycji książek, które tu podrzuciłeś. Role w których (według twoich teorii) widzi Ritę to bardzo obciążająca sprawa. To faktycznie jak dwójka dzieci dla niej.

Moim zdaniem książka dość słaba napisana sztuczna rozdmuchana i obecnie nieaktualna chodzi tu o porównania które w obecnych czasach już tak moim zdaniem nie działają.

Dziękuję bardzo Paslawku z ciekawości się zapoznam.