Wieść o ciąży po rozstaniu, czy powiedzieć o niej ojcu dziecka? - Netkobiety.pl

Szybko poczuł się pewnie i uchylił trochę prawdziwego oblicza. On już uznał ze jestes jego. Pytanie czy chodzi mu o trzymanie dziecka blisko czy o Ciebie. Bo o dziecku to ciepelko mówi, czyta, rozczula się a o Tobie jak o elemencie, ktory ma przy nim być, twoje miejaxe jest przy nim, w jego sypialni, ale laskawie poczeka az to zrozumiesz. Mówiłem, że koles jest chory.

I co drogie Panie, dalej jest taki super? To nie jest gadka w stylu "zrobię wszystko bysmy byli razem" tylko gadka "jestes moja tylko jeszcze się trochę rzucasz, ale przestaniesz, bo beze mnie sobie nie poradzisz" i jeszcze te próby grania na emocjach i łagodzenia odbioru jego zachowania.

Wspolczuje Ci autorko. Ty juz nie cofniesz decyzji o urodzeniu tego dziecka bo cie to wszystko za duzo kosztowalo i ty chyba od poczatku pisalas ze nie umiesz sie pozbyc, on to wie.

Ciekawe co wymyśli na rano... Pewnie coś sensownego, wykalkulowanego i takiego, ze autorka uzasadni jego nerwy obawami, że przecież zalezy mu ale nie umie inaczej tego okazać. No i ze porozmawiają poten, wiadomo.

Pierwsza część spotkania byl cudowny bo bylo tak jak chciał. Potem nie bylo wiec... ;]

A no i wypomniał te noc. Mówiłem ze byla zaplanowana.

I dopiero teraz autorka ma powody cokolwiek źle o nim sądzić. A nie przez ostatnie kilka dni - nie miał tam nikt żadnych gwarancji, tylko uprzedzenia. Nie lubię takiego wypominania ludziom "a nie mówiłem" jakby każdy człowiek był schematem. Raz będzie, raz nie. Będę ludzi bronić dopóki nie zrobią nic, co wygląda podejrzanie, i tyle.

Ojciec dziecka odsłania karty, najwyraźniej piękne słówka i wizje w jego głowie to jedyna w jego mniemaniu droga, a wszystko, co nie jest po jego myśli, załatwi inaczej, krzykiem, płaczem, groźnbą. Jeśli on sobie nie wyobraża, że ma tam być jeszcze jakiś inny facet, to albo sobie szykuj już sukienkę ślubną, albo czym prędzej oddal się od tego człowieka. Te "pyskówki", brzmią niepokojąco, bo on nie ma żadnego żadnego wpływu na to co zrobisz - a przynajmniej nie powinien mieć. Chcesz wyjść to wychodzisz, chcesz zadzwonić po taksówke to dzwonisz... Bez łapania się na jego wybryki. Jego krzyk i przepraszanie na zmianę to poważne sygnały o tym, jak będzie wyglądało dalej życie i wszystkie decyzje, jakie podejmiesz. Niestety, sama nie wiedząc, czego chcesz, dajesz sobą łatwo manipulować. Oczywiście ułożenie sobie tego w głowie zapewne nie jest proste, ale bardzo łatwo jest oddać komuś kontrolę, kiedy jest się zagubionym, gorzej jeśli później on nie będzie chciał jej oddać i takie sceny jak z taksówką, zaczną się o wszystkim - w co się ubiera dziecko, gdzie wychodzisz, co robisz, czy pracujesz, co dziecko je, co Ty jesz bo przecież musisz jeść zdrowo... Naprawdę bardzo ładnie i klarownie dał Ci do zrozumienia, jak wygląda ciąg dalszy tej bajki. Już teraz w jego zranione uczucia trudno uwierzyć, ale nawet jeśli są, to o niczym to nie świadczy - nie daje mu żadnego prawa do decydowania o Twoim życiu.
A niestety, on już zaplanował, gdzie będziesz mieszkać i kto będzie w twoim życiu...

A Ty autorko jakie masz opcję? Z koleżankami mieszkać? Do mamy wracać?
Ojciec dziecka proponuję Ci swój dom albo osobne mieszkanie, czego Ty jeszcze chcesz?
DOROSNIj  to życie, nie telenowela, nie baw się ludźmi.

Popieram,  jedyne co mogę dodać to "a nie mówiłam?". Teraz uderzył pięcia w ścianę, a ciekawe kiedy uderzy ciebie. Obstawiam, że dopiero w zaawansowanej ciąży, albo po porodzie, wcześniej nie będzie ryzykował poronienia. Szkoda mi Ciebie, ale jeszcze bardziej dziecka.

Miron piszesz jak pensjonarka . Co pokazał? Że jest ogarnięty, a Ona rozlazla..trzeba uważać w kogo się inwestuje swoje nasienie też.
Autorka jak mała dziewczynka, rozmowy z nią jak z dzieckiem.

Są też świeccy muzułmanie w ogóle nie uznający tradycji ale jest ich mało. Każda religia to zło udające rozwiązanie droga na skróty ludzkich problemów i strachów takie jest mocje zdanie.

Agresora ? przedstawił jej 2 opcję zamieszkania.
No nie wiem, może autorkę stać na samodzielny  wynajem mieszkania, a On się narzuca? Przecież do matki nie chce wracać i pewnie to powiedziała mu. Z koleżankami w mieszkaniu ma wynajmować  pokój?
Nie wiem Miron jakie Ty lubisz kobiety, jaką masz żonę, czy masz córki, ale kompletne  nie rozumiem  jaką jest wizja  twoja ojcostwa i mężczyzny. Chyba niebieski ptak albo coś w rodzaju hippisa? Albo pan Dulski? Bo nie rozumiem  Twojej wizji.
Jakby to było dziecko Twojego  syna, co byś mu poradził? Ciekawa  jestem..

Przeczytaj jeszcze raz co napisała autorka. I nie udawaj że nie wiesz o co chodzi.

Pytałam co doradzilbyś synowi w takiej sytuacji? Skupiasz się na formie, a nie na treści tego co się dzieje w tej scenie. Ona nie jest do niczego tu zmuszana.
Trzymaj się faktów: gość wyraża swoje zdanie emocjonalnie, ale fakty są takie: że zostawił decyzję jej ws dziecka chociaż nie ukrył swoich oczekiwań
Oznajmiła ją wyraził swoją wizję, nie chciała, zaproponował alternatywę.
Gdyby zrobił to w stylu Pan Safandulski byłoby ok?
Tak to widzę po obraniu z melodramatycznych piórek  i uprzedzeń co do narodowisci ojca dziecka.
Ty widzę że uznajesz że ciąża to problem kobiety tylko, część mężczyzn tak uznaje z przekonania, inna część z wygody własnej. Niekoniecznie z szacunku do kobiety składa to na jej barki.

Autorko! Pozwól, że najpierw ucieszę się z Wami wieścią o przyszłości Maleństwa ❤️ Myślę, że nawt jeśli początkowo będzie pod górkę, to dacie radę. Ono nie jest niczemu winne i zasługuje, żeby żyć. Nie dziwię się, że jego ojciec z taką ulgą i radością potraktował taką nowinę.

Co do drugiego tematu: ja znowu uważam, że ostatecznie postąpił słusznie.

Nie obyło się bez emocji i kłótni, ale widać oboje byliście na skraju wytrzymałości. Nie tylko Ty - on też. Nie dziwię się: sam tydzień myślenia o tym, czy dziecko przeżyje, czy da się je uratować musi być okropnie stresujący. I jeszcze ta świadomość, że on już w sumie nie może więcej niż czekać na Twoją decyzję....Brr

Ja w sumie po tej wtorkowej nocy miałabym na jego miejscu podobne marzenia i oczekiwania (związek). Tekst  o tym, że przecież dla niego seks był wcześniej tylko bez miłości to straszne. Zgniotłaś go. Przecież on już kilka razy mówił Ci, że z Tobą jest inaczej i co do Ciebie czuje, a Ty w takim momencie, w takim napięciu mówisz mu, że wspólna noc po tym, jak oznajmiłaś mu o ciąży to dla Ciebie nic i w zasadzie to jego uczucia Cię totalnie nie obchodzą. Mnie takie słowa by zraniły... Rozumiem, że były emocje i adrenalina, ale to wszystko przecież musi mieć sens...

Zareagował porywczo, ale tu sądzę, że wielu facetów nie wytrzymałoby takiej huśtawki. Uderzenie ręką w ścianę to raczej objaw niemocy niż agresji...

Znowu muszę powiedzieć, że widać, że mu zależy na Waszym dobru. On ostatecznie, jakiekolwiek ma nadzieje, to zostanie przy tym, co mu dasz. Propozycja oddania Ci drugiego mieszkania pokazuje to bardzo dobrze. Nie podchodź do niego, jak do wroga - bo widzisz, że w obliczu nowych, nieprzewidzianych (przez niego) okoliczności stara się jednak znaleźć najlepsze wyjście z sytuacji.

A tak jeszcze jedna rzecz. On wspomniał, że Wasze (Twoje i Dziecka) miejsce jest przy nim. Ja sądzę, że to bardzo naturalne pragnienie. Nie musisz się na nie godzić, możesz mieć własną wizję przyszłości i ją realizować (szczerze życzę dobrych decyzji i "trzymam kciuki"!) ale staraj się także zrozumieć jego punkt widzenia i w niektórych kwestiach brać pod uwagę, lub chociaż traktować poważnie. Wtedy, nawet, jeśli będziecie odmiennie patrzyli na sprawy, łatwiej będzie Wam rozmawiać.

P. S. Zgadzam się z Elą i Haze

Nie wierzę, jak niektórzy z was są naiwni. Kiedyś gdy się wściekł, wyszedł. Teraz już uderzył pięścią w ścianę, ciekawe kiedy ją uderzy. No ale przecież on też ma prawo do wyrażania emocji. W ogóle co to za tekst "do tej pory ty o wszystkim decydowałaś, ale teraz to ja decyduje że będziemy razem" jak potem się jorgnął, że to raczej wystraszyło Autorkę to zaczął się wycofywać i proponować tylko mieszkanie. Potem osobne jego mieszkanie. Osacza ją, a wy tacy mu sprzyjający będziecie mieli krew Autorki na rękach, jak ja pobije, oczywiście w ramach wyrażenia emocji. Zarówno on jak i wy wmawiacie autorce,  że to z nią jest coś nie tak, jeszcze bardziej potęgujecie w niej niska samoocenę. Dziewczyno póki jeszcze sama myślisz i analizujesz zadbaj o siebie i o dziecko i nie spotykaj się z tym gościem sam na sam.

Dokładnie, myślę tak samo.

Ja go nie postrzegam przez pryzmat pochodzenia czy kultury w ktorej wzrastał. Tylko na podstawie przeszłości, która go ukształtowała, cech charakteru i skłonności które przejawia. Wszak mamy też takich Polaków, Dunczykow i wszędzie mamy takich typów.
Ja widzę, że on stara się jej wychodzić na przeciw, ale nikt nie wie na ile to jego szczere intencje a na ile gra, która może doprowadzić do czegoś bardzo złego. To nie jest czlowiek, któremu można ufać, przez zestaw cech i skłonności, nie przez pochodzenie.
Może reaguje emocjonalnie bo nie chce trącić doświadczeń związanych z dzieckiem, może ją kocha ale nie
umie w relacje bo nie ma wypracowanych dobrych mechanizmów a może tak reaguje bo nie znosi sprzeciwu i wynaga od ludzi podporządkowania. Autorka pewnie ma jakieś informacje, jakim jest np. Szefem, jeśli ich firmy współpracują. Ja też nie uważam, że jego postawa musi wynikać np z postrzegania i szanowania kobiet, a po prostu koles jest despotą i chce rządzić wszystkimi.
Też się po części cieszę, że autorka urodzi to dziecko, ale robi dobrze stawiając te granicę, że nie chce z nim być. Poza tym, ona nie powiedziala, że na pewno nigdy nie chce, tylko, że nie wie i jest dużo do omówienia. No ma prawo nie wiedzieć i on musi to uszanować. Niestety.
Koles się dużo już dorobil a na świecie jest sam jak palec. Dlatego ja nie uważam, ze jego zachowanie koniecznie wynika ze stosunku do kobiet, co po prostu koles jest paskudnyn typem.

Właśnie. Wydaje się, że poszedł na balkon to przemyśleć i doszedł do podobnych wniosków. Przecież nie chce jej do niczego zmuszać.

Jedna rzecz to emocje podczas trudnej rozmowy i kłótnia, inna rzecz ochłonięcie i próba znalezienia kolejnego rozwiązania.

Widać, że on się stara dostosować. A przecież sam też ma jakieś nadzieje i oczekiwania, z których musi - przynajmniej w jakiejś mierze, na jakiś czas, albo i na zawsze - zrezygnować. Chyba, jako mężczyzna też masz swoje emocje i swoje wizje rzeczywistości i przyszłości i pewnie rozumiesz, że on ma prawo czuć się tak, albo inaczej. To byłoby nie fair, gdyby ona mogła wypowiedzieć wszystko, co ma w środku, a on miałby siedzieć przy niej i milcząco potakiwać... Kłótnia pomiędzy ludźmi się zdarza, a wtedy raczej nikt nie zachowuje 100% spokoju.... Ważne do jakich wniosków doszedł.

Ja uważam, że to bardzo w porządku, że nie mówi: radź sobie sama. Wszystkie jego propozycje aż krzyczą: pomogę Ci.

No i masz nie wierzacego muzumanina...

Pomijam agresje slowna i fizyczna, choc daje duzo do myslenia.

Zauwaz: chcialas zamowic taxi i wrocic do domu a on ci powiedzial: chcesz wracac sama z kims obcym? To jest podejscie gleboko muzulmanskie. Kobieta wychodzi z domu za pozwoleniem mezczyzny i w asyscie innej kobiety lub meza, nigdy sama.
I to tyle, ze nie jest wierzacy.

Wszystko co mowi jest tym co powinien. Nie jestes jemu potrzebna, on potrzebuje waszego dziecka. Dlaczego wczesniej tego nie robil? A skad wiesz? Nie zabezpieczal sie...malo ktora kobieta nie uzywa antykoncepcji a tu mu sie trafilo.

Rob co uwazasz, ale ten dzionek to 1% tego co cie bedzie czekalo niezaleznie czy bedziesz z nim czy nie-zreszta on juz zdecydowal, ze MUSISZ byc z nim, nie pytal czy chcesz, bo to on ma o tym zdecydowac a ty masz sie zastanowic i tez tego zechciec-bo on tego zada.

Bedzie tak jak mowie...niestety...

Nie ma jeszcze odwagi trzasnac cie za niesposluszenstwo, za to, ze z usmiechem nie akceptujesz tego czego on sobie zyczy...to juz wkrotce...

I niech sobie wszyscy mowia, ze on taki dobry, mily i cudowny, ze religia nie jest wyznacznikiem itd itp-ja WIEM co kryje sie pod tym plaszczykiem...

Facet niestety odkrył karty i pokazał, że potrafi być wybuchowy..Tylko tak dłuzej na to patrzę, to myślę, że nie jest to BEZPOŚREDNI wpływ jego pochodzenia, ale samego charakteru. Ktoś tak porywczy i wybuchowy jest wątpliwym kandydatem na partnera, niezależnie od tego, skąd pochodzi. Mało jest taki wokół? Czy miałabyć podobne wątpliwości, gdyby on był Polakiem? Wyszedł z niego furiat i sama teraz masz poważny dylemat.. Z drugiej strony może odebrał Twoje zachowanie jako zagubienie i niezdecydowanie, dlatego powoli traci cierpliwość..?

Ja bym tylko chciał, aby autorka się teraz nie obwiniala za to, że znalazła się w takiej sytuacji. Jej instynkt samozachowawczy, intuicja kazały jej od niego spieprzać dość dlugo, one wciąż krzyczą, ale zakochanie plus sprawna manipulacja i konkretne cechy osobowości sprawiają, że się pogubiła. Musi mieć w sobie teraz duzo samozaparcia aby z tyn się zmierzyć. Mówiąc ojcu o dziecku postąpiła moralnie, tak jak należy, ok. Wszyscy jej tu pisali, że jest egoistką i nie wie czego chce, a gdyby wtedy pomyslala o sobie i mu nie mówiła , to teraz nie musiałaby się bać.
Tyle osób podnosiło, że kto daje jej prawo odbierac ojcu wiedze o dziecku. Właśnie ten instynkt samozachowawczy, który chciał to dziecko i ją chronic.

jej instynkt samozachowawczy jest tak marny, że tam chyba żadnego instynktu nie ma. Czego ma się bać? Jak się nie będzie z nim całować i przytulać po czym stwierdzać że nie wie czy chce z nim być to się nie ma czego bać. Zamiast powiedzieć sorry stary ale w tej chwili nic z tego nie będzie bo i ty i ja powinniśmy sobie poukładać pewne rzeczy w głowie najlepiej z pomocą specjalisty to oni sobie przytulanki wieczorne urządzają.

Poza tym ona przychodzi aby pogadać nie wiem o czym w sumie bo ona chyba póki co żadnego planu do przedyskutowania z nim nie ma. Nie wie gdzie chce mieszkać z kim chce mieszkać. Jakby przyszła i powiedziała że stary, muszę wynająć mieszkanie, muszę wiedzieć jak stoję na tym finansowo, ile będziesz płacić na dziecko to jest temat do dyskusji.

Mieszkania od niego bym nie brała, to już wykracza poza ojcowski zakres obowiązków, każde samo sobie powinno zapewnić dach nad głową.

A co jest powodem problemów autorki? -XXI wiek a kobieta z ledwo poznanym facetem znanym z zaliczania panienek nie potrafi się zabezpieczyć.
A teraz problemy
-urodzić czy nie - urodzić, fajnie
-być z nim czy nie głowa woła nie ale strach zadaje pytanie czy sobie poradzę A moje pytanie - dlaczego masz sobie nie poradzić? Masz pracę, masz rodzinę, będziesz miała alimenty, nie sławne 500+ i inne świadczenia przysługujące samotnej matce.
Nikt za Tobą nie będzie rzucał kamieniami, nie będzie biegał ze święconą wodą nikt nie będzie piętnował - dlaczego masz sobie nie poradzić?
Jeśli masz wątpliwości, jeśli masz obawy, jeśli tego nie czujesz to nie wiąż się z człowiekiem którego nie kochasz. Po prostu szkoda życia.

No to Ciebie zaskoczę i rzucę kamieniem.
Zawsze mówiłem i mówię że z małym nie ma żartów - jest zabawa ale wole unikać przykrych konsekwencji, dlatego gumka to podstawa.
I przeczytaj co autorka pisała odnośnie uczuć do tego faceta - tym się kierowałem pisząc co napisałem.
Ona go nie kocha - gdyby kochała myślę że nie byłoby tematu.

A ja mam tyko jedno pytanie... Pytalas go czy ma zone, dzieci lub partnerke? 
Monogamia oparta na prawie w wielu krajach skutecznie umozliwia im wielozenstwo...

Przeczytałam co napisała Rita po spotkaniu z Nim,  jestem osobą bardzo wyczuloną na wolność osobistą i nie odczułam jakiegoś niezwykłego zagrożenia z jego strony, myślę że jest sobą i zachowuje się przewidywalnie a na plus są jego przemyślenia, akurat zgadzam się ze spojrzeniem na sprawę przez Elę, poczytam dokładnie raz jeszcze, bo póki co to mnie jego zachowanie nie bulwersuje

Mam takie samo zdanie.

O to to.

R_ita, piszesz ze rozmawialiście. Zdradzisz czy udało wam się dojść do jakiegoś sensownego wniosku??

A skąd to parcie na już na teraz? Rozumiem dziecko - ok. Ale kwestia Was na spokojnie można przegadać przez tygodnie czy nawet miesiące. On powinien starać się o Ciebie, przekonać Ciebie do siebie a nie że już i teraz masz go pokochać i z nim być.
Ja tu nie widzę że on daje Tobie pole manewru on stawia żądanie masz być z nim a że nie kochasz? to nie istotne z czasem pokochasz.
Jakiś inny mężczyzna w Twoim życiu - niedopuszczalne.
Ty ja tu widzę że na 1 miejscu jest on i dziecko a Ty na końcu.

I on chyba tak właśnie miał wtłoczone do glowy. Sam mówił że to honor mężczyzny. Chyba zresztą w państwach muzułmańskich tak jest, że nawet jak kobieta pracuje to te pieniądze są dla niej i są jej zabezpieczeniem i nie dokłada się do budżetu i finansów domowych bo to ujma dla faceta. Ale mogę się mylić albo to już tez zanika.

Ooo manipulujesz i to ostro.
Gdzie jej kazałem zastępować ojca?
Gdzie napisałem że żyje z 500+?
To Ty strzelasz fochy bo autorka ma wątpliwości wobec faceta i Tobie to się nie podoba.
Tak bardzo przeszkadza Ci że jest singielką?
Dlaczego wbijasz jej do głowy że sama sobie nie poradzi?
Czemu tak bardzo zależy Ci żeby związała się z tym facetem?
Matka Polka? oczywiście że będzie tak samo jak Ty nią jesteś.

Oczywiście że zachował się w porządku ale nie oznacza układania jej życia.

Tak jak powiedział wcześniej że miejsce jej i dziecka jest przy nim – nawet jej nie pytając o zdanie. Jak również oznajmił że obcy facet nie będzie wychowywał jego dziecka. Różnie można to odbierać.

Oczywiście że będzie ciężko zwłaszcza w wizji wychowania dziecka.
I on też stabilny szczególnie nie jest. Tylko jest tu tłumaczony a ona wzywana do ogarnięcia.

maku2, ja nie widzę by on jej układał życie na siłę, tylko dawał różne propozycje jak może jej pomóc odnaleźć w nowej rzeczywistości w której chce być obecny w życiu dziecka. Owszem, różnie można odebrać słowa, że nie pozwoli by inny facet wychowywał jego dziecko ale nie koniecznie od razu przypisywać złych intencji. Nie tylko muzułmanin może okazać despotą czy tyranem. A Autorka też ma chyba jakiś instynkt samozachowawczy i nie jest bezwolna.
Jakoś nie zauważyłam by on przekroczył jej granice czy do czegoś zmuszał. Również różnie można odebrać to, że nie chciał by po nocy wracała taksówką. Może to tylko z troski? Przecież nie raz u niego nocowała, nawet kilka dni wcześniej a teraz jest w ciąży.
Na pewno sama Autorka musi się jakoś ogarnąć i po porostu obserwować, nie pozwolić na przekraczanie granic i zachować zdrowy rozsądek.
Ja na tym etapie bym nie wyrokowała ani w jedną ani w drugą stronę i nie spieszyła z decyzjami takimi jak np. przeprowadzka do niego za miesiąc czy dwa, a już na pewno żaden ślub bo ciąża.
Jak ma ochotę to niech się z nim spotyka ale bez spiny i zobaczy jak dalej ta znajomość rozwinie.

EDIT: Miroon, przecież napisałam, że oboje są "problematyczni" i będzie im trudno się porozumieć. Autorka co rusz zmienia zdanie a on reaguje dość impulsywnie. Możliwe, że dość szybko cierpliwość mu się skończy bo nikt takiego rozchwiania nie znosi. Autorka z kolei może mieć dość kontroli czy lęków, że ją zdradza (widać u niej niskie poczucie wartości).
Ale też mogą znaleźć kompromis gdzieś po środku

Zacytowalam Ciebie Maku? Ktoś o 500 napisał w wątku, nie pisałam że Ty. I mam gdzies czy ona bedzie z nim czy nie. Gdyby to byl mój syn, nie chcialabym takiej synowej niezbyt dojrzałej, sorry autorko. Na jego miejscu placilabym alimenty i poszukam w kogoś stabilnego na życiową partnerkę. Ale On się poczuwa, a jej się wydaje że ma wiele opcji co nie jest prawdą.

Rozmówiliśmy się i postanowiliśmy co dalej.

Rozmowa była rzeczowa, długa i spokojna. Widać, da się po wyzbyciu emocji po obu stronach.
Pierwsza kwestia, i to są jego słowa, ale wypowiedziane bardzo na spokojnie i w w pełni samoświadomości:
że nie dziwi sie, że się go boje, bo go można i powinno bać, bo sam siebie się czasem boi i tego co ma w głowie. Że jest bardzo kontrolujący, kontrolował co i kogo się da, bo tylko to dawało mu poczucie bezpieczeństwa. Że nie znosi sprzeciwu i ma głęboko zakorzenione bardzo paskudne modele postępowania i postrzegania wielu rzeczy, a 2,5 roku terapii to jeszcze za mało, by ich się pozbyć. To co dała mu terapia na tym etapie to jedynie świadomość tego, jakieś metody jak się tych nawyków wyzbywać i reflektować, kiedy znowu je przejawia, a robi to niby rzadko. Że nie potrafił być w relacjach partnerski, raczej traktuje ludzi jak własność. Że teraz już i tak nie jest źle, ale raczej nie dałby mi partnerstwa, a jedynie wszedł w rolę opiekuna i osaczał, a wie, że to nie jest dalej fajna sprawa, i że moim świętym prawem jest na taką zależność i rolę się nie godzić (no chociaż on mi daje prawo do niezgody na to co oferuje, nie jak co poniektóre komentujące Panie ) Że jest porywczy i reaguje emocjonalnie, że teraz i tak juz jest nieźle, ale skłonności ma. Bycie opanowanym i spokojnym w pracy tak go wykańcza, że zazwyczaj prywatnie był nie do zniesienia. Ale teraz sobie prawie radzi.  Że będzie nam ciężko. Że wie, że będzie próbował mnie podporządkować, jak wszystkich i wszystko, i że  musiałabym trzymać go krótko i być choć trochę wyrozumiałym wobec tych zapędów, i on choć trochę wyrozumiały wobec tego, że nie oczekuję tej opieki a partnerstwa. Kwestia kontrolowania emocji to jeszcze inna sprawa, bo on na ludzi krzyczy, a ja zaczynam płakać. Ale to tak pokrótce dlaczego raczej na pewno nam nie wyjdzie, co udało się ustalić wspólnie. Że to co mu zafundowałam, to niestety, ale była dla niego dobra lekcja i zebranie owoców tego, jak oddziałowuje na ludzi którzy się na nim poznali.
Ogarnie temat mieszkania, posprawdza w jaki najkorzystniejszy sposób je na mnie przepisać, by było moje, bym nie czuła, że chce trzymać łapę na moim życiu i na mnie wpływać, bo zapewne będzie chciał i sam sobie nie chce dawać do ręki czegoś, co mógłby przeciw mnie wykorzystać, bo uderzanie  w ludzi zawsze wychodziło mu świetnie. Przystałam.
Ustaliliśmy kilka pierwszych zasad nt. granic dotyczących problemów, które w najbliższym czasie się pojawią,  co dla kogo jest troską a co kontrolą, rozbieżności są duże więc było co ustalać. Myślę, że spotkaliśmy się po środku w tej teorii. Że będziemy się kłócić jak dzicy nie mamy wątpliwości, jak sami tego nie opanujemy, to pójdziemy na terapię dla par- wszak, i tak bez terapii oboje życia nie ogarniamy.
Ale potem uznaliśmy, że skoro już tak się uświadomiliśmy wzajemnie i wiemy, z kim mamy do czynienia, a że te uczucia między nami jednak są, to my spróbujemy być tą parą i się dotrzeć i spotkać po środku. Ja będę się uczyć przyjmować troskę i opiekę, a on rozmawiać i respektować, ze czyjaś wola może być inna niż jego. A dotarcie wyjdzie nam najlepiej jak zamieszkamy i będziemy mogli się poznawać w zwykłej codzienności a nie na kilkugodzinnych spotkaniach  w tygodniu, także wprowadzę się do niego. Sprawę przepisania mieszkania i tak załatwi, bym wiedziała, że zawsze jest wybór. Duzo pracy przed nami ale i cel ważny - stworzyć temu dziecku cos lepszego niż to, w czym sami wzrastaliśmy.

PS Ela210, jak już by Pani takiej synowej nie chciała (co raczej zakochany syn pewnie i tak miałby gdzieś), to jak rozumiem taki typ osobowości na męża dla córki już  by Pani akceptowała? Ja z kolei nie chciałabym teściowej, która nie szanuje wyborów dzieci. Pozdrawiam Panią serdecznie.

No i git. Tak trzymac