Kasiu nie mieszkamy razem, ale niemal cały wolny czas i tak spędzamy razem między domem a moim pokojem. Z końcem lutego mieszkanko będzie gotowe. Trzymamy się postanowienia osobnego mieszkania w najbliższej przyszłości, choć w praktyce to i tak razem raz tu, raz tam. Do sądu nie widzę sensu iść, jeśli ani nie uchyla się od odpowiedzialności, ani nie zapowiada by nie poczuwał się do utrzymywania dziecka. Czytałam o różnych formach prawnych, by jednak interes małej zabezpieczyć i chyba ugoda alimentacyjna u notariusza by wystarczyła. Jak luźno rozmawialiśmy to K. i tak zaproponował dużo więcej niż sama myślałam, więc po co się sądzić.
Co do założenia rodziny w sensie formalnym temat został zawieszony, K. odpuścił trochę choć wiem, że to dla niego normalna kolej rzeczy. Ja znam stosunek K. do tych spraw, jego jasne podejście do miłości jako określonej postawy. Tylko tu niestety ja stwarzam problem. Bo sama zawsze powtarzałam, że jeśli wyjdę kiedyś za mąż to małżeństwo jest na zawsze, ale jak on powie, że jeśli nie będziemy się dogadywać, to będziemy milczeć, ale razem to się jednak obawiam z racji pochodzenia.
Pasławku czyli jednak pokićkałam z tymi fazami. Całe szczęście na terapię grupową chodzi. Wydaje mi się, że ta cienka granica między wspieraniem a byciem terapeutką nie jest przekraczana, a przynajmniej nie czuję obciążenia i przesadnych emocji przy mnie, bo oprócz tamtego kryzysu to może z raz zebrało mu się na taką wylewność. Ale stąd zachowanie osobnego mieszkania, bo wiem, że zdarzyło mu się wyładować złość np. rzucając czymś o ścianę, a to niestety już ani ekspresja, ani zdrowe rozładowanie emocji typu płacz, tylko... agresja? Nie wiem też, jak bardzo źle o mnie to świadczy ale dostał jasny komunikat, że ja ani przesadnie ofiarna i skłonna do poświęceń nie jestem i jak nawali w tej kwestii to się pożegnamy. Wsparcie wsparciem, akceptacja akceptacją ale współchorować i odczuwać tego za bardzo na sobie nie zamierzam.
Z tym obrażaniem się Wendy to ja już chyba trochę koleżankę rozumiem. Bo już się takich bzdur nasłuchałam o moim życiu od innych, że głowa mała 
A tak jeszcze w temacie moich deficytów. Mam niestety dość mocne. Wciąż walczę z tym, aby bliskość nie była dla mnie równoważna z utratą niezależności i by tę sztywność i chłód zwalczać. I przyznaję, że K. jest jedną osobą z nielicznych, którym udaje się do mnie przebić. No i się cieszę, że i on polityki Erdogana nie popiera.
Mam też gdzieś z tyłu głowy myśl "Jak ty byś się gościu zachowywał, gdybym ja Cię nie chciała"... ale to gdybanie, nie rzeczywistość. Dopóki chcemy współpracować, to myślę, pół sukcesu.
Bo to jego funkcja teraz. Ona nie musi, a wręcz nie powinna nic. To jego świadectwo jako mężczyzny. Tu kobiety bardzo księżniczkują w tym stanie... bo mogą. Bo gloryfikacja. I to w dalszym ciągu ma trochę inne znaczenie i symbolikę, niż w Europie choć z tego co ja piszę to tego nie wyłapiesz. Dlatego jakbym chciała użyć ogromnych skrótów myślowych, ale naprawdę ogromnych skrótów myślowych to jakkolwiek z naszej europejskiej perspektywy nie zabrzmi to kuriozalnie- to kobieta tutaj ma pod wieloma względami uprzywilejowaną pozycję i jej interesy są chronione. Abstrachuje od islamu i koranu, bo z niego to każdy wyciąga sobie co chce. Nie bez powodu mówi się, że tyle jest islamów ile muzułmanów. Treści wykluczają się. Są dwie skrajności: kobieta szanowana i uprzywilejowana kontra kobieta pozbawiona godności i podległa mężowi. Słyszymy tylko te drugie, złe historie. To jakby zestawić historię Lilith, pierwszej żony Adama a Ewę. I jaką tak naprawdę kobietę stworzył Bóg. To są rozważania na wielu płaszczyznach. 
A na serio. Jeszcze raz napiszę- nie polecam Europejkom Panów stąd z czystej zapobiegliwości- bo mogą trafić na tych nie fajnych. Bo wciąż ich sporo. 
