Wieść o ciąży po rozstaniu, czy powiedzieć o niej ojcu dziecka? - Netkobiety.pl

Ale wiesz Apogeum, że całkiem spora grupa mężczyzn bez względu na pochodzenie uważa, że ma nad kobietami przewagę? Choćby fizyczną, finansową, w zakresie możliwości na różnych polach, plus inne formy. To tak naprawdę taka cicha przemoc to pewnie w co drugim domu jest
Turkun karisi użyła fajnego zwrotu - nasze europejskie postrzeganie pewnych kwestii , nasze europejskie rozumowanie. To, że u nas to już niemal wszyskto podchodzi pod przemoc, pod molestowanie itd. To wiadomo.
Dla K. Jednak zostawiłbym pewien margines wyrozumiałości. Ja to widzę jako silny terytorializm względem swojej kobiety, wpojone zapęd, który chcąc nie chcąc porzucił i przystał na warunek Rity. Te sytuacje narzucania własnej woli nazwałbym przemocową dopiero wtedy, kiedy on nie wysłuchałby jej i w ogole nie dopuścił możliwości, by ten kolega był. No jakby, nie od razu Rzym zbudowano.

W tej historii najcięższym wyzwaniem dla Autorki są wszystkie problemy życiowe tego faceta, abstrahując od jego kultury czy religii. Pewnie i przeciętny Europejczyk z podobną historią wzbudziłby nieufność i wątpliwości u kobiety. Jeśli próbował  nagiąć zasady, jakie mu wpojono, to może być przejaw jego starań o utrzymanie tej relacji, ale widocznie to jednak za mało, bo jego przeszłość zbyt mocno w nim dalej siedzi. Swoją drogą, to jego problemy alkoholowe, biorąc pod uwagę, że jest muzułmaninem, już stawia go w trudnym położeniu w jego wyznaniu.

A on wykorzystuje? Pytam poważnie, bo może odmiennie interpretujemy pewne zachowania.

No dla mnie to co napisałaś w 651 to jeszcze nie przemoc. A jeśli tak to wszyscy jesteśmy przemocowcami i wszyscy jesteśmy ofiarami przemocy, bo krystalicznie idealnych i podręcznikowych relacji w życiu nie ma, chyba tylko w głowach psychologów, którzy często gęsto dobrzy są tylko w teorii, bo życie swoje.

Oczywiście, ze idealnych i podręcznikowych relacji w życiu nie ma, ale nie zmienia to faktu, ze nie wszyscy podejmują próbę narzucania, czy i na jakich zasadach ich druga połowa ma się spotykać z przyjaciółmi z dzieciństwa. I mniejsza o to, czy to się w ogóle ociera o przemoc, czy nie. Po prostu takie zachowanie nie jest norma i nie jest normalne. Dlatego za każdym razem, gdy na forum pojawi się taki wątek, na osobę przejawiająca takie zapędy nie spada lawina pochwał. Wręcz przeciwnie. No ale jak już było niejednokrotnie pisane, u muzułmanów tak to właśnie wyglada. Poza tym akurat na tym polu Ricie i K. udało się dogadać.

Domyślam się, ze widziałaś ten post, autorko. Absolutnie nie planowałam go powielać, ale tak jakoś wyszło, ze zamiast edytować poprzedni, niechcący go zdublowałam.

Rozumiem Cię, bo mimo wszystko podobnie to wtedy odebrałam i odbieram. Watek przemocowy poruszyła inna użytkowniczka. Ja odniosłam się do pytania zadanego Chio w związku z tym wątkiem, z kolei ten post był odpowiedzią na post Miroona.

Widzę, ze nie próżnujesz i układasz sobie wszystko. To pokazuje, ze towarzystwo spokojnych, poukładanych (tak mniej więcej pisałaś o swojej siostrze i jej mężu) i zapewne życzliwych osób było i jest Ci potrzebne.

A K. jak sie za tydzień spotkają powie, że pójdzie się leczyć by ich nie stracić, Rita się zdziwi i znowu będzie jego bo przecież w głębi duszy tego właśnie chce i na to ma nadzieję.

Jeśli przyjdzie i powie, że idzie się leczyć to nie będziemy musieli już mieć wątpliwości co do tego, że naprawdę kocha Ritę i to dziecko i chce być w ich życiu.
Podjęcie leczenia to dopiero pierwszy krok w jego długiej drodze do wyzdrowienia, więc nie daj się Rita zbytnio ponieść radości i pamiętaj o co Cię prosił- byś go trzymała krótko więc trzymaj się postanowienia żadnego związku do czasu efektów leczenia, twoja konsekwencja będzie kluczowa. Ale też wspieraj... tak po ludzku. Czy rozmową, czy może udziałem w spotkaniach terapeutycznych dla rodzin uzależnionych, czy spotkaniami jeśli będzie potrzebował pobyć przy was.

Kwestii określenia go przemocowcem nie komentuje. Jeśli Rita nie czuła zagrożenia z jego strony, mimo deklarowanej przez niego porywczości czy emocjonalnych reakcji to to było zdecydowanie na wyrost.  Nie mówię, że on nie może się nim stać- bo jak się nie zacznie leczyć i życie mu się zacznie sypać to zestaw cech które posiada plus to poczucie bycia zerem (tak widzi siebie a zarzucał Ricie, że to ona go tak widzi) to jest przepis na przemocowca- chyba zresztą  takich słów użyła w międzyczasie Kasia. Ale wtedy wiadomo co robić- wskazać drzwi i sądownie zabezpieczyć siebie i dziecko.

Kasiu, póki co to wycofałam wypowiedzenie najmu pokoju i jak najdłużej (pewnie do okolic porodu) planuje na nim zostać.
Z tym mieszkaniem to tak naprawdę w którą stronę nie patrzeć to jak z deszczu pod rynnę.
Jak kilka lat temu miałam wrócić do domu na miesiac czekając na wynajęty pokój to odezwała się nabawiona w młodości nerwica: wręcz drżały mi ręce, bolało serce, brzuch, a nawet miałam duszności. Powrót do domu rodzinnego to nie jest dla mnie fajna opcja. Minęło wiele lat, może dużo się w tym domu zmieniło, ale jak mój organizm będzie reagował tak samo to ja dziękuję bardzo Ogólnie to dla mnie bardzo trudny temat.

Rozmyślam o propozycji K., w sensie o samym mieszkaniu tam. Mniej się obawiam tego, że mogłoby to dać mu jakąś przewagę nade mną niż powrotu do mamy. Przy płaceniu czynszu a nawet i najmu to ta kawalerka zdecydowanie byłaby lepszą opcją.

Apogeum, myślałam o tym. Ja już kiedyś napomknęłam, że srednio mi się uśmiecha powrót do matki ale uciełam temat informacją, że wiadomo jak to jest jal sie w dorosłym życiu wraca do rodziców, że czasem się nie da tego znieść.

Jestem prawie przekonana, że doceniłby to i poczuł dobrze, potrzebny i ważny. Ale właśnie jakąś obawa przed wykorzystaniem tego przeciw mnie w późniejszym czasie jest. Jednak trochę akcji wywinął. Teraz czekam na to, jak po mnie przyjedzie, co takiego ma mi do powiedzenia. Spędzimy w samochodzie ponad 4 h więc ocenię jak rozmowa przebiega i może faktycznie poruszę ten temat.

Ogólnie ja mam coś takiego, że martwię się jak Ci wszyscy ludzie się będą odbierać. W sensie - siostrze nie opowiadalam o tym co wyprawia K. Bo nie chce by go z góry oceniała i nie lubiła, bo wyrobione zdanie na czyiś temat ciężko zmienić a  jednak bedzie obecny w naszym życiu. I chyba podobnie mam z mamą. Mimo naszych zlych relacji jakoś chce tam pamiętać, że to tylko człowiek, który może nie umiał inaczej i też nie chcę by K. Podchodził do niej "z góry".

Co do tego, że nie chce mieszkać z nim, myślę że tu się rozwinie i będzie musiał nagadać ale końcem końców odpuści. Kiedyś ktoś tu napisał, że jakie by nie byly jego nadzieję, to on przystanie na tym co mu dam. I tak właśnie czuję.

Bardzo mądre podejście. To rzeczywiście tak czasem działa jakby automatycznie, ze człowiek się może do kogoś uprzedzić, nawet podświadomie, jak się nasłucha, ze ktoś zrobił x, powiedział y. Trzymaj się tego podejścia. To ma tez taki plus, ze inne osoby mogą same coś zauważyć i np. zwrócić uwagę na coś, czego my nie dostrzegamy. I to może być zarówno coś niefajnego, jak i wręcz przeciwnie: bardzo fajnego. Podobno z boku czasem lepiej pewne rzeczy widać. Oczywiście jeśli ktoś jest mądry i jest obserwatorem. Ale nie miałam tez na myśli, ze musza to być jakieś zwierzenia, wynurzenia. Zawsze możesz powiedzieć tak jak napisałaś, ze wiadomo, jak to bywa, gdy w dorosłym życiu wraca się do rodziców. Masz racje, ze z tych dwóch powodów lepiej pozostać przy takim ogólnym stwierdzeniu. Ale jak podczas rozmowy uznasz, ze to dobry pomysł, to możesz skupić się właśnie na tym, ze chcesz rozwiązywać Wasze problemy z nim, a nie z pomocą matki. A nawet nie tyle problemy co po prostu życiowe sprawy. Nie trzeba tego wcale nazywać i w ogóle postrzegac jako problem. Bo gdzie tu problem? Problemy to inny kaliber. Problemy zostawmy na inne okazje. I z nim nie dlatego, ze matka jest be, ale dlatego, ze (on jest cacy. Żartuje. ) to Wasze dziecko i Wasze sprawy. Ja pomyślałam o poprowadzeniu rozmowy w tym kierunku, żeby w ten sposób - ze się tak wyrażę - osłodzić mu gorycz porażki związanej z mieszkaniem oddzielnie. Może dzięki temu przyjmie te decyzje lepiej i dzięki temu będzie Wam łatwiej. A przede wszystkim Tobie. Pewnie nie zabrzmi to dobrze, ale w tym konkretnym przypadku chyba lepiej dobrze przemyśleć, co i jak chce się powiedzieć, żeby Cię nie zagadał.

kontra

Zgadzam się i z Apogeum i z Panami. To trudna i nie zero jedynkowa kwestia. Osobiście trochę Ritę rozumiem- bo pamiętam początki mojego małżeństwa i np. spotkania rodzinne. Kuzynostwo- Polka i Polak się pokłócili to to było normalne, że się ludzie kłócą i nie ma co się przejmować, ja pokłóciłam się z moim I. "No tak, Turka brałaś to się teraz użeraj i co, krzyki, kłótnie, na co Ci to było". W jakiś tam sposób chcemy tych swoich mężczyzn chronić przed stereotypami, odgórną oceną bliskich, bo oni już zapewne z racji pochodzenia mają do niego dystans, a tu jeszcze problemy. I mimo, że nie jestem zwolenniczką bezkompromisowego podejścia "Co w domu to zostaje w domu"... tak Ritę rozumiem. Po ludzku.

To, że gdzieś tam na dnie Rity mimo różnych deklaracji jest chęć i nadzieja na naprawdę go- myślę, że wszyscy to wiemy, ona sama też. Niestety. Byle postawić cienką granicę między tymi nadziejami a naiwnością i przekonaniem, że może mieć na to realny wpływ.

Co do rozegrania proponowanego przez Apogeum, by trochę mu tę gorycz osłodzić- no myślę, że z tym Panem trzeba do rozmowy się solidnie przygotować i zastosować metodę jak z maila "Super to i to, ALE". ... No jak z dzieckiem

Pasławek, Miroon- faktycznie, to co napisałam może sugerować  waszą interpretację. Wiem, że taki mechanizm istnieje, w tym zakresie już "odrobiłam lekturę". Ale w tym przypadku chodzi dokładnie o to, o czym pisała Kasia i po części Apogeum, o uprzedzenia- oni jeszcze nic o nim nie wiedząc są uprzedzeni, już się nasłuchałam od matki, że tylko ojca zdenerwowałam, że mu ciśnienie skoczyło i od rana teatralnie leży na kanapie i wydzwania do rodzeństwa żaląc się "z kogo wnuka będzie miał" (przynajmniej wiadomo po kim mam skłonności do bycia królową dram ) . To jest właśnie moja rodzina. Nie chcę by wiedzieli. Z siostrą jest inaczej- wie tyle, że nie możemy się dogadać, że każde z nas ma problemy i ...tyle. Na razie tyle. 

Wiem, że nie mam na to wpływu, ani nie będę miała kontroli. I o ile na wpływ to jakąś głupią cichą nadzieję mam (to tylko głupia i cicha nadzieja, podkreślam) tak co do braku kontroli nad tym to nie mam złudzeń, tak samo nie zamierzam go leczyć bo nie będzie tematu nas jak nie podejmie leczenia.. a potem to jedynie wsparcie. Bo tak szczerze Pasławku, czy po prostu chęć wsparcia typu możliwość wygadania się, czy pobycia przy nas czy np. uczestnictwo w jakiś tam rodzinnych terapiach - to na szali bliżej temu do wsparcia czy prób leczenia?

No dobrze to nie brzmi, ale innego wyjścia, niż opracowanie jakiejś taktyki  i solidne przygotowanie do rozmowy to ja nie mam Bo umiejętności negocjacji, zagadywania i perswadowania innym ludziom swoich racji i chęci to on ma na wysokim poziomie. Więc taktyka i nadzieja, że jakaś tam słabość do mnie te umiejętności osłabią.

Też o tym myślałam. Ale ja osobiście bym tego chyba nie zrobiła, bo (choć może to bardzo pokręcona logika :

-z czystej ciekawości chciałabym zobaczyć, co takiego ma do powiedzenia po własnych refleksjach, do jakich wniosków SAM doszedł, czy może SAM Z SIEBIE coś zrozumiał i czy postawił Ritę i dziecko na pierwszym miejscu po własnych refleksjach. Dałabym mu tym razem pierwszeństwo w wyznaniach. Treść, które wysłałaby Rita mogłaby diametralnie to zmienić, odwieść go od podzielenia się tym, czym szczerze podzielić się chciał, co może wpłynąć na jakiś ukryty żal i znowu zostawić wiele rzeczy "w zawieszeniu", a tych to czuję, że już trochę się nad nimi nazbierało.
-podjęłabym ryzyko tych emocji i ewentualnej kłótni... w trasie z samochodu żadne raczej nie wysiądzie Więc najwyżej się wykrzyczą (choć bardzo brzydko krzyczeć na kobietę w ciąży), emocje opadną i uda im się coś sensownego wypracować. A poza tym każda taka sytuacja (nie umiejętność dogadania się) powinna upewniać Ritę w przekonaniu, że czas rozwiać wątpliwości co do szans powodzenia tej relacji. Ja tak to widzę

Z jakimiś mechanizmami a'la żona alkoholika to spora nadinterpretacja. 

Jej rodzice to nie są godni zaufania ludzie, u których może szukać zrozumienia, pomocy i wsparcia i zapewne Rita wie, że jakiekolwiek dzielenie się problemami związanymi z tym mężczyzną da im tylko pole do tego by opiniować, wydawać osądy a do tego może i uderzać w Ritę i dalej ją niszczyć, podobnie jak w procesie jej wzrastania (pamiętam wpis Rity o matce + off-Top Kasi z postem Rity) pardon, niczego o swoim życiu nie mówiłabym tym rodzicom. Normalni ludzie na wieść o wnuku się cieszą, a nie biadolą, że będzie mieszańcem.
Co do siostry i dawkowania informacji- skoro siostra też grała na dwa fronty (skopiowany post Rity przez Kasię) to mimo poprawnych relacji widać, że jakiś margines nieufności Rita też wobec niej zachowuje. Jednym słowem- dziewczyna jest na świecie sama. I to od najmłodszych lat. Jej nieufność nie wzięła się znikąd. Więc rozumiem jej nadzieje względem tego, że ten mężczyzna może się ogarnie i będą na tym świecie dla siebie w trójkę. Bo i ona i on są sami jak palec i jakkolwiek trudni i pogubieni nie są w swojej dorosłości, to podziękować można rodzinom, w których wzrastali. Prawda jest taka, że on powinien jej szczerze opowiedzieć o swojej rodzinie, ona o swojej- by zrozumieli pewne mechanizmy, wśród których się ciągle kręcą i przez które wciąż błądzą. Bez różnicy czy on to potem wykorzysta- jeśli tak, to "drzwi". A najistotniejsze jest to, że oboje walczą sami ze sobą i swoimi problemami, a to może stanowić solidny fundament by walczyć razem, bez względu na tytuł: czy para/małżeństwo/przyjaciele ze wspólnym dzieckiem. Wiem, że w tych czasach jest moda na skrajny indywidualizm i egoizm i co druga rada na tym forum to "zostaw go/ją", ale każda ludzka relacja, która ma przynosić owoce to ciężka praca. Czasem bardzo ciężka. Im cięższa tym bardziej owocna. Bo magazynowych związków, które okazują się puste i wypalają raz dwa a potem biadolenie "przecież było tak idealnie" znamy multum.

Ja Ci Rito powtórzę raz jeszcze- jesteś silniejsza niż myślisz, teraz do tej siły masz podwójną motywację. Cokolwiek K. Ci nie powie- najpierw jesteś ty i dziecko, potem on. On w Twoim życiu tylko po podjęciu leczenia i walce o siebie. Niestety. Osobiście jestem dobrej myśli i zakładam, że druga utrata- tym razem już nie tylko Ciebie a Ciebie i dziecka to mógł być potężny cios, po którym może przejrzy na oczy. A jak nie to i to przed Tobą cudowna sprawa- macierzyństwo i w przyszłości inny mężczyzna.
Przytoczyłaś czyjeś słowa, że jakich on nadziei by nie miał, pozostanie przy tym co mu dasz. Tak dzieje się za każdym razem. I teraz też tak będzie. Inshallah

No bo, jak to mówił katolicki teolog i pisarz "Udane małżeństwa nie są efektem znalezienia idealnej osoby, lecz kochania niedoskonałego człowieka, którego wybrało się na współmałżonka" Niby banał, a chyba już teraz zapomniany.

Taka moja ostatnia już refleksja na temat K, i już tylko będę czekać na wieści od Rity

Abstrachując od uzależnień... tak jakby je odrzucić, to myślę, że w takiej Turcji K. byłby jedną z lepszych partii bo jego postępowanie nie byłoby odbierane jako próby dominacji a męski obowiązek zorganizowania wszystkiego począwszy od decyzyjności kończąc na zabezpieczeniu materialnym kobiety, którą ma pod opieką. Jak to Turk'un wygląda? Żyjesz wśród Turczynek i Turków to pewnie wiesz

Osobiście uważam (dalej odrzucając kwestię uzależnień), że silna instynktowna potrzeba opieki nad Ritą i dzieckiem, która tu często była odbierana jako próby dominacji (np. oznajmienie że jej miejsce z dzieckiem jest przy nim, że powinni być razem, oznajmienie, że zamieszka w jego mieszkaniu skoro nie chce z nim, wszystko co jego to jej, i inne akcje) samo w sobie nie jest u K. czymś złym, to coś naturalnego że musi zabezpieczyć dziecko i matkę i chce je mieć przy sobie, tylko on musi popracować nad formą wyrażania tego i zostawiania Ricie przestrzeni w tym aspekcie. I zapracowania sobie na to a nie żądań. Może w procesie zdrowienia się uspokoi i to przybierze zdrową formę. Mam taką nadzieję. 

Odchodząc od K. to silne poczucie więzi, rodzinność, silna odpowiedzialność za rodzinę nie jest niczym złym, wszystkie chcemy rodzinnych i poczuwających się wobec nas mężczyzn, i słowa twojego męża Turk'un karisi, że jak się obrało wspólną drogę to trzeba znosić jej trud czy mojego i to ich rodzinne podejście to oddają ale, tylko właśnie... K. jest chory i nie potrafi robić tego w zdrowy sposób. Choć może i stara się. Ale to za mało. To tylko takie moje refleksje. Ale myślę, że jakby ogarnął to dostosowałby się do akceptowalnego przez Ritę poziomu.

W ogóle zawsze podziwiałam u Turków bardzo silne poczucie odpowiedzialności za siebie nawzajem. Wydaje mi się, że tam jeszcze nie ma tyle miejsca na taki indywidualizm i stawianie na siebie i często rezygnuje się z siebie na rzecz rodziny i jej potrzeb i to tam jest bardzo honorowane. Nie ma jeszcze takiej narracji jak u nas, że najważniejsi jesteśmy my sami.  Przynajmniej kiedyś tak było. Tu może Turk'un Karisi mogłabyś się odnieść, bo ty mieszkasz w Turcji i pewnie widzisz zachodzące w społeczeństwie zmiany U nas często obserwuje podejście ze "a najwyżej się rozwiedziemy"... I to rozumowanie jeszcze przez zawarciem małżeństwa. Tam to pewnie sprowadza się do tego, że wola boska każe ten trud znosić

Całkowicie się zgadzam. Wtedy to nie miłość.
Różnie można zinterpretować moje słowa, że im cięższa praca tym lepsze owoce... Bo tak naprawdę każdy ma inne granice, inną siłę psychiki. Wiadomo. Ja przyznaje, że jako osoba, która nie dorastała w Polsce a w Turcji własnie, bo tu tata był na kontraktach od kiedy miałam 12 lat, zupełnie inaczej postrzegam pewne rzeczy i te granice są u mnie daleko posunięte jakby tak z europejskiej perspektywy patrzeć. Mimo uczenia się po angielsku w prywatnych placówkach i raczej z dziećmi obcokrajowców i dziećmi bogatych Turków i tak chłonęło się tę turecką kulturę. Ich krzykliwość, ekspresję, sposoby załatwiania spraw, braki konkretów, niedopowiedzenia i presję hierarchii. A to na człowieka wpływa. I tak jak mówi Kasia, tu nawet wielu świeckich wciąż powołuje się na wolę boską a język przesiąknięty jest boskimi zwrotami Ale chyba i u nas tak się mówiło, że Bóg nie zsyła na nas więcej, niż nie jesteśmy w stanie udźwignąć to tylko takie wtrącenie.

Kasiu, co do kwestii K. jako partii tu w Turcji- myślę, że laski by się biły o niego Wiele Turczynek, które znam to takie... w Polsce nazwalibyśmy je księżniczkami. Wielu pasuje układ, że facet wszystko zaspokaja i zapewnia a one sobie o niego podbają przy okazji mając wiele czasu dla siebie i mogą zajmować się swoimi kobiecymi sprawami. Ale i w Polsce są takie kobiety. Zresztą, i w Polsce K. nie miał problemu z ogarnięciem sobie kobitek, co nie? Tylko może motywacje kobitek inne. I jego motywacje też. No ale on się uparł na Ritę, która "sama wszystko sama" to niech on się teraz męczy Ale wracając to Turcji, teraz też wiele się zmienia, i np. wśród najbardziej światłych, wykształconych i względnie niezależnych Turczynek uchodziłby za staroświeckiego. Ale dla niższych warstw wymarzony

Jak już tak sobie snujemy takie porównania to, pamiętam jak Rita pisała, że powiedział, że mu wystarczy, że ona jest i że on poczeka, aż ona zrozumie swoje uczucia. Jak tu sobie obserwuje Turków, to często spotykałam takie podejście u facetów. Nie wiem z czego to wynika, i nie jest to żadna reguła, ale są tacy co to sobie po prostu wybiorą jakąś laskę- i nie wiadomo czemu- chcą właśnie ją, a że do siebie nie pasują i drą koty? E tam, Allah da siłę trochę się śmieję, ale to jest bardzo ciekawa kombinacja cech. Bo z jednej strony duma i wiecznie urażeni, a z drugiej czekają aż pokocha i wystarcza, że ona jest Ogólnie wiele rzeczy, które tu się odbywają na etapie zdobywania się/chcenia się u nas uchodziłoby za zabawę uczuciami, testowanie i gry i natręctwo, a może nawet i jakiś stalking. A tu... a tu jest po staremu. Jest zabawa w gonitwę za króliczkiem, są testy, przyciąganie - odpychanie... dla mnie to bardzo ciekawi i zabawni do obserwowania ludzie. Mi się tu dobrze mieszka.

Co do indywidualizmu- ciężko poznać co Turcy naprawdę myślą. Na osobności przyznają Ci się do prawdziwych poglądów, ale na tle grupy w dyskusjach raczej nie odbywa się to jak u nas, że każdy z odmiennymi poglądami je wykłada, co po prostu najsilniejszy w grupie wchodzi w rolę przywódcy, wygłasza co myśli a reszta albo się zgadza albo milczy. Dalej... hierarchie Ale to też się mocno zmienia. W ogóle w Turkach jest dużo sprzeczności. Niby krzykliwi, więc wydawałoby się, że broniący swoich racji a z drugiej strony... no Przy jednych krzyczą, przy drugich są potulni i nie pisną. Same Turczynki też uważam za dość krzykliwe. Ale nie bez powodu często zestawia się Polaków i Turków Tu Polaków mieszka całkiem sporo, i świetnie się tu odnajdują.

Kasiu, jakbyś chciała sobie o Turcji porozmawiać to możesz napisać do mnie, bardzo lubię o tym rozmawiać. I samą mnie też ciekawi Twoja perspektywa, bo ty jednak znałaś Turków żyjących na obczyźnie, pewnie głównie taką średnią klasę. Tu w Turcji też różnie się o nich mówi. Także jakby co, zapraszam   By tu off-topu nie robić.

Wracając do Rity i K. -też życzę Ricie aby ta granica, za którą nie warto walczyć, nie została przekroczona. Czekamy Rito zatem na to co tam książę wymyślił
I dalej bardzo przypominacie mi mnie i Ummeta sprzed 10 lat

A K. To robił i nie wierzę, że nagle tak go olśni, że nie będzie próbował. Co prawda sam uważam, że na etapie docierania się i początków zwiazkow zawsze w jakiś sposób testuje się osobę i sprawdza te granice, ale nie ma to takjej formy jaką stosował K. A skoro to wygląda u nich tak, jak opisała Turk'un (kopia poniżej), to on nawet może nie uważa tego za coś złego. No za dużo różnic w sposobie odbierania świata miedzy nimi, za dużo.

Odcinając się od zapisów w biblii czy koranie, to na tle prawa państwowego:

Turcja- dostępna bezpłatna aborcja na życzenie do 10 tyg (w islamie do tego momentu dziecko nie posiada duszy), antykoncepcja prawie całkowicie refundowana i można dostać bez recepty,  i tabletka PO bez recepty. W Turcji jest zakaz klauzuli sumienia- lekarz musi to zrobić a przyznawanie się do aborcji nie budzi kontrowersji, jest dość powszechne. Widać to nawet w twórczości filmowej, gdzie na luzie prowadzi się rozważania czy usunąć czy nie i nikogo to nie burzy. Z ciekawostek (choć nie wiem czy to się nie zmieniło, wiedza sprzed 3 lat) w większości państwowych szpitali mężczyźni mają zakaz wejścia na oddziały ginekologiczno- położnicze celem ochrony kobiet. (chyba w Tunezji też jest bezpłatna aborcja na życzenie do któregoś tygodnia) Niestety Turcja ma aktualnie beznadziejną władzę która skręca w kierunku prawa religijnego więc może będą się działy podobne cyrki jak... gdzieś tam w Europie I

Na bliskim wschodzie nie ma ani jednego kraju z zakazem aborcji.
Katar, Jordania, Bahrajn, Kuwejt, Emiraty, ARABIA SAUDYJSKA(a chyba gorszego miejsca dla kobiet na świecie nie ma, no może jeszcze Salwador) - aborcja dozwolona gdy był gwałt, kazirodztwo, upośledzenie płodu lub zagrożenie zdrowia psychicznego lub fizycznego kobiety (a to bardzo szeroko rozumiane). Jeśli dobrze pamiętam to w Iranie można dokonać aborcji jeśli ciąża oznacza cierpienie matki- lista zawiera 51 powodów.

Feminizm jest- muzułmański i islamski. Dotyczy innych zagadnień, jeden kulturowych, drugi religijnych. W niektórych krajach możesz za to stracić życie/pójść do więzienia ale liberalizacja prawa następuje w wielu krajach dzięki tym działaniom- np. w Emiratach właśnie wprowadzono, że można mieszkać razem bez ślubu.

Przepraszam za offtop, ale to tak celem wyjaśnienia.

W reszcie zgadzam się z Maku i Kasią. Szczególnie ze zdaniem:

Nawet przez jakiś czas Rita irytowała mnie tym staniem okoniem wobec wszystko co K. jej proponował w zakresie materialnym, bo miałam wyobrażenie jak to może wyglądać z jego strony, ale widać dziewczyna dobrze przeczuwała skoro sam w końcu przyznał, że chyba chciał ją zależnościami obrzucić Więc wybacz Rito

Jak ktoś przerobił przemoc, niedostatek, bezradność ze względu na brak pieniędzy, jakichkolwiek perspektyw, to inaczej patrzy na niezależność finansową/ pracę kobiety. Inaczej jak się ma rodzinę, która ma zasoby i wspomoże kiedy są kłopoty, bogatego męża, gdzie w razie rozwodu dostaniesz odpowiednie środki na życie. Większość ludzi jednak żyje dość biednie, nie ma zabezpieczeń na wypadek jak coś pójdzie nie tak. Ja od dziecka byłam przez dziadków uczona "umiesz liczyć, licz na siebie". Odnosiłam to bezpośrednio do sytuacji mojej matki, która zrezygnowała z pracy na rzecz domu, urodziła siedmioro dzieci, a po 20 latach małżeństwa w domu, jak jeszcze w domu były małe dzieci, ojciec przestał pracować i powiedział jej, żeby sama szła do pracy, że teraz się chce zamienić rolami. I wycofał się z jakichkolwiek obowiązków. Uważam, że praca jeśli się nie ma zabezpieczenia w postaci majątku rodzinnego jest niezbędna. Można mieć nawet i bogatego faceta, jak zostawi cię po kilku latach, bo za stara, albo jesteś za dużym kosztem, to też można się znaleźć w bardzo nieciekawym położeniu.

Realia są takie, że w Polsce druga pensja bardzo się przydaje. Tylko, że zbyt często jest tak, że na kobiety spada i utrzymanie domu i obowiązki domowe. W sytuacji jak oboje pracują, to obowiązki domowe powinny być podzielone na pół, albo można wynająć jakąś pomoc.

Rozmówiliśmy się wracaliśmy wczoraj popołudniu, bo w niedzielę wyjeżdża na trzy dni. 
Dla mnie te 2 tyg. były jak wakacje, ale u K. rewolucje. I o ile jestem spokojna o najbliższe miesiące dla mnie, tak mu nie zazdroszczę. Uważam,że to była fajna rozmowa, praktycznie wszystkie kwestie z obu stron zostały umówione, ja powiedziałam co mnie martwi, on czemu tak postępował. Chyba dopiero teraz poznaliśmy dobrze swoje perspektywy co oboje trochę uspokoiło. I było bez krzyków. Choć z dwa razy załamał mu się głos.
Apogeum- nie zdecydowałam się na mail. Chciałam by mówił sam do czego tam doszedł. Trasy nam na wszystko nie starczyło.

Dużo z siebie wyrzucił.
- uzmysłowił sobie, że większe szanse są na to, że nas w jego życiu nie będzie, niż, że będziemy i byłby sam sobie winien takiemu stanowi rzeczy, a już raz stracił rodzinę.
- wie, że nie ma prawa oczekiwać, że przy nim będę, nie w obliczu tego, z czym mu się teraz przyjdzie mierzyć i dobrze robię nie chcąc z nim mieszkać, bo on musi teraz być sam by nam nie szkodzić
-w dniu w którym odczytał maila miał terapię więc poszedł za ciosem i przyznał się terapeucie do wszystkiego. Na następnym spotkaniu terapeuta powiedział mu, że nie może go dalej prowadzić, jedno to złamanie umowy terapeutycznej i manipulowanie nią, a druga sprawa, że uważa, że nie jest w stanie efektywnie mu pomóc, jego kompetencje nie są wystarczające i kontynuowanie terapii uważa za nieetyczne. Polecił/przekierował go do innego terapeuty który się tego podejmie, ale zacząć może dopiero od nowego roku bo zamyka z jednym pacjentem terapię a na nowych teraz nie ma miejsc. Przy okazji zaproponował to, dzięki czemu 3 lata temu K. ruszył z miejsca, terapię w ośrodku zamkniętym dla tych z nawrotem choroby. Tu mi poopowiadał, że oprócz konsultacji psychiatrycznych, jest ileś godzin terapii indywidualnej, 60 h terapii grupowej i jest też sesja rodzinna, ale to go nie dotyczy no i to na 2 tyg. plus potem kontynuacja z grupą wsparcia weekendowo. Pierwszy wolny termin jest na 7.12, znalazł po drodze x powodów by z tego nie korzystać, ale bardzo potrzebuje się odciąć, więc się zapisał i już opłacił, bo jednak strata pieniędzy zawsze boli. W pracy co prawda powiedzieli, że chyba oszalał chcąc brać wolne z końcem roku ale wykłócił się z prezesem tym, że od 2 lat nie miał żadnego urlopu a chodzi o sprawy rodzinne i jedzie do Niemiec.

Ale dlaczego chce się zdecydować na terapię- i tu mi opowiedział i się solidnie wyżalił:

-wie, że mu odpieprzyło (tu użył mniej cenzuralnych słów) i to się skumulowało w ostatnich tygodniach i uderzyło we mnie, ale co prawda już wcześniej popijał i wiedział, że nie powinien ale rozpił się przez tamtych parę tygodni, a potem jak już byłam to nie mógł się powstrzymać, od dłuższego czasu nie radził sobie z ilością rzeczy na które nie ma wpływu i sam nie wiedział czy przynosi pracę do domu czy dom do pracy, posypały im się 2 projekty przez pandemię,  powinien być teraz za granicą i załatwiać wiele spraw,  już na tym etapie są dużo stratni, od dwóch lat nie miał urlopu, zapieprzał a nawet go nie cieszyły owoce tego, od kiedy się rozpił kilka razy podniósł głos na pracownika i miał rozmowę upominającą bo mają żelazne zasady co do kultury zarządzania, że miał też dużo gniewu wobec mnie za to, jak wtedy postąpiłam, że go tak wtedy potraktowałam- że miesiąc zbierał się do tamtej rozmowy o byciu razem a ja po prostu podziękowałam i się zmyłam (tu podkreślał, że nie chce bym pomyślała, że mnie obwinia, nie mógł mnie do tego przecież zmusić ale fakt że miał o to dużo gniewu i żalu w sobie i chyba też to nam nie odbijał) do tego jeszcze ta laska czyli wracanie do starych sposobów zagłuszania. W lipcu stracił kontakt z najmłodszą siostrą (jedyny z rodziną) bo rodzice się o tym dowiedzieli, a oni już nie mają syna więc ona brata i jej zabronili, krótko potem go zostawiłam, parę tyg. później  nagle ja z wiadomością o ciąży- a jedyne co on miał w głowie, to że znowu wdepnął i wrócił do nałogu a tu jeszcze dziecko. I jeszcze X innych rzeczy- właśnie mówiąc o tym mu się kilka głos z te dwa razy załamał. Bo ma świadomość, że chwila i mu się wszystko spieprzy (tu też użył mniej cenzuralnych słów).

-ślubu może i  by chciał (bo mówiłam, że się boje o to), bo mnie kocha ale na tym etapie on nie wnosi żadnej wartości dodanej do tej relacji, a bycie mężem to obowiązki i bycie moją podporą a on póki co zamiast być dla mnie i mnie wspierać obciąża mnie sobą i o to też ma do siebie pretensje.

-nakręcał się negatywnie tym, że widział, że nagle zaczęłam roztrząsać kwestie jego pochodzenia, religii, a jakoś prawie rok temu mi to nie przeszkadzało, że przecież czuł, że go analizuje od stóp do głów, słowa, zachowanie, interpretuje to przez pryzmat tego, bardzo go to dotknęło, że nagle przestałam w nim widzieć człowieka a tylko muzułmanina i nagle wszystko fe i gdyby nie jego usprawiedliwianie mnie  ciążą i matczynymi instynktami i hormonami to kazałby mi spadać, bo rasizmu to on już się w życiu naodczuwał. Trochę się śmiał z moich książek które pozamawiałam, ale powiedział, że jest jakieś 100% szans, że nie zgadza się z połową rzeczy, które tam przeczytam więc najlepiej bym pytała o to, co mnie martwi. Że przecież przez tamte miesiące też był decyzyjny i on wszystko planował i organizował, ale tu mu zwróciłam uwagę, że jest różnica między informowaniem mnie, że nie mam nic planować na weekend bo zarezerwował hotel ze spa w górach a tym, że mi oznajmia, że moje miejsce jest przy nim, a jak nie w jego sypialni to w domu, jak nie w domu to w mieszkaniu. Przyznał, że przegiął, ale to dla niego naturalna potrzeba, że chce nas przy sobie i że nie będzie udawał, że czuje inaczej. Teraz to niemożliwe, bo muszę o siebie dbać a on nawet nie chce wiedzieć jak będzie znosił kolejne tygodnie, miesiące i jak będzie okropny. To że się wycofuje, nie znaczy, że z nas rezygnuje.

Dokończaliśmy u mnie w mieszkaniu, bo nam trasy nie starczyło i do wieczora nam zeszło

Zapytałam czy oferta, bym mogła zamieszkać w tej jego kawalerce jest aktualna, i tu miałaś rację Apogeum- ucieszył się, że szukam rozwiązań z nim Powiedział, że oczywiście, jak się zdecyduje to mam powiedzieć. Powiedziałam, że chodziłam na terapie i chciałam wrócić, ale średnio mnie stać. Powiedział, że nie ma być mi głupio i poprosić o kasę na to, bo moja terapia to nasza wspólna sprawa a jeśli inaczej póki co wspierać mnie nie umie to chociaż finansowo.

Powiedziałam mu dlaczego tamte propozycje uważałam za próbę kupna i zawłaszczania mnie, opowiedziałam o mamie i tacie, było mi miło, bo sporo dopytywał, interesowało go to. Uznał, że tym bardziej się cieszy, że chcę skorzystać z mieszkania bo to znaczy, że jednak trochę mu ufam i nie boje aż tak.

Ogólnie poopowiadał mi dlaczego mu się tak spodobałam i co we mnie ceni, w sumie to było miłe, bo nie myślałam, że on różne kwestie interpretuje w taki a nie inny sposób i że akurat to ceni. I zdecydowanie nie po muzułmańsku

Dodał też, że trochę go wkurza, że podważam tyle kwestii i czy on po prostu nie może mnie kochać według własnych definicji a ja nie mogę tego zostawić jeśli to nie będzie mnie krzywdzić czy jakoś uderzać we mnie? Przy okazji zauważyłam, że on mocno gloryfikuje macierzyństwo bo kilka razy podkreślał, że jako matka będę najlepiej wiedziała jak to wszystko powinno dalej wyglądać i pozostaje mu się jedynie ode mnie tego uczyć, bo mnie już zawiódł, to żeby chociaż dziecka nie zawiódł. Ja powiedziałam, że jak nie wycofa się z tego ośrodka i będzie chciał, to mogłabym przyjechać na tę rodzinną sesję- co prawda nie wiem o co w tym chodzi i jak to wygląda, no ale będziemy mieli dziecko więc... ucieszył się i powiedział, że pomyślimy. I w sumie tyle.

Obejrzeliśmy trzy odcinki Etosu na netflixie i poszliśmy spać. Ale nie było seksu, tylko całus w czoło i poszliśmy spać. Rano śniadanie, chwilę pogadaliśmy i pojechał, i tyle. Widzimy się 2.12 bo lekarz, ale powiedział, że jakbym sie odezwała wcześniej i chciała chociaż wypić herbatę to chętnie wpadnie.

Za happy end tego nie uważam, bo to dalej tylko rozmowy, ale myślę, że zmieniłam do niego nastawienie, w sensie nie boję się go. W ogóle te dwa tygodnie odcięcia to był świetny pomysł. Chyba dla obojga. Tak przynajmniej uważam. Widzę w nim dużo dobrego- w sensie i refleksje i stosunek do wielu spraw. No... byle się leczył.

Ale podsumowując:
-nie jesteśmy razem
-nie będziemy mieszkać razem (przynajmniej w najbliższej przyszłości)
-myślę, że co by nie było, to uda nam się wypracować fajną przyjaźń.

PS Turk'un karisi- opowiedział mi trochę o rodzinie i o pochodzeniu. Jak czytam o południowo- wschodniej części Turcji to tak... słabo. Mogłabym napisać do Ciebie i zadać kilka pytań?

I żyli długo i szczęśliwie. Żartuje (chociaż może od któregoś momentu, kto wie). Zaczęłam tak, bo to wszystko zabrzmiało jakoś tak pozytywnie mimo trudnych tematów.

Chciałam napisać, ze pierwszy krok do tego długiego szczęśliwego życia zrobiony, ale tak w sumie to on jeszcze żadnego kroku nie zrobił, na razie jest na etapie... szukania wygodnych butów, bo droga daleka i wyboista. Ale to już coś. Tak jak napisałaś: to tylko rozmowa, ale jeśli nie będzie gołosłowny, to może jakiś happy start będzie, bo happy end to dużo później może. Ale jako ze szklanka ma być do połowy pełna, a nie pusta, to trzeba się cieszyć, ze rozmowa poszła dobrze.

Na ten moment najważniejszy jest fakt, ze powiedział terapeucie prawdę.

A to w mojej opinii chyba najważniejszy fragment:

Żeby jemu, a w konsekwencji kiedyś Wam, się udało, on nie może o tym zapominać i musi być konsekwentny w działaniu. I Ty w sumie tez musisz o tym pamiętać i tez być konsekwentna, żeby mu to nie umknęło.

Rita, ale z tym mieszkaniem to tylko mieszkanie tam, tak? Nie przepisanie?

Potencjał ma ogromny, ale oprócz alkoholu to żeby jeszcze nad zapędami pracował Co do macierzyństwa to prawda, lepiej żeby w tę stronę

Tak, konsekwencja z obu stron to myślę będzie pół sukcesu. I co do drogi... długiej i wyboistej, zgadzam się Przy pozytywnym założeniu, że skorzysta z ośrodka i potem będzie się leczył- trochę się martwię jak się będzie zachowywał i gdzie znaleźć granicę między wsparciem a próbą leczenia przeze mnie o której wspominał Pasławek, no ale teorię z książek poznaje, to może ogarnę. No i... co nas nie zabije to nas wzmocni.

Co do mieszkania- Miron, tylko mieszkanie, ja powiedziałam, że nie chcę by to mieszkanie przepisywał bo to zbyt duża zależność i zbyt duży dług wdzięczności- dokładnie tak jak napisała Apogeum.  Niech je przepisze kiedyś na dziecko i tyle. Czynsz będę sobie płacić sama- to był mój warunek i się zgodził.

CO do narkotyków- zarzeka się, że tak jak już mówił- od 3 lat jest czysty. Pytałam o to wrażenie, że jakbym rozmawiała z dwójką ludzi w przeciągu x czasu to mówił, że to chyba wynikało z tego, że było w nim dużo gniewu, zmartwień, dużo stresu plus to nie picie na moją prośbę i w środku się kotłowało i raz udawało mu się ogarniać to wszystko i był miły a raz nie i ... nie był.

Kasia- co do stanowiska. Kiedyś o tym rozmawialiśmy, on mówił, że to lubi no ale ten rok to jeden wielki żart jest. Trochę go martwi, że już teraz czuje się wypalony i jak totalnie straci do tego serce to zrezygnuje. O ile odłoży wystarczająco dużo pieniędzy by zainwestować w coś tam, w co chce.

Spoko Kasiu Z Gaziantep. Jak czytam to tak słabo Ale aktualnie i ostatnie lata słabo, nie wiem jak to było 13 lat temu. A co do rodziny nic specjalnego. Historia jakich wiele. Tak jak przypuszczałam i jak zdawkowo wtedy powiedział, nie spełnił ich woli, a rodzina bardzo konserwatywna a ojciec despota. Dużo kasy zainwestowali w jego wykształcenie i tylko w jego bo jedyny syn, a miało być tak, że K. wróci i poprowadzi nie duży biznes ojca, zajmie się rodzicami i będzie żyć jak należy- żona, dzieci. A, że "niewdzięczny" i nie chciał wracać to go wywalili z rodziny. No i jak pisał Miron- to nie była biedna rodzina

Ten chłop to chyba w niczym nie miał w życiu łatwo Tyle co mu się z kasą poszczęściło... i z Ritą

Nie wiem czy to stanowi jakieś pocieszenie, ale czytałam artykuł z kwietnia, że wystarczył miesiąc lockdownu czy ogólnie ograniczeń związanych z wirusem a w USA wzrosła sprzedaż alkoholu aż o 55 %, a około 30% badanych przyznało, że na home office pije alkohol wykonując służbowe obowiązki. Tendencja dotyczy większości krajów, choć tam te statystyki były najwyższe. Telefony zaufania dla kobiet (i nie tylko) przeciążone, ośrodki interwencyjne przeciążone, czytałam też wywiady z terapeutami, którzy mówią, że wracają do nich pacjenci którzy już pokończyli terapie bo wiedzą, że zaczęli stanowić zagrożenie dla rodzin i wracają do nałogów- niepewna sytuacja finansowa, ryzyko utraty pracy, obcinane pensje i widmo długów, upadające biznesy... spędzanie dużej ilości czasu w domu z rodziną, brak odskoczni w postaci kultury, siłowni itd... nie każdy sobie z tym radzi, niestety. To zdecydowanie ciężki rok dla niemal wszystkich, ale dla niektórych stanowiący naprawdę duże obciążenie.

Przez twój ostatni długi pojednawczy post, przebrnąłem przez cały wątek. I wiesz co?

Byłem kiedyś jak twój facet. I w przeszłości i próbach i motywacjach zmian. Nie jestem żadnym mędrcem i nie poczuwam się do udzielania rad, ale trochę zazdroszczę mu. Wiesz czemu?

Ja miałem takiego pecha- że przez wszystko to przebrnąłem razem z żoną. Ciesz się, że on naukę co do swoich skłonności wyciągnął na innych kobietach, że alkoholizm przyszedł przed Tobą i poszedł się leczyć przed Tobą. Że świadomość własnej osoby, problemów i chęć zmian wypłynęła z niego samego, bo dla mnie to jest dowód, że nie masz do czynienia ze złym człowiekiem. To nie jest degenerat który chce mieć Cię dla własnych celów i niszczyć. On pewnie cierpi i do końca życia będzie z nim świadomość, że nosi w sobie to oblicze. To już kara sama w sobie. Ja z nią żyje, żyje z ciągłym lękiem, że znowu skrzywdzę rodzinę. Dla niego jest chociaż szansa, że jego córka lub syn nigdy się nie dowiedzą, jakie oblicze skrywa ich tata.

Wiesz co czuje mężczyzna wiedząc, że kobieta którą kocha boi się go? Który sam podejmuje decyzje o odsunięciu się od swojej rodziny bo im zagraża? Ile ma w sobie pogardy do samego siebie? Ile pracy musi wkładać w to, by dało się go znów kochać?

Ten mail to była czysta mądrość. Moja żona mimo krzywd, które jej wyrządzałem uratowała mnie prostymi słowami- że nie jestem złym człowiekiem, ale jeśli chce niszczyć siebie, to ani ona ani nasze dzieci nie będą na to patrzeć... i wystawiła mnie za drzwi. Za tymi drzwiami spędziłem trzy lata, zanim znów były dla mnie otwarte. 

Dla mnie impulsem do przyznania, że się staczam przez alkohol- a też bardzo ładnie to wszystko było u nas opakowane- że tak powiem, luksusowo, jak u was - był moment kiedy przyjechałem do domu, oczywiście wstawiony, by zrobić kolejną awanturę. Doszło do przemocy fizycznej- może nie uderzyłem żony, ale mocno szarpałem i groziłem. I to był moment, kiedy coś pękło we mnie. Odsunąłem się od nich, a fakt, że wymierzyłem taki cios w osobę, która kiedyś mi zawierzyła skończył się u mnie próbą samobójczą. Długim leczeniem. Ośrodek, grupy AA, terapie indywidualna, stwierdzona depresja, wyznaczone wizyty pod nadzorem z dziećmi przez jakiś czas- miały wtedy 2-4 lata)

Dziś od tamtych momentów mija 9 lat- właśnie wtedy żona ponownie otworzyła mi drzwi do naszego domu. Jestem trzeźwy od 10 i pół roku. Od tego jedynego aktu przemocy mija około 12 lat. Wiesz, że mam te wszystkie daty zapisane w kalendarzu? Żeby pamiętać co mogłem stracić. Wciąż widzę przed oczami twarz żony i jej strach kiedy doszło do tej przemocy. Jej rozczarowanie kiedy przywoziła dzieci na nadzorowane spotkania. To mi wystarcza, żeby kiedy ktoś proponuje mi na spotkaniu alkohol- odmówić i nie wstydzić się powiedzieć wprost, że jestem alkoholikiem i żadne "ze mną się nie napijesz" nie zadziała.

Cieszcie się, że on przerobił to wszystko przed wami, że nie uczył się na Tobie. To facet o wysokiej swiadomości  swoich problemów. Ciesz się, że podczas kłótni wolał wyjść z pokoju. Bo on Cię chronił przed samym sobą!  Jak przypominam sobie swoje cierpienie sprzed lat i teraz z nim empatyzuję to łzy mi w oczach stają. Moja żona do dziś w rozmowie mowii, że nie mogła uwierzyć, że alkohol sprawił, że stawałem się innym człowiekiem. On też w sumie sugerował, że zachowywał się tak bo zaczął znowu pić. U mnie było podobnie.

Wiem, że społecznie nie skupia się na tym, ale wiesz nie zawsze jest tak, że jak facet pije czy dopuszcza się pewnych rzeczy to jest doszczętnie zły i zdegenerowany. Nie tylko dziewczynki wzrastają w poczuciu krzywd, nie tylko kobiety są krzywdzone przez rodziców i otoczenie. My też cierpimy, mamy traumy, złe doświadczenia, nas też COŚ tworzy i niszczy. Nie interesuje Cię co było przełomowymi momentami że podjął kiedyś walkę sam ze sobą? Czemu zaczął pić? Czemu dokładnie służyły te panienki? Jak było z tamtą aborcją?

Oczywiście ja Ci nie mówię, że masz z nim być i dawać szanse bo nikt Ci nie da gwarancji na nic.  Ale chcę Ci przekazać, że wszyscy jesteśmy tylko ludźmi, błądzimy, postępujemy źle a to nie równa się byciu złym człowiekiem. I tyle. On już za swoją przeszłość został w pewien sposób rozliczony, ona zawsze z nim będzie- uważam, że nie potrzebuje kolejnych kar, dalszego rozliczania z tego a WIARY, że sobie poradzi. Niby nic... ale połowa moich kolegów z AA zawsze w końcu mowila, że nie dałaby rady gdyby nie wierząca w nich kobieta u boku. My też chcemy tylko kochać i być kochani.

Powodzenia dla niego, może dla was. Trzymajcie się.

Da się Rito i to żaden kit czy optymistyczny nadmuchany balonik słodko ckliwy to prawdziwi ludzie z krwi i kości różnych zawodów i religii narodowości .
Dwóch czy trzech na dziesięciu z tych którzy się leczą daje radę zdrowiejąc, nie ma w tym żadnej magi czy predestynacji ,kwestia,uruchomienia naturalnych procesów dojrzewania zatrzymanych , rozwoju świadomości i wzrastania wolności - wiem wielkie słowa Dochodzenie do trzeźwości to też proces prowadzi przez różne doświadczenia jakby siłą rozpędu uzależnionego umysłu,czasem jakby regresywnie, nie jest to jednak wyrok ,wolność i jej poczucie jest naturalna tak jak trzeźwość na ogół  do 4 lat jeszcze się "świruje",ale to moje nienaukowe obserwacje.No i w neuroprzekaźnikach robi się porządek jak im się nie przeszkadza chorym myśleniem.Nie da się żyć trzeźwiejąc nie widząc krzywd tak jak nie da się żyć ciągle pławiąc się w chorym poczuciu winy ,karząc ciągle osądzając surowo się za przeszłość to też jest forma strasznej pychy manipulacja ,po to żeby nie spodziewać się po sobie czegoś innego lepszego .
Reszta na stałe wraca do picia ćpania,a nawet jeżeli nie wraca do tego to zmienia uzależnienia na inne,bądź wariuje,izolując się ,popełnia samobójstwa.

Narcyzm właściwie i uzależnienia to dość stosunkowo rzadkie połączenie, ale oczywiście się może zdarzyć,socjopatia i alkoholizm jeszcze rzadziej się zdarza a raczej nikłe w skali to jest zjawisko.
Rozróżnienie zaburzeń osobowości jest bardzo trudne ponieważ objawy i skutki uzależnienie mają wspólne cechy powikłania egotyczne są podobne w sposobie myślenia postawach .
Najwięcej zależy od motywacji pacjenta a nie od sprawności psychiatry chociaż oni mają spore doświadczenie i po jakimś czasie wyczuwają intuicyjnie co jest co nawet jak ktoś ściemnia ,bo proces zdrowienia w leczeniu alkoholików i narkomanów jest procesem odkłamywania,leczenia sumienia i urazów, ćwiczenia się w empatii na nowo,odpuszczania sobie win,zadośćuczynienia wyrządzonych krzywd ,poznawania istoty swoich błędów.Nie ma jednego jedynie słusznego wzorca ani na sięgnięcie dna ani na dochodzenie do równowagi .
Moja żona nie widziała mnie nigdy ani naćpanego,ani pijanego podobnie córka z tym że nie ukrywałem przed nią kim jestem i co działo się ze mną jak ćpałem czy piłem,jak się poznaliśmy byłem już stosunkowo "odparowany",ale zanim do tego doszło to narobiłem różnych głupot i wcale nie "po pijaku" już za "świętej abstynencji" , bo niezły ze mnie ancymon coś jak Twój 

Ritko, ja wam przede wszystkim gratuluję, że potraficie przeprowadzać takie trudne rozmowy i nie boicie się takich konfrontacji.

Często jest tak, że ludzie wolą żyć własnymi wizjami na temat innych osób i własnego życia, zamiatać rzeczy pod dywan, tworzyć iluzje by było im łatwiej, i potrafią w takich iluzjach trwać nawet całe życie. Nawet jak twierdzą, że chcą znać prawdę to w zderzeniu z nią wcale nie potrafią jej przyjąć. A taka otwartość jaką macie wobec siebie i takie próby wypracowywania wzajemnego zaufania jak ta rozmowa, to myślę, że dowód dużej dojrzałości z waszej strony i ogromnej, ogromnej otwartości na siebie.

Czy ludzie się zmieniają... osobiście uważam, że tak, ale ja zawsze byłam z tych co w ludzi wierzą. Zmieniają, bo z wiekiem uczą się postrzegać pewne rzeczy inaczej, dojrzewają, weryfikują wiele rzeczy.
Ale dalej zalecam Ritko by i u Ciebie jednak na tym"cenzurowanym" też był. Jego problemy są świeże, nawrót choroby świeży, więc myślę, że rozumiesz dlaczego.

Przy okazji- wszystko dobrze, uspokoił się trochę, ośrodek aktualny?

I jedno i drugie jest bardzo trudne i jedno i drugie trwa, a trwa. Jak on dalej będzie te błędy z przeszłości rozgrzebywał i w poczuciu winy trwał to będzie to trwało cholernie długo, nie ruszy. A łzy wskazują, że chyba wciąż tego nie przerobił. Chyba, że chodziło o wstyd przed nią i strach jak ona to odbierze.
Gratuluję tej dziewczynie gotowości do przyjęcia takiej prawdy o nim. Czy im wyjdzie czy nie- to takiej otwartości mogą im pozazdrościć nie jedne pozoranckie małżeństewka czyli śmieszne układziki śpiących obok siebie obcych sobie ludzi.
Wielu facetom wydaje się że pozostawanie twardym i niewzruszonym to ta niby siła a siłą to to jest przyznawanie się do tych słabości. Jak on się nauczy nazywać swoje stany i mówić wprost, że mu teraz źle i że emocje i instynkty zaczynają brać górę i musi wyjść, co tu było tak strasznie krytykowane,   a nie, że będzie udawał, że jest dobrze i tkwił w tych pozorach siły, to większa szansa, że nie będzie narastał w nim gniew i poczucie osamotnienia- a to się przełoży na większy spokój i równowagę. Ale do tego to już sam musi dojść.
No i każdy alkoholik i osoby z takimi problemami już zawsze będą u siebie na tym ładnie nazwanym cenzurowanym. To już zawsze będzie mniejsza lub większa kontrola myśli i zachowań.

Fajni jesteście, Rita. No, on ciut mniej, ale jak przestanie wariować to potencjał ma.
Gratuluję córeczki- odpada Ci problem obrzezania i jeszcze kilku tradycji związanej z synami.

Opowiem Ci taką ciekawostkę o połogu w tureckim rozumieniu, bo K. może być tak nauczony, choć wy niestety nie macie tylu bliskich pod ręką ale żebyś wiedziała, że nie koniecznie K. jest wariatem, tylko ... w Turcji tak jest i lepiej ustalcie jakieś zasady przed A więc: pierwsze 40 dni po porodzie to święta rzecz i matka nie może przez ten czas być sama w domu! ani przez moment! stąd matki, ciotki, babki ciągle obecne -> tu się o depresji poporodowej nie mówi zbyt dużo, ale właśnie to ma na celu zmniejszenie ryzyka baby blues i by młoda mama pod ciężarem burzy hormonów i tej rewolucji nie zniechęciła się do macierzyństwa i nie była przeciążona, ma się zajmować tylko dzieckiem, a te opiekunki sprzątają, gotują i pomagają przy dziecku i w domu, byleby matka była tylko dla dziecka bo w Turcji dzieci to świętość! Przez 40 dni kobieta nie może opuszczać domu, dziecko też nie (dziecko to  nawet do drugiego roku życia), nie można zostawiać dziecka w ciemnym pomieszczeniu,  a mężczyźnie nie wolno zbliżać się do kobiety w seksualnym kontekście choćby chodziło o zrobienie dobrze ręką w tym czasie, 40 dnia do dziś wyprawia się często huczne imprezy, dekoruje dom i jest świętowanie końca połogu. U nas było prawie 90 osób, jest specjalna połogowa moda nawet. A no i jeść- kobieta musi i ma jeść tu jest po staremu. Także by Cię K. nie utuczył  z tej nadopiekuńczości A jeśli chodzi o nadawanie dziecku imienia - to szalenie ważne dla Turków, tu imiona zawsze coś znaczą i to jest ogromne wydarzenie, nie zdziw się jak K. będzie to chciał jakoś celebrować . Na przykład mój syn to dosłownie "przynoszący szczęście" Więc to tak jakbym wołając Eymena wołała "Przynoszący szczęście, choć do mamy"

A, i jeszcze:

Ummet też mnie traktował, jakbym była ze szkła. Ja miałam tylko sobie rosnąć i odpoczywać. Nawet małego worka z zakupami nieść nie mogłam, no bo jak to. Wszystko od A do Z było ogarnięte. Łącznie z prywatnym porodem, bo przecież nie może pozwolić, by ktoś w takim momencie nie daj Boże źle mnie potraktował więc przy nim był. Nie mówiąc o cierpliwości i ani jednej kłótni przez cały ten okres bo to grzech denerwować kogoś w błogosławionym stanie. Jak będąc zła i zapłakana (bardzo źle znosiłam ciążę) zaczęłam tłuc szklanki i talerze, to mi cierpliwie podawał kolejne powtarzając, że to taki czas a potem tylko wzdychając, że musi iść kupić nowe bo trzeba wypić herbatę przed snem Sama głowa rodu (teść) mówił, że on nie może teraz myśleć o sobie i że jego Marcela "wkrótce wróci" i ma się modlić za nas... Oczywiście za akcję było mi wstyd a tu każdy się z tego śmiał i dalej błogosławił.  W Turcji ciąża, poród, połóg, w ogóle macierzyństwo jest bardzo honorowane i otoczone troską, Turczynki rodzą i CHCĄ rodzić młodo bo zmienia się ich status społeczny i są ważniejsze w hierarchii.

I znowu- jak chcesz Ritka to pisz i zadawaj pytania, bo on jako Turek może mieć naprawdę dziwne przekonania i zwyczaje. Baardzo dziwne z naszego punktu widzenia.