Wieść o ciąży po rozstaniu, czy powiedzieć o niej ojcu dziecka? - Netkobiety.pl

A ja tam jestem po ludzku ciekaw, co gość tym razem wymyślił I dlaczego ma dalej gdzieś to, że Rita powinna mieć teraz spokój a nie ciagle nowe przeboje z nim.

Tak, to po części prawda. Jedno to była ciekawość po co wtedy przyszlam i co mu chcialam powiedzieć a druga to właśnie rozmówienie się bo miał mi kilka rzeczy też do powiedzenia. W wielkim skrócie to w ciągu tych 6 tyg. Zdążył wejść w inną relację (która jak utrzymuje nic nie znaczyła), a zakończył ją dopiero po tym, jak na spokojnie ustaliliśmy, że spróbujemy być razem, więc prawie tydzień później. W tym kilka dni po wspólnej wtorkowej nocy. Ale to jakby nie jest takie czarno białe, bo przecież mógł robić co chciał, nie byliśmy razem. No i nie o to poszła drama, ale to potem na spokojnie napiszę.

Czyli informujesz nas tak wybiórczo co i jak no ale kto ci zabroni.

Widzisz byłaś tylko opcją. Jemu nie zależało na Tobie na zasadzie nie ta to będzie inna. On nie marnował czasu (oczywiście nie byliście w związku, takie tłumaczenie) gdyż nic do Ciebie nie czuł i nadal nie czuje.
Chce jedynie dziecka bo jest jego. Dlatego była opcja Wy.

Nie wybiórczo Maku, dowiedziałam się tego wczoraj jak wrócę do mieszkania z zakupów to na spokojnie napiszę całość.

Oki ale ta wiedza zmienia perspektywę.

1 sprawa: Feniks, szczerze to nie sądziłam, że fakt posiadania więcej czasu i forma bliższa konwersacji i wymiany wiadomości, kiedy mam chwilę a nie obszernych wpisów raz na parę dni zostanie odebrana jako... budowanie napięcia? Jakby nie sądzę, żeby ludzie siedzieli w internecie i ekscytowali się i wyczekiwali postów obgryzając pazury i myśląc "co dalej u kogoś obcego", co po prostu w miarę zbliżonego problemu coś może ich interesować i posłużą radą kiedy mają jakąś wiedzę. Tak jak to ma zresztą miejsce.  I tak- targają mną emocje i dramatyzuje. Podkreślałam już emocjonalność moich wpisów, jak i to, że nie radzę sobie z tą całą sytuacją. Bo się targam od teorii do teorii podstaw jego postępowania, bo widzę jak zaczynam bronić i tłumaczyć, że ulegam wpływom a w środku jest jeden wielki strach. To, że ja nie umiem w ludzi, nie znam się na pewnych mechanizmach i kulturowych aspektach a do tego zagłuszałam intuicję to już jest mój problem, i wiesz mi, czuje się z tego powodu wystarczająco głupia, tak jak czuje się za słaba na ten moment by mierzyć się z K.... i jestem po prostu na to zbyt głupia. A uczucia raz to zagłuszają, raz nie. To też trudno przyznać przed samym sobą.  Tak samo jak to, że postąpiło się parę miesięcy bardzo nierozważnie. I że tak naprawdę, to dotychczas miałam lekkie życie (i sztuczne problemy w głowie) i po raz pierwszy stykam się z całkiem konkretnymi problemami. A to forum to jedyne miejsce gdzie  te emocje i dramatyzm mogę z siebie wyrzucić. Bo sobie nie radzę, ot co. Bo niestety ale w realu nie bardzo mam kogoś na tyle zaufanego by tym się dzielić, a na powrót do terapeutki wciaż czekam. I jestem wdzięczna Kasi, której chciało się poświęcać dwie godziny swojego życia na rozmowę telefoniczną z obcą dziewczyną by wyjaśnić co i owo i gdzie sprawa z taksówką w kontekście kulturowym to małe piwo. I ludziom na forum też bo albo jestem zbyt ufna albo zbyt płytko postrzegam postępowania innych. Sytuacja już praktycznie się wyklarowała tak czy siak. Na twoim miejscu po prostu nie poświęcałabym czasu i energii jeśli irytuje Cię autor bo ma taki a nie inny "styl bycia", bądź nie wierzysz w historię no bo i po co? I nie mówię tego złośliwie, serio Mi by się nie chciało.

2 sprawa: Wracając do tematu i wczorajszej rozmowy i dlaczego sytuacja się już praktycznie wyklarowała i nie ma co zbierać. Całą rozmowę odebrałam jako całkiem skuteczną próbę wpędzenia mnie w poczucie winy, praktycznie za wszystko. Pytałaś Apogeum czy było na chłodno- było bardzo na chłodno. Ale  w pewnym momencie nawet całkiem przyjacielsko. I cały czas spokojnie. Nawet umówiliśmy się na szczerość, założyłam że będzie szczerze.

Nie przytoczę konkretnie już rozmowy, ale oznajmił mi, że:

- temat nas już nie zaistnieje, bo upokorzyłam go już dwa razy i trzeciego razu nie będzie. (zostawiając go)
-na moje pytanie czy przyjeżdzając wtedy do mnie to była tylko ciekawość co chciałam powiedzieć, to powiedział to, co już napisałam: że w pewną relację wtedy wszedł, że co prawda nic dla niego nie znaczyła, ale to jak go potraktowałam już tak, i to chciał rozmówić. Relację zakończył dopiero po naszych ustaleniach dot. nas, dodatkowo dodał, że może do tej relacji wróci, że w każdym razie są umówieni na piątek. Jak powiedziałam, że mówił, że niby nic dla niego nie znaczyła, to potwierdził, że owszem, nie, że jej uczciwie powiedział, że nie ma na nic liczyć z jego strony oprócz miłego spędzania czasu. To powiedziałam, że może ta dziewczyna ma jakieś nadzieje a on to wykorzystuje, to powiedział, że jeśli jest na tyle głupia by po 3 tygodniach wystarczył telefon a ona się na to zgadza, to jej nadzieje to też jej problem. I dodał, że jego nadzieje też mnie przecież nie interesowały.

- to się zapytałam, po co był w ogóle cały ten cyrk i upór z jego strony na my-tu-już-teraz, po co te akcje z tymi kontami, te propozycje, czemu naciskał skoro ja nie wiedziałam czy chcę być razem. Powiedział, że przecież nie wycofuje się z tego, co do mnie czuje. I dopytał czy na pewno chcę szczerze, bo potem znowu mu zarzucę, że mi mąci w głowie. No chciałam. To powiedział, że to była tak naprawdę jedyna okazja bym do niego "wróciła" i że sie tego desperacko złapał. Tak jak ja desperacko złapałam się jego "ze strachu" (?). I, że jak znowu mógł mnie mieć to nie chciał tracić czasu. Co do kont i tych spraw, to sam do końca nie wiedział, ale po rozmowie z terapeutą stwierdził, że chyba chodziło o to, że im szybciej obrzuci mnie zależnościami względem swojej osoby tym trudniej będzie mi znowu uciec. Ale, że nie doceniał mojego uporu. Że z jednej strony go ceni ale doprowadzam go do szału nim. Ale też podważał moje intencje, bo parę tyg. wcześniej go odrzuciłam, a nagle jak ciąża to jednak zgodziłam się z nim być, czyli co- strach, bo godnie i wygodnie, bo finanse. (czyli tak jak przypuszczałam). Po czym dodał, że ten temat możemy zamknąć bo trzeci raz go nie upokorzę.

- Powróciłam do kwestii doprowadzania do szału, bo jak przychodził się przytulić to zazwyczaj mówił, że nawet nie wiem, jak się przy mnie relaksuje i że mu tego bardzo potrzeba więc jak to w końcu? To powiedział, że nie tak właśnie z nami jest? I nie tak było przez tamte miesiące? Że bardzo dziwnie na siebie działamy. Dużo chemii i pożądania,  rywalizacji, skrajnych emocji, spięć. Mu taka relacja nie przeszkadzała, ale uczucia tylko z jego strony już tak. Zwróciłam uwagę, że to nie jest tak że ja nic do niego nie czuje, po prostu nie nazywam tego jeszcze w tak duży sposób, no to kazał mi sobie darować bo to już nie jest istotne.

Kolejna rzecz którą mi wyrzucił, to to, że się pojawiłam i nagle dałam sobie prawo do tego, żeby ingerować w jego życie, wyciągać wszystkie słabości i je roztrząsać. A na końcu doczepiłam się tematu (alkohol) , który jeszcze mu pozostawia pozory kontroli czegokolwiek. I że przecież nie jest głupi i wie, że nie może pić. Że wie, że manipuluje terapią, że ma problem. Że boi się odstawić alkohol całkowicie, bo wie jak to znosił poprzednim razem i jaki był dla innych. A mając mnie pod ręką pewnie by te emocje wyżywał na mnie. Na pytanie czemu w takim razie nie pójdzie na terapię grupową tak jak mu proponował terapeuta, to nie, bo on ma określony wizerunek i określoną funkcję, a nie wie kogo tam spotka. Tu już był trochę mniej spokojny, bo mówił, że tak naprawdę jestem jedyną bliską osobą jaką ma, jedyną która o nim to wszystko wie i może i miałam prawo do wytykania mu  tego wszystkiego, ale że przecież jestem też kobietą, w której jest zakochany i mogłam chociaż sprawiać pozory, że nie uważam go za totalne zero nie radzące sobie ze sobą i mu męskosć podeptałam. No to zapytałam, czy nie wpadł na to, że własnie z powodu tej bliskości ja się po prostu martwię o niego a nie staram tę jego ... męskość jakoś zdyskredytować (co?) i czy uważa, że stworzy jakąś dłuższą relację grając i stwarzając pozory, że może na krótką przygodę wystarczy, ale co dalej? To mi powiedział, że przy przygodach zostanie bo mu skutecznie zniechęciłam budowanie czegokolwiek z kimkolwiek.

Generalnie wydźwięk, że jestem najgorsza to był cały czas. A ja tak siedziałam, on się wygadał, ja to przyjęłam do wiadomości, no ok- zostawiłam go dwa razy w jego głowie, trzeciego nie będzie i tyle. To, że jest umówiony mnie zabolało i dopytałam czy naprawdę zamierza się z nią spotykać. Nie widzi żadnych przeszkód. No ok. Ale też byłam spokojna.

Powiedział, że co by się nie działo to mam dzwonić bo i tak ja z dzieckiem będę miała u niego priorytet. No ok. Ogólnie miałam dość tej rozmowy i powiedziałam, że jak to wszystko to chciałam dokończyć serial (no nic innego nie wymyśliłam). Bo chciało mi się płakać już, bo jak już tu podkreślałam- emocjonalna jestem a nie chciałam przy nim, to powiedział jeszcze, że nie tylko on dąży do skrajnych emocji i skrajnych sytuacji, że też je prowokowałam, albo że to tak, jakbyśmy musieli doznawać jakiegoś poczucia straty względem siebie by w ogóle umieć ze sobą porozmawiać i że i tak nigdzie byśmy nie zaszli razem. I się pożegnaliśmy ustalając, że jesteśmy w kontakcie. No i fajnie. Spokojnie i rzeczowo.

No to gdzie ta drama o której mówiłam. Bo jak już sobie popłakałam to też zaczęłam się wściekać bo w środku już wzięłam całą winę na siebie i mu napisałam, że jeżeli się z nią spotka, to już w ogóle nie będzie co zbierać i żeby przemyślał do kogo chce w piątek przyjechać. I to jest ta drama, bo dopiero rano jak już byłam spokojniejsza to sobie uświadomiłam jak się ośmieszyłam i znowu stworzyłam między nami dziwną akcję, żeby coś wisiało w powietrzu zamiast to rozmówienie uznać za koniec i mieć spokój. Więc ma racje, jesteśmy siebie warci i sobie sama organizuje takie akcje. Ale nie odpisał ogólnie. Więc oprócz emocji to jeszcze możemy sobie oboje dopisać impulsywność.

(I tak feniks, pewnie wpis ma charakter znowu emocjonalny, bo ja to właśnie emocjonalnie bardzo przeżywam).

Moja droga:
Po pierwsze nie demonizujmy mojego tekstu o zaangazowaniu emocjonalnym czytających. Oczywistym jest ze kazdy ma swoje problemy i te go głównie pochłaniają a nie rozterki obcej osoby z forum i to w stopniu takim ze siedzi i gryzie pazury z napięcia.. Jednak samo poświęcenie czasu na przeczytanie wpisu i proba konstruktywnej pomocy wynikająca z empatii to juz jest zaangażowanie emocjonalne które moim zdaniem jest wykorzystywane i eskalowane gdy ktoś dawkuje informacje na raty. Bo jeśli masz czas zeby zajrzeć tu na forum kilka razy dziennie to myślę że i masz czas zeby napisać wprost co się stało a nie rzucać ogólnikami ze "wydarzyło się wiele, nie oczekiwałaś takiego czy siakiego obrotu akcji ale o tym jutro". Takie zabiegi stylistyczne są słabe bo to jest takie celowe niedopowiadanie jak w kiepskim serialu.
Druga sprawa: ja się nigdy nie czepiałam Twojej emocjonalności. Każdy ma swój poziom emocjonalności, jeden wyższy drugi niższy. Ale można napisać "rozstaliśmy się bo mi zarzucil ze go zbyt wiele razy porzuciłam, zle mi smutno jestem skolowana itp"  i to będzie emocjonalne ale wciąż ok. Ale jeśli ktoś nagminnie pisze teksty w stylu " no widzieliśmy się i spotkanie miało przebieg którego nigdy bym nie przewidziała, nie wiem co o tym myśleć jestem w szoku, za kilka godzin / jutro napisze więcej " to to juz jest tworzenie dramy bo nie wiadomo o co kaman. Pobił Cie ? Oświadczył? Wyznal ze jest kobieta? No zwyczajnie nie lubie czegoś  takiego bo tak jak pisałam pachnie mi to trollowaniem.

Zgadzam się z tym co napisałaś Apogeum, też tak pomyślałam jak Ty, sądzę też że być może za szybko i za mocno został dociśnięty o zmiany,ciekawe że ludzie , którzy piszą nie raz nie dwa, że nie ma nic pewnego w życiu, doradzają upewnić się już na początku związku w każdym problemie przyszłego życia, myślę że nie wszystko da się ustalić i zaplanować w czymś tak dynamicznym i w swojej istocie zmiennym jak życie ludzkie, no ale musi być ta podstawa że ludzie chcą być razem

Rita u Ciebie nic się nie wyklarowało ani nie pozamiatało, on widocznie doszedł do wniosku że jeśli chcesz by się zmienił to  chcesz jego zmienić a jeśli tak, to go nie akceptujesz, jak tak, to go nie kochasz, jak nie kochasz to on czuje się upokorzony bo się odsłonił uczuciowo, myślę że mu nie pomaga jego pochodzenie,  od jakiegoś czasu moja mama ogląda turecki serial, kiedy do niej nie przyjdę w tym czasie to widzę taką parę co on ciągle czymś urażony i smutny a ona trochę bardziej wymowna, tak już kilka miesięcy się męczą, może w Turcji to taki image

Jeśli on spotka się w piątek z ta kobieta, to tylko po to, żeby Cię ukarać, odegrać sie na Tobie, w jakiś sposób właśnie upokorzyć. W przeciwnym razie w ogóle byś o tym spotkaniu nie wiedziała. Nie jesteście razem, może robić cuda na kiju, a Ty i tak byś się o tym nie dowiedziała, bo niby skąd. Ale on Ci o tym spotkaniu powiedział, bo to spotkanie jest wymierzone w Ciebie. Nie widzę innego wytłumaczenia faktu, ze Cię o tym poinformował.

Nadal uważasz, ze zle zrobiłaś, pisząc mu, ze jeśli się z nią spotka, to nie będzie co zbierać? 

Z jednej strony obawiam się, ze on i tak się z nią spotka. No i nie będzie co zbierać. Z drugiej strony trudno nie odnieść wrażenia, ze może to i lepiej, ze nie będzie co zbierać. Bo ten związek i tak miał i ma bardzo małe szanse powodzenia. Żeby Wam się udało, on musialby iść na terapie uzależnień, a Wy oboje na terapie dla par. Musielibyście być wobec siebie szczerzy i uczciwi, zamiast grać role i ze sobą walczyć. Nie walczyć, nie próbować zdominować, ale jednocześnie bronić swoich granic. I nie przekraczać granic tej drugiej osoby. I nie kierować się urażona duma.

Rozmowa tuż przed wyprowadzka Ri_ty:

Rozmowa po wyprowadzce:

Pan K. bodajże cztery razy w ciągu tygodnia (notabene pierwszego wspólnego tygodnia) odstresowywal się wieczorem ze szklaneczka whisky w ręku (lub dwiema szklaneczkami, tak?) w obecności kobiety, która jest z nim w ciąży.

A mimo to pan K. nie rozumie, dlaczego autorka nie wytrzymała i wróciła do siebie. I jeszcze twierdzi, ze go tym upokorzyła.

Moja żona jest psychologiem klinicznym i niestety fanką tureckich seriali... Kątem oka przebrnąłem przez "tylko z tobą", "imperium milosci" "córkę ambasadora", "przysięgę" i "wieczną miłość" (ten ostatni mi się podobał niestety) Moja żona się jara bo wszystkich samców i nie tylko wysłałaby na terapie ale to tak w żartobliwym tonie. A na poważnie, mając okazje obserwować środowisko tureckie to zapamiętałem chore zależności pokoleniowe, silne uzależnienia emocjonalne od siebie. I wiecznie przewijające się pojęcia honoru, upokorzeń, dumy.

KasiaDol1976 - czemu Rita tu prędko nie zajrzy? Pytania zadałaś ciekawe, sam jestem ciekaw. Ja wierzę w zakochanie tego faceta. Myślę, że to wpedza go jeszcze w większą niemoc. Nawet w tej rozmowie niby stara się ją upokorzyć, grać inną kobietą a i tak jest wydźwięk "kocham Cię, nie mam nikogo innego, chce być w twoich oczach wartościowy". Zgadzam się z tym, że przerzuca na Ritę kwestie tego, że sam ma się za zero. A on ją tak naprawdę prosi o pomoc.

Faja myślę, że masz rację, Rita powinna zafundować sobie solidną indywidualną terapię. Nie tylko K. Musi się ustabilizować, Rita też. Dopiero wtedy można myśleć o wspólnym mieszkaniu, życiu, a i bez terapii dla par pewnie będzie ciężko.
Apogeum ,  napisałaś "Musielibyście być wobec siebie szczerzy i uczciwi, zamiast grać role i ze sobą walczyć. Nie walczyć, nie próbować zdominować, ale jednocześnie bronić swoich granic. I nie przekraczać granic tej drugiej osoby. I nie kierować się urażona duma." Myślę, że ten zwiazek ma zerowe szanse powodzenia wlasnie z tych powodów. Szczerość i uczciwość wzgledem siebie okazują dopiero po stawianiu sprawy na ostrzu noża i wyzwalaniu w sobie skrajnych emocji, takie zabiegi nie będą wolne od manipulacji i gier, a sama relacja według K. Opierala sie na rywalizacji od poczatku. Jak się pozbędą tych "doznań" to się może okazać, że... Nic ich nie łączy To jest siła napędowa tej relacji, ja tak to widzę.
Ranna_Panna , może być tak jak mówisz, że facet poczuł się dociśnięty do muru i to bylo dla niego za szybko, ale uważam że z tymi dwiema kwestiami nie można było czekać - ustalenie jego stosunku i szacunku do kobiet bylo priorytetowe bo z racji egoizmu, dominacji pochodzenia i postępowania (bardzo brzydko mówił o tej zastępczej kobiecie) Rita mogla się tego bać . Tak samo z alkoholem, nie można pobłażać i odkładać w czasie czegoś tak poważnego.
Miroon , oglądałyśmy z córką namiętnie "wieczną miłość" ale tylko i wyłącznie dla Buraka Ozcivita, nie ma według nas przystojniejszego faceta na świecie

Paslawek , obawiam sie ze rita to taki wyzwalacz emocji. Doprowadza go do szalu ale to utrzymuje miedzy nimi rywalizację. Mam wrażenie ze on Rite chce traktować jak taki azyl. Co do kontrolowania otoczenia. Piszesz ze otoczenie ma dostarczac emocji, bliscy przeszkadzając maja dostarczać emocje, element walki, raz ofiara raz agresor. Tu mowi ze doprowadza go do szalu, tu mowi ze ja relaksuje. Tak jakby rita byla dla niego kolejnym narkotykiem. Smutne to. Bo nie wiem czy w takiej relacji jest miejsce na... Cień zdrowej relacji.

Faktycznie, jak pisała Kasia, od tematu K. chciałam się odciąć, nie analizować, nie roztrząsać i nie pisać i zrobić sobie od niego urlop, ale wypada jednak kilka słów napisać (może feniks by mi napisał, że zniknęłam by budować napięcie.... wybacz, nie mogłam się powstrzymać )

Chciałam powiedzieć K. kilka podsumowujących rzeczy ale nie wiedząc jaki obrót może przybrać rozmowa, nie mając najmniejszej ochoty na przepychanki czy dyskusje poszłam na łatwiznę i napisałam mu wczoraj w nocy maila.

Napisałam, że:
-chcę aby wiedział, że nie uważam go za bezwartościowego człowieka, że uważam go za inteligentnego, interesującego i zabawnego faceta, oczytanego i z dużą wiedzą, ogromnymi pokładami uroku, czułości i troski i że bardzo lubię jego towarzystwo i że jest dla mnie ważny, ale nie znaczy to, że będę udawała, że nie ma tej drugiej paskudnej twarzy, która mnie najzwyczajniej w świecie przeraża i zbyt często dochodzi do głosu.
-podkreśliłam, czy on ma świadomość, że nie byliśmy w stanie wytrzymać ze sobą niecałych dwóch tygodni i że w gruncie rzeczy cieszę się na ten cyrk, który odstawialiśmy bo od razu sporo się wyklarowało i dopytałam czy on w ogóle rejestruje jak irracjonalne posunięcia stosował ... i ja zresztą też.
-że decyzją o niebyciu razem nie uderzam w niego osobiście i nie umniejszam jego uczuciom, ale teraz ani nie on jest najważniejszy, ani ja nie jestem najważniejsza, a dziecko, a chyba nie chcemy by stało się coś złego i nie chcemy go stracić, a ja nie pamiętam kiedy ostatnio byłam tak znerwicowana.
-jeżeli deklaruje, że jestem z dzieckiem priorytetem i mam prosić go o co chce to ja proszę go po prostu o trochę spokoju na najbliższe tygodnie a może i miesiące. Że mu nie uciekam, nie skreślam go, po prostu chcę spokoju, że przecież obiecałam, że nie ominie go nic w temacie ciąży, lekarzy skoro chce ze mną jeździć itd. i dotrzymam tego słowa.
-jakiekolwiek decyzje podejmie w sprawie tego piątku to mnie i tak nie będzie w mieszkaniu, bo jadę do siostry na 2 tygodnie spędzić z nią jej urlop i sama sobie taki prezentuje więc proszę aby się nie kontaktował. Że czemukolwiek miał ten zabieg z osobą trzecią służyć jak i inne irracjonalne akcje, to w dalszym ciągu niszczy nimi przede wszystkim siebie, bo ja się po czymś takim i tak jakoś otrząsnę i przynajmniej będę żyć bez żadnych złudzeń co do jego osoby.
-że teraz chyba oboje mniej więcej wiemy o sobie to, do jakich sztuczek on jest się w stanie posuwać, a on wie, że ja nie przestanę mysleć o sobie i odpuszczać problemy tylko dlatego, że są uczucia wobec jego osoby i że gdyby chodziło tylko o naszą dwójkę to może bym teraz przy nim była i go wspierała, ale w naszym przypadku umówmy się na wspieranie na "odległość"
-napisałam,że przecież wie jaki problem musi rozwiązać i pewnie zajmie mu to dużo czasu al bez tego nigdzie nie ruszy sam a tym bardziej nie ruszymy dalej jako my. I że przecież wiele lat przed nami, które siłą rzeczy będziemy jakoś dzielić i że podkreślam ponownie, że go nie skreślam, ale musi się iść leczyć, ale tak szczerze, nie wybiórczo, nie manipulując terapią i nie wybierając najprostszych rozwiązań i czy faktycznie satysfakcjonowałoby go, jeśli byłabym z nim bo sieć zależności a nie jego osoba? Niby tylko tyle i aż tyle z tą terapią, ale bez tego nie ma o czym rozmawiać.
-i że nie chcę by myślał, że mnie jego nadzieje nie interesują, że też mam swoje nadzieje względem nas, ale nie będę ich stawiać ponad ... najzwyczajniej w świecie własne bezpieczeństwo i zdrowie psychiczne. I że myślę, że doskonale to rozumie. I przypominam, że to nie dla mnie ma się zmieniać, tylko proces ten zaczął na długo przed naszym poznaniem się.

I to w sumie tyle mu napisałam. Myślę, że w rozmowie nie byłabym w stanie powiedzieć połowy, bo by mnie przegadał.

Dziś popołudniu odpisał dość krótko: że przeprasza, że nie zamierza się z nikim spotykać, że da mi spokój w kwestii nas na jakiś czas, ale tak czy siak będzie się o to starał i chciał spotykać. Że teraz musi nadgonić kilka rzeczy w pracy, bo narobił sobie zaległości i już się go czepiają, podesłał link do jakiegoś ośrodka z informacją, że wydaje mu sie przyzwoity, ale jeszcze potrzebuje czasu w tej kwestii. I żebym dała znać jak będę wracać to przyjedzie po mnie bym nie tłuka się pociągami z przesiadką, ale że w grę wchodzi tylko weekend bo w tygodniu się nie wyrwie i bym dawała znać, że u mnie wszystko w porządku.  I to wszystko.

Odpisałam tylko, że cieszę się, że rozgląda się za ośrodkiem, niech nadgoni pracę i że ustalmy, że dam znać jakby coś w porządku nie było. I że do usłyszenia za dwa tygodnie.
Koniec maili.

I mam nadzieje, że on  się z tego wywiąże. A jeśli to tylko czcze gadanie , to owszem, oboje dużo tracimy, ale jednak on traci wiecej. Nie do końca dowierzam, że nie będzie dzwonił, napewno zadzwoni. W każdym razie teraz planuje sobie odpocząć u siostry. Moja siostra, mimo, że jest rok młodsza, to jest x razy bardziej ogarnięta niż ja, a jej mąż to totalna oaza spokoju i trochę flegmatyk, także możliwe, że się przy nich trochę wyciszę.

Co do postów:

Apogeum- no jeśli miał na celu mnie upokorzyć/uderzyć we mnie/cokolwiek, to niestety ale mu się udało. Tego, że testował pod tym kątem, czy chodzi mi o pieniądze, no to tego się spodziewałam. Ale tak, to też zabolało.

Myślę, że Faja idealnie opisała jak ta droga- moja i nasza powinna wyglądać. Ja jako pierwsze muszę opanować własną niecierpliwość i własne nerwy i swoją terapię. To już będzie pół sukcesu.

Ranna_panna, myślę, że masz rację, że to było dla niego za dużo i za szybko stąd pewnie to poczucie bycia niewartociowym w moich oczach, ale zgadzam się też z Kasią, że te kwestie nie mogły czekać. Ja niestety tak nie umiem, że czekam i obserwuje... ja od razu muszę wszystko wyrzucić z siebie i to ma i plusy i minusy jak widać.

Maku- osobiście uważam, że ciężko byłoby/będzie mi to udźwignąć.  Nie na takim etapie i nie z dzieckiem na rękach. Może gdyby to chodziło tylko o mnie to bym próbowała. Ale tu już nie chodzi tylko o mnie wiec zgadzam się z Tobą, że powinnam odejsć. Wiem, że to co napisałam sugeruje mu, że wciąż jest furtka, ale chyba dzięki temu się uspokoi i może wycofa trochę. A moze jednak przyszłość nas zaskoczy i uda nam się coś stworzyć. Też nie zamykam tej furtki.

PS Kasia, no Burak Ozcivit to dla mnie takie 20/10 ale tylko w wydaniu z czasów Kara Sevda. Nie wiem czy widziałaś,jak teraz paskudnie wygląda w nowym sezonie Kurulus Osman. No i z tureckich aktorów to jednak dla mnie nr 1 jest niezaprzeczalnie Seyit Alp Navruz i to najlepiej w wersji z Fazilet Hanim ve Kizlari. I też uważam, że w tureckich serialach to psychol psychola pogania i że te seriale są słabe, ale mają takie zwroty akcji, że człowiek się w nie wkręca : D

Oczywiście że nie zniknął. Przecież on celowo powiedział o jakiejś tam panience żeby zmobilizować Ritę i...zadziałało.

Rito nie odbieraj tego źle co piszę ale jesteś  nadal manipulowana a że on inteligentny to wie w jakie struny uderzyć.
Ty wynika z tego co piszesz zakochałaś się albo jesteś tego bliska i dlatego będziesz starała się go zmienić ale ja tyle razy słyszałem "myślałam że się zmieni" że jakoś tego nie widzę i dlatego jestem wątpiącym.

Maku, to, że użył tej panienki by Ritę zmobilizować, wzbudzić zazdrość, pokazać, że nie tylko on może stracić Ritę ale i ona jego to jest pewne. Ale czy udalo mu się ją zmanipulować? Czy chwyciła się go ze strachu, że pójdzie z inną? Nie, ona wlasnie mu trzeci raz uciekla, zdystansowała się, tylko po ra pierwszy solidnie to uargumentowala. Powiedziała mu, że może robic co chce. Dlaczego tak uważam?
Z tego maila nie bije żadna obietnica ich jako pary.
Dla mnie to wygląda tak:
- polechtam Ci ego, ALE.
- powiem Ci, ze jestes dla mnie ważny ALE.
- liczę się z Tobą ALE.
- cieszy mnie to i to, ALE.
Jednym słowem, nie zrezygnuje z SIEBIE dla CIEBIE mimo wszystko. I to trochę tak, jakby Rita zaczęła używać ciąży jako tarczy przed nim i chyba tylko to może go powstrzymać. Myślę, że takie rozwiązanie może jej zagwarantować ten spokój nawet na kilka miesięcy, ale potem może obrócić się przeciwko niej, bo on ten mail mógł odebrać jako obietnicę czegoś i będzie się spełnienia tej obietnicy domagał. On napisał, że się nie wycofa, on tylko teraz zwolni.
Według mnie normalny facet zrozumiałby już odrzucenie i dał sobie spokój. Ale on jest w jakiś sposób niezrównoważony i im ona bardziej będzie go odpychać tym on zacznie bardziej napierać, a to się może nawet skończyć nękaniem. Tylko on jeden wie, czemu tak się zaparł i na ile jest to niezdrowe. Czy to fakt, że pierwszy raz od lat do kogoś zbliżył się emocjonalnie, czy to honor który karze zająć się matką i dzieckiem, czy to jednak gra, która go bawi bo to rywalizacja i udowadnianie sobie ze i tak osiągnie cel.
Zgadzam się z Fają, bez różnicy czy będą żyć razem czy osobno, Rita musi się nauczyć alkoholika obsługiwać.
Apogeum, no ja w te jego słowa, że trzeciego razu nie będzie to ani przez moment nie uwierzyłam

PS widzialam Buraka w nowej roli, to prawda, paskudna charakteryzacja. Nie wiem czy lubisz tez arabskie kino, ale dla mnie mężczyzną idealnym jest syryjski Taim Hasan. Ma dość łagodne rysy twarzy ale z jego oczu bije niesamowita męska energia troszkę mi przypomina mojego I. Wizualnie.

Jeśli zdecyduje się z nim być, to tak. Jeśli nie, to ze względu na wspólne dziecko w sumie w pewnym sensie tez. Ale jak to brzmi. Życie to nie bajka, ale są granice... No ale każdy ma inne. Jedno jest pewne. On jest chory, ma chore emocje. A osoba chora powinna się leczyć.

Tez tak to widzę.

Obietnica oczywiście nie. Ale taka możliwość już autorka bierze pod uwagę. Jak napisała, tej furtki nie zamyka...

Dlatego poniższy fragment jest w moim odczuciu nieco przesadzony.

Zgadzam się, ze normalny facet zrozumiałby odrzucenie, ale ja tam odrzucenia jako takiego nie widzę.

Co do reszty, to jeśli rzeczywiście okaże się, ze poza innymi problemami, która ma i które stwarza, na dokładkę jeszcze jakąś tam niezamknięta furtkę, ewentualna opcje jedynie - i to pod wyraźnie określonymi warunkami - odbierze jako obietnice i będzie się domagał jej spełnienia, to będzie informacja dla autorki, ze wdepnęła w niezłe bagno. A wtedy jedyne wyjście to nie pozwolić się wciągnąć.

Powtórzę: JESLI tak będzie.

Ja nie napisałem że dała się zmanipulować tylko że on dalej manipuluje.
Od samego początku pisałem Ricie żeby się zastanowiła czy chce mu o ciąży powiedzieć bo to oznacza że w okół niej facet będzie krążył przez lata.
Chociaż wtedy nie wiedzieliśmy o jego problemach psychicznych.

I tak też uważam że on mógł w ten sposób odczytać jej wiadomość bo ja tak to bym odczytał.

I teraz sobie wyobraźmy że Rita ma dosyć K.pojawia się jakiś inny pan zainteresowany Ritą i jaka jest reakcja K.?
Słowem jeżeli Ricie z K. nie wyjdzie ma prze.rane.

I pytanko a jak męska energia bije z oczu faceta? Jak supermenowi ?

Już zapomniałeś Maku - starzejesz się

Cała tajemnica w kroplach do oczu.
No jeszcze za ciasne spodenki można założyć wtedy szklisty wzrok się ma i nieco energetycznie wkurzony

maku2 napisał/a:
I pytanko a jak męska energia bije z oczu faceta? Jak supermenowi ?

Koniecznie musisz Maku oglądnąć choć jeden odcinek tego serialu tureckiego  co moja mama a zrozumiesz w mig

Na pewno mama?
A Ty oglądałaś?

Na pewno mama?
A Ty oglądałaś?

akurat mama, ale ile razy na to trafiłam to wyglądało że tam wszystko za pomocą tego wzroku się załatwia, krótko mówiąc życie w oczach

W sumie co masz na myśli pisząc, że Rita też nie, sądząc po postach?

Dokładnie.
Jej zależy i będzie go zmieniała/leczyła.
I to będzie trwało całe lata.
Efekt?...?

Nie uważam tego maila za usprawiedliwianie samej siebie. Uważam go za całkiem dyplomatyczne rozwiązanie mające na celu uspokojenie go i odsunięcie od siebie i może trochę motywację do walki o samego siebie. Owszem, rozwiązanie krótkowzroczne, tak jak napisał Miron, ale tylko rozwiązanie. On potrzebował tych kilku dobrych słów więc Rita mu je dała i się choć na chwilę dzięki temu od niego odcięła.

Póki co on między wierszami ją błaga, by mu pomogła, ale czuje, że w końcu stanie na przeciwko niej i powie wprost, że sobie bez niej nie poradzi z tym wszystkim. Z drugiej strony Rita nie musi się czuć zobowiązana do tej pomocy, nie jest mu nic winna w tej kwestii.

Też uważam jak Apogeum, że to wcale nie jest pewne, że Rita będzie go chciała zmieniać i leczyć i myślę, że szansę da mu tylko pod warunkiem że zacznie się leczyć, bo już przewartościowała i przestawia myślenie z kategorii "ja" na kategorię "ja i DZIECKO".

Jeżeli faktycznie jest tak, że on bierze narkotyki to myślę, że tutaj w ogóle nie ma o czym dyskutować. Widzę, że Rita bardzo nie chce być kobietą, która dziecko traktuje jak własność i nie będzie chciała ograniczać K. w kontaktach z dzieckiem, ale jeśli narkotyki to nie jest zażegnany temat (i kłamał, że od 3 lat jest czysty) to ja innej drogi niż sądowe ustalenia i spotkania pod nadzorem nie widzę. A jego odgrażanie, że ona z nim przegra wydają mi się na wyrost. On prawie całe dnie pracuje, od lat się leczy, jest alkoholikiem, byłym narkomanem, nie wygrałby z nią w sądzie. Tak mi się przynajmniej wydaje, nie miałam styczności z takimi postępowaniami.

Co do jego instrumentalnego traktowania kobiet i zapewne niejednokrotnego podejścia w taki sposób do Rity, to jest niestety bardzo martwiące. Nie twierdzę, że ten mężczyzna nie będzie zdolny być wiernym w ogóle, ale na tym etapie choroby, z tak chorymi i silnymi emocjami teraz, miotaniem się jest całkiem możliwe, że będzie szukał wrażeń gdzie indziej i nawet bardzo nie chcąc krzywdzić Rity, będzie ją krzywdził. Poza tym ja nie do końca wierzę w takie wybiórcze podejście do sprawy, że ogólnie to traktuje kobiety przedmiotowo, ale Ritę nie, bo się zakochał. Może teraz mu się tak wydaje, ale ta miłość też spowszednieje, różowe okulary spadną i Rita będzie jak każda inna kobieta. I jeśli na brak zgody na zbliżenie będzie reagował złością i wywierał w ten sposób poczucie winy, no to ja przy takim mężczyźnie nie czułabym się bezpiecznie. Przepraszam za bezpośredniość, ale Rita to nie jego prywatna prostytutka. Rita podkreślała, że wcześniej respektował jej granice i ich nie przekraczał, czyli te problemy z emocjami musiały spotęgować ostatnimi czasy. Ja tak to widzę.
Nurtuje mnie jeszcze jedna kwestia, a mianowicie tamte miesiące znajomości. Czy to było tak, że on takich zachowań nie przejawiał, czy Rita ich nie dostrzegała bo relację traktowała jak romans, a może wtedy był w dobrej kondycji i sobie radził... bo miał po co i dla kogo?. Rita tu kiedyś napisała, że mówił, że nie lubi pić bo od czasu kiedy bierze leki potem mało co pamięta. Mówił, że chce dać sobie szansę poważną relacją z Ritą. SOBIE. Nie jest może tak, że tamto zranienie i odrzucenie tak mocno na niego wpłynęło, że nastąpił nawrót  choroby, powrót do picia dlatego teraz to wszystko tak się spiętrzyło i stąd te dwie jego twarze? Wiem, że pozostaje jedynie gdybanie.

Sama nie potrafię spojrzeć na K. czysto krytycznie. Ale Rita ma rację- teraz ani ona ani on nie są najważniejsi.
Pod wieloma względami K. zachowuje się bardzo przyzwoicie- poczucie odpowiedzialności wobec Rity i dziecka, chęć zapewnienia im wszystkiego, poczuwanie się do tego. To jest dobre, ilu jest mężczyzn, którzy porzucają kobiety w ciąży, zostawiają je same sobie, nie interesują się dziećmi. Oczywiście w obliczu jego choroby i problemów ze sobą to za mało, ale rozumiem Ritę i to, że jej na nim i tak zależy.

Z drugiej strony czy gościu uczciwie nie mówił ile kosztuje go utrzymywanie wizerunku miłego, spokojnego i profesjonalnego w pracy i potem jest paskudny bo to z niego schodzi? to jak nie picie, to dragi, jak nie dragi to seks, a jak nie seks... To myślę, że tematu nie wystarczy wybiegać.
A jak funkcja którą pełni tyle go kosztuje to może wcale na tego dyrektora operacyjnego się nie nadaje i warto byłoby zrobić krok w tył zawodowo co by życia sobie do końca nie spieprzyć. A na szali stoi całkiem sporo.

Cześć.

Apogeum:
Napisałaś: Nie chce popadać w zbyt optymistyczne tony, ale może to pierwszy krok na jego drodze do zrozumienia, ze nie jest pępkiem świata i nie wszystko, co robią inni ludzie, ma nierozerwalny związek z nim lub jest w niego wymierzone. Mam na myśli choćby to, ze twoja wyprowadzka od niego nie była próba upokorzenia go, lecz sposobem na zapewnienie spokoju i zdrowia sobie i dziecku. Oby to zrozumiał.

Taką mam właśnie nadzieje. Bo poziom skupienia K. na sobie to zdecydowane przegięcie. Ja osobiście też mam takie skłonności, może jak każdy, ale wypadałoby jednak teraz coś przewartościować. Co do zabiegania o nas to szczerze mówiąc, nie wiem czy mnie to cieszy czy nie. Byłoby prościej gdyby nie, bo moglibyśmy ogarnąć dobrą przyjacielską i czystą relację wtedy.

Maku- to że powiedział o panience by mnie zmobilizować/wzbudzić zazdrość/coś udowodnić to ja to wiem doskonale. Uważam, że celu nie osiągnął, wręcz przeciwnie, bo teraz o ile wieczorem pomyślę o nim ciepło i sobie potęsknię, to mi się akcja z panienką przypomina i mi przechodzi. To był cios poniżej pasa.

Faja- jeżeli jest tak jak mówisz, że dalej są obecne narkotyki i to wyjdzie, to dla mnie to jest już zamknięta droga. Nie chcę się z tym mierzyć. Może wartościowanie "alkohol- ewentualnie tak, narkotyki- nie" jest głupie, bo jednak nałóg to nałóg. Apogeum napisała, bym nie myliła pożądania z nałogiem- jeśli się okaże, że i od seksu jest uzależniony a nie jedynie próbuje ograniczając alkohol rozładowywać się w inny sposób- to też myślę, że dla mnie to jest zamknięta droga. Nie chcę tego dźwigać. Faja- dziękuję za wspomnienie o Al-Anon, googlowałam i się orientowałam. Zamówiłam też książkę proponowana przez Apogeum i jedną Pasławka. Mam nadzieję, że jutro/pojutrze dojdą. "Obsługiwanie alkoholika", jak to brzmi smutne.

Nie uważam, żeby mój mail był usprawiedliwianiem siebie. Prędzej właśnie sposobem by się wycofał, uspokoił. Trochę było tak, że powiedziałam to co pewnie chciałby ode mnie usłyszeć i mam świadomość, że to może być krótkowzroczne a on to odebrał jak obietnicę. I na te zmartwienia przyjdzie czas... I kasia pewnie ma rację, stąd spokojna i pozytywna odpowiedź.

Maku- to że on dalej manipuluje- wiem, że jest dalej taka opcja. Ale jak teraz nie zawierzę w szczere intencje to oszaleję. Jak nie spóbuje to się nie dowiem. Jak sie dowiem to nie będę pół życia gdybać "a może jednak miał czyste intencje". Życie zweryfikuje. Chyba inaczej nie da sie tego teraz rozwiązać?
Maku, nie jest tak, że ja zamierzam go teraz latami zmieniać i leczyć. Apogeum i Kasia mają rację- jedyna opcja bym dała mu szansę to wtedy kiedy podejmie kompleksowe leczenie i się ogarnie. Bo jednak tak po ludzku mi szkoda, że dwójka ludzi, którzy kiedyś się dogadywali, których coś tam jednak łączyło, teraz nie potrafi ze sobą rozmawiać i na dzień dobry psuje dziecku życie. Myslę, że każdy chciałby, żeby było normalnie- żyć razem i sobie jakos tę rodzinę tworzyć. Ale leczenie to warunek. Bez niego- nie ma na nic szans i choćbym w środku wyła... to nie i koniec.

Kasia, z tym empatyzowaniem niestety tak jest. Na mnie to działa, bo też to odbieram po części jako wołanie o pomoc.
Miroon- no ostrzegał, że po pracy z niego schodzi, ostrzegał

Apogeum- w sumie nie pomyślałam o tym, by poruszyć tę kwestię "dwóch twarzy". Może warto było. Ale chyba podświadomie nie chciałam znowu zaogniać. Wiem, że to nie jest rozwiązanie- w sensie unikanie konfrontacji. Ale póki co to ja jednak miałam dosyć... no po tej akcji z panienką

Tyle dobrego, że póki co K. milczy czyli z obietnicy się wywiązuje. Tak, wiem, to dopiero 4 dzień... a czy się w piątek widział czy nie, mimo, że mówił, że nie spotka... też sie nie dowiem.

Ogólnie te dni teraz to dopiero czas, kiedy ja się na spokojnie z tym dzieckiem "przywitałam" i zaczęłam o nim więcej i cieplej myśleć. Wcześniej to było takie "obok" Chyba dopiero zmierzyłam się z tym jaka mnie czeka rzeczywistość i się uczę to akceptować, a nie się rzucać. I jednak jest mi tak po ludzku smutno, że nie mogę o tych przemyśleniach opowiedzieć K. na świeżo bo mnie to bardzo fascynuje i cieszy. No i już jestem spokojniejsza trochę. 2.12 mam wizytę, i co prawda to będzie 16 tydzień i będzie jeszcze miesiąc do połówkowego usg ale mam cichą nadzieję, że dziecko jest ułożone tak, by już móc rozpoznać płeć bo już umieram z ciekawości!

Kasiu, kojarzę tego Hasana z libańskiej Al Hayby i niestety strasznie mnie irytował, począwszy od sposobu chodzenia, po sposób mówienia a nawet odpalania papierosa. Jego twarz nie pasowała na kogoś, na kogo terenie przerzuca się broń! Wyłączyłam po trzech odcinkach No nie mój typ. Za kinem arabskim to średnio jestem, próbowałam irańskiego i libańskiego i tak wiesz bez szału. Choć podoba mi się brak golizny i to ile rzeczy zostaje zawieszone w powietrzu i nie dopowiedziane.

Wiesz co Rita to jest piękne mimo smutku to że się przywitałaś z tym małym czymś i nazywasz dzieckiem naprawdę się wzruszyłem.
Niech ci ta akceptacja i przywitanie doda  energii - to samo życie .Wygląda na to że Matka Natura Życie zaczyna się Tobą opiekować
Przyznam Ci się że kiedyś wszedłem na wątek "październikowe mamy " ( czy jakoś tak) na forum to taka grupa wsparcia dziewczyn oczekujących na urodzenie dziecka ,wlazłem tam z ciekawości i się popłakałem po prostu, tyle tam radości i życia a niby to tylko literki czarne na białym .
Trzymaj się ciepło i nie przestawaj pracować nad sobą chyba sama już  widzisz że to działa,zaczyna przynosić nieśmiało owoce i procentuje, nie poszło w las, najciekawsze przed Tobą, wspaniałe odkrycia i przygoda choć czasem może być ciężko - normalka .

Instrukcja obsługi alkoholika jest prosta jak budowa cepa - zajmujesz się sobą i pomagasz sobie Tylko i wyłącznie sobie zero roztkliwiania się rozczulania i litowania na biedaczkiem nie przeżyjesz uczuć za niego w ten sposób pomożesz jemu jeżeli zdecyduje się na wsparcie,ale nie baw się w terapeutkę to pułapka która odrywa od zajmowania się sobą, on to duży chłopiec ma wybór i ma wszystko co potrzebne żeby sobie poradzić rozwiązać swo problem korzystając z pomocy specjalistów oraz innych ludzi z problemem np w AA ,NA .Jedyny warunek to jego motywacji jak i jeżeli zdecyduje leczyć się na poważnie a nie na pozór to tylko na pierwszym miejscu dla siebie resztę załatwi psychoterapia i grupy wsparcia o ile da sobie szansę wtedy zdrowiejąc dla siebie zrobi dobre rzeczy dla Ciebie i dziecka .Jak będzie nikt nie wie  i nie ma gwarancji co on wymyśli .
Alkohol czy narkotyki to jeden czort różnice są nie istotne w gruncie rzeczy właściwie alkohol w pewnych "rankingach" jest gorszy od niektórych narkotyków zależy co bierze się pod uwagę.
Pozdrowienia

Ciężko mi jednoznacznie na to odpowiedzieć. Jak podchodzę do tematu z dystansem i choć trochę zdroworozsądkowo to wiem, że powinnam dać tę "czerwoną kartkę" dopuścić do siebie myśl, że relacja nie rokuje, że może mnie zbyt dużo kosztować, przyjąć myśl, że prawdopodobnie bardzo pomyliłam się co do K. i zamknąć tę drogę.
Ale mam też w pamięci wszystko co dobre, świadomość dlaczego pewne rzeczy się wydarzyły choć nie powinny, jakieś tam uzasadnienia tych poczynań, tęsknotę, pamięć o tym jak uczciwie i szczerze wyłożył karty odnośnie swojej osoby i uświadamiał, że będzie trudno, uczucia i po prostu nadzieję, że K. się ogarnie i jakby walczył z uzależnieniami to wróciłaby tamta twarz K. Jak już zawierzyłam w jego uczucia, dostrzegam, że (mniej lub bardziej sukcesywnie) chce spotykać się po środku... to szkoda mi nie próbować i się nie łudzić, że po wstępnych burzach jakoś byśmy się dotarli. Jest w tym może wiele naiwności. Ale też jest trochę tak, że chciałabym chyba sobie udowodnić, że "wcale aż tak bardzo się nie pomyliłam co do niego".

Też mnie to wzrusza Dziś siostra zwróciła mi uwagę, że od dwóch godzin się nie odzywam, wpatruje w ścianę i cały czas do siebie uśmiecham. A ja po prostu o dziecku myślałam i w myślach sobie z nim rozmawiałam Ogólnie ogarnia mnie jakieś takie uczucie ciepła i spokoju. Chyba faktycznie ta Matka Natura zaczyna się mną opiekować.

Kasiu, też uważam, że może jeszcze "nie czuje tematu" emocjonalnie. To prawda, że on jest bardzo zadaniowy i "techniczny", jakaś tam warstwa uczuciowo emocjonalna kuleje albo z jakiś względów spycha ją na drugi plan (bo może to w jego dziwnym rozumowaniu nie męskie), ale istnieje! Jego łzy na wieść o urodzeniu, czy właśnie refleksje, czy jakieś tam nieumiejętnie nazywane potrzeby więzi i bliskości to udowadniają Ale możliwe, że nie oceniam obiektywnie i w ogóle w ocenie się mylę, bo chcę widzieć go jako człowieka ze szczerymi intencjami i odrzucać ryzyko korzyści/manipulacji/układu. Co do jego refleksji to bardzo sobie cenię, że pochyla się nad pewnymi kwestiami bo to mi daje nadzieję, że nie chce ograniczać swojej roli do utrzymywania tego dziecka tylko będzie chciał tym "ojcem" być. Bo nawet jeśli dla mnie dobrym i fajnym facetem nie będzie i nam nie wyjdzie, to może choć dla tego dziecka będzie miał serce i będzie fajnym ojcem. A ja będę musiała się tym zadowolić.

Edit. Wiem Kasiu, że bede musiala któryś kierunek w końcu obrać wiem, że takie rozmowy będą nas zbliżać i będzie mi jeszcze trudniej. Ja chyba mam ogromną nadzieję, że on mi za.. Ten tydzień powie, że będzie się leczył. Ale to duża naiwność, wiem.

Rito, mam nadzieję, że dasz znać co u Ciebie i co z Twoim Turkiem i czy dotrzymał obietnicy byś mogła mieć nadzieje na wywiązywanie z kolejnych. Ja ci Tylko dwie rzeczy chciałam napisać, bom oburzona, że uważasz, że sobie z  K. nie radzisz.

Śledzę Twoją historię od czasem miałam wrażenie, że miałyśmy do czynienia z tym samym Turkiem oczywiście to nie możliwe z racji innej szerokości geograficznej no i mój właśnie drzemie w pokoju obok, ale powiem Ci, że Ci panowie to mają iście ułańską fantazję w sprawie swoich zapędów i dziwnie rozumianej męskości. Generalizuję, ale chyba cechami narodowymi jest to, że często czują się czymś upokorzeni, dotknięci, urażeni, obrażają się jak panienki i stosują gierki jak panienki trochę się teraz śmieję,  że K. przypomina mi mojego Ummeta sprzed 10 lat i wierz mi, że po tych 10 latach to śmieje się nawet z tego  sam Ummet.

Ja tylko jedną rzecz chciałam Ci powiedzieć, ale najpierw  odpowiedz sobie na pytanie:
Czy wyobrażasz sobie sytuację, że On staje naprzeciw Ciebie i mówi „nie interesuje mnie to co chcesz, ma być tak jak powiedziałem” bo jak myślisz, że jest do tego zdolny  to go odpuść. A jak sobie tego nie wyobrażasz (a intuicję jak widać miałaś dobrą) to nie ma się czego zanadto bać. Ja uważam, że to nie ten typ więc przeczytaj:

Razi mnie, że uważasz że sobie nie poradzisz ze swoim Turkiem i że jesteś za słaba. Dziewczyno, ty właśnie sobie z nim radzisz Co prawda jest ten schemat akcja-reakcja-emocje-manipulacja-unik ale końcem końców konsekwentnie mu pokazujesz, by sobie wsadził te swoje gierki i to jednak bardziej on dostosowuje się do Ciebie niż ty do niego. Ogarniasz tego faceta lepiej niż myślisz, serio. Tu bym się nie martwiła, po prostu nastawiła na próbę sił. Ty mu kochana przyszłaś przemeblować całe jego życie (owszem, na jego prośbę), prawie wszystko co on zna zostaje wystawione na próbę (na jego prośbę), idzie mu opornie i zachowuje się jak palant (panienka) ale wcale nie idzie mu najgorzej.  Jak na te jego deklaracje dominacji i kontrolowania to jest bardzo ugodowy. Czy on ma cokolwiek z tego co chciał? Próbował Cię podchodzić na opiekuńczego ojca i partnera, na chłodno, na drania i... nic. Chciał być z Tobą- nie jest, chciał byście z nim mieszkali- nie mieszkacie, chciał Cię obrzucić zależnościami- nie dałaś się, chciał Ci zakazać kolegi- masz kolegę. Dalej uważasz, że sobie z nim nie radzisz? Jak na moje to dobry początek. Pewnie gość jeszcze kilka akcji nawywija, ale wiesz, on nie wie, że ty nie wtopiłaś bo się ludzi na forum pytałaś On już tyle razy schował dumę do kieszeni, kochana. Porzucił tyle nadziei jak ta, że będzie miał do kogo wieczorem wracać (tu mi go bardzo szkoda, bo to strasznie samotny człowiek musi być, no ale nikt nie kazał mu zachowywać się jak palant.) Rita, ja myślę że w jego głowie jesteś spostrzegawcza i zapobiegliwa i nie dająca się zdominować i on to ceni. Budujesz sobie pozycję w jego oczach i on to zapewne szanuje skoro końcem końców przystaje na Twoje. Wiadomo, szkoda, że nie jest to dane z automatu, ale brałaś sobie muzułmanina to teraz trzeba swoje wywalczyć. I wcale nie potrzeba różnic kulturowych by takie próby sił miały miejsce   Tu już inna żona Turka o tej próbie sił, stawianiu granic i budowaniu pozycji pisała, skłonności i schematy w głowie są ale widać wola partnerstwa też jest, co się naszarpiecie to wasze, ale to nie musi wcale oznaczać porażki i tego, że związek nie wyjdzie. Wystarczy doceniać trud włożony w budowanie relacji i wytrwale obstawiać przy postanowieniu wspólnej drogi. I nie oczekiwać tylko, że oni mają rozumieć nas, a my to już ich nie musimy. No musimy. Akceptacja musi być dwustronna i wola pracy musi być dwustronna. Myślę, że można dopatrywać się analogii w twoim Turku, moim Turku i Turku Kasi - każdy z nich nie szuka jak widać posłusznych i uległych niewiast. Chcą nas rozumieć, akceptować i się z nami użerać a my z nimi. Choć bywa burzliwie. Myślę, że K. widzi w Tobie kogoś, kto dałby radę trzymać go w ryzach a on wie, że tego potrzebuje. Nie mówię, że CI nasi Turcy to reguła, wręcz przeciwnie, to raczej wyjątki. Bo ja nie powiem, że muzułmanie to super faceci- no nie. Większość związków kończy się źle, trzeba mieć naprawdę charakter i upór i w razie co wiedzieć kiedy odejść. Da się dobrze trafić, ale z większością nie podyskutujesz i od razu poznasz swoje miejsce. Postrzeganie relacji damsko męskich przez muzułmanów już tutaj ktoś dobrze opisał. Taka prawda, że ja czy Kasia to wyjątki. Większość moich koleżanek po związkach z Turkami musiała się długo zbierać. A twój w mojej opinii jest do urobienia. Pamiętaj, że sam mówił, że zawsze rządził i miał ostatnie słowo, nie poznał odrzucenia- a przyszła Rita i „stary, teraz moja kolej na to”
Zobacz. Znikasz mu na dwa tygodnie a on się reflektuje i przeprasza i czeka. To bardzo rokuje. On chce Cię rozumieć i widzi swoje winy! Lwia część muzułmanów po pierwszym postawieniu albo by Cię zlekceważyła, albo dała reprymendę a nawet ukarała za nieposłuszeństwo.  Z tymi naszymi to czasem krótko trzeba i tyle. Bo nie mówię o tych co to byś się nawet nie postawiła, bo byś została ukarana, ale myślę, że tacy nigdy nie mieliby u nas szansy bo to się czuje, że trzeba uciekać gdzie pieprz rośnie. Nasze Turki takie nie są Chłopaki do opanowania i tyle. Ty pisałaś że się twojego nie boisz, a jedynie pewnych naleciałości i zaprogramowanych schematów. Więc ja bym się tu jakoś zagrożeń na tle kulturowym – religijnym nie bała przesadnie. Choć kombinator i cwaniak to on jest ale pamiętaj, właśnie mu wywracasz życie do góry nogami, chłopak resztką sił próbuje... nie wiadomo co próbuje, ale daj ty mu odetchnąć   On mierzy się nie tylko z sobą ale też uzależnieniami.

Ostatnia rzecz:
Oboje- nie tylko on- jesteście emocjonalni, uparci i temperamentni, u niego dochodzi do tego pewnie ogrom testosteronu (wnioskuje po opisach) u Ciebie hormony boś ciężarna. Przy założeniu, że będziecie razem daje Ci gwarancję 99,99 % że będziecie się kłócić i to ostro. I w naszych europejskich standardach pewnie teraz każdy uzna to co piszę za patologię, ale dla niektórych to naprawdę nic złego. Są tacy co lubią ten sport- K.  mówił, że mu to nie przeszkadza, a Tobie? Bo jak tak i marzy Ci się harmonia i spokój to odpuść. To się nie uda.  Bo kłócić to się będziecie aż miło.  Rita, nam właśnie stuka 30tka,  10 lat razem, 9 po ślubie, 3 w rodzicielstwie i ostro kłócimy się do dziś, a krzyczeć to my potrafimy oboje, nauczeni doświadczeniem zamykamy okna bo nas potem sąsiedzi pytali na czym stanęło (oczywiście Eymen wcześniej ląduje u dziadków i wiadomo, ze rodzice będą się oczyszczać). Oboje jesteśmy bardzo temperamentni i uparci- jak ty i twój Turek- swoje trzeba wykrzyczeć. Dla niektórych to pewnie chore a nawet patologiczne, ale niektóre relacje po prostu- mimo ogromu miłości- są trudne a droga do porozumień wyboista ale dalej duzo warta. Lepsze to niż miły i uroczy związek , który się kończy bo jedna osoba nie wpisuje się w wizje drugiej i jako dodatek do życia jak z instagrama się nie wpisała Mi zawsze Ummet  powtarza, że jak sobie wybrał tak ma, słowo rzecz święta no i nie zostało nam nic innego jak się do końca życia kłócić. Oczywiście trzeba mieć dystans do tego co tu piszę, bo te nasze kłótnie to cykliczne oczyszczanie z raz na miesiąc ... tak średnio

Uważam, że wcale nie masz zadatków na ofiarę. Nie jesteś wcale bardzo ufna, dowiadujesz się, czytasz, intuicję masz, wiele razy Cię nie myliła. Te kilka akcji w jego wykonaniu też Ci pokazało, co Ci gwiazda może wywinąć. Także wiesz Radzisz sobie z nim ale zachować czujność trzeba. 

Z fajnych rzeczy, to chciało mi się śmiać jak napisałaś, że Twój Turek lubi ploteczki Jak ja wyślę Ummeta do osiedlowego sklepu to wiem, że nie wróci do godziny, dwóch bo on z każdym musi porozmawiać, dowiedzieć się co u kogo a potem przychodzi i mi opowiada co u kogo, a ja udaję że słucham i że interesują mnie historie ludzi których nie znam Oni tu wszyscy wszystko o sobie wiedzą. No i do tego gestykulacja. Z ust jedna historia, ręce opowiadają drugą historię. Ciekawe czy twój K. zachował tę ekspresje Turcy są bardzo rodzinni i społeczni, szkoda mi twojego Turka i jego samotnego życia, to musi być dla niego bardzo trudne i pewnie bardzo by tę rodzinę chciał mieć, stąd ten upór by mieć was przy sobie.
Apogeum bardzo mądrze napisała- on nawet jak jest spokojny, to w środku wszystko w nim pewnie krzyczy. To dla niego ogromna próba, podejmuje ją nie tylko dla siebie ale i dla Ciebie.  To jest trudne, to nie minie szybko. Możliwe, że tej próbie nie podoła. Że wybuchnie nie raz, nie dwa. To tylko człowiek.  Możliwe, że masz uzasadnienie by się tego obawiać. Ale doceń te próby jeśli Ci na nim zależy. On musi widzieć jakieś owoce tego. Ten mail w moim odczuciu takim owocem był. On chciał- jak taki chłopiec- usłyszeć od Ciebie coś dobrego. Tylko tyle i aż tyle.

Podsumowując Rita:

My mieszkamy większą część roku pod Ankarą, tu przekrój społeczeństwa jest bardzo szeroki, od bardzo zachodniego stylu życia po rodziny bardzo tradycyjne. Opisuje to wszystko bo były tu tematy morderstw honorowych, przemocy, zmuszania do islamu, że kobieta to z mężczyzną przy stole nie usiądzie, że za porzucenie islamu kara śmierci (Turcja jest krajem gdzie jest zakaz kary śmierci i gdzie można dokonać apostazji), wielożeństwo jest zakazane, gdzie jest przyjęta Kairska Deklaracja Praw Człowieka w Islamie, gdzie jest zakaz wpływowych działalności bractw muzułmańskich. Turcja czy Turcy czy  społecznosć muzułmańska w Turcji jest pełna kontrastów.. -mieszkam tu a nie jestem muzułmanką, nikt mnie nie zmuszał do przejścia na Islam,  siostry Ummeta nie noszą hidżabu, studiują, a w ich czteropokoleniowym domu... rządzi babcia Jedyne co mnie irytuje to że jego rodzina uważa, że nasz dom to ich dom, ich to nasz, wszystko wspólne, dziecko wspólne, ciąża była wspólna W domu jak w mrowisku... ale chociaż Eymen mi przy odkurzaczu nawet zaśnie   To jak kontrast goni kontrast ukazuje to, jak w zeszłym roku byłam na dwóch weselach- na jednym były dwie sale i mężczyźni i kobiety bawili się osobno, a drugie było typowo europejskim weselem z alkoholem i może z dwie kobiety miały hidżab... a to ten sam kraj, jedni i drudzy to muzułmanie. Niemal wszyscy których tu znam, nie tolerują przemocy, są organizacje przeciw niej, kampanie społeczne, są też protesty. A jak w Izmirze ktoś podmienił kasetę i zamiast wezwania na modlitwę z meczetu poleciało Bella Ciao to nie znam osoby, która się z tego nie śmiała (ale starszyzna nie mogła słyszeć). Ale ja mieszkam pod stolicą, pracujemy w międzynarodowym środowisku, imigranci w Europie to inna para kaloszy, wschodnia Turcja to też trochę inna para kaloszy, więc ja Ci nie powiem, że nie masz się czego bać- czujność zachowaj moja droga.

Rita, czekam na wieści od Ciebie. I dobrze robisz, bez podjęcia leczenia nie powinnaś się w to pakować. Nałogi, chore emocje to inna para kaloszy, nie rokuje dobrze. Ale tu się nie wypowiadam, uzależnienia to nie mój konik. Ale to raczej w tych kwestiach uzależnień pies jest pogrzebany i przez to twój K. jest aż tak trudny. Bo reszta jest z nim do ogarnięcia. Podkreślam, w naszym europejskim równościowym rozumowaniu to co piszę na temat rokowania  się może wydawać chore ale... ty nie masz w „domu” Europejczyka tylko muzułmanina!

Co do krzyku- pamiętaj, że to on zakończył rozmowę byście na siebie dłużej nie krzyczeli. To nie jest typ, któremu nie można się postawić. On przychodzi i przyznaje Ci się do błędów, problemów, słabości , przeprasza, trzyma teraz dystans bo go prosiłaś. Doceń to troszkę

A Ci co pisali, że po co Ci relacja z tym człowiekiem jak się nawet nie ocierają o poprawne (chyba Lady Loka) to po prostu olej. Tylko wy dwoje wiecie co jest naprawdę między wami, jakie uczucia was wiążą  i mimo świadomości, jak trudna czekałaby was droga to wy chcieliście ten trud podjąć. To rokuje na przyszłościowy i solidny związek. Ale jak mówiłam, harmonii i spokoju raczej nie uraczysz. Więc twoja decyzja, czy polubisz ten sport. Bo dopóki nie zostaje przekroczona granica przemocy słownej, psychicznej, fizycznej to można próbować. Jego gierki w mojej opinii jeszcze nie zahaczają.
W ogóle te pytania „po co z nim jesteś/po co chcesz”… tak jakby ludzie musieli być tacy jak ich sobie wymyśliliśmy, w stu procentach z nami kompatybilni, bez skazy, słabości a jak coś nie tak to won do kosza. Z takim podejściem to nie wiem, czy uda im się zbudować cokolwiek. W zyciu im więcej energii i trudu w coś włożymy, tym później bardziej to doceniamy i tym bardziej to może procentować. No ale jak ludzie traktują człowieka jak gadżet, dodatek do siebie który ma ich tylko zadowalać to potem takie głupie pytania są. Przecież po wpisach widać, że jesteś zakochana, zależy Ci na jego dobru, martwisz się i …wierzysz w niego.

Nie rozumiem Kobiet tu piszących,jakby temat alkoholizmu,narkomanii,czy przemocy nie miał znaczenia,nie istniał????Co za bzdury piszecie?Układać życie z kim?narkomanem, alkoholikiem,przemocowcem???Rita będzie miała Dziecko ,a ma wychowywać ,naprawiać,dźwigać na plecach dorosłego faceta,którego trudniej wychować niż małe dziecko.Ciekawe ile pociągnie?Ile da radę??Przede wszystkim dla spokoju i bezpieczeństwa Dziecka nie brnęła bym w tą relację i starała się formalnie sankcjonować ojcostwo i tylko ojcostwo. Jak się Pan ogarnie to można wspólnie coś budować. Kwestia czy to jest Turek taki,smaki czy owaki nie ma aż takiego znaczenia jak to,że ma problemy ze sobą!!! Myślę,że przyjście na świat Dziecka na szczęście zmieni podejście Rity,bo będzie rozumiała,że w takich chwilach potrzebny jest ktoś kto Cię wspiera realnie,z kim jest bezpiecznie,kto Ci faktycznie pomaga,odciąża,a nie ktoś kto sam nie rozwiązuje własnych problemów.

Turk'un karisi
Zaspokoisz moją ciekawość i odpowiesz na pytanie?
Turczynki mają tam(Turcja) mężów nie muzułmanów?