Zdrada, chęć naprawy dalsze kłamstwo... Mętlik w głowie - Netkobiety.pl

Niby człowiek wiedział a sie łudził i liczył na wyjątkową przemianę.
Podejrzewam, że gdyby ona zaczęła szaleć wokół mnie i być oh ah to pewnie bym uwierzył i sie złamał.

Dzisiaj, po kilku tygodniach gdy kurz opadł widzę to z innej perspektywy. Stąd taka decyzja. Pozostaje wierzyć, że po burzy przyjdzie słońce i ktoś to doceni.

Mam sporą grupę ludzi, którzy mnie wspierają i dopingują. Mam nadzieję, że sam w tym wszystkim nie będę :-)

normalnyjestem - dzięki. Do tej metody dotarłem szybciej niż do tego forum. Nie obyło się bez błędów. Teraz teoretycznie stosuję to ale chyba już mnie ona tak nadgryzła swoją postawą, że mam na nią wjb. traktuję ją jako matkę swojego dziecka, a poza tym wielką oszustkę.

Na pewno ciągle jest mi trudno. Są dni łatwe, że jestem silny i nawet jak mam pojechać po dziecko i się z nią spotkać to mam system olewczy, bez nawiązywania kontaktu wzrokowego. temat tylko dziecka. Bywają też dni trudne, takie gdzie pół nocy coś mi się śni związanego z nią i boczniakiem czyli moim przyjacielem, z którym łączyło mnie wiele.

Sport mi pomaga, jestem ponownie aktywniejszy. Wynająłem mieszkanie blisko lasu i uciekam do niego tak często jak tylko się da. Mam ogromne wsparcie wśród znajomych. Zawsze dzwonią pytają. To mi bardzo pomaga.

Z terapii małżeńskiej rezygnuję bo zarówno ja jak i terapeutka jesteśmy okłamywani. Ostatnio nawet psycholog lekko na nią naskoczyła, ze czas już wyjść ze skorupy dziecka, które nie wie czego chce i stanąć naprzeciw problemowi. Powiedzieć prawdę sobie oraz jeszcze mężowi. Bo słowo nie wiem to może wypowiedzieć dziecko. Dorosły nie może sie przez 30x bronić tym słowem.

Patrzę na nią i widzę jaka jest zdołowana i smutna. Jest totalnie rozbita. Znam ją i po twarzy widzę co przeżywa. Jednak dzisiaj wiem, że nie mogę na to reagować. Bo ona pewnie jest smutna tylko w moim towarzystwie. Zdaje sobie sprawę jaką jest osobą w moich oczach. Jak wpada dupcyś to na pewno ten wyraz twarzy się zmienia.
Najgorsze jest to, że wywodzi się ona z domu alkoholowego. Sama przeszła  terapię DDA. Dupcyś ma ciąg na alko więc ją również do tego ściąga. Co chwilę widzę butelki po flaszkach. Monitoruję sytuację bo może zrobić się mało-kolorowo

Paslawek - dobrze określone. Celne w punkt.

U nas powtórzyła się ta sama historia jak z jej rodziny ktoś umierał. Na początku zmarła matka, 8 lat temu to znalazła sobie pocieszyciela-odeszła ode mnie. Szybko się okazało, że to nie to i wróciła. W tym roku identyczna sytuacja, zmarł ojciec. Pocieszyciel w postaci naszego przyjaciela rodziny sam się napatoczył i wziął emocjonalne dziecko na swoje bajery, uniesienia i dowartościowanie komplementami.

Co do jej terapii DDA, masz rację. Poszła w piach. Znalazła się z powrotem na początku drogi. Rozbita, z potrzebami małego dziecka, który musi dostać tu i teraz, z huśtawką emocji i wiele jeszcze by wymieniać.
Ja już niestety nie mogę i nie chcę przy tym być. Nie mam siły słyszeć "nie wiem". A tak niestety ciągle jest. Na terapii na każde poważniejsze pytanie o związek, o wartość, co jest dla niej ważne - pada najczęściej nie wiem, albo kłamstwo które fajnie brzmi tylko dla mnie, a z tyłu głowy planowanie spotkania z boczniakiem.
To jest tak jak piszesz. Ona by chciała mieć nas dwóch, najpewniej wrócić do relacji sprzed romansu czyli ja mąż, a on przyjaciel rodziny. Jednak tak to nie działa. Przynajmniej z mojej strony.
Czeka aż decyzja podejmie się za nią. Najlepiej aż ja to rzucę w cholere i pójdę. No i tak właśnie się zaczyna dziać.

W szkole, dzieci mają różnego rodzaju orzeczenia, opinie i traktuje się je inaczej. Tutaj jest już dorosłość, jest dziecko i była rodzina. Za to trzeba wziąć pełną odpowiedzialność pomimo pewnych dysfunkcji.

Cześć wszystkim.

U mnie dalej się dzieje. Po ostatnich moich radykalnych krokach, pierwszy raz od 2,5 mca poprosiła o rozmowę bo jej zależy by porozmawiać.

Ale od początku. Ogólnie w mojej sytuacji nie jest tak, że walczymy. Ona się nie stawia, jesteśmy dogadani kiedy ja odbieram i prowadzę dziecko do przedszkola. Niekiedy możemy na siebie liczyć jak coś wypadnie nam. Gdy tam przychodzę jest pokojowo i w miarę milo.

Jednak z mojej strony są już konkretne działania i ku mojemu zdziwieniu za każdym razem spotyka się to z jej reakcją (płacz)

1. Zdjąłem obrączkę. Uznałem, że z obietnicy małżeńskiej zostałem zwolniony. Moja jż zareagowała bardzo mocno. Zaczęła pytać czy już ona dla mnie nic nie znaczy, czy juz już jej nie chcę mieć. A dostrzegła to, że jej nie mam w 30s wejścia do mieszkania.

2. Zrezygnowałem z terapii małżeńskiej.
Poinformowałem o tym ja jak i psychologa. Było spore zaskoczenie na taki mój ruch.

3. Przesłałem maila końcowego na umówienie wizyty u notariusza (termin, koszty etc).

4. Jestem zapraszany na liczne imprezy urodzinowe dzieci naszych znajomych z córką (w tym okresie akurat jest tego sporo). Ona jest pomijana. Bardzo zareagowała na to łzami gdy kolejne nasze wyjścia, a ona zostaje w domu gdzie do tej pory chodziła z nami.

5. Jż próbuje szukać kontaktu z naszymi znajomymi, którzy ukierunkowali się po tej sytuacji na mnie. Spotyka się z bardzo ostrym słowem czy zdaniem na swój temat i swojego zachowania.

Jest tego trochę. Piszę to dla was bo każdy może znajdzie coś dla siebie.

Ja jestem już delikatnie mówiąc daleko od tych jej emocji. Nie zwracam uwagi, nie patrze w oczy. Szybko wychodzę z domu gdy widzę nerwowe jej ruchy.

No i stało się. Piszę kilka dni temu w nocy, że chce pogadać. Ja na to krótko czy sprawa dotyczy dziecka, wydatków na nią czy jakiś specjalnych potrzeb dla dziecka.
NIE
Ona chce pogadać o nas bo w ostatnim czasie dużo się w niej zmieniło i dotarło.
Ja szybciutko odpisałem, że czas na rozmowę miała przez 3 miesiące, na spotkaniach, w domu, u terapeuty. Nie skorzystała. Teraz tylko oficjalna komunikacja, mailem. Tam gdzie będzie zostawiony ślad rozmowy.
Stanowcze NIE, ona chce rozmowy w 4 oczy. Ja krótko i konkretnie, że nie i tyle.

Wczoraj usypialem dziecko w domu, ona wróciła z terapii małżeńskiej (chodzi sama już) i że chce pogadać. Bo bardzo jej zależy na rozmowie.

Zgodziłem się. Dobrze, że od razu siadłem bo mnie zaskoczyła. Przystała na warunki podziału majątku. W sumie to powiedziała, że nic nie chce. Ze wszystko jest moje. Ona na nic nie zapracowała. Podpisze co będzie trzeba.

Kilka ustaleń co do dziecka i finałowe pytanie -czy jest szansa by zatrzymać decyzję o rozwodzie??? Bo w niej nie ma na to zgody, ona widzi co traci, zdała sobie sprawę jaki nasz wspólny dom jest pusty.
Sucho i chłodno mowie, ze przez ostatnie tygodnie chciała rozwodu i jakoś tak się tymi wspólnymi latami nie przejmowała. Teraz jej zależy by odsunąć to w czasie. By nie teraz bo ona nie jest gotowa i go po prostu nie chce. Ze zbiera się emocjonalnie w sobie i chce coś z tym zrobić by zawalczyć.
Powiedziałem, że do walki trzeba uczuć o te drugą osobę, a ona rozkminia jak tu popisać z boczniakiem, żebym nie widział. Więc co się nagle zmieniło???
Od razu z płaczem, że ja nie wiem co ona czuje, że ona czasu nie cofnie ale strasznie tego żałuję. Ze widzi tragedię do jakiej doprowadziła.
Tak, emocjonalnie jest na dnie. Znam ją i widzę, że jest emocjonalnym wrakiem. Jest zupełnie gdzie indziej niż ja. Oczywiście tego nie wykorzystuję bo jest mi jej szkoda. Ona powtarza, że sama sobie na to zasłużyła i ponosi konsekwencje.

Oczywiście w trakcie rozmowy próbowała kilku krotnie przerzucić swoją słabość emocjonalną na mnie ale szybko to kwitowałem, że to jej emocje i niech mnie nimi nie obciąża. Niech nie zarzuca braku umiejętności rozmowy bo to ona nie umie precyzować czego chce.

Odbijała się wielokrotnie od ściany tak jak ja w ostatnim czasie od niej...

Jeszcze będzie wesoło.

Mnie to trochę u jż Rozrabiaki wygląda na taki handelek wymienny - podpiszę Ci wszystko co chcesz ,ale daj mi czas , załatw mi sumienie i za mnie zrób,rozwiąż moje rozterki,dylematy,poczucie izolacji - ostracyzm,wstyd ,daj mi ulgę lub nadzieję na nią, chociaż złudzenie, a potem się zobaczy ,aby do wiosny,no i znowu być może boczniak jest w cugu, nawywijał coś lub powiedział zasiał wątpliwości, albo zmienił zdanie po raz kolejny w grze na oddalanie przyciąganie z jż Rozrabiaki,co wcale nie znaczy że jż nie wierzy w swoje rozdarcie ,konflikt i poczucie winy,tylko co ona z tym za chwilę zrobi jak Rozrabiaka dasz jej cień nadziei,a boczniak będzie potrzebował wachlowania gazetą po cugu i oddaleniu od kochanki/ratowniczki,ewentualnie może potrzebować pomocy w sprawach które zawalił życiowo nawet tych błahych, no i krew nie woda .
Brak zgody na rozwód i zasłanianie się niegotowością to raczej - gra na czas,odraczanie,jakaś ściema przesuwanie i odkładanie niewygodnych decyzji .Tak masz rację może być wesoło i Twoja jż coś ciekawego szykuje być może - sama pewnie czeka na coś jeszcze takiego dodatkowego.
Nie masz obowiązku już czekać i może w Twoich oczach żona stracić całe znaczenia jakie miała - ma to na tylko i wyłącznie swoje życzenie i jakby prośbę.

Mijają kolejne tygodnie, widzę, że ustrzelonych przez żony przybywa. Dorzucam kolejną część mojej telenoweli by móc zobrazować jak to się wszystko schematycznie toczy.

Nie ma mnie w domu już ponad 2 miesiące. Odwiedzam regularnie córkę, zabieram ją do dziadków, znajomych czy spędzam z nią czas sam. Wszystkie spotkania z pominięciem żony. Widzę po mnie i po córce, że mamy zupełnie inny czas ze sobą. Na pewno bliższy...

Co do funkcjonowania żony. Powoli widzę, że dociera do niej brak mojej osoby w domu. Najważniejsza kwestia to taka, że nasza wspólna terapia stała się jej indywidualną terapią (po mojej rezygnacji). Wylądowała za zaleceniem psycholog u psychiatry by dostać silne leki uspokajające o czym mnie spokojnie poinformowała. Zapisała się ponownie na terapię DDA bo tak jak wyżej zostało wspomniane, wszystko poszło psu w d...e z tej jej wcześniejszej terapii.

W ostatnim czasie jest bardzo, ale to bardzo zainteresowana każdym moim krokiem. Potrafi napisać, że się martwiła o mnie bo od 20 do rana byłem niewidoczny na portalu społecznościowym. Potrafi również zapytać czy przyjadę na kawę, porozmawiać. Ja za każdym razem spokojnie pytam czy chodzi o córkę i sprawy z nią związane. Jeśli to nie są te kwestie to nie kontynuuję rozmowy. Często po wizycie w domu i zabawie z córką potrafi mi pisać, że jest pod wrażeniem jak dobrze się nią zajmuję, jaka ona jest przy mnie radosna (takie wiecie, łechtanie ojcowskiego ego). Wysyła również raz na jakiś czas nasze zdjęcia we 3 pod pretekstem, że jej się przypomniało, albo coś wyskoczyło.

Widzę, że ten mój spokój i chłód ją bardzo destabilizuje. Nie spodziewała się takiego obrotu sprawy, że przyjdzie taki dzień, że przestanie mi zależeć i skupię się tylko na córce. Ja sam czuję się też dużo spokojniejszy. Wyprowadzka z domu i nieobserwowanie tego wszystkiego mnie wyciszyło. Wyrzuciłem również z siebie jakiekolwiek nadzieje na to że będzie jeszcze dobrze i to wróci.
Tak jak wszyscy piszą, skupiłem się na sobie, na swojej aktywności fizycznej, na swoich celach na najbliższy czas, na córce. Oczywiście duża też w tym zasługa psychologa, do którego chodzę oraz przyjaciół, którzy okazali się ogromnym wsparciem.
Dzisiaj wraz z nimi potrafimy się już lekko nabijać z ich romansu i zachowań. Wiele sytuacji obracamy w żart tak by tym się nie zadręczać. Jednak widzę, że na to wszystko trzeba czasu i siły.

Także jeśli trafia tu kolejna osoba, która potrzebuje wsparcia od osoby, która to przeszła to moja rada jest krótka - Wyrzuć z siebie jakiekolwiek nadzieję bo to co było w przeszłości nie będzie już przyszłością. Żyjąc myślą, że zaraz wróci to do normy, że zaraz się zdrajca uspokoi i będzie jak dawniej rozrywa nas gdy widzimy, że tak nie jest bo zdrajca szaleje dalej, a My mieliśmy inne wyobrażenie. Daj się wykazać zdrajcy i obserwuj go przez wiele tygodni czy miesięcy. Teraz to jego czas na naprawę, a nie twój. Ty usiądź gdzieś spokojnie, wypłacz się, uderzaj w worek ze złości, krzycz, biegaj do upadłego. I niestety co jest najtrudniejsze w tym wszystkim - daj sobie czas na opanowanie emocji. To jest Twój cenny czas, który musi minąć

Rozrabiaka gratuluję wytrwałości - pięknie się czyta Twojego posta, jak idziesz dalej i powoli na horyzoncie widać Słońce! Widzę, że resocjalizacja jż idzie w dobrym kierunku... Pytanie czy kiedyś zastanawiałeś się nad powrotem ???
Czy jednak uznałeś, że wszelkie granice zostały przekroczone i nigdy więcej szans ?
Pozdrawiam i życzę dalszych sukcesów!

To zazdrość. Żonę Dodo nieprzyjemnie skręca w żołądku, kiedy myśli, że wieczorem i w nocy mógłby być z inną kobietą. I sądzę, że takie są właśnie jej domysły - jest nieaktywny, bo poświęca tem czas komuś innemu.

Opisałeś Dodo jedną z zależności/zasad którymi rządzi się romans.
Odciąłeś źródło zasilania ,zabrałeś komfort nie za bardzo jest na kogo przerzucać odpowiedzialność,piętrzyć i rozdrapywać urazy,żale ,pretensje,niechęć to czym miesiącami jż zasilała euforie i egzaltację w sposób sztuczny ,iluzoryczny,nawet w pewnych momentach graniczący z wmawianiem sobie urojeń ,bo trzeba zaprzeczyć rzeczywistości i zrobić z Ciebie potwora prześladowcę,żeby znaleźć ratunek i ukojenie u boczniaka.Totalne zagłuszanie sumienia przy okazji na dwa sposoby jeden to wzmacnianie i wywoływanie urazy do Ciebie mnożenie i zmyślanie ,drugi sposób to haj i doznania jedno zależy od drugiego. Zniknęłaś z jej radaru w pewnym stopniu i ne dostarczasz już na co dzień jej negatywnego swojego obrazu ,który sobie stworzyła wbrew logice,faktom to dość obłędne ,a kochanek zaczyna rozczarowywać tym bardziej że przyszłość o której realnie jż nie bardzo chce myśleć  zbliża się nieuchronnie i budzi tłumione ,obawy,niepokój,niepewność.Boczniak słabo już działa na fantazje,mrzonki,słabo widocznie wspiera,bo tylko jedno mu w głowie ,a możliwości życiowe ma marne bo to nieszczęśnik.
Zasada i wzór przyciągania i odpychania u jż są silne jak widać.Dlatego uruchomiła zazdrość bo jest zaborcza w stosunku do Ciebie
zapewniałeś jej mnóstwo różnych rzeczy emocji też,powodów itp Miała Ciebie na własność z całym bagażem a teraz trzeba się skonfrontować z życiem na własny rachunek ten psychiczny też.Będzie walczyć o przywrócenie do stanu w którym czuła się komfortowo,więc stąd jej determinacja ,ale jeszcze nie zerwała z boczniakiem tak mi się wydaje jego też trzyma na smyczy i za jaja cwana jest,nie tylko on nią kieruje ona nim też nie jest niewiniątkiem i biudulką ,ofiarą o nie ,aktywnie jego też obserwuje,manipulują sobą że aż trzeszczy,kontrolując się nawzajem.

Marny z niego pocieszyciel i terapeuta ,a stan rozsypki Twojej jż go przerośnie bo to wszystko miało być takie bez zobowiązań,urocze,zabawowe, zarąbiste bez wielkich problemów tak jak piszesz beztroskie i bezmyślne,bez wyobraźni co dalej w złudnym,fałszem podszytym poczuciu niby tu i teraz( a tu i teraz to coś zupełnie innego jest )  a coś poszło nie tak .

Mógł się pojawić bilans zysków i strat. Boczniak jest osobą bardzo nieporadną życiowo. Nie umie wiele zrobić przy sobie. Głównie jest czekanie do weekendu i melanż. Może docierać do niej że jest kolejną z jego panienek.

Także ona może i teraz walczy ze swoimi myślami. Niech walczy, teraz czas na nią. Mną się nikt nie przejmował jak podnosiłem się z dna emocjonalnego.

Twoja to Artiii  może nie zdążyć z tą troską o Ciebie ,a tak Cię lubi,trochą teraz knuje bada i sprawdza w co się bawić z boczniakiem i jest w odlocie wirtualnym,może nie zauważyć że się rozwiodła ,ale o kasę to będzie walczyć na pewno to zauważy .

U mnie na szczęście aż takiej walki nie ma. Dogadaliśmy się co do podziału i liczę, że zostanie to tak niebawem podpisane. Gdy ostatnio prosiłem by potwierdziła czy dany termin na wizytę u notariusza jej pasuję to tylko kiwała głową, zero słów i zły w oczach. Jej się wydawało, że ja tak będę rzucał słowa na wiatr, a ona będzie gwizdać dalej.

Dzisiaj naszła mnie taka myśl, że ta moja Gwiazda to jest jak typowy alkoholik, który ruszy w cug (miała ojca alkoholika więc pewne wzorce powiela). Jej się wydaje, że pobaluje trochę, wyszumi się i wróci jakby nigdy nic i powie przepraszam, zrozumiałam swój błąd i po sprawie. A tu tak łatwo już nie będzie.

Myślę, że coś się musiała wydarzyć tam grubszego e rozumowaniu tego co się wydarzyło bo wróciła na terapię DDA (która już raz przechodziła), współpracuje z psychologiem i psychiatrą także są akcje okiełznania tej burzy emocjonalnej. Gdyby wiązała życie z boczniakiem (który nie potrzebuje jej takiej ułożonej i ogarniętej) to by się nie naprawiała bo przecież on ją taką akceptuje w 100%. Do tego ma z kim wypić w weekend...

Cały ten czas, który sobie daliśmy gdy się wyprowadziłem został dwojako przepracowany. U mnie zaprocentował, że  poszedłem już w swoją stronę z dzieckiem pod pachą, nie oglądając się za siebie. Wyznaczając drobne cele na przyszłość, ale już sam, a ona została w tym szambie wielkich uczuć do boczniaka, które chyba zaczynają pryskać. Spodziewam się jeszcze wielu zaczepek i zagrywek z jej strony,którymi będzie próbowała wybadać czy jest jeszcze furtka u mnie, którą może wejść.

Na szczęście wszystkie klucze już pogubiłem i są nowe zamki