zostawił mnie po raz...setny - Netkobiety.pl

Britan tyle że ja chciałam rozmawiać, próbowałam. Prosiłam. Dostawałam odpowiedz w postaci milczenia włączonego tel lub olewki

Nie opierała bym się już na tym co pisze o tym mężczyźnie Reca i nie stawiała bym diagnoz. Nie jest dla mnie osobą wiarygodną,manipuluje , więc równie dobrze on mógłby być neurotykiem a ona narcyzem.

Reca nie mam pytań. Piszesz, że ten mężczyzna zachowuje się tak, owak, a sama w ogóle nie widzisz w tym siebie ani swojego zachowania z którego czasem bije wręcz arogancja. Przypuszczam,że tak samo jak na tym forum tak komunikujesz się z Ex. Widzisz tylko swoją krzywdę, to co chcesz widzieć, to co chcesz rozumieć. Zaczynam współczuć ale jemu.

Reca pisałam Ci wyżej,nawet zacytowałam Ciebie. Mówienie Ex o końcu relacji, podczas gdy zaraz chlipiesz że liczyłaś że się opamięta, zmieni swoje zachowanie to manipulacja. Nie ma w tym uczciwości,szczerości Reca względem innych bo względem siebie wiesz doskonale o co Ci chodzi. Cały czas rozgrywasz Reca i to jeszcze stawiając się w roli ofiary. Jeśli ktoś ciągle drze szaty, obwieszcza, że czuje się jak śmieć i robi to przez cały czas to mi się zapala lampka, że chcesz być postrzegana jako ofiara, robisz ją z siebie. Narcyzi są doskonałymi manipulatorami, potrafią świetnie odegrać rolę,sprawić że każdy mu współczuje. Jak Ulle napisała Ci coś nie po Twojej myśli ,potrafiłaś zareagować wręcz arogancko.Myślę Reca, że bardziej niż nad Ex powinnaś zastanowić się nad sobą. Wykorzystujesz to forum i tych Ludzi, żeby napisać za chwilę przepraszam kochani jestem taka biedna i słaba, a tak naprawdę Twój cel jest jeden, żeby Ex wrócił na Twoich warunkach.

Reca jak ktoś jest chory to idzie do lekarza a nie leczy się przez doktora google.

Reca każdy na forum może rzucić Ci jakąś cechę osobowości czy zaburzenie, a Ty będziesz siebie i Ex diagnozować czy też dopasowywać. Lepiej według mnie skorzystać z pomocy profesjonalisty. W taki sposób jak Ty przedstawiasz w tym wątku to Ty możesz być narcyzem, a nie Ex dlatego uważam, że lepiej pójść do psychologa i zmierzyć się z prawdą o sobie samym.

O masakra tego nie da sie juz czytac. Reca, wydaje mi się, że Ty sama ze sobą nie jesteś po prostu szczera. Dam sobie rękę obciąć, że jakby teraz stanął przed Tobą i powiedział to, co chcesz usłyszeć to byś poleciała. Wiec, mozesz nas oszukiwać, ale samą siebie to już słabo. Co to jakiś diagnoz, myślę że Chio nie chodziło o to żeby je wystawiać, tylko, żeby Ci pokazać, że to co robisz nie jest normalne.
Także możesz pisać co chcesz, my też mozemy pisać, ale w końcowym rozrachunku to Ty będziesz cierpieć i spadniesz na dno a nie my. Wiele osób próbowało Ci coś uświadomić, nie chcesz, nie korzystaj, albo korzystaj z tego, co Ci się podoba. To Twoje życie, Twój wybór.

Ale wy jesteście nieczuli i bez serca. Przecież ona tu pisze by sie wyzalic wyrzucic z siebie a nie pierw ktos piszę jedno ze to i tamto uważa na ten temat ze jest ofiara w tym ze pomału musi dojść do siebie a potem obrot o 180 ze to w sumie jej wina i to on jest ofiara. Wkurzylam sie bo naprawde ktoz chce by ktos wysłuchał koniec końców zostaje uznany za winnego.ogarnijcie sie!!! Tez jestem w podobnej sytuacji i najgorzej co dobija to właśnie ci ludzie co udaja ze chca pomoc a potem to oni dokładają tylko zmartwień. Przeżywa to ona, nie zrobi tego z dniama dzien, analizuje, walczy ze soba a wy zamiast jej dzień dnia dodawać skrzydeł to jeszcze obcinanie i dolujecie. Tak sie nie robi!!!

Do autorki.. mam to samo ciągle sie mieszam z tym, płacze, olewam,potem znowu przeżywam... i wiesz co? Wiem ze sie niszcze ale za bardzo mi zalezy o sie męczę juz 6lat tak.TYLKO gdy go zobacze czuję sie szczęśliwa może to juz jak narkotyk naprawdę. Niepotrafie przestać..rady nie dam bo sama walcze. Ludziom juz nie ufam bo potrafia tylko jeszcze podeptac tak jak pokazali to na forum.

Podać Ci numer? Poznasz.
Każdą osobę będziesz tak oceniać? Ktoś chce się wyzalic, z dnia na dzień a Ty piszesz ze może to nie prawda? Napisz na wątku starość z narcyzem tym wszytskim kobietom, że przecież nie znasz ich mężczyzn. Być może to one są narcystyczne.

Zdolowana ile masz lat?
Taka znajomość zabija od środka. Człowiek się tak uzaleznia, ten typ człowieka umie tak to kochać a później zostawić w czarnej d.ze nie wiesz jak się nazywasz.
Pustka, tęsknota zostaje. Staram się walczyć. Zbudować nową siebie ale to nie tsie proste. To nie pstryk w palec.

Symbi o jakich krokach piszesz jestem chyba nastą osobą tutaj która pisze, że żadnych kroków nie ma i ciągle początek okraszony kolejną dramą,histerią i pretensjami jaki cham bo nie robi tego czego ja chcę. Oddzwania tylko po co, jeśli podobno tak bardzo nie chce kontaktu. Nie sprawiedliwe w czym Symbi, że uważam że powinna  udać się do psychologa a nie podchwytywać forumowe zaburzenia czy inne określenia swoich stanów i diagnozować u siebie i Exa. Może w stanie emocjonalnym jakim jest ma zaburzony obraz rzeczywistości i nawet postrzegania Ex. Tyle w temacie i również wychodzę z tego wątku.A co do wątku o narcyzach te Kobiety zachowywały się inaczej,chciały zrozumieć co się dzieje, mechanizmy a nie tupadły nóżkami jak malutkie dziewczynki.

Kochani,

Niektórzy z was przesadzają z ocenami, tak mi się zdaje.

Po co ktokolwiek pisze na forum cokolwiek, skoro można zawsze autorowi zarzucić, że się żali a może to z nim jest coś nie tak? W ten sposób można powiedzieć, że każdy wątek nie jest do końca wiarygodny bo każda kobieta, która czuje się skrzywdzona może tak naprawdę być tą złą. Dlatego ja do dziś nie podzieliłam się swoimi doświadczeniami na forum, żeby nie wysłuchiwać takich ocen.

Jeśli autorka napisała o sobie i podzieliła się z nami swoimi przykrościami, to biorąc udział w dyskusji nie możemy jej nie wierzyć. Wierzę jej, że to ona została źle potraktowana. Widzę, że popełnia błędy ale nie zarzucę jej kłamstwa, na zasadzie że przecież nie znam drugiej strony.

Reco,

On Cię źle traktował, odzywa się do Ciebie w sposób uwłaczający Twojej godności osobistej. Tego nie mogę zrozumieć, dlaczego kochasz kogoś kto Cię nie szanuje. Miałam różne związki, ale w momencie takich odzywek miłość odchodziła sama. Dziwi mnie jedynie to, dlaczego Ty jeszcze cokolwiek do niego czujesz po tylu poniżeniach z jego strony.

Poza tym, psycholog to nie jest rozwiązanie dla każdego. Nie ma nikt prawa narzucać autorce aby ona korzystała z wizyt u psychologa. To jej sprawa. Ja nigdy nie korzystałam i nie skorzystam. Człowiek może skorzystać a może nauczyć się myśleć. Psycholog może też narobić szkód, to nie jest lek na wszystko. Zależy od człowieka, sytuacji i tego na jakiego  psychologa trafimy. Gdyby po każdym rozstaniu każdy musiał chodzić do psychologa to zabrakłoby terapeutów.  Nie narzucajcie komuś swojego światopoglądu pod tym względem.

Nie wiem czemu ja go nadal kocham. Nie mam pojęcia co ze mną jest nie tak, że ktoś bije mnie w policzek a ja nastawiam drugi. Po tylu słowach, tylu olewkach tyłu przykrościach nadal kocham. Idiotka...

Tylko, że próbowałam znaleźć odpowiedź i nie mam jej. Po takich kłótniach później było zawsze cudownie, miłosne uniesienia, był dobry jakiś czas. Czułam się jak królewna... Póki znów mnie nie zostawił, karal ciszą, olewaniem. Może ciągle się łudzilam, że taki cudowny już zostanie na zawsze po kolejnej kłótni. Ja chyba miałam o nim błędne wyobrażenie, zaczarowal mnie na początku i tak zostało. Prawda jest taka, że jestem dla niego nikim. I nigdy ważna nie byłam.

Reca. Wydaje mi się że pewna część kobiet i mężczyzn kocha mocniej, potrzebuje ognia. Ta miłość jest wbrew logice. Są oni tak jak spalające się komety. Ale ci kobiety i mężczyźni wolą właśnie tak się spalić niż żyć letnie życie, być w letnich związkach. Bez tego ognia życie dla nich jest więzieniem. Gdy się razem złączą jest to momentami coś wspaniałego, momentami potwornego. Gdyby tylko udało się połączyć ten ogień z tym żeby mimo wszystko umieć ze sobą rozmawiać, wspierać się, dbać, budować razem życie.

Faja w domu u mnie wsyztsko było zawsze dobrze. Jestem ukochana córka rodziców i zawsze była uwielbiana, kochana córeczka tatusia. Tu myślę że przyczyny nie ma.
Dla mnie to porażka, że on tak zrobił. Ze rzucił mnie pewnie dla innej kobiety i to mnie tak ciśnie. Zazdrość? Właśnie, ale o kogo... Powinnam go znienawidziec a ja nadal gdzieś tam kocham. I zgadzalam się na te wszystkie rzeczy. Szukam psychologa, sama sobie z tym nie poradzę.

Roxan mama wiele razy pytała czy u mnie ok. Jest po zawale, czasem jej mowilam co się dzieje żale nie chciałam wciągać w te historie. Teraz wie. Wszystko wie. Mam od nich wsparcie, tłumacza tak samo jak wy.
I nie prawda jest że byłam rozpieszczona, ale miłości od nich czułam zawsze.

Jestem zła na siebie że tyle rwxy nie umiałam odejść z podniesioną głowa. Nawet teraz, gdy nie mam już z nim kontaktu, on mnie nie widzi ale wstydzę się siebie, że pozwoliłam sobie na to. Tak zebrać o miłość, czułość. Ostatecznie zostałam w jego oczach szalona. Nie kochająca a szalona. Może miał rację. Kiedy pisałam parę razy jak się czuje, że tęsknię mimo wszystko... Takie teksty. Sama byłabym Bogiem gdyby on pisał mi takie rzeczy i czuła bym się super, na wygranej pozycji.

Idę zaraz na pogotowie. Zrobić ekg. Nic mi to nie mija a boli dziś bardzo. I naprawdę się boję.

Nie szukaj odpowiedzi, bo ich nie ma. Ja kiedys tez usilowalam zrozumiec itd
Z wiekiem przyszedl inny czas. Przestalam bawic sie w analizy.
Gdy cos nie wychodzi, czasami sobe pochlipie w samotnosci a potem zatrzaskuje drzwi za przeszloscia, poprawiam cycki, odgarniam wlosy, wrzucam usmiech na twarz i ruszam w przyszlosc.

Uwierz dziewczyno-szkoda zycia na samolubow i innych kretaczy. Wyssaja ci energie nie dajac nic w zamian.

Pozdrawiam was wszystkich że szpitala. Mam to na własne życzenie. Doprowadził mnie do miejsca w którym właśnie jestem czyli izba przyjęć. Czestoskurcz nadkomorowy. Lekarz który mnie tu skierował powiedxial "wynik długotrwałego stresu" i skierował mnie na dalsze badania. Mam nadzieję, że nie zostanę tu.

Zamykam przeszłość. Chce żyć.
I tak strasznie się boję...

Ja mam 28 lat... byłam w 2związkach i te 2 prawie tak samo wyglądały. Nie ufam już nikomu a oni byli tacy co pokazywali na każdym kroku ze zależy im, słuchali, interesowali sie a ten drugi co mnie teraz niszczy to nawet w oczach widziałam jego miłość ale do czasu... nie umiem sie zakochać jak większość, ze jak nie ten to inny, że tyle facetów przecież, mnie ciezko do siebie przekonać bardzo ciezko i oni mieli w sobie to co ja pragnelam i co dawalo mi siłę, mieli wszystko co czego oczekiwałam, robili to co mu brakowało mimo ze im tego nie mówiłam sami wiedzieli. Tego pierwszego już nie pamiętam tez latalamza nim jak głupia, tez nie chcialam innego, tez ze to ten jedyny, aon olewal, meczyl mnie, sile mu dawalo zgnojenie mnie i tak 4lata... i ktoregos dnia na imprezie znim poznalam drugiego. Chcialam tańczyć tamten nie i sobie poszedł a wtedy on na mnie popatrzył z taka miłością jak nikt inny. I potem sie zaczęło.. milion rozmow, zainteresowania, na każdym ktoku pokazywal ze kocha.. na kazdym. A teraz umieram z bolu bo jest bez serca, obojetny, nieczuly.. cierpie jak ty dlatego to rozumiem co przezywasz i wiem ze masz podobnie ze jak juz sie kocha to sie naprawia a nie wymienia jak rzecz. Większość ludzi w tych czasach przedmiotowo traktuje drugie osoby i dlatego tak ciezko gdy juz sie pozna swoj ideal nagle odpuscic.

Reca.. z jakiego miasta jesteś? Widzę ze wiekszosc osob na forum to osoby calkowicie bez uczuć a ja tez nie mam juz z kim rozmawiać o swoim bolu bo nikt tego nie rozumie. I to nie jest żaden masochizm ze pisze sie do tej osoby bo daje afrenaline!!! Co wy macie w glowie by tak pisac. Kazde zainteresowanie z jego strony daje szczescie dlatego jest milion mysli analiz co za tym sie kryje, ze moze jednak kocha??

Oczywiście, że po fazie niżu następuje tzw. faza miodowego miesiąca. Rzecz w tym, że długości tych faz wraz z upływem czasu zaczynają zmieniać długość trwania na korzyść tej pierwszej, czyli coraz mniej pojawia się tych dobrych chwil, coraz więcej emocjonalnej przemocy. Metoda karania i przyciągania to bardzo częsty mechanizm przemocowych, toksycznych partnerów.

Jak to możliwe, że o 11:02 nic nie wspomniałaś, że dzieje się coś niedobrego, choć przecież zwykle to robisz, a dwie i pół godziny później byłaś już na SOR z gotową diagnozą? Jakoś błyskawicznie to wszystko się potoczyło.

Rzecz w tym, że właśnie to uzależnienie swojego szczęścia od jednej osoby jest chore i destrukcyjne dla psychiki, dlatego nazywanie innych pozbawionymi uczuć tylko dlatego, że to dostrzegają i usiłują zwrócić uwagę na problem, jest zbyt daleko idącym wnioskiem i też może stanowić podstawę do zastanowienia.

Przepraszam, istotnie przeoczyłam to ostatnie zdanie posta. Muszę jednak przyznać, że bardzo szybko się Tobą zajęli. U nas trwa to znacznie dłużej, ale też SOR znajduje się przy dużym, wojewódzkim szpitalu i zawsze czeka spora kolejka pacjentów, z czego w pierwszej kolejności zajmują się tymi najpilniej potrzebującymi pomocy. Ponadto w takim przypadku, jak Twój, czyli obiektywnie oceniając lekkim, najpierw należy zgłosić się do poradni na tzw. dyżur nocny i świąteczny (SOR tylko w przypadku nagłego zagrożenia zdrowia albo życia), a dopiero jeśli lekarz uzna, że jest to konieczne, kierują na SOR lub na oddział szpitalny. Wydawało mi się, że system wszędzie funkcjonuje na tej samej zasadzie.

Nie, to Ty mylisz pojęcia. Nie wiem co tam masz u siebie, ale pogotowie wzywa się do domu lub na miejsce zdarzenia, dzwoniąc na numer 112, 999 lub inny lokalny, wtedy na miejsce wezwania przyjeżdża karetka. W trybie stacjonarnym możesz udać się na izbę przyjęć lub na SOR, a obecnie także do poradni na dyżur nocny lub świąteczny, o czym wspominam, bo mamy niedzielę. Z kolei skierowanie do szpitala to nie jest to samo, co skierowanie na SOR. Jeśli dostałaś skierowanie do szpitala, to nie wiem co robisz na SOR, zwłaszcza, że już podobno masz wstępną diagnozę.

Edit:
Teraz zauważyłam, że edytowałaś dopisując, że to jednak chodzi o SOR.

Poprzednio napisałaś, że masz skierowanie do szpitala, a to nie jest to samo co skierowanie na SOR.
Jeśli zaś chodzi o pogotowie ratunkowe, to widocznie jest to ośrodek zdrowia/poradnia działająca przy pogotowiu ratunkowym - też nie to samo, co pogotowie.

Dostałam skierowanie do szpitala i lekarz kazał mi iść najpierw na SOR. Tu mi powiedzieli ze mam czekac na lekarza i on zdecyduje czy zostaje czy nie.
Nadal czekam.

Myślę, że tym dniem dostałam dziś najlepsza nauczkę. Chce żyć. Nie bać się o swoje zdrowie. A do tego doprowadziła mnie ta relacja.

Mam nadzieję że dostanę coś na uspokojenie, bo jak narazie to się trzęse jak galaretka, że coś mi się stanie.

Temat narcyza.. Nie znam go. Zostanie lekcja życia. Spróbuję wymazać nawrt te najlepsze chwile, bo były tylko obłudą i kłamstwem

Znacznie bardziej szkodliwe wydaje się być twierdzenie, że po prostu jest się naiwnym, źle trafiło, tak jakby od tej osoby nic nie zależało. I jedyną rolą foru miałoby być chyba wsparcie rozumiane jako klepanie po pleckach i wspólne użalanie się nad sobą, losem i tym poczuciu bycia ofiarą.
To tak nie działa. Owszem, są osoby mniej lub bardziej naiwne, każdy z nas popełnia błędy czy nawet dał się zmanipulować itd. ale... jeżeli kobieta pozwoliła sobą pomiatać przez co najmniej 2 lata doprowadzając się do takiego stanu, że ma problemy ze zdrowiem, to nikt mi nie powie, że to przez "naiwność" i dziwnie rozumianą "prawdziwą miłość" czyli chęć naprawiania niż wyrzucania. Idąc takim tokiem myślenia, nie mamy zupełnie wpływu na swoje życie, decyzje i nawet jak trafimy na osobę toksyczną, przemocowca, to nie powinniśmy walczyć o siebie odchodząc tylko tkwić w tym związku dając się poniżać bo może pewnego pięknego dnia dana osoba się zmieni bo przecież miłość czyni cuda.
Brak instynktu samozachowawczego, szacunku do samej siebie itd. to nie jest naiwność tylko... no właśnie.

Również odnoszę wrażenie, że niektóre osoby wolą zaklinać rzeczywistość zapominając, że pewne sytuacje, które stały się udziałem Autorki, wynikają z jej własnych postaw i decyzji.
Co więcej, zwykle są to osoby, które uwikłały się w podobną sieć zależności i chyba łatwiej im tłumaczyć sobie ten stan, w którym same się znalazły, własną niemocą sprawczą niż odważnie spojrzeć prawdzie w oczy.
Pojawiały się też głosy, żeby nie zachęcać do terapii, nie próbować diagnozować - w tym miejscu pytam się po co w takim razie jest ten wątek, jeśli mielibyśmy ograniczyć się do udawania, że nie wiemy, nie widzimy, nie rozumiemy co się dzieje?

Trudno się z Tobą nie zgodzić, sama też mam bardzo prawicowe i konserwatywne poglądy ( aha, nie należy myśleć, że ja popieram PiS, jest mi od nich jeszcze dalej niż od tych drugich) i dla żadnej głupiej mody ani nowomowy nie zamierzam ich zmieniać.
Oczywiście, że sama terapia nic nie pomoże, jeśli człowiek sam nie nabierze rozumu, czasem też można z psychologiem trafić jak kula w płot i jeśli ktoś uwierzy takiemu "psychologowi" tylko dlatego, że jest psychologiem i na pewno ma rację, to  nie dość że wyda kupę kasy, jakby wyrzucił kasę w błoto, to jeszcze wyjdzie tak poturbowany psychicznie, że szkoda słów. Niemniej jednak jeśli tutaj polecany psychologa, to autor/ autorka musi brać poprawkę na to, że szukamy odpowiedniego dla nas i przypomina się o tym co chwilę. Sama swego czasu zaliczyłam takiego psychologa, że mimo iż wtedy byłam na dnie, to naprawdę uwierz mi, że chwilami patrzyłam na tego gościa jak na UFO i w duchu myślałam, że on przede wszystkim powinien zacząć się leczyć i to najlepiej od razu u psychiatry, oczywiście u dobrego psychiatry. Jest np znany ośrodek dla bestii i powiem szczerze, że to co wygadują nowocześni o tym ośrodku jest szokujące, a prawda jest taka, że te wszystkie psycholożki latają koło tych bestii i tak im dogaszają, że niejeden człowiek z ulicy chętnie pomieszkalby w tym raju.
Tak więc ja rozumiem o co Ci chodzi i popieram, jednak wzięłam stronę Roksann, ponieważ Roksann napisała tylko o tym, że ludzie, którzy wchodzą w takie układy muszą mieć, oczywiście chwilowo, jakieś poważne problemy ze sobą, bo przecież gdy poznaje się faceta, to często już na pierwszy rzut oka widać, co on sobą reprezentuje, naprawdę nie trzeba dużo czasu, by wiedzieć. Skoro więc kobieta nie jest w stanie kapnac się z kim ma do czynienia i doświadcza chamstwa na własnej skórze, to nie tylko dlatego, że jest głupia i naiwna, lecz także dlatego, że coś u niej mocno nie buczy pod względem poczucia własnej wartości i rozumienia czym właściwie jest ten słynny szacunek do samej siebie.
A tak w ogóle to ja kocham Twoje wpisy, bo czuć w nich życie, osobę z życia wzięta, a nie paniusie, która się mądrzy, a od szelestu przewracanych w mądrych książkach kartek aż swędzą uszy.

Dziękuję, ja również lubię czytać Twoje i Wasze ogólnie wpisy, nawet kiedy się nie zgadzamy. Nie we wszystkim musimy się przecież zgadzać ale to nie znaczy, że mamy się obrazić na siebie czy przestać lubić.

Ogólnie wiadomo, że sytuację są różne i wizyty u psychologów także. Może są terapeuci z prawdziwego zdarzenia, jednak z doświadczeń widzę, że to nie działa. Sama byłam z mężem dwa razy na wizycie u terapeutki. Ogólnie pomogło o tyle, że była osoba trzecia, przy której trzeba było trzymać fason. Mąż zamiast ukrywać się w pokoju rozmawiał normalnie, nie wyszedł i nie unikał trudnych tematów. Zresztą wtedy to ja już chciałam to zakończyć. On jakby to wiedział. Problem polega na tym, że idąc na terapię psycholog wpasowuje sytuację w schemat. To ja przerwałam te wizyty. Nie podobało mi się to. Dlaczego nie będę tego teraz rozwijać. W skrócie uważam, że jak się komuś pali grunt pod nogami to powie wszystko co trzeba, aby załagodzić. Zmiany nie mogą wynikać z siły czy obowiązku, ale z serca. A ja tego nie widziałam. Potrzebna mi była prawdziwa zmiana w jego zachowaniu, a nie klepaniu na terapii tego co ja chcę usłyszeć. On dobrze wie przecież czego ja chcę, więc będzie mówił co trzeba. Terapeuta też idzie z nurtem, wpasowuje w schemat co się powinno lub co jest ,, lepiej,,

Poszłam do Kościoła i do spowiedzi. Już mi było wszystko jedno, nie było dla mnie ważne utrzymanie tego związku. Co się zmieniło? Wszystko. Zrozumiałam, że bycie z kimkolwiek nie jest czymś dla mnie ważnym. Zaczęłam cieszyć się życiem. Zaczęłam żyć na nowo, co prawda dalej z nim ale jednak inaczej. Teraz czuje się wolnym człowiekiem. Nie boje się, że on coś zrobi nie tak jak trzeba, że może nie będzie kiedyś lojalny. To są strachy które minęły. Ważne jest, żeby zrozumieć że życie nie polega tylko na uczuciu do partnera  czy na związku jakimkolwiek. To jest moje życie i nikt nie będzie psuł mojego czasu. Mąż się zmienił, może nie jest idealny ale zmiana jest. Patrzę trzeźwo na sytuację i nie mam zamiaru nigdy męczyć się z kimś na siłę i to jest moja przewaga. Obecnie czuje się wolnym człowiekiem, chcę to posprzątam, chcę to ugotuję a jak nie to nie i też się świat nie zawali. Przestałam się martwić o to, co sobie inni pomyślą lub mój mąż. Jak chcę ładnie wyglądać to wyglądam, a jak chce spać pół dnia to śpię. Nie mam już podejścia, że muszę z innymi rywalizować, bo może mąż kogoś poderwie bo ja przestanę być atrakcyjna. Niech idzie. Ja obecnie nie jestem sama bo trzyma mnie wiara. Nie chodzę co niedzielę do kościoła, nie jestem ideałem. Nie chcę Wam narzucić, że wy macie też wierzyć.

Uważam,  że czasem człowiek musi sięgnąć dna, żeby się odbić.

Paslawku Twoje wpisy też kocham, chociaż nie obrazilabym się, gdybyś stosował interpunkcję, chociaż troszkę przecinków?
I fakt- autorce grozi teraz, że utknie w czterech ścianach rozpamiętując swoje krzywdy i że zacznie teraz wędrówkę po różnych lekarzach specjalistach. Ja też miałam taki okres życia, że bez ciśnieniomierza nie wychodziłam z domu i też wędrowałam po lekarzach.

Tak naprawdę to każdy ma rację w jakimś sensie, albo w ogóle patrząc pod różnym kątem.

Też nie chciałabym przeceniać katolickich terapeutów.Nie zgodziłabym  się z tezą, że jeśli mamy ślub kościelny to już musimy być razem. Takie rady mogłyby też paść a ja się z tym też nie zgadzam. Ani nie przeceniam terapeutów katolickich ani nie ganię całkowicie innych. Jednak uważam, że przecenia się obecnie tą ,, pomoc,, w ogólności.

Ona potrzebuje pomocy, ale musi sama chcieć się zmienić. Ona natomiast niby chce, ale nie chce. Jeśli ona nie chce to nikt jej nie zmusi do zmian, ani terapeuta ani nikt. Jednym uchem wleci a drugim wyleci. Mnie też martwi to, że autorka nie widzi zupełnego braku szacunku z jego strony. Też tego nie rozumiem. Kobieta jest dorosła, ma 29 lat o ile dobrze pamiętam, a pozwala na rzucanie sobie słuchawką lub obrażanie jej przez faceta. Dodatkowo odbiera telefon lub nawet oddzwania do niego. Tylko moje oceny nie znaczą nic tutaj.  Ona sama musi to uciąć, żaden terapeuta jej do tego nie zmusi ani nikt inny.

Czasy są podłe, ludzie stali się wygodni. Zdradzają się, kłamią. Nie jest modne bycie dobrym.