zostawił mnie po raz...setny - Netkobiety.pl

Powiedzial, że musi odebrać matkę z PKP. Ok. Ale następnego dnia na spotkanie już nie zaproponowal. Myślę, że chciał sprawdzić czy nadal jestem chętna na spotkanie. Byłam. I kop w dupe po raz 101.
Tak. On ma problem ze sobą. Widzi czubek własnego nosa. Nic poza nim. Gdy zaczęłam mu mówić, że znów nie dotrzymał słowa zaczął milczeć. Robi coś czego nie nawidze, ale to już ostatni raz.
Jeszcze się łudzilam po tych jego wywodach, że może coś zrozumiał. Zmienił się, zmadrzal, zobaczył że może coś stracić, ale spalił ten most na pył.
Zupełnie go nie rozumiem. Przez tydzień kajał sie... Tylko po to żeby za chwilę zniknąć.

Reco36,
czyli chcesz jednak poznać prawdę? I poznałaś.
To zawsze wszystko jest na granicy, tak żeby zasiać wątpliwości, za moment sama sobie nie będziesz ufała, ani w to co widzisz, ani w to co słyszysz.
Ja sama, kiedy zdecydowałam się zakończyć natychmiast, toksyczną relację,
obudziłam się pewnego dnia i nie mogłam sobie przypomnieć, dlaczego ja go właściwie wyrzuciłam z mieszkania.
Nie pamiętałam.
Ale ponieważ, przez pierwszy miesiąc nie robiłam nic innego, jak tylko zapisywałam wszystkie swoje myśli, natychmiast zaczęłam to czytać i zaraz sobie przypomniałam.
Gdybym tego nie miała, tych wszystkich zapisanych tysiąca stron,
gdyby stanął przede mną i spojrzał tylko na mnie, poszłabym jak jagnię na rzeź..

To walka samej, ze sobą. Nie można sobie ufać, dlatego robi się wszystko, by siebie samą oszukać, bo Ty jedna, chcesz to zakończyć, a Ty druga, sabotuje tą pierwszą.

Wszystko może wyskoczyć, nagła sprawa, ale czy tą matkę odbierał 7 godzin? wystarczyło zadzwonić i przesunąć spotkanie o godzinę, a nie o nieskończoność.
No i nie zapominaj, że tak jak Tobie powiedział, że nie da rady, bo coś mu wypadło, mógł tak samo powiedzieć matce, sorry mamusiu! ale nie dam rady, bo mam spotkanie, którego nie mogę przełożyć.

Piszesz, że go nie rozumiesz, po co się kajał, żeby zniknąć zaraz.
Po to się kajał, bo źle się poczuł, bo coś mu umykało,
teraz się poczuł dobrze, a Ty znowu gorzej.

Niestety, zbyt łatwo oddałaś przyczółek, który zdobyłaś,
dystansując się od niego, zasiałaś niepokój, który bardzo szybko odzyskał,
albo się załamiesz i wpadniesz w doła, albo wściekłość na siebie samą, da Ci tyle siły, że nigdy więcej już na niego nie spojrzysz.

To blokowanie całkowite, to blokowanie siebie samej, tak naprawdę.
To zawsze jest bardzo trudne, To trochę tak, jakbyś widziała, że gangrena zajmuję Ci już nogę do kostki a żeby przeżyć, musisz sama sobie nogę odrąbać siekierą. Ale nie ma innej drogi.
Są oczywiście osoby, które czekają, aż sięgnie do kolana, ale nie zmieni to w żaden sposób sytuacji.
Nikt za Ciebie tego nie zrobi.

Toksyczny związek, to nie jest, jakaś tam sobie miłostka, to walka o przeżycie. Dosłownie.

Podpisuje się rekami i nogami pod postem logiki. To wszystko to jest nic innego jak walka samej z sobą. Kiedy jedna Twoja strona mówi 'halo, nie pamiętasz co się działo, jak płakałaś, jak miałaś dość?' a druga 'Tak bardzo mi szkoda tej relacji, kurcze odzywa się, może warto dać mu szansę'. Człowiek niby podjął decyzję a jednak...

Co do tej sytuacji, cóż, rozumiem, że coś wypadło, każdemu może się zdarzyć. Problemem jest fakt, jak to 'pociągnął' dalej. Rozumiem, że mu powiedziałaś parę słów i od tego momentu cisza - on uznał, że znowu masz pretensje, czepiasz się, nie rozumiesz jak on Ci tlumaczy - dlatego milczy. I tu robi zasadniczy błąd. Mógł to zalatwić zupełnie inaczej a tak ... nigdy nie zrozumiem fenomenu tego ich milczenia w momencie, kiedy jest potrzebna szczera rozmowa, a nie szczeniackie uniki....

Szczerze mówiąc oczy miałaś już dawno otwarte, wiedziałaś, że coś nie tak. Tylko po prostu za mocno kochałaś, żeby z tego zrezygnować. No i pewnie się bałaś, to nie są przecież łatwe decyzje. Nie masz też co być na siebie zła, po prostu jest jak jest, musisz zaakceptować.

Pociesze Cie - ja sama siebie łapie nadal na tym, że myślę o tych dobrych rzeczach, wspomnieniach. I niestety wtedy te złe rzeczy bledną. A nie powinny. Trzeba się nauczyć odpuszczać w pewnym momencie, dla samej siebie. Moje uczucia się nie zmieniły. I uwierz, że gdybym mogła coś dać/zrobić, żeby ex się 'ogarnął' to bym zrobiła wszystko. Tylko zmieniło się moje podejście do całej sytuacji. Ja po prostu wiem, że tak dalej nie może być, że tak związek nie wygląda. Żadna z nas nie oczekuje nie wiadomo czego, ale szacunek, zaufanie, brak olewania, wsparcie, rozmowy - to nie są rzeczy ponad, a bez tego wszystko 'padnie'... Myślę, że podobnie jest u Ciebie.

Twoj ex na pewno ma jakiś problem ze sobą, tak się po prostu nie robi (jakieś wyłączanie internetu ? Wyłączanie telefonu ? Przecież to jest nonsens...tak się nie zachowuje dorosła osoba - jest problem - to się rozmawia, komunikacja !! A nie jakies durne przeciąganie liny, kto pierwszy pęknie i się odezwie. Czytałaś cały wątek starość z narcyzem? Polecam : ) .Nie ma też powyższych cech. Więc sama sobie odpowiedz na pytanie czy warto ? Czy nie wolałabyś poczekać na kogoś, gdzie nie będziesz sie zastanawiać czemu znowu mnie olał ?

Zapomniałam dodać - odsuwał się, bo czuł się pewnie. Możliwe, że nawet nie pomyślał, że możesz kiedyś powiedzieć DOŚĆ. Więc może czas złamać schemat i zrobić zupełnie inaczej niż zwykle ?

Narazie mam bardzo ułatwione zadanie, bo on milczy. Ja oczywiście również. Także na tym etapie, żadna filozofia. Mam nadzieję, że w razie co nie odezwie się ta moja druga ja. Jakby co, na pewno napiszę do Ciebie o poradę

AUTORKO nie daj się ! Dbaj o siebie! Ja nie spałam, nie jadłam, ciągle stresy, nerwy ... poczytaj historie na tym forum. Na prawdę lepiej się uczyć na cudzych błędach niż swoich...

Ja w sumie nie mam swojego wątku, pisałam na starość z narcyzem strona 19 i 20. Jak malo możesz napisać emaila do mnie

Przeczytaj cały wątek, będziesz w szoku i jeśli dojdziesz do wniosku, że Tobie przydarzyło się właśnie TO, a wszystko na to wskazuje, to zakrec się koło terapii i daj na mszę w intencji tego, żeby ten facet raz na zawsze odczepił się od Ciebie, szczególnie że jesteś dopiero na początku drogi powrotu do normalności, no żeby los nie podsunął Ci za szybko zgniłego jaja, jakim byłoby jego odezwanie się do Ciebie. Na razie bowiem jesteś za słaba, by poradzić sobie z zasada zero kontaktu.
Kolorowe sny, ta dziewczyna dobrze rokuje, ale przecież nawet ona bierze poprawkę na to, że nie wiadomo, jak się zachowa, jeśli facet zadzwoni. Póki co jest w dobrej sytuacji, bo hrabia nie dzwoni, a każdy dzień działa na jego niekorzyść.
Czyli tak- czytaj ten wątek, jednocześnie zakrec się koło psychologa i mądrzej sobie oraz nabieraj sił. To będzie długi proces Twojego powrotu do życia, więc nastaw się też do tego psychicznie, że będzie ciężko, jednak na koniec, to Ty będziesz strona wygraną. Powodzenia.

Póki co nie odzywa się. Zablokowałam telefon. Z fb nie umiem go wyrzucić. Jeszcze nie
Szkoda, że ten proces zdrowienia nie przychodzi łatwo. chciałabym być tak wulgaryzm na niego, żeby nie myśleć, nie rozkminiac itp. Powinnam olać dziada, niech spada na bambus. Alee to nie takie proste.
Czytając tamten wątek oczy mi się otwierają. Jakoś czuję się lepiej, że nie jestem sama. Ze jestem ofiarą przemocy psychicznej, bo teraz tak uważam. On wykorzystał moją dobroc, moja empatie i wrażliwość. Zawsze mu wszystko wybwczalam, głupie żarty okraszone szyderczym uśmiechem,które wywoływały we mnie negatywne emocje. Później to ja byłam wariatką, ja poownnam mieć dystans, ja szukałam dziury w całym. To świetny manipulant. Czasem to zastanawiałam się czy faktycznie że mną wszystko ok. Może to ja jestem winna wielu sytuacji i w ostateczności przepraszalam za coś za co plakalam.
Przykład. Zblizylismy się do siebie po jakimś znów okresie nie rozmowy. Był seks. Tydzień upojenia miłością po czym znów się odsunął. Powód blachy, już nawrt nie pamiętam. I zaczynały się moje pytania. Po co w takim razie Twoje czułości, deklaracje... Zawsze przerywal mówiąc : w takim razie żadnych zbkizen już nie będzie jak mi to wypominasz. Robiłam wielkie oczy... Przecież nie wypominalam mu zbliżenia. Tylko to jaki był później.
Dostałam wiadomość na początku tygodnia, że mogłam inaczej zareagować na informacje ze jedzie po matkę. I że on się usztywnia jak ja taka jestem. Heh. Właśnie. Kara, /nagroda. Jego styl. Jeśli nie jestem podwlańczo dobra dostawałam kary. Już teraz to rozumiem. Wiele rozumiem.
Wiecie, że ja w tamtym tygodniu naprawdę myślałam, że on zrozumiał, że może mnie stracić?! Ze te jego wiadomości, słowa są prawdziwe. Miałam cień nadziei, że kurde może to się uda. Udowodnił mi po raz 101, że nie. Ze znów mnie zostawił. Pan, władca, despota.

Azi może?
Jesteście razem czy się rozstaliscie?
Dostałam dziś wiadomość na msg.
Malowalem sufit.

Hahh i co mam zrobić z tą wiadomością?
Dobry pacjent.

Dokładnie. Gdybym ja wcześniej dostał takie rady to może bym swoją relację uratował.
Takie błędne koło jest chore, sam wiem z własnego doświadczenia.
Jeśli uda się wam z niego wyjść to może będzie dobrze. Jeśli nie, uda to wtedy lepiej uciekać.

Jak na moje to dalej będzie błędne koło.
Jeśli autorka chce to ratować to moim zdaniem trzeba czasu i szczerej chęci, zrozumienia problemu u faceta. Miesiąc, dwa, trzy.
Ja sobie dałem dwa miesiące.

Wypisz wymaluj moja sytuacja.
Próbowałem zrobić te coś w dobrej wierze, ze szczerymi chęciami. Ale ona reagowała bardzo wybuchowo, nazywała mnie psycholem itp.

Największy problem był w tym, że ona chciała ten czas uzyskać, a ja jak idiota dalej w to brnąłem, pisałem, dzwoniłem, bo bałem się, że ją stracę (mimo, że to było wirtualne). Przez co coraz bardziej spychałem relację w głąb bagna.
Oczywiście nie mówię, że wina leży w 100% po mojej strony, bo oboje byliśmy mocno winni, ale jak już napisałem ona wcześniej zrozumiała, że potrzeba czasu.

Jeśli chcesz to ciągnąć dalej to czas i potem na prawdę szczera i długa rozmowa.
Przynajmniej ja wyciągnąłem takie wnioski aby uratować moją relację która też była błędnym, toksycznym kołem.
Tylko jeszcze sam nie wiem czy chcę. Mam dwa miesiące na przemyślenia.

I zrobiłeś błąd, bo działałeś w emocjach i nerwach. Podobnie jak autorka, nie usiądzie, nie zastanowi się i później jest efekt. Oczywiście, wina leży po obu stronach. Ale lepiej w pewnym momencie się zatrzymać, dać ten czas niż psuć jeszcze bardziej. Jak emocje opadną, OBIE strony stwierdzą 'kurcze szkoda relacji, to byly takie glupoty, teraz zrobiłbym inaczej' - to chociaż ma sens rozmowa. A jak któreś stwierdzi, że NIE to też nie będzie to decyzja pod wpływem emocji, której można żałować. Także ja na miejscu autorki, chciałabym ochłonąć, nabrać dystansu i później podejmowac decyzje.

A ja Ci napisze, że to co piszesz to nieprawda. Próbowałaś z nim rozmawiać, a zrobiłaś mu wyrzuty o to PKP. Jakbyś miała emocje pod kontrolą to byś usiadła napisała okej daj znac kiedy znajdziesz czas. KONIEC. Chcesz porozmawiać, bo widzisz sens dalej = dla dobra relacji nie komplikujesz bardziej. I to jest to Twoje, że chciałaś porozmawiać? A on zamiast zrozumieć, że wyczekiwałaś na rozmowę i się zawiodłaś stad reakcja - to zachował się jak szczeniak - to też jest z jego strony próba rozmowy (i nadal się tak zachowuje)?? Powinien zaproponowac nowy termin.. Tydzień ciszy Wam za mało, nie umiecie podejść z dystansem i szacunkiem dla drugiej osoby. Poza tym - nie, nie odpuściłaś. Jakbyś odpuściła nie byłoby tych postów, bo byś mu napisała sp********

Tyle tylko, że ona nigdy nie ochlonie i dlatego nie będzie możliwe to, co jej radzisz. Ona w emocjach jest od początku trwania tej znajomości i póki co nie zanosi się na jakiekolwiek wyciszenie.
Dlaczego?
To proste, dziewczyna ma taką konstrukcję psychiczna, że lubi jasne sytuacje, lubi wiedzieć na czym stoi, w związku z tym ma permanentny niedosyt informacji. Każdy by miał, tylko że niektórzy potrafią odpuścić, a niektórzy chcą drążyć temat do upadłego. Tu wchodzi też kwestia ambicji i chęci udowodnienia, że ktoś tu się pomylił, bo kobieta to jednak ona jest w tym związku.
Gdyby ten pajac malujący sufity powiedział jej wprost i jak krowie na rowie, że to koniec i dlaczego, to ona załóżmy przez tydzień pobuczalaby w poduszkę, ale wiedziałaby, że to koniec. Powoli dochodziłaby do siebie i mogłaby zakręcić się koło swoich spraw osobistych w sposób konkretny. Pajac jednak nie stawia sprawy jasno, bo pasuje mu zwodzić naiwna kobietę, której de facto nie ma nic do zaoferowania, za wyjątkiem swojego przyrodzenia i gęby pełnej bajeru.
Oprócz tego podkreślić należy, że nie tylko ona jest współuzależniona od chorej znajomości. On też jest wspoluzalezniony od autorki. Oboje są po prostu popieprzeni. Gdyby choć jedno było zdrowe, to taki toksyk skończyłby się, zanim jeszcze by się zaczął, bo osobą zdrowo myśląca w życiu nie chciałaby wchodzić w dziwny układ towarzyski, a on jako popieprzony zanudxilby się na śmierć przy normalnej kobiecie.
Tak więc oni oboje dostarczają sobie nawzajem silnych emocji, bo właśnie na tym trzyma się cały ten ich związek.
Autorka nie uspokoi się sama z siebie, szczególnie, że ten co chwilę zawraca jej gitarę.
Autorka potrzebuje, na ten moment i moim zdaniem, konkretnej wiedzy na temat tego, w czym jest i ta wiedza musi pochodzić od osoby, która ona uważałaby za autorytet.
Inaczej ona i tak nikomu nie uwierzy. Zawsze będzie wierzyła temu facetowi, bo to on jest dla niej treścią i sensem życia oraz największym autorytetem.

Nikomu, kto ma posprzątane w głowie takie sytuacje do niczego nie są potrzebne. Zdrowo myśląca kobieta od razu pogonilaby takiego, no chyba że miałaby ochotę pobawić się chwilę takim pajacem, ale to raczej mało prawdopodobne. Normalnie myślący facet też nie bawiłby się w tego rodzaju gierki w kotka i w myszkę, bo byłoby poniżej jego godności.

Jednak cały dowcip polega na tym, że niestety ludzie bywają różni i różnie się dobierają. Czasem dajemy wplątywać się w przeróżne sytuacje, których nawet nie rozumiemy, a mimo to ciągniemy.

Ja wiem o co Ci chodzi z tym, żeby autorka zaczęła od tego, żeby się uspokoić. Widzisz Tobie to się udało ( tak sądzę), ale każdy człowiek reaguje inaczej i ta dziewczyna nie jest w stanie tego zrobić, tak sama z siebie.
Ona tak naprawdę ŻYJE tą znajomością, od rana do wieczora, nawet w nocy to przeżywam i tak codziennie, codziennie non stop to samo. Raz chodzi jakby ktoś do kieszeni jej nasrał, jest na haju, by za chwilę znowu pograzyc się w smutku. Dlatego non stop pisze to samo, ciężko to czytać bez irytacji albo pomyślenia sobie " matko święta, ale ta baba jest głupia, jak grochem o ścianę", a jest tak dlatego, że dała się wciągnąć w jakiś psychiczny, emocjonalny i intelektualny koszmar.
Musi pójść do psychologa, któremu zaufa i musi dowiedzieć się, w czym tkwi.
Kolorowe sny, ona straciła grunt pod nogami, nie czuje się bezpieczna i w takim stanie żyje ta kobieta już od dawna.
No ile jeszcze ona ma tak wytrzymać, by nie oszaleć do reszty?
I jakim cudem ma ona usiąść spokojnie i na rozkaz się uspokoić? To nie jest możliwe

Autorko napiszę prosto, jak tylko potrafię to zrobić, żebyś miała jakiś punkt zaczepienia, od którego mogłabyś zacząć.

Dobrze, że mu nie odpisałaś na te niezwykłe ważna wiadomość, że pomalował sufit. On chce Cię po prostu zagadać byle czym, żeby abarot zacząć znowu spotykac się z z Tobą jak gdyby nigdy nic.

A teraz do rzeczy. Pojmij jedno i uwierz w to. Z tym człowiekiem nie czeka Cię żadna przyszłość, nie ma dla was jutra. On nie ożeni się z Tobą, nigdy nie będziesz miała szansy na założenie fajnej rodziny, na dzieci. Dziś jesteś tuż przed 30-tks i jak byłaś sama przez tym cudownym układem, tak dalej jesteś sama. Gdybyś pozbyła się tej kuli u nogi, która ściąga Cię na dno, to miałabyś szansę poznać normalnego i zdrowo myślącego faceta, z którym dałoby się założyć rodzinę, miałabyś dziecko, miałabyś fajne bezpieczne życie, bo pamiętaj, że jak sobie poscielisz, tak się wyśpisz. Wybierzesz pijaka, to będziesz wąchała odór wódy dzień w dzień, dama będziesz latała w ciuchach z targu, będziesz nędznie jadła, Twoje dziecko też, bo pijak będzie potrzebował coraz więcej wody, coraz więcej i więcej. Jak wybierzesz prostaka i prymitywa, to skończysz jako patologia itd. Mnie chodzi o to, że kogo weźmiesz sobie za męża, to tak będziesz żyła. Jeśli weźmiesz tego aktualnego, to przecież wasz dom będzie zwykłym wariatkowem.
Pojmij więc, że opłaca Ci się skończy te szopkę, ponieważ jeśli dobrze wybierzesz, to stworzysz razem z mądrym mężem fajna rodzinkę.
Ja myślę, że ty doszłaś już do ściany, tu nie zmieni się nic. Musisz zejść z kanapy i zacząć od psychologa, zacząć się ratować. Jeśli to Ci się uda, to myślę, to za jakieś dwa lata będziesz miała danego męża i dziecko.
Ten aktualny nie da Ci tego wszystkiego

Jeśli chodzi o rozmowy to próbowałam wiele razy i nie chodziło mi o matkę na PKP.
Resztę przemilcze. Najlepiej być bohaterem po drugiej stronie.
Kazdego dnia wygrywam ze sobą nie odzywaj ac się. Pisząc na kartce moje uczucia, wszystko co chce mu wykrzyczec. Piszę i palę. Ale nie odzywam się od ostatniej akcji.
A to jak dla mnie sukces po tym gdy wiem jaka jestem.
I Ulle nie jestem popieprzona. Byłam zakochana i ufna. Sięgnęłam dna ale od niego podobno można się odbić.
Dobranoc

W takim razie przybijam piątkę wszystkim kobietom z wątku starość z narcyzem. Ile jest nas popieprzonych. I gratuluję tym, którym udało się wyjść z tego bagna szybciej niż mi. Ale wierzę, że i mi się uda.
Wobec tego związku nie mam już nadziei, planów. Pustka. Nie zapelniebjej miłością już nigdy. Zostały zgliszcza tęsknoty, wspomnień, dobrych chwil.
Zle zapisuje na kartce, czytam i palę. Usuwam zlogi brudu.
Dobrego dnia.

"Nie ma dla Ciebie żadnej przyszłości w tym układzie i weź sobie raz i porządnie wbij to do głowy.
Marnujesz czas, a masz już 29 lat. Zamiast rozpaczać po tym facecie zacznij może myśleć o tym, ci dalej z Twoim życiem i zacznij bać się przyszłości, bo skończysz jako znerwicowana, bo nie spełniona jako kobieta samotna dziwaczka."

nawet jeżeli zdecyduje się na rozstanie to gadanie jej, że wartością największą w jej życiu ma być rodzina i życie mężczyzną KOLEJNY RAZ to jest żenada. sama nie twierdzę, ze jej obecny związek ma jakiekolwiek perspektywy, natomiast poradzenie jej rzucenie tego chłopaka przychodzi ci lekko, a inna sprawa że twoim zdaniem kobieta ma być z KIMŚ to da jej dziecko i weźmie ją za żonę. podłe. niech ona znajdzie siebie, pozna siebie i zrozumie co od życia chce. może będzie to rodzina, a może nie.;. przynajmniej w najbliższym czasie. w każdym razie tobie grozi bardziej bycie samotną dziwaczką z takim zachowaniem niż jej.

"Również życzę Ci miłego dnia"

Pitu pitu cd. Zaloze sie ze to Ty do niego zadzwonilas i powiedzialas ze to nie ma sensu i chcesz "definitywnego konca". Powiedzialas to liczac ze to go wystraszy, ze sie chlop ocknie i powie o niee ukochana nie godze sie na to, kocham Cie!!. A chlop tymczasem podobnie jak ja traktuje to Twoje gadanie jako...no wlasnie czcze gadanie. Dlatego przytakuje Ci juz na wszystko, znudzony wrecz tym Twoim gledzeniem a wie doskonale ze jak go najdzie faza na kontakt to i tak napisze do Ciebie na luzaku co tam slychac, moze jakies piwko? A Ty bedziesz cala drzec ze swietego oburzenia ze jak to on tak pisze sobie jakby nigdy nic po takiej "ostatecznej dramie" a swoją drogą bedziesz uwazala to za znak ze jednak tesknil.
Potrzebna Ci byla ta dzisiejsza drama rozstaniowa zeby sobie znowu dac zastrzyk z silnych nawet jesli wyniszczajacych emocji. Bo gdybys naprawde chciala konca to odeszlabys bez tlumaczen, poblokowala i milczala. Slow juz tyle padlo przez te  4 lata ze naprawde kolejne byly tu zbedne. Ale przeciez nie o koniec tu chodzilo tylko o wejscie na jeszcze wyzsze obroty dramy.

Feniks35 jest tu jedną z najmądrzejszych osób, tylko ty jestes teraz na takim etapie, ze nie widzisz rzeczywistości taką jaką ona jest. Upłynie trochę czasu, a przyznasz rację wszystkim

Jeśli nawet tak było, jak inputuje Feniks, to nie widzę w tym nic złego. Zwłaszcza, że co rusz pojawiają się wątki dziewczyn porzuconych bez słowa, całych w bólu. Zresztą autorka ma prawo popełniać własne błędy, a rolą Feniks i innych nie jest jej ocenianie.
Reca, spokojnie, daj czasowi czas. To nie jest kwestia trzech dni na uspokojenie emocji, kiedy w grę wchodzi taki rollercoaster. Mnie zabrało to kilka lat - pozbieranie się po związku z narcyzem i po ghostingu. Musiałam od nowa nauczyć się żyć. Wierzę, że i dla Ciebie zaświeci słońce.

Niestety, nie miałam takiego zakończenia. Po prostu kontaktował sie coraz rzadziej, az w końcu zupełnie kontakt ustał. nigdy nie dowiedziałam się, dlaczego zerwał, ale z drugiej strony poniewaz był narcyzem, po latach stwierdziłam, że tak było dla mnie lepiej. tez czułam się oszukana i wykorzystana, zwłaszcza, że w trakcie padło wiele wzniosłych słów odnośnie wspólnej przyszłości. Dużo czytałam książek i forów, pisałam z innymi dziewczynami, dostałam wiele wsparcia, napisałam bloga o rozstaniach. Jeśli będziesz mogła, polecam jakiekolwiek pozycje o rozstaniu Może coś z poniższej listy
Melodie Beattie „Koniec współuzależnienia”
Susan J. Elliot „Rozstanie to nie koniec świata”
Bruce Fisher, Robert Alberti „Rozwody i rozstania. Sprawdzony program odbudowy życia”.
Elizabeth Kubler-Ross „Rozmowy o śmierci i umieraniu”
Elizabeth Gilbert „Jedz, módl się i kochaj”

I cała masa książek o kształtowaniu umysłu pozytywnym myśleniem.
1. Dale Carnegie „Jak przestać się martwić i zacząć żyć”
2. Ewa Foley „Powiedz życiu tak!”
3. Marci Shimoff Carol Kline „Sekret szczęścia. 7 fundamentów życiowej radości”
4. Peter Kummer „Chcę! Mogę! Osiągnę!”
5. Beata Pawlikowska „Trening szczęścia”
6. Kristine Carlson „Nie zadręczaj się drobiazgami, kobieto”
7. Anthony Robbins „Obudź w sobie olbrzyma”
8. Searfino Falvo „Jak zwyciężyć depresję”
9. Joseph Murphy „Potęga podświadomości”
10. Gregg Braden „Boska matryca”
11. Florence Scovel Shinn „Gra życia {i jak w nią grać)”
12. Rhonda Byrne „Sekret”
13. Regina Brett „Bóg nigdy nie mruga”
oraz
Michaela Haas „Niezniszczalni. Rozwój po traumie”

Moim zdaniem, nie ma co określać ram czasowych. Jednemu zejdzie miesiąc, innemu kilka lat. Żaden okres czasu nie jest przesadą, byleby z tego wyjść. To kwestia indywidualna. To nie jest światło, że naciskasz na kontakt i robi się ciemno momentalnie. Choć po prostu trzeba żyć dalej.

Dojdziesz do siebie na pewno, daj sobie czas. Zobacz, w końcu nie będziesz się wkurzać i zastanawiać co on ma na myśli czy zadzwoni czy też nie. Jest weekend, zrobisz sobie fajną kąpiel, jakies domowe spa/maseczki itp. W tygodniu zajmiesz się pracą i jakoś to będzie. Na początku ciężko, a później coraz lepiej. Po prostu każda emocja musi przez Ciebie przejść. Tylko zastosuj się do zasady zero kontaktu, bo z kontaktem będzie Ci jeszcze ciężej.

W punkt. I może dlatego chcemy uchronić kolejną osobę od robienia błędów, bo lepiej się uczyć na cudzych niż własnych, bo własne bolą.

On chyba tego jednak nie doszedł do takiego wniosku.

Dalej kręcicie się w zamkniętym kole.

Hehe no i mamy "definitywny" koniec. Moze i nie Ty zadzwonilas pierwsza ale odpisujac a potem odbierajac telefon dalas mu pole do dyskusji. Dyskusji jak slusznie wyzej jednak zauwazylam bezsensownej bo nie minela nawet doba a facet juz Ci pokazał ze ma za nic Twoje gledzenie o koncu. Tak wiec nie wiem ktora z nas tu... opowiada glupoty. A radoche to mam nie ja tylko Twoj luby bo kazdy przyjety przez Ciebie  kontakt to dla niego kolejny zaliczony raz kiedy ma Cie w garsci i satysfakcja, ze moze Toba krecic dopoki mu sie to nie znudzi. Nie zal mi Ciebie moja droga bo sama to sobie robisz. Nie zgadzam sie tez ze slowami Symbi ze nie ma znaczenia ile czasu zajmuje nam zdrowienie byleby wkoncu wyzdrowiec. Bo moze i kiedys z faceta sie wyleczysz ale czy do tego czasu nie przyplacisz tego zdrowiem psychicznym lub/i fizycznym (o zmarnowanych latach nawet nie wspomne) to nie jestem pewna. I wtedy to będzie takie pyrrusowe zwyciestwo. Na wlasne zyczenie.

Napisalas rowniez ze zaden okres czasu nie jest przesada byleby z tego wyjsc. A ja wlasnie uwazam ze jesli ktos przez 4 lata tkwi w  toksycznym zwiazku to przesadą jest nie ogarniecie sie po takim czasie nawet o odrobine tylko wciaz branie rozbiegu do "nibyogarniecia". Mamy jedno zycie, jedno zdrowie i ograniczony czas na ziemi. Szkoda go dla popaprancow.

Reca, tekst poniżej krytyki i to na dodatek skierowany do jednej z najmądrzejszych i życiowych osób, jakie od lat udzielają się na tym forum, ponieważ kierują się chęcią bezinteresownej pomocy takim osobom jak ty.
Zgadzam się z każdym słowem Feniks, i tak delikatnie, jak na nią Ci napisała i bardzo żałuję, że jeszcze Josz nie dołożyła Ci ze swojej strony oraz kilka innych konkretnych i życiowych osób, które udzielają się tutaj. 
Ktoś tutaj, kilka postów wyżej nazwał mnie osoba podłą, wobec tego ja chcąc byc jeszcze bardziej podła zwrócę Ci autorko uwagę na coś, co Feniks zaledwie Ci zasugerowała i jej myśl rozwinę szerzej.
Chodzi mianowicie o to, że pojęcia nie masz w co tak naprawdę się wpakowałas. Igrasz dziewczyno ze swoim losem, a nawet zdrowiem i to nie tylko psychicznym, ale też fizycznym. Nie myśl sobie, że ta historia nie odbije się na Twoim zdrowiu. Pierwsza rzecz, to długo będziesz zdrowiala po takim toksyku, to będzie długi i bolesny dla Ciebie proces, w skrajnych przypadkach bywa, że ludzie dochodzą do siebie nawet i po kilku latach, a niektórzy nigdy nie wychodzą z czegoś takiego na prostą. Ty spotykalas się z tym człowiekiem cztery lata, więc bądź pewna, że pomeczysz się jeszcze minimum przez dwa lata. Czasem mówi się tak, że człowiek zdrowieje mniej więcej przez połowę czasu trwania w toksyku, czyli w twoim przypadku że dwa lata. To oczywiście duże uproszczenie, bo ludzie bywają różni, ale niestety wychodzenie z chorych układów jest znacznie trudniejsze niż uporanie się z bólem po rozstaniu z normalną osobą. Ty pomnóż sobie to wszystko przez dziesięć.
Mając na myśli zdrowienie pisze o solidnej pracy nad sobą, o pracy nad sobą prawdziwej, takiej która w przyszłości uchroni nas od kolejnej wpadki z kolejnym toksykiem. Niestety jest tak, że jeśli ktoś naprawdę nie przerobił całej traumy i jak głupi był, tak głupim dalej w tych sprawach pozostał, to taka osoba natychmiast wpada w kolejny syf i w kolejny i dalej niczego nie rozumie, tylko klepie głupoty, że ma pecha do facetów.

Następna rzecz, która Feniks zaledwie Ci zasugerowała, to fakt, że człowiek po takim toksyku albo w trakcie jego trwania może zachorować np na różnego rodzaju nerwice, dostać zawału albo wylewu, wpaść w ciężka kliniczna depresję, a nawet może fundnac sobie jakiego nowotwora czy wręcz raka. Tak, dziewczyno różne rzeczy mogą się zdarzyć. To nie jest tak, że tego rodzaju życie w ciągłym napięciu, zagrożeniu, niepewności, w stresie spływa po człowieku jak woda po kaczce. Za takie rzeczy płaci się niestety i to solidnie.
Jeśli faktycznie z nim zerwalas, w co ja absolutnie nie wierzę, bo inaczej byś pisała, to na własnej skórze przekonasz się o tym, że zaczną dziać się z Tobą różne dziwne rzeczy, które mogą być np początkiem nerwicy lękowej. Poczytaj sobie czym jest nerwica, to może wtedy odechce Ci się amorów z tym od sufitu.
Idź do psychologa i naprawdę traktuj te sprawę bardzo poważnie, bo nie idzie tylko o to czy będziesz żyła samotnie, czy co chwilę będziesz wpadała w łapy różnych popaprancow, lecz przed wszystkim chodzi o Twoje zdrowie.

A jeśli autorko mnie namierzysz na tym wątku, to dowiesz się, że 2015 roku przeprowadziłam się do innego miasta, z różnych powodów, ale także dlatego, by raz na zawsze skończyć swój toksyk i mimo, iż zaczęłam nowe życie, w innym miejscu, to mój narcyz i tak nie odpuścił sobie naszej znajomości. Dzwonił mniej więcej co pół roku seriami, czyli kilka dni pod rząd, po, czym tak, jak niespodziewanie dzwonił, tak niespodziewanie znikał. Coś takiego trwało ponad cztery lata, był bardzo konsekwentny w swojej działalności. Z czasem potrafiłam odgadną nawet miesiąc, kiedy znowu zadzwoni. Ja, tak mi się wtedy wydawało, czułam się już całkowicie bezpieczna i uwolniona spod jego wpływu, więc odbierałam jego telefony przez wszystkie lata, rozmawiałam z nim jak ze starym znajomym, on ze mną też tak rozmawiał. Aż mniej więcej rok temu przypuścił na mnie prawdziwy mielloosny atak pt żałuję że cię straciłem, w domyśle wróć do mnie.
Skończyło się to tak, że w sierpniu ubiegłego roku faktycznie do niego pojechałam i powtórzyłam te moje wizyty u niego jeszcze kilka razy. W lutym tego roku zakończyłam definitywnie. On jeszcze do mnie telefonował, ale ja już go wszędzie zablokowalam i napisałam "sorry batory, ale odwal się ode mnie raz na zawsze". Poskutkowało. Po mnie spłynęło to tym razem, ponieważ ja już wcześniej bardzo porządnie, w pocie i w znoju przepracowałam problem, jaki miałam sama ze sobą, przez który to zainteresowałam się tym człowiekiem i weszłam z nim w chora relacje.

Lepiej bym świadomym konsekwencji tkwienia w toksycznej relacji. Te choroby to wszystko prawda.
Nawet nie wiesz jak potężny jest ludzki umysł, a coś o tym wiem bo zawodowo zajmowałem się sztuczną inteligencją (musiałem mocno się dokształcić z biologii i pokrewnych dziedzin).
Krzywda psychiczna powinna być tak samo karalna jak fizyczna, ale świat do tego jeszcze nie dorósł.

Czytam wasze wpisy i chcę się zapaść pod ziemie, po tym co ja w ostatniej relacji wyprawiałem.
To ułamek tego co piszecie, ale nadal. Właśnie ta moja ostatnia luba zachorowała na nerwicę lękową przez poprzedni toksyczny związek.

Ja wierzę w to, że kiedyś przemoc psychiczna będzie tak samo karalna, jak fizyczna.
Jako ciekawostkę dopisze jeszcze, że nasza podświadomość absolutnie nie odróżnia przemocy psychicznej od fizycznej, dla niej to po prostu przemoc i to, jak reaguje nasz organizm na przemoc, to rzecz przerażająca.
Kurcze, nawet niektóre rośliny zielone źle reagują na dotyk człowieka np paprocie, ponieważ uważają wtedy, że zostały zaatakowane przez jakiegoś pasożyta i chociaż ciężko w to uwierzyć, to w ich organizmach zaczynają dziać się wtedy istne cuda, przestają rosnąć, opadają im liście itd po prostu zbroja się na stawienie czoła szkodnikowi. To są dostępne informacje, więc można sobie poczytać, jeśli ktoś mi nie wierzy.

Autorko, Ulle to jedna z najbardziej doświadczonych osób na tym forum. Jej rady nie są po to, żeby Ci dobić, zbluzgac Cię, obrazić czy czegoś życzyć. Ona po prostu bez owijania w bawełnę Tobą potrząsa, pokazuje Ci z czym masz do czynienia. I lepiej żeby tak pisała niż ciuciu ruciu to co chcesz usłyszeć. Nie czuj się absolutnie urazona, ochłoń, przeczytaj raz jeszcze i spójrz na to z innej perspektywy.
Gdzieś pisałaś że najłatwiej napisać, tak łatwo jest coś napisać drugiej osobie. Tylko zauważ, że piszę to ktoś, kto coś już przeżył i również cierpiał.
Co do chorób które wypisała. Wpływ chronicznego stresu na ludzki organizm jest okrutny. Ludzie często kojarzą to właśnie z nerwicami czy depresjami, zaburzeniami jedzenia czy snu. W niektórych przypadkach dochodzi niestety to szerszych powikłań takich jak zaburzenia żołądkowo-jelitowe (wrzody żołądka, wszystkie problemy trawinne i wiele innych), zaburzenia neurologiczne, zaburzenia ginekologiczne (choćby taka prozaiczna rzecz jak zaburzenia miesiączkowania), zaburzenia dermatologiczne (począwszy od wszelkiego pochodzenia wysypek typu liszaj) i wiele wiele innych-jeżeli chcesz mam dostępna literaturę na ten temat, w internecie jest również wiele publikacji naukowych. Jeżeli chodzi o sam wpływ długotrwałego stresu i nerwów, dochodzi do narażania komórek na stres oksydacyjny, co powoduje liczne uszkodzenia nawet na poziomie DNA. A co za tym idzie może dojść do niekontrolowanych namnozen takich zmutowanych komórek i powodować wiele różnych chorób w tym nowotwory. Oczywiście to najgorsza opcja, ale schorzeń może być o wiele więcej. Więc proszę Cie, nie mów co Ona gada gdzyz po prostu nie masz o tym wiedzy - to nic złego, aczkolwiek nie powinnaś się tak unosić.