zostawił mnie po raz...setny - Netkobiety.pl

Dzwoniłam, gdy on odkładal słuchawke twierdząc, że znów się czepiam. Kończył rozmowę no to dowidzenia... Dzwoniłam raz jeszcze, i drugi... Płakałam.. Chciałam tylko żeby mnie zauważył, żeby był dobry.

Pisałam wiadomości... On je czytał albo i nie, nie odpisywał po 2 dni, później zagajał rozmowę jak gdyby nigdy nic.

Obiecywalam sobie, że już pierwsza się nie odezwę po tym jak nie patrzył na moje emocje,gdy wyciągalam rękę, prosiłam odezwij się teraz ty... On milczał. A ja kolejny raz dzwoniłam zaplakana zapytać, : dlaczego? Przecież trochę uczucia z twojej strony, zaangażowania, i było by dobrze. Nie Mo łam uwierzyć, że nagle nie potrzebował zapytać co u mnie, zadzwonić : skarbie zostawiam buziaka i lecę dalej do pracy... Nie było już tego.
A ja dzwoniłam, pisałam pytałam dlaczego!?? Żebrałam o każde uczucie, gest. Gdy się rozlaczal... Dzwoniłam.

Nie mogłam pojąć czemu nie miał w sobie wyrzutów sumienia jak kiedyś, gdy były sprzeczki jednak dzwonił i mówił : nie chce Cię ranić. Dawaj łapke na zgodę. Pisał, nie kończy dnia bez zgody nawrt jak latają talerze.

Pod koniec nie było już żadnych wyrzutów sumienia z jego strony.
Czułam się samotna, odrzucona, nie chciana.
Na każde jego miłe słowo, gest, dźwięk w telefonie miałam poczucie, że znów żyje. Ze będzie ok. Ogarniała mnie jakaś cudowna radość. Nagle wszystko mi się chciało, uśmiechałam sie.
Ale on mi za chwilę to zabierał a ja znów pytałam dlaczego? Przyciąga, odpycha i tak w kółko.

Pamiętam ostatnią kłótnie. Był w pracy, zadzwoniłam do niego, rozmawialiśmy miło. Stwierdził, że takiej właśnie rozmowy potrzebuje itp.
Powiedziałam, więc teraz ja czekam na twój telefon, niech i ja się uśmiechne.

I słyszę : nie wymuszaj... Zadzownie oczywscie... Już takim lekcewwzacym głosem.

Nie zadzwonił..

To była pozna godzina. Ok 21. Zadzownilam ja. Zapytałam : naprawdę przez 9 godzin w pracy nie masz dla mnie 5 minut? Zapytać co robię, zainteresować się. Poprostu mnie usłyszeć? Już tego nie chcesz?

Skończyło się kłótnia. Przecież się czepiam. Mam iść spać. On nie ma czasu. On jest w pracy. Tylko, że kiedyś był w pracy i mój telefon dzwonil co chwilę.

Pamiętam, że wtedy zadzownilam do niego z 5x już na koniec z płaczem zblaganiem, żeby się opamiętał. Ze napewno ma kogoś.. Bo to nie możliwe żeby takim być w związku.

Mówiłam mu ze z nami  koniec na co on : dobraaa dobraaaa coś jeszcze? Bo wracam do pracy.
Zyczylam mu szczęścia na co on idź się połóż spać.

Ja chcislam tylko czuć się kochana jak kiedyś.
On był że mną non stop. W telefonie, w msg na fb, zawsze gdy nie był przy mnie osobiście BYŁ!
Wtedy poczułam, że leżę na ziemi i proszę o miłość mezczne którego tak kocham i który mnie tak rani. Nie umiałam zrozumieć dlaczego? Facet który nie tak dawno mówił że świata po za mną nie widzi nagle nie ma czasu, nie obchodzę go. Mało tego. Po tej sytuacji nie odezwał się w ogóle...

Ehh chy a musiałam się wypisać tu.

Dziś mam natłok myśli. Różnych. Widze jak nie szanowalam siebie. Pytanie dlaczego. Dlaczego ja sobie na to pozwoliłam...

Jedyny komentarz, jaki mi się nasuwa, to "królowa dram'.

Reco, ponieważ nie da się dać komuś tego, czego się nie ma.
On to, co dla Ciebie miał, dał Ci na samym początku, ale potem jego zasób wyczerpał się i nie miał dla Ciebie już nic.
Może i miałby dla Ciebie więcej, ale popełniłas błąd, bo za bardzo położyłas mu się na tacy, byłaś dla niego otwarta księga, on przeczytał pierwszy akapit i dalej nie musiał czytać, bo wiedział, co przeczyta dalej.
Z filmami też tak jest. Czasem wystarczy, że przeczyta tylko tylul albo obejrzysz pół minuty filmu i od razu wiesz, co to będzie za film, odechce Ci się go oglądać.

Znudziłas mu się i zwyczajnie miał Cię dość. Wszystko, czego od niego wymagalas, to dzwonienie do Ciebie non stop i w kółko zapewniania Cię o jego miłości do Ciebie. On nie musiał pokonywać żadnych przeszkód, by mieć Cię na każde zawołanie. Byłaś jak powietrze, którym się oddycha, jednak nie myśli się o nim, bo jest ono oczywistością.

Dzieci w szkole czasem dają sobie gryza, gdy mają coś dobrego do jedzenia. Tak więc wyobraź sobie, że poszłam kiedyś do szkoły i miałam na drugie śniadanie kawał pysznego ciasta. Zaraz przybiegły do mnie koleżanki i każda chciała gryza, ja głupia dawałam i wiesz co? Zostałam bez drugiego śniadania a moja przyjaciółka obraziła się na mnie, bo nie zostawiłam jej gryza. Pamiętam, co wtedy czułam.

Reco, wybacz sobie to, że latalas za facetem, który miał Cię w poważaniu. Już o tym pisałam, ale napiszę raz jeszcze- potraktuj to jako lekcje i więcej nie żebraj o uczucia ani o uwagę ze strony faceta.

Jeśli już musisz latać, to lataj tylko i wyłącznie za sobą, o siebie dbaj, bo jesteś na siebie skazana od pierwszego do ostatniego dnia swojego życia.
Musisz pracowac nad własnymi i cudzymi granicami i zacząć kochać sama siebie bo tylko wtedy będziesz siebie szanowała, a gdy to nastąpi, to i inni będą Cię powazali.

Reco, ja chciałam Cię wkurzyć i osiągnęłam to, czego chciałam.
Ty tego potrzebowałas, a potem wróciłam, gdy uznałam, że zaczynasz myśleć w dobrym kierunku.
Oczywiście, że będę pisała. Trzeba przecież wyciągnąć Cię z bagna, a jesteś uparta, więc trochę zachodu z Tobą jest.

Przyzekalam sobie to zawsze, że pierwsza się nie odezwę. I po paru dniach pękalam. Jak wtedy ostatnim razem. Czułam się już tak ponizona a i tak wybierałam numer.

Teraz to wiem, że tak nie można. Bo w jego oczach nie szanuje sama siebie

Reca, wedug mnie on nie ma drugiej osoby ktora teraz pokochal bo w takich sytuacjach nie pojawial by sie przed twoja praca pare razy czy gdy ostatnio wymusil kawe. Jesli by mial juz inna milosc to by rzeczywiscie sie zachowywal tak oschle jak sie zachowuje z tymi telefonami i smsami ale nie dazyl by do spotkan jak przyjazdy pod prace. On bardziej pasuje do kogos kto ma wiele kobiet na boku i ty mozesz byc jedna z kobiet. On sie nie zachowuje jak ktos kto sie zakochal w kims innym a odkochal w tobie. Bardziej jak ktos kto kogos laduje w romans czy uklad. Bardziej jako gracz a nie ktos kto chce byc z kims w monogamicznym zwiazku.

To jest niesamowite! Wręcz niewiarygodne, jak można się karmić tego typu fałszywi nadziejami i wspomnieniami, pomimo tylu negatywnych zachowań driugiej osoby..Przy jednoczesnym braku poszanowania dla siebie.

Sory Reca, ale gdyby mi ktos tak napierdzielal wszedzie to uznalabym, ze albo szuka szybkiego numerku ( na poczatku ), albo urabia mnie na dluzszy, nic nie znaczacy zwiazek ( pozniej ).

Tobie to pasowalo. Widac lubisz bluszczowe zachowania a on to wykorzystal. Ty mozesz tak non stop, bo ty tym i dlatego zyjesz. On z kolei na poczatku moze i chcial, ale tak sie nie da przez dluzszy czas. Po jakims czasie przychodzi stabilizacja i te 24 na dobe ze soba przestaja byc i atrakcyjne i potrzebne do zycia zwiazku.
Ty zamiast zaakceptowac stabilizacje zaczelas robic szopki i odstawiac dramy, wiec chlop przestal zwracac na to uwage i bral co dawalas.
Jesli cie kochal to po tych twoich cyrkach zwyczajnie przestal. Nie da sie byc istota czyjegos zycia.

Zwiazek dwojga ludzi to cos, gdzie oboje szanuja siebie, komunikuja nie 500 razy na dobe i nie zyja tylko dla owego zwiazku.
Jesli bedziesz tak postepowala w kolejnym to zobaczymy tu kolejny watek.

Toż to jakaś masakra i w dodatku piłą mechaniczną.
ON.
O NIM.
DLA NIEGO.
JEMU.
JEGO.
I tak w kółko od 11 stron.

Reca, te rzeczy są bardzo proste, o ile oczywiście jesteśmy dorośli.
I z każdym człowiekiem jest dokładnie tak samo jak z Tobą.
Chcesz? To dzwonisz. Nie chcesz? To nie dzwonisz.
I jedno i drugie wyraża INTENCJE. Skoro on do Ciebie nie dzwonił, to znaczy że nie chciał. Czego tu nie rozumieć?
Skoro nie spotykał się z Tobą, to znaczy, że nie chciał.
Skoro nie pisał do Ciebie, to też znaczy, że nie chciał.
Jeśli nie miał czasu w pracy, bo tak się często zdarza, to przecież są popołudnia i wieczory. Jak komuś zależy, żeby się z Tobą kontaktować, to będzie to robił. Jeśli tego nie robi, to mu nie zależy.
Nie jest to żadna fizyka kwantowa.

Zupełnie inną rzeczą jest oczekiwanie, że relacja będzie miała taką samą dynamikę przez cały czas trwania, co jest mrzonką i brak zrozumienia tego rodzi duże nieporozumienia i frustracje. Jednak z tego co dotychczas napisałaś wynika, że byliście raczej w luźnym związku, przynajmniej jego podejście wygląda na typowe friends with benefits, niż na zaangażowanie, zakochanie, czy miłość.

Reca, Ty wiesz jak wygląda prawdziwe życie i miłość? Oczywiście, rozumiem że każdy może mieć swoją wizję. Ale powiem Ci, że np mój mąż okazuje mi swoją miłość gdy robi mi kolację, mimo że pracował 10 h i jest zmęczony. Albo gdy jedzie na drugi koniec miasta w poszukiwaniu czekolady, która lubię. Albo gdy wstaje wcześnie, żeby zawieźć mnie na badania i być w czasie nich przy mnie. I nie musi przy tym słodko mi mówić "kocham Cię, jesteś dla mnie ważna" bo pokazuje to w czynach.

Tymczasem z Twojego tematu ciągle wychodzi, że potrzebujesz SŁÓW. Jak ich nie masz, to jest tragedia. Nie raz pisałaś, że z tym mężczyzną gdy się spotykaliście to było dobrze.

To jest na prawdę chore i powinnaś pójść na terapię. Uzależnienie swojego nastroju od SŁÓW drugiej osoby.

To, czego Ty oczekujesz, ciągłych rozmów i słodzenia, jest w związku na samym początku (i to nie w każdym). Ale mało kto ma siłę, chęć, potrzebę żyć w taki sposób cały czas.

Ja nie wiem, jak Ty byś żyła w czasach, w których nie było telefonu? Facet rano pojechałby do pracy, widziałabyś go późno wieczorem i to nie codziennie. To co, wtedy ludzie nie tworzyli związków, nie kochali się? Czy oczekiwałabyś codziennie kilkustronnicowego listu miłosnego?

No wiemy, wiemy.... 

A Ty wciąż o tym sexie. Pfff..
No wyobraź sobie, że nasze spotkania nie były po to żeby się bzykac.
Może i pisał z inną, nie mówię, że nie.

Jak tak piszecie, że mnie zdradzał to wcale nie czuje się lepiej

A powinnaś. Człowiek znający swoją wartość powinien.

Zgodzę się z przedmówczyniami. Z pewnością miał inne. I to nawet może kilka. Biedny chłopina nie miał po prostu czasu zajmować się każdą codziennie, stąd to dawkowanie zainteresowania. A, że prawdopodobnie to jakiś popapraniec jest, to zapewne też nie miał głębszych uczuć do żadnej z panien. Niestety wiem to na swoim przykładzie. I też bardzo długo karmiłam się pięknymi słówkami. Dopóki nie zorientowałam się, że słówka to jedyna rzecz jaką od niego dostaje. Że za tymi pięknymi słowami nie idą czyny. Także Reca wiem, że to boli i, że ciężko jest sobie to w głowie poukładać, bo Ty kochałaś, a on nie potrafił, ale będzie lepiej.

Dla mnie też masakra. Wydzwanianie. I takie żebranie o zapewnienia i o stały kontakt. Rozumiem Twoje tłumaczenia, ze nie chcialas kontaktu 24h na dobe, ale po 8h to juz co innego... I ze to nie powinno byc problemem. Ale niestety nawet ten kontakt codziennie iles razy ... No bez przesady. A coś by się stało, jakbyście przez 2 dni nie rozmawiali ? Albo 3 ? Co byś zrobiła? Bo mi sie wydaje ze awanture na całe osiedle. I to by od razu znaczyło, że mu nie zależy ? Albo komuś ufasz jak coś mówi albo nie. A skoro on chcialby się rzadziej kontaktować, Ty częsciej to moze wlasnie potrzebujesz takiego uległego misia pantoflarza. I nie pisze tego żeby Ci dopiec, tylko zastanów się nad sobą również. Fajne są związki 'wolne', spontaniczne, gdzie ludzie mają czas na swoje pasje, prace i zwykly czas dla siebie bez drugiej osoby na nich uwieszonej.

Ale gdzie tutaj było o seksie?

Potrzeby to owszem też seks. Ty w końcu zrozumiesz Reca, że on jest facetem i dla niego to jest jednak główną potrzebą?Dlaczego tak Cię boli opinia, że facetowi zależało na spotkaniach z Tobą w tym celu, jeśli już o tym mowa?

On lubi kobiety i to widać i bynajmniej nie dlatego, że lubi grać z nimi w szachy.

JESZCZE DOPISZĘ,

Ulle Ci dobrze napisała.

Ty po prostu znajdziesz faceta, którego będziesz utrzymywała i on nic nie będzie musiał. Coś w ten deseń. Nigdy z takim podejściem nie będziesz w związku z facetem, bo przejęłaś wszystkie role męskie.

1. To Ty proponujesz seks ( sama mówiłaś, że to była zwykle Twoja inicjatywa i on ,, nie chciał ''
2. To Ty dzwonisz i piszesz
3. To Ty nalegasz na spotkania
4. To Ty go adorujesz
5. To Ty wymagasz wyznań o miłości

On zapewne nawet za Ciebie nie płacił, ani nie zapraszał. Mieszkać też nie musiał z Tobą ani Ci  nic nie musiał pod tym kątem zapewnić, bo przecież sama pisałaś że to  moje staroświeckie teorie. No a Ty jesteś nowoczesna, wciągasz sama faceta do łóżka, wydzwaniasz i się narzucasz. Czy Ty cokolwiek widzisz w tym wszystkim złego czy zupełnie nic? Facet jak mu się kobieta pcha to jej nie odmawia. Możesz się obrażać, wyśmiewać moje posty ale każdy normalny człowiek wie na czym  świat stoi. Tylko Ty zachowujesz się, jakbyś niewiedziała jak myślą faceci i na czym życie polega. Wolisz żyć w kłamstwie i udawać, że nie chciał Cię wykorzystać  to żyj. Jednak skąd  w takim razie takie traktowanie Twojej osoby? Ty nie umiesz nawet tego zrozumieć i mnie to przeraża.

Amen.

Moim zdaniem jeszcze niczego nie przejęła, to raczej inni mają wpływ na kształt jej życia. Zastanawiam się nawet jak to będzie wyglądać w przyszłości i czy z tak silną potrzebą uwieszenia się na kimś, a równocześnie niską samoświadomością, będzie potrafiła samodzielnie funkcjonować, czy jednak zawsze będzie od kogoś emocjonalnie zależna - od rodziców, faceta. Ten głód miłości i uwagi nie wziął się zresztą z niczego, natomiast rzeczywiście może przekładać się na rezygnację z szacunku dla siebie (ze strony partnera, ale i swojej własnej) oraz braku innego typu wymagań - byleby ten uporczywie zatruwający życie emocjonalny głód miał szansę być zaspokojony.

Reco, coś się w Twoim życiu musiało takiego dziać, co ma wpływ na tak niskie poczucie własnej wartości i ciągłego "niedokochania". Byłoby Ci o wiele łatwiej odpowiedzieć sobie na te wszystkie zadawane tutaj pytania - o granice, a raczej ich brak, o szacunek, a raczej jego brak, upokarzające żebranie o uwagę, gdybyś się do tego dokopała.

Czasami mam wrażęnie, żę niektóre osoby będące w związku są zbyt podatne na sugestie innych, co do tego, jak ten konkretny związek ma wyglądać.. Na dodatek ma sie przeczucie, że istnieje
jakiś jeden, uniwersalny schemat postępowania w związku faceta i kobiety. Schemat ten jeśli nie wyniesiony z dziecińśtwa, brany jest niestety z filmów, książek klasy nawet nie B ani C, ale znacznie niżej.

Muszę niestety przyznać, zę postawa Autorki i jej podejście do relacji spowodowałyby, żę uciekałbym, gdzie pieprz rośnie przed takim "związkiem". Za nic w świecie nie chce być dla kogoś centrum Wszechświata.

Przeczytałam wszystkie odpowiedzi postaram się odnieść.

Więc:
Nigdy nie był moim utrzymankiem, za nasze wakacje, wypady weekendowe płacił on- przeważnie, albo wspólnie.
Ja zapłaciłam czasem za obiad, ale to tylko wtedy, gdy spontanicznie cos zaproponowałam i przynosiło mi to ogromna radość.
Rozmawialiśmy o wspólnym budowaniu domu, miał mieć swój wkład a czemu nie? Przecież to oczywiste. To ,że mam zamożnych rodziców nie oznacza, że dostaje od nich pieniądze na tacy.
Oni maja swoja firmę , w której ja nie pracuje. A mogłabym.   ( może nawet cos kupiliście od nich ) Nie chcę. Chciałam sama, swoimi siłami dojść do tego , co teraz mam.
Nasze pierwsze dwa lata były naprawdę udane, wiadomo, były sprzeczki, ale nie w takim stopniu. Nawet, gdy kłóciliśmy się on często przychodził , rozmawiał.
Zawsze był, pisał. Gdy nie mogliśmy u siebie nocować nigdy nie kończyliśmy dnia bez telefonu, wiadomości, na dobranoc i dzień dobry.
Interesował się mną, nigdy wtedy nie byłam zazdrosna. Czułam się najważniejsza, pewna w tym związku, był moim przyjacielem. Dużo gadaliśmy, czasem mówiliśmy, że jesteśmy tacy sami.
Zaczęło się psuć, gdy pojawiła się 2 lata temu u niego na fb jedna koleżanka, byłam o nią zazdrosna..
Wiele się o nia kłóciliśmy, zapewniał mnie ,ze nigdy nic…uwierzyłam.
Od tego momentu wszystko zaczęło się psuć. Podglądałam jego telefon, nie znalazłam nic.
Mimo to, on się każdego dnia oddalał.
Było coraz więcej niejasności, już nie był taki jak kiedyś.
Przecież Wy kobiety wiecie ,że to czuć gdy mężczyzna się oddala, jest obojętny.
W tym wszystkim zatraciłam siebie. Poniżyłam się do granic. Ostatnie tygodnie to już na maxa.
Kiedyś zadzwoniłam, on odłożył telefon na biurko i mówił : ty sobie gadaj ja Cię i tak nie słyszę – to było już poniżenie do tego stopnia. Później zadzwonił jak gdyby nigdy nic i obrażony, że ja mogę czuć się zle.
Przestał być czuły, mówił do mnie bez osobowo ,bez uczuć,bez emocji, jak do koleżanki. Ja nie chciałam żeby on siedział na telefonie 24/24 , nie musiał mi ciągle słodzić, mówić jaka jestem cudowna. Mi naprawdę nie chodziło o to. Ja potrzebowałam faceta takiego, którego poznałam. Takiego, który dbał. Po prostu był, każda miłość od obecności się zaczyna i do obecności sprowadza.
Czułam się jak 5 koło u wozu w jego napiętym grafiku, jak ktoś nie potrzebny.

I wiecie co? Naprawdę szukałam przyczyny , dlaczego pozwoliłam sobie na taki brak szacunku, na takie poniżanie się. Teraz zastanawiam się czy gdybym w porę odeszła, odsunęła się na jakiś czas on by zastanowił się, zatęsknił. teraz jest za późno na cokolwiek. Myslę,że on mnie nawet już nie lubi, stałam się śmieszna w jego oczach. Sama ze sobą po tym jak poniżyłam się ,czuje się źle.
Powinnam odpuścić a ja walczyłam, bo bałam się że go stracę, pozwalałam mu na kazde zachowanie byle tylko był.
Tylko dlaczego? Dlaczego  na to pozwoliłam. Nie wiem. Z   Mężczyzny który mówił, ze jestem jego skarbem, światłem, że jest tylko mój, że kocha mnie, jestem najważniejsza, i wtedy pokazywał mi to! Stał się zimny, obojętny, oschły, nie zwracał na nic uwagi…do samego końca. Nie mogłam w to uwierzyć. I dlatego pytałam dlaczego, czy on nie pamiętał jak było dobrze, jaki był?…wtedy rzucał słuchawką, a ja dzwoniłam…a on wyłączał telefon.
Miałam dobre dzieciństwo, jako dziecko, nastolatka nie miałam żadnych przykrych chwil.
Nikt mnie nie skrzywdził, ale jak sobie myślę zawsze byłam zazdrosna trochę o znajomości np. o koleżanki, o przyjaciółki…zastanawiałam się czy na pewno mnie lubią. Ale to nie ma raczej wpływu na to , co stało się teraz.

Ja wiem, że Wam jest łatwo pisać jak powinnam się zachować. Inaczej człowiek myśli jak patrzy na wszystko z boku i te emocje go nie dotyczą.
Staram się zyć własnym życiem , ale ciągle mam w głowie jego ostatnie poniżenia. Jego oschłe rozmowy, rzucanie słuchawką, brak kontaktu, moje łzy..i pytanie dlaczego jestem taka słaba, dlaczego ja sobie i jemu na to pozwoliłam.
On było naprawdę moim przyjacielem. Przynajmniej tak mi się wydawało.

Ulle zrozumiałam. Dziś już rozumiem dużo więcej.
Ale znów jakoś dziś dużo więcej spływa łez. Pozwalam im na to. Może muszą wylecieć żeby nie sciskalo serce.

Więc:
Nigdy nie był moim utrzymankiem, za nasze wakacje, wypady weekendowe płacił on- przeważnie, albo wspólnie.
Ja zapłaciłam czasem za obiad, ale to tylko wtedy, gdy spontanicznie cos zaproponowałam i przynosiło mi to ogromna radość.

Uważasz, że płacenie za faceta jest  normalne?

Płaciłaś za jego obiad bo to sprawiało Ci radość? No ludzie! Ty przejęłaś rolę faceta, czy Ty tego nie widzisz?

W życiu bym za siebie nigdy nie zapłaciła. Facet mógł mnie zaprosić jedynie na herbatę jeśli nie miał, ale to on powinien zapłacić a nie ja.
Ja mogłabym będąc w związku zaprosić go na obiad do domu, albo mu coś kupić na urodziny ale nigdy w życiu nie zapłaciłabym w restauracji za niego czy za siebie. Jest zasada, facet powinien zaprosić. Jeśli nie ma pieniędzy lub nie chce wydawać dużo na restaurację, to niech zaprosi do baru mlecznego za 20 złotych, ale niech to on się postara.

W życiu nigdy nie zapłaciłam za siebie ani za faceta idąc z nim. To on mnie zapraszał. Spotkania w domu czy parku, czy gdziekolwiek są też bardzo miłe. Nie trzeba naciągać na drogie restauracje a nawet się nie powinno, ale na litość boską to facet ma zapraszać a nie Ty jego!

Stare czasy...ja tez z nich ale...

Nie tylko...
Mieszkam obecnie w Niderlandach i tu norma jest, ze od kiedy kobiety moga pracowac ( chyba od lat 80 XX wieku -  po slubie musialy rezygnowac z pracy chyba do 1991 roku ), kazdy placi za siebie i nikt z tego nie robi "halo".
Czasami tez jedno placi za drugie i to tez jest tu normalne.

Ja nie widzę w tym nic złego. Płaci ten, kto zaprasza. Przyjemność z seksu czerpią obie strony, w mojej ocenie wcale Cię nie „używał”, może jedynie „używaliście się” wzajemnie.

Nie widzę powodu do wyciągania takich szczegółów i rozkładania ich na czynniki pierwsze, byle swoje racje udowodnić. Niepotrzebne bicie piany.

Teraz to Cie ponosi Allurepoison. A niby dlaczego to zawsze facet ma płacić? To nie są czasy gdzie kobieta na pracowała i byla zdana na finansowe wsparcie mężczyzny a ona dziergała i haftowała biezniczki e domowym zaciszu opiekując się dziećmi. Dziś pracujemy tak samo jak panowie i korona z głowy nie spadnie jak tez za coś zapłacimy.Liczy się wzajemnie wsparcie i szacunek a pisaniem ze to zawsze facet ma płacić Ty robisz nam kobietom krzywdę tworząc nam etykiete roszczeniowych harpii ktore traktują faceta jak bankomat. Może się zdziwisz ale takie zwiazki tez się nie udaja często, a może i coraz częściej. I pisze to kobieta nie młódka juz, która owszem zapraszana była  ale czasem się uparła i tez cos zafundowała ówczesnemu chłopakowi (obecnie mężowi od 18 lat)  bo nie uważała ze ma być jej sponsorem a ona ma wydawać swoje pieniądze tylko na swoje "waciki".

Ty tak na serio?

Ostatnio byłem na randce, poszedłem na chwilę do łazienki, wracam, a tam kobieta zapłaciła za mnie.
Ona odwraca się do mnie i mówi, "ja cię wyciągnęłam na kawę, to ja płacę". Później z uśmiechem dodała, "Teraz twoja kolej na rewanż".
Zarabiamy myślę, że podobnie (te same stanowisko, tylko w innych firmach), czyli jak na Podlasie nie mało. O ile ma to jakieś znaczenie.
Wiek ten sam.

To wszystko o płaceniu jest nie na temat.

Z tym płaceniem to naprawdę mocne przegięcie.
Reca była w związku przez 4 lata, a zatem przez cały czas trwania związku nie można nigdy zapłacić za swojego faceta?
A jak już jest się w małżeństwie, to rozumiem, że rachunek bankowy męża jest wspólny, a mój rachunek  tylko mój, i należy się pilnować, żeby przypadkiem kart nie pomylić przy płaceniu, bo jeszcze nie daj Boże za wspólne zakupy zapłacić można własną karta i jak tu się szanować później po czymś takim...

O małżeństwie czy nawet dłuższym związku to już nie mówię, ale jakoś ciężko mi sobie wyobrazić nawet  na poczatku, żę ja mam wszystko fundować i zawsze ogranizować wspólnie spędzany czas.
W moim odczuciu to nie jest brak szacunku czy starania, ale próba rozsądnego zrównania poziomu i statusu dwojga ludzi, zamiast dać się porywać schematom i z góry przystosowywać się do jakiś wzorców,
gdzie "coś wypada" a co innego już nie. Wiąże się to też z tym, żę gdybym wyczuł, żę kobieta tylko oczekuje za kazdym razem, że to ja mam ogranizowąć czas i płacić, to bym się momentalnie wycofał z takiego "związku".

Ok, przepraszam Czuję się trochę winny tej sytuacji, ale jakoś zawsze emocje biorą górę, kiedy niby jednej płci coś tam wolno czy jedna powinna a druga już nie..

Zatem jak się Autorko dalej widzisz?

Kiedyś i dla nas zaświeci słońce..