Ludzie z wysokim poczuciem wartości - Netkobiety.pl

Lucyfer666 napisał/a:

MagdaLena1111 napisał/a:

Ross, to co piszesz, trochę brzmi, jak byś oczekiwała, że życie podsunie Tobie to, co Ci się należy, ale chyba nie tak nie jest. W życiu dostajemy to, co sobie wynegocjujemy.

Ja bym zmienił "wynegocjujemy" na "zdobędziemy". Choć życie to i tak gra o sumie zerowej.

Uważasz, że zysk jednego jest stratą drugiego? Bo to oznacza gra o sumie zerowej.
Dla mnie to nie jest prawdą. Życie nie będzie grą o sumie zerowej, gdy uda się wypracować takie zasady, by żadna ze stron nie była wyzyskiwana. A zasady ustala się negocjując zamiast oczkując, że ktoś się domyśli, dostosuje, zmieni siebie lub swoje postępowanie z miłości, poświęci się, doceni czyjeś poświęcenie,...itd.

***

bagienni_k napisał/a:

Dla mnie tego typu podejście jest już trochę przegięciem, bo sprawia na mnie wrażenie, że taka osoba może( choć nie musi) nie liczyć się z nikim i z niczym. Poza tym, nie zdaje sobie sprawy, że nie jest Bogiem i nie da się po prostu zawsze osiągnąć czy mieć wszystkiego. W mom odczuciu tak osoba jest bardziej skłonna do nadmiernej dominacji w związku, nawet zbliżonej do despotyzmu, kiedy ktoś nie znosi sprzeciwu i zawsze się irytuje, kiedy jego zdanie musi być ostateczne. Wychodzi z tego prawie całkowite podporządkowanie sobie partnera. Zatem co innego zdecydowane dążenie do celu czy ostateczne osiągnięcie sukcesu a co innego metody, jakimi się człowiek posługuje. W tym wspomnianym wyścigu po coraz to większą kasę/karierę/prestiż/sukcesy można się po prostu zagubić, realizując ten wyścig kiepskimi sposobami..

A i jescze druga mi się przypomniała,  za czasów szkolnych miałam koleżankę,  która miała "hopla" na punkcie wykształcenia.  Po liceum skończyła studia, potem jeszcze jedne, potem obroniła doktorat, całkiem możliwe,  że robi teraz profesure  (nie wiem, bo porozjezdzaly  nam się drogi), a pamiętam jak w domu mówili jej, po co Ci dalszą edukacja, magistra już masz, to starczy, lepiej byś sobie chłopa znalazla Koleżanka ta może nie uważała,  że jej sie edukacja należy,  ale miała własny plan, ambicje i je spełniła.

rossanka napisał/a:

bagienni_k napisał/a:

Dla mnie tego typu podejście jest już trochę przegięciem, bo sprawia na mnie wrażenie, że taka osoba może( choć nie musi) nie liczyć się z nikim i z niczym. Poza tym, nie zdaje sobie sprawy, że nie jest Bogiem i nie da się po prostu zawsze osiągnąć czy mieć wszystkiego. W mom odczuciu tak osoba jest bardziej skłonna do nadmiernej dominacji w związku, nawet zbliżonej do despotyzmu, kiedy ktoś nie znosi sprzeciwu i zawsze się irytuje, kiedy jego zdanie musi być ostateczne. Wychodzi z tego prawie całkowite podporządkowanie sobie partnera. Zatem co innego zdecydowane dążenie do celu czy ostateczne osiągnięcie sukcesu a co innego metody, jakimi się człowiek posługuje. W tym wspomnianym wyścigu po coraz to większą kasę/karierę/prestiż/sukcesy można się po prostu zagubić, realizując ten wyścig kiepskimi sposobami..

A i jescze druga mi się przypomniała,  za czasów szkolnych miałam koleżankę,  która miała "hopla" na punkcie wykształcenia.  Po liceum skończyła studia, potem jeszcze jedne, potem obroniła doktorat, całkiem możliwe,  że robi teraz profesure  (nie wiem, bo porozjezdzaly  nam się drogi), a pamiętam jak w domu mówili jej, po co Ci dalszą edukacja, magistra już masz, to starczy, lepiej byś sobie chłopa znalazla Koleżanka ta może nie uważała,  że jej sie edukacja należy,  ale miała własny plan, ambicje i je spełniła.

Szczerze to koleżankę rozumiem.
Sam planuję dalszą edukację, ale związane jest to z przeprowadzką, więc pewnie okres 1-2 lat minie.
Wpadłem w takie kręgi, że złapałem hopla na kształcenie się. Z resztą to nigdy nie jest czas stracony, jak widzimy w tym sens.

MagdaLena1111 napisał/a:

Lucyfer666 napisał/a:

Ja bym zmienił "wynegocjujemy" na "zdobędziemy". Choć życie to i tak gra o sumie zerowej.

Uważasz, że zysk jednego jest stratą drugiego? Bo to oznacza gra o sumie zerowej.
Dla mnie to nie jest prawdą. Życie nie będzie grą o sumie zerowej, gdy uda się wypracować takie zasady, by żadna ze stron nie była wyzyskiwana. A zasady ustala się negocjując zamiast oczkując, że ktoś się domyśli, dostosuje, zmieni siebie lub swoje postępowanie z miłości, poświęci się, doceni czyjeś poświęcenie,...itd.

***

Życie zwykle kończymy, tak jak zaczynamy.
Ostatecznie to co jest między tymi wydarzeniami to tylko wypadkowa, która ostatecznie nic nie zmienia.

Bo jakby przyjąć (Za Wolniewiczem), że los jest pewną wypadkową naszej genetycznej determinacji (też w tym wątku to było i pisała o tym sosenek) i przypadku, który jest w świecie, to można nakreślić właśnie linie, gdzie pierwsza to jest determinacja genetyczna, a druga to jest przypadkowość, a wypadkowa trajektoria naszego życia to jest wypadkowa tej interakcji właśnie.

Czyli na to, jak będzie wyglądało Twoje życie masz wpływ Ty sam ze swoimi uwarunkowaniami oraz przypadek, życiowe okoliczności i zdarzenia.

Bo wszystko opiera się o podstawowe pytanie, które zwykle często lubimy zadawać jako dzieci - Dlaczego?

Problem w tym, że to wszystko jest proste, ale ludzie nie przepadają za prawdą, bowiem ta często bywa brutalna i uderza w świadomość.

Ja to wszystko wiem, ale czasami ma się wrażenie, że spotyka się takie osoby, które po prostu uważają, że wszystko im się należy, bo przecież są takie "cudowne", że jedyne co muszą robić w życiu to brać, nie dając nic w zamian.

MagdaLena1111 napisał/a:

nie zrozumiałaś, bo pominęłaś kontekst, w jakim umieściłam swoją wypowiedź, czyli w odpowiedzi do postu Lucka, w którym pisał on o wypadkowej życia i tak mi się skojarzyła koncepcja, która właśnie ludzki los i życie przedstawia jako wypadkową tych dwóch wspomnianych zmiennych.

To mi się jego wcześniejsze posty kojarzyły z Koheletem "Marność nad marnościami i wszystko marność"...

Socjallibertarianin napisał/a:

Wile piszecie o niskim poczuciu wartości ale niewiele się pisze o tym wysokim oczywiście nie mam tu na myśli narcyzów. Jak dotąd nie spotkałem za dużo ludzi o wysokim poczuciu wartości którzy nie byli zwykłymi burakami w garniturach. Ilu z was ma wysokie poczucie wartości.

Co tu opisywać, skoro jest pozytywna samoocena? To nie jest chodliwy temat. Skoro wszystko w tej kwestii się uklada, to z czym pchać się na tapetę?. Na przykład u mnie jest wszystko w porządku pod tym względem. To nic interesującego dla innych. Wymarzyłem sobie pewien zawód. Dążąc do celu skończyłem dobrą uczelnię, aby móc wykonywać ten zawód. I tak się stało. Nie ma nic lepszego, gdy robi się coś, co się lubi, a jeszcze płacą za to. A! na dodatek nie mam szefa nad sobą.
Dzieci udane. Żona? Wydawało mi się, że też nie mogę narzekać, dopóki jej zdrada nie wyszła na jaw. Pani psycholog zapytała się mnie czy aby to nie stłamsiło mojej samooceny.... Nie, proszę pani, paradoksalnie nieco wzmocniło, bo to nie ja dałem ciała...(nomen omen)... Ja zdałem jakiś powiedzmy egzamin. Nadal mogę patrzeć w lustro.

Lacrymossa napisała:
Ludzie z wysokim poczuciem własnej wartości to tacy, którzy kochają siebie.

Chyba to niezbyt udane określenie albo nie łapię "kochać siebie". ...Czy to nie brzmi narcystycznie? Poważnie się pytam.
Wspomniana pani psycholog zapytała się mnie: Za co pan siebie kocha?
Zdębiałem, zastanowiłem się i mówię: Nigdy nie sądziłem, że można kochać SIEBIE.  Mogę siebie akceptować (lubić?).  Mogę lubić swoje cechy,  mogę być zadowolony z własnego losu, że fajnie jest, budzę się pogodny.
Kochać - to bardzo ważne słowo. Nie należy go trywializować.

Lacrymossa55 napisał/a:

Ludzie z wysokim poczuciem własnej wartości to tacy, którzy kochają siebie. Dzięki temu nie muszą niczego udowadniać innym. Są stabilni emocjonalnie, szanują swoje decyzje i nie zmieniają ich pod wpływem otoczenia. Zawsze stawiają swoje dobro na pierwszym miejscu. Nigdy się nie tłumaczą. Nie zajmują się sprawami innych, nie krytykują, nie udzielają dobrych rad bez pytania o to. Szanują siebie i jeśli sytuacja, albo osoba im nie odpowiada po prostu odchodzą z tej sytuacji lub od tej osoby nie analizując powodów. Robią to, co lubią, kochają się i nie interesują ich historie neurotyczne. Nie będą nigdy zdradzać siebie. Szanują granice swoje i innych i nie przekraczają ich. Nie są egoistami i nie żyją w iluzjach, tylko widzą sytuację taką, jaką ona jest. Nie będą sprzedawać siebie po zaniżonej cenie, bo wiedzą, że zasługują na najlepsze a nie na byle co. Są cudownymi partnerami bo chcą się dzielić a nie brać i brać. Akceptują innych takimi jakimi Ci inni są bez próby zmieniania ich. Jeśli ktoś się nimi nie interesuje, oni też nie interesują się tym kimś. Oni wiedzą o sobie jacy są, znają swoje wady i zalety i kochają siebie pomimo to. Nie będą nigdy się starać nikomu przypodobać na siłę i zmienić, żeby zaspokoić wymagania innych osób.

Buraki o których mówisz, z wysokim poczuciem własnej wartości nie mają nic wspólnego

Hehehe najbardziej ubawiło mnie "Nie są egoistami i nie żyją w iluzjach, tylko widzą sytuację taką, jaką ona jest". Znasz kogoś kto Ci powie, że nie widzi sytuacji jaką ona jest ? Każdy tak twierdzi. Pesymiści i optymiści. Ludzie z małym i dużym poczuciem wartości. I tu nikt nie ma monopolu na rację. A z tym egoizmem to też bardzo różnie bywa. Od wysokiego poczucia wartości do egoizmu, egocentryzmu jest baaaardzo cieniutka granica.
Opis ludzi jakich opisałaś to Twoja projekcja ideałów, a ideałów nie ma. Skoro ci cudowni partnerzy jak to piszesz nie będą się starali zmienić, żeby zaspokoić wymagania innych osób to można podejrzewać, że będą mieli spory problem ze sztuką kompromisu. A bycie z kimś polega właśnie na sztuce kompromisu. No, ale po co oni się mają dostosowywać do kogoś jak oni mają wysokie poczucie wartości

Nie koniecznie masz racje. Ja widze sytuacje taka jaka jest, a to znaczy, ze wiem, ze rzeczywistosci opiera sie glownie na interpretacji i ze jako czlowiek jestem bardzo sklonna do przeroznych bledow mysleniowych, a takze zacierania prawdy.
Zdajac sobie z tego sprawe, mozna sie przestrzec przed tymi rzeczami kiedy jest to potrzebne, bo nie zawsze jest to potrzebne. Znajac sytuacje ludzkosci taka jaka jest mozna tez zrozumiec kiedy trzeba w siebie watpic, a kiedy nie.
Moim zdaniem tylko totalny glupiec twierdzi, ze zawsze widzi sytuacje taka jaka ona jest naprawde.
Sa pewne rzeczy, ktore sa oczywiste i prawie uniwersalnie prawdziwe.

Od slusznego poczucia wartosci do egoizmu i egocentryzmu jest bardzo daleko. Egoista to ktos kto zmusza innych by zyl jak on chce, a to wynika z checi kontroli nad otoczeniem, a chec kontroli nad otoczeniem nie wynika z pogodzenia ze soba... Z kolei nie pogodzenie ze soba jest przeciwienstwem wysokiego poczucia wartosci.
Egocentryzm to jest nieumiejetnosc roznicowania pomiedzy soba, a innymi. To ma ZERO wspolnego z wysokim poczuciem wartosci. To jest zaburzenie zwiazane z tym, ze ktos nie potrafi myslec jak inna osoba przez co utozsamia innych ze soba i swoimi uczuciami i zdaniem. Czesto projektuje siebie w innych.

Na koniec z kolei mowisz o zwiazku takim jak moj, jednoczesnie myslac, ze taki zwiazek wywoluje spory.
Nie wywoluje. Nigdy, ani razu nie poszlam na kompromis w moim mazenstwie. Nigdy, ani razu nie bylo na ten temat sporu. Nigdy, ani razu nie zmienilam sie pod oczekiwania mojego meza, ani on pod moje.
Moze z TWOJEJ perspektywy w to jest uwierzyc trudno, ale jak sam mowiles 'nikt tu nie ma monopolu na racje', a juz szczegolnie na prawde o cudzym zyciu. Jezeli Ty czegos nie masz to nie znaczy, ze ktos inny tez musi nie miec. Jezeli ktos nie ma kasy to nie znaczy, ze nie istnieja milionerzy.
Poza tym, zwiazek z kims polega na kompromisie DLA CIEBIE. Dla mnie zwiazek pomiedzy dwojgiem ludzi opiera sie na totalnej, bez pardonowej, brzydkiej i pieknej szczerosci i akceptacji drugiej osoby, a takze na lojalnosci i nauce siebie samych poprzez relacje z druga osoba.
Kompromis jest moim zdaniem sytuacja gdzie przegrywaja wszyscy i nie jest warto byc w zwiazku z kompromisami, bo to sie mi nie oplaca.
Swietnie zyje bez zwiazku, wiec na co mialabym wchodzic w zwiazek gdzie musze sie zmienic by kogos zadowolic? To tak jakbym specjalnie miala kupic za ciasne spodnie. Bez sens.

W jakims sensie jest to irytujace, ze ludzie ciagle takie madrosci powtarzaja i pozniej inni mysla, ze to jedyna droga. I tak ida na te kompromisy i ida i nie wiedza ile wystarczy, jak widac po forum, a pozniej konczy sie to beznadziejnym zyciem, rozwodem, rozlamem zwiazku i tym, ze ktos stracil lata zycia na powolnym odcinaniu kawalkow siebie. Niektorzy sie z tego podnosza, ale niektorzy nie. Niektorzy sa tylko wrakiem tego czym byli, bo wszystko inne wyrzucili do kosza bo trzeba bylo tak robic. Trzeba bylo zachowac zwiazek, bo przeciez tak sie robi, nie?
Zeby to bylo jeszcze cos niespotykanego. Masa moich znajomych tak zrobila, pozniej jest placz i pytania, jak ja to robie, ze nigdy nie mialam takich problemow. No wlasnie... Bo ja nie zostaje z kims przy kim musze z czegos rezygnowac i zaciskac zeby. Prawda jest taka, ze mozna miec wszystko, mozna miec idealnie dobrany zwiazek tylko latwiej sie udaje, ze to nie istnieje. Wtedy wlasne porazki mniej bola

Mysle, ze problem jest w tym, ze o czym innym mowimy. Jak mowie 'wysoka samoocena' mam namysli zdrowa samoocene. Ty z kolei masz na mysli cos w stylu 'delusion of grandeur', ktora jest komponentem narcystycznego zaburzenia. Mam taka osobe, w bliskim otoczeniu. Taka osoba np nie jest w stanie zaakceptowac zadnego bledu. Nawet jezeli powiedzmy, pomyli daty jakiegos wydarzenia to wytkniecie tego jest ogromna zbrodnia. Takze potrafi rozprawiac o swoich mocach typu niesamowita wytrzymalosc fizyczna. Podczas gdy w rzeczywistosci osoba nie ma takiej wytrzymalosci ponad ludzkiej i to widac w sytuacjach. Widac, ze ta samoocena jest iluzja, ale tez jest tak naciagana, ze widac, ze wynika ze slabej samooceny. Mysle, ze to rozumiesz poniewaz pewnie znasz jakas taka osobe? Z bardzo delikatnym 'ego'

Jezeli cos doprowadziloby mojego meza do awantury to gdybym robila cos zeby go tylko zadowolic, albo robila cokolwiek na co nie mam ochoty. Malo co go tak wkurza jak ludzie tak sie zachowujacy i ludzie nie siegajacy po to co chca i ludzie naginajacy sie do innych. Dla niego to jest wrecz obraz glupoty ludzkiej, zaraz obok klamania. Takze tego, napewno ma inne zdanie niz ja hahah kiedy sam jest bardziej ekstremalny w ta strone.

Jezeli chodzi o psychologow to ja zajmuje sie researchem, a nie terapia. Poza tym wszystko w psychologii to teoria i mamy wszyscy wiele sprzecznych teorii i szkol myslenia. Zwykly psycholog, ktory tylko rozmawia z ludzmi nie ma jakies niesamowitej wiedzy, szczerze mowiac i zwykle odtwarza teorie wedle ktorej pracuje i nie bada niczego sam, ani nie tworzy nowych teorii.
Zeby szczerze moc mowic cokolwiek moim zdaniem trzeba laczyc antropologie z historia, socjologia i psychologia z kazdego nurtu. To jest trudne i zajmuje lata. Dlatego nie wierzylabym w slowo kogos (rowniez w moje) jak w gospel. Nie ma autorytetow, sa tylko specjalisci, a specjalisci maja jakiekolwiek znaczenie TYLKO przez dowody, a nie przez same slowo. Cos w tym stylu powiedzial Dr Starkey i zgadzam sie z nim i polecam.

Btw, nie ma nic zlego w tym, ze nie chcialbys byc w zwiazku z kims kto nie stawia zwiazku w zyciu za priorytet. To jest normalne.
Zapewne masz racje, w jakims ogolnym sensie, poniewaz ja nie powinnam siebie stawiac, za model zwiazku. Dlatego, ze moja sytuacja jest specyficzna. Ja wiem, ze inni musza zyc tak jak zyja bo taka jest natura ludzka, ale jak czasami to widze to mnie to oslabia, jak tak sie mecza sami.
Moj maz to nie jest normalny Joe. On ma bardzo specyficzny charakter i zycie. W jego przeszlosci sa tragedie jak z Szekspira (zamordowany ojciec), jest geniuszem (w sensie IQ, czlonkiem mensy), jest dobry ze wszystkiego (jest bylym mistrzem judo, psychologii, fizyki, pisze opowiadania, maluje, swietnie gotuje, gra na gitarze, umie wszystko naprawic i nawet prad podlaczyc), jest masonem tez i bardzo bliski jest mu tez Golden Dawn. Ma wysoka samoocene, tez tak jak ja (i ma powody ku temu).Taka osoba zawsze jest sama, w pewnym sensie. Dlatego nasza relacja jest tak silna, silniejsza niz zwiazek romantyczny.  Ogolnie prawda jest taka, ze oboje jestesmy bardzo pewni siebie i oboje chcemy zyc po swojemu. Gdybysmy byli narcyzami badz egocentrykami to nie dogadywalibysmy sie i zjedlibysmy sie do tego czasu.
Nasza relacja jest oparta na dla nas niespotykanym polaczeniu i iskrach w naszych rozmowach. Poza tym oboje kochamy nasze koty nad zycie i to tez nas laczy. Spodziewam sie, ze zostalabym slusznie porzucona gdybym chciala sie pozbyc kotow.
To nie jest tak, ze sie nie klocimy. Klocimy sie bardzo czesto, ale nigdy o rzeczy typu dom czy praca czy kasa czy przeprowadzki. To nie sa dla nas rzeczy takie wazne. Staramy sie zyc hedonistycznie w tych sprawach, wszystko dla przyjemnosci. Moj maz nie ma specyficznych wymogow od zycia, a ja tak. On z przyjemnoscia robi wszystko byleby robic ze mna, a ja realizuje swoje marzenia. Nie wchodzi mi w droge w tym, a to jest dla mnie najwazniejsze. Wrecz mi pomaga dostac czego chce i jest dla niego bardzo wazne. Inaczej jak mowilam... nie byloby zwiazku. Bo nie chodze na kompromis w takich sprawach zyciowych.
Nikt tak nie umie utrzymac mnie w dobrej ocenie rzeczy jak moj maz. Nie znam nikogo innego takiego.
Ostatnio pracowalam nad fenomenem nazywanym 'St Vitus dance'  i on zawsze pilnuje zebym przypadkiem nie zaczela podciagac faktow pod swoja teorie i zebym pamietala o perspektywie. Sprzeczalismy sie o to i im wiecej sie sprzeczalismy tym wiecej sie czlowiek nauczy. To jest zycie w naszym swiecie, no i noszenie kotow na rekach i mowienie jakie sa przepiekne, najpiekniejsze na swiecie haha.

Wydaje mi się, że określenie "wysokie" jest trochę mylące. Raczej chodzi chyba o adekwatne poczucie własnej wartości, czyli takie, które odzwierciedla stan faktyczny, a nie jakieś megalomańskie fantazje.