Gdy trzeba twardo bronić granic - Netkobiety.pl

Zamiast zajmować się panem, zajmij się przyczynami własnych zachowań i podejmowanych decyzji, bo to fakty, nie słowa, świadczą o decyzji. Pan nie robi niczego, na co mu nie dajesz zgody.

ludzie są różni.
z jednymi się rozstaniesz i nie będą przekraczać granic- inni będą forsować dalej i z takimi należy kontakt uciąć minimum na kilka miesięcy jak nie lat, albo i na zawsze.
miałam do czynienia z takimi i takimi.
zamilknąć "na zawsze"- nie ma innej rady.

Sosenku, chyba na taką sytuację trafiłam.
Trzeba zebrać siły. Szukam ich właśnie tutaj.

Umajona, owszem, mam do niego sentyment, nie da się ukryć. Może podświadomie jeszcze mam nadzieję na to ciepło które czułam, na tę radość z obcowania. Niezaprzeczalnie to istniało. Rozum jednak podpowiada zupełnie co innego, a nawet i emocje, bo coraz więcej w tym wszystkim czuję niepokoju i poirytowania. A co do obejmowania - cóż czuję się niczym jakaś kretyńska nastolatka, która niby to wyrywa się, protestuje, a jednak powtarza scenariusz.

Ale przy rozstaniu co mu powiedziałaś? Że nie możecie się spotykać w taki sposób, jak do tej pory, czy że całkiem ma zniknąć, całkiem urywasz znajomość? Na czym on stoi? To ma znaczenie, bo trzeba być konsekwentną. Jeśli sama nie trzymasz swoich granic, to inni tym bardziej będą z tego korzystać. Czyli jeśli zerwałaś z nim kontakt, to na przyjazdy i przysługi nie pozwalasz, telefonu nie odbierasz. On może sprawdzać, gdzie te granice są, dlatego próbuje, "bada teren". I skoro widzi, że na pewne zachowania mu pozwalasz, to brnie dalej i dalej...

Umajona, nie chcę już tak dogłębnie się spowiadać, wybacz. jednak Ty mi również uświadamiasz że granic Nie stawiam dostatecznie wyraźnie.
idealnie dla mnie byłoby powiedzieć , że to koniec związku i być sobie zwykłymi znajomymi, którzy nie będą chodzić za rączkę Ale nie będą też udawać że się nie znają Gdy przypadkowo spotkają się na ulicy.
Ale z nim Nawet zwykła rozmowa jest ryzykowna: dostałam niedawno używane biurko dla syna i nieopatrznie wspomniałam że potrzebują pomocy przy składaniu. już był, choć mu wyraźnie powiedziałam że ta pomoc Do niczego mnie nie zobowiązuje i niech na nic nie liczy. a ten się uparł przyszedł w pięć minut odwalił robotę a potem jeszcze posiedział przed domem z moimi sąsiadami. którzy notabene oDgrażają się za jego plecami że go pogonią ale piwo z nim piją

tak dziewczyny, wiem już co zrobić, wiedziałam I wcześniej, ale brakowało mi pewności siebie.
Jeszcze tylko na odwagę się zebrać...

Masz rację i takiego stosunku do siebie wciąż się uczę. tę sytuację traktują jako lekcję.
Po prostu nie da się tej sprawy załatwić polubownie.

Widać, że bardzo dobrze Ciebie zna, dlatego pozwala sobie na tak dużo w stosunku do Ciebie. Kiedy jest się doskonale zaznajomionym z naturą i słabymi stronami partnera, to niestety ma się duże pole do popisu. Skoro uznałaś, że pewne jego przywary uniemożliwiają dalszy rozwój związku, to nie pozostaje nic innego, jak to definitywnie skończyć. Ostrym i szybkim ciachnięciem Facet może sądzi, że jesteś w stanie przymknąć oko na jego wady, skupiając się wyłącznie na pozytywach. Widocznie część facetów tak ma, że kręcą ich takie gierki, ja osobiście nie widzę w tym nic żadnej atrakcji.

Pamiętam, jak kiedyś przez jakieś dwa lata ktoś próbował się ze mną umówić na kawę/spacer. Ja mu zawsze odmawiałam. Aż w końcu za którymś razem dla świętego spokoju się zgodziłam, z zastrzeżeniem, że beż żadnych zobowiązań. On na to, że: tak, tak, oczywiście. Ale fruwał nad ziemią. Co z tego, że dla mnie te spotkania były zwyczajnie koleżeńskie i mu to podkreślałam, i trzymałam dystans, i byłam momentami niemiła, skoro on miał nadzieję. Nawet przy spotkaniu w gronie znajomych usłyszałam, jak mówi do innego chłopaka, że "trzeba walczyć do końca" i popatrzył na mnie.
Niepotrzebnie się zgodziłam na te spotkania, bo on liczył na coś, co wydarzyć się nie mogło. Ostatecznie musiałam ciachnąć to bardzo ostro... Do dziś mam wyrzuty sumienia, ale inaczej się nie dało. Więc na podstawie tej historii uważam, że nie wolno spotykać się i dawać nadziei komuś, komu zależy, a z jakichś powodów na związek nie ma szans.

Moje słowa są ostre? Naprawdę? One tylko pokazują rzeczywistość.

Jak przemeblować sobie w głowie? Skoro od kilku lat usiłujesz to zrobić, a efektów brak, to może warto skorzystać z pomocy psychoterapeuty.
Do przemeblowania potrzebna jest decyzja. Ty jej nie podjęłaś, bo według Twych wyliczeń koszty tych porządków są znacznie wyższe od spodziewanych zysków. Według Ciebie zbyt wiele możesz stracić, niż zyskać. A dopóki tak twierdzisz, niczego nie zmienisz, a wszystkie propozycje będziesz negowała.

****
Odpowiedz sobie na pytanie: "Dlaczego chcę utrzymywać kontakt z tym człowiekiem?"

I jeszcze jedno.
Powiedzenie, które wyżej zacytowałam, a które tak Cię wzburzyło, oznacza to, że Twe zachowanie przeczy słowom.
Tylko tyle i aż tyle.

To, że masz zdanie na jedne tematy nie oznacza, że masz je zawsze. Podczas opisanych kontaktów męsko-damskich jesteś uległa. Dlaczego? No właśnie. Prawdę znasz tylko Ty.

Dlaczego innym przychodzi łatwo? Skąd wiesz, że przychodzi im łatwo? I czy efekt porównania jest tematem?

Nie nie chcę się porównywać, chciałabym po prostu lepiej funkcjonować i zazdroszczę tym którzy sobie radzą.

i jeszcze pytanie Dlaczego nie mogę trafić na nikogo normalnego? co to za jakieś czary mary?
Tak wiem czytam dużo artykułów na ten temat. to nasze podświadome mechanizmy. Ale jak Je wychwycić, rozpracować i zapanować nad nimi?

zaraz zaraz... czy z powodu zAstarzałych dziur jesteśmy skazani na gorsze życie?

Piegowata'76 bardzo lubię czytać twoje wpisy. Wydajesz się z nich być osobą sympatyczną, otwartą, towarzyską, lubisz ludzi, lubisz siebie, jesteś mądra i ciepła. Śledziłam historię twojego nowego związku, którym dzieliłaś się w innym wątku. Napisałaś, że nic z tego nie wyszło, ale widać było po tobie, że ciągnie cię do tego człowieka. Czułam, że coś kręcisz, że tak naprawdę bardzo cię ciągnie do niego. Każdy twój wpis o tym mówił. Teraz okazuje się, że Bingo, dobrze to interpretowałam. To nie on nie potrafi tego zakończyć, to ty tego nie robisz. Jakbyś chciała z nim skończyć, to byłby definitywny koniec i on by to wiedział. Kręcisz kochana sama siebie, udajesz przed sobą rozsądną, kontrolującą sytuację, a masz tak naprawdę emocjonalnie, hormonalną wodę z mózgu. Tak, że ten tego Piegusko albo w tę, albo we w tę. Jedno wiesz na pewno z alkoholem w tle związku nie ukręcisz, lepiej dla ciebie żebyś jak najszybciej się ogarnęła. Trzymaj się słoneczko twardo.

Tak Ajko, dokładnie tak. Ciągnie jak szlag . Poza oczywistymi przeszkodami było mi z nim super.
Nie ma co jUż chyba rozkminiać, tylko wziąć się w garść.
Aczkolwiek trochę się rozkleiłam pod wpływem postów Wielokropka. (nie mam za złe, Wielokropku)

Noooo

Tu się kłania Twoja sygnaturka z profilu.

Dziewczyny naprawdę dziękuję Wam za wsparcie.

wszystko to wiem ajko, trudności sprawia mi Tylko zrealizowanie swojej decyzji ale postanowiłam że sobie poradzę. Może nie od razu ale dołożę starań, by zrobić to jak najszybciej.

to działa w ten sposób, że on robi się miły, ja mięknę i choć trzymam dystans, to nie robię zdecydowanego roku. trudno mi być ostro i stanowczo wobec kogoś tak "miłego" - to bardzo skuteczna forma manipulacji.
Taki taniec może trwać całe życie. Brrrr!

jeden taki związek znam, ponad 20 lat już to ciągną. Brrr! i jeszcze raz brrrr!

No to wszystko co trzeba wiesz, ściągnij tylko różowe okulary i w tych zaletach "miłego" zobacz konsekwentnie dążącego do celu pasożyta, który jak się uda będzie miał cieplutko, milutko jak za piecem. Wydaje mi się, że jesteś osobą, która bardzo ceni swoją wolność (nie mam na myśli życie bez związków), jak cię sieknie i zrozumiesz, że on nie szanuje twojej wolności w ogóle i zamierza zresetować to co do tej pory odzyskałaś dla siebie, to gniew ci nie pozwoli to utrzymywać. Trzymam kciuki za twój gniew .

no tak... pogmatwana trochę ta logika. z jednej strony nie o to chodzi by czuć się winną, a z drugiej strony Wychodzi na to że sami jesteśmy sprawcami swojego nieszczęścia.
Ale spoko, chyba wiem o co chodzi.

Idę obiad szykować. Zajrzę później, czy coś jeszcze naskrobaliście.

Będę musiała ze sobą powalczyć ale odmówię.

A co jesli z jakichs powodow oceniamy ze nasze szanse na poznanie kogos sa bliskie zeru ? Czy wtedy wykorzystac choc to co sie ma ( z wadami ) czy skazac sie na niedoswiadczenie choc cienia milosci ?

Z jakich powodów oceniasz szanse poznania kogoś na bliskie zeru?
Dlaczego chcesz skazywać się na niedoświadczenie miłości?
Nie mogę Cię zrozumieć Piotr.

Siemka Piegowata
Sama ze soba mam spory problem. W tym gaszczu ludzi szukam usilnie empatycznych ludzi, strasznie mnie rajcuja emocjonalnie. Wydaje mi sie, ze jestem dosc dobra dziewczyna, daje z siebie duzo ciepla, troski, ale nie podkladam poduszek i zalezy mi na zwiazku, w ktorym jest duzo swiezego powietrza. Tego szukam w facetach, a trafiam na same zgnilki. Na wlasne zyczenie chyba tak jak i Ty. Na poczatku super, pozniej okazuje sie, ze powielam jakies dziwne schematy. Juz nauczylam sie je czytac za wczasu i odrozniam fate morgane od prawdy.

To co wiem, to to, ze dobry facet nie bedzie Ci skakal po granicach. Byc moze beda problemy, ale wszystko bedzie na swoim miejscu w ramach rozsadku. Nie biedziesz musiala biegac z mieczem, bo on Ciebie po prostu bedzie sluchal i szanowal. I dobry zwiazek to taki, ktory daje bezpieczenstwo. Mysle, ze zamiast bronic granic, zmieniac partnera na sile, czy czekac biernie na jego zmiane - lepiej przyjzec sie samej sobie. To nie obrona granic jest problemem, a ten facet - juz na poziomie dobierania sie w pary. Moim zdaniem tak jest. I brutalna prawda - zdrowi z chorymi nie tancza (uslyszalam na jakis jutubsach ostatnio i zauwazylam w tym taaaki sens! ze whoah). Jak ktos jest zdrowy i ma normalne poczucie wartosci to odejdzie z takiego tanca, a takie osoby jak my wezma miecz w lape i zostana (pozniej placza dlaczego to tak). No ja juz nie, ale nie ukrywam troche dalej kusi. Szkoda czasu na mordercow emocjonalnych, nie uwazasz?

Tez jestem zbyt wyrozumiala i zdecydowanie zbyt duzo energii poswiecam dla drugiej osoby. Juz nikogo nie wybielam. Nie domyslam sie, co ma na mysli. Nie daje trzecich szans. Szkoda po prostu marnowac czasu (to jest i tak skazane na porazke), a zgnilki sie beda trafiac. Jesli wiesz, ze jestes nadmiernie troskliwa i wyrozumiala - zmien to. Troska jest fajna, ale nie w nadmiarze i nie dla ludzi, ktorzy chca tylko brac. Pracuj ze soba. Poswiec wiecej energii dla siebie. W koncu partner to dorosly czlowiek - musi sam sobie radzic ze soba, z doroslym zyciem. Ty mozesz po prostu obok byc, wspierac, ale nie jestes psychologiem, ani matka, ani ratownikiem medycznym. Jezeli on nie daje sobie rady, to nie jest gotowy na zwiazek. I musisz to zaakceptowac i zadbac o siebie. Glowa do gory i pracuj nad soba. A przy doborze partnera - ustal jakie masz wymagania i nie schodz ponizej nich. Nie znajdziesz idealu, bo wady bedzie miec nawet odpowiedni facet, ale jego wady beda dla Ciebie do zaakceptowania i nie beda Ciebie tak toksycznie ranic, a on da Ci bezpieczenstwo.

Jego nie zmienisz, a siebie juz tak wieeem, ze boli, ale to z miloscia nie ma nic wspolnego. Milosc nie jest uzaleznieniem. Jest wtedy, kiedy sama ze soba sobie radzisz i potrafisz byc sama, ale wolisz byc z nim. A nie wtedy, kiedy jestes tak uzalezniona, ze pozwalasz sie ranic. Badz silna, trzymam kciuki

Ha! Gdybym miała kasę, to już dawno miałabym w łazience półki. Bez niczyjej pomocy ani łaski. Niezaprzeczalnie trafia się okazja.
Mogę wziąć te półki, wręczyć mu przysłowiową flachę (lub ekwiwalent pieniężny) i niech spada.
Tylko śmiać mi się z tego chce, bo oczami duszy już widzę za chwilę nową świetną okazję
Obrotny to on jest. I, kurrrna, półki też do płytek umie przymocować. 

A po co Ci ta znajomość ? Ja już wolałabym sama sobie coś przywiercić

Dobrze powiedziane

Tak to jest, że męskie opinie są zwykle krótkie i zwięzłe, a Kochane Panie za bardzo wszystko rozkładają i rozbudowują
Coś Cię niewątpliwie ciągnie do tego faceta i podświadomie szukasz z nim kontaktu czy może bardziej nie chcesz zrywać kontaktu. Facet nie należy też do łatwych przeciwników, ale póki się mu nie powie, że to definitywny koniec to będzie dalej prowadził swoją grę. Oceń co jest dla Ciebie istotniejsze: czy jego towarzystwo/przysługi czy nieprzyjemne wrażenia związane z jego mankamentami. Inaczej będzie się to ciągnąć w nieskończoność.

Bagiennik, Lagrange, lubię konkret i tego właśnie mi potrzeba.
Kurczę, jak to łatwo ferować rozwiązaniami, gdy się stoi z boku (to o mnie samej, cudze sprawy zazwyczaj widzę dość jasno). Rozumowo świetnie wiem, co powinnam zrobić.  Emocjonalnie - zbieram się jak pies do jeża i dobrze wiem, że to wygląda na czyste krygowanie się. Niepoważne i niekonsekwentne. Gówniarskie wręcz.
Już-już postanawiam definitywną rozmowę, a tu pojawia się taka sytuacja jak z tymi półkami.
Urządzam się we własnym nareszcie mieszkaniu i pomoc naprawdę wiele dla mnie znaczy. On ma pole do popisu, a ja mam presję psychiczną, no bo jakże to? Chłop tyle z siebie daje, a ja mam go odpędzić jak psa? Bo normalnie pożegnać się, jak już wiemy, się nie udaje.
Zbieram się, kurde, muszę tę rozmowę odbyć i sprawę potraktować bardzo poważnie. Nawet za cenę rezygnacji z jego przysług i całkiem miłego niekiedy towarzystwa.

Liseo, gdybym sama sobie umiała półki przywiercić, tobym przywierciła
Trzeba sobie poszukać kogoś zupełnie neutralnego do pomocy. Zależy mi jednak i na kosztach finansowych, sporo dzięki niemu oszczędzam.

Hmmm... Wielokropku, powiedziałam mu kiedyś, że to wobec niego nie fair, ale fakt, kontynuuję to.
Jakoś mi to używanie zupełnie do głowy nie przyszło, dopiero teraz uderzyła mnie trafność Twojej uwagi.
No, używam, cholera....

Daruj sobie sarkazm, cenię Cię za rzeczowe uwagi.
Wcale nie myślałam o sobie jako o szlachetnej, po prostu powiedziałam mu, jak jest. Niepotrzebnie zawraca sobie mną głowę. Jeśli chce mi pomagać, niech nie liczy na to, że z wdzięczności rzucę mu się w ramiona. Ale pomoc cenię. Pogaduchy przy kawie, pitej przed domem, również.