Ludzie z wysokim poczuciem wartości - Netkobiety.pl

Raczej bym powiedział, że skrajnie wysoka pewność siebie to druga strona tej samej monety.

To jest też  dział psychologia.

Mylisz się każdy z którym rozmawiałem tak to odebrał. niektórym ludziom takie buraki się podobają

Laska na jutubsach opowiadala kiedys o poczuciu wartosci (czekawe, czy sie zgodzicie):

OSOBA Z ZANIZONYM POCZUCIEM W. - nieswiadomie zaniza swoje zdolnosci i nie podejmuje nawet wysilku, zeby realizowac swoje cele. W zwiazkach jest bardzo siebie niepewna i przypisuje partnerowi pozytywne cechy (nawet tam, gdzie ich nie ma). Poswieca duzo czasu, zeby rozszyfrowac niejasne sytuacje z partnerem (np. co podmiot liryczny mial na mysli). Sa bardziej sklonni do ponizania samych siebie i brania na siebie winy, niz atakowaniu innych.

OSOBA Z POCZUCIEM W.  W NORMIE - adekwatnie patrzy na swoje mozliwosci. Gdy poznaje jakies nowe osoby, a ich zachowanie nie jest jasne lub jest jakies dziwne, to nie poświeca im czasu (na rozszyfrowaywanie). Nie poniza tez ludzi, bo nie ma potrzeby pompowania sobie ego, ani marnowania czasu na osoby, które nie są w jej życiu wartościowe. Nikomu nie szkodzi i wie czego chce, a czego nie i po prostu idzie w swoja strone.

OSOBA ZE ZBYT WYSOKIM POCZUCIEM W. - stawia sobie zbyt trudne do osiągnięcia cele. Zycie niestety to weryfikuje i taka osoba doznaje bardzo intensywnych spadków z poziomu swojego superego w dol w przypadku porazek. Wtedy dochodzi do nagłego spadku poczucia wartości, kompleksów, dołka. Jest to dla tych osob nie do zniesienia, dlatego czesto oskarzaja innych o swoje niepowodzenia (zeby nie ześwirować). Zdarza się, ze chętnie poniżają innych ludzi i wymuszają tez komplementy.

Dlatego własnie osoby ze zbyt wysokim poczuciem wartości, sprawiają czasami wrażenie osob ze zbyt niskim, poniewaz oboje osiagaja ten niski pulap w poczuciu wartosci. Roznica jest taka, ze osoby z niskim utrzymuja sie na nim stabilnie, a osoby z zawyżonym doznaja silnych spadkow i skokow.

Narcyz zwykle nie ma tak prawdziwie wysokiego poczucia wartosci, tylko sam siebie nienawidzi i dlatego jest delusional.

Mam 'wysokie' poczucie wartosci i adekwatne.

Może to kwestia lokowania kapitału budującego wartość?

Pomijając tragedię rodzinną jaka teraz ma miejsce. Przykro czytać, że coś takiego ma miejsce.

Sam skupiam się na rozwoju, czy to umiejętności, czy zdobywania wiedzy. Świat na zewnątrz interesuje mnie bardziej teoretycznie niż praktycznie. Nie opieram na nim budowy swojej wartości.

Cały dowcip z poczuciem własnej wartości to chyba umiejętność skupienia się na tym co ważne. Jeden skupia się na niewielkim wzroście, drugi na tym że ma niezłą gadkę. Jeden powie o mnie patałach nie umie dobrze wbić gwoździa w ścianę, drugi zauważy że stać mnie na wynajęcie kogoś kto zrobi to za mnie.
Nie mam kłopotu z poczuciem własnej wartości. Na moje potrzeby wystarczająco inteligentny, w zawodzie sobie radzę, rodzinę założyłem i utrzymałem, dzieci mimo iż dorosłe to dalej ze mną rozmawiają. Nigdy nie chciałem być jakimś prezesem czy prezydentem. Osiągnąłem to co chciałem i żyje tak jak lubię.

Już jako nastolatka miałam wysokie, ale bardzo zdrowe (i nie jest to tylko moja opinia) poczucie własnej wartości. To mi pozwalało samej ze sobą czuć się dobrze, nie wpadać w kompleksy, wyrobić w sobie odpowiednią asertywność. Nigdy nie robiłam niczego wbrew sobie, aby się komuś przypodobać, a z drugiej strony to właśnie ta pewność siebie innym dawała do zrozumienia, że wiem co robię, jestem do swojej decyzji przekonana i w nosie mam co będą o tym myśleć, w rezultacie myśleli dobrze. Być może również dlatego nigdy nie przechodziłam przez okres buntu, bo zwyczajnie nie byłam sfrustrowana i nie miałam przeciw czemu się buntować. Wśród ludzi czułam się dobrze, rodzice bardzo we mnie wierzyli i mnie wspierali, miałam przyjaciół, fajną paczkę, podobałam się chłopakom.

Dzięki poczuciu własnej wartości sięgałam po to, czego chciałam, a jeśli coś nie do końca poszło po mojej myśli, to traktowałam to jak doświadczenie i szłam do przodu. Do dziś jestem silną, konkretną i zdecydowaną, ale też empatyczną i uczuciową osobą, jest mi z samą ze sobą bardzo dobrze, choć nie ukrywam, że mam za sobą doświadczenia, które tę moją pewność siebie wystawiły na próbę, co powodowało, że musiałam wtedy trochę nad sobą popracować.

Mam takie małe przemyślenia odnośnie jednego z elementów, o których wspomniała Olinka.Chodzi mianowicie o podejście do przeżywanych porażek i błędów. Kiedyś ze znajomym mniej więcej w moim wieku zastanawialiśmy się co sprawia, że obecne pokolenie tzw. "milenialsów", bo najczęściej u nich takie zachowanie widać, oczekuje, że wszystko się musi udać od razu za pierwszym razem. Jeśli nawet poczucie porażki i niepowodzeń nie wywołuje zwątpienia, ale raczej wściekłość, że coś nie poszło po ich myśli, tak jakby oczekiwali zawsze i wszędzie samych sukcesów. Albo poddają się za pierwszym razem albo zwyczajnie wkurzają, że muszą za coś się brać drugi raz. Ma się wrażenie, że niektórzy nie uznają po prostu w swoim życiu porażek, oczekując sukcesu za każdym razem po pierwszym podejściu.
Ma ktoś podobne wrażenie?

Jako nastolatka miałam dokładnie odwrotnie. Moje poczucie wartości było zerowe, albo i na minusie, z tego co pamiętam.  Źle czułam się sama ze sobą,  myślałam,  że jestem gruba, za brzydka, głupia i mam małe szanse na chłopaka, bo nie możliwe,  aby ktoś fajny zainteresował się takim g... jak ja -tak wtedy myślałam. W zasadzie wszystko robiłam wbrew sobie,  słuchałam rodziców,  koleżanek,  dziadków,  robiłam nie to co chcialam sama,  ale to, czego życzyli sobie inni, zwłaszcza rodzina, będąc jednocześnie bardzo z tym nieszczęśliwa.  Robiłam to aby sie innym przypodobać,  aby mieć koleżanki i aby rodzice mnie nie odrzucili-tak wtedy myślałam.  Okresu buntu nigdy nie przechodziłam,  nie wagarowalam, nie malowana włosów na niebiesko,  nie piłam nie paliłam i nie wloczylam  się z chłopakami.  Byłam dobra uczennica i posłuszna i grzeczna córka,  ale w środku czułam się źle i fatalnie nawet.  Miałam mimo tego dobre koleżanki,  rodzice wspierali mnie ale tylko w tym, co uważali za stosowne, poza tym nie miałam nic do powiedzenia na temat np wyboru szkoły czy swojego  wyglądu. Chłopakom się nie podobałam,  nigdy nie byłam w związku jako nastolatka, nawet się wtedy nie calowalam.
I teraz pytanie,  czemu jedna osób jest taka w nastolectwie  a inna zupelnie inna, czy to wpływ wychowania czy wrodzonych cech charakteru. Acha czasami  miałam przejawy buntu (np chciałam podciąć włosy,  czy zapisać się na angielski,  albo pojechać na biwak z harcerzami), ale szybko mnie pacyfikowano, więc złego co pamietam  coś tam próbowałam się przeiwstawiac,  ale nic z tego nie wychodziło.

Niezupełnie. Rodzenstwo jest traktowane inaczej przez rodziców. Np jedna siostra jest zwyzywana, gdy chce najpierw dokończyć oglądać film, a gary zmyje nie w tej chwili a za pół godziny, jak skończy oglądać, a inna wagaruje, pyskuje i mycie garów ani jej w głowie - a mimo tego rodzice bardziej jej pomagają niż tej pierwszej.
Ogólnie po latach stwierdzam, że bardziej opłaca się być tą niegrzeczną.

No widzisz, czyli jednak wychowanie (babcia na wsi) Gdyby to był tylko charakter, to po co w ogóle chodzić do terapeuty ? Każdy Ci powie, że tego już nie zmienisz. Jedynie możesz nauczyć się obsługi siebie.

Niestety lub stety często dzieciństwo ma na nas ogromny wpływ. Jeśli nasze relacje w rodzinie były zdrowe i było bezpiecznie to zapewne nie będzie w nas tego lęku i zwątpienia. Widzę to po znajomych i ogromnie zazdroszczę, mnie chyba nikt bezinteresownie nigdy nie kochał. Ja niestety stwierdzam, że  pewnych rzeczy nie wyniosłam z domu. Często nie traktowano poważnie moich potrzeb i widzę jak to to mnie określiło. Wiadomo walczę z tym, jestem tego świadoma, ale trudności są i obawiam się, że zostaną. Ech

Tylko, ze każdy ma coś takiego z domu, tylko jedni więcej a inni mniej (odrzucając już skrajne zaniedbanie, patologię, przypalanie papierosami, bicie do krwi i tym podobne). Na szczęście dzieciństwo już się nie wróci, a w dorosłym życiu może być tylko lepiej, jak już sie człowiek zorientuje w czym problem.

Do pewnego momentu, dopóki ktos, rodzic Ci nie powie: mozesz mu oddać, albo dopóki sama nie znajdziesz siły.
Przypomniała mi się akcja ze szkoły podstawowej. Byłam bardzo cichym, spokojnym, potulnym dzieckiem, co to mi każdy mógł napluć na twarz a ja jeszcze przepraszałam, że go zirytowałam.
Był taki jeden chłopak z innej klasy, który mnie zawsze wyzywał, ciągnął za włosy, wyśmiewał, robił głupie uwago (i nie nie były to tzw końskie zaloty, on się normalnie znęcał, dzieci też znecają się nad sobą). ta sytuacja nie pamiętam trwała rok, może dwa. Aż pewnego razu  (mieliśmy może po 10 lat), znowu się przyczepił, było to na szkolnym korytarzu, zaczął mnie wyzywać, popychać ręką , przedrzeźniać, nic do niego nie trafiało. Nagle pamiętam, że ogarnęła mnie taka furia i z całej siły go popchnęłam. Wyłożył się jak długi (a byliśmy tego samego wzrostu, nie to, ze był chucherkiem).  Pamiętam jego zaskoczenie na tej bezczelnej twarzy, uśmieszek moment mu zniknął, a za chwilę zrobił minę, jakby się miał popłakać, był w szoku. Akcja nie skończyła się u żadnego nauczyciela, jakoś nikt nie naskarżył, chociaż było pełno dzieciaków dookoła. Ale do końca podstawówki, do 8 klasy miałam spokój, nie spotkała mnie zs jego strony żadna nieprzyjemność, skończyło się jak nożem uciął. Do dziś nie wiem, co się wtedy stało, bo na ogół byłam bardzo pokojowa, uległa i spokojna.

[Tak, zdublowałam post, sorki] Dokładnie, odpowiedzialny rodzic pokieruje dzieckiem odpowiednio do jego możliwości. Już nie mówiąc o tym, że ludzie z tak zwanego dobrego, ciepłego domu, może przeceniają to dzieciństwo, nie zauważają jakie ono ma wpływ. Naprawdę chodzenie na terapię buduje, ale też niestety rodzi pewną przykrość, że nie wszystko poszło jak powinno.

Niby tak, ale mam wrażenie że ludzie czują ten smrodek traumy, widzą to po gestach, pewnych zachowaniach i nie znają litości, wkurzające.

rossanka ciekawy ten twój przypadek z podstawówki, jednak gdzieś w głębi takim słabym dzieckiem nie byłaś
ja niestety byłam dzieckiem, które trochę terroryzowało innych już od przedszkola (bez przemocy ale troche gnębiłam słabszych), w podstawówce mi przeszło jak trafiłam na kogoś kto mi to uświadomił (nauczyciele, miałam bardzo mądrych pedagogów)

Oczywiście. Widzą. Znajomi, w pracy. Ludzie sobie nie zdają sprawy, jak to wpływa na wiele rzeczy. Nawet na gesty. Ja jestem świadoma, wiadomo, pracuję nad sobą, ale ciężko kontrolować wszystko.

Im bliżej do 30, tym bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że większość ludzi nie warto w inny sposób traktować.

Temperament jest owszem pewnym "filtem", ale temperament też można zdławić, albo złamać wychowaniem. Temu między innymi służyły kiedyś kary cielesne.

Moim zdaniem z poczuciem wartości jest tak, że jeśli ktoś ma wysokie (no powiedzmy normalne, bo wysokie kojarzy się ze zbyt wysokim, z jakąś manią wyższości), to najczęściej ma się dziedziny, w których jest ono nieco niższe... albo bardziej pasuje określenie- chwiejne Ja tak mam w stosunku do pracy, zdobywania wiedzy, przyswajania nowych umiejętności.
Ogólnie jestem pewną siebie osobą, z pogodnym usposobieniem, lubię siebie taką jaka jestem, czerpię radość z drobnostek, staram się we wszystkim znaleźć jakiś pozytyw, uczę się na błędach i stale doceniam to co mam ( a tak szczere, to mam niewiele   ). Generalnie mam właściwe poczucie wartości, ale w sferach w.w. czuję się chwilami mniej pewna. Oczywiscie każde poczucie wartości ma swoje podłoże i ja je znam. Wiem dlaczego tak jest i niestety niewiele z tym zrobię gdyż ma to związek z... powiedzmy nieodwracalnym deficytem zdrowotnym. Jednak nie oznacza, że się temu poddaję, bo tak jak napisałam wyżej, nawet w negatywach dopatruje jakiejś pozytywnej drobnostki.
Jednak nie zawsze tak było, w przeciwieństwie do Olinki. Jako osoba pochodząca z rodziny alkoholicznej, z dziedziczonym od pokoleń malkontenctwem i pesymizmem miałam ciężki start w dorosłe życie. Wyśmiewanie, poniżanie, znęcanie w szkole, bicie i wyzywanie w domu, myśli samobójcze już jako dziecko, w nastoletniości pewne formy destrukcyjne. Wyniosłam z domu niepewność, brak poczucia jakiejkolwiek wartości, a więc popadłam w depresje już na samym początku małżeństwa. Wiele lat trwało zanim się podniosłam z podłogi, zanim zaczęłam się szanować i lubić, doceniać i mieć pewność siebie. 
To była żmudna i trudna praca nad sobą, w której pomogła terapia, silne pragnienie zmiany, wiara, że się uda oraz różne metody/zadania/techniki psychologiczne.
Teraz już się na tyle ustabilizowałam, że jeśli się potknę... jeśli upadnę z jakiegoś powodu, to nie usiądę na krawężniku i nie będę wyć z rozpaczy, ale wstanę, otrzepię się, najwyżej załatam podziurawione spodnie i ruszę dalej   Dlatego, że czuję się dobrze w swojej skórze, że lepiej mi się wiedzie i mam lepsze kontakty odkąd podwyższyłam swoje poczucie wartości. Warto to podtrzymywać.

Najgorsze w tym wszystkim jest to, że mimo świadomości tego, że dzieciństwo ukształtowało mnie tak gównianie, to łapię się na tym, że powielam te błędy względem syna. Syn nie ma moich genów, bo nie jestem jego ojcem biologicznym i oczywiście ma całkowicie inny charakter niż ja. Ale mimo wszystko mam nieraz wrażenie, że ciągnę go w dół tak jak mnie ciągniono.

Trzeba więc nad tym pracować.. Nad sobą i też próbować rozumieć jak to wszystko działa. Dzieci bardzo się uczą obserwując i powielają zachwania. Z drugiej strony chyba najważniejsze jest by dawać im miłość, wsparcie, dbać o więź i zaufanie. Tylko, że oczywiście jak się czegoś nie dostało, to jest trudniej dać komuś. Ja nie mam dzieci, ale działałam z dzieckiem w ramach wolontariatu. I też zaobserwowałam to na sobie. Ode mnie wymagano bardzo dużo, trudno było te wymagania zaspokoić. I trudno mi było też dziecko dobrze wspierać, dopingować, chwalić. Z tyłu głowy zawsze te wymagania i pewne niezadowolenie. Tak więc nie jest łatwo, trzeba pracować nad sobą.

Odnośnie chwalenia - też trzeba umieć mądrze chwalić. Nie wmawiać dziecku nieadekwatnego poczucia, że jest lepsze od innych. Raczej pomóc mu zauważać sukcesy, jego mocne strony

-------------
Nie pisz, proszę, postów jeden pod drugim – łamiesz w ten sposób regulamin. Jeśli chcesz coś do swojej wypowiedzi dopisać, użyj funkcji "edytuj", która znajduje się po prawej stronie każdego z Twoich postów.
Z góry dziękuję i pozdrawiam, Olinka

Ja wręcz przeciwnie i być może właśnie dlatego, że przekazuję mojemu to, czym sama nasiąkłam. Swojego syna bardzo we wszystkim wspierałam i wciąż wspieram, nie narzucam mu własnego zdania, ale mocno w niego wierzę i nawet jeśli sam nie ma do czegoś wystarczającej motywacji, to pomagam mu ją zbudować. Mam świadomość, że gdybym tego nie robiła, to nie byłby w miejscu, w którym jest obecnie, bo czasem mu się po prostu nie chciało. Zawsze miał dużo swobody i mojego zaufania, którego chyba nigdy nie zawiódł. Widzę też, że podobnie jak ja, niepowodzenia bierze na klatę i idzie dalej. Ja zawsze byłam ambitna, on tego nie ma, ale też nigdy się nie spina, a mimo to z dużą łatwością osiąga to, co sobie założy - tego luzu sama mu po cichu zazdroszczę. Jest lubiany, wesoły, ma spore grono przyjaciół i znajomych, pomimo że jest indywidualistą. Bardzo szybko stał się samodzielny i jest naprawdę rozgarnięty - nie ma problemu w zasadzie z niczym. Był taki okres, kiedy robił rzeczy dosyć niebezpieczne, ale wiedziałam, że to kocha, dlatego pomimo własnego lęku, nie umiałabym mu tego odebrać, za co do dziś jest mi wdzięczny, bo choć z tamtymi sportami swoją przygodę już zakończył, to do dziś żyje z pasją. Ogólnie charakterem jest do mnie bardzo podobny, genów zresztą także nie oszuka .

To rzeczywiście może wynikać z zaniżonego poczucia własnej wartości, ale pamiętaj, że przecież NIE ma ludzi wszechstronnych, którzy wszystko wiedzą i wszystko potrafią. Oczywiście umiejętność dokonania krytycznej samooceny jest bardzo cenna, bo pcha nas do przodu, ale jeśli jest nieadekwatna do rzeczywistej wiedzy i umiejętności, podcina Ci skrzydła, to znaczy, że coś jest nie tak.

Też uważam,  że wychowanie ma duży wpływ na poczucie wartości u najpierw młodego człowieka potem u dorosłego.  Ja moje przyszłe dzieci zamierzam tak wychowac, a przynajmniej będę się starala. Jako dorosły człowiek może sam je zbudować,  ale bądźmy szczerzy,  nie każdemu się to udaje. Jeden po terapii jest naprawiony, inny może chodzić i 5 lat i zmieniać terapeutów,  metody i zupełnie nic mu nie da ta cała praca. To rozsądnie nie dopuszczac  do takiej sytuacji u własnego dziecka,  aby wkroczyło w dorosłość jako osoba czująca, że jest w porządku,  a nie, że czuje  się jak lprzyslowiowa kupa,  po której mogą jeździć koleżanki,  faceci i rodzina. K

A może rzeczywiście ludzie dziela się na tych bardziej i mniej wartościowych? Jak to u mnie bylo: dziecko są dzieci mniej i bardziej ważne,  jedne są przywódcami a inne pionkami,  jedne są wazniejsze  a inne nie zobacz u ciebie w klasie wAnna to jest taka Marta i Basia a tym,  nie nie, ty jesteś gdzieś na dalszej pozycji. A taki rodzic przecież najlepiej zna swoje dziecko, czyż nie?

Oczywiście, że tak.
Tak motywujące procesy wykorzystuje się z indoktrynacji. W Niemczech tak się promowało wśród młodych to, że każdy ma dążyć do bycia przywódcą.

Ross, to co piszesz, trochę brzmi, jak byś oczekiwała, że życie podsunie Tobie to, co Ci się należy, ale chyba nie tak nie jest. W życiu dostajemy to, co sobie wynegocjujemy.

PS. Wygląda na to, że dla mnie poczucie własnej wartości = wiara we własne możliwości. Zdrowe to takie, które uwzględnia możliwości, czyli trzeba mieć warunki, żeby stawiać warunki ;-). Zbyt duże jest nieadekwatne bo przerośnięte w stosunku do tego, co realne, a zbyt niskie, to brak wiary w siebie. To ostatnie chyba jest najgorsze, bo KAŻDY nosi w sobie potencjał, ale, niestety, nie każdy ten potencjał wydobędzie na zewnątrz, bo właśnie zabraknie „wyzwalacza”, czyli uważnego opiekuna.

Rossanko

odniosę się do tego, co napisałaś:

Przeżyłam w dzieciństwie niejedną sytuację podobną do tych, które opisałaś. Na początku postąpiłam mniej więcej tak jak Ty. Incydenty zakończyły się jednak w taki sposób, że ja musiałam przepraszać agresora (w obecności i pod naciskiem dorosłych). No i zapomnij, żeby napastnicy potem odczepili się od Ciebie

Uważasz, że zysk jednego jest stratą drugiego? Bo to oznacza gra o sumie zerowej.
Dla mnie to nie jest prawdą. Życie nie będzie grą o sumie zerowej, gdy uda się wypracować takie zasady, by żadna ze stron nie była wyzyskiwana. A zasady ustala się negocjując zamiast oczkując, że ktoś się domyśli, dostosuje, zmieni siebie lub swoje postępowanie z miłości, poświęci się, doceni czyjeś poświęcenie,...itd.

***

Nie zgadzam się z powyższym.
Ani z tym, że rodzice wycofują swoją miłość, gdy dziecko nie spełnia ich wymagań i oczekiwań. Bo właśnie w dzieciństwie od rodziców należy oczekiwać akceptacji bezwarunkowej, a dziecko ma czuć się nagradzane za samą obecność, za to, że jest. Przynajmniej we wczesnym okresie swojego życia, a potem zamiast wymagać i tresować, lepiej właściwe zachowania modelować, dając dziecku wzór do naśladowania.
W związku jest już inaczej, bo partner to nie rodzic. W związku ustala się zasady, czasami w burzliwych kłótniach, ale do tego też trzeba wiedzieć czego się chce, czego nie jest się w stanie znieść i to wyraźnie artykułować. A ludzie często ciągną na autopilocie, albo uważają się za ofiary losu i nic z tym nie robią, bo im w tej roli wygodnie i najwyżej oczekują, że pojawi się ktoś z zewnątrz i ich „uleczy”, nada ich życiu sensu i wartości, lub wręcz z nich samych uczyni kogoś wartościowego i sensownego. I cierpią, gdy to się nie dzieje. Szczególnie bolesne i nie do zniesienia jest to dla kogoś, kto w związku szuka właśnie tej bezwarunkowej miłości, Której nie doznał w dzieciństwie, więc pragnie uleczenia starych ran pochodzących jeszcze z dzieciństwa, bo chce zrealizowania nigdy wcześniej niezrealizowanej potrzeby bycia dla drugiego człowieka pępkiem świata.

Zgadzam się tutaj z Magdą całkowicie. W życiu nic nie osiągniemy, jeśli nie zawalczymy o to, aktywnie nie zadziałamy, aby spełnić nasze pragnienia. Zbyt dużo ludzi wyobraża sobie, że dostaną wszystko niemal podane na tacy. Ponadto zbyt często dochodzi do sytuacji, kiedy ktoś oczekuje względem partnera gruntownych zmian, dostosowania się i podporządkowania pod swój rytm i największe rozczarowanie przychodzi, kiedy to wymuszenie zmian nie jest możliwe. Osoby, które nie zaznały w przeszłości/dzieciństwie wystarczająco dużo troski i miłości, szukają potem tego w swoim partnerze. Dla niego wyrazem czy dowodem uczucia, jaki nas obdarza partner będzie jak najwyższe poświęcenie względem niego, niemal na każdym kroku.