Dopadło mnie. chcę miec dzieci. Jest problem. - Netkobiety.pl

Tak, prawdopodobnie, ponieważ zakładam że w przypadku Autorki, kiedy potencjalny ojciec zdecydowanie nie chce mieć dziecka - to prawdopodobieństwo wzrasta. Nie jest to wróżenie z fusów, a jedynie wyciąganie logicznych wniosków. Ciężko mi jest wyobrazić sobie, że mężczyzna, który nie chce mieć dziecka, odmienia się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki wtedy, kiedy to niechciane przez niego dziecko się urodzi, i że nagle staje się tatusiem dekady.
Jasne, że dzieci rodziły się w czasach wojny, jednak nie o takich przypadkach tu mowa. Poza tym - nie rozmawiamy tu o narodzinach dzieci w trudnych czasach, tylko o dzieciach niechcianych.

Dla mnie powoływanie na świat niechcianego dziecka jest właśnie apokaliptyczną wizją - dla tego dziecka. Nie możemy z góry zakładać, że sobie z tym świetnie poradzi. Równie dobrze może cierpieć i być nieszczęśliwe z powodu bycia niechcianym. Traktowanie dziecka w ten sposób, to jest właśnie patologia.
Nie znajduję usprawiedliwienia na to, że dla swojej zachcianki i dlatego że mi się "nagle gęba śmieje do niemowlaków" miałabym i mogła oszukać swojego partnera i zmusić go do niechcianego ojcostwa.
Fakt, że nie utrzymujesz kontaktów z matką i masz się dobrze - również o niczym nie świadczy. Ja ze swoją kontakt mam, i też mam się świetnie

Moderacjo to też trzeba edytować.

Chciałbym przypomnieć, że Autorka jest po rozmowie z Partnerem.
Przyznała się, że przestaje brać tabletki antykoncepcyjne.
Nie róbcie z Partnera Autorki idioty, On doskonale zdaje sobię sprawę z konsekwencji przerwania brania tabletek.

Więc taka prośba, przestańcie już obrażać Autorkę... albo zacznijcie czytać ze zrozumieniem, to wtedy bezpodstawnego obrażania nie będzie.

off top.

Wiesz, najśmieszniejsze jest w sumie to, że mimo że nie chcę mieć dzieci, to uważam, że taki podstęp jest mniejszą krzywdą dla kobiety niż mężczyzny. Albo może nie mniejszą, bo w teorii taką samą, ale po prostu wolałabym być tą podstępnie zapłodnioną kobietą niż dawcą spermy z przymusu. Dlaczego? Konsekwencje. Jako kobieta mogę porzucić faceta i usunąć ciążę. Jako facet? Co nie zrobię, to dziecko będzie - nie dla mnie usuwanie ciąży, okna życia, oddanie do domu dziecka itd. Nie mam prawa zdecydować o niczym, ani - jak widać - o samym posiadaniu dziecka, ani o tym, co będzie dalej. Nawet jeśli zdecyduję się na rozstanie to finansowo to nic nie zmienia, ba, mogę się modlić, żeby alimentów jeszcze na biedną, porzuconą w ciąży żonę nie mieć zasądzonych. Jedynym wyjściem jest chyba jakaś ucieczka na wieki do innego kraju. Piękna perspektywa.

SaraSW sumie można i tak na to patrzeć, ale szczerze mówiąc sam nie poszedłem tą drogą. Pewnie wiele Pań tutaj się z Tobą nie zgodzi.
W moim odczuciu ciężko po prostu usprawiedliwiać jawne łamanie czy pochwała moralnie wątpliwych czynów, zupełnie niezależnie od tego, kto je popełnia, czy w jakim interesie. Zatem moralnie odczuwam to za równie   obrzydliwe i krzywdzące, zarówno wobec faceta, jak i kobiety. Być może jest ciągle tak, że odbiór społeczny i/lub zakorzeniony stereotyp konkretnego czynu, jest inaczej postrzegany w zależności od tego, kto się go dopuszcza. Z jednej strony występuje silna potrzeba zostania matką, koszty rodzicielstwa a z drugiej elementarna uczciwości szczerość, tak często podkreślana, jako fundament udanego związku, kiedy tak często brak tej uczciwości, doprowadza do rozpadu relacji między ludźmi. Pytanie, jak trzymanie się tej uczciwości jest odbierane, w zależności od tego, kto jej nie dotrzymuje.

Autorka na samym początku zastanawiała się nad tym wyjściem, ale chyba raczej był to krótkotrwały przebłysk, wynikający z beznadziejnej sytuacji. Autorce życzę szczerze, żeby jej się udało partnera przekonać, bo raczej wygląda na bardzo zagubionego, nie zaś na twardego przeciwnika rodzicielstwa. Biorąc pod uwagę, że wiedzie im się chyba całkiem nieźle, facet może mieć problem z uwierzeniem we własne możliwości, które pozwolą mu sprostać zadaniu podjęcia się roli ojca. Brak zdecydowania i okazywana słabość mogą dodatkowo jeszcze nakręcać całą tą spiralę.

Dobrze powiedziane

Może rzeczywiście, tak jak sugeruje Magda należałoby przedstawić facetowi jakieś pozytywne aspekty bycia ojcem a najlepiej niech on sam je dostrzeże. Jeśli jego obawy wynikają wyłącznie z lęku o niepewną przyszłość materialną lub też lękiem przed samym wyzwaniem, jakim jest opieka nad dzieckiem, może uda się to jakoś polubownie rozwiązać.

Naszej biologicznej natury nie oszukamy i nikt chyba tutaj nie ma zamiaru temu zaprzeczać. Do naturalnych potrzeb i związanych z nią konsekwencji, dochodzą jeszcze inne oczekiwania. Rozwój zawodowy, samorealizacja, pasje, znajomi czy jeszcze inne aspekty życia. Na niektórych forach widuje się negatywne opinie skierowane do Pań, które odkładają w czasie rodzicielstwo, bo chcą coś osiągnąć w życiu czy zwyczajnie się wyszumieć. A te ostre dyskusje odbywają się nieraz w samym kobiecym gronie.
W każdym takim kontrowersyjnym przypadku warto byłoby posłuchać co ma do powiedzenia druga strona, bo raczej wątpię żeby to było jakoś czysto egoistyczne, gdyż nie jest poparte żadnymi konkretnymi argumentami. Autorka wspominała, że gość na początku wyjeżdżał z jakimiś dziwnymi teoriami, ale się w sumie okazało, że to raczej tylko głupia wymówka. Okazał się być zagubiony, rozdarty i niepewny siebie i okazywał to najwyraźniej aż za długo a druga strona odbiera to jako czysty egoizm czy zwodzenie - co jest zrozumiałe z punktu widzenia osoby na miejscu Autorki. To moim zdaniem prędzej powinno wzbudzać wątpliwości, co do jego przydatności do roli ojca. Przez swoją niepewność boi się wziąć odpowiedzialność za przyszłość swoją i swojej rodziny. Nie wiadomo też, jak sam by zareagował na pojawienie się dziecka, dając radę dzielić się z żoną opieką nad nim. Sprawa nie jest chyba, na szczęście dla Autorki, przesądzona i facet być może da się przekonać, kiedy uświadomi się jemu pozytywne aspekty ojcostwa.

JaJakoJa rozumiem, że Tobie nigdy żadna brzydka myśl nie pojawiła się w głowie?
To gratuluję.
Wielu ludzi, łącznie ze mną, jest jednak słabsza od Ciebie i niezbyt chwalebne myśli łażą mi czasami po głowie. Co z tymi myślami się zrobi, to już jednak całkiem inna sprawa.
Myślę, że autorka nie musi się obwiniać za swoje myśli, tym bardziej, że postępuje jak trzeba, uczciwie i bezpośrednio. Widzę w jej postach miłość do męża, ale też jego do niej i wielki dylemat, z którym, mam nadzieję, że sobie wspólnie poradzą.
Aż szkoda, jeśli tym domu dzieci nie będzie.

To akurat wcale takie obiektywne nie jest, nie przesadzaj.Korzyści to też subiektywna sprawa przekonań z jakimiś kryteriami i kategoriami.
Wszystko jest kwestią organizacji,możliwości i świadomości.
Natura zaprogramowała owszem, ale też wyposażyła w zdrowy rozsądek,umiejętność przy i dostosowania się,mechanizmy wzrostu w rozwijaniu się, wolność wyboru, odwagę,twórcze myślenie ,uczucia,emocje i miłość a przynajmniej w zdolność do niej czyli w duchowość (nie koniecznie w jakąś odlotową ezoterykę,metafizykę mupet show ch.....je dzikie węże i inne cuda niewidy).
To wszystko jest naturalne  wytwór mózgu - cywilizacja również z jej wadami i zaletami ,cechami, wynaturzeniami dewiacjami i stabilnością, zmianami, równowagą.
Obiektywnie to śmiało można uznać że "subiektywna" cywilizacja nie jest doskonała podobnie jak natura.

Nie utożsamiałabym silnego instynktu macierzyńskiego u kobiety, której czas na macierzyństwo się kończy z egoizmem. To jest bardziej złożony problem niż by się mogło wydawać, jeśli już to stojący bliżej desperacji niż egoizmu.

Autorko, jako niestety nie mama, a więc i nie babcia, gdyż w tym wieku jestem, wołam do Ciebie: pod żadnym pozorem i z żadnych pseudomoralnych powodów nie rezygnuj z dziecka. Mając do wyboru mężczyzna lub dziecko, wybierz dziecko. Nie życzę Ci, abyś przekonała się, jak w późniejszych latach boli brak dziecka, odczuła ten okropny deficyt. Gdybym mogła przeżyć raz jeszcze moje życie, to na dziecko zamieniłabym moje 3 wielkie, jak się wówczas wydawało, miłości.
Ja nie mogłam mieć dzieci, bo jestem niezwykła , mam niezwykły łańcuch chromosomów i musiałam się z tym pogodzić, ale Ty miałabyś rezygnować dla egoistycznych fanaberii męża?
Gorąco popieram stanowisko Adiaphory.

Magda I to jest idealne podsumowanie aktualnej sytuacji. Zupełnie odmienne priorytety i stanowiska stawiają sprawę w kiepskim świetle. Indywidualne potrzeby każdej ze stron, nazywane przez przeciwników danej opcji egoizmem, ciężkie do zaakceptowania przez partnera- i wszystko się kręci w kółko.
Natomiast nie warto uciekać się do podstępów, bo nigdy nie wiemy, czy to nie obróci się przeciwko nam.

JaJakoJa czy Ty czytasz uważnie i na pewno ten sam wątek? Autorka poinformowała partnera o odstawieniu tabletek.
Ty widzisz egoistyczną chęć posiadania przez Autorkę dziecka, a ja widzę egoizm jej męża, który pozbawia ją tej możliwości. Dla Ciebie dziecko to wyrzeczenia, zmęczenie, wieczna skarbonka, brak czasu dla siebie, a inni w dzieciach widzą bezgraniczną, bezinteresowną miłość, spełnienie, szczęście, sens życia i ślad jaki po nich zostanie. Także punkt widzenia zależy od punktu siedzenia.
Nie pochwalam wrobienia męża w dziecko, ale też rozumiem, że  tak zwyczajnie , po ludzku, będąc w desperacji ROZWAŻA ( teraz to powtórzyłam , tylko rozważa) różne opcje. Od teoretycznych rozważań, do konkretnych działań są lata świetlne, a myśleć, dokontwać wyborów i błądzić jest rzeczą ludzką.
Autorko jako mama powiem, że  bez mężczyzny wyobrażam sobie życie, a bez dzieci nie, chociaż wolałabym nie musieć wybierać.

Melisko słusznie.
Wobec Autorki kilka osób zastosowało "domniemanie winności" już za samą myśl/pomysł ,natomiast wobec męża i jego postawy nie zastosowano .Z góry założono że jest czysty ma od początku zarąbiste intencje wobec żony jest szczery a jego obawy i lęki są "racjonalne" słuszne - to nie fair.
Równie dobrze można założyć że mamił żonę wizją dziecka żeby ją związać,omotać, zniewolić itp ( przeginam celowo) oszukiwał od początku ukrywając "prawdziwą twarz" a gadanie o zmianie zdania to ściema.
Gdzie był mężczyzna przez 15 lat przedrzemał,tak bardzo zapierdzielał na te drogocenne zasoby ?Nie zdawał sobie sprawy z oczywistych zjawisk w dziedzinie relacji seksu fizjologi jak tak to błąd .Drugi błąd to że nie używał życia z żoną może tak w pełni na całego .
Sam zdobywał zasoby czy żona też miała w tym swój udział i wkład?
Może Autorka na życzenie/żądanie męża tylko leżała cierpliwie czekała i pachniała służąc za przedmiot do seksu ,za gosposię,kucharkę,pocieszycielkę, fajną rzecz do pokazania innym facetom.Kto go tam wie - jeżeli już zajmujemy się domniemaniami fantazjami.

Horacy to sam się zrobił i wymyślił ?
Przyniósł go bocian czy mama znalazła go w kapuście ?

Ja np. nie biorę wersji "oszukujący od początku mąż" pod uwagę, bo autorka pisała, że kiedy lata temu podejrzewała wpadkę i panikowała, to mąż wspierał i stwierdził, że sobie poradzą. Stąd, wg mnie, on faktycznie kiedyś nie miał nic przeciwko posiadaniu dziecka, dopiero później zmienił zdanie. Oszustwa w tym nie widzę, przez 15 lat ludziom się mogą zmienić poglądy, cele, priorytety i oni oboje, jako dorośli, powinni zdawać sobie z tego sprawę. Żal autorki jest jak najbardziej zrozumiały, ale już jakiekolwiek obwinianie męża za tę sytuację - nie bardzo. To nie jest jego wina, bo niechęć do posiadania dzieci jest niezależna od woli. Tak samo zresztą jak nagła i intensywna chęć autorki - ot, po prostu tak się stało, coś się zmieniło i to dziecko stało się dla niej ważne. Przecież żadne z nich nie wstało pewnego dnia i nie stwierdziło "oho, to ten dzień, od dzisiaj chcę/nie chcę dziecka!". Dlatego uważam, że obwinianie któregokolwiek z nich za chęci jest niesprawiedliwe, bo na nie nie mieli wpływu. I tak, co innego gdyby mąż już na początku wiedział, że dzieci nie chce, i zwodził autorkę, wtedy wina jego, ale tutaj, jak pisałam wyżej, nie dostrzegam nic, co by o tym świadczyło.

Mąż kiedyś okazał miękkie serce i teraz niestety mu się za to obrywa. Gdyby przy pierwszej ciąży się zapytał o aborcję to autorka już dawno szukała by innego kandydata na ojca:D
Z resztą od "poradzimy sobie" do "super zostanę ojcem" to jest daleka droga Wczoraj akurat kolega się chwalił że zostanie ojcem i on już wspominał wcześniej że kiedyś by chciał a teraz jest po prostu wniebowzięty mimo że z powodu epidemii stracił pracę! Już się chwyta czego popadnie, myśli czy nie otworzyć czegoś swojego bo ma trochę odłożone ze może tak by miał więcej czasu dla dziecka i dziewczyny.... I to jest rodzina w której powinno się planować potomka a nie jakieś no jak już zaszłaś to sobie poradzimy ale jak póki co w ciąży nie jesteś to raczej nie bądź bo ziemia to już w sumie przeludniona...

Tu nie ma niczyjej winy. Człowiek przez 15 lat ma prawo zdanie zmienić i przydarzyło się to i jemu, i jej.

Nie jest winą Autorki, że poczuła instynkt macierzyński, ani winą jej męża, że nie czuje się gotowy na dziecko.

Ale to, co się wydarzy dalej, to już zależy od nich oboje. Można to rozegrać w sposób, który będzie fair, a można popłynąć i zrobić drugiej osobie świństwo. Rozmowa, rozmowa, rozmowa. Jeśli się kochają, to znajda rozwiązanie.

Ale nad czym miałby się przez te 3 m-ce zastanawiać? Czy zezwolić żonie na odstawienie pigułek?
Pigułki to nie jest jedyna forma antykoncepcji. Wiele lat autorka dbała, żeby przypadkiem nie pojawiło się na świecie ich dziecko, może teraz niech on przejmie tę rolę. Tym bardziej, że ona biorąc pigułki działa wbrew sobie i swoim pragnieniom.
Już nie róbmy z dorosłego faceta dziecka, które nie poradzi sobie, gdy będzie miał ogarnąć antykoncepcję. Co prawda autorka pisała, że to ona podejmuje (przy wsparciu i zaufaniu męża) decyzje dotyczące ich życia codziennego, ale bez przesady, da facet radę.

Mnie się wydaje, że z czasem, jeśli autorka przychyli się do stanowiska swojego męża i zrezygnuje z powodu miłości do niego z macierzyństwa, to i tak tę miłość do męża zatruje żal i ona albo znienawidzi go, albo siebie. A skutek będzie taki, że za jakiś czas nie będzie mogła na niego patrzeć bez żalu i urazy. Tym bardziej, że już pisze o poczuciu bycia oszukaną, bo przez wiele lat mąż ją zwodził, że dziecko tak, ale jak będą ku temu odpowiednie, czyli stabilne warunki i dopiero od 3-4 lat, jak ich sytuacja ustabilizowała się na odpowiednim poziomie, to zaczął zmieniać zdanie.

A ja myślę, że to, iż autorka sama używa w odniesieniu do męża określenia „Piotruś Pan” oraz to, że to ona podejmuje codzienne decyzje w ich życiu, a on z zaufaniem zdaje się na żonę i staje się wykonawcą, pokazuje, że on ma jakiś problem z dźwiganiem konsekwencji własnych decyzji. Tak jakby nie wierzył, że może wybrać, zdecydować dobrze, albo jak on podejmie decyzje, to coś się zawali i dlatego scedował to na żonę. Gdy staje w obliczu zdarzeń, to już nie ma miejsca do wyborów i decyzji, tylko trzeba się mierzyć z zastaną rzeczywistością. Tak mogło być i wtedy - jest ciąża -> będzie dziecko -> trzeba się z tym zmierzyć. A teraz stoi przed wyborem i decyzją i już przewiduje, że na pewno coś pójdzie nie tak, stąd te wszystkie lęki, które z niego się wylewają.

Połączyłaś w jedno wypowiedzi, które dzieli pewnie z 15 lat, więc to czysta manipulacja mająca pokazać, że mąż od początku dzieci nie chciał. Jeśli rozpatrywać to tak, jak faktycznie było, czyli najpierw "poradzimy sobie", a lata później "lepiej nie", widać zmianę w podejściu, a nie celowe zwodzenie.
I oczywiście nie wiem, z jakiego założenia wychodził, kiedy autorka podejrzewała wpadkę, ale bardzo możliwe, że w podobnej sytuacji też zaczęłabym od "poradzimy sobie". Przypomnę, że autorka wtedy panikowała, więc moim zdaniem potrzebowała właśnie uspokojenia, wsparcia, potwierdzenia, że nie jest/nie zostanie z tym sama, czyli właśnie takiego "poradzimy sobie", a nie jakichś wybuchów radości. Tzn. no nie wiem, ale jeśli stałoby się coś, co mnie przeraża, a mój partner zacząłby z tego samego powodu skakać pod sufit, zamiast spróbować mnie jakoś uspokoić, to pewnie tylko dodatkowo by mnie zirytował, więc wg mnie reakcja męża autorki leży blisko idealnej.

Aa, no to może ja też, bo ja raczej zapytana o dzieci beztrosko trąbiłam, że nigdy w życiu (ale wykłady łatwo ukrócić, jak słyszałam, że mam się zastanowić, bo mi się kiedyś odmieni, będzie za późno i zmarnuję życie, to proponowałam ciężarnym usuwanie ciąży, a dzieciatym - wpychanie pociech do okna życia; z tych samym względów oczywiście, no bo skoro mi się może odmienić, to im chyba też ), więc może nieświadomie założyłam, że dorosły facet też nie będzie miał z tym problemu.
Jest jedno "ale": to, że jednak mówił, że sobie poradzą i nic nie świadczy o tym, żeby miał na myśli usunięcie ciąży. Choćby z tego względu bym zakładała, że faktycznie zmienił zdanie w tej kwestii. Ba, mógł nawet przez to w pewnym sensie, nie zdając sobie z tego sprawy: znaczy, lata temu był gotowy już na to, że dziecko się pojawi, może coś planował, rozważał, przez chwilę był przyszłym tatusiem i teraz, kiedy temat na poważnie wrócił, wróciło do niego to wszystko i w tym momencie już mu się to niekoniecznie podoba, bo wygodne życie, bo tyle do stracenia, bo już wszystko poukładane - czyli wszystko to, czego wtedy w kwestii dziecka nie było. Tzn. chodzi mi o to, że dopiero teraz jest w takim momencie życia, dopiero teraz wie, ile dla niego znaczy ta cała stabilizacja, praca, finanse czy coś tam innego, więc tak naprawdę dopiero teraz może podjąć decyzję w oparciu o tę wiedzę.
Nie wiem, czy jasno się wyraziłam, ale chodzi mi o coś takiego: załóżmy, że sobie wymyśliłam wystawne wesele, jak już wybuduję dom, kupię dwa mieszkania + odłożę gotówkę. Załóżmy, że to wszystko zrobiłam, dochodzi do planowania wesela i okazuje się nagle, że mrozi na myśl o wywaleniu 100 tys. na imprezę - zwłaszcza jeśli od planów minęło lat 15 i mam prawo być jednak innym człowiekiem z innymi priorytetami. Wesele jest oczywiście inną sytuacją, bo można iść na kompromis, ale chodzi mi o to, że wcześniej to były rozważania teoretyczne: jak zrobię to, to i to, to wtedy będę chciała to. A może jednak okazać się, że w danej sytuacji czuję się zupełnie inaczej, jeśli minęły lata. No i trudno, w wielu sprawach można zagryźć zęby, ale jednak posiadanie dziecka nie jest kwestią, w której ktokolwiek powinien ustąpić.

Tylko, że tu nie było nawet w przybliżeniu sytuacji, jaką opisujesz, czyli że ktoś nagle wyskakuje jak Filip z konopii. Ten facet doskonale wie, co stoi za tym postanowieniem jego żony. Pewnie nie jest mu z tym wygodnie. Fakt, że autorka trochę na niego przerzuciła odpowiedzialność.

W ogóle bym się nie zdziwiła, gdyby facet, który chce dziecka, ale to na nim spoczywa ciężar antykoncepcji ze wszystkim tego skutkami, stwierdził, że z niej rezygnuje. Wysyła w ten sposób swojej partnerce wyraźny sygnał.

PS. Ach...zresztą można sobie tu gdybać i teoretyzować do woli, wymyślać różne skrajne sytuacje albo umniejszać potrzebom jednej i drugiej strony, krytykować działania jednego lub drugiego, patrzeć przez pryzmat siebie i swoich wartości, bo tak łatwiej z pozycji widza, ale to tych dwoje musi się z tym mierzyć.

Przecież wątek pojawił się tutaj, bo autorka jest pod ścianą.
To się nazywa DESPERACJA.
Dużo jej różnych myśli i rozważań oraz działań to akt desperacji. Tak myślę.

Jak masz rozwiązanie dla autorki, to jej zaproponuj, bo tego ona tutaj szuka. Raczej nie ocen i krytyki, która płynie szeroką rzeką.

Tak dygresja mnie naszła, a propos zwodzenia jednego partnera przez drugiego, choćby w kwestii decyzji o zostaniu rodzicami czy np ślubie. Bardzo często w takich wątkach, gdzie omawiane są znaczące wydarzenia, jakie ludzi dotykają, bagatelizuje się możliwość zmiany zdania co do danej kwestii w czasie, oczywiście w dłuższej skali czasu. Czasami ma się wrażenie, że każdy człowiek, to taki zaprogramowany robot, w którym się wciśnie guziczek lub dwa i maszyna będzie chodzić według wgranego schematu: coś postanowiłem to żadna siła mnie nie zmusi do zmiany zdania. Nie mówię tutaj o specjalnych okolicznościach sprzyjających podjęciu pewnych kroków w życiu lub wręcz utrudniających podjęcie decyzji( finanse, mieszkanie itp.), ale zwyczajną zmianę zdania, podyktowaną osobistymi pobudkami. Ktoś nagle czy po dłuższym namyśle zmienia zdanie, bo dochodzi do wniosku, że takie rodzicielstwo nie jest dla niego, zatem obiektywnie patrząc nie zawsze to jest umyślne zwodzenie czy oszukiwanie. Czy zawsze jesteśmy w stanie szybko zdecydować o wszystkim w swoim życiu?
Z drugiej strony, Panie tutaj często narzekają, że ich partnerzy właśnie przez długi czy bardzo długi czas nie mogą się na cokolwiek zdecydować w życiu. Nawet jakieś trywialne sytuacje, podczas spotkań czy wspólnych wyjść, gdzie facet nie jest w stanie zdecydować się jaką pizzę wybrać Na pewno jest to odpychające, ale  padło tutaj określenie "Piotruś Pan", które wskazywałoby rzeczywiście problem z decyzyjnością. Tylko czy to też nie jest tak, że czasami facet woli się nie wypowiadać na wszelki wypadek, bo pewnie myśli, że jak się odezwie to i tak usłyszy sprzeciw? Z czasem faceci wyrabiają w sobie może taki odruch czy przyzwyczajenie, które każą im nie wypowiadać się czy nie angażować a kobieta odbiera to jako oznakę słabości? Gorzej jak się ludzie dobierają tak, że każdy chce postawić na swoim

rozwiazanianie jest jedno:
- taka naprawde powazna rozmowa z partnerem z postawieniem go pod sciana: sluchaj mam lat 34, nie moge i nie chce dluzej czekac na bycie mama. dla mnie to jest obecnie priorytet i jezeli nasze oczekiwania co do wspolnej przyszlosci sie mijaja to niestety musimy sie rozstac.
autorka chyba nie ma 15lat i zdaje sobie sprawe z pewnych zyciowych wyborow. macierzynstwo to nie jest budowa domu, czy podroz do afryki, kotra mozna przesuwac w czasie w nieskonczonosc. jezeli autorka sie nie zrealizuje w tym temacie to watpie, ze nawet z najwspanialszym partnerem bedzie w pelni szczesliwa. bo skoro rozbudzil juz sie w niej ten instynkt, to na pewno nie zgasnie, a frustracja bedzie raczej narastac. a juz na pewno zapaliloby mi sie czerwone swiatelko przy mezczyznie, ktory najpierw chcial dziecka a potem mu sie z odwidzialo (z naprawde smiesznych przyczyn-tu bym w ogole poddala watpliwosc jego uczucia do ciebie, bo to argument kompletnie z d..y i na poziomie miss polonia pt.chcialabym zeby na swiecie panowl pokoj). bo owszem, mozna zmienic zdanie, ale nigdy nie masz autorko pewnosci ze mu sie odwidzi, tyle ze on moze wymienic cie na mlodszy model, bo watpie zeby zdecydowal sie na adopcje, a poza tym w wieku +30 tez najmlodszego dziecka nie dostaniecie.
popatrz tez na to z tej strony: tak jak on nie chce dziecka, tak ty chcesz go bardzo. wiec albo jedna strona wygrywa, albo rozstanie.

Czy serio decydowanie się na dziecko przez kogoś, kto dziecka nie chce może być wyjściem ze strefy komfortu? To już on musiałby zadecydować, ale jak widać on kocha, ale dziecka nie chce. Ona kocha, ale dziecka chce. Zbierają się tak do tematu, że jeszcze i z 10 lat im zejdzie na samych dyskusjach, skoro od 3 lat nie potrafią się dogadać w tej kwestii.

Dziecko i podejście do rodzicielstwa jest na razie jedyną kluczową sprawą, która ich dzieli.
Gdyby ich nie łączyło nic więcej, to pewnie dawno by się rozstali. Ze zrozumiałych dla Autorki względów, dziecko jest dla niej teraz najważniejsze i pewnie nie może zrozumieć niechęci męża do jego posiadania czy nawet wątpliwości, jakie nim targają. Tego typu myślenie ,że skoro tak bardzo się kochamy, ale on nie chce, abym urodziła" z jednej strony a z drugiej "skoro tak bardzo się kochamy to po co nam dziecko?" - tak może facet myśleć, choć do końca w sumie nie wiadomo, co nim kieruje, czy jest zdecydowanie na "nie" czy tez cały czas się waha..? Wychodzenie ze strefy swojego własnego komfortu nie jest takie proste i akurat to nie jest czymś, o co można się tak bardzo czepiać, bo wtedy pozostaje przerzucanie się wzajemnie racjami, osądzenie czyje potrzeby są ważniejsze a to i tak do niczego nie doprowadzi.

EDIT: Sytuacja jest o tyle niejasna, że takie argumenty dotyczące obawy o przyszłość są pewnie podyktowane jego lękami, więc może rzeczywiście dałoby się ich jakoś pozbyć. Tym bardziej, kiedy Autorka wspomina, że im się teraz całkiem dobrze powodzi. Przypuszczam, że gdyby facet postawił sprawę jasno i twardo, używając argumentów podobnych do tych, jakie podawał tutaj Kolega JaJakoJa, każda kobieta pragnąca mieć dziecko, po krótkich namowach zrezygnowałaby z takiego związku, słysząc czym dla faceta jest posiadanie dzieci.

Problem jest taki, że dopóki ktoś się bliżej nie zapozna z takimi problemami, to będzie takie argumenty traktować jako herezje..

Wszyscy ludzie staraja sie argumentowac swoje 'chce' i 'nie chce' argumentami, bo takie sa wymogi spoleczne.
Gdyby on bardzo chcial tego dzieciaka to by mu takie argumenty to glowy nie przychodzily.
Gdyby bylo to bardziej normalne, ze czlowiek moze powiedziec 'Nie chce i tyle' i nie musiec miec wiecej powdow to ich rozmowy inaczej by wygladaly.
Jezeli osoba cos wybiera to pozniej wlacza sie taki mechanizm, gdzie przekonuje samego siebie, ze jego wybor byl lepszy niz druga opcja.
Stad machnelabym reka na to jakie on powody podaje.

Nie mieli wiedzy? Nie było aż tak źle? Nie zgłębiałam nigdy tematu, ale ani trochę nie dziwię się ludziom, że nie chcą jeszcze bardziej przeludniać ziemi.

A jeśli nie?
Dziecko to nie królik doświadczalny.

Pokochałem małego chłopczyka, który ledwo co, zaczął chodzić. To syn mojej zmarłej żony, usynowiony przeze mnie.
Potem, po śmierci naszej kilkumiesięcznej córeczki, urodziła się nam kolejna córka. Oboje są od dawna dorośli.
Codziennie drżę o ich bezpieczeństwo zarówno fizyczne, jak i ekonomiczne.
Radzą sobie. Tak twierdzą przynajmniej.
Gdy ojciec podniesie swoje małe dziecko i umieści w ramionach, wpadnie po uszy. I tak do końca życia już zostanie.

Przeludnienie? Gdzie? U nas?
Chińczycy i Indusi mają problem. W pierwszym półtora miliarda mieszkańców, w Indiach trochę mniej, acz niewiele.
Program 500+, to sprawa dyskusyjna, ale nasi obywatele wymierają i wszystko należy robić, by przyrost naturalny u nas się zwiększył.

Ten problem to jak widzę coraz skuteczniej rozwiązują Ukrainki i Ukraińcy.
Miejsce Polaków i Polek którzy wyemigrowali zajmą emigranci - takie życie  Wędrówki ludów.
Irlandczycy jak "dobrze pójdzie" ,to  za jakiś czas  mogą być  trójjęzyczni to oczywiście fantastyka.
Świat się zmienia panna Gienia . Normalka