Dopadło mnie. chcę miec dzieci. Jest problem. - Netkobiety.pl

ludzie sa razem od 15 lat. Znają się jak łyse konie. W sumie dziwię się Autorce, że przyszła z tym problemem tu. Pewnie bardziej chciała się wygadać, niż o rady prosić. Bo nie da się radzić, nie znając ludzi. Ja wiem, jaki jest mój mąż, co może zaakceptować a czego nigdy nie. Nawet, jak mówi na coś nie to ja wiem, jakie to 'nie' ma podłoże i czy da się go oraz w jaki sposob przekonwertować na tak. W pewnych sprawach stawiam go przed faktem dokonanym i już. Jakoś nigdy nie rozwiodl sie ze mną z tego powodu :-) W przypadku Autorki nie wiemy, na ile ta obecna niechęć jej męża do posiadania dziecka wynika z wygody, przyzwyczajenia itp a na ile z autentycznej potrzeby "niemania" dzieciora. To już powinna wiedzieć Autorka. Może wbrew pozorom nie jest to aż tak fundamentalna sprawa jak tu się niektorym wydaje. Zwłaszcza, że wspomniała, iż odechciało mu się, gdy zaczeli żyć w lepszym komforcie. Czyli może być, że po prostu spokój, wygoda i stabilizacja. Z jednej strony go rozumiem, bo z wiekiem czlowiek robi się wygodny, ma swoje przyzwyczajenia i trochę z automatu broni się przed zmianami a już na pewno przed rewolucją, jaką jest małe dziecko. Trzeba ograniczyć kolegów, hobby itp. itd. Jakieś poświęcenie to przecież jest :-) Ale nie tak się umawiali.

wybacz, że tak z kontekstu wyrwane ale chciałam się tylko odnieść do jednej wypowiedzi.

To jest dla mnie wymuszanie. Wg ciebie on nie odejdzie czyli to znaczy, że chce dziecka, ty nie odejdziesz bo chcesz dziecka z nim, ale nie bierzesz pod uwagę, co on czuje. A może jest dużym dzieckiem i nie chce zobowiązań a ty go zmuszasz. Nie boisz się że nawet jak już dziecko sie pojawi od nie wydorośleje ? Że będziesz miała wszystko na głowie? Takiego chcesz partnera?
Mówisz wprost - chce dziecka  - on też ma jego chcieć i KONIEC

Jasne, że nie ja. Na szczęście moje życie od autorki nie zależy.
Ale autorka nie zauważyła, albo zauważyła a nie napisała, że konsekwencje jej decyzji poniesie oprócz niej kilka innych osób.

adiaphoro, nie przeżywam, ani tak, ani inaczej.

Z mej strony koniec OT.

Mamy dwie możliwości rozwiązania tej sytuacji, jak chociażby wyżej podane. I teraz część z Pań, twierdzących, iż( przynajmniej w pewnych sytuacjach) "moja racja jest jedynie słuszna i właściwa" postawi przed faktem dokonanym swojego bezwolnego i bezdecyzyjnego mężusia przed faktem dokonanym i wybierze opcję drugą, nie chcąc nawet słyszeć o sprzeciwie. Normalny uczciwy człowiek, szanujący podejście i zdanie partnera, na pewno NIE POSTĄPI według opcji drugiej a prędzej według pierwszej. Jeśli w pewnych sprawach, jak choćby rodzaj chleba kupowanego na śniadanie można kogoś nie informować, to jednak już w przypadku posiadania dziecka, warto grać czysto. Po odwaleniu takiej zagrywki, o jakiej tutaj mowa, pewnie sporo Panów miałoby dylemat, czy dalej kontynuować związek ze swoją "Panią", niezależnie co tak naprawdę do niej czują. Są chyba jakieś granice, których nie powinno się przekraczać.

Gdyby facet zdjął gumkę podczas seksu, będąc na miejscu Autorki, zostałby zlinczowany. Pytanie też, czy Panie które trzymają na smyczy swojego wybranka, łaskawie pozwalają mu na podobne zachowania, jak stawianie przed faktem dokonanym swojej małżonki?

EDIT: Loka w punkt! Autorko, czy życie we dwoje polega tylko na uszczęśliwianiu jednej osoby przez drugą?

Bagienniku, często podczytując forum głęboko nie zgadzam się z Twoimi wypowiedziami, ale w tym temacie podpisuję się obiema rękami i nogami pod każdym Twoim zdaniem (a także wypowiedziami Cyngli i paru innych osób).
Podejście autorki jest tak porażająco nieludzkie, że aż nie wiem komu bardziej współczuć - meżowi, ewentualnemu dziecku, czy społeczeństwu, które bedzie się musialo mierzyć z istotą wychowywaną przez osobę tak do cna pozbawioną zrozumienia dla relacji z drugim człwoiekiem i poszanowania jego podmiotowości.

Autorko, wiem, że moja wypowiedź nie naklania do namysłu bo jest jedynie wylaniem mojego obezwładniającego zdumienia zjawiskiem, ale dostałaś tutaj mnóstwo naprawdę mądrych porad i uwag od osób, które mimo wszystko wykazują się wobec Ciebie empatią - mam szczerą nadzieję, że skłonią Cię do refleksji i dostrzeżesz pod jak wieloma względami Twój tok rozumowania jest skrajnie niemoralny.

Ale tutaj cały czas Autorka jest tą złą, a przecież ona też teraz rezygnyjąc z macierzyństwa, będzie bezdusznie i egoistycznie potraktowana przez męża. Spędzili razem 15 lat(młodość) , mieli wspólne plany, marzenia, cele, dążenia i jednym z nich było posiadanie dzieci, a on teraz, kiedy jest ostatni dzwonek rozmyśla się- to jest w porządku. Oczywiście kobieta jest.tą złą, ale ją goni czas. Tak jak ktoś napisał, pan chyba taki całkiem anty nie jest, tylko przyzwyczaił się do wygodnego, spokojnego życia. Może jednak zmieni zdanie. Chęć posiadania dzieci to naturalna potrzeba, uwarunkowana i zaprogramowana przez naturę i dla większości kobiet jest to priorytet i żadna logomachia nie ma sensu.
Autorko wrobić męża tak z premedytacją chyba bym odradzała, ale na pewno nie poddałabym się bez walki o pełnię szczęścia czyli dzidziuś właśnie z ukochanym.
Jak to kiedyś się mówiło: czasem do dobrego trzeba przymusić, a jeśli on jest zdecydowanie na nie, to niech on podejmie decyzję o rozstaniu

A ja wciąż czekam na odpowiedzi na moje pytania.

I nadal nie pojmuję dlaczego autorka pragnie dziecka? Na razie widzę zachowanie podobne do tego, jakie reprezentuje sobą krzyczące, rozwydrzone, tarzające się po podłodze w sklepie dziecko, które chce lizaka i ma być!

Zapytam ponownie. Dlaczego chcesz mieć dziecko? Jak sobie wyobrażasz życie z nim? A pytam po raz trzeci, bo jestem ciekawa czy Ty jesteś świadoma czego chcesz i jak wygląda macierzyństwo? A jak macierzyństwo samotnej matki? Jak będą wyglądać dni, miesiące, lata? Wiem co mówię, bo wychowałam troje dzieci.

Moze on tak samo twierdzi, ze skoro nie odchodzisz, to jednak az tak dziecka nie chcesz?
Rozmawiacie o tym powazniej od 3-4 lat i przez ten czas nie zebraliscie sie na rozmkwe na serio o tym, jak widzicie swoja przyszlosc?

Jestes z facetem 15 lat. Moze pora na wziecie deka odpowiedzialnosci za ten zwiazek i zamiast mowic mu, ze odstawiasz antykoncepcje posadzic go przy stole i spedzjc troche czasu na omowieniu z nim wszystkiego tak, zeby dojsc do jakiejs wspolnej decyzji? Nawet jezeli mialoby to byc rozstanie.
Jestescie razem, decyzje powinniscie podjac razem, a nie Ty sama.

Mieliśmy takie rozmowy. Ja kocham i nie chce odejść. On kocha i nie chce odejść. Płaczemy a potem się przepraszamy i zasypiamy w objęciach.
Nie wiem co więcej mogę mu powiedzieć. Jak bardziej o tym porozmawiać? błagać? prosić? poniżać się? pogodzić z brakiem ?

On mysli, że ja teraz mocno chcę , bo wszystkie kolezanki juz mają.... nieprawda. Ja chciałam od długiego czasu tylko nie gadałam o tym tak intensywnie , bo nie ma co planowac dziecka na wynajmie...

Ile lat ma mąż?
Może on jest już wykończony życiem i chciałby zwyczajnie odpocząć, skoro przez 15 intensywnie dorabialiście się.
Może czuje, że nie podoła.
Może przemyślał to bardziej i głębiej niż Ty.
Może zdaje sobie sprawę, że dziecko to nie sielanka i że przez kolejne 20 lat znowu będzie ciężko...

Dziękuję że odpowiedziałaś, przynajmniej częściowo, na moje pytania. Wierz mi, za słowami Twoimi o macierzyństwie kryją się tak trudne rzeczy, jakich na razie nawet sobie nie wyobrażasz. A mąż chyba jest świadomy.

No to moze pora podjac konkretna decyzje i nie zasypiac dopoki jej nie bedzie. Nie da sie troche miec a troche nie miec dziecka. Ta decyzja unieszczesliwi ktores z Was. To jest temat, w ktorym nie ma kompromisu. Pytanie jak wielka z Ciebie egoistka.

Wpadlas w pulapke glupiego myslenia. Masa ludzi ma dzieci na wynajmie i nic sie z tego powodu nie dzieje. Swiat sie nie konczy.
-------

to moze głupio zabrzmiało z tym wynajmem, chodziło tez o pracę na czas nieokreślony, zdolnosc do małego kredytu, jakis tam staż pracy - wcześniej pracowałam duzo na zlecenie na złych warunkach bez prawa do urlopu

ja uważam, ze skoro się kochamy , jest między nami dobrze i wesoło - to głupota byłoby nie dać nam szansy na stworzenie całkiem ok domu. Nie wyobrazam sobie siebie za 20 lat bez dzieci. Jesli los zadecyduje za mnie i nie będę ich miała, to prawdopodobnie będę sfrustrowaną staruszką , która uprzykrza wszystkim dookoła byt - tak jestem złośliwa jak coś nie idzie po mojej mysli .

Tak, zaraz na mnie dużo osób najedzie, ale nie mam "pasji" nic mnie nie pociąga do szaleństwa, wię nie mam zadatków na zajęcie się czymś innym w zamian za dzieci i życie rodzinne. Owszem czytam ksiązki, ogladam filmy, uprawiam sport , ale nie czuję się przy tym super. Owszem robię jakąś tam "pomniejszą karierę" .
Uwielbiam gotować  (ale chciałabym żeby smakowac potraw przy rodzinnym stole), znam sie na kilku rzeczach i z chęcią nauczyłabym tego dzieci.

A co do Autorki, napisała na forum, bo potrzebuje pomocy.
Miała "jaja", żeby się przyznać, że dopadają Ją głupie myśli.

Porozmawiała z Partnerem, przyznała otwarcie, że kończy z antykoncepcją, a w dalszej części "wiadro pomyi" się na Nią wylewa.

Do Autorki, super, że porozmawiałaś z Partnerem i przyznałaś się, że kończysz z tabletkami.

Prosiłabym, abyś przeczytała sobie ten temat:
https://www.netkobiety.pl/viewtopic.php?id=121203

Ot, cała prawda której nie znają ci, którzy dzieci nie mają. Choć to tylko słowa. Co kryje się pod nimi, wiedzą ci, którzy mają choć jedno dziecko.

Mam sąsiadów, wspaniali i kochający się ludzie. Dorobili się, kupili domek, tylko dzieci nie było. Zaadoptowali parkę - rodzeństwo, bo ona bardzo pragnęła, a swoich nie było i nie było. Rozmawiałam z nią co jakiś czas, zazwyczaj płakała, a ja tak dobrze ją rozumiałam. Mówiła, że nie tak sobie wyobrażała macierzyństwo. Że jest wykończona, że nic nie jest zgodne z oczekiwaniami, że wciąż się kłócą z mężem, że ma dosyć, że mieli takie cudowne życie przed... Pytała jak ja to wytrzymałam z moimi dziećmi, bo jej nie wystarcza nerwów, krzyczy, pali za dużo, ma do siebie żal, że nie wie co zrobić. Że dzieci tak ją zmieniły.
Dzieci są już 10-letnie, z mężem się rozwiedli przez jej awantury. On przyjeżdża do dzieci i jest super ojcem. Z pomocą przyszli dziadkowie, bo całej rodzinie żal było oddawać dzieci do domu dziecka, kochają je bardzo.
Mówiła mi, że gdyby jeszcze raz miała zrobić to samo i przed 40-stką zacząć być matką, mając cudowne życie i super męża, nie zrobiłaby tego. Bo dzieci wychowuje po to, by odeszły do swojego świata z kimś innym, a ona zostanie sama...
To jest najlepszy przykład jak dzieci zmieniają rzeczywistość.

I podkreślam, tu nie chodzi o to, że dzieci adoptowane. Nie, oni je kochają. Mieli fajne życie, a dzieci stały się szokiem.

Ryzyk fizyk Kobietko.
Dla mnie to nie dzieci są problemem tylko marzenia,oczekiwania rodziców w stosunku do dzieci . Jakie są te oczekiwania wypływające z jakichś przekonań .
Czy są to niby powszechne stereotypowe niby normalne ale niezbyt przytomne marzenia bujanie w obłokach, mrzonkach i z dodatkiem,presją  jedynie słusznych kategorycznych żądań, roszczeń od dzieci że one muszą i powinny być zgodne z jakimiś wyobrażeniami .Konfrontacja tych oczekiwań z  wolnością dzieci które mają swoje temperamenty pomysły idee itp to dopiero prawdziwe życie.
Dzieci to nie meble, nie prestiż, nie filantropia ,wychowanie nie jest robieniem łaski ,popisem.Dziecko to nie kotek,
to żywioł nowa ,nie do końca przewidywalna istota, to ogromne wyzwanie, to nie przelewki marzycielstwo jest szkodliwe i stąd problemy rozczarowanie, nerwy frustracje.Udawanie bohatera kończy się marnie na ogół tak samo skończyć się może podążanie w za swoim lękiem samolubnym lękiem przed zmianami w życiu, udawanie że się nie żałuje to też udawanie,podobnie jest z przekonywaniem stale siebie że szczęściem jest nie posiadanie dzieci, tu też można się licytować w przykładach najprzeróżniejszych od euforii z tego tytułu po głęboką depresję .Z instynktami nie ma żartów intelekt można nie wystarczyć, może być przeszkodą  do rozwiązania problemu jak sobie radzić z panowaniem nad nim.
Dzieci weryfikują brutalnie okrutnie wiele błędnych przekonań na własny temat, temat własnej dorosłości i dojrzałości mądrości wspaniałości charakteru czy osobowości.
A przykłady są różne swój pominę tym razem. 
Można się licytować  życie obfituje bogactwem doświadczeń rodziców i dzieci.
Moi sąsiedzi z kolej zostali rodzicami dość wcześnie po odejściu dzieci z domu na studia i na swoje, adoptowali dziecko bo stwierdzili że są jeszcze młodzi i dadzą radę .
Miłość EMANUJE z tego domu mieszkamy przez płot,nie są to żadne moje oszołomskie hurraoptymistyczne,durne bajki czy brednie nawiedzonego idioty, tak jest po prost to widać i to się czuje nikt nic nie udaje, więc są przykłady odwrotne.
Ludzie są wolni jak sobie zorganizują szczęście tak mają.Miłość to wybór ale też i zdolność podlega nauce i ćwiczeniom jak z talentem z tego talentu można zrezygnować przymusu nie ma nic na siłą ani w jedną ani w drugą stronę
Ma się prawo do obaw.lęków,projekcji i przeniesień cudzych sukcesów porażek tragedii i oczekiwań  takich czy śmakich nie zmienia to faktu że ma się też prawo wyboru, prawo do rozwoju, poznawania siebie swoim myśli i uczuć .
Ideologie i filozofie możne se stwarzać jakie się chce o chceniu i nie chceniu, a życie wszystko to zweryfikuje dokładnie precyzyjnie nagrodzi i przeczołga.Samotność również może ostro dać w kość obojętnie czy chciało się mieć dzieci czy nie chciało.
Prawda o tym jak ludzie się czują ze swoimi wyborami bywa ukryta i u tych co mają dzieci i u tych co ich nie chcą mieć - takie życie po prostu

Ale zawsze jest nadzieja że będzie mogła sobie zatrudnić młodą nianię:D może i ojciec dziecka by chętniej został w takim towarzystwie

Miło że odezwały się kobiety, które już mają dzieci - jakiś głos rozsądku. Często gdzieś w internecie pojawia się hasło że do wychowania dzieci potrzeba całej "wioski" i że nawet jeśli rodzina jest pełna ale nie ma pomocy dziadka, babci, ciotki, sąsiadki to i tak są zaorani. Tutaj autorka nawet chętnego na ojca nie ma a wymysliła sobie że będzie matką. Ja rozumiem instynkty, zew natury wzywa ale chociaż trochę rozsądku w tym wszystkim powinna zachować.

Nie wiem po co to dziecko, przeciez juz od poczatku masz zadatki na beznadziejna matke.
Dziecko chcesz sprowadzac na swiat i to do ojca, ktory to nie marzy o tym dziecku. Twoje dziecko nie zasluguje na ojca, ktory bardzo go pragnal?
W dodatku grasz w ruletke z reakcja tego ojca. Nie obchodzi Cie to przyszle dziecko, a tylko wlasna potrzeba posiadania go.
Nie obchodzi Cie czy dziecko bedzie mialo kochajacego ojca 'najwyzej sie rozstane'... A pomyslalas o tym co dziecko by czulo? Majac zimnego ojca i majac rozwod miedzy rodzicami?
Jak masz silna potrzebe to nagle okazuje sie, ze partner nie jest czlowiekiem. Nagle okazuje sie, ze partner nie dobry bo zmienil zdanie, partner nie dobry bo nie jest cos dla niego, partner nagle dziecinny, nagle nie dorosly i trzeba go przymusic, trzeba wykorzystac sobie jego milosc zeby go naklonic do dzieciaka.
I Ty jestes materialem na matke?
Poczekaj, az dziecko nie bedzie chcialo spelniac Twoich potrzeb obsesyjnych i wtedy tez bedziesz nim manipulowac i zmuszac?

Po co jest Tobie to dziecko? Poza zapchaniem wielce widocznej dziury emocjonalnej?

słaba kobietko, pomimo tego, ze nie oceniam matek, ktore dzieci maja po 40 to zgadzam sie z Toba. Moim zdaniem macierzynstwo jest dla mlodych.
Zastanawialam sie powaznie nad tym czy chce byc matka, kiedy mialam 20 lat. Mialam czas wtedy i teraz dziecko byloby w wieku szkolnym. Wtedy mialam duzo wiecej energii niz teraz mam. Sa tez inne przypadki oczywiscie, moja kolezanka w wieku 36 lat urodzila dziecko i jest bardzo zadowolona, ale to tez zalezy od sytuacji i energii.

Włączył Ci się instynkt macierzyński po prostu. Nic zlego w tym, ze szukasz rozwiązania. Tyle, źe wrabianie partnera, bez jego wiedzy w dziecko to nie wporządku.
Ale ja dam Ci piąte rozwiazanie a raczej moźliwość :  odstaw tabletki i poinformuj go o tym, źe od dzisiaj nie bierzesz antykoncepcji. Decyzja będzie naleźała do niego. Wtedy zobaczysz, jeśli odsunie się od Ciebie to będzie znaczyło, źe on naprawdę nie chce dzieci - nawet kosztem związku z Tobą. Ale moze być teź tak, źe on potrzebuje właśnie takiego bodźca i w końcu odpuści i skończy się tak jak z tym kotem.

Dziecko to nie zabawka,którą kiedy się znudzi odkładamy ją w kąt,to żywa istota,którą trzeba się opiekować 24 godziny na dobę.Mało tego ,to duża odpowiedzialność,dziecko rośnie a wraz z nim dochodzi obowiązków.Nie jestem pewna czy Twój partner nie ma w pewnym sensie racji, bo sama widzisz co się ostatnio wyrabia na świecie.Czy chcesz dziecku zapewnić TAKIE życie?, a nie wiadomo jakie będzie dalej nasze życie,bo lepiej nie będzie wcale i co, dziecko ma wyrastać w takich warunkach? kiedy nasze życie jest niepewne???

Dziewczyny, wszystko to jest naprawdę piękne co piszecie i sama jako matka trójki dzieci mogłabym się z tym zgodzić bez żadnych zastrzeżeń.
Że dzieci są fantastyczne, że cudownie jest być matką, że oczywiście niczego nie żałuję.
Jednak to o czym mówicie, to wyłącznie Wasza perspektywa.
Tymczasem ... jaka jest perspektywa życiowa niechcianego dziecka? Dziecka, którego poczęcie i przyjście na świat było powodem rozstania jego rodziców? Dziecka, z którym ojciec - który wcale nie chciał być ojcem - prawdopodobnie nie będzie utrzymywał żadnych kontaktów?

Dziecko ma prawo do pełnej rodziny i obojga rodziców, którzy będą go chcieć i kochać.
Jeśli jedno z rodziców od samego początku nie chce - chyba wniosek nasuwa się sam.

Jak ktoś nie chce dzieci to mówi że nie chce i koniec, a nie raz mówi że chce raz, że nie chce a argumenty wytacza że tak powiem z d... że nie chce bo ten świat jakiś okrutny i zły. Moim zdaniem gość nie chce dziecka z tą konkretnie partnerką lub ma nieprzepracowane strachy z dzieciństwa, a nie że nie chce w ogólności. Jest tu kilka osób które nie chcą dzieci i ich argumentacja bardziej trzyma się kupy niż tego pana.

Zgadzam się, że dziecko ma prawo do obojga rodziców. Sama za swoją największą życiową porażkę uważam fakt, iż nie udało mi się tej rodziny utrzymać i że skazałam dziecko już na starcie na gorsze życie (czy też skazaliśmy). Co prawda mój mąż jak trzeba było podjąć decyzję twierdził, że chce dziecka ale jak widać oszukał mnie lub ja zaślepiona instynktem nie chciałam widzieć tego że on tego dziecka nie chce. Przynajmniej nie ze mną.

Ale istnieje coś takiego jak związkowe zobowiązania a jednym z takich jest ostateczne rozwiązanie problemu a pan ewidentnie próbuje zamieść problem pod dywan licząc na to że się przekiwa aż partnerka już nie będzie mogła mieć dzieci. To też jest moim zdaniem nie fair. Pójście do psychologa mogło by też pomóc ostatecznie przekonać partnerkę, że z nim dzieci nie będzie miała i to jest też jakieś wyjście.

Tak, nasuwa się mnie - każdy chyba pisze za siebie, prawda?

Piszesz, że dziecko jest chciane przez nią - to niech je sobie zrobi „sama”. Są możliwości.
Ale ona chce je mieć z konkretnym partnerem, nawet kosztem jego komfortu, jego potrzeb.
I w tym ja, osobiście, widzę egoizm.

brak Ci empatii a jesteś matką. Szkoda, że nie chcesz zrozumieć. Posiadanie dziecka nie postrzega się w kategoriach po co i dlaczego. Po prostu wystarczy, że dziecka się pragnie. To jest naturalna i silna dla wielu kobiet potrzeba. Jeśli więc są i chcą zapewnić dziecku warunki do rozwoju i otoczyć je opieką oraz miłością, to nie widzę przeszkód.

Dzieci nie powinny rodzić się wtedy, gdy nikt ich nie chce i skazane są na dom dziecka albo zostają w patologicznej rodzinie, gdzie nikt nie przejmuje się ich szczęściem.

Weź pod uwagę, że jesteś dorosła, skoro taką decyzję podjęłaś, to najwidoczniej miałaś powody.
Ja za swoim ojcem tęsknię i brakuje mi go całe życie.

A tu mowa o dziecku.

Tak, jestem matką. Dziecka niepełnosprawnego. Po co te teksty o braku empatii? Nie znasz mnie.

Nie mam nic przeciwko, niech Autorka zajdzie w ciążę i urodzi dziecko, jeśli tego pragnie. Ja jedynie uważam, że powinna to zrobić albo sama, albo z osobą, która również tego chce. Nie na siłę z partnerem, który tego nie chce.

oczywiście, że nie znam, ale po tym, co piszesz, takie wnioski wyciągam. Bo kto, jak kto, ale matka powinna zrozumieć inną kobietę, ktora pragnie dziecka. Ja w sumie swoich nawet nie pragnelam,  tak wyszło, ale dobrze wyszło i wszyscy zadowoleni. Jednak doskonale rozumiem Autorkę. To jest instynkt macierzyński. Z tym nie ma dyskusji na argumenty. Jesli więc chce mieć dziecko to niech ma. Jeśli z mężem, to niech ma z mężem. Jak go do tego namowi i czy w ogóle? Nie wiem. Jeśli zajdzie podstępem? Nie będę jej potępiać.

edit. ja swoim ojcem nie tęsknię. Rodzice rozstali się, gdy mialam 6 lat. Ale kontakt z nim mam. Wolalabym jednak nigdy go nie znać. To typ niebieskiego ptaka. Mówiąc w skrocie, żadnegho pożytku z niego jako ojca nigdy nie było a teraz mam tylko klopot bo jest stary i alkoholik, i wszyscy, poza mną, mają go w czterech literach. Nie robię tego z miłości, bo nie czuję żadnej. Po prostu mam jakieś sumienie i szkoda mi go, jako człowieka, że tak ujowo sobie to życie urządził, na wlasne życzenie.

No cóż, nie jest to to takie proste wbrew pozorom to "zrobienie sobie samemu". Nie wiem czy wiecie, ale już w niektórych krajach toczą się procesy o prawa dzieci poczętych z nasienia dawcy do wiedzy kim jest ojciec. A co z prawem dawcy do anonimowości? Poza tym o ile dobrze się orientuję i sprawdziłam pierwsze wolne linki z googla - w PL tylko heteroseksualne pary mogą podejść do zapłodnienia nasieniem dawcy.

Ja akurat Autorkę trochę rozumiem w szczególności z uwagi na jej wiek. Partner był moim zdaniem wobec niej nie fair bo mógł się kategorycznie określić. A tak wpędził ją w wiek i nie dziwię się, że teraz się martwi czy zdąży znaleźć nowego partnera gdyby sprawa stanęła na ostrzu noża.

Mówią, że się kochają - to niech chociaż spróbują przepracować problem a nie upierać się przy swoim.... Może wystarczy dogłębne przepracowanie tematu do podjęcia dobrych decyzji dla obojga.

Cieszy mnie to, że są tutaj Panie, które mimo wszystko zdają się jednak na zdrowy rozsądek i pewne ogólnie przyjęte zasady moralne. Nawet te Koleżanki, które dzieci mają. Zostałem wcześniej zrugany za to, że wypowiadam się tutaj w kwestii, o której z racji braku partnera czy dzieci, nie mam prawa się wypowiadać, ale myślę, że aprobata takich środków, jak podstępne wrobienie kogoś w dziecko jest jedną z sytuacji, gdzie każdy przyzwoity i zdrowo myślący człowiek powinien stwierdzić: " Wszystko ma swoje granice!" Oszustwa, krętactwa i tego typu akcje raczej nie pozostają nikomu obojętne, bo potem można będzie uznać, że w imię "słusznej sprawy", czyli zostania matką można okraść, czy zabić - brzmi absurdalnie, ale szczerze to nie wiem, czy niemożliwe. Czy zatem ze szlachetnych pobudek, dla kogoś bliskiego bylibyśmy w stanie kogoś zabić( oczywiście nie wliczając obrony koniecznej), okraść czy oszukać?
Zastanawia mnie czasami sytuacja, kiedy kobieta mimo, że jak twierdzi kocha faceta, ale ten w jakiś sposób ją skrzywdził, dlatego decyduje się od niego odejść. Zatem tutaj naprawdę wrobienie w dziecko, mimo łączącej ich więzi i uczucia, nie mogłoby być powodem do kryzysu lub rozstania? Często się słyszy, że najgorsze to brak zaufania czy kłamstwo a nie sam, konkretny czyn, jaki by nie był i czego by nie dotyczył.
Ponadto, jeśli już w działaniu kobiety tak bardzo pragnącej mieć dziecko łatwo usprawiedliwić podstęp, to czy równie łatwo byłoby usprawiedliwić takie działanie u faceta, który bardzo pragnie być ojcem a jego partnerka zachowuje się DOKŁADNIE tak, jak facet Autorki tutaj? I tutaj dochodzimy do sedna sprawy, gdzie pewnie każda z Pań, popierających pomysł z odstawieniem antykoncepcji u Autorki, nie zostawiłaby suchej nitki na takim facecie. Jeśli już mamy działać podstępem, to dlaczego nie może tego zrobić każdy? Chyba, że uznamy, iż któraś z płci może więcej, w dowolnej zresztą kwestii...
Najlepszym wyjściem, jaki tutaj został zaproponowany, to ponowna szczera rozmowa obojga partnerów. Wszystko wskazuje na to, że facet jest mocno niezdecydowany i się miota miedzy swoimi racjami a miłością do partnerki)sama Autorka wspomniała, że się "niby" kochają), zatem być może pomoc psychologa będzie niezbędna. Być może facet sobie to przemyśli i uwierzy, że da radę zadbać o dziecko, bo o to głównie się martwił(choć podobno oboje dobrze zarabiają). Jeśli zaś się już pojawi, w pełni zaakceptuje siebie w roli ojca.

No właśnie. Może się uda, może nie. Może będzie dobrze, może nie. Jeśli nie, to trzy osoby będą nieszczęśliwe.

do mnie pijesz, na okrętkę, więc odpowiem - nadinterpretujesz, jak niektorzy. Prawa nikt Ci nie odbiera, a moje pytanie było jak najbardziej na miejscu. Bo gdy jest się młodym i bez doświadczeń, często postrzega się rzeczywistość w kategorii biało czarnej i ma się zasadniczą postawę w obliczu róznych teoretycznych zdarzeń. Mam od Ciebie więcej doświadczenia w tematach, juz abstrahując od tego, w ktorych tak zażarcie dyskutujesz, bo "Ci się wydaje". Ja pewne rzeczy przeżyłam. Stąd rożnica. Dlatego patrzę z pobłażaniem na to, co czasem piszesz. Niektore rzeczy traktuję jak bajkopisarstwo. Ale prawa żadnego Ci nie zabieram :-)

droga kako makao, umiesz czytać ze zrozumieniem? To raczej wy cokolwiek zakladacie. Ja wlasnie piszę, że wcale tak być nie musi. Możliwości jest wiele.
A tu całe eseje w apokaliptycznym niemal klimacie. I przytyki jaka to Autorka jest wredna, egoistyczna, oszustka, nieprzyzwoita i mnostwo podobnych że o prawdziwych kobietach nie wspomnę ;-)