Przez koronawirusa olał moje urodziny - Netkobiety.pl

Olinka Pełna zgoda!

Poza tym, nic więcej nie wiadomo na temat tego faceta, żeby wcześniej jakoś zaniedbywał Autorkę. Zdarzyła się raz taka wyjątkowa sytuacja i już powstał z tego wielki problem..

Czytając co już kilka osób powtórzyło, dochodzę do wniosku, że ja to chyba jednak dziwna jestem . Gdyby nie fakt, że inni pamiętają, to urodzin mogłabym zupełnie nie obchodzić i nie czułabym jakiejś specjalnej straty. Naprawdę nie mam potrzeby, by je celebrować, a już na pewno nie mają na tyle magicznego znaczenia, by czuć zawód, że ktoś nie zadzwonił czy się nie pojawił. Każdy inny dzień na dobre słowo lub spotkanie jest przecież równie dobry.
Serio urodziny są dla Was tak ważne? Dlaczego?

dla mnie urodziny to też dzień jak co dzień - normalny dzień roboczy z reguły . Ale ja jestem z tych, którzy w ogóle mogliby nic nie świętować

Z tego co mnie się wydaje, że to chodzi o ten konkretny dzień - że w ten konkretny dzień się nie widzieli. Dla mnie to niestety troszkę śmieszne. Mam podejście jak kilka osób stąd, że urodziny, walentynki, dzień kobiet, itp to dzień jak co dzień. Miło jest wiedzieć że ktoś o nas pamięta w ten dzień, ale wystarczy jeden telefon, jeden sms. A i tak bez tego mój świat się nie zawali. Czytając kolejne posty, wypowiedzi dochodzę do wniosku, że ci to tak bardzo i uporczywie tłumaczą, że chłopak powinien przyjechać w ten konkretny dzień do dziewczyny, bo to jest główny dowód na to , że mu zależy, nie biorą pod uwagę jednej rzeczy - albo tego nie doznali. Mnie nie potrzeba aby np mój mąż dał mi prezent czy kwiatka np w walentynki bo poza wieloma mniejszymi gestami, jakie doznaję w ciągu 365 dni, dostaję od niego kwiaty bez okazji. Dla mnie to nie jest miłość czy powazny związek jak chłopak przypomina sobie o mnie czy daje mi prezenty bo tak wypada albo że ja tego oczekuje.

Można mieć różne podejście do świat, niemniej jednak urodziny są tym najbardziej spersonalizowanym. Szczególnie w młodszych albo potem w star(sz)ych latach mają szczególnie znaczenie.
Dla dziecka przecież urodziny to coś najważniejszego, potem 18-sta, potem jakieś okrągłe... potem powiedzmy w podeszłym wieku każde kolejne.
Ja przyznam szczerze, że do 30-stki tak bardzo uroczyście do swoich urodzin podchodziłam, potem już nie
Niemniej, jak kiedyś będąc daleko na delegacji osoby z hotelu "pamiętali" o moich urodzinach - dostałam w ten dzień tort i szampan do pokoju to było bardzo miłe... i już byłam po 30-stce

U mnie też tak było i w zasadzie jest do dzisiaj, że są życzenia, prezenty, zawsze ktoś wpadnie, natomiast - jak napisałam - osobiście bardziej się temu poddaję niż mam jakiekolwiek oczekiwania. Pewnie, że jako dziecko byłabym raczej zawiedziona, gdyby okazało się, że urodziny są dniem jak każdy inny, ale już dorosłam i choć jest mi miło, że ktoś pamięta, to jednak przecież zdarza się, że zadziała jakaś siła wyższa i świat się od tego nie wali. 
Notabene dla mnie cenniejsze są kwiaty czy jakiś upominek otrzymane bez okazji .

Moim zdaniem Autorka nadała temu wydarzeniu zbyt dużą rangę, dlatego stworzył się problem. Gdyby podeszła do tematu elastycznie, można było znaleźć tysiąc rozwiązań, a tak jest ogromne rozczarowanie i żal.

Kilka lat temu moja znajoma mając zwykłą grypę postanowiła odwieźć syna do dziadków na weekend.
Nie jechała daleko, raptem kilkanaście kilometrów, w dodatku mało uczęszczaną drogą między wioskami.
Był listopad, późne popołudnie, mokro.
W trakcie jazdy zaczęła kichać - więc odwróciła głowę by wyciągnąć chusteczki z torebki leżącej obok.
Te kilka sekund wystarczyło - minimalny ruch kierownicą, prawe koła złapały pobocze.
Spanikowała i wylądowała w rowie kołami do góry.
Efekt?
Zwichnięty bark i kilka szwów na głowie, do tego mocno wystraszony dzieciak z kilkoma siniakami.
Na szczęście przy drodze nie rosły drzewa a w rowie nie było wody.

Dlaczego o tym piszę?
Ano dlatego, że skoro chłopak autorki źle się poczuł i nie chciał jechać półtorej godziny w jedną stronę, to znaczy że postąpił ODPOWIEDZIALNIE.
I mało istotne czy powodem był wirus czy sraczka.
Nie czuł się na siłach to za kółko nie wsiadał.
A co jeśliby w trakcie jazdy poczuł się gorzej i zrobił krzywdę sobie lub komuś?

Ogólnie jest taka głupia tendencja że trzeba mieć prawo jazdy - bo inni mają, i trzeba jeździć autem zawsze - bo taksówki drogie a mając własny samochód wstyd prosić znajomych o podwózkę.
Tymczasem sporo ludzi zwyczajnie nie nadaje się na kierowcę,  tak samo jak sporo traci zdolność bezpiecznego prowadzenia przy byle grypie czy migrenie.

Obecnie jest taka panika że ludzie nawet zwykle przemęczenie lub ból głowy uważają za objawy koronawirusa.
Chłopak  też mógł tak pomyśleć.
I za kółko nie właził.

Że pojechał do kolegi dwa dni później?
Skoro poczuł się lepiej i uznał że może - jego prawo.

Autorce radzę poluzować gumkę w majtkach...

Nie, to nie jest normalne.
Jak pandemia potrwa do lipca, to też się w ogóle nie będziecie widzieć?
Moim zdaniem ten pan Cię robi w bambuko i przyczyną jego niechęci do spotkania wcale nie jest strach przed wirusem. Gdyby się tak bardzo bał, to do kolegi też by się nie wybrał.

Po prostu coś się wypaliło, a wirus jest dobrym usprawiedliwieniem.

Wybacz, dla mnie to jest żałosne zachowanie. Mało jest spokojnych, pustych miejsc, by móc się spotkać chociaż na spacerze? Spacery są wręcz wskazane. Przecież nie musicie się obłapiać i ślinić, ale chociaż się przejść, popatrzeć na siebie, pogadać.

Moim zdaniem jemu po prostu na Tobie nie zależy.

Błagam... bał się w Autorki urodziny, za dwa dni już nie, bo pojechał do kumpla, a po tej wizycie, dziwnym trafem, znowu się boi...?

No widzisz Czyli jednak pamiętał, wiedział i złożył życzenia, zatem już to pokazuje, że coś to dla niego znaczy. Czy poza tym odczuwasz, że Wam się źle układa? Wcześniej odstawiał takie numery? Macie przecież możliwość się jakoś inaczej kontaktować..? Inaczej, czy masz jakiekolwiek INNE przesłanki, że jemu na Tobie nie zależy?
Sytuacja, jak panuje obecnie nie jest zbyt optymistyczna. Można oczywiście każdemu( szczególnie facetowi) od razu zarzucić, że głupio tłumaczy się byle jaką wymówką. Tylko my tutaj tego nie wiemy, najbliższa prawdy jesteś Ty sama i sama wiesz najlepiej, jak to rozegrać. Poza tym czy nie jest tez tak, że w Twojej rodzinie jest ktoś z grupy ryzyka? Bo jeśli tak, to na jego miejscu nie miałbym żadnych powodów, aby się tłumaczyć. Akurat sam mam kontakt z takimi osobami i dłuższe wyjście gdzieś dalej dla mojej własnej przyjemności czy nawet potencjalnego zwiększenia odporności, jest już narażaniem ich na ryzyko ( osoby z podręcznikowymi, podawanymi od początku, jako czynniki ryzyka, schorzeniami).
Znajomy leśniczy wczoraj poinformował mnie o zamknięciu dla turystów terenów nadleśnictwa z uwagi na to, że w niektórych miejscach mogą gromadzić się tłumy, jak choćby na parkingach.

Zatem, jeśli tylko w całym Waszym związku poza tym wszystko się układa, to czy nie możecie się kontaktować choćby przez Skype'a albo telefon?

Oprócz tego, że unika teraz spotkań nie mam innych podejrzeń, że jest coś nie tak. Chyba faktycznie to ja przesadzam i sobie wmawiam głupoty. Przeraża mnie wizja, że się tak długo możemy nie widzieć... zawsze to były max 3 tygodnie przerwy.

Autorka sama wspomniała, że chłopak nie widział się nawet z bratem.
Sama też unikam kotaktów z bliskimi jak mogę i to nie świadczy o tym że mi mniej na nich zależy.
Autorka wspomniała też że był czas że nie widzieli sie 3 tygodnie? Też z powodu temu że cłopakowi nie zależy? Jak dla mnie cała ta sprawa jest rozdmuchana na maksa. Jeśli autorce tak źle i ma wątpliwości czy chłopakowi zależy czy nie, do tego wiele osób sugeruje, że chłopak robi ją w konia, to niech z nim zerwie.
Weźmy pod uwagę, że obecna sytuacja jest nowa dla wszystkich, i mogę pojawiać się racjonalne zachowania.

Słusznie!

Poza tym, jeśli w rodzinie Autorki jest ktoś z grupy ryzyka, to gość przyjeżdżając z odległego miasta, zachowałby się dość ryzykownie. Chociaż nawet pomijając to, czy związek od razu ma się rozsypać, dlatego, że nie widują się z powodów zresztą uzasadnionych, tzw wyższej konieczności..?

A może było tak, że chłopak poszedł już do tego nieszczęsnego kolegi, bo go namówił a  potem zdał sobie sprawę że postąpił głupio i nieracjonalnie?

A ja swoją I dlatego lubię dyskusje , nawet czasem bardziej cięte

Mnie twoje poczucie zawiedzenia nie dziwi. Poza tym nie wiem, czy wmawiasz sobie głupoty, wg mnie nie.
Z tego co napisałaś i co zresztą kilka osób już tu napisało, ten twój luby niespecjalnie cię traktuje. Dobrze wiedząc że urodziny są dla ciebie ważne odpuszcza je bo się boi, ale już nie boi się po dwóch dniach pojechać do kolegi. Ilość km nie ma tu wiele do rzeczy, a dojazdy to przecież norma w związkach na odległość; w dodatku to, że sama na ogół jeździsz do niego, czy że sama finansujesz wasze wspólne wypady - składając to wszystko do kupy wyłania się jednak obraz lubego leniwego, nie mającego ochoty wysilać się i mającego cię w poważaniu. W ogóle to chyba jakiś głupek. Przecież zagrożenie koroną nie minęło cudem po dwóch dniach, a tym też tłumaczył zmianę waszych planów. Na zakupy do sklepu z kolegą czy bez nie boi się, a do ciebie się boi.

Natomiast co do osób piszących, że autorka przesadza i deprecjonujących urodziny czy urodzinowe prezenty/kwiatki - takie myślenie wskazuje na wasze wąskie horyzonty. Przecież różni ludzi mogą sobie uważać różne dni i święta za mniej i bardziej ważne - nie ma w tym nic dziwnego. Żeby było wam łatwiej, możecie wyobrazić sobie jakiś wyjątkowy i szczególny dla was dzień, który zaplanowaliście z lubym, jednak jemu w ostatniej chwili się odwidzi. Nie ważne nawet  czy odwidzi się z przyczyn niezależnych czy nie, ale wątpię, że nie byłoby z tego powodu wam przykro, tak po ludzku przykro.

A kto coś pisał o wymuszaniu kwiatów?

Uwielbiam ocenianie człowieka po jednorazowym incydencie...
Nie wiemy absolutnie nic więcej o facecie i od razu dostaje łatkę głupka, leniwca, ściemniacza, któremu w żadnym wypadku na Autorce nie zależy. Jeszcze do tego Autorka wspomina teraz, że poza tym incydentem nie ma żadnych podejrzeń. To jak to w końcu jest? Jeśli rzeczywiście w innych aspektach nawala równie wyraźnie, to jasne, trzeba się zastanowić co dalej.
Zmiany planów się zdarzają, zawsze i wszędzie. Gdyby nawet nie było epidemii a facet rzeczywiście czul się źle i nie pojechał a mim oto zadzwonił i powiedział tych kilka miłych słów, to dalej rozumiem, mamy do czynienia z dupkiem i oszustem? Jeśli o mnie chodzi, to akurat w takim przypadku, kiedy plany się sypią z powodów NIEZALEŻNYCH ode mnie, tym bardziej tak istotnych jak epidemia, to raczej długo bym nie "rozpaczał" nad tym, że jakiś tam jeden dzień nie ułoży się tak, jak mi się wymarzyło. Bo jest coś takiego, jak wyższa konieczność.
Co do tej wyprawy kolegi: myślę, że jednak ilość pokonanych kilometrów ma olbrzymie znaczenie, co innego kilka km, co innego 150. Tym bardziej, jeśli jedzie się do domu Autorki, gdzie są też inne osoby, które mogą być akurat w grupie ryzyka zarażenia.

Tutaj powinnam dać ostrzeżenie dla każdego Pana - bez kwiatka nie podchodź

Głos rozsądku i rozwagi

Nikt nie będzie się angażował w coś, co przyniesie właśnie rozczarowanie i dąsy w razie niepowodzenia. Poza tym nie można tak bardzo żałować, że coś nie potoczyło się po naszej myśli. Zdarza się, życie..

W moim odczuciu już nieważne jest kto miał do kogo jechać. Ważne i bardziej absurdalne jest to, że ktoś nie może zwyczajnie pogodzić się z tym, że plany mogą się zmienić i nie wszystko zawsze się układa tak świetnie, jakbyśmy tego chcieli. Na dodatek, jeśli w obliczu, mimo wszystko poważnej sytuacji, jedyne, czym miałbym się przejmować, to to, że nie udały mi się urodziny i ma być mi przykro z tego powodu - to stwierdziłbym, że coś ze mną jest nie tak. Pamiętał o urodzinach? Zadzwonił z życzeniami?
Kwestia odległości - myślę, że prędzej można sobie pozwolić na wycieczkę kilka km dalej niż te kilkadziesiąt lub kilkaset..
Faceta oceniać nie będę na podstawie tylko tego jednego incydentu, bo go nie znam, tak samo Autorka nie wspomniała zbyt dużo o nim w kontekście związku. Widzę tylko z jej strony delikatne przestawienie priorytetów..

Zaczynam poważnie myśleć podobnie jak Nathan, że facet się przeraził Jak by przeczytał kilka postów, takich, jak na tym forum w wątku o wirusie, to zaczął mieć wątpliwości, czy w ogóle jest bezpiecznie wyjeżdżać gdzieś dalej..

No ja też prędzej pojadę na drugi koniec miasta, niż 150 km dalej..

Ale zostawmy już tą epidemię i te odległości. To, co jest tutaj najistotniejsze, to ta cała spina o to, że plan się powiódł. Rozczarowanie, że jednak nie wyjdzie tak, jak sobie ktoś zaplanował, gdzie jednocześnie nie ma ŻADNEJ podstawy do tego, aby sądzić, żę facet nie jest z nią szczery. Zwyczajnie nie wiemy o nim i o ich związku nic! Tym bardziej, że facet o niej pamiętał, zadzwonił i złożył życzenia, co juz pokazuje, że mu na niej zależy.

Stwierdziłam, że nie będę już, przynajmniej na razie , wypowiadała sie na ten temat bo bym powtarzała jedno i to samo. Zauważyłam za to ciekawą rzecz - od kilku dni trwa dyskusja między nami, kilka osób, łącznie ze mną ciężko się tutaj wypowiada. Zaś sama autorka postu milczy I my mamy chyba obecnie większą spinę niż ona sama I moim skromnym zdaniem autorka zdała sobie sprawę po niektórych negatywnych wypowiedziach tutaj, że jej chłopak wcale taki zły nie jest. Że nawet jeżeli "olał" ją w urodziny (czyli jedynie do niej nie przyjechał) to zdała sobie sprawę, że wyolbrzymiła całą sprawę. Albo co gorsza, i mam nadzieję, że tak nie jest, skreśliła go ze swojego życia.

Bagiennik, ale Ty dramatyzujesz. Nie chodzi o to, że nie przyjechał na urodziny. Chodzi o kręcenie zwyczajne - bo do kumpla mógł pojechać i raczej z paniki się w majty nie zlał.

A ja się nie zgadzam. I chyba mam prawo
Ale też już mi się nie chce tego samego powtarzać

W moim mniemaniu człowiek, który się obawia wirusa, zostanie w domu i nie pojedzie NIGDZIE.

AMEN!

Właśnie, sam napisałeś- kwarantanna. To się tyczy wszystkiego. Do niej to nie mógł przyjechać, bo olaboga wirus, ale za chwilę jedzie bez oporu do kumpla i nie widzi w tym problemu
Mega słabe zachowanie
Jakby to on nie mógł do niej przyjechać, pooglądaliby jakiś film, coś zjedli
"A tobie radze sie uspokoic, przeprosic faceta, jesli sie fochnnelas, i czekac z ustesknieniem na najblizsze spotkanie."- przeprosić? Haha dobry żart. Takiemu trzeba wytłumaczyć, że tak się nie robi, jak nie rozumie, to kopnąć w tyłek
Jakby nie przyjechał do niej, bo się bał to okej, ale do niej się bał jechać, do kolegi już nie. To jest tak bardzo słabe...

Tylko, że w tej sytuacji to nie użytkownicy jako pierwsi ocenili że chłopak jest złym partnerem tylko ona sama.

Jeśli faktycznie tak było to słabo z jej strony, ale jeśli proponowała coś więcej, to słabo z jego strony

Już na wstępie Autorka napisała:

Na nasze sugestie, że gdyby zrobiła ciasto, zaparzyła kawę i zaprosiła chłopaka do siebie, to być może cały ten dzień wyglądałby inaczej, reakcji nie było.